Aγαπητοί φίλοι το varelaki εχει τα δεύτερα γενέθλιά του!!!
Σας ενημερώνει: για αποστολή κειμένων ή βιβλίων σας,,,,,επικοινωνείστε στο minaxirogianni@hotmail.com
Πολλές ευχές για ό,τι ονειρεύεστε!
Ομορφη και δημιουργική νέα χρονιά!!!!
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011
"Ο ΣΙΣΥΦΟΣ 2" -ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 2
Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του περιοδικού Ο ΣΙΣΥΦΟΣ
Μπορείτε να το βρείτε:
1) Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Σόλωνος 60, Αθήνα.
2) Πολιτεία.
Ασκληπιού 1, Αθήνα.
3) Πρωτοπορία
Γραβιάς 3-5, Αθήνα.
4) Λεμόνι.
Ηρακλειδών 22, Θησείο.
5) Ιανός
Σταδίου 24 Αθήνα
6) Πολύεδρο
Κανακάρη 147, Πάτρα.
7) Πρωτοπορία
Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα.
8) Μάλλιαρης- Παιδεία
Ερμού 53, Θεσσαλονίκη.
9) Βιβλειοπωλείο Κεντρί
Δημ. Γούναρη 22, Θεσσαλονίκη.
10) Μπαρμπουνάκης, ΤΟ ΚΑΤΩΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Αριστοτέλους 4-6, Θεσσαλονίκη.
11) Βιβλιοπωλείο "Σαιξπηρικόν"
Εθν. Αμύνης 14, Θεσσαλονίκη.
12) Ιανός
Αριστοτελους 7, Θεσσαλονίκη.
13) Πρωτοπορεία
Σταδίου 24 Αθήνα
6) Πολύεδρο
Κανακάρη 147, Πάτρα.
7) Πρωτοπορία
Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα.
8) Μάλλιαρης- Παιδεία
Ερμού 53, Θεσσαλονίκη.
9) Βιβλειοπωλείο Κεντρί
Δημ. Γούναρη 22, Θεσσαλονίκη.
10) Μπαρμπουνάκης, ΤΟ ΚΑΤΩΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Αριστοτέλους 4-6, Θεσσαλονίκη.
11) Βιβλιοπωλείο "Σαιξπηρικόν"
Εθν. Αμύνης 14, Θεσσαλονίκη.
12) Ιανός
Αριστοτελους 7, Θεσσαλονίκη.
13) Πρωτοπορεία
Λεωφ. Νίκης 3, Θεσσαλονίκη.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 2ου ΤΕΥΧΟΥΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2011
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, σελ.
Χειρόγραφο της ποιήτριας, σελ.
Ο ποιητικός λόγος ως "αυτοποίηση" στην ποιητική συλλογή Εκδρομή της Βικτώριας Θεοδώρου, Βάσω Οικονομοπούλου, σελ
Η Εκδρομή της Βικτώριας Θεοδώρου μια ολοκληρωμένη ποιητική σύνθεση στροφή στο έργο της, Δημήτρης Ι. Καραμβάλης, σελ.
Της Ουρανίας Θεοδωρου διαδρομές, Ανθούλα Δανιήλ, σελ.
«Για τη ζωή ήταν γεννημένη»… Μια ανάγνωση του Χρονικού, Αγάθη Γεωργιάδου, σελ.
Λίγα λόγια για Το καταλόγι του μάστορα της Βικτώριας Θεοδώρου, Sophie Coavoux, σελ.
Πελαγινή: Ένας ύμνος στη γυναίκα και την ελευθερίας, Χαρά Καραβά, σελ.
Δραπετεύοντας από και προς το πραγματικό και το φανταστικό: Βικτώρια Θεοδώρου Δραπέτις (2011), Βασίλης Λέτσιος,
σελ. 52
Η Βικτώρια Θεοδώρου και η Επιθεώρηση Τέχνης. Θεοδόσης Πυλαρινός, σελ. 58
Διαβάζοντας την Βικτώρια Θεοδώρου: Η ενσωμάτωση της γυναίκας στη ποίηση, Ευαγγελία Καλεράντε, σελ.
Διαρκείς επισκέψεις και ελικοειδής διαδρομές στην ποίηση της Βικτώριας Θεοδώρου, Στυλιανή Παντελιά, σελ.
Βικτώρια Θεοδώρου: Η ποιητική νίκη μιας εκπρωσόπου της γενιάς της ήττας, Δήμητρα Γιωτοπούλου, σελ.
Αδημοσίευτα ποίηματα της Βικτώριας Θεοδώρου, σελ.
Μετάφραση ποιημάτων της στα Βουλγαρικά, Δραύκα Μιχαήλοβα, σελ.
Μια μελέτη και βιωματικά τεκμηριωμένη: Ελάσσονες τόνοι σε μείζονες κλίμακες στην ποίηση της Βικτώριας Θεοδώρου/ Θεοδόσης Πυλαρινός/ Κερδισός 2010, ΓρηγόρηςΤεχλεμετζής, σελ.
Ποίημα, Θανάση Παπαθανοσόπουλος, σελ.
Ποίημα, Λείας Χατζοπούλου- Καραβίας, σελ.
Ποίηματα, Νίκος Μυλόπουλος, σελ.
Ποίηματα, Δημήτρης Παπαράλλης, σελ.
Ποίηματα, Γεράσιμος Ρομποτής. σελ.
Ποίημα, Κωνσταντίνος Μπούρας. σελ.
Ο μελωδός, πεζό, Γιάννης Καβάσιλας. σελ.
Ποίηματα, Στέλιος Θ. Μαφρέδας. σελ.
Ποίημα, Εύη Αποστόλου, σελ.
Ποιήματα, Ουρανία Κουνάγια., σελ.
Ποίηματα, Βασίλης Φαϊτάς, σελ.
Ποιήματα, Μαρία Ψωμά- Πετρίδου, σελ.
Ποιήματα, Γιάννης Παπαναστασόπουλος, σελ.
Μια γιορτή, πεζό, Κωνσταντίνος Προδρόμου, σελ.
Ποιήματα, Ναυσικά Κουλούρη, σελ.
Ποίημα, Δημήτρης Α. Δημητριάδης, σελ.
Οι τραγικές μεταμορφώσεις της θλίψης του ποιητή Κώστα Ριζάκη στη συλλογή Τα τελευταία ονόματα/ Αιγαίον 2010, Γρηγόρης Τεχλεμετζής
σελ.
Ποιήματα, Γιάννης Κοραβός. σελ.
Ποιήματα, Α. Ιάσων, σελ.
Σχεδόν ερωτικά, πεζό, Γρηγόρης Τεχλεμετζής, σελ.
ΒΙΒΛΙΟ
Για την τριλογία μετα-διηγημάτων του Γιάννη Β. Κωβαίου
«Προσοχή… έργα», Κώστας Χατζηαντωνίου, σελ.
Λουκία Στέφου και το βιβλίο της: Γη του Πανός, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2011, Νίκη Eideneier, σελ.
Μάκης Τσίτας, Γιατί δε μετράς προβατάκια; Εκδ. Ψυχογιός, 2011, Ανθούλα Δανιήλ, σελ.
Κώστας Πασβάντης/ Στο βάθος του καρθέφτη,Ποιήματα εκδ. Μελάνι/ 2009, Περικλής Τσελίκης, σελ.
O ύπνος των αγαλμάτων/ Νίκος Διακογιάννης/ Καλέντης 2011, Σοφία Παπαχριστοφίλου, σελ.
ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ( ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΒΙΒΛΙΟ) σελ.
Οι καμπανοκρούστες/ Έρση Λάγκε/ Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος/ 1989
Η Κεϋλάνη του Βούδα/ Έρση Λάγκε/ Περίπλους 2007.
Ξημερώνει στο γέλιο σου/ Νίκος Μυλόπουλος/ Εκδόσεις των φίλων 2011.
Ελευθερίας ανατολή/ Κωνσταντίνος Μπούρας/ Μεταίχμιο 2010.
Ποιήματα έκτος τόμος/ Θανάσης Παπαθανασόπουλος/ Μελέαγρος 2009.
Ένα σπάνιο είδος τερμιτών/ Κωνσταντίνος Βάσσης/ Εκδόσεις των φίλων 2011.
Το σώμα του έγινε σκιά/ Ασημίνα Ξηρογιάννη/ Ανατολικός 2010.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ, σελ.
Το τεύχος κοσμούν πίνακες του Γιάννη Καβάσιλα.
Οι απόψεις των συνεργατών δεν εκφράζουν υποχρεωτικά και τις απόψεις της σύνταξης, η οποία τους ευχαριστεί θερμά για τη συμμετοχή τους.
Γ.Τ.
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
....ενημερωση...
Αγαπητοί φίλοι σε λιγες μέρες το varelaki κλεινει 2 χρόνια λειτουργίας!!!Σας ενημερώνει: για αποστολή κειμένων ή βιβλίων σας,,,,,επικοινωνείστε στο minaxirogianni@hotmail.com
Πολλές ευχές για ό,τι ονειρεύεστε!
Πολλές ευχές για ό,τι ονειρεύεστε!
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ 1943-2011
[Kούφον γάρ χρήμα]
Β΄Είναι κάτι πρεσβυωπικά γερόντια οι ποιητές
μονάχα μακριά μπορούν να δουν
Μακριά στο παρελθόν μακριά στο μέλλον
τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνουν
παραπατούν σκοντάφτουνε τρικλίζουν
τα χέρια απλώνουμε ψαχουλευτά πασχίζουν
σαν την τυφλόμυγα πού βρίσκονται να βρουν.
