Nouzad Jaadan /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΒΑΛΗ ΤΣΙΡΩΝΗ ]

                                        

'Aστεγα όνειρα 



Στο βλέφαρο των δρόμων
παλιός πόνος παφλάζει στη θύμηση τα φώτα των δρόμων
αφημένος υπόγεια σε ένα σάλι νυχτερινό
Υπολογίζει ναρκωμένα μοιάζανε τα αστέρια Χρησιμοποιώντας στο προσκέφαλο τους τα σκουπίδια
Και μιλώντας σε ένα άστεγο σκυλί
Με την αίσθηση της οσμής περπατώντας
Κάθε μέρα κλώτσαγε στην πλάτη μου
Είμαι όπως εσείς, αλλά υπάρχει διαφορά
'Εχω συναισθήματα
Eίμαι άνθρωπος;

Βαδίζω χωρίς όχημα
Αυτό είναι το ταξίδι μου
Τα φώτα είναι σβηστά και η πόλη κοιμάται
Εκτός από μένα
Κάθομαι με τη σιωπή μου 
Η σιωπή μου γιγαντώνει γρήγορα
Γεια σου, ανθρώπε! Είμαι σαν εσένα;
'Εχω μια μοίρα σαν αστέρι λάμπουσα
Ονειρεύομαι αφαιρώντας τον ύπνο
Είδα τη χώρα μου
Ο ήλιος καθόταν στο πρόσωπό μου
Όπως ένας σταυρός σε εκκλησία
'Οπως ένα τζαμί
Είναι αυτά τα όνειρα ένοχα;
Το τραγούδι των χαμένων πλημμύρισα
Τις μέρες πενθώντας
Νύχτα με Κολ βαμμένη, το μισοφέγγαρο μουντό Περίεργη διαδρομή παραλίας
Η θάλασσα ντύθηκε περίεργα προδότης
Οι άγκυρες ήρθαν στην άμμο και αναχώρησαν Χάνοντας μας
Ω, αδύναμη άμμος!

'Ενας λόφος εμφανίστηκε
Το θέαμα ενός δρόμου ντυμένος κόκκινα ένα χαλί
Τα μάτια, ξαπλωμένα
Ζήτησαν όνειρα
Ζητήστε τη νύχτα καταστέλλοντας κάθε μοντέλο
Φοράνε οι άνθρωποι τα όνειρα χωρίς μανίκια
Πάνω από το γόνατο
Επαίσχυντα φορέματα… Ντροπής… 
Πιστεύω σε αυτά τα άστεγα όνειρα
Πιστέψτε και μένα ως ένα αδύναμο φως
Από την πλευρά σας σε μια σκοτεινή νύχτα...




******




Του πρωινού το ορφανό

Αλίμονο!
Είμαι του πρωινού το ορφανό
Στο καταφύγιο της αγρύπνιας στοίβαξα την αγκαλιά μου με τη νύχτα
Το πρόσωπό του έπλυνε η γραφή μου
Και υπογράμμισε τα μάτια του το μολύβι μου
Χτενίστηκαν τα μαλλιά του με την πένα μου
Ξάπλωσε στο τετράδιο μου
Κοιμήθηκε
Οι γραμμές μου ,κουρασμένο στήθος
τραχύ από τα χρόνια της συγκομιδής.
Τασάκι η καρδιά μου καπνισμένων μυστικών
Και έτσι τα βράδια μου επεκτάθηκαν
Καθώς τα πρωινά μου εγκαταλείφθηκαν
φωτίζοντας φως οι λέξεις
Επαιτεία ο περιπλανώμενος άνεμος
κοντά στο παράθυρο μου...
Ανακατευθήκαν τα μάτια μου
έκατσα στη λάμψη των άστρων
Σκέφτηκα το πέταγμα
Με υδάτινα φτερά
εκτινάχθηκα
Αλλά η νύχτα
Πάγωσε θολά τις φτερούγες μου
Την περηφάνια της αγάπησα
Και απέτυχα στο πέταγμα
Αλλαξαν τα τραγούδια μου
Εγινα νυχτερινός, εχθρός
Ήξερα, δεν θα μπορούσα να πετάξω πια
Μα θα μπορούσα πια να τραγουδήσω…"