Απόσπασμα από το βιβλίοΤ.Σ.ΕΛΙΟΤ/ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ
[Δίγλωσση έκδοση],εκδ.Πατάκη
ΕΙΣΑΓΩΓΗ- ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑ :ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
LITTLE GIDDING
V
O,τι ονομάζουμε αρχή συχνά είναι το τέλος
και το να δίνεις ένα τέλος είναι να κάνεις μια αρχή.
Από το τέλος ξεκινάμε.Και κάθε φράση
και πρόταση που είναι σωστή
(όπου κάθε λέξη είναι εκεί που αρμόζει,
παίρνοντας τη θέση της για να στηρίξει τις άλλες,
η λέξη ούτε διστακτική ούτε επιδεικτική,
μια εύκολη συναλλαγή ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο,
η κοινή ορθή χωρίς να΄ναι χυδαία,
η συμβατική λέξη ακριβής αλλά όχι σχολαστική,
το τέλειο ταίρι χορεύοντας μαζί)
κάθε φράση και κάθε πρόταση είναι ένα τέλος και μια αρχή,
κάθε ποίημα ένας επιτάφιος.Και οποιαδήποτε πράξη
είναι ένα βήμα προς το ικρίωμα,τη φωτιά,
βαθιά στο λαρύγγι της θάλασσας
ή προς μια πέτρα δυσανάγνωστη:
κι από κει είναι που ξεκινάμε.
Πεθαίνουμε μ΄εκείνους που πεθαίνουν:
δες,αναχωρούν ,κι εμείς πηγαίνουμε μαζί τους.
Γεννιόμαστε με τους νεκρούς:
δες,επιστρέφουν ,και μας φέρνουν μαζί τους.
Η στιγμή του τριαντάφυλλου κι η στιγμή του κυπαρισσιού
έχουν την ίδια διάρκεια.Ένας λαός χωρίς ιστορία
δεν λυτρώνεται από τον χρόνο,γιατί η ιστορία είναι διάταξη
άχρονων στιγμών.Έτσι,καθώς το φως λιγοστεύει
κάποιο χειμωνιάτικο απομεσήμερο,σε παρεκκλήσι απόμερο
ιστορία είναι το τώρα και η Αγγλία.
Με την έλξη αυτής της Αγάπης
και την φωνή αυτού του Καλέσματος
Δεν θα πάψουμε να εξερευνούμε
και όλης μας της εξερεύνησης το τέλος
θα είναι να φτάσουμε εκεί άπ΄όπου ξεκινήσαμε
και να γνωρίσουμε το μέρος για πρώτη φορά.
Μέσα από την άγνωστη,στη μνήμη χαραγμένη πύλη
όοταν το τελευταίο κομμάτι της γης που απομένει ν΄ανακαλυφθεί
είναι εκείνο που ήταν η αρχή'
στην πηγή του μακρύτερου ποταμού
η φωνή του κρυμμένου καταρράκτη
και τα παιδιά στη μηλιά
άγνωστα,αφού δεν τ΄αναζητήσαμε
όμως τ΄ακούσαμε,τα μισακούσαμε,μέσα στην ησυχία
ανάμεσα σε δύο παφλασμούς της θάλασσας;.
Γρήγορα λοιπόν,εδώ,τώρα,πάντα-
μια συνθήκη απόλυτης απλότητας
(που δεν στοιχίζει λιγότερο από το καθετί)
κι όλα θα πάνε καλά και
το καθετί θα πάει καλά
όταν της φλόγας οι φλόγες διπλωθούν
μέσα στον στεφανωμένο κόμπο της φωτιάς
και φωτιά και τριαντάφυλλο γίνουν ένα.
.
..Aπόσπασμα από το βιβλίο
Τ.Σ.ΕΛΙΟΤ/ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ
[Δίγλωσση έκδοση]
ΕΙΣΑΓΩΓΗ- ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑ :ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
LITTLE GIDDING
Ι
H άνοιξη στη μέση του χειμώνα είναι ξεχωριστή εποχή
αιώνια αν και υγρή προς το ηλιοβασίλεμα,
μετέωρη στον χρόνο,ανάμεσα στον πόλο και τον τροπικό.
Όταν η σύντομη μέρα αστράφτει ,με πάχνη και φωτιά,
ο φευγαλέος ήλιος φλογίζει τον πάγο,
σε νερόλακκους και χαντάκια,
στο απάνεμο κρύο που είναι η θέρμη της καρδιάς,
ανακλώντας σε υδάτινο καθρέφτη
μια λάμψη που τυφλώνει νωρίς το απομεσήμερο.
