ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ-ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Από το βιβλίο αυτό του Δημήτρη Φύσσα παραθέτω τα παρακάτω που μου άρεσαν πολύ:







ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Τ.,Α,Ο.

Η Τάνια και η ΄Αρτεμη κι ο Οδυσσέας
Τρεις γολετίτσες στο Ιόνιο
Στη ρότα που χαράξανε
<Η Κλεοπάτρα,η Σεμίραμις,η Θεοδώρα>-

Και δε φοράνε πάμπερς!

25.8.1990,εν πλω από Πάτρα προς Ιθάκη

Από την ενότητα <Για την Ποίηση>:


H AITIA


Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων
΄Ωστε να γίνεται ποιητής (κι) ο κάθε αναγνώστης
΄Ωστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος
Αφ΄εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή
Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται
Αν και μια λέξη μόνο-Τί λέω,μια παρένθεση,'ενα κόμμα-
Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων
Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών
Και το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.




ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ
Ν.

Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Μέσα στα συνεργεία και τις Βιοτεχνίες
Εκεί μιλήσαμε για τελευταία φορά.

(Πέφτω συνέχεια πάνω σου,σχεδόν σε κάθε σκέψη
Σ΄όλα τα μέρη που περνάω βιαστικά
Σε κάθε οικείο αντικείμενο της μνήμης
Στις ρίζες σου που έχω μες στο δέρμα.
Πέφτω πάνω στα λόγια σου κι όταν τα λένε άλλοι
Φέρω τη στάμπα σου-
...δεν ξέρω ως πότε).
Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Είδα το βλέμμα σου για τελευταία φορά.





Η ΑΣΗΜΙΝΑ


Παρηγοριά στα καπηλειά
Τεκέδες και ουζάδικα
Και μαστούρης ένα μήνα
Το πρωί ξυπνάς στο Τμήμα
Στα Παντρεμενάδικα.

Βελονάκιας τώρα είσαι
Κοκαίνης τρομερός
<Φίλε,θα βρεις το μπελά σου
΄Ασε δε και την υγειά σου
Κι είν΄ο βήχας φοβερός>.

Τρία χρονάκια αργότερα
΄Ησουνα μες στο μνήμα
Τριάντα δύο χρονώ παιδί
Και όλα τα΄φταιξε αυτή
Η σκρόφα η Ασημίνα.

Πάλι από την Ενότητα <Ερωτικά>:

O,TI MENEI
X.

Διάψευση των θριάμβων
Ήτανε ακριβώς ο θρίαμβος των διαψεύσεων.

<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>.*

Τρόμος της μνήμης είναι ο τρόμος των λ έ ξ ε ω ν.



*<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>:από το <Γιατί με ξύπνησες πρωί του Τσιτσάνη