ΤΟ VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ //// ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΡΙΤΟ

                                                               

                                              **********************



3 Φεβρουαρίου 2015/// 20:00


poems ‘n crimes των Εκδόσεων Γαβριηλίδης, (Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), τηλ.210-3228839)

                                   

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Χαρίτο

 Παρουσιάζουν:

η Μίνα Ξηρογιάννη, ποιήτρια,               ο Σωτήρης Σαράκης, ποιητής, και ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, σκηνοθέτης και συγγραφέας.  Ποιήματα θα διαβάσoυν ο Αχιλλέας Κυριακίδης και ο ποιητής.

http://www.gavrielidesbooks.gr/ekdhlosh.aspx?eid=1044

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ 8 (ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ) //// ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ

                                   

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ

Νίκη Eideneier: Η Έλσα Κορνέτη στη Γερμανία. Μια ανταπόκριση
Γιώργος Ρωμανός: Έλσα Κορνέτη. Σημειώσεις για την ποιητική και την οργανική γλώσσα, με αφορμή το έργο της ποιήτριας
Διαμαντής Καράβολας: Αποκρυπτογραφώντας το φλιτζάνι της ποίησης της Έλσας Κορνέτη
Γρηγόρης Τεχλεμετζής: Οι αντιστίξεις στο έργο της Έλσας Κορνέτη
Γιώργος Χ. Θεοχάρης: Η Έλσα Κορνέτη και η φιλοσοφική ποιητική παραμυθία της
Ντίνος Σιώτης: Ποιήματα ολικής αλέσεως
Ελένη Τζατζιμάκη: Τα υπερεθνικά στοιχεία στον φεμινιστικό λόγο της Έλσας Κορνέτη
Δ. Ι. Καραμβάλης: Έλσα Κορνέτη. Ο εσωτερικός εξοπλισμός ως ανίχνευση
Κώστας Παπαθανασίου: Για την ποίηση της Έλσας Κορνέτη
Εύη Τσακνιά: Το φωτεινό σκοτεινόψαρο κι ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα
Στυλιανή Παντελιά: Κονσέρβα μαργαριτάρι – Η αντίστροφη ιστορία της Ιουλιέτας
Δήμητρα Μήττα: Τοξικές μέδουσες γοργόνες στη συλλογή Κονσέρβα μαργαριτάρι της Έλσας Κορνέτη
Βασίλης Λέτσιος: Μεταμφιέσεις, μεταμορφώσεις απογυμνώσεις. Έλσας Κορνέτη, Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά (2014)
Δώρα Κασκάλη: Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά, Γαβριηλίδης, 2014
Αναστασία Οικονόμου: Ο επαναπροσδιορισμός της ιδιοσυγκρασίας του «φιλόδοξου» ατόμου
Γιώργος Σπανός: Από τις ημερολογιακές εγγραφές στο Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας της Έλσας Κορνέτη
Περικλής Τσελίκης: Έλσα Κορνέτη, Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ. Ποιήματα, Σαιξπηρικόν, 2013
Αδημοσίευτο ποίημα της Έλσας Κορνέτη
ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ
Λένα Παππά: Απαράδεκτο, Το θαύμα (ποίηση)
Έρση Λάγκε: Ο στρούφουλας και το καράβι (πεζό)
Κατερίνα Κούσουλα: Επίσημη πρώτη (ποίημα)
Κώστας Θ. Ριζάκης: Τα μέλλοντα φι (ποίημα)
Φώτης Κανελλόπουλος: Αγγλία, John Masefield, Θάλασσας καημός (μετάφραση ποιήματος)
Δημήτρης Παπαράλλης: Τα μικρά νυχτερινά ταξίδια σταματούν εφέτος (πεζό)
Σοφία Παπαχριστοφίλου, Τρία ποιήματα: Ζωντάνια ενός πάθους, Απουσίας διαμάντι, Εναγώνιο κενό (ποίηση)
Κωνσταντίνος Προδρόμου: Μια υπόσχεση (πεζό)
Γιάννης Βούρος: Η «παλιοσειρά» (πεζό)
Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη: Μητέρα, Εν σιγή, (ποίηση)
Άγγελος Γιάνναρος: Βαδίζοντας ανάμεσα στο γκρι (ποίημα)

Γιάννης Διον. Παναγιωτόπουλος: Μάξιμος, Ταξίδια, Η μπάντα, Φάρος (ποίηση)
ΒΙΒΛΙΟ
Ανθούλα Δανιήλ: Δημήτρης Αγγελής, Επέτειος. Ποιήματα, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2008
Σταυρούλα Γ. Τσούπρου: Λίλη Λαμπρέλλη, Τα παραμύθια της μουσικής. Πώς ήρθε στον κόσμο το πρώτο πνευστό, το πρώτο κρουστό, το πρώτο έγχορδο, εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή, Εκδόσεις Πατάκης, 2014
Ανθούλα Δανιήλ: Χλόη Κουτσουμπέλη, Κλινικά απών, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014
Ανθούλα Δανιήλ: Στέλιος Mαφρέδας, Επιβάτης πορθμείου, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2014
Σοφία Παπαχριστοφίλου, Άννα Αφεντουλίδου, Ιστορίες εικονικής ισορροπίας, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013
Ασημίνα Ξηρογιάννη: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Η ανορεξία της ύπαρξης. Ποιήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011
Μαριάννα Χ. Αναγνωστοπούλου: Τόλης Νικηφόρου, Φωτεινά παράθυρα. Ποιήματα,

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                               

    ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

•  (άτιτλο)
  
  εγώ είμαι από θάλασσα κι ονειρεμένη φύτρα
  φωνή από λάμψη και φως από χορτάρι
  πέτρα τα μέλη της ανάσας μου
  και ουρανός τα ρήματά μου
  του πόθου μου οι χορδές μετάξι
  και της καρδιάς τ' αχνάρι μου κυάνιο
  οι φλέβες μου χαλκός και λευκοσύνη
  ήλιος και σύναξη αστέρων τα μαλλιά μου
  εσύ 'σαι σπήλαιο βαθύ κι ανεμισμένο χώμα
  κράμα κραυγής ελπίδας κι αρσινόης
  θηλάζεις κεραυνό και ευφροσύνη
  το στόμα σου ηφαίστειο κι εξαγνισμένο κρίμα
  και τα μαλλιά σου δάσος περασμάτων
  τα δυο σου στήθη σύννεφο και φυλακή
  η μέση σου σατέν και οι μηροί σου κύμα
  δάκρυ και σύντηξη μετάλλων η κοιλιά σου
  