Και φωτίζει πιο έντονα από κλαδί που φλέγεται ,ή μαγκάλι,
ξεσηκώνει το άλαλο πνεύμα:
όχι άνεμος,αλλά πυρά πεντηκοστής
στη σκοτεινή εποχή του χρόνου.
Ανάμεσα στο λιώσιμο και το πάγωμα
ο χυμός της ψυχής ανασκιρτά.Δεν υπάρχει μυρωδιά της γης
ή μυρωδιά από πλάσμα ζωντανό.
Αυτή είναι η εποχή της άνοιξης
αλλά όχι στου χρόνου το συμφωνητικό.
Τώρα ο φράχτης των θάμνων
λευκαίνεται για μια ώρα από παροδική ανθοφορία
χιονιού,μια άνθηση πιο αιφνίδια
από εκείνη του καλοκαιριού,ούτε μπουμπούκιασμα
ούτε μαρασμός,
ούτε σύμφωνα με το σχέδιο αναπαραγωγής.
Πού είναι το καλοκαίρι,το αδιανόητο
καλοκαίρι μηδέν;
Αν ερχόσουν προς τα εδώ,
ακολουθώντας τον δρόμο που θα ήταν πιθανό να πάρεις
από το μέρος που θα ήταν πιθανό να΄ρθεις,
αν ερχόσουν προς τα δω εποχή που όλα είναι δυνατά
θα έβρισκες τους φράχτες
λευκούς πάλι,τον Μάη με ηδυπαθή γλυκύτητα.
Θα ήταν το ίδιο στο τέλος του ταξιδιού,
αν ερχόσουν νύχτα σαν συντετριμμένος βασιλιάς,
αν ερχόσουν μέρα μην γνωρίζοντας γιατί ήρθες
το ίδιο θα ήταν ,καθώς αφήνεις τον δύσβατο δρόμο
και στρίβεις πίσω από το χοιροστάσιο
προς την ξεθωριασμένη πρόσοψη
και την ταφόπετρα.Και αυτό για το οποίο νόμισες ότι ήρθες
είναι μονάχα ένα κέλυφος,ένα τσοφλι νοήματος
άπ΄όπου βγαίνει ο σκοπός μόνο όταν εκπληρωθεί
αν αυτό ποτέ συμβεί.Είτε δεν είχες σκοπό
ή ο σκοπός βρίσκεται πέρα από το τέλος που φαντάστηκες
κι αλλάζει στην εκπλήρωσή του.Υπάρχουν άλλοι τόποι
που είναι κι αυτοί το τέλος του κόσμου,
μερικοί στα σαγόνια της θάλασσας,
ή πάνω από μια λίμνη σκοτεινή,σε μια έρημο ή σε πόλη-
αυτός όμως είναι ο πλησιέστερος,στον χώρο και τον χρόνο,
τώρα και στην Αγγλία.
Αν ερχόσουν προς τα εδώ
ακολουθώντας οποιοωδήποτε δρόμο,
ξεκινώντας άπ΄ οπουδήποτε,
όποιον καιρό ή όποια εποχή,
θα ήταν πάντα το ίδιο: θα΄πρεπε να έχεις απεκδυθεί
την αντίληψη και την πεποίθηση.
Δεν βρίσκεσαι εδώ για να εξακριβώσεις,
να διδάξεις τον εαυτό σου,ή να ικανοποιήσεις
την περιέργειά σου
ή να δώσεις αναφορά.Βρίσκεσαι εδώ για να γονατίσεις
όπου η προσευχή εισακούστηκε.
Και η προσευχή είναι περισσότερο
από διαδοχή λέξεων,την ενσυνείδητη ενασχόληση
του νου που προσεύχεται,
ή τον ήχο της φωνής που προσεύχεται.
Και εκείνο που οι νεκροί δεν άρθρωσαν ,όσο ζούσαν,
μπορούν να σου το πουν,όντας νεκροί:η επικοινωνία
των νεκρών είναι σε γλώσσα πύρινη
πέρα από τη γλώσσα των ζωντανών.
Εδώ,η διασταύρωση της άχρονης στιγμής
είναι η Αγγλία και το πουθενά.Το ποτέ και το πάντα.
