Το σχολείο
Ήταν εργοστάσιο-θυμάμαι -το σχολείο,
άλεθε όλο μας το τοπίο,μουτζουρώναμε
με μαύρο μαρκαδόρο το θρανίο,μαύρος άνοιγε
ανάμεσα στα πόδια μας γκρεμός,είχα ένα φίλο
τον σιώπησε για πάντα ο διαμελισμός.
όχι!,-είπα,δίχως να φαίνομαι θα σκαρφαλώνω
και θα φτάνω σ΄όλα τα στάδια της ωρίμανσής μου,
θα φτάνω και θα στέκομαι σ' ό,τι απόμεινε
από τούτο τ ' απόμερο τοπίο.
***
Το κύκλωμα
Ξέρω ποιοι κουνούν τα χέρια
και ρυθμίζουν την κυκλοφορία.
Ξέρω και ποιοι πατούν το γκάζι
κι αγκομαχούν τα φορτηγά
με τα φορτία τους στην πλάτη.
Αυτοί που κουνούν τα χέρια
ινγκόγκνιτο κυκλοφορούν.
Και καταφέρνουν να φεύγουν
στα παράπλευρα της καραμπόλας
δίχως να πάθουν γρατζουνιά.
Επιστρέφουν ,αποφασίζουν
τα νέα κι ακέραια πρόσωπα,
τα οποία μπορούν να ρυθμίσουν
την κυκλοφορία.
***
Το γράμμα
μνήμη Ν.Ζαχαριάδη
Είχε έναν πόνο η ψυχή σου,μια μακρά,
διακεκομμένη πορεία όλο στροφές,
γκρεμούς και δάση
την τιμή μονάχα να την χάσεις μπορείς
Έτσι έγραψες το τελευταίο γράμμα
στη διεύθυνση του μέλλοντος,
μέσα σε μια χώρα που το κεφάλι της έκλινε,
που΄χε στον κόρφο της παιδιά και μαχητές αναθρέψει-
και πώς να κρίνεις και πώς να διαλέξεις
ανάμεσα σε δυο εκλογές;
Ξένος εσύ και επαναστάτης
στα δυόμιση χιλιάδες μέτρα
***
«Το σκίτσο στην ντουλάπα»,Θράκα,2017
***
