Ο Αλμπέρ μού έκανε αίτημα φιλίας στο face book πριν μερικά χρόνια. Οι πληροφορίες που είχε στο προφίλ του έλεγαν ότι ήταν σαράντα χρονών, κάτοικος Παρισιού, παντρεμένος, είχε τρία παιδιά και αγαπούσε την Ελλάδα. Τα ελληνικά τα καταλάβαινε, αλλά δυσκολευόταν να τα μιλήσει. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Λίλα.
Δεν είχα κανένα λόγο να μην κάνω φίλο μου τον Αλμπέρ.
Για αρκετό καιρό ανταλλάσσαμε σχόλια στα γαλλικά. Του άρεσαν αυτά που έγραφα κι εμένα μου άρεσαν αυτά που έγραφε. Διότι ο Αλμπέρ ήταν αυτό που λέμε διανοούμενος και ήξερε πολλά για τη γαλλική κουλτούρα. Φωτογραφία πάντως που να δείχνει πώς ήταν, δεν είχε. Αντ’ αυτής έβλεπα στο προφίλ του ένα ωραίο τοπίο.
Η διαδικτυακή φιλία μου με τον Αλμπέρ κράτησε μερικούς μήνες, ώσπου η φίλη μου η Λίλα, κανονική φίλη αυτή από τον κόσμο των τριών διαστάσεων, μου αποκάλυψε μια μέρα με όλη της απλότητα, καθώς πίναμε καφέ στην Αθήνα, ότι ο Αλμπέρ ήταν το καμάρι της, η πιο καλή δημιουργία της από όσες είχε φτιάξει ως τότε.
Καθώς την κοίταζα εμβρόντητη, η Λίλα με το φυσικότερο ύφος του κόσμου συνέχισε να μου μιλά για τον αγαπημένο της Αλμπέρ, για τη γυναίκα του Μπεατρίς και τα τρία χαριτωμένα παιδάκια του, Ανιές, Πολ και Κατρίν, για τις οικονομικές δυσκολίες που περνούσε τελευταία και για μια κρίση κατάθλιψης που τον τυραννούσε, από τότε που έχασε την αγαπημένη του αδελφή Σοφί.
Η Λίλα ήταν ένα ελαφρά νευρωτικό άτομο και είχε και μια αστάθεια χαρακτήρος, αυτά τα ήξερα, αλλά σε γενικές γραμμές μπορούσε κανείς να έχει μια καλή επικοινωνία μαζί της και να ανταλλάξει ιδέες. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι έφτιαχνε περσόνες στο face book.
- Καταλαβαίνεις βέβαια ότι αυτή τη στιγμή αισθάνομαι εντελώς ηλίθια, είπα.
-Γιατί; Έχεις παράπονο από τον Αλμπέρ; Είναι ένας από τους θερμότερους αναγνώστες σου.
-Μόνο που είναι ψεύτικος.
Ακολούθησε ένας μάλλον ασυνάρτητος διάλογος και τελικά η Λίλα παραδέχτηκε ότι έχει μια τάση να ανεβάζει περσόνες στο face book που είναι παραλλαγές της προσωπικότητάς της.
-Γιατί δεν γράφεις ένα μυθιστόρημα να το γεμίσεις με χαρακτήρες και να το ευχαριστηθείς; τη ρώτησα στο τέλος, όταν ο θυμός μου είχε περάσει.
-Δεν είναι το ίδιο, απάντησε η Λίλα πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ της. Οι αναγνώστες ενός μυθιστορήματος ξέρουν πως διαβάζουν μυθοπλασία. Ο Αλμπέρ μου όμως είναι για τον κόσμο αληθινός, υπάρχει ανάμεσά μας, μπαίνει στο παιχνίδι της δράσης και της αντίδρασης.
Δυνάμωσε λίγο τη φωνή της:
-Αλλάζει τη ροή του κόσμου, φιλενάδα! Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Κάποιοι στο face book επηρεάζονται με όσα λέει, αναπτύσσουν συναισθήματα, προχωρούν σε πράξεις. Εμπιστεύονται τον Αλμπέρ, επειδή είναι γλυκός, ήπιος και μορφωμένος.
-Μάλιστα, το ίδιο ακριβώς έπαθα κι εγώ.
-Δεν ένιωσες όμορφα με τα σχόλιά του;
-Αυτό έχει σημασία τώρα;
Η Λίλα με κοίταξε για λίγο αμίλητη και μετά πήρε ένα στενοχωρημένο ύφος:
-Όμως δυστυχώς ο Αλμπέρ είναι βαριά άρρωστος.
-Τι έχει; ρώτησα με ανησυχία.
