VARELAKI:Πώς βλέπεις το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα; Aνεβαίνουν σπουδαία έργα; Γίνονται καλές παραγωγές; Μένουν ευχαριστημένοι οι μικροί θεατές;
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Βρισκόμαστε στη μέση μια παγκόσμιας κρίσης σε επίπεδο οικονομικό – πολιτικό, η οποία νομοτελειακά αντανακλά στα συστήματα αξιών και στην τέχνη. Ο συνδυασμός αυτής της κρίσης με την αυξανόμενη ισχύ που έχει αποκτήσει η τηλεόραση προκαλεί και ενισχύει τη μαζική σύγχυση στο κοινό, της οποίας τον απόηχο συναντάμε συχνά και στο δημιουργικό αποτύπωμα: ένας επικίνδυνος φαύλος κύκλος.
Το θέατρο για παιδιά, ειδικότερα, δυστυχώς για πολλούς αποτελεί ένα κίνητρο εύκολου κέρδους με αποτέλεσμα κάποιες παραστάσεις να είναι στημένες εκ του προχείρου, με απουσία προβληματισμού και με λάθος προσανατολισμό…
Σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει άμιλλα και ανταγωνισμός. Έτσι και στον δικό μας χώρο, η άμιλλα είναι ζητούμενο για να ανεβάσουμε όλοι μας τον πήχυ, ενώ ο μη υγιής ανταγωνισμός είναι στείρος και όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι ικανός να μας διαλύσει. Μέσα σ’ όλα αυτά όμως, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, καλλιτέχνες, θίασοι που αγωνιούν και αγωνίζονται για την προάσπιση της ποιότητας του είδους αυτού, ανεξάρτητα από το οικονομικό κέρδος.
Αλλωστε, μόνο το πάθος γι’ αυτή τη δουλειά μας κρατάει όρθιους. Οι αγωνίες και οι κόποι στο θέατρο είναι τρόπος ζωής, δεν πληρώνονται με κανέναν τρόπο... για να μην πούμε τίποτε άλλο, καθότι, χρήματα και θέατρο είναι κάτι σαν ...σύντομο ανέκδοτο.
Εύχομαι όμως και ελπίζω πως όταν αυτή η κρίση περάσει, θα σηματοδοτήσει ταυτόχρονα μια νέα αρχή για την τέχνη και τον άνθρωπο μέσα από τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της γενικότερης οπτικής για τη ζωή.
Η τέχνη προσλαμβάνεται διαφορετικά από τον κάθε θεατή και αυτό άλλωστε την κατοχυρώνει στο πέρασμα των αιώνων. Άλλα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες – αρχέτυπα - άλλα επικεντρώνονται στην ροή της ιστορίας και άλλα ενθουσιάζονται από το συνολικό θέαμα που διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή. Φαίνεται ότι το παραμύθι και το θέατρο εν τέλει, ενυπάρχουν μέσα μας κατ’ επέκταση του πολιτισμικού φορτίου που κουβαλάμε και εν γένει ενσταλάζουν αρχετυπικές αξίες στο συλλογικό ασυνείδητο.
Με ενθαρρύνει η αποδοχή του κόσμου - αν και δεν πρέπει να μιλήσω εγώ γι’ αυτήν. Ωστόσο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο το κοινό που έρχεται για πρώτη φορά στις παραστάσεις μου γίνεται «κατ’ εξακολούθησιν» κοινό του «Αβάντι», μου δίνει ελπίδα ότι η πορεία που έχω χαράξει είναι σωστή. Συγκινούμαι πολύ όταν βλέπω στις παραστάσεις μου παιδιά-εφήβους που τα γνωρίζω από την ηλικία του νηπιαγωγείου.