Το σήμερα μαντίλι γύρω από τα μάτια τους δεμένο.
Δ
[Tύποι ήλων,1978]
***
***
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ
ε΄
Είμαστε καραμέλες
Πάνω στης αιωνιότητας τη γλώσσα
Λειώνουμε και τελειώνουμε
Μέσα στι σκοτεινό της καταπιώνα.
στ΄
Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων
Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη
Χάριν συμμετρίας.
ζ
Άν τα μαλλιά δεν παίρναν δύναμη
Άπ΄το κορμί μας μά του δίναν
Θα΄τανε ρίζες κι εμείς θα΄μασταν
Δέντρα αντεστραμμένα
Θά΄μασταν κάτι
Τ'ωρα δεν είμαστε άλλο από μια θέληση
Να΄μαστε κάτι.
***
ιδ'
Εχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας
Εχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι
Έχετε μια ανάγκη για σώμα.
Έχετε έναν κώλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας
Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κώλου σας
Καθόσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας
Έχετε ένα κεφάλι που χωράει το καπέλο σας
Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας
Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις
Είσαστε ανυποψίαστοι και ωραίοι σαν παιδιά
Γνήσια παιδιά ενός θεού που πλάσατε κάποτε
Κι από τότε σας πλάθει
Κατ΄εικόνα και ομοίωσίν σας.
Κι είσαστε δίκαιοι:
Αγαπάτε μόνο όταν πρέπει
Σκοτώνετε μόνο όταν πρέπει
Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμένος
Ένας ανεπίδεκτος δικαιοσύνης.
Πάντα σας αγαπώ
Και πάντα σας σκοτώνω.
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Ένα ποίημα του Αντώνη Πυροβολάκη
Ιφιγένεια
Ένα κορίτσι ονειρεύτηκε Περσίδες κλειδωμένες να αστράφτουν στην καρδιά της.
Τον χρόνο τον επινόησε η τρομολαγνεία του τριαντάφυλλου,
έλεγε και κρυβόταν στη ρωγμή μιας αστραπής.
Των Αθηναίων οι τριήρεις σάλπαραν μ' ένα τσούρμο πεταλούδων για τη λησμονιά
κι εκείνη με το βλέμμα μιας λιακάδας
τα αμαρτήματα της δρόσιζε στο δέρμα των φιδιών,
στα χείλη τηγάνιζε χελιδονόψαρων σιωπές, του ανείπωτου τα εγκαύματα.
Της καταιγίδας τους λυγμούς έχωνε στο πουκάμισο της
και τον πόρνο νόστο που κυλιόταν με αγοραίες αναπνοές,
τα κατά συρροή εγκλήματα της ύπαρξης.
Ακροπατώντας στη σιγή του πεπρωμένου
σοφά ανασκολόπιζε τις εκπνοές των παραθύρων με αιχμηρά κοιτάγματα,
μηνούσε με τα περιστέρια στο χάος να της στείλει το αστέρι του Ιούδα.
Με ξυραφιές στα μπράτσα κι ένα καταρράκτη νου
έψαξε την αθανασία σε ενός νεκρού την αγρυπνία,
ρώτησε ένα φεγγάρι έμεσμα του άπειρου από που απογειώνονται τα διαστημόπλοια
στη χούφτα σφίγγοντας τον αχινό της λήθης.
Βλέπεις είχε πια κουραστεί ζωή να λέει όλα εκείνο το φαφούτικο προσδόκιμο σκοτάδι,
τα ψαροκόκαλα των δίποδων φωνών,
τη λύκαινα του αντικαταθλιπτικού που βύζαξε του θυμικού της τις ξεδοντιασμένες λέξεις.
Αυτό το ποίημα θα τη μαρτυρήσει στους ωκεανούς,
πως ένα χιόνι ήταν με γυναικεία ρούχα.
Ο Δημήτρης Φύσσας σχολιάζει τη δήθεν αυτοκτονία του γνωστού συγγραφέα
ΠΗΓΗ :ATHENS VOICE
Ο Δημήτρης Φύσσας σχολιάζει τη δήθεν αυτοκτονία του γνωστού συγγραφέα
ΤΑ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ
Το βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη «Η φωνή» είχε βγει παλιότερα, το είχα διαβάσει και μ΄άρεσε. Τώρα που ξαναβγήκε, ήθελα πολύ να ενημερώσω το κοινό της εφημερίδας μας γι΄αυτό. Όμως, άλλος συνάδελφος (ο Στέφανος Τσιτσόπουλος) είχε πάρει ήδη συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε στην AV (30.11.2011). Αποφάσισα να πάρω οπτική συνέντευξη, τηλεφώνησα στο Χρήστο (άγνωστό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή), συναντηθήκαμε στο σπίτι του και πήρα τη συνέντευξη με το κινητό μου (ένα απλό Sony Ericksson W, το ίδιο που τραβάω τις φωτογραφίες για τον City Lover). Στη συνέντευξη ο Χρήστος μίλησε κυρίως για τη «Φωνή» και για το βιβλίο που γράφει τώρα.
Μίλησε όμως και για απειλές που δέχτηκε, επώνυμα, στο διαδίκτυο, από ανθρώπους που διαφωνούσαν με τη θέση του σχετικά με το φόνο του Αλ. Γρηγορόπουλου. Ο ένας απειλών έγραφε πού συχνάζει ο Χωμενίδης, η δεύτερη επέσειε «κρεμάλες». Η θέση του Χρήστου, η οποία και επαναλήφθηκε στη συνέντευξη, είναι ότι ο Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε δυο φορές: μία από τον Κορκονέα και μια δεύτερη από κείνους που του άλλαξαν το όνομα από «Αλέξανδρος» σε «Αλέξης» και πρόβαλαν αποκλειστικά την ηλικία του («15άχρονος»), προκειμένου να τον οικειοποιηθούν ευκολότερα. Η άποψη του Χρήστου βασίστηκε σε συνέντευξη της μάνας του δολοφονημένου Γρηγορόπουλου. Και είπε ό,τι είπε για να δείξει πόσο αδιανόητο είναι να απειλείται κάποιος σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, επειδή εκφράζει μη αρεστές απόψεις. Κατέθεσε δε τον προβληματισμό του για την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι σελίδες αυτές στην Ελλάδα. Δική μου γνώμη ήταν -και είναι- ότι άλλοι χρήστες του διαδικτύου, ακούγοντας τις απειλές, θα υπερασπίζονταν την ελευθερία του λόγου και θα το δήλωναν σε άλλους «τοίχους» / αναρτήσεις / σχόλια. Πέραν αυτού, συμφώνησα και συμφωνώ και επί της ουσίας με το Χρήστο.
Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο, είπαμε να ξαβρεθούμε, έφυγα. Αργότερα, έβαλα τίτλους στα τέσσερα βιντεάκια και τα έστειλα σ΄ αυτό εδώ το σάιτ, όπου ανέβηκαν με τη συνήθη διαδικασία (μπορείτε να τα δείτε εδώ)
Η επανάληψη των απόψεων του Χρήστου στο τέταρτο βιντεάκι της συνέντευξης, μαζί και η ευρύτερη γνωστοποίηση των απειλών που είχε νωρίτερα δεχτεί, έφεραν νέο, ευρύτερο κύμα ύβρεων και απειλών, πολύ μεγαλύτερο. Η διαδικτυακή ανωνυμία λειτούργησε σαν μάσκα για όλους όσους ήθελαν να απειλήσουν, να χτυπήσουν την ετερότητα, να κλείσουν το στόμα της φωνής που έφευγε από τις ράγες (δε βάζω λινκ, εύκολα βρίσκονται όλ΄αυτά στο διαδίκτυο). Πολλά από τα σχόλια επικεντρώνονταν στο ψυχολογικό επίπεδο, του στιλ «παραδέχεσαι ότι φοβήθηκες Χωμενίδη, έτσι δεν είναι;». Άλλα ήταν σεξουαλικού περιεχομένου, άκρως σεξιστικά, κάτι που έδειχνε την αρρωστημένη εμμονή όσων τα έγραφαν (υπονοούσαν ή έγραφαν καθαρά ότι ο «συνεντευξιαστής» και ο «συνεντευξιαζόμενος» ήταν ομοφυλόφιλοι, σαν να ήταν αυτό ισχυρό επιχείρημα αυτό, αν ίσχυε). Σημειωτέον ότι ούτε ο Χρήστος (φαντάζομαι, γιατί δεν το συζητήσαμε) ούτε γω, έχουμε κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, απλά συμβαίνει να είμαστε στρέιτ. Και, επιπλέον, ήμασταν άγνωστοι μέχρι τη στιγμή που πήγα σπίτι του, αλλά αυτά, προφανώς, μικρή σημασία έχουν για τους εμμονικούς.
