ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΗΣ-ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,
το varelaki σας παραθέτει όλα τα σχετικά σοιχεία,αναφορικά με τον διαδυκτιακό διαγωνισμό λογοτεχνίας.Πηγή μας είναι ένας από τους διοργανωτές του διαγωνισμού,ο Γιάννης Φαρσάρης!!


< Ηλεκτρονικό διαγωνισμό διηγήματος με θέμα την Τέχνη διοργανώνει η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία πολιτισμού ARTSPOT. Κριτική Επιτροπή: Ελένη Γκίκα, Leia Vitali, Manos Kontoleon, Thanassis Chimonas, Γιάννης Φαρσάρης. Προθεσμία υποβολής συμμετοχών: 15η Σεπτεμβρίου 2010>



Για οποιαδήποτε πληροφορία ή διευκρίνηση σχετικά με τον διαγωνισμό "ΛόγωΤέχνης" μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο email contest@artspot.gr


Ο ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΗΣ

Η Εταιρεία Artspot είναι μία Αστική Mη Κερδοσκοπική Εταιρεία με σκοπό την προώθηση και προβολή του Πολιτισμού. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2009, οι δραστηριότητες της όμως ξεκίνησαν από τον Νοέμβριο του 2007, με την δημιουργία της ηλεκτρονικής κοινότητας Ελλήνων Δημιουργών –για επαγγελματίες ή ερασιτέχνες- Artspot.gr.

Ακολούθησαν ομαδικές δράσεις με συμμετοχές σε διεθνείς διαγωνισμούς και εκθέσεις, ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκαν ομαδικές εκθέσεις των μελών της κοινότητας. Το Art magazine ήταν η φυσική προέκταση του artspot.gr, πραγματοποιώντας και εισάγοντας νέα δεδομένα στον τομέα του Ηλεκτρονικού Τύπου, ενώ παράλληλα οι μουσικές επιλογές του ψηφιακού ραδιοφώνου Art.radio αποτέλεσαν μια μοναδική συντροφιά, αλλά και πηγή γνώσης για τους λάτρεις της ποιοτικής μουσικής.

Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην επίσημη ιστοσελίδα της εταιρείας -> http://company.artspot.gr>

<Σε πείσμα όσων επιμένουν να χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή ως αντικαλλιτεχνική, η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Artspot διοργανώνει διαγωνισμό λογοτεχνικής σύνθεσης. Η ανάδειξη της δημιουργικής ανάγκης των ανθρώπων για εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων μέσω της τέχνης, αποτελεί βασικό προσανατολισμό της φιλοσοφίας της Artspot. Στόχος του διαγωνισμού είναι να αποτελέσει την αφορμή για τους συμμετέχοντες να αποτυπώσουν μέσω του γραπτού λόγου τη σημασία της τέχνης στην καθημερινότητα. Λέξεις αλιευμένες από διαφορετικούς χώρους της καλλιτεχνικής δημιουργίας αναμένουν να συνδυαστούν, διαμορφώνοντας λογοτεχνικά κείμενα που αναδεικνύουν τη θέση που κατέχει η τέχνη στη ζωή.>

Όροι Συμμετοχής στον Διαγωνισμό

* Ο Διαγωνισμός θα διεξαχθεί αποκλειστικά και μόνο μέσω του Internet. Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος αποστολής της συμμετοχής δεν θα γίνεται δεκτός.
* Για να θεωρηθεί έγκυρη η συμμετοχή στον διαγωνισμό θα πρέπει το διήγημα να μην υπερβαίνει σε έκταση τις 1.000 λέξεις και να περιλαμβάνει υποχρεωτικά στην πλοκή του τις ακόλουθες 7 λέξεις που σχετίζονται με τις βασικές μορφές της τέχνης: Πένα – Καμβάς – Μάσκα – Βιολί – Άγαλμα – Κάμερα – Τανγκό (Οι 7 λέξεις μπορούν να εμφανίζονται σε οποιονδήποτε τύπο, π.χ. των αγαλμάτων, της μάσκας, τα βιολιά κ.λ.π.)
* Στο Διαγωνισμό μπορούν ελεύθερα να συμμετάσχουν άτομα άνω των 18 ετών, κάτοικοι Ελλάδος και εξωτερικού, με εξαίρεση όσους έχουν εκδώσει λογοτεχνικό βιβλίο. Τα διηγήματα πρέπει να είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα
* Από τη συμμετοχή στο Διαγωνισμό αποκλείονται οι συνεργάτες της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας Artspot, οι εργαζόμενοι στις εταιρείες των Χορηγών, καθώς και οι συγγενείς των ανωτέρω προσώπων έως και β' βαθμού.
* Ο κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να συμμετάσχει μία μόνο φορά στο διαγωνισμό και με ένα και μόνο διήγημα.
* Κάθε συμμετοχή θα πρέπει να είναι μη δημοσιευμένο έργο του ίδιου του διαγωνιζόμενου, ο οποίος φέρει την ευθύνη της υπογραφής του και κάθε άλλη ευθύνη σχετικά με την πατρότητα και την πρωτοτυπία του διηγήματος.
* Με την αποστολή του διηγήματος ο Διαγωνιζόμενος:
o Αποδέχεται, ότι το έργο του θα τεθεί υπό την κρίση της Κριτικής Επιτροπής για αξιολόγηση.
o Εκχωρεί στους διοργανωτές, στην περίπτωση που ανακηρυχθεί ως ένας από τους νικητές του Διαγωνισμού, το αποκλειστικό δικαίωμα για δημοσίευση του διηγήματος του στις σελίδες του ηλεκτρονικού περιοδικού www.artmag.gr με την αναγραφή του ονοματεπώνυμου και του τόπου κατοικίας του.
* Από το σύνολο των διηγημάτων που θα σταλούν στο Διαγωνισμό και θα πληρούν τους Όρους Συμμετοχής, η Κριτική Επιτροπή θα επιλέξει, κατά την απόλυτη κρίση της, τα 6 καλύτερα διηγήματα.
* Η τελική απόφαση της Κριτικής Επιτροπής δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι οριστική, και θα ανακοινωθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό www.artmag.gr μετά το πέρας του Διαγωνισμού.
* Τα δώρα του Διαγωνισμού είναι προσωπικά, δεν μεταβιβάζονται ούτε ανταλλάσσονται με χρήματα ή άλλα είδη.
* Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες, να ματαιώσουν το Διαγωνισμό ή/και και να αλλάξουν τα δώρα των νικητών.
* Η συμμετοχή στο Διαγωνισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων.
* Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους Όρους Συμμετοχής δεν θα θεωρείται έγκυρη και θα αποκλείεται αυτόματα από το Διαγωνισμό χωρίς ειδοποίηση του διαγωνιζόμενου.

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS////ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Λοιπόν,καλώς ήρθες,Γιάννη, ΣΤΟ VARELAKI BLOG.Ξεκινώ αμέσως.Πώς πορεύεται το βιβλίο στις μέρες μας;O κόσμος ξοδεύει λεφτά για βιβλία ή απλά, και να θέλει, δεν του περισσεύουν;

Καλησπέρα Μίνα κι ευχαριστώ για την πρόσκληση σου. Ξεκινάμε από τα δύσκολα και χαίρομαι.
Είναι λίγο περίπλοκη η εποχή μας, στέκεται αμήχανη απέναντι στα βιβλία, τα αγοράζει αλλά δε τα δείχνει σωστά στα μέσα ενημέρωσης, συχνά αποτελούν άλλοθι πολιτιστικού υπαινιγμού, τίποτα περισσότερο από αναφορές. Τα μεγαλύτερα αφιερώματα αφορούν πάντα σε συγκεκριμένα πολυπροβαλλόμενα πρόσωπα με στόχους που δεν έχουν να κάνουν ακριβώς με ό,τι θέλουμε ν’ αποκαλούμε σύγχρονη πεζογραφία. Η τηλεόραση σιωπά.
Αντίθετα, οι Έλληνες ενδιαφέρονται. Αγοράζουν, ψάχνουν, αναζητούν μέσα από το διαδίκτυο κι αυτό είναι ενθαρρυντικό.
Η γενικευμένη κρίση –που σίγουρα δεν είναι μονάχα οικονομική αλλά επεκτείνεται και σε βαθύτερες αξίες- δε βοηθάει. Τα βιβλιοπωλεία δε προμηθεύονται βιβλία με τον ίδιο ρυθμό, δουλεύουν με παραγγελίες και ανυπόληπτες λίστες «ευπώλητων». Αυτό έχει αναδείξει στην κορυφή ανάξιους τίτλους κι έχει θάψει σε υπόγεια εκδοτικών εταιριών άξια βιβλία, που οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες δε θα βρουν ποτέ σε βιτρίνες. Δε προχωράμε έτσι.


