AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΙΝΗΣ// Η ΠΟΙΗΣΗ

Σπαταλώ

και το τελευταίο

δευτερόλεπτο ελευθερίας

της σκέψης μου,

αφιερώνοντάς το

σε σένα.

 Φαντάζομαι,

μια είσοδο σου,

στην πιο όμορφη τελετή.

Κάπου...

Εκτός κάποιου ναού.

Η ύπαρξη των ναών,

σημασία δεν έχει καμία.

Η ομορφιά,

μπορεί να υμνηθεί

και εκτός των ναών...

Κυρίως εκτός τους...

Έτσι,
 
 στήνω κι εγώ

με το μυαλό μου

τελετές...

Και είσαι πάντα

εσύ πρωταγωνίστρια...

Άτιμο που είναι

το μυαλό,

ταξιδεύει,πλάθει,

ζει,χαρίζει...

Δεν έχει όρια,

δεν έχει φρένα...

Όμως,

κάτι έχει...

Φαντασία;

Αγάπη;

Και τα δυο μαζί;

Και άλλα;...

Φαντάζομαι,

τα πρώτα σου βήματα,

τα πρώτα μου όνειρα...

Ντυμένη στα λευκά,

αγκαλιά με ένα σύννεφο,

αγκαλιά με την άνοιξη

και με λουλούδια

στα μαλλιά.

Λευκά, όλα λευκά,...

μέσα σε ένα κόσμο

κόκκινο...

Μέσα σε μια μάζα

 αλαλάζουσα,

μια μάζα τυφλή...

Κι εσύ προχωράς

μόνη,...

ντροπαλή,ανυπεράσπιστη...

Ποιός το είπε πως είσαι μόνη;

Γι αυτό μικρή μου

είμαι ποιητής....

Για να ξεπερνώ

τα όρια

και με τη σκέψη μου,

να ορίζω,...

τις ροές των ονείρων,

τις ροές των θαυμάτων...

Γίνομαι λοιπόν άνθρωπος,

γίνομαι σύντροφος,

γίνομαι χάδι

και συνοδός σου,

στην πιο όμορφη τελετή,...

στο πιο όμορφο

δειλινό των ονείρων σου ...

Έτσι,

σαν πορφυρός κομήτης

μιας πρωτοχρονιάς,

σαν πορφυρός ήλιος

μεσημεριού του θέρους...

Και το δάκρυ,

γίνεται χαμόγελο

στα χείλι σου

καθώς προχωρούμε,

στο διάδρομο

της ένωσης,...

στο διάδρομο

της ζωής...

Φεύγουμε μαζί...

Φεύγουμε στη νύχτα...

Φεύγουμε,...

για ένα παράδεισο,

για το δικό μας παράδεισο...

Τα δευτερόλεπτα τελειώνουν...

Η σκέψη χάνεται...

Ο διακόπτης κλείνει...

Μα η φυγή μας,

συνεχίζεται...

Δραπέτες,...

ναι δραπέτες

της αγάπης....

Και καταφύγιο

και ναός μας...

Ναι,

ναός μας

είναι

η ποίηση!!!