Η «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ»
Αυτά το Σαββατοκύριακο. Και χτες το πρωί, φίλοι και γνωστοί άρχισαν να με παίρνουν τηλέφωνο. «Αυτοκτόνησε ο Χωμενίδης;», «Ήσουνα μαζί του;», «Είπες κάτι εσύ γι΄αυτό;», «Εσύ τον βρήκες;» κλπ. Κατάλαβα αμέσως τι έτρεχε, διέψευσα, ευχαρίστησα όσους φίλους μ΄ ενημέρωσαν, κι άρχισα να μαζεύω διαδικτυακά στοιχεία. Δεν πήρα καν το Χρήστο, γιατί ήμουνα βέβαιος για το τι σόι κακόηθες παιχνίδι είχε παιχτεί, δεν υπήρχε ούτε μία στο ένα εκατομμύριο να ήταν αλήθεια.
Φαίνεται ότι το κείμενο πρωτοανέβηκε σ΄ ένα μπλογκ ονόματι trompaktiko, αναπαράχθηκε όμως αμέσως από πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων το protothema και η zougla. Το κείμενο, ψεύτικο από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι το εξής (το βάζω ολόκληρο γιατί αμφιβάλλω αν θα το βρείτε πια στο διαδίκτυο στις ορίτζιναλ αναρτήσεις):
«ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ
Τέλος στη ζωή του έβαλε το πρωί της Δευτέρας (19/12) ο Χρήστος Χωμενίδης, συγγραφέας και ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς, πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Το θλιβερό περιστατικό έλαβε χώρα το πρωί περίπου στις 07.45. Ο αυτόχειρας, σύμφωνα με την αστυνομία, άνοιξε το παράθυρο και έπεσε στο κενό. Ο εκλιπών, άφησε πίσω του τρία ιδιόχειρα σημειώματα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Χρήστος Χωμενίδης δεχόταν απειλές μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, πράγμα που όπως είχε δηλώσει ο ίδιος τον στεναχωρούσε, και τον ανάγκασε να αποσυρθεί από το διαδίκτυο. Ο φίλος και συνεργάτης του από την Athens Voice Δημήτρης Φύσσας δήλωσε σε τηλεφωνική επικοινωνία: «Λίγες μέρες νωρίτερα βρεθήκαμε σε συνέντευξή σχετικά με τις απειλές που δεχόταν. Φαινόταν στεναχωρημένος όμως δεν περίμενα ότι θα φτάσει σε αυτό το σημείο». Για το περιστατικό η αστυνομικές αρχές διενεργούν έρευνα προκειμένου να εξακριβωθούν τα ακριβή αίτια που οδήγησαν στην αυτοκτονία του. Η κηδεία του Χρήστου Χωμενίδη θα γίνει την Τετάρτη στο Α' νεκροταφείο Αθηνών. Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ».
Χτες και σήμερα, ο Χρήστος διέψευδε φυσικά urbi et orbi τον υποτιθέμενο θάνατό του. Δεν έχουμε μιλήσει ακόμα, αλλά θα σταθώ στο πλευρό του σε οποιαδήποτε νομική εξέλιξη τυχόν έχει το θέμα. Έχω και προσωπική αιτία, αφού το δημοσίευμα αναφέρει και «δηλώσεις» μου, τρομάρα μου.
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΚΙΜΗΣΕΙΣ
Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί μόνος του αν το παιχνίδι αυτό εντάσεται ή όχι στην ίδια κατεύθυνση των αρχικών απειλών, αν υπάρχει ηθική αυτουργία ή όχι. Κι ο καθένας μπορεί να καταλάβει τα διακυβεύματα πού τίθενται, όπως ελευθερία του λόγου, ελευθερία μετακίνησης, προσβολή προσωπικότητας, διασπορά ψευδών ειδήσεων κλπ.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το διαδίκτυο και ειδικά τα μπλογκ είναι -μεταξύ άλλων- ένας χώρος ελεύθερης πάλης των ιδεών, όπου ο καθένας μπορεί να πει τη γνώμη του, με τα επιχειρήματά του. Η απαγόρευση «μερικών» απόψεων συνιστά μεροληψία. Η απειλή εναντίον όσων εκφράζουν μη αρεστές απόψεις συνιστά φασισμό, άσχετα με τι χρώμα ντύνεται ο απειλών. Ακόμα χειρότερα, το να λες στον άλλον «επειδή έχεις αυτή την άποψη, δε θα πάς στα Εξάρχεια, γιατί θα σου κάνουμε αυτό και κείνο» δε βλέπω τι διαφορά έχει από το «επειδή έχεις αυτή την άποψη, δε θα πας στην Αττική ή στον Άγιο Παντελεήμονα, γιατί θα σου κάνουμε αυτό και κείνο». Το ότι το μεν το λένε άνθρωποι που δηλώνουν «αριστεροί» και το δε «χρυσαυγίτες», εμένα δε μου λέει τίποτα. Διάλογος μπορεί να γίνεται μόνο μεταξύ διαφωνούντων, όχι μεταξύ συμφωνούντων. Το αντίθετο συνιστά θρησκευτική αντίληψη της δημόσιας έκφρασης, ασύμβατη με την αστική μας δημοκρατία. Και η διαπάλη πρέπει να γίνεται κατά το δυνατόν επώνυμα, όπως επώνυμα είπε ο Χωμενίδης ό,τι είπε (το λέω γιατί τα σχόλια της «φάσης β΄» ήταν κατά κύριο λόγο ανώνυμα).
Το διαδίκτυο αποτελεί μεγάλη δημοκρατική και ελευθεριακή κατάκτηση. Πολλές κυβερνήσεις το υποβλέπουν, γιατί δεν μπορούν να το ελέγξουν. Πολλές πλευρές θα ήθελαν προληπτική λογοκρισία. Πολλοί -και στην Ελλάδα- έχουν προτείνει άρση της ανωνυμίας των μπλογκ. Δε συμφωνώ καθόλου. Υπάρχουν πολλές αιτίες ανωνυμίας στη μπλογκόσφαιρα και οι περισσότερες δεν είναι κακόβουλες. Το ότι εγώ δημοσιεύω με τ΄ όνομά μου δε σημαίνει ότι όλοι μπορούν να το κάνουν. Παραπάνω έγραψα: «κατά το δυνατόν επώνυμα». Εάν υπάρχουν ενδείξεις ποινικού αδικήματος σε κάποια περίπτωση, νομίζω ότι η κοινή νομοθεσία για τα ΜΜΕ, σε συδυασμό με τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, αρκούν. Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά την ανώνυμη απειλή. Όμως στην περίπτωση Χωμενίδη είχαμε α) επώνυμη απειλή β) αναγγελία ψευδούς αυτοκτονίας. Αυτά και μόνον αυτά αξίζει να ερευνηθούν. Αλλά ας μην μπαίνω σε νομικά χωράφια, εγώ, ένας συγγραφέας.
Επιμένω πάντως να προβάλλω αυτό που έλεγε ο Ραούλ Βανεγκέμ: «Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν». Άκουσε τον άλλο, φέρε τα επιχειρήματά σου, άσε τους ουδέτερους να κρίνουν. Ισοτιμία έκφρασης. Ισηγορία. Το να βουλώνεις το στόμα τού διαφορετικού ή να τον απειλείς επειδή λέει πράγματα που δε σου αρέσουν, όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά ανοίγει το δρόμο στη βία, το προνομιακό πεδίο κάθε κομματικού / ιδεολογικού / θρησκευτικού στρατού, κάθε κατασταλτικού μηχανισμού Αυτό το ξέρω καλά γιατί έχω συμμετάσχει ο ίδιος σε κομματικό κατασταλτικό μηχανισμό στα νιάτα μου και επανήλθα στον «κανονικό κόσμο» μόνο μετά από δημόσια αυτοκριτική (σε «Αντί» του 1984, για όποιον καταλαβαίνει τι εννοώ).