 Ποιά η θεματολογία των βιβλίων σου;Πώς επιλέγεις το θέμα σου...Δηλαδή παίρνεις αφορμή από αληθινές ιστορίες, από άλλα αναγνώσματα, από πράγματα που συνέβησαν προσωπικά σε σένα;

 Από άλλα αναγνώσματα ή προϊόντα τέχνης δανείζομαι συχνά κάτι από το άρωμά τους. Αυτό τροφοδοτεί και τα δικά μου όνειρα.
Τα πρόσωπα μου ξεπηδούν από την επικαιρότητα. Αποκτάνε υπόσταση σε λέξεις όταν κρίνω ότι αξίζει να υπάρξουν μέσα από κείμενα, για να μιλήσω μέσα απ’ αυτά, ακόμα κι αν συμβαίνει να ‘χουν άλλες θέσεις από τις δικές μου. Συχνά ντύνομαι τα ρούχα τους ή δανείζομαι συνήθειες, προσπαθώ να τα καταλάβω.
Θέλω οι ήρωες να ‘χουνε χρώματα, να ‘χουνε δύναμη κι ενέργεια -όχι μονάχα την αποκαλούμενη φωτεινή ή θετική- θέλω να ‘χουν αξίες, να μεταφέρουν μηνύματα μέσα από τη δική τους γλώσσα, που θέλω να ‘ναι ιδιαίτερη, άμεση, απλή και καθημερινή.


Kι η Ποίηση;

 Η ποίηση κρύβεται στα βιβλία που διαβάζουν κι εκτιμούν λίγοι. Ποίηση κρύβεται στην πεζογραφία, συχνά ακόμα και χωρίς να το επιδιώκει, βγαίνει στην επιφάνεια ειλικρινής, καθαρή στις προθέσεις της... όταν επιδιώκεται με σκοπό, δε βρίσκει το στόχο της.
Ποίηση κρύβεται ακόμα και στις αλήθειες των καθημερινών ανθρώπων, στις εικόνες του πεζοδρομίου, της χαράς ή των προσωπικών δραμάτων μας, που συχνά μένουν θαμμένα μέσα μας.

Λογοτέχνες που θεωρείς σπουδαίους...

 Αυτό σηκώνει νερό και πολλά ονόματα. Η ελληνική πεζογραφία με απορροφά από παιδί. Παύλος Μάτεσις, Γιάννης Ξανθούλης, Λιλή Ζωγράφου, Ευγενία Φακίνου και πολλοί ακόμα λιγότερο προβαλλόμενοι όπως η Μάρω Τριανταφύλλου, κλασικότεροι όπως ο Μενέλαος Λουντέμης ή ο Νίκος Καζαντζάκης εξίσου. Κι ό,τι άλλο τρέχει σε νέες εκδόσεις κι αξίζει την προσοχή μας.

Τί προσδοκάς γράφοντας;

Να μαι αληθινός. Να ‘χουνε λόγο ύπαρξης οι μυθιστορίες μου, να περνάω καλά γράφοντας κι οι αναγνώστες διαβάζοντας, να μη καταλήγουν ν’ αποστρέφονται την πεζογραφία, αλλά να γίνονται πιο ένθερμοι οπαδοί της. Επιδιώκω όμως πάνω απ’ όλα να ‘μαι ειλικρινής κι αληθινός στις προθέσεις μου. Βλέπεις πως, όταν το γράψιμο είναι τρόπος ζωής κι όχι χομπίστικη ενασχόληση, τα περιθώρια για υποκρισία και φτιασίδι δεν είναι πολλά. Το ψέμα μας φτηναίνει και μας καταπιέζει.

 Γράφεις κάτι αυτόν τον καιρό;

Δε σταματάω παρά μονάχα σε μικρές περιόδους, όταν δε νιώθω έτοιμος να πω κάτι. Συνήθως μεταφέρομαι από το ένα μυθιστόρημα στο άλλο, με μια διαδοχή που μοιάζει ανέφικτη, αλλά είναι πιο απλή απ’ όσο δείχνει.
Αυτή την εποχή έχω παραδώσει για έκδοση το τρίτο μου μυθιστόρημα, για μένα αποτελεί ένα σημαντικό κείμενο, χρειάστηκε χρόνο και κόστος για να φτάσει κάπου. Θα μου πεις πως, έτσι πάνω κάτω δε γίνεται με όλα τα μυθιστορήματα; Και βέβαια, αλλά ανά εποχές διακρίνουμε τα κείμενα που μας έχουν απορροφήσει συνολικά.
Όταν το τρίτο βιβλίο τέλειωσε λοιπόν, ένα τέταρτο ξεπήδησε. Σύγχρονο και σπαρταριστό όσο κανένα, γεμάτο κέφι για ζωή. Χιούμορ αλλά και πολλές αλήθειες, έτοιμο να ζει τη ζωή απ’ την αρχή, να εκτιμήσει τις καλές στιγμές, που συχνά αποχρωματίζονται στο θόρυβο της καθημερινής ρουτίνας.

Για το αρχείο του blog , μια αναφορά στα βιβλία σου και ένα σχόλιο για το καθένα.

Η «Μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» είναι η ιστορία μιας Βασιλικής καλών προθέσεων, μιας γυναίκας άξιας να σταθεί μέσα στα χρόνια, να διασχίσει έναν πόλεμο, να διεκδικήσει τις αξίες, τα δώρα της ζωής και τα όνειρά της. Η μυρωδιά παραπέμπει στη μνήμη, σ’ ό,τι δε ξεθωριάζει όταν οι άνθρωποι παλιώνουν. Θέλει να ψιθυρίσει στον αναγνώστη ένα μυστικό: πως τίποτα δεν έρχεται από μόνο του, όλα κατακτώνται ή κερδίζονται, μονάχα όταν το επιθυμούμε.
Ο < εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”> από την άλλη, είναι ένα τραγούδι. Ξεκινάει με μια εποχή, που βιάζεται να προφτάσει το μέλλον. Σμίγει μια σειρά από πρόσωπα που λογικά, δύσκολα θα ταίριαζαν. Θα προχωρήσουν όμως μαζί, για να μας δείξουν ότι η οπτική μας απέναντι στον κόσμο δε μπορεί να ναι μονόπλευρη, φωτεινή ή σκοτεινή. Θα μας αποδείξουν ότι η φυσικότερη εξέλιξη των πραγμάτων, δε μπορεί να προβλεφθεί ποτέ.

Τί ονειρεύεσαι;
Ονειρεύομαι τον κόσμο καλύτερο. Χωρίς ταμπέλες κι ευδιάκριτες ονομασίες. Επενδύω στις καλές προθέσεις των ανθρώπων και θέλω να ‘χω όμορφες σχέσεις. Ονειρεύομαι περισσότερη ειλικρίνεια, μας λείπουν οι αλήθειες, περισσεύουν τα ταμπού κι οι ευκολίες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ-ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΧΗΣΕΙΣ

ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Μάθαμε να διαβάζουμε την ώρα
στ΄άγνωμα,στ΄άβουλα ,ρολόγια.
Κι αυτό γιατί,για τον καιρό που πέρασε,
για θανάτους και μοιρολόγια;
Kι ακόμα μάθαμε να λέμε ολημερίς,
για κάτι που΄πρεπε να κάνουμε,
<Αύριο,τώρα είναι νωρίς>.



ΚΡΙΜΑ

Αλαργινά τραγούδια που μας έφερε το κύμα
και θύμησες παλιές το πελαγίσιο αγέρι.
Κ΄έτσι σφιχτά που σου κρατώ το χέρι,
γιατί να κλαις;Δεν είναι κρίμα;



EΚΕΙΝΟΣ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ

Περάσαμε την ξώπορτα γοργά.
(Ο νεκροθάφτης με τα ρούχα,το καντήλι ,το λιβάνι).
Εκείνος είχε φύγει.
Κράταγες με πολύ οδύνη το κεφάλι.
(Το αργό μονότονο ρολόι,νεκρόσημα,κεριά).
Θαρρώ πως λίγο κλάψαμε.
Δεν ξέρω πάλι.



ΚΟΚΚΙΝΑ

Η κουζίνα θύμιζε καπηλειό του βορρά.
Με πολύ κόκκινο κρασί
και κοκκινα μάτια.
Κόκκινα όλα,
και το κρασί και τα μάτια μας,
κ΄οι τοίχοι της κουζίνας.


ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΙ ΑΡΜΕΝΑ

Καράβια κι άρμενα.
΄Αλμπουρα και πυξίδες.
Το πέλαγος π΄αγκομαχεί.
Τα πρόσωπα με τις βαθιές ρυτίδες.
΄Ολα κλεισμένα τα΄χω στην ψυχή.


ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ

Θα πρέπει να το ξέρεις,
οι καμπάνες χτυπούσαν σιωπηλά
την ώρα του θανάτου μου.
Κ΄είχα στο στόμα μου
τ΄όνομά σου.


ΞΥΛΙΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

΄Ηθελα να περπατώ
σε ξύλινους δρόμους
και να βρέχει.


ΤΙ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ

Τι να φταίει
απόψε,
που ο λογισμός μου
σ΄έφτασε.

Κ΄έφτασε τόσο μακριά.

Τι να φταίει
απόψε.



ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Σκέφτηκε κανείς ποτέ,
πως θα ξυπνούσαμε
αν δεν χτυπούσαν
οι καμπάνες;


TO EKKΡEMEΣ

Στον Λευτέρη Π. Παπαδόπουλο

Η μελαγχολία των τοίχων
με τα πορτραίτα των πεθαμένων.
Το σπίτι γεμάτο με τις φωτογραφίες
των ζωντανών που λείπουν.


Το εκκρεμές χτυπά τις ώρες
τις ατελείωτες της μοναξιάς
και της ανάμνησης.

Κι ακόμα ψάχνω να΄βρω
το χρονικό σημείο,
που πρέπει να σταματήσω
την αφήγηση.



Ο Δημήτρης Γ. Στεργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939,από γονείς Ρεθύμνιους.
Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και φοίτησε στο Τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του ίδιου Πανεπιστημίου.Παρακολούθησε μαθήματα Ασφαλιστικού Δικαίου στο Universite Libre de Bruxelles.Διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος του<Μουσείου Φυσικής Ιστορίας>,Νομάρχης Κυκλάδων και Ζακύνθου,Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος<Κρητική Εστία>,Μέλος του <Φιλεκπαιδευτικού Ιδρύματος Κρήτης > και άλλων κοινωφελών Ιδρυμάτων και Σωματείων.Το 1955 ,μαθητής στο Γυμνάσιο ακόμα,δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή <Είλωτες>.
Μετέφρασε Γάλλους ποιητές.Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα,στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης,την Αφρική,τη Ρωσία,την Αμερική και το Μεξικό.

ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ- ΣΤΑΘΜΟΣ

danpap22@yahoo.com

Σταθμός






Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια. Πάω εκεί. Στο ίδιο σημείο. Στο σιδηροδρομικό σταθμό. Όχι βουνά, όχι θάλασσες, μόνο τσιμέντο, ράγες, απόγευμα, βροχή, στάση. Το βλέμμα της, μία λέξη, το βήμα στον αέρα, η πτώση, το αποτύπωμα, η χειρονομία της, το πάγωμα, αιφνιδιασμός. Το τηλεφώνημα. Μου τηλεφωνεί η η μητέρα της. «Θα πας;» Η φωνή της ευάλωτη, ανατριχιαστική, ηττημένη. Η απώλεια, ο πόνος. Υπάρχει. Της θυμίζει. Εκείνη δεν μπορεί. Θέλει, δεν αντέχει. «Με περιμένει. Εσύ μείνε. Θα πάω εγώ» Διασχίζω τους δρόμους, Σόλωνος, Πατησίων, Αχαρνών. Είναι άδειοι.
Η Κατερίνα. Είναι εδώ. Θέλω να ρωτήσω. Γιατί δεν την κράτησα; Γιατί δεν πρόλαβα; Γιατί δεν κατάλαβα; Γιατί δεν με είχε προειδοποιήσει; Γιατί δεν μου μίλησε; Άντε γαμηθείτε όλοι σας. Με πιάνει φανάρι. Κόκκινο που παραμένει κόκκινο. Σωρός από διασταλμένα δευτερόλεπτα. Το κόκκινο, γίνεται πράσινο, απαίσιο πράσινο, μου κλείνει το μάτι, Φύγε! Τρέχα, μπορείς, φύγε μπροστά.. Μπορώ; Θέλω; Πότε θα φύγει εκείνο το τρένο; Γιατί δεν μπήκαμε μέσα; Γιατί δεν προλάβαμε; Γιατί δε με προειδοποίησες; Γιατί έρχεσαι στον ύπνο μου; Γιατί δεν κράτησες την υπόσχεσή σου;
Ήλιος. Μιλάμε. Δε μ’ αρέσει που έρχομαι με ήλιο. Δεν τον αγαπάς τον ήλιο. Έχεις μίσος για κάθε τι φωτεινό. Τον σιχαίνεσαι. Ένα παιδί σιχαίνεται τον ήλιο. Δε μπορώ να σε καταλάβω. Είσαι παιδί του χειμώνα, αυτό λες. Από μήτρα κρύα. Και το παλαβό παιχνίδι, ούτε αυτό το καταλαβαίνω. ‘’Οι πέντε εποχές’’. Αυτοσχεδιασμοί, χειρονομίες, μια υποτυπώδης βάση, παντομίμα. Ο καιρός αλλάζει, δεν υπάρχει καιρός, κρύο ή ζέστη μόνο. Μη θυμώνεις. Κρατάω ακόμα το τηλεχειριστήριο. Κλικ. Τα σύννεφα σκουραίνουν, κλικ κι ο ουρανός ζαρώνει, ένα σεντόνι είναι, σκούρο μπλε, μουντό, βρώμικο. Τώρα βρέχει. Ο δρόμος γυαλίζει, γλιστρά. Μία διάφανη κρούστα στην άσφαλτο. Στο κρεσέντο της βροχής θέλω να είμαστε μαζί, στον ίδιο σταθμό, τη στιγμή που θα πατήσω το πόδι μου στις γαμημένες ράγες. Τη στιγμή που δεν θ’ ακούγεται τίποτα. Μόνο εσύ.

Μία γάτα. Μία γάτα μπουρδουκλώνεται στις ρόδες του αυτοκινήτου, δεν υπάρχει. Δεν πρόλαβα να κάνω κάτι, δεν έκανα τίποτα. Δεν θέλω να κοιτάξω πίσω. Η Κατερίνα αγαπάει τις γάτες. Εγώ τις φοβάμαι. Πράγματα που μας χωρίζουν. Και άλλα που μας ενώνουν, δε μιλάμε για αυτά. Ξεχνάω, θέλω να ξεχάσω το άδειο πρόσωπο, έρχεται κάθε βράδυ, δεν έχει χαρακτηριστικά, ούτε μάτια, ούτε μύτη, ούτε στόμα, τίποτα, μόνο το σχήμα, οβάλ και σγουρά πυρόξανθα μαλλιά. Η φωνή της σε ισοκράτημα, δεν έχει πόνο, χαρά, απορία, θαυμασμό, ένα ίσο, με διαλύει. Οι γονείς. Ναι, παίζαμε κρυφτό τότε. Αλλά εσείς είχατε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείτε. Κανείς ποτέ δε ρώτησε που πηγαίναμε κάθε απόγευμα. Κανένας. Κάνω μία στάση, την ίδια, στην καντίνα του κύριου Παναγιώτη. Είναι κλειστή. Με τον κύριο Παναγιώτη γνωριζόμαστε, λέμε λίγες κουβέντες. Η σοφία του δρόμου.
Παρκάρω δίπλα στην καντίνα, αφήνω τα αλάρμ ανοικτά. Ανάβω τσιγάρο, τεντώνομαι, να ξεμουδιάσω. Είναι νύχτα. Προσανατολίζομαι, σκοτάδι, ξέρω που είναι το σκοτάδι. Αυτή η φράση. Πάλι. Η Κατερίνα, έρχεται ξανά. Μαλλιά μοβ, μακριά. Σέρνονται στο έδαφος, μία ουρά. Κάνει κούνια, η κούνια πηγαινοέρχεται, ψηλά κι ύστερα πίσω, και ξανά ψηλά και πίσω. Δεν βλέπω το πρόσωπό της, ακούω τη φωνή της. Φεύγει.
Όλοι βιάζονται, ο χρόνος, η μέρα, εγώ. Κρατάω το μαντήλι της και το σκισμένο σημείωμα που βρήκαμε στην τσέπη του τζιν της. Σβήνω το τσιγάρο, ξαναβάζω το μαντήλι και το σημείωμα στην τσέπη μου, μπαίνω στο αυτοκίνητο.
Μουσική. Να βρεθώ εκεί. Βιάζομαι. Θα μου μιλήσει. Το υποσχέθηκε. Πλησιάζω στο σταθμό. Είμαι εκεί.

Είναι σκοτεινά. Προχωράω, τα παπούτσια τρίζουν κάτω απ’ τα χαλίκια. Τώρα μικρές, περπατάμε ξιπόλητες, τα χαλίκια μας γαργαλάνε, μας πληγώνουν τις πατούσες. Γυρίζουμε σπίτι, η μαμά στην πόρτα, δεν μας ρωτάει κάτι. Δεν κοιτάζει τα πέλματα.
Οι ράγες ένα φίδι χωρίς ουρά. Δεν υπάρχει άκρη. Ούτε τρένο, ούτε χρόνος. Ησυχία. Σαν τάφος. Το τσιμεντένιο κουτί. Η ίδια πένθιμη υπενθύμιση. Με κεριά, τη φωτογραφία, λίγα ξεραμένα λουλούδια. Με αηδιάζει. Βλέμμα απέναντι. Το σκουριασμένο παγκάκι. Μία γάτα σκαρφαλωμένη πάνω του, με κοιτάζει ακίνητη. Τα μάτια δύο χρυσές τρύπες. Νιαουρίζει, βραχνά. Πως μπορεί να κλείσει η φωνή μιας γάτας;
Απλώνω το πόδι στην αποβάθρα, αιωρείται, έχω την αίσθηση του κενού. Η γάτα τινάζεται απότομα, χάνεται στο σκοτάδι. Χαλίκια, ράγες, στάση, παγκάκι, κρύο. Η διαχωριστική γραμμή. Έτσι μου είπε: Θα συναντηθούμε στη διαχωριστική γραμμή. Δε φοβάμαι. Συνεχίζω .
Περπατάω αργά στην τσιμεντένια αποβάθρα. Στο βάθος μια νάιλον σακούλα. Πλησιάζω. Ένα άδειο μπουκάλι νερό. Κάποιος είναι εδώ. Όχι. Εδώ είναι η κρυψώνα μας. Το μαύρο πουλί είναι εδώ. Μια νυχτερίδα, παλιός κάτοικος. Φτερουγίζει. Κάνει τρεις κύκλους στον αέρα και χάνεται στο σκοτάδι. Ανόητο, άσχημο πουλί.
Αιφνίδιο σφύριγμα του αέρα. Κλείνω τ’ αυτιά. Ένας θόρυβος, ένας απαίσιος θόρυβος. Μετά; Τίποτα μετά. Βλέπω το κτίριο, στο βάθος, τριώροφο. Πλησιάζω. Δεν τους βλέπω. Εκείνους που ζούσαν εκεί, μια παράξενη οικογένεια με μωρά. Τρία μωρά. Γυρίζω. Νάτους, περπατούν στην αποβάθρα με τα μωρά αγκαλιά. Το κλάμα τους είναι έντονο, ρυθμικό. Κρυβόμαστε πίσω απ’ το μεγάλο πεύκο και τους παρακολουθούμε μέχρι να ξαναμπούν στο κτίριο. Η διαδρομή τους είναι η ίδια. Κάνουν στάση στο παγκάκι. Δε μιλούν. Ποτέ. Περπατούν αργά κοιτάζουν ευθεία. Μόλις κάτσουν στο παγκάκι, τα μωρά σταματούν το κλάμα. Μένουν εκεί για λίγο, πέντε λεπτά, ακίνητοι, αμίλητοι, κοιτάζουν ευθεία μπροστά. Τώρα σηκώνονται κι επιστρέφουν στο κτίριο.
Σ’ όλη τη διαδρομή τα μωρά κλαίνε. Εμείς πίσω από το πεύκο, κρυμμένες. Η Κατερίνα βαριέται να τους κοιτάζει, γκρινιάζει. Μπαίνουν στο κτίριο, τα φώτα κλείνουν. «Τώρα θα κοιμηθούν, μπορούμε να παίξουμε ανενόχλητοι, πάμε!» μου λέει. Με τραβάει απ’ το μανίκι. Τώρα. Τώρα δεν τους βλέπω όμως, κανέναν. Το κτίριο είναι κλειστό. Μία φορά προσπάθησα να μπω. Δεν τα κατάφερα.
Είμαι μπροστά στην πόρτα. Είναι μισάνοιχτη. Χτυπάει το κινητό, δεν το σηκώνω. Δεν θέλω να δω ποιος είναι. Θέλω τσιγάρο. Το ανάβω. Κάθομαι στο σκαλοπάτι, φυσάω τον καπνό. Πετάω το τσιγάρο μακριά. Οι ράγες είναι ατελείωτες.

τι έπαθα τι μου συμβαίνει η Κατερίνα έρχεται θα έρθει όλα καλά θα μάθεις θα ξέρεις επιτέλους πότε θα φύγει αυτό το τρένο γιατί δε μου είπες τίποτα γιατί δεν σε κράτησα γιατί δεν κράτησες την υπόσχεση σου γιατί χαμογελάς τα μωρά τρία παιδια περιπατάνε ανάποδα οι γονείς είναι σκύλοι γαβγίζουν ανάποδα πως είναι να γαβγίζεις ανάποδα τα μωρά είναι γέροι με μπαστούνι είναι νάνοι χωρίς μαλλιά περπατούν στις ράγες ανάποδα με τα μπαστούνια τους χτυπούν τις ράγες κι ένας αλλόκοτος θόρυβος καλύπτει τα πάντα οι γονείς γαβγίζουν έχουν πέντε ποδιά οι ράγες διαλύονται οι νάνοι χαμογελάνε τα τεράστια στόματά τους μένουν ανοικτά από εκεί βγαίνουν λέξεις αλλόκοτες μισές μια δυο τρεις τέσσερις πέντε έξι επτά λέξεις διασταυρώνονται στον αέρα ενώνονται και πέφτουν στο τσιμέντο οι σκύλοι γλείφουν τις λέξεις απ’ το στόμα τους τρέχει αίμα οι λέξεις γεμίζουν κόκκινο τα σκυλιά καταπίνουν τις λέξεις γίνονται άνθρωποι ψηλοί πιο ψηλοί είναι όμορφοι ξανθοί με καταγάλανα μάτια οι νάνοι σκαρφαλώνουν στην αποβάθρα πετάνε τα μπαστούνια μπουσουλάνε και φτάνουν τους ψηλούς ανθρώπους πολύ δουλειά αυτή είναι η συμβουλή ο δάσκαλος μπάχαλο όλα ανάκατα το φουστάνι της Κατερίνας σέρνεται στο δρόμο εγώ γερνάω κάτι λύπη ένα παιδί με κρατάει απ’ το χέρι δικό μου παιδί δεν υπάρχει άντρας λείπει κόσμος γεμάτο το θέατρο είμαι στη μέση δε μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό λυπάμαι ένα μικρόφωνο μπροστά μου τα χεριά μου σπρώχνουν τον κόσμο η Κατερίνα το παιδί οι νάνοι ράγες ράγες ενων