  με φωνές υπάρχουμε υδάτων και ανάσες
  με μυριστικά χορτάρια γι' απογόνους
  και με υδρόβια φυτά για συντροφιά
  με αφή με όραση με όσφρηση με γεύση
  με ακοή σ' ακολουθώ και με κυκλώνεις
  με φυτικά κινήματα με παρασύρεις στον βυθό σου
  και μ' ορατά ψηλώματα του νου σε αγκαλιάζω
  και δίχως σώμα και γυμνός μπαίνω βαθιά σου μέσα
  
  πυριγενής δημιουργία η ένωσή μας
  πυρρίχιος μπροστά στην όψη του θανάτου
  της πυραμίδας φτέρωμα του παρθενώνα κόψη
  και φυλαχτό του πεπρωμένου πόθου
  μες στον λαιμό μου χάραξες δύο δαγκωματιές σου
  και στην ψυχή μου φύσηξες κρυφά το όνομά σου
  ανάμεσα στα στήθη σου κυμάτισα τα χείλη
  στους δυο μηρούς σου έπεμψα ριπές ζωής κι ονείρου
• 
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
                                                  

  
  
  
  
  
  
  
   

  
  

  ΑΣΗΜΙΝΑ   ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
   
   
                                        
   
   
              
  
  
                              ΜΑΓΙΑ
   
   
   
   
   
  
  

   

  Μάγια κορίτσι,

  Μάγια πόρνη,

  (άκου πώς ο άνεμος σφυρίζει τ’ όνομά σου)

  αίσθηση είσαι

  ανένταχτη στο χώρο και το χρόνο,

  προσκυνάς αυτόν που σε χάλασε

   

  Αχόρταγη για το στόμα του

  αφρός της θάλασσας

  σύννεφο έτοιμο να πέσει

  βροχή ηχηρή

  (στο άγγιγμά του

  γινόσουν μουσική!)

   

  Γυμνή σιωπή

  υπάρχει μέσα σου

  ένα πουλί φυλακισμένο

   

  Ιούλιο κάνατε έρωτα

  πάνω στη θάλασσα

  φθινόπωρο σε είχε κιόλας

  σκοτώσει

   

  Αγάπη μου, του είπες,

  Μάγια, σε άλλους τόπους ξημερώνεσαι τώρα

  έγινες ψιθύρισμα μοναχικό.

  Αγάπη μου, του είπες,

  πάρε τη σιωπή μου

  δώσε μου τη λήθη

   

   
  
  
  
  
  (Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΑΣ Μ.)

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΝΗ /// ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΣΙΩΠΑ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

                          
                            

                              
    


*

Ποίημα το ποίημα σε πλησιάζω.
Μα η απόλυτη ταύτιση  
θα’ ναι για μένα χωρισμός. 
Διότι ο έρωτας 
είναι υπόθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζονται.


 *

Τόσα χρόνια ακίνητη στο πλάι σου, 
κι όμως νιώθω 
ότι αδιάκοπα στριφογυρνάω
μέσα στο σύμπαν.


*

Στεκόμασταν σε απόσταση
πριν τη σκληρή και μοιραία 
συνδιαλλαγή των σωμάτων. 
 Σε απόσταση πάλι μετά.


*

Πάρε με μαζί σου μέσα στο ποίημα
Εκεί που ο χρόνος είναι άπειρος  
κι οι λέξεις αποπνέουν ελευθερία.

*

Αν έχουν κάποια δύναμη οι στίχοι μου  
είναι που μ’ έμαθες ν’ αντέχω τη σιωπή.

*

Εσύ και το χάος μοιάζετε.

*

‘Ελα ,δώσε μια ευκαιρία στα σώματα  
να εμβαθύνουν το ένα στο άλλο.

*

Η αίσθηση και μόνο
ότι με αφήνεις να υπάρχω δίπλα σου  
μου δίνει το ελεύθερο 
 να θεωρούμαι ποίημα.

*

Θέλω λίγο από τον χρόνο σου 
 λίγο από τον τόπο σου 
 λίγο από το βλέμμα σου 
 λίγο από τη σκέψη σου 
 πολύ από σένα.


πρώτη δημοσίευση :http://toparathyro.com/2014/02/21/%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1/

RESPECT DIVERSITY PROJECT /// '' THE MISFITS '' PROJECT

Γράφει  η Ασημίνα Ξηρογιάννη



                                                         

Το παρακάτω video αναφέρεται στη διαφορετικότητα .Στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Αττικής  συνεργαστήκαμε με τους μαθητές μας και δημιουργήσαμε το παρακάτω project.Oι δασκάλες των αγγλικών έκαναν την πρόταση σε μένα και τον μουσικό μας τον Ορέστη.Είπαμε ναι,επιλέξαμε μια ομάδα από πέντε  μαθητές και ριχτήκαμε στη δουλειά.Δεν είχαμε πολύ χρόνο μέχρι την παρουσίασή του ,όμως εκμεταλευτήκαμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό.Ανάλογα projects δημιούργησαν και πάρα πολλά άλλα σχολεία,ώστε να πούμε ένα εύηχο ΟΧΙ στον ψυχοφθόρο ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ,ένα αγκάθι στη σχολική μας ζωή.



