Μάρτιος 2007
Αρ.57
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣΚΑ
...τα σκοτάδια που γίνονται φως.
Ταξιδεύοντας στο θέατρο <<Αττίς>>, έχει την ευκαιρία κανείς να βιώσει μια υπέροχη εμπειρία.Ενας σκηνοθέτης που αγγίζει τις μυστικές και ανείπωτες ροές της σκέψης και της ψυχής μας!Ενας συγγραφέας που αγωνιά κάθε στιγμή για τον χρόνο,το ασυνείδητο και τ΄αντίθετά τους!!!Επτά ηθοποιοί-αθλητές κινούμενοι με την απόλυτη αρμονία,συνέπεια και ακρίβεια ξεδιπλώνουν μπροστά μας ευθαρσώς την ύπαρξή τους καθηλώνοντάς μας.Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιτυχώς συνυπάρξει σε μια δυνατή και ουσιαστική παράσταση για να μας αποκαλύψουν την Αλήθεια.Και τους ευχαριστούμε γι΄αυτό.
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος ορίζει την <<Τελευταία Μάσκα-Fallimento>>,ως <<μια θεατρική ωδή πάνω στην Ιστορία της Πάτρας,με την μορφή ενός πολύπτυχου χορικού,όπου τις φωνές της πόλης τις μοιράζονται οι ηθοποιοί,προσπαθώντας να βρουν την ταυτότητά της,ερμηνεύοντας τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές της ιστορικής διαδρομής της και πραγματικές ιστορίες.....>>Το κείμενο του Κώστα Λογαρά εμπεριέχει ως υπόστρωμα άφθονα
μυθολογικά στοιχεία και παραπέμπει στη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα του Καρναβαλιού.Σε περίοδο Καρναβαλιού διαδραματίζονται τα γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά μας με έναν εξαιρετικά ιδιαίτερο και αφαιρετικό τρόπο.Ενας χορός ανδρών καλεί το στοιχειό της πόλης,την πόρνη Πατρινέλλα,με την οποία συνδέονται καλές και κακές λαικές δοξασίες.Η Πατρινέλλα εμφανίζεται με διάφορα προσωπεία,με διαχρονική υφή και αφηγείται την προσωπική της ιστορία,που όμως ταυτόχρονα αποτελεί και την ιστορία της πόλης.Μιλά με τρόπο ειρωνικό,σκωπτικό και άλλοτε βαθιά επικριτικό και σαρκαστικό.Μας λέει για τον παράνομο έρωτά της,για τα παράφορα πάθη της,για την ξαφνική της εγκατάλειψη από το αντικείμενο τουπόθου της και την εκδίκησή της,που ήταν η δολοφονία του μικρού παιδιού του εραστή της.Κατόπιν,δραματοποιείται ο άγριος εξευτελισμός της και η διαπόμπευσή της στους δρόμους της πόλης από τους κατοίκους,μέχρι την τελική καταδίκη της σε θάνατο.Την τελευταία νύχτα του Καρναβαλιού την καίνε πάνω στην πυρά,επειδή την θεωρούν μίασμα για την ευυπόληπτη πόλη τους.Η ανθρωποθυσία θα τους φέρει τον εξαγνισμό και την κάθαρση.Προτού κατασπαραχθεί από τις φλόγες,η ηρωίδα,παραληρώντας σχεδόν,απευθύνεται στους επικριτές της και τους<< προφητεύει>> ότι θα τους πλήξουν πολλές συμφορές.
Είναι μια παράσταση που καταδικάζει τη συμβατικότητα και το ψέμμα,φέρνοντας τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την ιστορία ,τον μύθο και τον χρόνο!!!
Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010
Θεατρική κριτική-Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ 2007
Δεκέμβριος 2007
Αρ.60
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ
<<Εμένα μπορείτε να μου κόψετε το κεφάλι,εγώ τους σκότωσα(λυπημένα).Οποτε γινόταν κάτι τέτοιο,μ΄έπαιρνε ο Χανς στην αγκαλιά του,με φίλαγε και μου έλεγε:΄΄Εσύ σαι ο καλός μου¨¨(αναφιλητό).΄΄Εμείς οι δύο πρέπει να μείνουμε πιστοί ο ένας στον άλλ﨨>>.Τα παραπάνω λόγια που συνταιριάζουν τον κυνισμό με την τρυφερότητα συνιστούν ομολογία του κατά συρροήν δολοφόνου του Μεσοπολέμου Φριτζ Χάαρμαν,ενός ανθρώπου που είναι δεδομένο ότι πάσχει από σοβαρή ψυχική διαταραχή.
Το έργο που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας είναι ένα ψυχολογικό δράμα,μια <<ψυχαναλυτική>> ανάκριση του μικρέμπορου που σκότωσε και κομμάτιασε είκοσι τέσσερις νεαρούς,πετώντας ύστερα τα μέλη τους στον ποταμό της πόλης.Ο Δρ.Ερνστ Σούλτσε είναι ο ψυχίατρος στον οποίο ανατίθεται να αποφανθεί αν ο Χάαρμαν είναι υπεύθυνος για τις αποτρόπαιες πράξεις του ή όχι.Τον Αύγουστο του 1924 ξεκινούν για έξι βδομάδες συνεδρίες στο Επαρχιακό Ψυχιατρικό Ασυλο του Γκαίτινγκεν.Τα πρακτικά αυτών χρησιμοποιούνται σχεδόν αυτούσια μέσα στο έργο του Ρόμουαλντ Κάρμακαρ και αναδεικνύουν την προσωπικότητα του Χάαρμαν.Μέσα από τις αφηγήσεις του ξεπροβάλλει ,παραδόξως,ένα πρόσωπο συμπαθητικό,που συχνά προκαλεί τον οίκτο στο θεατή και που διαθέτει χιούμορ,αφέλεια και αφοπλιστική ειλικρίνεια.Εχοντας ταυτισει ολοκληρωτικά την <<υποκειμενική του γνώμη>> με τ ην πραγματικότητα,έχει έναν προσωπικό τρόπο σκέψης και μια δική του ηθική και αισθητική που σχεδόν σοκάρουν.Για παράδειγμα,ΠΡΕΠΕΙ να διαμελίσει τα πτώματα για να μην μυρίσουν,ΠΡΕΠΕΙ τα θύματά του να είναι όμορφα,με ωραία μάτια!