Στττ..Σηκώνομαι, κοιτάζω απ΄ τη μικρή χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας- υπάρχει μια σκάλα, ξύλινη. Σπρώχνω ελαφρά την πόρτα και μπαίνω. Ένας μικρός κυκλικός χώρος, προθάλαμος, ένα τραπέζι στην άκρη του τοίχου. Το συρτάρι τραβηγμένο προς τα έξω. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα, ένα κουμπί μόνο, ένα μαύρο τετράγωνο κουμπί. Ανεβαίνω τα σκαλιά, η σκάλα παλιά, τρίζει, η κουπαστή κουνιέται. Μετράω, ένα δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ, εννέα, δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρία. Δεκατρία σκαλοπάτια. Στο τέρμα ένας στενός μακρύς διάδρομος κι ένα παράθυρο. Κάτω απ’ το παράθυρο ένα παγκάκι, ίδιο με του σταθμού. Ολόιδιο, σιδερένιο, δεν έχει χρώμα, είναι παλιό. Δεξιά αλλά και αριστερά πόρτες, χρωματιστές, κόκκινη, κίτρινη, πράσινη, μοβ, μπλε, γκρι, ροζ, είναι οι μόνες που έχουν χρώμα, όλα τα υπόλοιπα είναι μουντά, γκρι. Είναι φρεσκοβαμμένες, κάποιος ήρθε, ποιος; Δεν μένει κανείς εδώ. Ποιος; Η Κατερίνα; Πρέπει να τη βρω, δεν την βλέπω, μπορεί να με βλέπει, να είναι εδώ, η διαχωριστική γραμμή που είναι;
Διασχίζω το διάδρομο, στέκομαι στο παράθυρο. Από κάτω ο σταθμός, το παγκάκι, οι γραμμές, τα δέντρα. Μια σκιά. Κάποιος παίζει κουτσό στις ράγες. Κολλάω το πρόσωπό μου στο παράθυρο. Ναι, βλέπω καθαρά. Ένα παιδί. Είναι παιδί, εκείνη, είναι η Κατερίνα. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο, προσπαθώ, δεν ανοίγει. Είναι εκείνη. Φοράει τα ίδια ρούχα, όπως εκείνη τη νύχτα, λευκά. Κατεβαίνω. Όχι. Θα μείνω. Λίγο ακόμα. Γιατί δεν ήρθες πιο νωρίς, πριν ανέβω στο κτίριο, γιατί τώρα; Πίσω μου, οι πόρτες είναι ανοικτές. Η Κατερίνα είναι μπροστά μου, στη μέση του διαδρόμου, παίζει κουτσό. Είμαστε απέναντι. Γελάει, το κεφάλι κάτω, παίζει κουτσό και μετράει. Ένα δύο τρία πέντε. Ένα δύο τρία πέντε. Κατερίνα; Με άκουσε, με κοιτάζει. Δεν παίζει κουτσό. Είναι ακίνητη. Το κινητό μου, χτυπάει ξανά το κινητό, η Κατερίνα κλείνει τα αυτιά της, την ενοχλεί, ουρλιάζει. Δεν κουνιέμαι τώρα. Δεν κάνω τίποτα. Ηρεμεί. Δε χαμογελά. Με κοιτάζει. Ένα μοβ πηχτό υγρό κυλάει απ’ τα μάτια της και δεύτερο, τρίτο. Το δάκρυ των... Η Κατερίνα σιγομουρμουρίζει λέξεις, δεν καταλαβαίνω, σε άλλη γλώσσα.

Ανεσε αλεθη αν ωξιρ ςιτσ ςεγαρ.

Προσπαθώ, δεν. Δεν προλαβαίνω.

Ανεσε αλεθη αν ωξιρ ςιτσ ςεγαρ.
Ανεσε αλεθη αν ωξιρ ςιτσ ςεγαρ.

Της μιλάω. Δεν σε καταλαβαίνω, πες το ξανά, αργά.

Ι α κ α σ η ρ τ σ ι λ γ ω γ ε
Ιακ ασηρτσιλγ ωγε
Ανεσε αλεθη αν ωξιρ ςιτσ ςεγαρ ιακ ασηρτσιλγ ωγε

Βγάζω χαρτί, σημειώνω. Την βλέπω. Περπατάει προς τα πίσω αργά. Να διαβάσω μια μία τις λέξεις, κωδικός; Ανάποδα, μία μία γραμμικά.

Φοβάμαι. Χλομιάζω, γιατί; Σηκώνω το κεφάλι μου, δεν την βλέπω, πάλι έφυγε, ένα χέρι χάνεται πίσω απ’ τον τοίχο. Κατερίνα, θέλω να κινηθώ, δε μπορώ, ακούω γέλια απ’ τα δωμάτια. Το κλάμα των μωρών, περπατάω αργά, δύσκολα. Στο ένα δωμάτιο η μάνα κουλουριασμένη στο πάτωμα σιγομουρμουρίζει ένα τραγούδι, πένθιμο τραγούδι, μοιρολόι σε άγνωστη γλώσσα, στο διπλανό δωμάτιο ο πατέρας γυμνός, ο ίδιος πατέρας. Ξύνει με τα νύχια του τον τοίχο, πάω πίσω, ξανά στο παράθυρο. Δεν υπάρχει τίποτα, δε βλέπω τίποτα, ούτε σταθμός, ούτε ράγες, ούτε δέντρα, το παγκάκι πουθενά, γυρίζω μπροστά, τα μωρά μπουσουλάνε στο διάδρομο, κλαίνε με κλάμα αηδιαστικό, τα μάτια τους είναι μεγάλα, τα μάτια της Κατερίνας, οι γονείς βγαίνουν στο διάδρομο, το σώμα του πατέρα είναι το σώμα της Κατερίνας, φοράει τα ρούχα της, είναι λευκά, το πρόσωπο της μάνας έχει τη μορφή της, τα μαλλιά της, οι μορφές οπισθοχωρούν, με κοιτάζουν, γέλιο κλάμα, γέλιο, κλάμα, ένα, να τους φτάσω, δε μπορώ να προχωρήσω, προσπαθώ, δε μπορώ να τους φτάσω, δε μπορώ να κινηθώ, δεν τους φτάνω, φεύγουν…

Είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Η ανάσα μου γρήγορη, εκείνος δεν έχει αλλάξει θέση. Κάθεται δίπλα μου, κοιτάζοντας απέναντι. Στο γραφείο ένα μικρό κασετοφωνάκι κι απέναντί μου ένας ηλίθιος πίνακας μ’ ένα ρομαντικό θαλάσσιο τοπίο.

«Το επόμενο ραντεβού μας είναι την Πέμπτη, στις επτά».

Κλείνω πίσω μου την πόρτα.

ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ///ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ -ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

΄Οταν,πριν πολύ καιρό, είχα διαβάσει για πρώτη φορά το βιβλίο του Δ.Φύσσα ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ είχα κάνει αυτόματα,συνειρμικά σχεδόν,κάποιες σκέψεις ,τις οποίες ,είχα σπεύσει να αποτυπώσω στο χαρτί.Το ποίημα που γέννησε το άλλο ποίημα.!Ιδού ,κάποια ποιήματα λοιπόν που αποκρίνονται, <απαντούν>-θα έλεγα ,καλύτερα- σε ποιήματα του Φύσσα!Το είχα πει τότε στον κ. Φύσσα ,τώρα έχω την ευκαιρία και να τα καταθέσω εδώ.Λοιπόν...παραθέτω πάντα πρώτο ένα ποίημα του Δ.Φύσσα και εν συνεχεία,παραθέτω την δική μου <απάντηση> σε αυτό!Κάτι σαν <ποιητικός> διάλογος:

1.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ: ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ


Με κάποια προσπάθεια,έστω,
Βρίσκονται λέξεις για τα πράγματα.

Δύσκολο είναι να βρεθούν π ρ ά γ μ α τ α για τις λέξεις.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μα κι οι λέξεις μοιάζουν με πράγματα,θαρρώ.
Οι λέξεις μου είναι οι αποσκευές μου.
Οι λέξεις σου είναι οι δικές σου αποσκευές.
Μας οδηγούν στα πράγματα και μας απομακρύνουν.
Κι όταν τα αισθήματα τις αναζητούν,
καθάρια ποίηση δίνουν.

2.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ: [ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΗς ΜΟΝΑΞΙΑΣ...]
Ζ.,Ρ.,Θ,Λ.

Ατελείωτα σπαταλημένα πρωινά της μοναξιάς
Που περιμένουνε να ξεπλυθούν με ένα κρασί το βράδυ.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Είναι κάτι βράδια ναυάγια
(όλο απόγνωση και τρέλα)
που ούτε το φως του πρωινού
δεν ξέρει πως να τα γιατρέψει.

3.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ:<ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ>

Λέει ο Γκανάς:
Να το δεχτούμε ως τρανταχτή πρωτοτυπία.

Μα τόσα ωραία που έγραψε,δεν έχει σημασία
Πού θα΄τανε ο τάφος του-δεν έχει καν ουσία.

Γιατί τον διάβασε συγκινημένη η γαλαρία,
Τραγούδια τού απέδωσε σπουδαία η στιχουρχία,
Εντέλει,τον τραγούδησαν ΑΕΙ και φανταρία.

Και σημασία-άρα- καμιά,πού η τοποθεσία.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ: ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟ

Με είπανε <ποιήτρια>
Και
Τρόμαξα.

4.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ:ΠΑΡΑΔΟΧΗ


Μια λέξη ψάχνω
Ενδεδειγμένη
Μονάχα μία
Μου κάνει εδώ.

Εκείνη ψάχνω
Στρυφνή,χαμένη
Εκείνη μόνο
Αναζητώ.

Αν μου προκύψει
Ολοκληρώνω
Το κάθε ποίημα
Που πολεμώ.

Αλλιώς τα σκίζω
Και τα ματώνω.
Αυτό το ποίημα
Τελειώνει εδώ-


και....


ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΦΕΙΔΩ
Με τον τρόπο του Κ.Π.Κ.

Μην πιάνεις το μολύβι σου με το παραμικρό
Με το παραμικρό τον υπολογιστή σου μην ανοίγεις.
Απόφευγε,την οποιαδήποτε στιγμούλα της ζωής σου,
Σε στίχο να την κλείνεις.Της Τέχνης σου τα μέσα
Μην καταχράσαι.Πάντοτε με την πρέπουσα φειδώ
Και με το αίσθημα της αρμονίας το αναγκαίο
Τα θέματά σου διάλεγε.Προπάντων,λίγοι οι στίχοι
΄Ωστε ν΄αποδεικνύεται ως της αρμόζει
Η κάθε μία επιλεγείσα εκ των στιγμών.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:ΠΟΙΗΣΗ ΤΕΛΟΣ

Οι λέξεις που δεν με ταξίδεψαν
Οι λέξεις που περίσσευαν
Οι ποιητές που τους ταξίδευαν άλλοι -κι ας μην ήταν ποιητές-
Η στείρα επανάληψη εννοιών,τρόπων,συνδυασμών
-για την ασφάλεια ,ρε γαμώτο-
Ποίηση τέλος.
Οι μη ποιητές
Που άλλος Καβάφης δεν θα υπάρξει
Οσοι μανιοκαταθλιπτικοί έγραψαν ποιήματα
και οι κριτικοί που τους εξύμνησαν
Γίναμε όλοι ποιητές
Ποίηση τέλος ,λοιπόν.
Η ευκολία να γράφουν όλοι <ποιήματα>
Ακρως πληγωτικό
Αναζητώ αυτό που θα ναι Ποίηση
Μια συνάντηση με την Ποίηση
Αναζητώ
Ξανά.

5.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ :ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Μέσα στη νύχτα ,από΄ναν ύπνο που δεν έρχεται
Τα χέρια σφιγμένα πίσω άπ΄το κεφάλι
Το βλέμμα στο βάθος του σκοταδιού-

Ο πυρετός των στίχων μού τρώει το μυαλό.

Μια ποιήση θνησιγενής,χωρίς προοπτική
Πέντε έξι θέματα τριμμένα ,όλο τα ίδια
Φτωχά φτωχά τα πράγματα-

Ο πυρετός των στίχων μού τρώει το μυαλό.

Κι αν κάτι αλλιώτικο δε λέει τόσον καιρό να βγει
Ομως αυτό το ποίημα ξέρω εγώ να γράφω.


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ 1-ΔΟΚΙΜΕΣ

Η σκέψη μου δεν χωράει σε λέξεις,
καλύτερα,δεν μπορώ τη σκέψη μου να τη χωρέσω σε λέξεις,
καλύτερα,δεν επαρκώ.
*
Ποίηση
Προσποίηση
*
Α-πορία ίσον ποιητικό αδιέξοδο
ίσον αδιέξοδο λεξιλογικό
ισον αδιέξοδο συνδιασμού λέξεων
ισον αδιέξοδο εύρεσης λέξεων.
*
Ξενυχτώ χρόνια
Ξενυχτώ νανουρίζοντας λέξεις
*
Μού ΄παν ήταν τρεις:
Kαβάφης
Σολωμός
Παπαδιαμάντης
[Με αυτή τη σειρά]
Μπορεί να ναι αλήθεια.
*
Λευκές κόλλες.
Ε,και;
*
Στίξη που αιωρείται.
*
Την ατεχνία μου την ονόμασα <συνωμοσία των λέξεων>
*
Δεν γράφεται έτσι η ποίηση,
Χωρίς ταξίδι ζωής.
*
Γυρίζω σ΄αυτό που άφησα μισό
-σ΄αυτό που έχει την αξίωση να λέγεται <ποίημα> και να είναι-και
φεύγω πάλι.
*
Πάλι αλλάζω
άλλαξα
θα αλλάξω
μια λέξη.

*
Παιδεμός.
*
Συντρίβομαι από αυτό που αδυνατώ να εκφράσω.
*
Με αφήσανε οι λέξεις.
Χωρισμός.
*

Εννοιες-λέξεις
Σκόρ 1-0
*
Αν ανατείλλει μαγικό συνταιριασμα
θα ανατείλλω κι εγώ.
*
Ψοφάω για τις μέρες που δεν έπιασα στυλό.
*
Δεν γράφω σήμερα,
απεργεί η σκέψη.
*
Εγώ
Εσύ
Στη μέση η Ποίηση .
*
Παίζω
Ποίηση εγώ
Ποίηση εσύ.
*
Οι λέξεις μου ο καθρέφτης μου
-Μα η λέξη δεν καθρέφτισε τη σκέψη
-Μα η σκέψη πληγώθηκε από τη λέξη.
-Μα η σκέψη παρέμεινε σκέψη,δεν έγινε λέξη...


και....


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ 2-ΔΟΚΙΜΕΣ

Μόνο τις μικρές ώρες τις νύχτας
είμαι ο ποιητής που προσδοκώ.

Πάλι η λέξη δεν καθρέφτισε τη σκέψη

Πάλι η σκέψη πληγώθηκε απ΄τη λέξη

Πάλι η σκέψη παρέμεινε σκέψη

Χωρίς ειρμό
βαδίζω στο χαμό



Ποίηση-οργασμός
σχεδόν συνώνυμα.

Το ποίημα που δεν τελειώνει
δεν τελειώνει
τελειώνει

δεν

Αντέχεις τους στίχους μου,
Εμένα όχι.


Οι λέξεις που αγαπώ
με βασανίζουν
Θέλουν οπωσδήποτε να βολευτούν.

Πάλεμα
Ανάσα
Παίγνιο
Περιπλάνηση
Ηθική
Θέατρο
Ζήλια
Δίλλημα
Ερως

Θα σας αντισταθώ.

Ιδανικά
Κατάθλιψη
Ξόρκι
Pοές
Στίγμα
Τύχη
Υφος
Φόβος
Φύγετε μακριά μου.

Ουτοπία
Περίγραμμα
Χάλια
Ψέμμα
Ονειρο
Μακριά μου!

Δεν

Oι λέξεις που μ΄αγαπούν
θέλουν οπωσδήποτε να βολευτούν.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ-ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Από το βιβλίο αυτό του Δημήτρη Φύσσα παραθέτω τα παρακάτω που μου άρεσαν πολύ:







ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Τ.,Α,Ο.

Η Τάνια και η ΄Αρτεμη κι ο Οδυσσέας
Τρεις γολετίτσες στο Ιόνιο
Στη ρότα που χαράξανε
<Η Κλεοπάτρα,η Σεμίραμις,η Θεοδώρα>-

Και δε φοράνε πάμπερς!

25.8.1990,εν πλω από Πάτρα προς Ιθάκη

Από την ενότητα <Για την Ποίηση>:


H AITIA


Γράφουμε ποίηση για την πολυσημία των νοημάτων
΄Ωστε να γίνεται ποιητής (κι) ο κάθε αναγνώστης
΄Ωστε έκαστος να ολοκληρώνει τη συγκίνησή του μόνος
Αφ΄εαυτού κι ανάλογα με τη στιγμή
Να νιώθει κατά βούληση το στίχο.

Το αποτέλεσμα οφείλει να διαλύεται
Αν και μια λέξη μόνο-Τί λέω,μια παρένθεση,'ενα κόμμα-
Αλλάξει ή εξοβελιστεί ή κινηθεί πιο πέρα.

Γράφουμε ποίηση για τον υπαινιγμό των νοημάτων
Για τη στοχαστική διέλευση των φευγαλέων ωρών
Και το διαρκές αβέβαιο των πραγμάτων.




ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ
Ν.

Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Μέσα στα συνεργεία και τις Βιοτεχνίες
Εκεί μιλήσαμε για τελευταία φορά.

(Πέφτω συνέχεια πάνω σου,σχεδόν σε κάθε σκέψη
Σ΄όλα τα μέρη που περνάω βιαστικά
Σε κάθε οικείο αντικείμενο της μνήμης
Στις ρίζες σου που έχω μες στο δέρμα.
Πέφτω πάνω στα λόγια σου κι όταν τα λένε άλλοι
Φέρω τη στάμπα σου-
...δεν ξέρω ως πότε).
Γωνία Ακροπόλεως και Νοταρά
Είδα το βλέμμα σου για τελευταία φορά.





Η ΑΣΗΜΙΝΑ


Παρηγοριά στα καπηλειά
Τεκέδες και ουζάδικα
Και μαστούρης ένα μήνα
Το πρωί ξυπνάς στο Τμήμα
Στα Παντρεμενάδικα.

