Όρνιθες και ιεράρχες του Αλέξη Καζαντζίδη

Tι ρομαντισμό, έστω σκοτεινό, να έχουν πέντε ευρώ στην τσέπη, Σάββατο βράδυ,όταν είσαι είκοσι χρονών ή τριάντα κι αμήχανα τα δάκτυλά σου -με τα χέρια χωμένα στις τσέπες, μουτρωμένα- κινούνται απ' το ένα κέρμα στο άλλο, ψηλαφίζοντας «κορώνα ή γράμματα», «κιθαρίστας ή ντράμερ»;

Ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες.Δημοκόποι στη σκηνή και δημοσκόποι στις οθόνες.

Χώρα χωρίς χωριά αλλά με υπό ανάπτυξιν τουριστικά τοπία, στρέμματα και τετραγωνικά -οι γεωργοί ένα βαρίδι στα πόδια μας, σαν τους παλιούς Ρωμαίους της Δημοκρατίας, που κανείς εργολάβος - στρατηγός δεν τους χρειάζεται πια.

Απομεινάρια, αγέλες που ψήφιζαν κοπαδηδόν -εκατό ψήφοι το μαντρί, δέκα μαντριά ο κυαίστωρ- τι θα τους κάνουμε τώρα; απομεινάρια και τα τρακτέρ τους, σαν αχρείαστες πανοπλίες από λεγεώνες, σκονίζονται και θαμπώνουν στοιβαγμένες στις αποθήκες. Ζητώντας πίσω ένα δίκιο ακριβά, που οι ίδιες πούλησαν φθηνά.

Δεν έχουμε λύσεις για όλα αυτά ούτε και χρόνο... «Φέρτε πίσω τα λεφτά».

Το τοπίο στις πόλεις τετραγωνίζεται συνεχώς -μαύρα κουτιά, δίπλα σε γκρι κουτιά, δίπλα σε αλάνες-πάρκινγκ και οι διαφημίσεις στις γιγαντοαφίσες ποπ στημένες φωτογραφίες- δεν είναι οι άνθρωποι σταρ, αλλά οι φωτογραφίες επιμένουν. Στημένες, τυραννικές, βέβαιες για τον εαυτόν τους διατάσσουν, υπαγορεύουν ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες.

Μιλάς φθηνά απ' την τάδε κινητή, βιώνεις τις συγκινήσεις της ζωής με τη δείνα κινητή, νοιώθεις με την υποστήριξη της άλλης κινητής. σε νοιώθουν οι κινητές.

Στα δωμάτιά τους οι πιτσιρικάδες πιάνουν τις γωνίες. «Καχύποπτοι και δυσαρεστημένοι». Μερικοί χάνονται μέσα τους μοχθηροί κι άλλοι προσπαθούν να πιαστούν απ' την αστρόσκονη των ελπίδων για να μη φάνε λάχανο τις χοντρές κοιλιές - πιάσε μιαν αστακομακαρονάδα, έναν τηλεοπτικό σταρ κι ένα παπαγαλάκι να έχει ευχάριστη παρέα απόψε στο κότερο ο κύριος καναλάρχης.

Η πόλη βράζει. Μάης με εικοσί πέντε βαθμούς, με δυο πτυχία και εξακόσια ευρώ μισθό.

«Φέρτε πίσω τα λεφτά» φωνάζει ο ένας Καραγκιόζης στον άλλον.

Ελεύθεροι σκοπευτές στις σκεπές, στην τσέπη μου πιστωτικές και κάμερες στο μυαλό μου.

Τι θα γίνουμε όταν μας ξεριζώσουν τελείως την αγάπη; Τίποτε τότε δεν θα τους σώζει.

Είχε πολλή δουλειά ο Διάβολος όλα αυτά τα χρόνια να διαφημίζει το καλό (τον Μπλαιρ, τα δάνεια, την τέχνη για την τέχνη), τώρα βγάζει στους δρόμους τον Σαρκοζί να μαζέψει την απόδοση των επιτοκίων...

Η φύση πεθαίνει, η βενζίνη ακριβαίνει.

Για το πρώτο ο αποσυνάγωγος παρίας της παρέας δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Για το δεύτερο απορεί με τον ανταγωνισμό -δεν θα έπρεπε να φθηναίνει τα πράγματα, όπως κανοναρχούν χρόνια τώρα οι μαλάκες;

«Δεν καταλαβαίνει την καινούργια μουσική» θυμώνει• κι όμως, κατά βάθος, τα ξέρει όλα. Χρόνια τώρα τα ξέρει όλα: το μεγάλο φαγοπότι γύρω του και τη ρητορική του.

Οσο για τον ίδιο στα ζόρικα, ένα ουζάκι κι έρχεται στα ίσα του• ο «ήλιος της Ελλάδας» βλέπετε -άσχετο, αν το έχει κάνει θερινό το μαγαζί αυτή η φάμπρικα.

Ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες -ψυχρός πόλεμος ξανά, θερμικές κάμερες -το φαινόμενο του θερμοκηπίου, είναι πολύπλευρες πια οι παράπλευρες απώλειες.

Την αγάπη μας και μίαν καλύβην (με στεγαστικό δάνειο) -στην ψάθα, μεγάλε, με την Τράπεζα συνεταίρο στη ζωή σου για όσο θα ζεις.

Ω ναι, ξέρω, δεν φταις εσύ. Η διαφήμιση σε εξαπάτησε. Κι εμένα.