KAITH BAΣΙΛΑΚΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΗΣ  ΜΟΝΑΞΙΑΣ


Η μοναξιά είναι απαλή
σαν  χάδι αγαπημένου
είναι ευγενική διακριτική.
Σε κάθε κάμαρη 
σε υποδέχεται σεμνά
'ετοιμη πάντα
να  υπηρετήσει τις επιθυμίες σου.


Η μοναξιά δεν είναι φιλενάδα
είναι μια σκλάβα υποταχτική.
Σαν ξωτικό γλιστρά
από τη μια γωνιά στην άλλη
και σε κοιτά στα μάτια.
Θέλει τόσο πολύ να σε υπακούσει
να σε κάνει να την ερωτευθείς.



*******



Γιορτές, αργίες, Κυριακές
χα ι δεύω
τους κρύους τοίχους του σπιτιού μου
τους αγαπώ
τους λέω λογάκια
είμαστε ωραία μαζί.



*******



ΤΟΥ  ΧΡΟΝΟΥ


Το μέλλον είναι κάτι 
απροσδιόριστα τεράστιο
που ύπουλα σιγά σιγά μικραίνει
μρι που γίνεται
πλαίσιο σκοτεινό
κι έχει τη λέξη '' θάνατος'' εντός του.



*******



Απλώθηκαν οι σκιές
πιάσανε τις γωνίες
στέκονται  τώρα ύπουλα.
Λίγο το βλέμμα σου
να αποτραβήξεις
εκείνες έχουν κάνει
ένα ακόμα βήμα.

Σου λένε:
Στένεψε ο καιρός
δεν προλαβαίνεις πια
να διορθώσεις τίποτα.
Σου λένε:
Σε λίγο θα σε αγγίξουμε
ετοιμάσου.



*******


Τί νόημα έχει τώρα
ο απολογισμός
τόσα τα συν 
τόσα τα πλην
αφού το ξέρεις από πριν
ότι τα πλην
μια θάλασσα  ήταν
που μέσα της κολύμπησες
κι αμέτρητες φορές
ναυάγησες
κι όταν μισοπνιγμένος
έβγαινες στην ακτή
μάζευες κάτι λίγα 
χαριτωμένα βοτσαλάκια
τα συν σου.

Νυχτώνει αργά

Καίτη Βασιλάκου

Μανδραγόρας, 2014
64 σελ.