ΤΟ VIDEO MAΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:



https://www.youtube.com/watch?v=vRVk7Lqa6ew




 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :


ΣΕΝΑΡΙΟ :ΜΑΡΘΑ ΓΚΟΝΗ
                  ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΑΚΗ


ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ:AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ
 ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ :
OΡΕΣΤΗΣ ΝΤΑΝΤΟΣ

ΜΟΝΤΑΖ :OΡΕΣΤΗΣ ΝΤΑΝΤΟΣ
KAI ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΡΓΟΣ 

ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΤΑΞΗΣ: 

Γιώργος-Χρήστος Σιμιτζής
 
Εύα Μινουλέσκου

Ειρήνη Μπελδέκα
 
Ηρακλής Γάγγος
 
Βλάσης Κωνσταντινίδης

 


                 (η Τέχνη φέρνει κοντά τους ανθρώπους)

                          

O MIKΡΟΣ ΑΝΘΟΛΟΓΟΣ του ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 πηγή:
http://charalamposgiannakopoulos.com/2015/01/04/%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/




                                                                                                 

Κάθε συστηματικός αναγνώστης είναι ταυτόχρονα ένας μικρός ή μεγάλος ανθολόγος, γιατί με κάθε καινούρια ανάγνωση, με κάθε άκοπο βιβλίο που πιάνει στα χέρια του, με κάθε νέα σελίδα που γυρίζει, προσθέτει ένα καινούριο λήμμα στις άπειρες ανθολογίες που διαρκώς και αδιαλείπτως καταρτίζει μες στο μυαλό του (ή στο σημειωματάριό του, στα αρχεία του υπολογιστή του, στις κουβέντες με τους φίλους του ή, ακόμη συχνότερα, στο υποσυνείδητό του). Γι’ αυτό, όταν θα διαβάσει μια μέρα την παρομοίωση του Corrado Calabrò για ένα εφηβικό στήθος που είναι σαν πουλί πεσμένο από τη φωλιά του, θα θυμηθεί ίσως την εικόνα του Leonard Cohen για δυο μικρά στήθη που είναι οι αναποδογυρισμένες κοιλιές σπουργιτιών που ψυχορραγούν. Κι ύστερα από λίγο καιρό (ή ύστερα από μήνες) θα θυμηθεί ή θα συναντήσει κι άλλες δυο-τρεις παρόμοιες περιγραφές και θα αισθανθεί πως ο κόσμος του, εκείνη έστω τη στιγμή, ναι, έχει κάποια συνοχή.

Κάπως έτσι θα ξεκίνησαν οι ανθολόγοι που ταξινόμησαν τα χιλιάδες επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας σε δεκαέξι βιβλία, κάπως έτσι θα δούλεψε και ο Τάσος Πορφύρης για να φτιάξει τη δική του «Ανθολογία της βροχής», κάπως έτσι και ο Σάκης Σερέφας όταν συγκέντρωνε τις «Μύγες του Χάρου» (ξένα ποιήματα με μύγες του θανάτου). Κάπως έτσι διαβάζοντας τις προάλλες ένα ποίημα της Ασημίνας Ξηρογιάννη θυμήθηκα δυο-τρεις ακόμα παράλληλες φράσεις, που είχα διαβάσει παλιότερα, και τις αντιγράφω εδώ (διαβάζονται, ίσως, και ως σχόλιο στην πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων).

Όπως το ενενήντα τοις εκατό όλων των ανθρώπων, ήθελα στο βάθος να είμαι πάντα εκεί που δεν είμαι, εκεί απ’ όπου μόλις έφυγα.

[Τόμας Μπερνχαρντ]

*

Τώρα που ‘χω φτάσει στο Παρίσι,

Να ‘μουν εκεί που ‘χω τ’ αμάξι μου αφήσει.

[Γιόζεφ Μπρόντσκι]

*

Ήμουν στο σπίτι κι ήθελα να ‘μαι στους δρόμους, ήμουν στους δρόμους και ήθελα ένα σπίτι, έμπαινα σ’ ένα καφενείο κι ήθελα να ‘μαι σε μια καντίνα, έφερνα ένα ποτήρι μπύρα στα χείλη μου κι ήθελα έναν καφέ, ήθελα μια γυναίκα κι έβλεπα μια πόλη.

[Θάνος Σταθόπουλος]

*

Εγώ ποτέ δεν είμαι εκεί που θέλω.

Κι όταν είμαι εκεί που θέλω

θα ‘θελα να ‘μουν αλλού.

[Ασημίνα Ξηρογιάννη]

.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

                           

** ΠΗΓΗ:http://www.vakxikon.gr/content/view/2153/11455/

 

 

