Ένα ποίημα του Αντώνη Πυροβολάκη‏

Ο  ουραγός  των  λέξεων


Θα  με  ξεβράσει  το  κατράμι  αυτής της  νύχτας
στις  ξέρες  του αβάστακτου  γαλάζιου  μιας  αυγής
νότια των Μαλβίδων
σακατεμένα  αλμπατρός  στο  διηνεκές  θα  γράφουν
της  ζωής  μου  τις  τροχιές
κι  εσύ  με  μία  πινελιά  σκοτάδι  αντί  για  πρόσωπο,
κρυμμένος πίσω  από  του  όπιου  τη  ζάλη
θα  ψιθυρίζεις  ότι  οι  τυφώνες  γεννιούνται
και  ξεφεύγουν  μέσα απ'  τις  ματιές
όσων  τρελάθηκαν  από  αγάπη.
Μια  πυρκαγιά  από  τ'  αστέρια  ήρθε  στο κρεβάτι  μου  απόψε   και
μου  εξομολογήθηκε  τραυλίζοντας.
''  Τη   σκόνη   μοναχά  να  αγαπήσεις ,  τίποτα  άλλο . ''
Στο  δεύτερο   συρτάρι  του  γραφείου  μου
υπάρχει  ένα  περίστροφο.
Κανείς  δεν  πυροβόλησε  ποτέ  μ' αυτό,
την  παρθενιά  του  κράτησε  για  μένα.
Ακούω  την  αδημονία   της  σιωπής
Το  φαύλο  κύκλο  των  λυγμών.
Τις  αντοχής  μου  οι  σερπαντίνες
στις  αύρες  του  Ειρηνικού
θα φτερουγίσουν  δακρυσμένες
μέσα  στης  σιγαλιάς  τους  τη  σοφία.
Είμαι  ο  ουραγός  των  λέξεων,
που  αποσκίρτησε  στους  στεναγμούς
ξένων  σωμάτων
στο  σφιχταγκάλιασμα  της  λησμοσύνης  τους,
τις  πήρα  τις  παράχωσα 
στα σκοτεινά  διάστιχα  των  ποιημάτων
τις  σκόρπισα   στα  χέρσα   χώματα   στείρων  πνευμάτων,
στις  αλυκές  ψυχών  που  απονέκρωσε  η  οδύνη.
Είμαι  ο  ουραγός  των  λέξεων
που αποσκίρτησε  στη  χώρα  όπου
οι ματιές  τα  λένε  όλα.
στο  άηχο  πένθος  ενός  πεφταστεριού
που  πίσω  άφησε   επηρμένες αστροφεγγιές
και  φράσεις  που  αρχίζουν  μ'  ένα  βουβό  μακάρι
και  τελειώνουν μ'  ηλιοφώτιστα   αναφιλητά.
Αυτό  το  ποίημα  είναι  μισοτελειωμένο.
Όχι   δεν   έδωσα  όρκο   σιωπής.
Απλά  θέλω  να σταματήσουμε  για  λίγο, 
άλλο  δε   μπορώ.