Βελονάκιας τώρα είσαι
Κοκαίνης τρομερός
<Φίλε,θα βρεις το μπελά σου
΄Ασε δε και την υγειά σου
Κι είν΄ο βήχας φοβερός>.

Τρία χρονάκια αργότερα
΄Ησουνα μες στο μνήμα
Τριάντα δύο χρονώ παιδί
Και όλα τα΄φταιξε αυτή
Η σκρόφα η Ασημίνα.

Πάλι από την Ενότητα <Ερωτικά>:

O,TI MENEI
X.

Διάψευση των θριάμβων
Ήτανε ακριβώς ο θρίαμβος των διαψεύσεων.

<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>.*

Τρόμος της μνήμης είναι ο τρόμος των λ έ ξ ε ω ν.



*<΄Απ΄ τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>:από το <Γιατί με ξύπνησες πρωί του Τσιτσάνη

NIKΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ- ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΑ-ΘΕΑΤΡΟ

Συνέντευξη για το περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

VARELAKI:Κύριε Λαγκαδινέ, ποιά είναι η ηλικία του περιοδικού ΔΡΩΜΕΝΑ; Πόσα τεύχη αριθμεί μέχρι σήμερα;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: Το περιοδικό κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1984 (χρόνος Α΄, τεύχος 1, Μάρτης-Απρίλης 1984), με εκδότη-διευθυντή τον δημοσιογράφο Νίκο Χ. Λαγκαδινό. Συνεργάτες του περιοδικού ήσαν καθηγητές πανεπιστημίου, θεατρικοί συγγραφείς, κριτικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, γιατροί κ.ά. Τον Ιανουάριο του 1990 κυκλοφόρησε το υπ’ αριθμόν 13 τεύχος (αφιέρωμα στο σύγχρονο Αγγλικό Θέατρο). Η πρώτη περίοδος (1984 – 1990) περιλαμβάνει τα τεύχη από 1 έως 6 που συγκροτούν τον πρώτο τόμο του περιοδικού και τα τεύχη 7 έως 13 που συγκροτούν τον δεύτερο τόμο του περιοδικού. Τον Μάιο του 1995 κυκλοφορεί το υπ’ αριθμόν 14 τεύχος (αφιέρωμα στον θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη). Αναγράφεται τότε ότι είναι ουσιαστικά η Β΄ περίοδος του περιοδικού που θα συμπεριλάβει και το υπ’ αριθμόν 15 τεύχος που ήταν αφιερωμένο στο θεατρικό συγγραφέα Μάριο Ποντίκα και το υπ’ αριθμόν 16 που ήταν αφιερωμένο στον Σάμουελ Μπέκετ.. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, κυκλοφόρησαν ελάχιστα τεύχη και τούτο διότι υπήρχε άμεση συνάφεια με την προσωπική μου οικονομική δυνατότητα. Δηλαδή, όταν είχα χρήματα, έβγαζα κι ένα τεύχος. Ενώ προγραμματιζόταν ή δίμηνη έκδοση του περιοδικού, δυστυχώς αυτό ποτέ δεν κατορθώθηκε. Το φθινόπωρο του 2007 αρχίζει νέα αρίθμηση και κυκλοφορεί το τεύχος το αφιερωμένο στην Οπερέττα. Το δεύτερο τεύχος της νέας αυτής περιόδου εκδίδεται την άνοιξη του 2009, αφιερωμένο στον Γιώργο Σεβαστίκογλου. Φυσικά και τα δύο τεύχη περιέχουν κι άλλα κείμενα… Τα ΔΡΩΜΕΝΑ, συνεπώς, δεν έχουν ηλικία!


VARELAKI:Με ποιά αφορμή ξεκινήσατε και με ποιούς στόχους; Κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό... έχετε δικαιωθεί σε αυτήν σας την προσπάθεια;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: : Αγαπούσα και αγαπώ το θέατρο. Εργάστηκα στο περιοδικό «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου κι αυτή η θητεία μου κοντά σ’ αυτόν τον μεγάλο θεατράνθρωπο μου έδωσε αφ’ ενός πολλά εφόδια και αφ’ ετέρου το ερέθισμα. Ωστόσο, παρά τις σπουδές μου στη Νομική, αποφάσισα ότι έπρεπε να ασχοληθώ με τη θεατρολογία και γι’ αυτό πήγα στο Παρίσι και ακολούθησα θεατρολογικές σπουδές. Όταν αποφάσισα να εκδώσω το περιοδικό δεν είχα χρήματα, αλλά είχα την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρω. Κοντά μου, ως συνεργάτες βρέθηκαν αρκετοί φίλοι, όπως ο Γιάγκος Ανδρεάδης, ο Βάλτερ Πούχνερ, η Πέπη Ρηγοπούλου, ο Γιώργος Αρμένης, ο Χρήστος Σαμουηλίδης, ο Κώστας Βάντζος, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Λιάρος, ο Βασίλης Κουγέας κι άλλοι. Η θέρμη όλων αυτών των ανθρώπων και η απουσία θεατρικού περιοδικού (στο μεταξύ το περιοδικό «Θέατρο» είχε διακόψει, διότι ο Νίτσος είχε αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου), με οδήγησαν στο εγχείρημα της έκδοσης του περιοδικού. Ήθελα ένα περιοδικό που θα κάλυπτε το κενό και μάλιστα το σημείωμά μου έλεγε τα εξής: «Ένα θεατρικό περιοδικό – τα ΔΡΩΜΕΝΑ. Μια νέα έπαλξη στην υπηρεσία του θεάτρου. Χωρίς βαρυσήμαντες υποσχέσεις. Μόνη φιλοδοξία που δηλώνεται: η προσφορά ήθους – το ζητούμενο σήμερα στη ζωή και στην τέχνη. Κάθε τεύχος κι ένα αποδεικτικό στοιχείο ήθους. Κατά τα’ άλλα, επιλεκτική ενημέρωση, ίση με το μέτρο της διάρκειάς της, για την ελληνική θεατρική κίνηση και ζωή. Οι αναφορές μας στο ξένο θέατρο θα τεκμηριώνονται στο βαθμό που η επικοινωνία μας μαζί του στοιχειοθετεί ένα διάλογο εποικοδομητικό. Η κριτική των θεατρικών πραγμάτων δεν θα είναι κριτική της σκοπιμότητας. Και τούτο, γιατί δεν έχουμε διάθεση να προεξοφλήσουμε, για τον αναγνώστη, βαθμό ορατότητας… μηδέν! Πιστεύουμε ότι το θάρρος της γνώμης εξυγιαίνει. Κι εμείς θέλουμε να το έχουμε. Προς οποιαδήποτε κατεύθυνση… Μετά από τόσα χρόνια αυτό που ξέρω είναι ότι τα ΔΡΩΜΕΝΑ έχουν κατακτήσει μια θέση στο χώρο του θεάτρου και στις καρδιές εκείνων που ξέρουν να κρίνουν. Άλλωστε τα μέχρι σήμερα εκδοθέντα τεύχη είναι αποδεικτικά στοιχεία. Πάντως θα περίμενα μια κάποια περισσότερη στήριξη… Από πού; Δεν ξέρω. Τώρα, τα ΔΡΩΜΕΝΑ εκδίδονται όταν έχω χρήματα που περισσεύουν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, κάτι δηλαδή πολύ δύσκολο. Ετσι όπως έχει σήμερα η οικονομική κατάσταση, τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα για τα ΔΡΩΜΕΝΑ…