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη


Το θέμα '' η ποίηση στα χρόνια του διαδικτύου '' φυσικά δεν εξαντλείται. Είναι τεράστιο. Απλό και σύνθετο συνάμα. Όλα πρέπει να εξετάζονται και να επανεξετάζονται. Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η αλήθεια είναι πολλαπλή. Αν δεν το έχουμε αυτό στο μυαλό μας, έχουμε χάσει το παιχνίδι, νομιζω.
  Διανύουμε τα λεγόμενα διαδικτυακά χρόνια, λοιπόν, είναι αλήθεια. Ο Καναδός δημοσιογράφος Μάικλ Χάρις (Μichael Ηarris) στο βιβλίο του Το τέλος της απουσίας, γράφει: Πολύ σύντομα κανείς δεν θα θυμάται τη ζωή πριν από το διαδίκτυο. Θεωρώ ότι αυτό ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει και δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα κακό. Η ζωή προχωρά, εξελίσσεται και το διαδίκτυο είναι μια νέα πραγματικότητα, συνυφασμένη με τη ζωή μας πια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος να το αρνηθούμε. Γιατί μονίμως να νιώθουμε στοιχειωμένοι από ανύπαρκτα φαντάσματα;
  Όσο για την ποίηση, έχει και αυτή τη δική της ιστορία. Πορεύεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ταξιδεύει αενάως μέσα στους αιώνες, ξεπερνά τις εποχές, τα ρεύματα, τους δημιουργούς, προσαρμόζεται ή δεν προσαρμόζεται στα εκάστοτε κοινωνικοπολιτικά δεδομένα. Πάντως υπάρχει. Η ποίηση πάντα παρούσα, έχει ένα κοινό που την ακολουθεί και την λατρεύει, και της παραδίδεται και την υπερασπίζεται. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στα χρόνια του διαδικτύου.
  Όσοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτήν, την κουβαλάνε στο λάπτοπ τους. Τους αρέσει να διαβάζουν ψηφιακά βιβλία ποίησης, στο facebook την διαδίδουν. Την ποστάρουν στους τοίχους τους, την αναζητούν στις αναρτήσεις των διαδικτυακών τους φίλων, την κάνουν share, γίνονται followers των ποιητών, ισχωρούν αυτοθέλητα σε ομάδες ποίησης, κάνουν like σε σελίδες ελλήνων και ξένων δημιουργών. Αναζητούν τα λογοτεχνικά blogs και ηλεκτρονικά περιοδικά που έχουν αδυναμία στην ποίηση, ψάχνουν τις διαδικτυακές ανθολογίες που είναι ουκ ολίγες  και μάλιστα όλο και εμπλουτίζονται καθημερινά, αν ερευνήσει κανείς σχετικά.
  Λογοτεχνία και Διαδίκτυο ακούγεται σχήμα οξύμωρο, όμως τελικά, φαίνεται πως η ηλεκτρονική μας εποχή συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα. Πρώτα-πρώτα πάρα πολλοί γνωστοί σύγχρονοι ποιητές έχουν προφίλ στο facebook και προβάλλουν με ζέση τη δουλειά τους ή το θέμα ποίηση γενικά. Αυτοί οι ποιητές λοιπόν συνομιλούν με το κοινό τους ή γνωστοποιούν το έργο τους σε αναγνώστες που δεν το γνωρίζουν. Και είναι πράγματι ωραίο αν είσαι λάτρης της Ποίησης! Είναι ωραίο να έχεις την ευκαιρία να κάνεις διάλογο και να γνωρίσεις τον αγαπημένο σου ποιητή και να του υποβάλλεις ερωτήσεις και να λάβεις απαντήσεις! Τα παλαιά τα χρόνια δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Όλες οι ερωτήσεις που γεννούσε ένα ποίημα στο μυαλό του αναγνώστη, έμεναν στο μυαλό του. Πού να βρεις τον Καβάφη ή τον Παλαμά ή τον Σικελιανό να τους ρωτήσεις! Σήμερα τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά και, κακά τα ψέμματα, το facebook συμβάλλει θετικά σε αυτό. Και υπάρχουν άνθρωποι που το επιβεβαιώνουν με περιστατικά και εμπειρίες από το facebook που έχουν να διηγηθούν.
  Πέρα από τους καταξιωμένους ποιητές που συμμετεχουν στα social media, υπάρχουν και άλλοι λιγότερο γνωστοί ή άγνωστοι ποιητές που κοινοποιούν και διαδίδουν την αγαπημένη τους τέχνη, την Ποίηση. Ακόμα, υπάρχουν και πολλές ομάδες που αφορούν στην Ποίηση και στη Λογοτεχνία γενικότερα και σελίδες και blogs φιλικά προς την τέχνη του λόγου. Να μην ξεχνάμε και την διοργάνωση διαγωνισμών λογοτεχνίας μέσω facebook! Και μεσα από όλα αυτά διαφαίνεται πως την Ποίηση και τη γραφή αγαπούν ουκ ολίγοι. Και φαίνεται επίσης πως ακούγεται τελικά η φωνή και των ποιητών και των εραστών της ποίησης. Αλλά και των εκδοτών της λογοτεχνίας (όλοι σχεδόν οι εκδοτικοί οίκοι έχουν λογαριασμό στο φατσοβιβλίο). Και μέσω του facebook διοργανώνονται και λογοτεχνικές βραδιές και παρουσιάσεις βιβλίων και άλλα παρόμοια που δίνουν την ευκαιρία στους διαδικτυακούς φίλους να γνωριστούν και να γίνουν, σε κάποιες περιπτώσεις, και αληθινοί φίλοι.
  Ποίηση μεν, λοιπόν! Ζεστό, ανθρώπινο, πνευματικό, ουσιώδες που όμως διακινείται μεσω του Διαδικτύου και δη του facebook (που όλοι το κατακρίνουν και όλοι είναι μέσα). Αυτό και αν είναι αντίφαση των καιρών! Ποίηση μεν, επαναλαμβάνω! Facebook δε! Αλλά συμπλέουν, συμβαδίζουν, συνυπάρχουν αρμονικά στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, συμφιλιώνουν τις αντιθέσεις και είναι σοκαριστικός και ταυτόχρονα μεγαλειώδης ο τρόπος που γίνεται αυτό! Είναι αισιόδοξο που η Ποίηση δεν σιωπά, που οι Ποιητές κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στον ηλεκτρονικό κόσμο και ταυτόχρονα τις συνδέσεις τους με τον πραγματικό κόσμο. Ειναι ελπιδοφόρο που μέσα σε τόσο δύστροπους και ανισόρροπους καιρούς οι άνθρωποι, δημιουργοί και αναγνώστες, αναζητούν τρόπους να υπάρξουν για να μην αφανιστούν από τα κάθε λογής τέρατα που επιβουλεύονται τις ζωές μας. Που αναζητούν λύσεις και που τις βρίσκουν!