-Τον έχει φάει αυτή η κατάθλιψη. Τελευταία αρνείται να βγει από το σπίτι, κάθεται μέσα όλη μέρα και η καημένη η Μπεατρίς δεν ξέρει τι να κάνει. Το πρόβλημα είναι σοβαρό.
-Πες της να τον πάει σε κανένα γιατρό. Η κατάθλιψη θεραπεύεται σήμερα.
-Δεν βγαίνει σου λέω από το σπίτι. Και κάνει και αυτοκτονικές σκέψεις. Εσύ μπορεί να τον βλέπεις ψύχραιμο στο face book, αλλά στην πραγματικότητα είναι χάλια ψυχολογικά.
-Χμ...
-Το’ χει ρίξει και στο πιοτό. Πίνει συνέχεια.
-Αξιοθρήνητος πράγματι.
Μείναμε για λίγο σιωπηλές. Μετά η Λίλα είπε ξαφνικά:
-Θέλω να σε προετοιμάσω, φιλενάδα. Ο Αλμπέρ είναι στα τελευταία του. Πρέπει να δεχτείς την απώλειά του με ψυχραιμία.
Άναψα ένα τσιγάρο και είπα:
-Θα τον χάσουμε δηλαδή τον Αλμπέρ;
Η Λίλα κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι.
-Δεν του μένει δυστυχώς πολλή ζωή ακόμη.
Για λίγη ώρα καμιά μας δεν μίλησε.
-Και γιατί αποφάσισες να τον ξεπαστρέψεις; ρώτησα μετά.
Η Λίλα κούνησε τους ώμους:
-Νομίζω ότι αρκετά έζησε ανάμεσά μας.
-Φτωχέ μου Αλμπέρ, τι σε περιμένει και δεν το ξέρεις. Και πώς...δηλαδή με ποιο τρόπο σκοπεύεις...
-Θα δώσει βουτιά από τον τρίτο όροφο σε λίγες μέρες.
-Μερικοί σώζονται, όταν πέφτουν από τον τρίτο όροφο. Δεν τον ανεβάζεις καλύτερα στον πέμπτο;
-Ο Αλμπέρ δεν θα σωθεί δυστυχώς.
-Και η Μπεατρίς... και τα τρία ορφανά παιδάκια... δεν τα λυπάσαι καθόλου;
-Πώς δεν τα λυπάμαι... Αλλά έτσι είναι η ζωή, φιλενάδα, σήμερα υπάρχεις, αύριο δεν υπάρχεις. Δεν βλέπεις πόσοι χάνονται στο άνθος της ηλικίας τους κάθε μέρα;
-Φαντάζομαι πόση θλίψη θα σκορπίσει ο θάνατός του στους διαδικτυακούς του φίλους.
Η Λίλα χαμογέλασε αδιόρατα:
-Ναι, κι εγώ το φαντάζομαι. Εν πάση περιπτώσει να είσαι έτοιμη για το δυσάρεστο νέο. Εντός των προσεχών ημερών.
Ο Αλμπέρ έζησε ακόμα δέκα μέρες. Ένα πρωί που άνοιξα τον υπολογιστή μου, έμαθα το δυσάρεστο νέο από το χέρι της χήρας πλέον Μπεατρίς. Ακολούθησε πλήθος πένθιμων σχολίων και συλλυπητηρίων. Οι διαδικτυακοί του φίλοι με ειλικρινή θλίψη μιλούσαν για τον γλυκύτατο Αλμπέρ και προσπαθούσαν να παρηγορήσουν τη Μπεατρίς, η οποία όμως δεν καταδέχτηκε να απαντήσει σε κανέναν.
Η Λίλα μού τηλεφώνησε εκνευρισμένη το απόγευμα:
-Εσύ δεν θα συλλυπηθείς τη χήρα; μου είπε απότομα.
-Μόλις ετοιμαζόμουν να το κάνω, απάντησα.
Έγραψα δυο συλλυπητήριες γραμμές στον τοίχο του μακαρίτη Αλμπέρ.
Την άλλη μέρα το προφίλ του εξαφανίστηκε. Χάθηκαν και τα σχόλια που είχε κάνει στον τοίχο μου. Ο Αλμπέρ έγινε άφαντος, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Λίγες μέρες αργότερα κάποιος Τζιάκομο από το Μιλάνο, φίλος της Λίλας, μου έκανε αίτημα φιλίας. Τον ευχαρίστησα ευγενικά με τα λίγα ιταλικά που ήξερα και του εξήγησα ότι λυπάμαι, δεν θα τον κάνω φίλο μου, επειδή δεν αντέχω άλλες θανατηφόρες τραγωδίες του face book στη ζωή μου.
(Αναδημοσίευση από το προσωπικό blog της Καιτης Βασιλάκου)
