[Ασημίνα Ξηρογιάννη
''Εποχή μου είναι η Ποίηση"
Εκδ.Γαβριηλίδης,2013]
Νεοσσός δημοσιογράφος, θαυμάζω πάντα τους ποιητές για τα λιτά και απέριττα αλλά, συνάμα, γιγάντια σε δύναμη λόγια τους, τα γραμμένα με μεράκι και «αίμα». Ο συμπυκνωμένος λόγος, το καυτό βελόνι που μπήγουν σε κακοφορμισμένες πληγές, σε βολεμένες νύστες αλλά και σε διψασμένους αναγνώστες, το μείγμα ταλέντου και ευαισθησίας που διακρίνει πολλούς, προσθέτει στο δημόσιο λόγο εκείνο το τράνταγμα και το εσωτερικό μειδίαμα πικρό ή ανέμελο που τόσο λείπει από την αρκούντως καταθλιπτική καθημερινότητά μας.
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη στην ποιητική συλλογή «Εποχή μου είναι η ποίηση» διάλεξε τον πιο δύσκολο από τους ποιητές δρόμο που είναι να μιλήσει βαθιά κοινωνικά. Κάτι που ίσως σημαίνει ότι υποτάσσει μια «φευγάτη» ατομική έμπνευση και πειθαρχεί την αισθητική άποψη, για χάρη ενός νοήματος ανώτερου της υποκειμενικής έκφρασης και ικανοποίησης. Κάτι που ίσως σημαίνει εκλαΐκευση της γλώσσας χωρίς απώλεια του βάρους της ποίησης. Που τελικά καταλήγει να είναι λόγος καυστικός αλλά όχι δηλητηριώδης, εύστοχος αλλά όχι εξοντωτικός, γλαφυρός αλλά όχι φορτωμένος από εντυπωσιακά «στολίδια», ανθρώπινος αλλά όχι γλυκερός.
«Η εποχή σου δείχνει το δρόμο, δεν έχεις παρά να τον ακολουθήσεις. Πάρε υλικό από τη διάλυση και χτίσε ένα ακέραιο ποίημα». Κι η ποιήτρια, όπως θα δείτε διαβάζοντας το εράνισμα της δουλειάς της, βάζει τον αναγνώστη στη θέση του μεγάλου και συνειδητά χτίστη όχι της μοίρας που του επιφυλάσσεται, μα της ζωής που δικαιούται να ζήσει.
«Παθολογία», «Σε μαύρο φόντο», αλλά και εκείνο το τραγικά υπέροχο «τιμής ένεκεν» είναι ποιήματα-περγαμηνές που σε λίγες λέξεις περικλείουν τόμους εμπειρίας και τόνους γνώσης χυμένους για καλύτερη ζωή και δικαιότερη κοινωνία.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
http://varelaki.blogspot.gr/p/blog-page_18.html