  Υπάρχει μια άποψη που λέει το εξής: Το Διαδίκτυο έχει επαναφέρει μια λογοτεχνικότητα και μάλιστα πιο ανοιχτή στο προσκήνιο. Υπάρχει μια δυναμική που δεν έχει μάλιστα δείξει ακόμα τα δόντια της. Πιστεύω οι άνθρωποι γράφουν περισσότερο στην εποχή μας χάρη στο Διαδίκτυο, περισσότερο από κάθε προηγούμενη εποχή. Ο παθητικός δέκτης της τηλεόρασης και η τηλεόραση νομίζω πως είναι είδη προς εξαφάνιση. (Γιώργος Παναγιωτίδης, στήλη Τhe Αrtmaniacs, varelaki blog). Έχει πιστεύω μεγάλη δόση αλήθειας η άποψη αυτή και ο,τι έχω γράψει παραπάνω το αποδεικνύει.
  Ανήκω σε κείνους που λατρεύουν το τυπωμένο βιβλίο και έχω στο σπίτι μου άπειρα βιβλία παντού και καλά εξοπλισμένες βιβλιοθήκες. Από την άλλη δεν θέλω και δεν μπορώ να αρνηθώ το δώρο αυτό της τεχνολογίας. Πιστεύω ότι το διαδίκτυο ενισχύει τη φιλαναγνωσία. Το ότι εγώ, ως παραδοσιακός αναγνωστης δεν μπορώ να διαβασω ολοκληρο ένα βιβλιο από τον υπολογιστή, δεν σημαίνει ότι και οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν. Κάποια παιδιά μεγαλώνουν με τις συνήθειες αυτής την εποχής και είναι εξοικειωμένα απίστευτα με το διαδίκτυο.
  Για να γυρίσω στην ποίηση, σαφώς και ελλοχεύουν κίνδυνοι. Το δημοκρατικό διαδίκτυο που δίνει εύκολα βήμα στον καθένα μπορεί να αλλοιώνει τα κριτήρια και να διαβρώνει την ποιητική διαδικασία ή να την υποβιβάζει και να την ευτελίζει παντοιοτρόπως. Ναι, πολλές φορές, έχεις την αίσθηση ότι η ποίηση αφανίζεται, βουλιάζει, παραγκωνίζεται από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν στο facebook, σε κάποια blogs και ιστοσελίδες. Γιατί σαφώς κυκλοφορούν και σκουπίδια και θα είσαι τελείως αφελής, αν το αρνηθείς ή  εθελοτυφλήσεις. Ανησυχείς ότι όλα τελέιωσαν, η μαγεία χάθηκε, ότι η καλή λογοτεχνία διατρέχει χίλιους δυο κινδύνους και ποιός θα την σώσει και το θέμα είναι αν σώζεται τελικά.Τρέχεις πανικόβλητος και μπουχτισμένος να βρεις καταφύγιο στο τυπωμένο χαρτί. Η πλούσια και φροντισμένη βιβλιοθήκη σου είναι πάντα εκεί. Σε περιμένει να βυθιστείς μέσα της, να ανακαλύψεις τους πραγματικούς θησαυρούς που θα σου χαρίσουν την ηδονή της ανάγνωσης. Έχεις επιλέξει ένα ένα τα βιβλία σου και είσαι περήφανος γι' αυτό. Έχεις απόλυτο δίκαιο να σκέφτεσαι έτσι.
  Από την άλλη πάλι, μήπως είναι υπερβολικά όλα τούτα; Mήπως έχεις μια ροπή προς το μελόδραμα και δεν το ξέρεις; Άν το ξανασκεφτείς, έχεις πάντα το δικαίωμα της επιλογής. Διαθέτεις νόηση και κριτική σκέψη, καθώς και τα πνευματικά εργαλεία να ξεχωρίζεις κάθε φορά τί είναι αυτό που το διαδίκτυο σου σερβίρει και να το ελέγχεις. Κάνεις Like μόνο σε όσα ποιήματα θεωρείς πως το αξίζουν. Αποφεύγεις τις διαδικτυακές λογοτεχνικές κλίκες από τις οποίες δεν λείπουν -σημειωτέον- και ποιητές που θέλουν να θεωρούνται σοβαροί. Μην μπλέκεις σε παγίδες και ψευτοδιλήμματα. Εσύ δεν είσαι με κανενός το μέρος. Είσαι μόνο με το μέρος της Ποίησης. Είναι γεγονός ότι το διαδίκτυο είναι ένα απίστευτο εργαλείο, που αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, συνετά και προς όφελός σου μπορεί να σε διδάξει και να σου αποκαλύψει πράγματα σπουδαία, θαυμαστά, αναφορικά με την τέχνη που αγαπάς και με πολλά άλλα θέματα που σε αφορούν. Μέσα στην θάλασσα του διαδικτύου, υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλά αξιόλογα blogs και ηλεκτρονικά περιοδικά και διαδικτυακοί τόποι που αναδεικνύουν με σοβαρότητα, εγκυρότητα και αλήθεια την καλή ποίηση και τους καλούς ποιητές, προβάλλοντας την ελληνική ποιητική παράδοση, αλλά και την διεθνή, διευρύνοντας τους ορίζοντες των ψαγμένων και ενημερωμένων και απαιτητικών αναγνωστών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος ψάχνει και βρίσκει. Ανακαλύπτει, κρίνει, διακρίνει, επιλέγει, αξιολογεί, ζυγίζει,. Ας μην δαιμονοποιούμε τα πράγματα, πιστεύω. Ας κρατάμε αποστάσεις και ισορροπίες μέσα μας και έξω μας. Να 'ναι πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας. Ας μην γίνουμε σαν και κείνους τους ποιητές, και είναι πολλά τα παραδείγματα, που, από τη μία βρίζουν το facebook και τα blogs, καθώς και όλους όσους πάνε κάτι να γράψουν στον δικό τους τοίχο, αλλά από την άλλη, οι ίδιοι δέχονται τα like αυτών που την ίδια στιγμή απαξιώνουν. Και διψάνε να τους δημοσιεύσεις το νέο τους ποίημα στο blog σου, σου το ζητάνε διακαώς μάλιστα. Και με κάθε τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν και οι ίδιοι τα μικρά ή μεγάλα τους αριστουργήματα, και να προπαγανδίσουν υπέρ των αξιόλογων βιβλίων τους που επιβάλλεται όλοι οι διαδικτυακοί φίλοι να αγοράσουν.
  Ας μην μοιάσουμε σε όλους αυτούς. Ας τους υπερβούμε, έχοντας κατά νου τα εξής: α. Kαλή και κακή ποίηση συναντά κανείς και εκτός διαδικτύου, β. Η αληθινή ποίηση έχει την μαγική ικανότητα να παραμένει αναλλοίωτη, να συγκεντρώνει γύρω της όλο το φως. Και ένα είναι βέβαιο, ότι δεν μας έχει καμία ανάγκη. Εμείς, όμως την έχουμε.
  Αναρωτιέμαι όμως συχνά αν ο Καβάφης και ο Ελύτης και άλλοι σπουδαίοι ποιητές, αν είχαν facebook, για παράδειγμα, θα άνοιγαν ποτέ λογαριασμό; Kι αν άνοιγαν λογαριασμό, θα έσπευδαν με ποικίλους τρόπους να διαλαλήσουν την ποιότητά τους; Για τον Καβάφη ειδικά δεν πιστεύω ότι θα άνοιγε ποτέ λογαριασμό στο facebook. O Eλύτης μπορεί, δεν γίνεται να πω με βεβαιότητα...

**
Την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014, στο Polis art cafe, το περιοδικό Vakxikon.gr (Νέστορας Πουλάκος) και τα blogs varelaki.blogspot.gr (Ασημίνα Ξηρογιάννη) & stigmalogou.blogspot.gr (Χριστίνα Λιναρδάκη), διοργανώσαν την ημερίδα Η ποίηση στα χρόνια του διαδικτύου, με καλεσμένους τους ποιητές Χρήστο Αρμάντο Γκέζο, Θωμά Τσαλαπάτη και Δήμητρα Αγγέλου.

ΙSSUU /BAΣΙΛΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ /// ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΔΥΜΙΩΝ /// ΨΗΦΙΑΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ :

http://issuu.com/basilislaliotis

Βασίλης Λαλιώτης, Τιττυβισμοί

Αλέκος, Γλυκερία Μπασδέκη

Σωτήρης Παστάκας, Λευκάδα

Βάιος Νικιώτης, Εναρμόνια

Ασημίνα Ξηρογιάννη, Ποιήματα

**

Αχιλλέας Κυριακίδης, Analecta

Διονύσιος Σολωμός, Η Τρίχα

 **

Νίκος Καρούζος, Νεολιθική Νυχτωδία στην Κροστάνδη

Ζήσιμος Λορεντζάτος, Αλφαβητάρι

Άγγελος Σικελιανός Πνευματικό Εμβατήριο

Διονύσιος Σολωμός, Ο Κρητικός

 

 **

 

Βασίλης Λαλιώτης Η Μνηστή της Κορίνθου

Στράτος Φουντούλης, ασκήσεις

Σπύρος Αραβανής, Πέντε Αστικές Ωδές

Αυπνία  Basilis Laliotis

Κωστής Παλαμάς Η Φοινικιά

 

 **

 

Πάμπλο Νερούδα, Οι Στίχοι του Καπετάνιου

Στέλλα Βλαχογιάννη, Να Έρχεσαι

Αλ. Παπαδιαμάντης, Έρωτας στα Χιόνια

Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Οκτώ Σονέτα, Μετ. Π. Πάκος

 

 **

 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ /// ΔΕΣΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

                        

