Translate

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

, ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS /// EYTYXIA ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ


                                                             
...μίνι συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη


Α.Ξηρογιάννη: Είναι σήμερα καιρός για ποιητές;

E.Παναγιώτου:Πάντα είναι καιρός για ποιητές και ποίηση. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο, θα έλεγα πως τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την τέχνη γενικότερα. Και συγχρόνως η δίψα για την τέχνη. Η τέχνη της ποίησης είναι στην ουσία η τέχνη της (ελεύθερης) ζωής. Σήμερα είναι ο καιρός για ποιητές, κυρίως πιο εξωστρεφείς ποιητές και ανοιχτούς στην κοινωνική πραγματικότητα.

Α.Ξηρογιάννη: Ένα σχόλιο για τη σύγχρονή μας “ποιητική” πραγματικότητα.

E.Παναγιώτου:Μπορώ να μιλήσω για την εσωτερική ποιητική πραγματικότητα, αλλά δεν θα έπρεπε τότε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά; Μπορώ επίσης να μιλήσω για το πώς θα ήθελα η ποιητική πραγματικότητα, ως αφηρημένη είν’ αλήθεια κατάσταση, να μεταμορφωθεί σε κοινωνική πραγματικότητα. Επίσης και για το ότι οραματίζομαι μια γενιά ποιητών που θα πιστεύει σ’ έναν τέτοιο κοινωνικό δρόμο και θα τον κάνει πράξη. Η ποιητική πραγματικότητα δεν στέκεται σε βάθρα περιμένοντας να τη χειροκροτήσουν. Είναι πραγματική, χειροπιαστή. Ξεχύνεται στους δρόμους και μυεί τους ανθρώπους στο θαύμα της.

Α.Ξηρογιάννη: Λογοτεχνικές σου επιρροές...

E.Παναγιώτου:Είναι πολλές οι επιρροές και όχι μόνο λογοτεχνικές –
κάποιες άγνωστες ακόμη και σ’ εμένα. Λέγοντας επιρροές εννοώ καλλιτεχνικά έργα που μου άλλαξαν τη ζωή. Δεν ξέρω πόσο επηρέασαν τη γραφή μου. Με απασχόλησαν και με απασχολούν οι καλλιτέχνες που είχαν την τόλμη, την ευφυΐα ή και την τρέλα να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα πραγματοποιώντας με εντιμότητα και ειλικρίνεια ένα είδος κοινωνικοαισθητικής παρέμβασης. Είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες που έζησαν στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Καρούζος, Μαστοράκη, Χατζιδάκι, Αραβαντινού, Αγγελάκη-Ρουκ, Mina Loy, Anne Sexton, Anne Carson είναι μερικά μόνο ονόματα. Αγαπώ τους αιρετικούς, Έλληνες ή μη Έλληνες – δεν έχει σημασία.

Α.Ξηρογιάννη: Mίλησέ μου για το πώς γεννήθηκε το βιβλίο....[Μαύρη Μωραλίνα]

E.Παναγιώτου:Δύσκολα... Όπως δύσκολα εγκαταλείπουμε κάποιον από τους κακούς εαυτούς μας, όπως δύσκολα ξαναβρίσκουμε τον καλό μας εαυτό, όπως δύσκολα βρίσκουμε τον νέο εαυτό με τον οποίο μπορούμε (εντέλει;) να συμβιώσουμε. Η Μαύρη Μωραλίνα γεννήθηκε από την ανάγκη για συντροφικότητα και συλλογικότητα. Καθώς ο Μέγας κηπουρός, το πρώτο μου βιβλίο, στόχευε μάλλον στην κάθαρση, το δεύτερο βιβλίο οραματίζεται περισσότερο την κινητοποίηση.
H μαύρη Μωραλίνα είναι ένα επινοημένο πρόσωπο, μια νεαρή νέγρα τρελαμένη από πόνο, που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό. Τέτοιες εμπειρίες καταπίεσης –πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές– τις έχουμε λίγο-πολύ ζήσει όλοι. Τι κάναμε όμως γι’ αυτό; Σε τι εξελιχθήκαμε; Προς τα πού βαδίζουμε;


...αποσπάσματα από το βιβλίο[Μαύρη Μωραλίνα] 

3.

ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος.

κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος.

με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία.

και πυροβολούν αλύπητα.

κανείς δεν με βρίσκει.

εστιάζουν σε ό,τι λέγεται

—κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα—

και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες.

εγώ όμως ζω

* χορεύω χάος

με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ.

σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της.

για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα

ό,τι αξίζει.

κάπως έτσι αναπνέω.

πώς να το πω απλά;

μέσα στον κόσμο χάνεις

μόνο νύχτες.



ΧΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ


στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.

στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,

στη δεξιά το μολύβι.

είν’ ένα μαγικό τρίγωνο

γιατί

σε μια προέκταση της μνήμης μου

ανεπιθύμητη

οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε

κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,

το μολύβι μου στυλό.

ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.

το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.

έτσι αφανίζονται τα άκρα

και σώζεται

μονάχο του το θηλυκό

ανίδεη από εξουσία

κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.

λευκός θίασος — έλαχε σ’ εμένα.

κάποιο δώρο θα ’ταν της ανάγκης,

που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να

παριστάνω την τρελή.



Απροπόνητη



αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω

τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη

είσαι —Grotta Azzurai 1— και κάτι σαν γραμμή χαράζει

νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό —τρίγωνο

διαβολικό— δεν ζωγραφίζεται.



ΒΙΝΤΕΟΠΟΙΗΜΑ


http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ivl0u0G_gbE



1 Γαλάζιο Σπήλαιο. Ένα φανταστικό θαλάσσιο σπήλαιο στα παράλια του ιταλικού νησιού Κάπρι. Πρώτοι αποικιοκράτες του νησιού θεωρούνται οι Έλληνες. Το εκτυφλωτικό φως που εισέρχεται στο σπήλαιο δημιουργεί μια εντυπωσιακή μπλε αντανάκλαση. Ίσως έτσι φανταζόταν ο Πλάτων την έξοδο από το σπήλαιο στην Πολιτεία-Ουτοπία του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου