ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ
Εἶναι πολλά βράδια
πού ἐκεῖνο τό παλιό τραῖνο
μπαίνει ἀγκομαχώντας στήν κάμαρά μου.
Μέ σφραγισμένα τά βαγόνια
καί τά παράθυρά του
μικρές ὀθόνες τοῦ κόσμου.
Θά μεταφέρει τόν κύριο Λένιν σκέφτομαι καθώς
σάν ἀπό σκοτεινό θάλαμο φωτογράφου τό κόκκινο
ξεχύνεται παντοῦ καί πλαταγίζουν
λάβαρα καί σημαῖες. Ἀνάμεσα στόν κόσμο
πού χειροκροτᾶ ἀναγνωρίζω τόν ἐαυτό μου
νά καθρεφτίζεται στήν ἀπέναντι τζαμαρία.
Ἄλλοτε πάλι μέ ἀπαστράπτουσα
τήν ἀτμομηχανή του
μπαίνει ἀπό τό τζάκι καί
ἔρχεται καταπάνω μου.
Στή θέση του ἀκίνητος ὁ μηχανοδηγός
ἄκαμπτος νεκρός ἀπό χρόνια.
Χιονίζει τώρα στό δωμάτιο
οἱ προβολεῖς του σκίζουν τό σκοτάδι.
Προσπαθῶ νά σέ τραβήξω ἀπό τίς ράγες
στά μάτια σου προβάλλονται
οἱ περασμένες φωτεινές χαρές.
Ξυπνῶ. Καί σύ δίπλα μου
μέ κοιτάζεις φεγγοβολώντας μέ φῶς
δυνατότερο κάθε φορά
φωτίζοντας ὅλα ὅσα μένουν
στῆς ζωῆς μου τό σκότος.
ΓΥΡΙΣΜΟΣ
Φτάνεις τή νύχτα καί χτυπᾶς
ἀπό συνήθεια τήν πόρτα ἐνῶ
στήν τσέπη ἔχεις τό κλειδί.
Σοῦ ἀπαντάει ὁ ἀντίλαλος ὅπου
μαζεύει γύρω μές τό σκοτάδι τίς σκιές
σιωπηλές νά σέ κοιτᾶνε.
Σέ ἄλλη ἐγκαρδιότητα σέ εἶχαν συνηθίσει
αὐτές οἱ ὦρες τῆς νυκτός.
Χωρίς ἀπάντηση θά πεῖς τό ἦρθα καί ὄλα
χωρίς νά εἶναι ἴδια θά ’ναι ὅπως πρίν.
Τά λόγια οἱ κινήσεις καί οἱ σκέψεις
γύρω σου θά συνάζουν φωτογραφίες γνώριμες.
Γιά ἄλλη μιά φορά θά πεῖς τό ἦρθα
ἐπειδή πάντοτε ὀφείλεις νά ἐπιστρέφεις
δίχως ἀπάντηση νά περιμένεις κι ὅμως
ἐκεῖ στή μέση θά σταθεῖς
πίσω οἱ τοῖχοι καί τά ἔπιπλα τό σκηνικό
κι ἀπό τήν ἄδεια τήν πλατεία οἱ γνώριμες σκιές
γιά ἕνα μάταιο ἀγκάλιασμα θά ἁπλώνουνε τά χέρια.
Καθώς ἀργά κυλοῦν
τοῦ γυρισμοῦ τά χρόνια
ἡ νοσταλγία τραγουδιέται
διαφορετικά κάθε φορά ἐδῶ.
Ἀπό τόν χρόνο πού εἶναι πάντοτε παρών
ἀέρινος καβαλάρης μές στή νύχτα ξεμακραίνει
καί στόν ἐξώστη ἀφουγκραζόμαστε σκυμμένοι
τά πέταλα τοῦ ἀλόγου του ὅπως
μπερδεύονται μέ τό ἡμισέληνο φεγγάρι.
[Χρονογραφία, Στιγμή 2007]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου