ΠΑΤ ΠΑΡΚΕΡ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Το μασάζ

Για την Μάργκαρετ Τις μέρες που ακολούθησαν τη μαστεκτομή μου το σώμα μου ήταν καλυμμένο με επιδέσμους βουνά από ταινίες έκρυβαν το μέρος όπου ήταν το στήθος μου, στοιβαγμένες τόσο ψηλά λες το στήθος μου ήταν ακόμα εκεί. Το σώμα μου μουδιασμένο άκαμπτο σαν το σώμα της μάνας μου στο φέρετρό της και θρήνησα θρήνησα για το χαμένο πάθος και μούδιασα το μυαλό μου. Κανείς δεν είχε δει το σώμα μου πέρα από τη σχέση μου και τον γιατρό μου. Προστάτεψα με ρόμπες τους φίλους μου, με πετσέτες τους συναθλητές μου. Προστάτεψα τον εαυτό μου δεν θέλω βλέμματα τρόμου οίκτου απέχθειας Το μούδιασμα ας παραμείνει. Είχα ένα ραντεβού για μασάζ και έφερα τον μουδιασμένο μου εαυτό μετέτρεψα το σώμα μου σε ζυμάρι για τα χέρια σου να πλάθεις και να μαλακώνεις να διώχνεις την ένταση μακριά μακριά μακριά Σαν το ωραίο ζυμάρι φουσκώνω το σώμα μου χαλαρό και πιο απαλό τεντώνεται παθιασμένο και θέλω να τραγουδήσω Ξυπνώ ξανά θέλω να σε φιλήσω Αντ’ αυτού λέω ευχαριστώ και πάω σπίτι μου.

***

Δύο πρόσωπα του μαύρου

Είμαι ερωμένη του Ήλιου
Αντλώ ενέργεια από τα λαγόνια του
Η γη είναι η υπηρέτριά μου
Οι άνθρωποί της είναι οι σκλάβοι μου

Σκλάβε, τα κόκαλά σου είναι κουρασμένα
Ο ήλιος είναι πολύ καυτός
Αλλά τα παιδιά σου πεινασμένα
Ξέρεις ότι δεν μπορείς να σταματήσεις

Πετάω στην Κορυφή του Ολύμπου
Ο Δίας είναι ο υπηρέτης του σπιτιού μου
Ο Πήγασος είναι το άλογό μου
Είμαι θεά των Ουρανών

Πέσε στα γόνατά σου γυναίκα
Προσευχήσου στον νέο Θεό σου
Ικέτευσε Συγχώρεση για τον Κάιν
Ικέτευσε για ένα νέο πρόσωπο

Τα πρόσωπα της Εύας ήταν τρία**
Εγώ έχω μόνο δύο
Ο χρόνος τα έχει αποξενώσει
Το ένα είναι μόνο ένα όνειρο

*Αντιστοιχεί στη σημείωση 28 του βιβλίου όπου γράφει ανάμεσα στα άλλα: “Ο Αμερικανός συγγραφέας William Edward Burghardt Du Bois (1868-1963), κοινωνιολόγος, ιστορικός, εκπρόσωπος της ριζοσπαστικής πτέρυγας του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων, στο βιβλίο του “Η ψυχή του νέγρικου λαού” (The Souls of Black Folk), το 1903, μίλησε για τη Διπλή συνείδηση (Double consciousness) χρησιμοποιώντας τον όρο για να περιγράψει την εμπειρία που βίωναν λαοί καταπιεσμένοι και συγκεκριμένα οι Αφροαμερικανοί. Ο Du Bois υποστήριξε ότι οι μαύροι διακατέχονται συνεχώς από δύο οπτικά πεδία. Το πρώτο αντικατοπτρίζει το πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και το δεύτερο το πώς τους βλέπουν οι άλλοι. Αυτοί οι δύο διαφορετικοί πόλοι τους οδηγούν να βιώνουν μια διπλή συνείδηση ανάμεσα στον Αμερικανό και τον Νέγρο, συνεπώς να νιώθουν ότι έχουν δύο ψυχές και δύο σκέψεις. (Η συνέχεια στο βιβλίο).