Υ.Γ. Θυμήθηκα τον Περότσι (Φιλίπ Νουαρέ) από τους «Εντιμότατους φίλους μου», που είχε δημοσιέψει έναν ψεύτικο θάνατο στην εφημερίδα όπου δούλευε, για να ξεμπλέξει από τα μπερδεμένα ερωτικά του. Μόνο που εδώ δεν το έβαλε ο ίδιος ο παθών, δεν υπάρχουν ερωτικά, ούτε πρόκειται για ιταλική κωμωδία. Είναι, δυστυχώς, ελληνική διαδικτυακή πραγματικότητα. Και είναι κακόγουστη, αντιανθρωπιστική και κακοήθηςΔευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
Το σώμα του έγινε σκιά" / "Πληγές" - Ασημίνα Ξηρογιάννη
Κριτικη/"Το σώμα του έγινε σκιά" / "Πληγές" - Ασημίνα Ξηρογιάννη απο το περιοδικο <ΒΑΚΧΙΚΟΝ>
Το σώμα του έγινε σκιά, Μυθιστόρημα, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Ανατολικός, 2010
Ο τελευταίος χορός. Δίχως αμφιβολία δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να σκεφτείς κάτι άλλο. Από τις πρώτες κιόλας του σελίδες, η σε κάμποσα σημεία ποιητική νουβέλα της Ξηρογιάννη σου δημιουργεί άμεσα μια προδιάθεση πως μόνο ευχάριστο δεν πρόκειται να είναι το περιεχόμενο της. Δύο άνθρωποι. Ένας κοινός προορισμός. Δύο κόσμοι. Μία κατάληξη. Καλά ριζωμένοι σε μια καθημερινότητα που αρνείται πλέον να τους προσφέρει απλόχερα αυτό που μετά βδελυγμίας αναζητούν. Εγκλωβισμένοι σε μια απόγνωση που φαίνεται μη αναστρέψιμη. Η γυναίκα με την αέναη αγάπη της προς τον σύζυγο. Και αυτός με το αρρωστημένο του πάθος για το χορό. Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτά πάψουν να φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα; Μάλλον τη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων. Τον καλλιτέχνη σύζυγο να αντιλαμβάνεται με το πέρασμα του χρόνου ότι δε μπορεί πλέον να χορεύει. Ότι κοντοζυγώνει η στιγμή να απαρνηθεί χωρίς τη δική του θέληση το μοναδικό πράγμα που φαίνεται ότι τον κρατάει ζωντανό. Τον χορό. Δεν καταφέρνει να τον κρατά ζωντανό ούτε η μονάκριβη κόρη του που αρχίζει να ξεδιπλώνει δειλά δειλά και συνάμα να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα της, υπό τις δικές του σαφώς χρήσιμες οδηγίες. Και στην αντίπερα όχθη, το θηλυκό, που με την αμέριστη αγάπη και τον ανιδιοτελή έρωτα για τον άντρα της μοιάζει με δεκανίκι έτοιμο να δώσει στήριξη στο σύντροφό της που είναι ένα βήμα πριν τη κατάρρευση. ‘Ένα μόλις βήμα πριν γίνει σκιά. Μια σύζυγος που δε κρατούσε τίποτα γι΄ αυτήν. Που μοναδική της ικανοποίηση είναι να βλέπει ευτυχισμένο τον άντρα της. Και ας της άρεσε να γράφει. Και ας ήξερε πως ότι έγραφε δε υπήρχε ποτέ η πιθανότητα νo τα δει να εκδίδεται. Σε αυτό όμως το σημείο τίθεται και το μεγάλο ερώτημα, ο μεγάλος προβληματισμός που γεννά ο συζυγικός βίος των δύο πρωταγωνιστών. Ποιά είναι τελικά στο φινάλε η πραγματικότητα; Η αίσθηση της συζύγου που με την αγάπη, τον έρωτα, τη κατανόηση, την ειλικρινή στήριξη στον σύντροφό της να πλάθεται μέσα της η εικόνα πως δίνει την απαιτούμενη ώθηση στον άντρα της να συνεχίσει να δημιουργεί, μένοντας και η ίδια ικανοποιημένη, νομίζοντας πως έχει φέρει εις πέρας τον αντικειμενικό της σκοπό που δεν είναι άλλος από έναν ευτυχισμένο και χαρούμενο σύζυγο ή η εμμονή με το χορό του συζύγου που λαμβάνει ως ικανοποίηση την αμέριστη στήριξη και παρότρυνση της συντρόφου του για το έργο του ισορροπώντας μεταξύ πάθους και συνήθειας; Το αποτέλεσμα και για τις δύο πλευρές λυτρωτικό από τη στιγμή που δεις τα γεγονότα με μια πιο καθαρή ματιά!
Νίκος Μπίνος
Πληγές, Ποίηση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011
H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι μία καταξιωμένη ποιήτρια. Στο ποιητικό της ιστορικό συμπεριλαμβάνονται ήδη διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Επίσης έχει λάβει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, για τη νουβέλα της «Tο σώμα που έγινε σκιά».
Στην ποιητική της συλλογή «Πληγές» παρουσιάζει με έναν σουρεαλιστικό και μαγικό τρόπο το κενό που αφήνει μια απώλεια καθώς και τον πόνο που αυτή συνεπάγεται.
Οι «Πληγές» στάθηκαν αφορμή για να γράψω εγώ με τη σειρά μου ένα κείμενο το οποίο να βγάζει στην επιφάνεια με έναν περιεκτικό τρόπο, το πως βίωσα εσωτερικά τα ποιήματα της Ασημίνας Ξηρογιάννη.
Το κείμενο λοιπόν αναφέρεται σε τρείς γυναίκες (η μια από αυτές είναι η Ασημίνα Ξηρογιάννη) οι οποίες έχουν βιώσει τρία διαφορετικά είδη απώλειας, όπως και στα συναισθήματά τους. Παρ’ όλα αυτά επειδή φαίνεται να συμφωνούν, δεν γίνεται χρήση πληθυντικού αριθμού αλλά τρίτου ενικού σαν να εξιστορεί κάποιος τον εσωτερικό κόσμο μιας και μόνο γυναίκας. ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ- ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ
(Ασημίνα «πληγές», Αριάδνη «προδοσία», Αγγελίνα «θέλει να ακουστεί»)
Γυναίκα μόνη σ’ ένα μέρος σκοτεινό
Πιο σκοτεινό δε γίνεται
Σ’ έναν παράλληλο κόσμο
Σε μια σκοτεινή τρύπα
Την τρύπα της απελπισίας
Οδηγημένη εκεί απ’ την ίδια της την εμπιστοσύνη
Από την αφοσίωσή της…
Φοβάται
φοβάται πολύ
Θέλει να φύγει από ‘κει
Θέλει να ΦΥΓΕΙ!!
Όχι δε μπορεί
Την κρατάνε όμηρό τους οι βασανιστικές σκέψεις της
Μπήγει τα νύχια της στον τοίχο για να σκαρφαλώσει στην επιφάνεια
Αυτά όμως αποχωρίζονται απ’ τη σάρκα τους …..
Δε μπορεί να τη βοηθήσει κανείς
Είναι μόνη και φοβισμένη στη σκοτεινή τρύπα
Γιατί δεν τη βοηθάει κανείς;;;
Μόνη της αναμένει να δει ένα φως από ψηλά
Να νιώσει μια γαλήνη στη σκέψη της και στην ψυχή της
Να καταφέρει να «βγει έξω»
Οι μέρες περνούν
Ο πόνος μεγαλώνει
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κι όμως ξέρει ότι ο πόνος αυτός δεν της ανήκει
Ξέρει ότι ανήκει σε εκείνους που τον προκάλεσαν
-ΑΓΓΕΛΙΝΑ: Έτσι θέλει να ακουστεί
Να ακουστεί η δική της πλευρά της ιστορίας
-ΑΡΙΑΔΝΗ: Θέλει να γνωστοποιηθεί η αδικία
Να κερδίσει αυτό που της ανήκει
Τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ!
-ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ: Έτσι μόνο θα έρθει η λύτρωση
Έτσι μόνο θα βγει απ’ το σκοτεινό μέρος
Έτσι μόνο θα ξεπεράσει την απώλεια
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κάθε απώλεια πάντα θα τη βιώνει ως απώλεια και θα την ξεπερνά
Και πάλι θα αναζητά αυτό που πραγματικά την αφουγκράζεται……
Ο τελευταίος χορός. Δίχως αμφιβολία δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να σκεφτείς κάτι άλλο. Από τις πρώτες κιόλας του σελίδες, η σε κάμποσα σημεία ποιητική νουβέλα της Ξηρογιάννη σου δημιουργεί άμεσα μια προδιάθεση πως μόνο ευχάριστο δεν πρόκειται να είναι το περιεχόμενο της. Δύο άνθρωποι. Ένας κοινός προορισμός. Δύο κόσμοι. Μία κατάληξη. Καλά ριζωμένοι σε μια καθημερινότητα που αρνείται πλέον να τους προσφέρει απλόχερα αυτό που μετά βδελυγμίας αναζητούν. Εγκλωβισμένοι σε μια απόγνωση που φαίνεται μη αναστρέψιμη. Η γυναίκα με την αέναη αγάπη της προς τον σύζυγο. Και αυτός με το αρρωστημένο του πάθος για το χορό. Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτά πάψουν να φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα; Μάλλον τη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων. Τον καλλιτέχνη σύζυγο να αντιλαμβάνεται με το πέρασμα του χρόνου ότι δε μπορεί πλέον να χορεύει. Ότι κοντοζυγώνει η στιγμή να απαρνηθεί χωρίς τη δική του θέληση το μοναδικό πράγμα που φαίνεται ότι τον κρατάει ζωντανό. Τον χορό. Δεν καταφέρνει να τον κρατά ζωντανό ούτε η μονάκριβη κόρη του που αρχίζει να ξεδιπλώνει δειλά δειλά και συνάμα να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα της, υπό τις δικές του σαφώς χρήσιμες οδηγίες. Και στην αντίπερα όχθη, το θηλυκό, που με την αμέριστη αγάπη και τον ανιδιοτελή έρωτα για τον άντρα της μοιάζει με δεκανίκι έτοιμο να δώσει στήριξη στο σύντροφό της που είναι ένα βήμα πριν τη κατάρρευση. ‘Ένα μόλις βήμα πριν γίνει σκιά. Μια σύζυγος που δε κρατούσε τίποτα γι΄ αυτήν. Που μοναδική της ικανοποίηση είναι να βλέπει ευτυχισμένο τον άντρα της. Και ας της άρεσε να γράφει. Και ας ήξερε πως ότι έγραφε δε υπήρχε ποτέ η πιθανότητα νo τα δει να εκδίδεται. Σε αυτό όμως το σημείο τίθεται και το μεγάλο ερώτημα, ο μεγάλος προβληματισμός που γεννά ο συζυγικός βίος των δύο πρωταγωνιστών. Ποιά είναι τελικά στο φινάλε η πραγματικότητα; Η αίσθηση της συζύγου που με την αγάπη, τον έρωτα, τη κατανόηση, την ειλικρινή στήριξη στον σύντροφό της να πλάθεται μέσα της η εικόνα πως δίνει την απαιτούμενη ώθηση στον άντρα της να συνεχίσει να δημιουργεί, μένοντας και η ίδια ικανοποιημένη, νομίζοντας πως έχει φέρει εις πέρας τον αντικειμενικό της σκοπό που δεν είναι άλλος από έναν ευτυχισμένο και χαρούμενο σύζυγο ή η εμμονή με το χορό του συζύγου που λαμβάνει ως ικανοποίηση την αμέριστη στήριξη και παρότρυνση της συντρόφου του για το έργο του ισορροπώντας μεταξύ πάθους και συνήθειας; Το αποτέλεσμα και για τις δύο πλευρές λυτρωτικό από τη στιγμή που δεις τα γεγονότα με μια πιο καθαρή ματιά!
