Mε μια πρώτη ανάγνωση των <Σονέτων της Συμφοράς> θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένος κανείς να αποφανθεί:
Μια κυνική ποιητική αυτο-βιογραφία.
O ποιητής χωρίς φόβο,αλλά με πάθος κάνει τη ζωή του ποίηση.Μια έντεχνη προσωπική κατάθεση που αιφνιδιάζει και διεγείρει.Κάθε <σονέτο>(ας το αποκαλέσω και γω έτσι,αφού έτσι το αποκαλεί ο δημιουργός του)
και ένα <οικείο κακό>(θυμίσου την αρχαία ελληνική τραγωδία που χει σαν θεμα της τις οικογενειακές συμφορές).Κάθε σονέτο μια μικρή βόμβα,ένα σκάνδαλο.Κάθε σονέτο- παρα την πεζολογική γραφή του-διαθέτει
μουσικότητα .Κάθε σονέτο σε σφάζει με το βαμβάκι-χαριτολογώντας ευγενικά λέει σκληρές αλήθειες.Ο ποιητής πιο πολύ προκαλεί και αποκαλύπτει,παρα κρυβει,δια της υπαινικτικής και νεωτερικής γραφής που υιοθετεί.
Ίσως γιατί έχει επιλέξει να συναντηθεί με τη δική του κάθαρση που θα τον λυτρώσει απο πολλά,ή απλά θέλει να ξορκίσει γεγονότα και καταστάσεις της ζωής του που για χρόνια τον στοιχειώνουν.
Τα στάδια της ζωής(μπορεί και της τέχνης ) του Χάρη Βλαβιανού ξεδιπλώνονται μέσα από το έργο του σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας .Το κάθε ένα από τα εβδομηνταπέντα <σονέτα>αποτελεί μια ξεχωριστή σκηνή- με δικό της εσωτερικό ρυθμό-που σηματοδοτεί και ένα επεισόδιο ζωής .Ωστόσο,ο αναγνώστης εχει την αισθηση της ενότητας -σαν να διάβασες ένα και μονο ποίημα ,οχι εβδομηνταπέντε.Φαινεται πως ο ποιητής κρυμμένος πισω από την περσόνα του-πως αλλιώς- δημιουργεί εκμεταλλευόμενος θεματικά τη ζωή του και όχι επινοώντας μια ζωή ως θέμα για την ποίησή του.Τελικά το μοναδικο θεμα του έργου ειναι ο δημιουργός του.Ο ποιητής ένα άγαλμα στο κέντρο του ποιητικού του σύμπαντος!Ο ποιητής που παλεύει με τον άνθρωπο και συνυπάρχει κιολας.Μοιάζει πολύ...<προσωπική> ποίηση ετούτη-παρόλο που <ντύνεται> με φιλοσοφικά και λογια στοιχεία και ευφυείς πνευματικές τοποθετήσεις και χαρακτηρίζεται από έντονη και πλούσια διακειμενικότητα(συνομιλία με άλλα έργα και συγγραφείς).
Ωραία.Και γιατί λοιπόν να μας αφορά μια τέτοια ποίηση;H απάντηση είναι η εξής:Γιατί αριστοτεχνικά σχεδόν ο Βλαβιανός μετουσιώνει την ατομική εμπειρία σε καθολική.Αποστασιοποιείται από τα γεγονότα της ζωής του εν τέλει και καταφεύγει σε αντικειμένικές περιγραφές και αφηγήσεις,κάτι που προκαλεί αισθητική συγκίνηση και διανοητική ηδονή.Εισάγει τον αναγνώστη στα υποβλητικά και ωραία σκηνοθετημένα περιβάλλοντα< των σονέτων> καταφερνοντας να τον μυήσει στις εμπειρίες του.Χρησιμοποιεί πολύ ιδιαίτερα και προσεγμένα τα σημεία στίξης για να αναδείξει το νόημα(ή και να δημιουργήσει το νόημα ) καθώς και το β ενικό πρόσωπο για να προσδώσει δραματικότητα και να επιτείνει τους σατυρικούς και σαρκαστικούς τόνους.
Μετά από κάθε σονέτο νιώθεις ότι ο ποιητής σου κλείνει το μάτι ειρωνικά,ενώ μαγικά σχεδόν < σε έχει κάνει να αισθανθείς>,σε έχει κάνει κοινωνό της αλήθειας και της εμπειρίας του, γεμίζοντας την ψυχή σου με
τρυφερότητα.