Ολα τα παραπάνω στοιχεία αποδίδει με καθαρότητα και αλήθεια ο Χρήστος Στέργιογλου που υποδύεται τον Χάαρμαν σε μια παράσταση που καθηλώνει τον θεατή και που σοφά έχει σκηνοθετήσει η Μπέττυ Αρβανίτη.Η δράση του έργου περιορίζεται στον στενό χώρο του γραφείου του ψυχιάτρου,τον οποίο υποδύεται με μέτρο και ουσία ο Γιάννης Ροζάκης.
Δύο πρόσωπα face to face,ένας βουβός στενογράφος-που ,όμως,λέει πολλά μέσα στη σιωπή του-,υποβλητική ατμόσφαιρα,λιτή σκηνογραφία,εξαιρετικές ερμηνείες.Αυτό που κάνει την παράσταση ξεχωριστή είναι η αμεσότητα των ηθοποιών.Είναι ευλογία για το θεατή να αισθάνεται ότι οι ηθοποιοί ακούν ο ένας τον άλλο και επικοινωνούν πάνω στη σκηνή.Και είχα καιρό να νιώσω ...ευλογημένη !
Αρ.60
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΑΑΡΜΑΝ
<<Εμένα μπορείτε να μου κόψετε το κεφάλι,εγώ τους σκότωσα(λυπημένα).Οποτε γινόταν κάτι τέτοιο,μ΄έπαιρνε ο Χανς στην αγκαλιά του,με φίλαγε και μου έλεγε:΄΄Εσύ σαι ο καλός μου¨¨(αναφιλητό).΄΄Εμείς οι δύο πρέπει να μείνουμε πιστοί ο ένας στον άλλ﨨>>.Τα παραπάνω λόγια που συνταιριάζουν τον κυνισμό με την τρυφερότητα συνιστούν ομολογία του κατά συρροήν δολοφόνου του Μεσοπολέμου Φριτζ Χάαρμαν,ενός ανθρώπου που είναι δεδομένο ότι πάσχει από σοβαρή ψυχική διαταραχή.
Το έργο που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας είναι ένα ψυχολογικό δράμα,μια <<ψυχαναλυτική>> ανάκριση του μικρέμπορου που σκότωσε και κομμάτιασε είκοσι τέσσερις νεαρούς,πετώντας ύστερα τα μέλη τους στον ποταμό της πόλης.Ο Δρ.Ερνστ Σούλτσε είναι ο ψυχίατρος στον οποίο ανατίθεται να αποφανθεί αν ο Χάαρμαν είναι υπεύθυνος για τις αποτρόπαιες πράξεις του ή όχι.Τον Αύγουστο του 1924 ξεκινούν για έξι βδομάδες συνεδρίες στο Επαρχιακό Ψυχιατρικό Ασυλο του Γκαίτινγκεν.Τα πρακτικά αυτών χρησιμοποιούνται σχεδόν αυτούσια μέσα στο έργο του Ρόμουαλντ Κάρμακαρ και αναδεικνύουν την προσωπικότητα του Χάαρμαν.Μέσα από τις αφηγήσεις του ξεπροβάλλει ,παραδόξως,ένα πρόσωπο συμπαθητικό,που συχνά προκαλεί τον οίκτο στο θεατή και που διαθέτει χιούμορ,αφέλεια και αφοπλιστική ειλικρίνεια.Εχοντας ταυτισει ολοκληρωτικά την <<υποκειμενική του γνώμη>> με τ ην πραγματικότητα,έχει έναν προσωπικό τρόπο σκέψης και μια δική του ηθική και αισθητική που σχεδόν σοκάρουν.Για παράδειγμα,ΠΡΕΠΕΙ να διαμελίσει τα πτώματα για να μην μυρίσουν,ΠΡΕΠΕΙ τα θύματά του να είναι όμορφα,με ωραία μάτια!
Ολα τα παραπάνω στοιχεία αποδίδει με καθαρότητα και αλήθεια ο Χρήστος Στέργιογλου που υποδύεται τον Χάαρμαν σε μια παράσταση που καθηλώνει τον θεατή και που σοφά έχει σκηνοθετήσει η Μπέττυ Αρβανίτη.Η δράση του έργου περιορίζεται στον στενό χώρο του γραφείου του ψυχιάτρου,τον οποίο υποδύεται με μέτρο και ουσία ο Γιάννης Ροζάκης.
Δύο πρόσωπα face to face,ένας βουβός στενογράφος-που ,όμως,λέει πολλά μέσα στη σιωπή του-,υποβλητική ατμόσφαιρα,λιτή σκηνογραφία,εξαιρετικές ερμηνείες.Αυτό που κάνει την παράσταση ξεχωριστή είναι η αμεσότητα των ηθοποιών.Είναι ευλογία για το θεατή να αισθάνεται ότι οι ηθοποιοί ακούν ο ένας τον άλλο και επικοινωνούν πάνω στη σκηνή.Και είχα καιρό να νιώσω ...ευλογημένη !
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)