Νίκος Μπίνος
Πληγές, Ποίηση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011
H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι μία καταξιωμένη ποιήτρια. Στο ποιητικό της ιστορικό συμπεριλαμβάνονται ήδη διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Επίσης έχει λάβει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, για τη νουβέλα της «Tο σώμα που έγινε σκιά».
Στην ποιητική της συλλογή «Πληγές» παρουσιάζει με έναν σουρεαλιστικό και μαγικό τρόπο το κενό που αφήνει μια απώλεια καθώς και τον πόνο που αυτή συνεπάγεται.
Οι «Πληγές» στάθηκαν αφορμή για να γράψω εγώ με τη σειρά μου ένα κείμενο το οποίο να βγάζει στην επιφάνεια με έναν περιεκτικό τρόπο, το πως βίωσα εσωτερικά τα ποιήματα της Ασημίνας Ξηρογιάννη.
Το κείμενο λοιπόν αναφέρεται σε τρείς γυναίκες (η μια από αυτές είναι η Ασημίνα Ξηρογιάννη) οι οποίες έχουν βιώσει τρία διαφορετικά είδη απώλειας, όπως και στα συναισθήματά τους. Παρ’ όλα αυτά επειδή φαίνεται να συμφωνούν, δεν γίνεται χρήση πληθυντικού αριθμού αλλά τρίτου ενικού σαν να εξιστορεί κάποιος τον εσωτερικό κόσμο μιας και μόνο γυναίκας. ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ- ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ
(Ασημίνα «πληγές», Αριάδνη «προδοσία», Αγγελίνα «θέλει να ακουστεί»)
Γυναίκα μόνη σ’ ένα μέρος σκοτεινό
Πιο σκοτεινό δε γίνεται
Σ’ έναν παράλληλο κόσμο
Σε μια σκοτεινή τρύπα
Την τρύπα της απελπισίας
Οδηγημένη εκεί απ’ την ίδια της την εμπιστοσύνη
Από την αφοσίωσή της…
Φοβάται
φοβάται πολύ
Θέλει να φύγει από ‘κει
Θέλει να ΦΥΓΕΙ!!
Όχι δε μπορεί
Την κρατάνε όμηρό τους οι βασανιστικές σκέψεις της
Μπήγει τα νύχια της στον τοίχο για να σκαρφαλώσει στην επιφάνεια
Αυτά όμως αποχωρίζονται απ’ τη σάρκα τους …..
Δε μπορεί να τη βοηθήσει κανείς
Είναι μόνη και φοβισμένη στη σκοτεινή τρύπα
Γιατί δεν τη βοηθάει κανείς;;;
Μόνη της αναμένει να δει ένα φως από ψηλά
Να νιώσει μια γαλήνη στη σκέψη της και στην ψυχή της
Να καταφέρει να «βγει έξω»
Οι μέρες περνούν
Ο πόνος μεγαλώνει
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κι όμως ξέρει ότι ο πόνος αυτός δεν της ανήκει
Ξέρει ότι ανήκει σε εκείνους που τον προκάλεσαν
-ΑΓΓΕΛΙΝΑ: Έτσι θέλει να ακουστεί
Να ακουστεί η δική της πλευρά της ιστορίας
-ΑΡΙΑΔΝΗ: Θέλει να γνωστοποιηθεί η αδικία
Να κερδίσει αυτό που της ανήκει
Τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ!
-ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ: Έτσι μόνο θα έρθει η λύτρωση
Έτσι μόνο θα βγει απ’ το σκοτεινό μέρος
Έτσι μόνο θα ξεπεράσει την απώλεια
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κάθε απώλεια πάντα θα τη βιώνει ως απώλεια και θα την ξεπερνά
Και πάλι θα αναζητά αυτό που πραγματικά την αφουγκράζεται……
Φαίη Νάση
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
notationes/////ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013////100 ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΑ Χ Α Ι Κ Ο Υ
Μια μικρή γεύση από το βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού:
<Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΕ ΕΚΑΤΟ ΧΑΙΚΟΥ>[εκδ.Πατάκη]
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :
< Εκατό φιλόσοφοι. Και η σκέψη τους συμπυκνωμένη σε 17 συλλαβές. Εγχείρημα όχι εύκολο αλλά σίγουρα προκλητικό, ενίοτε διασκεδαστικό, για κάποιον που βάλθηκε να παντρέψει τον αναλυτικό λόγο της δυτικής φιλοσοφίας με την πυκνή, μινιμαλιστική φόρμα της ανατολικής ποίησης. Και το πάντρεμα όχι πάντοτε "ιερό", όπως θα το επιθυμούσαν οι καθαρόαιμοι φιλόσοφοι, αλλά και ολίγον σαρκαστικό, όπως το θέλησε ένας ποιητής ο οποίος διαβάζει φιλοσοφία με τον δικό του υστερόβουλο και κάποτε πλάγιο τρόπο>
σελ:27
11.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
470π.χ.-399 π.χ.
Είμ΄ο πιο σοφός,
και ούτε μιαν αράδα
δεν έχω γράψει.
*
σελ: 28
12.
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
460π.χ-370π.χ.
Καλό ά τ ο μ ο
κι ο Πλάτων!Το έργο μου
θέλει να κάψει!
*
σελ:29
13.
ΠΛΑΤΩΝ
427π.χ-347π.χ
[Πολιτεία]
΄Ολα τα κομφόρ
το σπήλαιο!΄Εχει και
τηλεόραση!
*
σελ:30
14.
AΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
384 π.χ.-322π.χ
[Ηθικά Νικομάχεια]
Ένας ο σκοπός:
ε υ δ α ι μ ο ν ι α.[Μπάτλερ
και γιοτ αν έχεις...]
*
σελ:31
15.
EΠΙΚΟΥΡΟΣ
341 π.χ- 270π.χ
[Ηθική]
Σεξ;Νο thanks!;Oχι
στην κρεβατομουρμούρα.
Αποχή λοιπόν!
*
σελ 32:
16.
ΣΕΝΕΚΑΣ
4.π.χ.-65 μ.χ.
[De brevitate vitae]
΄Εβαλε φωτιά
στη Ρώμη ο παράφρων.
Ώρα να φεύγω!
*
σελ:33
17.
MAΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ
121- 180 μ.χ.
[Τα εις εαυτόν]
Αν στη μοίρα σου
στωικά παραδοθείς
σωστά θα ζήσεις.
*
σελ:41
25.
AΝΣΕΛΜΟΣ
1033-1109
[Proslogion]
Aφού υπάρχει
έννοια <<θεός>>,θεός
υπάρχει.Απλό.
*
σελ :48
32.
NICCOLO MACHIAVELLI
1469-1527
[O ηγεμόνας]
Εισ΄αδύναμος;
Θα σ΄εξοντώσουν.Να σε
φοβούνται πρέπει.
*
σελ:50
34.
FRANCIS BACON
1561-1626
[Novum Organum]
Eπινόησα
την επιστημονική
μέθοδο.Voila!
*
σελ:52.
36.
RENE DESCARTES
1596-1650
[Λόγος περί της μεθόδου]
Κοιμάμαι;Mήπως
ονειρεύομαι ότι
τώρα σκέφτομαι;
*
σελ:63
47.
EDMUDE BURKE
1729-1797
[Στοχασμοί για την επανάσταση στη Γαλλία]
Ο στρατευμένος
ορθολογισμός όλα
τα καταστρέφει.
*
σελ 78.
62.
HENRI BERGSON
1859-1941
[Oι δύο πηγές της ηθικής και της θρησκείας]
Στην ποιότητα
της συγκίνησης.Σ΄αυτήν
επικεντρώσου.
*
σελ :106
90.
GILLES DELEUZE
1925-1995
[Τί ειναι φιλοσοφία;Σε συνεργασία με τον
Fellix Guattari]
Aυτό που θα πεις
κρυβει μέσα του ό.τι
δεν μπορείς να πεις.
*
σελ:109
93.
BERNARD WILLIAMS
1929-2003
Έχασες χρόνο
πολύ με θεωρίες.
΄Αρχισε να ζεις.
*
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ
Οι νέες φωνές που διακρίθηκαν
στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών
Με τη βράβευση τριών νέων λογοτεχνών Μαρία Ξυλούρη, Θοδωρή Ρακόπουλο και Δημήτρη Τανούδη (δύο πεζογράφοι και ένας ποιητής) έληξε η πρώτη διοργάνωση του Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, το βράδυ του Σαββάτου 10 Δεκεμβρίου. Η κατάμεστη αίθουσα του αμφιθεάτρου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης χειροκρότησε θερμά τις επιλογές της ειδικής επιτροπής που απαρτίζουν ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Σπύρος Γιανναράς, η κριτικός λογοτεχνίας Λίνα Πανταλέων και η συγγραφέας Έρση Σωτηροπούλου.