Ασημίνα Ξηρογιάννη
Φιλόλογος,Συγγραφέας
Μια κυνική ποιητική αυτο-βιογραφία.
O ποιητής χωρίς φόβο,αλλά με πάθος κάνει τη ζωή του ποίηση.Μια έντεχνη προσωπική κατάθεση που αιφνιδιάζει και διεγείρει.Κάθε <σονέτο>(ας το αποκαλέσω και γω έτσι,αφού έτσι το αποκαλεί ο δημιουργός του)
και ένα <οικείο κακό>(θυμίσου την αρχαία ελληνική τραγωδία που χει σαν θεμα της τις οικογενειακές συμφορές).Κάθε σονέτο μια μικρή βόμβα,ένα σκάνδαλο.Κάθε σονέτο- παρα την πεζολογική γραφή του-διαθέτει
μουσικότητα .Κάθε σονέτο σε σφάζει με το βαμβάκι-χαριτολογώντας ευγενικά λέει σκληρές αλήθειες.Ο ποιητής πιο πολύ προκαλεί και αποκαλύπτει,παρα κρυβει,δια της υπαινικτικής και νεωτερικής γραφής που υιοθετεί.
Ίσως γιατί έχει επιλέξει να συναντηθεί με τη δική του κάθαρση που θα τον λυτρώσει απο πολλά,ή απλά θέλει να ξορκίσει γεγονότα και καταστάσεις της ζωής του που για χρόνια τον στοιχειώνουν.
Τα στάδια της ζωής(μπορεί και της τέχνης ) του Χάρη Βλαβιανού ξεδιπλώνονται μέσα από το έργο του σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας .Το κάθε ένα από τα εβδομηνταπέντα <σονέτα>αποτελεί μια ξεχωριστή σκηνή- με δικό της εσωτερικό ρυθμό-που σηματοδοτεί και ένα επεισόδιο ζωής .Ωστόσο,ο αναγνώστης εχει την αισθηση της ενότητας -σαν να διάβασες ένα και μονο ποίημα ,οχι εβδομηνταπέντε.Φαινεται πως ο ποιητής κρυμμένος πισω από την περσόνα του-πως αλλιώς- δημιουργεί εκμεταλλευόμενος θεματικά τη ζωή του και όχι επινοώντας μια ζωή ως θέμα για την ποίησή του.Τελικά το μοναδικο θεμα του έργου ειναι ο δημιουργός του.Ο ποιητής ένα άγαλμα στο κέντρο του ποιητικού του σύμπαντος!Ο ποιητής που παλεύει με τον άνθρωπο και συνυπάρχει κιολας.Μοιάζει πολύ...<προσωπική> ποίηση ετούτη-παρόλο που <ντύνεται> με φιλοσοφικά και λογια στοιχεία και ευφυείς πνευματικές τοποθετήσεις και χαρακτηρίζεται από έντονη και πλούσια διακειμενικότητα(συνομιλία με άλλα έργα και συγγραφείς).
Ωραία.Και γιατί λοιπόν να μας αφορά μια τέτοια ποίηση;H απάντηση είναι η εξής:Γιατί αριστοτεχνικά σχεδόν ο Βλαβιανός μετουσιώνει την ατομική εμπειρία σε καθολική.Αποστασιοποιείται από τα γεγονότα της ζωής του εν τέλει και καταφεύγει σε αντικειμένικές περιγραφές και αφηγήσεις,κάτι που προκαλεί αισθητική συγκίνηση και διανοητική ηδονή.Εισάγει τον αναγνώστη στα υποβλητικά και ωραία σκηνοθετημένα περιβάλλοντα< των σονέτων> καταφερνοντας να τον μυήσει στις εμπειρίες του.Χρησιμοποιεί πολύ ιδιαίτερα και προσεγμένα τα σημεία στίξης για να αναδείξει το νόημα(ή και να δημιουργήσει το νόημα ) καθώς και το β ενικό πρόσωπο για να προσδώσει δραματικότητα και να επιτείνει τους σατυρικούς και σαρκαστικούς τόνους.
Μετά από κάθε σονέτο νιώθεις ότι ο ποιητής σου κλείνει το μάτι ειρωνικά,ενώ μαγικά σχεδόν < σε έχει κάνει να αισθανθείς>,σε έχει κάνει κοινωνό της αλήθειας και της εμπειρίας του, γεμίζοντας την ψυχή σου με
τρυφερότητα.
Ασημίνα Ξηρογιάννη
Φιλόλογος,Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου