ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥΣΕΛΙΜΙΔΟΥ/// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

EΠ' ΑΠΕΙΡΟΝ

Από την αρχή
διάνυσμα εσωστρεφές
που τέμνεται κάθετα
στο όνομα του νόστου
-πριν και μετά το φως-
σε ακραία ταλάντωση
της θλίψης και κάθε άλλου μαρτυρίου
επ'άπειρον η μνήμη.




ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Πώς να ζωφραφίσεις
τη σιωπή
σαν τέλεια απελπισία;
Kρύβεσαι
διπλώνοντας την αγρύπνια
στα δάση των ματιών.
Φωλιάζεις
σε έρημους  ίσκιους.
Ζεσταίνεις τα μέλη
με σπίθες πανικού.
Μα το τέλος 
να γυρεύει πάντα
από  συνήθεια
την αρχή του.



ΧΡΗΣΜΟΣ


Κάποτε οι ώρες θα πλημμυρίσουν
εφιάλτες-ήχους και εικόνες
άγνωρου πανικού.
Θα λυσσομανάς τις νύχτες
με τα συντρίμμια στους ώμους
από χίμαιρες που αγάπησες.
Το περίγραμμά  σου 
θα υποχωρεί στην άμμο της απουσίας.

Το χθες δε θα αναγνωρίζει το σήμερα.
Δεν θα'ναι παρά δυο ξένοι
στο ίδιο μέρος.