Η επιτροπή ανακοίνωσε τους νικητές αφού πρώτα κατέθεσε την εξής κοινή δήλωση:
«Η ευκαιρία που μας δόθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου να έρθουμε σε επαφή με το έργο νέων πεζογράφων και ποιητών αποδείχθηκε πολύ σημαντική εμπειρία καθώς μας επέτρεψε να ανακαλύψουμε ποικίλες νέες φωνές που παλεύουν με τη γλώσσα χτίζοντας ένα προσωπικό λογοτεχνικό ιδίωμα. Στην πλειοψηφία τους οι νέοι αυτοί συγγραφείς δεν έχουν αποσπάσει ακόμα την προσοχή των κριτικών και του κοινού που ενδεχομένως τους αξίζει, γι' αυτό και κάθε βήμα που τους προσφέρεται, συμβάλει στην προσωπική τους εξέλιξη και στο προχώρημα της δουλειάς τους. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη κάτι να πουν, και το κυριότερο, έχουν βρει τον τρόπο να το κάνουν, οπότε αξιώνουν δικαίως την επιβράβευση. Διαβάσαμε βιβλία που μας εντυπωσίασαν για την αρτιότητά τους ως προς την θεματική συγκρότηση και την ποιότητα της γλωσσικής έκφρασης, την ωριμότητα της τεχνικής και της σκέψης τους. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που οι αδυναμίες της πρώτης γραφής ήταν έκδηλες, δεν ήταν δυνατό να παραγνωρίσουμε τη δυναμικότητα και το νεανικό πάθος των τριαντάρηδων συγγραφέων που αφήνουν βάσιμες υποσχέσεις για επιτυχέστερα μελλοντικά έργα. Κοινή μας επιθυμία είναι όλοι οι συμμετέχοντες στο Φεστιβάλ και όχι μόνο οι τρεις βραβευμένοι, να θεωρήσουν αυτή την διημερίδα, ειλικρινή απόπειρα ενθάρρυνσης των λογοτεχνικών τους προσπαθειών».
Η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ Κατρίν Βελισσάρη ανακοινώνοντας τη λήξη της πρώτης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, δήλωσε ότι «αποδίδεται αποκλειστικά στους νέους συγγραφείς το ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ ώστε ν’ αξιοποιηθεί από την πένα τους, να γίνει σημείο αναφοράς για φρέσκιες ιδέες, πρωτοποριακές απόψεις, δημιουργικό διάλογο με τη νέα εποχή (http://ekebi.wordpress.com/)
Αξίζει να σημειωθεί ότι:
την πεζογράφο Μαρία Ξυλούρη πρότειναν τα περιοδικά Διαβάζω και Νησίδες [δείτε το βιογραφικό της εδώ]
τον ποιητή Θοδωρή Ρακόπουλο πρότειναν τα περιοδικά Μανδραγόρας, Τα ποιητικά και Πλανόδιον [δείτε το βιογραφικό του εδώ]
τον πεζογράφο Δημήτρη Τανούδη πρότεινε το περιοδικό Εντευκτήριο [δείτε το βιογραφικό του εδώ]
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών δύο ακόμη διαγωνισμοί έδωσαν την ευκαιρία σε επίδοξους συγγραφείς που δεν έχουν εκδώσει βιβλίο αλλά και στο ευρύ κοινό να συμμετάσχουν στη νέα αυτή προσπάθεια ανάδειξης της νέας γενιάς δημιουργών:
Βραβεία του Μαραθώνιου Γραφής «8 ώρες - 1 ιστορία»: 20 πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς έως 30 ετών που δεν έχουν ακόμη εκδώσει δικό τους βιβλίο συμμετείχαν στον διαγωνισμό γραφής που οργάνωσε η ομάδα Μητροπολιτικές Ιστορίες /Metropolis. Κλήθηκαν να παραδώσουν μέσα σε οκτώ ώρες ένα διήγημα με θέμα (που τους δόθηκε επί τόπου) «Η καλύτερη ημέρα της ζωής μου».
Η κριτική επιτροπή που αποτελείται από τον συγγραφέα Χρήστο Οικονόμου και την επιτελική ομάδα των Μητροπολιτικών Ιστοριών ξεχώρισε 3 «φρέσκα» ταλέντα: 1ο βραβείο στην Στελίνα Χατζηχρήστου για την ιστορία της Τούφα-Τούφα (δωρεάν συμμετοχή σε σεμινάριο της επιλογής της στο Εργαστήρι του Βιβλίου του ΕΚΕΒΙ). Τιμητικός έπαινος δόθηκε για την ιστορία Ο Ρόνι Καμαρόνι και οι νεροβούβαλοι του θανάτου και στην Μετζητιέ Αθηνά Ειρήνη για την ιστορία Η κίτρινη διαδρομή. Και οι τρεις βραβευμένοι θα συμμετάσχουν σε επόμενη έκδοση των Μητροπολιτικών Ιστοριών/Metropolis.
Για το διαγωνισμό τεχνών «Δεν το έχουμε δει το έργο… όλων των Νέων Καλλιτεχνών» τα βραβεία θα ανακοινωθούν την ερχόμενη εβδομάδα (αναμένονται ακόμη συμμετοχές που έχουν σταλεί με ταχυδρομείο). Τα έργα των συμμετεχόντων θα κρίνειη επιτροπή που αποτελείται από τους: Κάλλια Παπαδάκη, συγγραφέα και σεναριογράφο, Βασίλη Παπατσαρούχα, εικαστικό και εικονογράφο και Μαρία Ζερβού, εικαστικό.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
Ένα ποίημα του Αντώνη Πυροβολάκη
Ο ουραγός των λέξεων
Θα με ξεβράσει το κατράμι αυτής της νύχτας
στις ξέρες του αβάστακτου γαλάζιου μιας αυγής
νότια των Μαλβίδων
σακατεμένα αλμπατρός στο διηνεκές θα γράφουν
της ζωής μου τις τροχιές
κι εσύ με μία πινελιά σκοτάδι αντί για πρόσωπο,
κρυμμένος πίσω από του όπιου τη ζάλη
θα ψιθυρίζεις ότι οι τυφώνες γεννιούνται
και ξεφεύγουν μέσα απ' τις ματιές
όσων τρελάθηκαν από αγάπη.
Μια πυρκαγιά από τ' αστέρια ήρθε στο κρεβάτι μου απόψε και
μου εξομολογήθηκε τραυλίζοντας.
'' Τη σκόνη μοναχά να αγαπήσεις , τίποτα άλλο . ''
Στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου
υπάρχει ένα περίστροφο.
Κανείς δεν πυροβόλησε ποτέ μ' αυτό,
την παρθενιά του κράτησε για μένα.
Ακούω την αδημονία της σιωπής
Το φαύλο κύκλο των λυγμών.
Τις αντοχής μου οι σερπαντίνες
στις αύρες του Ειρηνικού
θα φτερουγίσουν δακρυσμένες
μέσα στης σιγαλιάς τους τη σοφία.
Είμαι ο ουραγός των λέξεων,
που αποσκίρτησε στους στεναγμούς
ξένων σωμάτων
στο σφιχταγκάλιασμα της λησμοσύνης τους,
τις πήρα τις παράχωσα
στα σκοτεινά διάστιχα των ποιημάτων
τις σκόρπισα στα χέρσα χώματα στείρων πνευμάτων,
στις αλυκές ψυχών που απονέκρωσε η οδύνη.
Είμαι ο ουραγός των λέξεων
που αποσκίρτησε στη χώρα όπου
οι ματιές τα λένε όλα.
στο άηχο πένθος ενός πεφταστεριού
που πίσω άφησε επηρμένες αστροφεγγιές
και φράσεις που αρχίζουν μ' ένα βουβό μακάρι
και τελειώνουν μ' ηλιοφώτιστα αναφιλητά.
Αυτό το ποίημα είναι μισοτελειωμένο.
Όχι δεν έδωσα όρκο σιωπής.
Απλά θέλω να σταματήσουμε για λίγο,
άλλο δε μπορώ.
ΤΟ VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ : «ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ»
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ»
O Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Θέατρο Κνωσός και την 6η Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων καθώς και με τη στήριξη της Ένωσης Πολιτών Πλατείας Καλλιγά, παρουσιάζουν την παράσταση «ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ» με ελεύθερη είσοδο στο Θεάτρου Κνωσός, κάθε Δευτέρα στις 20.00, από 28/11 έως και 2/1/2012.
Μια σκηνική σύνθεση, στην οποία συναντιέται ο γνωστός από το έργο του Σοφοκλή μύθος με παλαιότερες και νεότερες εκδοχές του. («Επτά επί Θήβας» Αισχύλου, «Αντιγόνη» Σοφοκλή, «Καλάβρυτα-Χίλιες Αντιγόνες» Ντελμπό, «Αντιγόνη Σοφοκλή» Μπρεχτ)
Δραματουργική επεξεργασία: Μαρία Φραγκή
Σκηνοθεσία : Λάμπρος Τσάγκας – Μαρία Φραγκή
Μουσική : Γιάννης Μεταλλινός
Σκηνικά : Χριστίνα Οικονόμου
Κοστούμια : Πένυ Αμπλά
Ερμηνεύουν: Αντιγόνη: Δανάη Παπουτσή
Κρέων: Λάμπρος Τσάγκας
Τάσος Ράπτης, Κωνσταντίνος Ζημιανίτης, Βασίλης Ζαϊφίδης, Πάνος Κορδαλής, Γιάννης Μπίμης, Μαρίτα Βλασσοπούλου, Ελισάβετ Μπούρα, Ντομένικα Ρέγκου, Βούλα Κώστα, Δανάη Καλαχώρα
Συνίσταται η τηλεφωνική κράτηση θέσεων.
Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 8677070, 210 8624463
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
TO ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ
Αποσπάσματα από τη νουβέλα της Ασημίνας Ξηρογιάννη
σελ 34-35
[...]Τελευταία η επικοινωνία μας έχει χαθεί.Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια...Μετρημένα τα φιλιά και τα αγγίγματα...Περιορισμένες οι βόλτες στη θάλασσα...Τη φωνή του έχω καιρό να την ακούσω.Παίρνω συχνά τη μικρή και φεύγω για να του αφήνω χώρο.Ξέρω πως κάτι απασχολεί το μυαλό του...΄Εχει σκοτεινιάσει παράξενα το βλέμμα του...Φοβάμαι πως κάποια άλλη γυναίκα έχει αρχίσει να τον συγκινεί...Τον έρωτα στα πρώτα του σκιρτήματα δεν μπορείς να τον νικήσεις.Φέρνει τα πάνω κάτω απότομα και αποφασιστικά.Οι καθημερινές απουσίες μας φαίνεται ότι τον βολεύουν...ή και τον ανακουφίζουν,ίσως...Κάποιες φορές που συναντιόμαστε μου χαιδεύει το μάγουλο με συγκατάβαση,γελάει κουρασμένα κι είναι σαν να μου λέει<ευχαριστώ που είσαι διακριτική!΄Ολα περνάνε...>΄Ωρες βυθισμένος στον εαυτό του, σε σκέψεις μυστικές ,δεν μου αφήνει περιθώρια για διάλογο.Σέβομαι τούτες τις ώρες.Μού΄χει μάθει να σέβομαι τις επιθυμίες του ,όσο εγωιστικό κι αν είναι.Πνίγω μέσα μου λέξεις,απορίες,παίζω σκληρό παιχνίδι με τα νεύρα και τις αντοχές μου.Κατά καιρούς αφαιρείται,συνήθως όταν τον απασχολεί η νέα παράσταση.Πρόκειται για δημιουργική απομόνωση.΄Ομως τώρα δεν είναι το ίδιο,το αισθάνομαι...Ο νους μου πάει στο κακό,μια αλλιώτικη θλίψη που δεν θα ταίριαζε με ένα νέο έρωτα...Όχι,όχι...
Τα μαθήματα με την Ιφιγένεια συνεχίζονται σ΄αμείωτους ρυθμούς.Η κορούλα μου είναι ξετρελαμένη.Το γεγονός αυτό είναι το μόνο που μου δίνει χαρά και με καθησυχάζει κάπως,αλλά μονάχα παροδικά.Ο δαίμων της ανησυχίας έχει χτίσει φωλιά μέσα μου και τα βράδυα δεν μ΄αφήνει να κλείσω μάτι.Τριγυρίζω σα σκιά στο μισοφωτισμένο μας σπίτι,διαβάζω λίγο,γράφω λίγο,μέχρι να νυστάξω.Μια δυο φορές είδα τον ΄Αγγελο καθισμένο στο σαλόνι πλάι στο τζάκι ,να περιστοχάζεται με βλέμμα απλανές.Δεν του μίλησα.Βλέποντάς τον να φέρνει το ποτό στο στόμα του είπα να πάω να πιω και εγώ μαζί του.Το είχα ανάγκη.Είχα ανάγκη τη συντροφιά του,την αγκαλιά του.Μου΄χε πραγματικά λέιψει...Ζούσε στο σπίτι μας,μα ήταν απών.Δεν τον διέκοψα.Τον άφησα στη μοναξιά του.Τώρα έχω τύψεις...και γι΄αυτό.
***
σελ:56-57
Μια μέρα ,στα ξαφνικά,μια ιδέα αστραπή μ΄εβαλε σε κίνηση.Πήρα την οικογενειακή μας κάμερα και εισέβαλα στο μικρό studio του Άγγελου στα Εξάρχεια.Εκείνος αρχικά,ήταν τόσο απορροφημένος με την μικρή μπαλαρινούλα του που δεν με αντιλήφθηκε διόλου.Μα δεν πειράχτηκα,ήταν αναμενόμενο.Βρήκα ευκαιρία να <κλέψω> λίγες ευτυχισμένες στιγμές του,ν΄απαθανατίσω στιγμές πάθους.΄Ημουν περήφανη για το εύρημά μου,ένιωθα ανακούφιση και ψυχική ανάταση,συναισθήματα σχεδόν ξεχασμένα από καιρό.΄Ηταν ίσως οι τελευταίες στιγμές του Αγγελου όπως τον γνώριζα και με γοήτευε.Η μικρή κρεμόταν από τα χείλη του,με στωικότητα επαναλάμβανε τις ασκήσεις και ,με εμπιστοσύνη στον γλυκό της δάσκαλο,επεδείκνυε μια απίστευτη αυτοσυγκέντρωση.Ως θεατής,εξωτερικός παρατηρητής,είδα μια κοινή σύνδεση ανάμεσά τους.Ο μεταξύ τους κρίκος τελικά δεν ήμουν εγώ,αλλά ό χορός.Το συναίσθημα της ζήλιας άρχισε να ξυπνά μέσα μου,αλλά στάθηκα ανόητη,αναφορικά με ό,τι ακολούθησε και μας απέδειξε μικρούς.
Κάποια ανύποπτη στιγμή το βλέμμα του Άγγελου καρφώθηκε πάνω μου.Διασταυρώθηκε με τη δική μου ανίσχυρη ματιά,στάθηκε διφορούμενο,αποφάνθηκε αθωότητα και σιωπηλή συγκατάβαση.Το παιδί έτρεξε και με φίλησε.
-Κοίτα,μανούλα,κοίτα!
Έκανε μια κομψή πιρουετίτσα.Τη χειροκρότησα και η καρδιά μου ξεχείλιζε από περηφάνια.Επεξεργαζόμουν τα δύο λαμπερά πλάσματα και αισθανόμουν ότι πρόδιδα εκείνο που είχα πονέσει για να το φέρω στο φως.Το αδικούσα.Ο έρωτάς μου για τον ΄Αγγελο ήταν πιο δυνατός.' Ημουν αυτάρκης να τον αγαπώ και δεν άντεχα άλλο εκείνο το σκηνικό και την απόμακρη στάση του.Μάζεψα την κάμερα,βγήκα έξω.Πνιγόμουν από τις ίδιες μου τις βασανιστικές σκέψεις.΄Εγινα ένα με το πλήθος,ένας κοινός διαβάτης.Μια λαική μουσική μίλησε μέσα μου:
<Πες μου για δε μ΄αφήνεις με δύο φιλιά να πάρω
άπ΄τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά...>>
***
σελ :66-67
Επιστρέφοντας από τη μικρή μου απόδραση βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα φρικτό θέαμα:o Aγγελος σε άθλια κατασταση,μισοξαπλωμένος στο χαλί,μισόγυμνος,πιωμένος,με φευγάτο βλέμμα,μισοχαμογελούσε κι έβριζε,λουσμένος στον ιδρώτα και αναδύοντας μια απαίσια μυρωδιά.<Ξόφλησα,ξόφλησα...> επαναλάμβανε ρυθμικά,βρισκόμενος μάλλον σε παραλήρημα.Βλέποντάς με σταμάτησε λιγάκι,με κοίταξε ευθέως μέσα στα μάτια-σιωπώντας και συλλογιζόμενος-...ώσπου ξαφνικά,με μια αδέξια κίνηση,ρίχνει κάτω το μπουκάλι με τι ουίσκυ και το κάνει κομμάτια.Ναι,είχε πιει...για άλλη μια φορά.Τα γυαλιά,μικρά λεπτα θρύψαλα με φόβησαν.Τον πήρα από το χέρι.
-΄Ελα σήκω...
Σαν παιδί υπάκουσε,κουνώντας το κεφάλι,μα τα μάτια του είχαν πλημμυρίσει δάκρυα.Το βίντεο έπαιζε παλιές καλές παραστάσεις.Αποφασιστικά άρπαξα το τηλεκοντρόλ και το έκλεισα.<Πρέπει να φανώ γενναία>,σκέφτηκα.
<Όλα εντάξει>,του ψιθύρισα στ΄αυτί.
Τον άκουγα να βαριανασαίνει...Λυγμοί και ανάσες είχαν γίνει ένα.<΄Ολα καλά>,επανέλαβα...Με δυσκολία ανεβηκαμε τη γυριστή σκάλα.
Σ΄αυτήν τη περ'ιπτωση,αν δεν ήταν τα περιττά μου κιλά,το σώμα μου δεν θα΄χε αντέξει το φορτίο να <κουβαλήσει> ένα δυνατό καλογυμνασμένο σώμα.
