AΛΕΞΙΟΣ ΜΑΙΝΑΣ ///// ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                                        

φωτό: Αλέξιος Μάινας

Αλέξιος Μάινας – «Το ξυράφι του Όκαμ», εκδ. Μικρή Άρκτος, 2014






~~..~~





                                                    
                                                          (Εξάχνωση πεζοδρομίου, 01:10)
                                   Μπροστά σου δεν υπάρχει οδός και πίσω σου χαλάει





(Exordium)

Τα καναρίνια
εύκολα κίτρινα πουλιά σχεδιασμένα πρόχειρα
φωνάζουν το σκοτάδι
κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα.
Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε
θα πέθανε τη νύχτα
όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις.
Ρέματα με μπαζωμένες βροχές
και μισογδαρμένες κνήμες
σπασμένοι φράχτες ξύλινες κολόνες
μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων
και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού.

Πάνω απ’ τις στέγες η εκπνοή της στάχτης
αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει.




                                                                   ~~..~~




                                                           ( Vita brevis, vita brevis, 02:33)
                                          Η  νύχτα ήταν μόνη της κι απέναντι τα σπίτια





(Argumentatio)

Βέβαια θα πεις
ο Θεός αν υπήρξε
ήταν μεγάλος απατεώνας
κι εμείς που δεν πιστεύαμε
φορούσαμε τα παλτά
και βγαίναμε για τσιγάρο στο μπαλκόνι
με τις πετρωμένες απ’ το κρύο πιπεριές
ενώ εκείνος έμενε στο σαλόνι
και μιλούσε σε όσους θα πέθαιναν.




                                                                  ~~..~~

                                               


                               (02:55) Στη βιτρίνα πάντα το κορνμπίφ





(Recapitulatio)



Το κόασμα της στροφής του βενζινάδικου
με τις λαδιές των τριαξονικών και το ανάχωμα της ερήμωσης
είναι ατέλειωτο και κούφιο.
Τα αδέσποτα που πιάστηκαν οιμώζουν ασταμάτητα
και σέρνουν με τις αλυσίδες τους σχήματα στο χαλίκι.
Ο στύλος της γωνιάς βήχει αποκόμματα αλογόνων.
Η σκιά του διαβάτη αναρριπίζεται στην άσφαλτο
κι ανεβαίνει στον χτισμένο λόφο με τη γη των ευυπόληπτων.
Οι άνθρωποι του τέλους του δρόμου
κλεισμένοι στα σπίτια τους περιμένουν.
Ο φόβος μεγαλώνει τη σημασία της ύλης.




                                                            ~~..~~




                        (Πεισμώνουν τα ιερά, πεισμώνει κι η αμέλεια, 04:15)
                                                                 Σκούντα τον πλησίον σου




(Conclusio)



Το δικαστήριο των νοημάτων αθώωσε πολλούς.
Αρκετοί καταδικάστηκαν να τριγυρνούν
στις αλάνες της εξαφάνισης ή στα κάτεργα της φήμης
κάτω απ’ τους εξώστες των ιδανικών.
Υπέγραψαν την ισοπέδωση
ή τον εγκλεισμό τους στην ιστορία
με βίους και έργα, έργα και πολιτείες
πολιτείες και πολέμους.

Εσύ όμως, Τηλέμαχε, πρέπει να διαλέξεις πλευρά
δε δικαιούσαι μερίδιο λωτού.




~~..~~


                                                                                  



                                                                                   Αλέξιος Μάινας,
                                             από τη συλλογή: «Το ξυράφι του Όκαμ»,
                                                                     εκδ. Μικρή Άρκτος, 2014





                                                   

φωτό: Αλέξιος Μάινας