Πρώτη δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό ΙΔΕΟΣΤΑΤΟ
http://www.ideostato.gr/2013/04/like.html
Η Ματίνα δούλευε σε μια μεγάλη εταιρεία και ο χρόνος της ήταν περιορισμένος. Δεν προλάβαινε να δει ούτε τους λιγοστούς φίλους της, αλλά είχε βρει έναν τρόπο να επικοινωνεί μαζί τους. Παιδί της εποχής της κι αυτή και ακολουθούσε πιστά τους ρυθμούς. Είχε λοιπόν, ανοίξει λογαριασμό στο facebook. Αυτό την είχε κυριολεκτικά σώσει. Αν δεν ήταν αυτό, θα'χα χάσει και τους φίλους που έχω'', την άκουγες να μονολογεί συχνά σιχτιρίζοντας παράλληλα το σκληρό αφεντικό της. Αθήνα του 2013, βλέπεις.
Το ποσοστό της ανεργίας πάνω από 50 τοις εκατό. Ήθελε δεν ήθελε θα 'εμενε σε αυτήν την κολοδουλειά. Δεν είχε άλλη επιλογή. Ήταν θέμα επιβίωσης. Η Ματίνα ξέκλεβε χρόνο την ώρα που ήταν χαμένη μέσα σε εργασιακούς φακέλους και ατέρμονους υπολογισμούς. Ξέκλεβε χρόνο να μπαίνει λιγάκι facebook ν' ανασαίνει. Να χορταίνει το μάτι της. Να ξεδίνει. Αλλά επειδή το να γράφεις στο status σου είναι χρονοβόρο για κορίτσια με δουλειά σαν τη δικιά της, είχε επαναπαυτεί κάνοντας like. Ωραίο κόλπο το like! Δήλωση αρεσκείας, αγάπης, επιδοκιμασίας.
Έκανε παντού και πάντα like. Αρχικά ξεκίνησε από τους τοίχους των φίλων της, από ανάγκη επικοινωνίας. Μα σύντομα εξαπλώθηκε και σε άλλους τοίχους και σε άλλους και σε άλλους. Και το όνομά της μοστράριζε σε όλους τους τοίχους, κι έγινε δημοφιλής με κάποιο τρόπο, κι όλοι την έκαναν add as a friend. Kαι κείνη έκανε πάντα confirm γιατί δεν είχε χρόνο να ψάξει περαιτέρω(η απαιτητική δουλειά, βλέπεις!). Έτσι έφτασε να έχει γύρω στους 4000 φίλους, οπότε σύντομα θα πήγαινε για δεύτερο προφίλ. Η φήμη της ως likατζούς εξαπλωνόνταν ραγδαία, αλλά εκείνη χαιρόταν κιόλας, αντί να λυπάται με την κατάντια της.
Ώσπου άρχισαν να την παρενοχλούν και διάφοροι τύποι, “άγνωστοι” φίλοι, και να της στέλνουν πρόστυχα μηνύματα ή έστω μηνυματάκια που να χουν μέσα κάποιο υπονοούμενο. Μερικά της καλάρεσαν, ένιωθε αρεστή, αλλά κάποια άλλα της έκαναν τσατάλια το νευρικό σύστημα, υπενθυμίζοντάς της πόσο ανέραστη και workacholic ήταν(η ανάγκη βλέπεις!), καθώς και πόση βρωμιά και σαπίλα κυκλοφορεί μέσα στο φατσοτέφτερο. Την έπιανε δυσφορία κάποιες φορές, αλλά ήταν τόσο μεγάλη κι η ανάγκη της για επικοινωνία άπ'την άλλη... που δεν αποφάσιζε να κλείσει τον λογαριασμό. Απλά έκανε κάποιες διαγραφές, αλλά το πάθος της δεν έλεγε να σβήσει. Ακόμα, κι όταν υποτιμητικά οι συνάδελφοί της από τη δουλειά την φώναζαν likatzou ή likistria. Aυτή το βιολί της, λες κι είχε κερί στ' αυτιά της. Σιγά τη ρετσινιά!Δεν κάνει και κάτι κακό δα!
Δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει ότι και κείνη συγκέντρωνε αρκετά like. Mάλιστα είδε ότι κάποιος διαδικτυακός της φίλος ήταν πολύ επίμονος λαικατζής, πιο επίμονος κι από εκείνη. Προσπάθησε να εξερευνήσει το προφίλ του, αλλά δεν κατέληγε σε συμπεράσματα. O άνθρωπος αυτός ήταν στην σκιά, ίσα που φαινόταν ένα πρόσωπο, όλη η εικόνα όμως ήταν μπλε ηλεκτρίκ, δεν μπορούσες να διακρίνεις καλά τα χαρακτηριστικά του και ήταν η μοναδική φωτογραφία που είχε βάλει. Η Ματίνα προσπάθησε να ελέγξει τους κοινούς τους φίλους και ήταν αρκετοί. Αυτό την χαροποίησε ιδιαίτερα χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί. Επειδή τα like του στις αναρτήσεςι της ήταν σχεδόν καθημερινά. . . θέλησε ένα βράδυ να του στείλει μια καλησπέρα. Της απάντησε άμεσα και έπιασαν ψιλοκουβέντα. Της είπε ότι έχει μια κόρη στο δημοτικό που της άρεσε να ζωγραφίζει. Και το όνομα αυτής... Αγγελική. Εκείνη του είπε ότι δουλεύει σκληρά σε μια εταιρεία και κείνος τη αποκάλεσε”τυχερή που εργαζεσαι”. Διότι οι καιροί είναι χαλεποί και μπλα μπλα. ´Ενιωθε ανακουφισμένη που μπορούσε να ανταλλάξει δύο λόγια καρδιάς με έναν συνάνθρωπο. Μίλησαν πέντε βράδια συνεχόμενα... σαν να έδιναν ραντεβού πάνω κάτω την ίδια ώρα και η Ματίνα ένιωθε υπέροχα. Της έφευγε όλη η κούραση. Ίσως να κέρδιζε έναν φίλο εν τέλει. Θα'θελε τόσο πολύ να έβλεπε το πρόσωπό του. Μετά από είκοσι βραδια που είχαν εν τω μεταξύ συνομιλήσει, αισθανόταν οτι διέθετε το θάρρος να του το ζητήσει. Και του το ζήτησε εν τέλει. Με έκπληξη ανακάλυψε όμως την επόμενη μέρα πως ο εικονικός της φίλος είχε εξαφανιστεί. Πατούσε το όνομά του στην αναζήτηση και το facebook δεν εμφάνιζε καμιά συγκεκριμένη σελίδα. Μια συνάδελφος της είπε ότι ίσως ο “φίλος” να την είχε μπλοκάρει. Ίσως και όλη η ιστορία που της είχε πλασάρει να ήταν ψεύτικη. Η Ματίνα τα είχε εντελώς χαμένα. Είχε στο μυαλό της ότι κάπως αλλιώς θα εξελισσόταν αυτή η “γνωριμία”. Μερικά πράγματα δεν ερμηνεύονται. Ίσως και να ερμηνεύονται. Ίσως μερικοί άνθρωποι προτιμούν την ανωνυμία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου