ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ //ΜΙΣΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

• 
  

  
  

                                                     
  

  

                                  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Μίσος, πάναγνο, πεντακάθαρο, χωρίς ρωγμές ενοχών. Έτσι μεταλλάσσεται το πάθος. Παίρνεις το οπάλιο του έρωτος στα χέρια σου κι εκεί που ιριδίζει, ξαφνικά γίνεται μαύρο. Είναι όλα μια ανάσα, ένα γύρισμα στο συλλογισμό, ένα μικρό κενό που γεμίζει κι όλα κουμπώνουν. Χθες μπορεί να περπατούσες και ν’ άστραφτες. Σήμερα ζεις μέσα στην ορμή της σχάσης: το μίσος σε γέμισε, σε έψαυσε με το ζεστό του χέρι.
  Όταν φτάσεις να καταλάβεις ότι πίσω από το ενδιαφέρον, τη φιλία, τον έρωτα οι άνθρωποι ανοίγουν τα μπακαλοτέφτερά τους και σημειώνουν τα κέρδη –γιατί μόνο τα κέρδη είναι γι’ αυτούς και για το δικό σου ψυχικό υλικό που σώνεται, πάντα ζημία- τότε πια σκύψε και ασπάσου τις εικόνες του ερέβους. Η μια λύση είναι να κλειστείς στον τάφο σου για ένα-δυο χρόνια. Η άλλη λύση είναι να θρέψεις το σαράκι σου με σχέδια που θα ανατρέψουν τους θριάμβους τους, να γεμίσεις τους ισολογισμούς των καλών σου φίλων, των αγαπημένων, των εντιμότατων συναδέλφων, με επισφάλειες και να σταθείς απέναντι να καμαρώσεις τα έργα σου.
  Υπάρχει και μια τρίτη. Αυτό το σημείο του στέρνου που πονάει, να το πετρώσεις, να το πετάξεις στα σκυλιά που τα λένε Λήθη και Λησμοσύνη. Θα μου πεις, έτσι όπως πάει, σε τούτα τα χρόνια τα τσιγκούνικα που ζούμε, δεν θα σου μείνει μαλακό κομμάτι. Στο τέλος-τέλος, θα έχεις μέσα σου κενοτάφιο κι όχι ψυχή.
  Τι να σου πω κι εγώ; Πώς να φωνάξω μια απάντηση; Δεν έχω πια στόμα. Η γλώσσα μου είναι χρόνια κρεμασμένη, παντιέρα στο σκυλοπνίχτη ενός δολερού ερωτιδέως. Και η καρδιά μου σαπίζει μαζί μ’ ένα μαγιάτικο στεφάνι στα πόδια του πέτρινου κρεβατιού ενός άντρα που κάποτε νόμιζα ότι αγάπησα πολύ.