**Αντιστοιχεί στη σημείωση 29 του βιβλίου. Αναφορά που συνάδει -χρονικά και νοηματικά με τα προηγούμενα- με την περίπτωση της Chris Costner Sizemore, μιας γυναίκας που έπασχε από διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (ΔΔΤ) …Το γεγονός ότι η Πάρκερ εργάστηκε σε ιατρρικό κέντρο για γυναίκες την έφερνε ενδεχομένως πιο κοντά στα ιατρικά και ψυχολογικά θέματα που τις αφορούσαν. (Η συνέχεια στο βιβλίο).

***Τα ποίηματα περιλαμβάνονται στο βιβλίο “Πατ Πάρκερ - Αγάπη Δικαιοσύνη Ελευθερία - Επιλογή ποιημάτων”, εκδ. Βακχικόν, 2021. Ανθολόγηση -Μετάφραση - Πρόλογος: Νίκη Κωνσταντοπούλου

*H φωτογραφία είναι παρμένη από poets.org

*Επιμέλεια Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ /// Η ΜΑΡΙΑ

Η Μαρία

Η Μαρία σκεφτική έβγαζε τις κάλτσες της Από το σώμα της έβγαιναν φωνές άλλων ανθρώπων ενός στρατιώτη που μιλούσε σαν ένα πουλί ενός αρρώστου που είχε πεθάνει από πόνους προβάτων και το κλάμα της μικρής ανεψιάς της Μαρίας που αυτές τις μέρες είχε γεννηθεί Η Μαρία έκλαιγε έκλαιγε τώρα η Μαρία γελούσε άπλωνε τα χέρια της το βράδυ έμενε με τα πόδια ανοιχτά Ύστερα σκοτείνιαζαν τα μάτια της μαύρα μαύρα θολά σκοτείνιαζαν Το ραδιόφωνο έπαιζε Η Μαρία έκλαιγε Η Μαρία έκλαιγε το ραδιόφωνο έπαιζε Τότε η Μαρία σιγά σιγά άνοιγε τα χέρια της άρχιζε να πετάει γύρω γύρω στο δωμάτιο *Το ποίημα  είναι παρμένο από εδώ: https://poiimata.com/2023/01/03/maria-sahtouris/ * Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay. Επιμέλεια: Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ /// 'ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

ΔΩΜΑΤΙΟ 303

«ἐὰν μὴ ἔλπηται ἀνέλπιστον οὐκ ἐξευρήσει»
Ηράκλειτος

Έτοιμο να εκραγεί το σύννεφο. Και μετά η φθορά θα εγκατασταθεί στο σώμα. Τρίζουν τα κύματα και τα μαλλιά σου μονίμως ανακατεμένα. Τα πεύκα με συντριπτικά κατάγματα οδηγούνται στο χειρουργείο. Ο μικρός Ιούνης τουφεκίζεται στον κήπο με τις κιμωλίες. Δεν σημειώνεται καμιά απροσδόκητη αντίδραση. Μονάχα μερικά δάχτυλα ψαύουν τον ουρανό. Ο καιρός αίθριος με μικροσκοπικούς ανέμους. Η εξουσία υπερμεγέθης, όπως πάντα. Αν είσαι και λίγο τυχερός θα παρευρεθείς στην κηδεία σου. Ειδάλλως θα σε αποχαιρετίσουν τα δέντρα. Παράγωγο της μοναξιάς ο σπασμένος ορίζοντας.

Πάντως τα ρολόγια διατελούν εν εγρηγόρσει, χαμογελώντας πού και πού. Κι είναι αλήθεια πως τίποτα δεν τελειώνει. Εξακολουθητικά θα φύεται μέσα από τη μήτρα του σύμπαντος. Αρκεί βέβαια να έχει προϋπάρξει.

Από την ενότητα “Δωμάτιο ξενοδοχείου’’. Από τη συλλογή “Ιχνηλάτηση του τέλους”, Εκδόσεις “Στίξις”, 2021

*****

* Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay.

Επιμέλεια Aσημίνα Ξηρογιάννη