<Λίγο ακόμα...>
Το κορμί του σωριάστηκε βαρύ στα λευκά σεντόνια΄ σε δευτερόλεπτα τον άκουσα να ροχαλίζει.΄Εμεινα και τον κοίταζα ενώ κοιμόταν.Δεν ήταν γαλήνιος ύπνος αυτός,αλλά φουρτουνιασμένος ,αγριεμένος και τρομαγμένος μαζί.΄Ηταν περίεργο,μα δεν έκλαψα.
σελ 34-35
[...]Τελευταία η επικοινωνία μας έχει χαθεί.Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια...Μετρημένα τα φιλιά και τα αγγίγματα...Περιορισμένες οι βόλτες στη θάλασσα...Τη φωνή του έχω καιρό να την ακούσω.Παίρνω συχνά τη μικρή και φεύγω για να του αφήνω χώρο.Ξέρω πως κάτι απασχολεί το μυαλό του...΄Εχει σκοτεινιάσει παράξενα το βλέμμα του...Φοβάμαι πως κάποια άλλη γυναίκα έχει αρχίσει να τον συγκινεί...Τον έρωτα στα πρώτα του σκιρτήματα δεν μπορείς να τον νικήσεις.Φέρνει τα πάνω κάτω απότομα και αποφασιστικά.Οι καθημερινές απουσίες μας φαίνεται ότι τον βολεύουν...ή και τον ανακουφίζουν,ίσως...Κάποιες φορές που συναντιόμαστε μου χαιδεύει το μάγουλο με συγκατάβαση,γελάει κουρασμένα κι είναι σαν να μου λέει<ευχαριστώ που είσαι διακριτική!΄Ολα περνάνε...>΄Ωρες βυθισμένος στον εαυτό του, σε σκέψεις μυστικές ,δεν μου αφήνει περιθώρια για διάλογο.Σέβομαι τούτες τις ώρες.Μού΄χει μάθει να σέβομαι τις επιθυμίες του ,όσο εγωιστικό κι αν είναι.Πνίγω μέσα μου λέξεις,απορίες,παίζω σκληρό παιχνίδι με τα νεύρα και τις αντοχές μου.Κατά καιρούς αφαιρείται,συνήθως όταν τον απασχολεί η νέα παράσταση.Πρόκειται για δημιουργική απομόνωση.΄Ομως τώρα δεν είναι το ίδιο,το αισθάνομαι...Ο νους μου πάει στο κακό,μια αλλιώτικη θλίψη που δεν θα ταίριαζε με ένα νέο έρωτα...Όχι,όχι...
Τα μαθήματα με την Ιφιγένεια συνεχίζονται σ΄αμείωτους ρυθμούς.Η κορούλα μου είναι ξετρελαμένη.Το γεγονός αυτό είναι το μόνο που μου δίνει χαρά και με καθησυχάζει κάπως,αλλά μονάχα παροδικά.Ο δαίμων της ανησυχίας έχει χτίσει φωλιά μέσα μου και τα βράδυα δεν μ΄αφήνει να κλείσω μάτι.Τριγυρίζω σα σκιά στο μισοφωτισμένο μας σπίτι,διαβάζω λίγο,γράφω λίγο,μέχρι να νυστάξω.Μια δυο φορές είδα τον ΄Αγγελο καθισμένο στο σαλόνι πλάι στο τζάκι ,να περιστοχάζεται με βλέμμα απλανές.Δεν του μίλησα.Βλέποντάς τον να φέρνει το ποτό στο στόμα του είπα να πάω να πιω και εγώ μαζί του.Το είχα ανάγκη.Είχα ανάγκη τη συντροφιά του,την αγκαλιά του.Μου΄χε πραγματικά λέιψει...Ζούσε στο σπίτι μας,μα ήταν απών.Δεν τον διέκοψα.Τον άφησα στη μοναξιά του.Τώρα έχω τύψεις...και γι΄αυτό.
***
σελ:56-57
Μια μέρα ,στα ξαφνικά,μια ιδέα αστραπή μ΄εβαλε σε κίνηση.Πήρα την οικογενειακή μας κάμερα και εισέβαλα στο μικρό studio του Άγγελου στα Εξάρχεια.Εκείνος αρχικά,ήταν τόσο απορροφημένος με την μικρή μπαλαρινούλα του που δεν με αντιλήφθηκε διόλου.Μα δεν πειράχτηκα,ήταν αναμενόμενο.Βρήκα ευκαιρία να <κλέψω> λίγες ευτυχισμένες στιγμές του,ν΄απαθανατίσω στιγμές πάθους.΄Ημουν περήφανη για το εύρημά μου,ένιωθα ανακούφιση και ψυχική ανάταση,συναισθήματα σχεδόν ξεχασμένα από καιρό.΄Ηταν ίσως οι τελευταίες στιγμές του Αγγελου όπως τον γνώριζα και με γοήτευε.Η μικρή κρεμόταν από τα χείλη του,με στωικότητα επαναλάμβανε τις ασκήσεις και ,με εμπιστοσύνη στον γλυκό της δάσκαλο,επεδείκνυε μια απίστευτη αυτοσυγκέντρωση.Ως θεατής,εξωτερικός παρατηρητής,είδα μια κοινή σύνδεση ανάμεσά τους.Ο μεταξύ τους κρίκος τελικά δεν ήμουν εγώ,αλλά ό χορός.Το συναίσθημα της ζήλιας άρχισε να ξυπνά μέσα μου,αλλά στάθηκα ανόητη,αναφορικά με ό,τι ακολούθησε και μας απέδειξε μικρούς.
Κάποια ανύποπτη στιγμή το βλέμμα του Άγγελου καρφώθηκε πάνω μου.Διασταυρώθηκε με τη δική μου ανίσχυρη ματιά,στάθηκε διφορούμενο,αποφάνθηκε αθωότητα και σιωπηλή συγκατάβαση.Το παιδί έτρεξε και με φίλησε.
-Κοίτα,μανούλα,κοίτα!
Έκανε μια κομψή πιρουετίτσα.Τη χειροκρότησα και η καρδιά μου ξεχείλιζε από περηφάνια.Επεξεργαζόμουν τα δύο λαμπερά πλάσματα και αισθανόμουν ότι πρόδιδα εκείνο που είχα πονέσει για να το φέρω στο φως.Το αδικούσα.Ο έρωτάς μου για τον ΄Αγγελο ήταν πιο δυνατός.' Ημουν αυτάρκης να τον αγαπώ και δεν άντεχα άλλο εκείνο το σκηνικό και την απόμακρη στάση του.Μάζεψα την κάμερα,βγήκα έξω.Πνιγόμουν από τις ίδιες μου τις βασανιστικές σκέψεις.΄Εγινα ένα με το πλήθος,ένας κοινός διαβάτης.Μια λαική μουσική μίλησε μέσα μου:
<Πες μου για δε μ΄αφήνεις με δύο φιλιά να πάρω
άπ΄τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά...>>
***
σελ :66-67
Επιστρέφοντας από τη μικρή μου απόδραση βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα φρικτό θέαμα:o Aγγελος σε άθλια κατασταση,μισοξαπλωμένος στο χαλί,μισόγυμνος,πιωμένος,με φευγάτο βλέμμα,μισοχαμογελούσε κι έβριζε,λουσμένος στον ιδρώτα και αναδύοντας μια απαίσια μυρωδιά.<Ξόφλησα,ξόφλησα...> επαναλάμβανε ρυθμικά,βρισκόμενος μάλλον σε παραλήρημα.Βλέποντάς με σταμάτησε λιγάκι,με κοίταξε ευθέως μέσα στα μάτια-σιωπώντας και συλλογιζόμενος-...ώσπου ξαφνικά,με μια αδέξια κίνηση,ρίχνει κάτω το μπουκάλι με τι ουίσκυ και το κάνει κομμάτια.Ναι,είχε πιει...για άλλη μια φορά.Τα γυαλιά,μικρά λεπτα θρύψαλα με φόβησαν.Τον πήρα από το χέρι.
-΄Ελα σήκω...
Σαν παιδί υπάκουσε,κουνώντας το κεφάλι,μα τα μάτια του είχαν πλημμυρίσει δάκρυα.Το βίντεο έπαιζε παλιές καλές παραστάσεις.Αποφασιστικά άρπαξα το τηλεκοντρόλ και το έκλεισα.<Πρέπει να φανώ γενναία>,σκέφτηκα.
<Όλα εντάξει>,του ψιθύρισα στ΄αυτί.
Τον άκουγα να βαριανασαίνει...Λυγμοί και ανάσες είχαν γίνει ένα.<΄Ολα καλά>,επανέλαβα...Με δυσκολία ανεβηκαμε τη γυριστή σκάλα.
Σ΄αυτήν τη περ'ιπτωση,αν δεν ήταν τα περιττά μου κιλά,το σώμα μου δεν θα΄χε αντέξει το φορτίο να <κουβαλήσει> ένα δυνατό καλογυμνασμένο σώμα.
<Λίγο ακόμα...>
Το κορμί του σωριάστηκε βαρύ στα λευκά σεντόνια΄ σε δευτερόλεπτα τον άκουσα να ροχαλίζει.΄Εμεινα και τον κοίταζα ενώ κοιμόταν.Δεν ήταν γαλήνιος ύπνος αυτός,αλλά φουρτουνιασμένος ,αγριεμένος και τρομαγμένος μαζί.΄Ηταν περίεργο,μα δεν έκλαψα.
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
Δελτίο Τύπου EKEBI 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών
|
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)