Περισσότερο
από όλες τις μοναξιές
μίσησα
αυτή
την
αιχμηρή αλμύρα
που
σαρώνει τον μύχιο ρυθμό
του
σώματός
και
κάνει ξινό το αίμα
θαμπή
την ανάσα…
Είναι
τόσο αφόρητη
η
εξατμισμένη αγάπη
το
κουφάρι ενός άφωτου Απόλλωνα
να
αγκαλιάζει
τις
επιθυμίες μου
και
να τις κάνει
πιο
μόνες …
όχι
δεν έγινες θνητός εσύ
τα
μάτια μου κουράστηκαν
στα
σκοτάδια…
Σε
ποιον πλανήτη
έμαθες
να ονειρεύεσαι;
Μοιάζουν
καμένα
από
ταξίδια
τα
μαλλιά σου…
Ποτέ
μου δεν περπάτησα
πιο
μακριά
απ’
τη γη…
Δεν
είναι δα
και
τόσο απέραντο
το φοβισμένο όνειρο.
Τέσσερα
σημεία:
Βορράς και Ψύχος
Ανατολή
και Στάχτη
όλα
τα περπάτησα
όλα
μακριά
σου…
Ένα-ένα
να τα κρεμάς
τα
αστέρια στα μαλλιά μου
φοβάμαι
μήπως
με
πονέσει η απότομη
λάμψη
των
σ’ αγαπώ
που
εύκολα καρπώνονται
του
χρόνου την ασυμμετρία
κι
η διαστολή της κόρης
μην είναι τόσο μεγάλη
σαν μαύρο χάος από μελλοντολογίες
ή
μωβ ή γκρι…
Φοβάμαι
μήπως χαθεί στην μονοχρωμία αυτή
το
αεικίνητο πρόσωπο μου…
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου