ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ/ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

 ...Οχτώ ποιήματα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη που φέρει τον τίτλο
  <<Εποχή μου είναι η Ποίηση>>.[προδημοσίευση]

H κατάρρευση έγινε πλέον τρόπος ζωής.
Και συ δεν θα γράψεις άλλο για ανισόρροπους έρωτες
ή ιδανικούς εραστές.
Η εποχή σού δείχνει τον δρόμο,
δεν έχεις παρά να τον ακολουθήσεις.
Πάρε υλικό από τη διάλυση και χτίσε ένα ακέραιο ποίημα.


********


Μπορεί η ποίηση να χωρέσει την Εθνική μας κατάθλιψη;
H Ποίηση είναι μια πολυτέλεια σε τέτοιους καιρούς,θα πεις.
Κι όμως,μπορεί να είναι δρόμος.
Και δεν είναι σφάλμα ότι ακόμα ελπίζουμε.
Η Ιστορία μας το απαιτεί.
Εν τέλει,τί σημασία έχει ποιός θα μας παρηγορήσει;
To θέμα είναι να παρηγορηθούμε κάπως.



********


Διαλυμένοι άνθρωποι είμαστε.
Τί κι αν ολόκληροι γινόμαστε κραδασμοί
στην αγκαλιά του έρωτα.


********

Πες μου,
γιατί να γράφεις ποιήματα
όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες;
Οι άνθρωποι απελπίστηκαν
και βγήκαν στους δρόμους.
Κι η ποίηση μοιάζει τώρα μακρινή ανάμνηση,
μια τέχνη γραφική....
Εδώ υπάρχει η ζωή που πρέπει να διασωθεί.
Υπάρχουν τα παιδιά
και τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με λέξεις
Εδώ χρειάζονται χέρια και σώματα
και περίστροφα
που θα δολοφονούν τους δισταγμούς και τις αναβολές.


********


Οι δρόμοι της πόλης είναι πιο όμορφοι τη νύχτα.
Περπατάς μονάχος
Ακούς τους ήχους των βημάτων σου
Το ποίημα σού έρχεται στο στόμα
Αβίαστα σχεδόν
Και συ αναρωτιέσαι
αν αύριο θα υπάρχουν δρόμοι.
Αν αύριο θα υπάρχει πόλη.

 ********


Κάθε τοίχος και ένα σύνθημα.
Αυτή είναι η Ποίηση που διαθέτουμε σήμερα.


*********


Οι καιροί μάς σπρώχουν σε δράμα
που δεν υπάρχουν λέξεις να εκφραστεί.
Μέσα σε αυτούς τους καιρούς
σκηνοθετώ την πορεία μου
και αξιώνω κόσμο ομορφιάς.
Άλλοτε ο κόσμος μου ήταν τα ποιήματα
μα δε αρκούν πια.
Δεν παλεύεται η πραγματικότητα
με όμορφα συνσυασμένους τρόπους
και έντεχνη αθωότητα.
'Εχουν αρχίσει να με ενοχλούν οι αμαρτίες μου.



******** 

    MΕΤΑΝΑΣΤΗΣ 

        Α-πολις 

        κατάντησε

        κι όμως 

        δεν ξέρει

        να σου πει

        πώς λέγεται

        αυτό το -α.

        Μα το σώμα του  

        ξέρει καλά

        τα στερητικά τα άλφα

           τί σημαίνουν.

******** 

 

MIA ΚΙΜΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ / ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Επτά  ποιήματα  από τη συλλογή του Τόλη Νικηφόρου<<Μια κιμωλία στον Μαυροπίνακα>>[Εκδ.Μανδραγόρας]



                                  [...να γυρίζεις στο φως
                                      πρώτη φορά να είναι ωραίος
                                      τόσο μεθυστικά ωραίος ο κόσμος]



ποίηση

η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου
μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως


********

ένα χάος κατασκότεινο που αστράφτει


όπως σε κάθε απάντηση
τα νέα πάντα ερωτήματα
όπως στον πυρήνα του ήλιου
το αρχέγονο σκοτάδι

γαλήνια θάλασσα
θάλασσα απέραντη τα μάτια σου
και μνήμες
μνήμες της καταιγίδας
ναυάγια στον βυθό
ανεξερεύνητα

είσαι το νήμα στο λαβύρινθο
η έξοδος στο βάραθρο ή το φως
ένα χάος κατασκότεινο
που αστράφτει


********

μνήμη

ο συνήθης τόπος των εκτελέσεων,εκεί όπου
οι νεκροί έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας


********

σαν

ωραία μέρα σήμερα
μεθυστική
με μυρωδιές και χρώματα
μες στη λιακάδα
σαν ανθισμένη φλαμουριά
κάτω από το μπαλκόνο  μου

ωραία μέρα σήμερα
σαν άνοιξη
σαν νιότη
σαν θαμπωμένα μάτια
σαν το αίμα που φουντώνει
και σαν έρωτας

ωραία μέρα σήμερα
σαν τίποτα
τίποτα να μην χάθηκε για πάντα.

********

εξουσία

ένας εφιάλτης που δραπέτευσε
από τα μουσεία φρίκης του μέλλοντος

********

δέος

είσαι η απουσία μου
το  μυστικό πριν από μένα
πριν απ΄το πρώτο χάραμα

κρύβεις και κρύβεσαι
ένα ουδέτερο που πάντα είναι θηλυκό
κυοφορείς τα θαύματα
και χάνεσαι στην πρώτη λάμψη μου
ενώ ποτέ δεν παύεις μέσα μου να υπάρχεις

είσαι το αρχικό
μα και το τελευταίο ερώτημα
το προαιώνιο δέος

είπε το  φως

πυκνό βελούδινο σκοτάδι
καταγωγή μου και πατρίδα μου

********

μια κιμωλία στον μαυροπίνακα

ξαναδιαβάζω τα ποιήματά μου
χρόνια μετά βυθίζομαι στα χρώματα
στη μουσική των λέξεων
εκπληκτος διακρίνω
να αναδύονται γρίφοι και αινίγματα
εκστατικά φωνήεντα
που θέλγεται το άγνωστο να μου υπαγορεύει

κάπως καλύτερα αναγνωρίζω τώρα
αυτά που γράφει ο δάσκαλος στον μαυροπίνακα
μια κιμωλία εγώ που λιώνει αργά
ανάμεσα στα δάχτυλά του

********