notationes /// ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2017

Χαίρετε,χαίρετε,

στο νέο μας τεύχος θα συναντήσετε:


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ:

 ΖBIGNIEW HERBERT(ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ)

 ΑΝΤΩΝΗ Θ.ΣΚΙΑΘΑ


ΔΩΡΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΔΗ

 ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΟΥ

ΛΕΝΑΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗ

ΣΤΕΛΛΑΣ ΔΟΥΜΟΥ

 ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΚΛΑΚΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΒΑΡΗ

ΕΥΤΥΧΙΑΣ -ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΗ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ

 ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΠΑΣΤΑΚΑ

XΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΛΛΙΑ (Ι)

ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΛΛΙΑ (ΙΙ)

ΑΝΤΩΝΙΝΗΣ ΣΜΥΡΙΛΛΗ

ΔΙΩΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ

 ΝΙΚΟΥ Α.ΠΟΥΛΙΝΑΚΗ

ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΤΡΑΚΗ

 ΕΙΡΗΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΗΣ:

EΛΕΥΘΕΡΙΑΣ Π. ΤΣΙΤΣΑ

 ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ:

MAΡΙΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΔΥΟ ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ:

 ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ // ΛΙΓΗ ΦΘΟΡΑ ΓΙΑ ΓΟΥΡΙ 

  ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ


 ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΣΤΟ VARELAKI


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ « ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ»[ΣΤΟ ΜΟΝΚ,15 Ιουνίου 2017]

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ 

 ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ /// ΣΧΕΔΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟΣ

 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ //// ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ /// ΑΠΟΚΡΗΜΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ 

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2016 /// ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΝΟΤΑΤΙΟΝΕS''//////AΡΧΕΙΟ ΤΕΥΧΩΝ 

ΔOKIMAZONTAΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ //// ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ /// OI ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ 

«Τζον Λένον & Γιόκο Όνο: Η τελευταία συνέντευξη»

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ///ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ 

Για τήν «Κρυφή πόρτα» του Αλέξη Πανσέληνου – γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ  


****Τα προηγούμενα τεύχη μπορείτε να τα διαβάσετε  ΕΔΩ!!!

notationes /// ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2017 /// ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΛΛΙΑ /// Ψυχοδρόμιο

 

 

 

Ψυχοδρόμιο

Ποιήματα

Χριστίνα Κόλλια

Ιωλκός, 2017
54 σελ

 Γ΄

 Ο ασύνειδος εαυτός, ως ανιδιοτελής, συγκρούεται με τις «ανομίες» του. Μετανοεί κι επικαλείται το υπεράνω του κόσμου. Αποζητά εναγωνίως την κάθαρση, την άφεση. Την αποποίηση των υποθηκευμένων «κριμάτων» του. Προσφεύγει σε αναθήματα και γονυκλισίες. Ακολουθεί και προσφέρεται σ’ ένα σκοπό υπέρτατο. Ιδεολογικά ακέραιο. Αφοσιώνεται κι αφομοιώνεται.

ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ

*στους Δασκάλους μου

Έσκυψες 
πάνω στις ρωγμές σου.

Ναρκωμένος.
Κυκλωμένος από συλλαβές φυλλοβόλες
από πιεστικές                                                                                          

άπορες νουθεσίες.
«Πρόσεχε!»
«Θα πέσεις!»
«Πέφτεις!»
«Έπεσες!»

Κανείς δεν πρόσεξε τις εξόδους
έτσι όπως ήταν
αφτιασίδωτες.
Ούτε κι εσύ.
Ήταν νωρίς;

Κανείς δεν ξέρει τη σωστή στιγμή

εκτός από την ίδια.

Πάντως είχε κρύο.
Και μια συννεφιά ασήκωτη.
Αλλόκοτο χρώμα το γκρίζο.
Κακοφορμίζει τον ορίζοντα.

«Εδώ! 
Οι παρθένες υδάτινες μήτρες. 
Στις πιο βαθιές σου ρωγμές.
Κοίτα!
Τα έγκατα των ψυχών
τολμούν να ελευθερώσουν
αναδυόμενους ήλιους.

Περπάτα, μαζί τους!
Πέτα!»

Ίσως  να ήταν ο Φρόυντ.

Ίσως ο Γιούνγκ.

Ίσως ο Φουκς.

Μπορεί κι ο Γλάρος Ιωνάθαν.

Ξύπνησες.
Τόλμησες.

Είσαι εσύ.

ΣΤ΄

Ο συνειδητός εαυτός,  ως θριαμβευτικά αρτιμελής, αποτάσσεται τους φόβους του. Αυτοσυγχωρείται και συγχωρεί. Ειρηνεύει με τη  φύση του, ως αναπόσπαστο μέρος του όλου και ως όλο του κόσμου. Αποδέχεται τη μαθητεία του, την αυτοπραγμάτωσή του. Επιλέγει, δικαιωματικά, την επίγνωση. Ο συνειδητός εαυτός ελευθερώνεται κι ελευθερώνει.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

  

Είπες
σταθερά

κι

αμετάκλητα:

 «Θέλω».

Τι κραταιός αντίλαλος.
Σεισμός 
απρόβλεπτων κλυδωνισμών.

Μορφές

άλλοτε προσφιλείς

τώρα αμείλικτες

σε κατατρέχουν.
Διεκδικώντας 
την πεπερασμένη
εξουσία τους
στα ασθενή σου
«συναινώ».

Στα επίκτητα

«πρέπει» σου.

Κατακλυσμοί.

Αστραπομαχίες.

Κατολισθήσεις πεποιθήσεων.

Όμως, εσύ,
τώρα ξέρεις.

Κι αποζητάς

την ωφελιμότητα της βροχής.
Κι εμπιστεύεσαι

την απειρότητα της φωτοσύνθεσης

την ευεργεσία της ανασύνθεσης.

Κι ότι το θαύμα

είναι στο τραύμα.