VARELAKI:Ποιό το περιεχόμενο του περιοδικού; Με ποιά θέματα καταπιάνεται κυρίως;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: : Άρθρα, μελέτες, παρουσίαση βιβλίων για το θέατρο, κριτική παραστάσεων, θεατρικά έργα ελληνικά και ξένα, σχόλια. Ενδεικτικά αναφέρω τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους: Αφιέρωμα στη Μάσκα. Κείμενα των Ρένας Περέλη-Κοντογιάννη, Α.Δ.Ι. Μεταξά, Ντονάτο Σαρτόρι, Τζιόρτζιο Στρέλερ και μικρή βιβλιογραφία @ Άρθρα – μελέτες των Χρήστου Σαμουηλίδη «Τα Μουτσούνας των Σουρμένων», Βάλτερ Πούχνερ «Εισαγωγή στην έννοια του θεάτρου», Τζορτζ Στάινερ «Λογοτεχνικές και φιλοσοφικές ερμηνείες της Αντιγόνης», Γιάγκου Ανδρεάδη «Αυτογνωσία και αναγνώριση στον Ίωνα του Ευριπίδη» @ Συνέντευξη του Κώστα Βάντζου με τον Τζόζεφ Τσέικιν @ Κριτική αποτίμηση παραστάσεων 1982-83 Εθνικού Θεάτρου (Γιάννης Βαρβέρης) και Αρχιτέκτονα Σόλνες (Διονύσης Λιάρος) @ Κριτική παρουσίαση των βιβλίων Ο Μπρεχτ και ο διαλεκτικός λόγος του Πέτρου Μάρκαρη (Κώστας Καλημέρης) και Τολμώ της Σπεράντζας Βρανά (Γιώργος Μαρκόπουλος) @ Πλήρες έργο: Γιώργος Αρμένης Το Σαξόφωνο. Σας δίνω τα ονόματα συνεργατών του περιοδικού για να καταλάβετε τους χώρους στους οποίους κινήθηκε. Πανεπιστημιακοί-θεατρολόγοι: Γιάγκος Ανδρεάδης, Ασπασία Βελισσαρίου, Ιωσήφ Βιβιλάκης, Μάρω Γερμανού, Θόδωρος Γραμματάς, Καίτη Διαμαντάκου, Παναγιώτης Δόμβρος, Δανιήλ Ιακώβ, Νίκος Καραναστάσης, Πλάτων Μαυρομούστακος, Μιχάλης Μερακλής, Χαρά Μπακονικόλα, Ανδρέας Παναγόπουλος, Σάββας Πατσαλίδης, Ρένα Περέλη-Κοντογιάννη, Κυριακή Πετράκου, Γιώργος Πεφάνης, Βάλτερ Πούχνερ, Πέπη Ρηγοπούλου, Έλση Σακελλαρίδου, Μελίνα Σάρδη, Σωτήρης Χαβιαράς, Ειρήνη Χαρίτου. Συγγραφείς: Γιώργος Αρμένης, Κωστούλα Μητροπούλου, Περικλής Κουκουβίνος, Γιώργος Χειμωνάς, Γιάννης Γκίκας, Γιώργος Μανιώτης, Βασίλης Μητσάκης, Χρήστος Σαμουηλίδης, Σπύρος Παπαδογεώργος, Γιώργος Μαρκόπουλος, Γιώργος Κακουλίδης, Λίζα Μιχελή, Ευάγγελος Ν. Μόσχος, Κώστας Τσικνάκης. Κριτικοί: Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γιάννης Βαρβέρης, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Σωτηρία Ματζίρη, Γ.Κ. Καραβασίλης, Λέανδρος Πολενάκης, Βάιος Παγκουρέλης, Χάρης Καμπουρίδης, Μάνος Στεφανίδης, Γιώργος Λεωτσάκος, Βεατρίκη Σπηλιάδη, Κώστας Καλημέρης. Σκηνοθέτες: Μάγια Λυμπεροπούλου, Βίκτωρ Αρδίττης, Στέφανος Ληναίος, Μιχάλης Βιρβιδάκης, Κατερίνα Παπαϊακώβου, Κώστας Βάντζος, Γιάννης Καραχισαρίδης, Κώστας Σκουρολιάκος, Άσπα Τομπούλη. Ηθοποιοί: Εύα Κοταμανίδου, Αμαλία Κυριαζίδου. Δημοσιογράφοι: Κώστας Πάρλας, Βασίλης Πλάτανος, Δημήτρης Δεληολάνης κ.ά. Αφιερώματα: Αρχαίο Δράμα, Μάσκα, Βυσσινόκηπος του Αντον Τσέχοφ, Μαριονέτα, Μαριβό, Ο Φωτισμός στο θέατρο, Λούκα Ρονκόνι, Πίκολο Τεάτρο και Τζιόρτζιο Στρέλερ, Γερμανικό Θέατρο και Χάινερ Μίλερ, Σύγχρονο Αγγλικό Θέατρο, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μάριος Ποντίκας, Σάμουελ Μπέκετ, Οπερέττα, Γιώργος Σεβαστίκογλου κ.ά.


VARELAKI:Δύσκολοι καιροί! Πόσος κόπος απαιτείται για την κυκλοφορία ενός τέτοιου εντύπου; Kαι ποιούς αυτό αφορά;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: : Πραγματικά είναι δύσκολοι οι καιροί για δονκιχωτισμούς. Για μένα πλέον δεν είναι κόπος η ενασχόληση με το περιοδικό. Λόγω και της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας (εργάστηκα για πολλά χρόνια στην τηλεόραση, στοπ ραδιόφωνο, σε εφημερίδες και περιοδικά), είμαι σε θέση να το διαχειρίζομαι. Το μόνο που λείπει είναι τα οικονομικά μέσα! Δυστυχώς αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα δεν ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους εκδοτικά εγχειρήματα. Προτιμούν περιοδικά ποικίλης ύλης και κυρίως με περιεχόμενο που γαργαλάει το υπογάστριο! Ωστόσο υπάρχει κοινό που ενδιαφέρεται για ένα έντυπο σαν τα ΔΡΩΜΕΝΑ. Υπάρχουν οι σπουδαστές των δραματικών σχολών και των θεατρολογικών τμημάτων των πανεπιστημίων, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι, οι φωτιστές, οι καθηγητές, υπάρχει τέλος πάντων πολυπληθές κοινό και πιστεύω ότι κάποια στιγμή τα ΔΡΩΜΕΝΑ θα συναντήσουν αυτό το κοινό!


VARELAKI:Μπορεί κάποιος να γίνει συνδρομητής στα ΔΡΩΜΕΝΑ;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: : Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση δεν θέλω να γράψω συνδρομητές, διότι πολύ φοβούμαι ότι δεν θα έχω συνέπεια ως προς την έκδοση. Απλώς καιροφυλακτώ! Μόλις νιώσω ότι θα καλυτερέψουν τα οικονομικά μου, σε σημείο δηλαδή που να μπορώ να εξοφλήσω τα έξοδα παραγωγής του περιοδικού, θα προχωρήσω σε μια «εκστρατεία» απόκτησης συνδρομητών.


VARELAKI:Κάποια σχόλια για την σύγχρονη ελληνική θεατρική πραγματικότητα, παρακαλώ...
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: : Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είναι μια πλασματική θεατρική κίνηση και ζωή. Εχουμε δεκάδες ηθοποιούς, πολλοί από τους οποίους είναι άνεργοι και αναγκάζονται οι περισσότεροι ν’ αλλάξουν πρόγραμμα στη ζωή τους γιατί πρέπει να ζήσουν! Πολλοί νέοι συγκροτούν σχήματα και μερικοί καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, αλλά σε γενικές γραμμές θέλω να πω ότι το μόνιμο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το θέατρό μας είναι η έλλειψη γενικής παιδείας. Ωστόσο, πιστεύω ότι έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα από τη στιγμή που βγήκαν πολλοί θεατρολόγοι (οι οποίοι αναζητούν δουλειά…), γράφονται κείμενα για το θέατρο, εκδίδονται βιβλία (εμπλουτίστηκε σε μεγάλο βαθμό η ελληνόγλωσση θεατρική βιβλιογραφία), αλλά εκείνο που δεν βλέπω είναι η ξεκάθαρη κρατική πολιτική σε ό,τι αφορά στο θέατρο. Η ίδρυση και στη συνέχεια η κατάργηση του ΕΚΕΘΕΧ [Eθνικό Kέντρο Θεάτρου και Xορού] έδειξε ότι η πολιτεία αδυνατεί να εντοπίσει το πρόβλημα. Και πρέπει να πω ότι το πρόβλημα δεν είναι μονάχα, όπως κάποιοι «θιασάρχες» θέλουν, η χρηματοδότηση. Για μένα είναι σκάνδαλο να επιχορηγούνται «δια βίου» κάποιοι θίασοι που έχουν καταντήσει ημικρατικοί. Το κράτος απλώς θα πρέπει να ενισχύει για ένα-δυο χρόνια και μετά ο κάθε θίασος να πορεύεται με δικά του μέσα.


VARELAKI:Τί προσδοκάτε για το μέλλον αναφορικά με το περιοδικό;
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ: Να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος που θα στηρίξει οικονομικά αυτή την εκδοτική δραστηριότητα. Όμως, αν βρίσκονταν και μερικοί φανατικοί θεατρόφιλοι, θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τρόπους που εγώ δεν έχω σκεφτεί, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η έκδοση του περιοδικού.