AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

Θα μας προσπεράσει ο καιρός,

το φως, το σώμα της θάλασσας, το δείλι


Προσπάθησα πολύ να σε κάνω να δεις τα χρώματα
Μακριά στον ορίζοντα
Το πέλαγος απ΄τ΄ανοιγμένο παράθυρο,
τον γλάρο που τον πάει ο άνεμος.
Και εξετέθην ξανά και ξανά στα μάτια του φεγγαριού
και στο πρόσωπο του ήλιου.
Για να μάθεις εσύ να μιλάς με τα σύννεφα,
να σέβεσαι τη ζωή και το χλωμό χορτάρι.
Μετρώ τις ώρες που ξοδεύτηκα
σε σκέψεις ειλικρινείς και αγνά αισθήματα,
Τίς νύχτες που πάλεψα με χίμαιρες.

Μήπως πετύχω την ένωση των αλλοπρόσαλλων βημάτων σου
με τα δικά μου σταθερά πατήματα.

Ετσι γενναιόδωρα χάρισα το βλέμμα μου στα χέρια σου
μήπως και αγγίξω την καρδιά ή μέρος της μονάχα.
Μήπως αντιληφθείς το άρωμα το νοσταλγικό του γιασεμιού
που με νανουρίζει.

Μα δεν αντιλήφθηκες τους μυστικούς κραδασμούς,
Τα υπομονετικά περάσματα από τις σκοτεινές στοές
και τις ροές της σκέψης,
Ούτε τις αγωνιώδεις αναπνοές και τα σκιρτήματα τα μαγικά
του αίματος που κοχλάζει.
Το ηχηρό τραγούδι,
Τα σφυρίγματα του πλοίου που ξανοίχτηκε γι΄αλλού.
Δεν αντιλήφθηκες τα κρυφά μου κλάματα,
Τα τάματα,τα πνιγηρά γυρίσματα,τη μουσική του ηφαιστείου.
Κι ας ταλαιπωρήθηκε τόσο η ψυχούλα μου στο δρόμο.

Προφητεία του ανέμου, Δωδώνη 2009. Στον συγκεντρωτικό τόμο «Ποιήματα 2009-2017»