Π ΛΗ Γ Ε Σ//////[Προδημοσίευση από τη δεύτερη ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη <Πληγές>]

Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ



Την άρνησή σου την έκανα καράβι
που θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα΄ρθουν.
Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα χαιδεύομαι
Φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα.
Την άρνησή σου την 'εκανα στίχους ηχηρούς,
την έκανα στιγμή ολόκληρη γεμάτη από σένα,
ελπίδα ότι μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα,
Κι εγώ,
ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.

***

ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΜΟΙΥ

Αναπολώ τα σκοτάδια μου
Τις μέρες της μοναχικής μου περιδιάβασης σε ακυρωμένους έρωτες,
τις μέρες που έβγαινε από μέσα μου αρρωστιάρικη και αδύναμη φωνούλα
κι η αγωνία πάλευε με τους φόβους μου
και το σκοινί έτριζε κάτω από τα πόδια μου
και συ <αγρόν ηγόραζες> και άλλα τέτοια.
Και τις κομμένες μου ανάσες
και τους πανικούς μου
και τα ασάλευτα βράδια μου
τότε τα περιφρόνησες.
Τώρα τα ερμηνεύεις.
Αγαπώ τα σκοτάδια μου.
Και κείνα με αγαπάνε.

***

Όλη μου η ζωή μια αναμονή.
Από τότε που έφυγες,
τα βράδυα,
σβήνω τα φώτα,
βυθίζομαι,
Δεν καταλαβαίνω αν ξημερώνει.

***

Ξεσκίζω τη γαλήνη μου,
την άνευρη ζωή μου.
Και απλώνομαι....
Και πάω...
Στο ταξίδι των περιπλανήσεων
Των αποπλανήσεων τα χνάρια ακολουθάω.

***

ΟΜΟΝΟΙΑ

΄Ανθρωποι με αφηνιασμένα βλέμματα,
Φωνές αλλόκοτες,
βαθιά πληγωμένες.


***

Πλήθος ανθρώπων κοντά μου και τριγύρω,
μα εγώ θέλω στην άκρη μου να γείρω.Ι
Μια γωνίτσα μια ακρούλα να κουρνιάσω
μακριά από όλους
μόνη
να ξεγνοιάσω.

***

Είναι κάτι βράδυα ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πώς να τα γιατρέψει.

***

Κι αυτή η μέρα πέρασε.
Μέτρησα την αξία της με την ομορφιά της ανατολής.
Χωρίς αναστολές την απέρριψα
αδημονώντας για το πρωινό φως.


***

Λίγο ακόμα...κι οι γραμμούλες μας θα συμπέσουν.

***

Φοβάμαι τις λέξεις
που δεν είναι δεμένες με τα βιώματά μου.
Έξω από μένα.
Σαν όνειρα ακυρωμένα.
Σαν απωθημένα.

***