Η  μέρα διαδεχόταν με ανυπομονησία κι έπαρση τη νύχτα. Την υποτιμούσε αφού, αν και ποτέ δεν μπόρεσε να τη συναντήσει, είχε ακούσει πως τη νύχτα οι άνθρωποι σωπαίνουν, κοιμούνται, κλείνονται στα σπίτια τους, κλαίνε. Ενώ εκείνη ρίχνοντας το άπλετο φως της στη μαγική εκείνη χώρα έδινε τόσες πολλές επιλογές! Απλόχερα χωρίς να περιμένει ανταμοιβή!
Υπό το μαγευτικό φως της μπορούσες να ζήσεις συναρπαστικά, να ονειρευτείς με τα μάτια ανοιχτά, να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία, κάθε στόχος σου μπορούσε να εκπληρωθεί, κάθε γνώση να κατακτηθεί, κάθε αλλαγή να επιτευχθεί· αρκεί να έμενες ξύπνιος κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτός ήταν ο μοναδικός περιορισμός της. Δεν το λες και προϋπόθεση αυστηρή!
Ο καιρός περνούσε όμως, κι οι άνθρωποι, αν και ξύπνιοι, έμεναν τόσο στάσιμοι: καμιά επιθυμία δεν εκπληρώθηκε, γιατί δεν υπήρχε. Κανένα ονειροπόλημα δεν τους ταξίδεψε, γιατί δεν ονειρεύονταν. Καμιά αλλαγή δεν ήρθε, γιατί δεν πίστευαν σε αλλαγές. Και ναι, ήταν ξύπνιοι ωστόσο: σηκώνονταν πολύ νωρίς για να δεχτούν το φως της νέας μέρας, το οποίο αποχαιρετούσαν μόνο όταν χανόταν κάθε υποψία ήλιου. Άνθρωποι σκυθρωποί πηγαινοέρχονταν άσκοπα στους δρόμους κοιτώντας πάντα χαμηλά, ενώ ανασήκωναν το βλέμμα μόνο για να κοιτάξουν τους θρασύτατους τίτλους εφημερίδων, όπως κρέμονταν τόσο απειλητικά από αντιαισθητικά σκοινιά σε κακόγουστους γκριζωπούς πάγκους μέσα σε στοές που προστάτευαν από το περήφανο μεσημεριανό φως του ήλιου.
Η μέρα ήταν έξαλλη:
-Πώς είναι δυνατό να μπορούν να μένουν τόσο στάσιμοι;
Η νύχτα άρχισε να την υποβλέπει:
-Τόσο φως τι να το κάνουν;
Εναλλαγή με την εναλλαγή, η μέρα άρχισε να μαραζώνει, να μικραίνει· κι οι άνθρωποι οι σκυθρωποί κι ανυποψίαστοι εξακολουθούσαν να περιφέρονται δίχως σκοπό με το κεφάλι σκυμμένο και με το βλέμμα τόσο χαμηλωμένο, θαρρείς πως ήταν κατασκευασμένοι για να κοιτούν πάντοτε προς τα κάτω. Όμως, κάθε άλλο, ήταν άνθρωποι, όπως εμείς, με δυο ματιά ψηλά στο πρόσωπο με τα οποία μπορούσαν να κερδίσουν τον ορίζοντα όποτε το επιθυμούσαν!
Οι μέρες κυλούσαν δυστυχισμένες και συρρικνωμένες, τίποτα το καινούργιο δεν συναντούσαν. Η μία αποτελούσε απλή επανάληψη της άλλης, δίχως διασκευές κι
εκπλήξεις, με μια αδυσώπητη ακολουθία να τις ωθεί σε μια αέναη κίνηση εξαιτίας αυτής της αναγκαίας χρονικής αλληλουχίας που όριζε ο Νόμος.
Οι άνθρωποι, ακίνητοι και απαθείς, χρόνο με τον χρόνο έβγαλαν ρίζες· να όπως τα δέντρα! Δεν είχαν όμως τη λυγερή κορμοστασιά της περήφανης βλάστησης, αφού χέρια και πόδια ενώθηκαν με το έδαφος, έτσι που το κεφάλι μπορούσε πλέον να αντικρίζει το τόσο ποθητό για εκείνους τίποτα. Και για την ακρίβεια, αυτό μονάχα ήθελαν. Μια δικαιολογία για τη στασιμότητά τους, μια ανακούφιση για την αδράνειά τους, ένα καλοδεχούμενο εμπόδιο για την ενεργή δράση τους, μια απρόσμενη – τόσο θετικά – αρνητική εξέλιξη! Με χέρια και πόδια στο έδαφος, πλέον, δεν έφεραν ευθύνη καμία: ούτε για το μαστίγωμα της ελευθερίας, ούτε για τη δολοφονία της ισότητας, ούτε για τα βασανιστήρια του ανθρώπου. Επιτέλους, είχαν έναν λόγο για να ζουν ευτυχισμένοι: δεν έφταιγαν εκείνοι! Και το καλύτερο; Δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα· δεμένοι στο έδαφος, από εκεί που προήλθαν, ένιωθαν τόσο ασφαλείς όσο και ανήμποροι – μεγάλη ασφάλεια η ανημπόρια.
Η αλήθεια είναι πως φαντάζει ανυπόφορο να νιώθει κανείς ανήμπορος κι ακόμη δυσκολότερο, να το παραδέχεται, όχι λόγω της έκθεσής του, όχι· μα να, επειδή στο βάθος γνωρίζει καλά πως η ανημπόρια δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της ύπαρξης και πως ο συνομιλητής του ενδέχεται να ανακαλύψει και να αποκαλύψει κυρίως την παντοδύναμή του φύση. Αυτή που όλα τα μπορεί, αρκεί να το θελήσει.
-Πού καιρός και όρεξη και χρόνος για μπλεξίματα; Ανημπόρια για πάντα!
Καθένας τους ριζωμένος στο χώμα εκτιμούσε πολύ τα δεσμά του! Δεσμά ελευθερίας άρχισαν να τα καλούν, ο ένας μετά τον άλλο. Τον πρώτο καιρό μάλιστα μπορούσαν και να τα διαχειριστούν: μπορούσαν να συρθούν λίγο παραδίπλα χωρίς να κοπιάσουν ιδιαίτερα, να ανασηκωθούν ανάλογα με το περιθώριο που τους άφηναν οι ρίζες που κρέμονταν από τα χέρια, να κοιτάζουν πότε αριστερά, πότε στο κέντρο και πότε δεξιά, στο ύψος που πάντοτε έδειχναν να προτιμούν. Αυτή ήταν ζωή!
Ο καιρός όμως περνούσε, όπως ο Νόμος το είχε για τα καλά ξεκαθαρίσει. Κι οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο δυσκίνητοι, αφού οι ρίζες βυθίζονταν ολοένα βαθύτερα στο χώμα· και μάκραιναν και πλάταιναν τόσο που άγγιζαν η μια την άλλη κι ο χώρος δεν ήταν αρκετός για όλους. Τόσο συνωστισμό στα χαμηλά η φύση δεν τον αντέχει. Φόβος άρχισε να ρέει στις ρίζες τους, ενώ ό, τι είχε απομείνει από εκείνους πάνω από τη γη είχε χάσει κάθε του δύναμη, το φως της μέρας που όλους τους έθρεφε, πλέον τους είχε εγκαταλείψει. Πού και πού αχνοφαίνονταν οι ανταύγειες της μέρας, απομεινάρι μιας άλλης εποχής και τι νοσταλγία, Θεέ μου.
Αχ και να μπορούσαν να γυρίσουν πίσω τον χρόνο! Δε θα επέτρεπαν ποτέ ξανά να σκύψουν τόσο πολύ, τόσο που να μην μπορούν πια να σηκωθούν, – έτσι σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους. Κι όμως είχαν για καιρό όλο τον χρόνο και τη μέρα βασίλισσα να τους φωτίζει και να τους εμπνέει, τόσο δεδομένη, ωστόσο, γι’ αυτό και ανυπόφορη. Ευτυχώς, που δεν μπορούσαν να τον γυρίσουν πίσω, δεν τους έφταιγε σε τίποτα ούτε εκείνος ούτε το φως της.
Κι έζησαν χαμοκοιτώντας στο σκοτάδι που τόσο τους ταίριαζε αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία που εύχονταν να μην έρθει...

AΡΚΑΣ /// ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

                                                             

Η μοναδική αυτοπροσωπογραφία του Αρκά, ο οποίος δεν έχει δώσει ποτέ φωτογραφία του στη δημοσιότητα!

EYΔΟΚΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ //// Το μωβ μαντίλι [ ΔΙΗΓΗΜΑ ]

                            
                           

                            





Ο Άρης σταμάτησε το αυτοκίνητό του μπροστά στη μικρή μονοκατοικία, που είχε πρόσφατα αποκτήσει, στους πρόποδες του βουνού. Ιδανικό καταφύγιο για έναν καλλιτέχνη. Ήταν νύχτες που ξυπνούσε κάθιδρος και έτρεχε στο πιάνο, γιατί μια καινούργια σύνθεση είχε πλημμυρίσει το είναι του και έπρεπε οπωσδήποτε να της δώσει μορφή. Να την αφήσει να χορέψει τις νότες της πάνω στα πλήκτρα. Αποφάσισε να μετακομίσει, γιατί οι γείτονές του ενοχλούνταν από τις νυχτερινές του εμπνεύσεις.
Ένα ακαθόριστο βουητό απ’ το δάσος έφτασε στ’ αφτιά του. Ήταν ο αέρας που πέρασε ανάμεσα από τα πεύκα, τα σκίνα και τα ρείκια του βουνού και κατέβηκε μέχρι στις ελιές και τις λεμονιές της αυλής. Ο Άρης ανατρίχιασε στην επαφή του αέρα με το κορμί του. Ήταν μια αίσθηση, που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Έμοιαζε με ερωτική ανατριχίλα, με… ούτε κι αυτός δεν ήξερε με τι. Ένα περιστέρι φτερούγισε δυνατά κι ύστερα προσγειώθηκε στα πόδια του. Έμοιαζε φοβισμένο. Έσκυψε και το χάιδεψε κι εκείνο παραδόξως δεν πέταξε μακριά, αλλά δέχτηκε το χάδι του. Την ίδια στιγμή ένα μωβ μαντήλι, παρασυρμένο από τον αέρα, ξεσκάλωσε από τα κλαδιά ενός πεύκου και ταξίδεψε μέχρι τα κλαδιά του κυπαρισσιού, που φύτρωνε έξω από το παράθυρο του καθιστικού.
Το πρώτο βράδυ στο καινούργιο του σπίτι ο Άρης δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί. Πηγαινοερχόταν από την κρεβατοκάμαρα στο καθιστικό. Ζεσταινόταν. Άνοιξε το παράθυρο να μπει η δροσιά της νύχτας και πήγε στην κουζίνα να πάρει μια μπύρα. Το μωβ μαντήλι με τη βοήθεια του αέρα, άφησε το κυπαρίσσι και στάθηκε πάνω στο πιάνο. Ξαφνικά νότες πλημύρισαν το σπίτι. Και πάλι αυτή η ανατριχίλα. Έντρομος έτρεξε στο καθιστικό. Η μουσική σταμάτησε. Ίσα που πρόλαβε να δει το μοβ μαντήλι να γλιστρά απ’ το πιάνο στο πάτωμα.
Έσκυψε και το μάζεψε. Η επαφή με το ύφασμα τον αναστάτωσε. Οι χτύποι της καρδιάς του δυνάμωσαν. Το έφερε στο πρόσωπό του και το μύρισε. Άρωμα γυναικείο, δροσερό, νεανικό. «Να ανήκει στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού;» αναρωτήθηκε. Δεν την είχε γνωρίσει προσωπικά, αφού όλα τα είχε διεκπεραιώσει το
μεσιτικό γραφείο και ο πληρεξούσιος δικηγόρος. Το σίγουρο ήταν, πως για άγνωστο λόγο κάποιος είχε βιαστεί να το ξεφορτωθεί.
Ασυναίσθητα έσφιξε το μαντίλι στην παλάμη του. Ύστερα χαλάρωσε το σφίξιμο, το χάιδεψε και το ακούμπησε στο πιάνο. Αμέσως όμως κάτι τον έσπρωξε να το πάρει και πάλι, να το κρατήσει κοντά του. Κάθισε στο πιάνο. Νότες ξεχύθηκαν απ’ τα χέρια του. Στην αρχή απαλές, μετά πιο έντονες. Τα δάχτυλά του έτρεχαν στα πλήκτρα. Ιδρώτας έσταζε απ’ το πρόσωπό του. Έπειτα ηρέμησε και χαλάρωσε το παίξιμό του. Κατάκοπος σηκώθηκε, έκλεισε το παράθυρο και πήγε να ξαπλώσει. Κόντευε πια να χαράξει.
Τον ξύπνησαν κοριτσίστικες φωνές και ήχοι σαν χτυπήματα, που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Άρχισε να ψάχνει τα δωμάτια του σπιτιού. Δεν βρήκε τίποτα. «Και τα κορίτσια από πού ξεφύτρωσαν;» αναρωτήθηκε. Βγήκε έξω να δει τι συμβαίνει. Τα παντζούρια έχασκαν ορθάνοιχτα και χτυπούσαν όλο και πιο μανιασμένα κάθε φορά που δυνάμωνε ο αέρας. Οι φωνές τον έφεραν στο πίσω μέρος της αυλής, μπροστά στη σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα χωρίς κάγκελα. Τώρα μπορούσε να τις δει καθαρά, γιατί στεκόντουσαν άκρη άκρη. Ήταν μια παρέα από πέντε κορίτσια, που κρατούσαν στα χέρια τους χρωματιστά μαντίλια και προσπαθούσαν να τα πετάξουν στον αέρα σαν να ήταν χαρταετοί. Μιλούσαν δυνατά, γελούσαν και χαίρονταν το παιχνίδι τους.
-Προσέξτε, θα πέσετε, τους φώναξε.
Η φωνή του χάθηκε μέσα στην βοή του αέρα.
Έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια να ανέβει τη σκάλα, γιατί η δύναμη του αέρα τον έσπρωχνε προς τα πίσω, εμποδίζοντάς τον να φτάσει στην ταράτσα. Όμως ο Άρης είχε πεισμώσει και κατάφερε να ανέβει.
-Κορίτσια σταματήστε. Θα πέσετε, ούρλιαξε απελπισμένος.
Μάταια, εκείνες ούτε τον άκουσαν, ούτε τον είδαν.
« Άννα θα πέσεις, πρόσεχε», φώναξαν τα κορίτσια, γιατί εκείνο που κρατούσε το μωβ μαντίλι, όταν δυνάμωσε ο αέρας, έβαλε όλη του τη δύναμη να το πετάξει όσο πιο ψηλά μπορούσε. Στην προσπάθειά της όμως έχασε την ισορροπία της.
Ο Άρης με μια γρήγορη κίνηση, προσπάθησε να την αρπάξει και να την συγκρατήσει. Τα χέρια του αγκάλιασαν το κενό…
Δυο μέρες αργότερα, σ’ εσωτερική σελίδα εφημερίδας υπάρχει η είδηση: «Νέος και πολλά υποσχόμενος συνθέτης βρέθηκε νεκρός στο ίδιο ακριβώς σημείο, που έξι μήνες πριν είχε σκοτωθεί νεαρό κορίτσι. Οι συνθήκες του θανάτου παραμένουν αδιευκρίνιστες και πιθανότατα αποδίδονται σε ατύχημα».
Η Άννα παραπάτησε και έπεσε με το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα στον κήπο.
Το μωβ μαντίλι στροβιλίστηκε για λίγο, άγγιξε τα χείλη της και την αποχαιρέτησε μ’ ένα φιλί. Ο άνεμος το σήκωσε ψηλά και το ταξίδεψε μέχρι τα κλαδιά ενός πεύκου στο κοντινό δάσος…