Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ![*]

[ To Varelaki   αγαπά τους νέους και τους δίνει το λόγο ,τους καλεί να εκφράσουν τις σκέψεις τους για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας]

 

 

    γράφει ο  νεαρός  Νίκος Ανδρουλιδάκης    

 

 Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009 προκηρύσσονται εκλογές και το κόμμα του σοσιαλισμού κερδίζει με ένα συντριπτικό ποσοστό. Όλοι σπεύδουν να ζητωκραυγάσουν και να φωνάξουν με την ψυχή στο στόμα, «ο νεοφιλελευθερισμός πέθανε!», «η Δεξιά φεύγει!». Τραγούδια όπως «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο» και «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», που σημάδεψαν τις προηγούμενες γενιές, ακούγονταν από τα στόματα χιλιάδων πολιτών που χόρευαν στους δρόμους της πλατείας Συντάγματος. Τι συνέβη έκτοτε, άραγε;

            Η ανασκόπηση των γεγονότων είναι περιττή. Όλοι τα ξέρουμε, ή τουλάχιστον τα υποπτευόμαστε, αλλά το θέμα είναι ότι η κατάσταση ξέφυγε τόσο πολύ από εκείνη τη δόλια την Κυριακή που πραγματικά αναρωτιέσαι αν ζεις στην κανονική ζωή ή στις σελίδες ενός μυθιστορήματος πολιτικού θρίλερ. Ο πρωθυπουργός μας, κατά το πρότυπο του πατέρα του, μας υποσχέθηκε «εκατό ημέρες» για να αλλάξουν όλα και τελικά άλλαξαν: ανακοινώθηκε η είσοδός μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

            Όλα όσα ακολούθησαν δεν ήταν καλύτερα από πριν, μάλλον χειρότερα θα μπορούσαμε να πούμε: φτώχεια, εξάντληση και, πάνω απ’ όλα, ανέχεια. Όπως λέει και ένα παλιό αμερικανικό τραγούδι: «Ορίστε το καινούριο αφεντικό, ίδιο με το παλιό». Εφάρμοσαν ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο πείραμα επιστρωμένο με διάφορες κουτοπόνηρες διπλωματικές κινήσεις, από ανούσιες υποσχέσεις και εκφοβισμούς μέχρι διαβόητες συγκυβερνήσεις, κάνοντας έναν μεσογειακό και θερμό λαό άβουλο και απαθή. Παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει μπει στο στόχαστρο∙ έπονται και άλλες (βλέπε Ισπανία, Ιρλανδία και Γαλλία).

            Ωστόσο δε θέλω να μακρηγορήσω στη μιζέρια. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς τώρα. Ψηφίσαμε ό,τι ψηφίσαμε, κακό του κεφαλιού μας, αλλά έχουμε το δικαίωμα να διορθώσουμε το λάθος μας χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές διαμαρτυρίας, είτε είναι διαδηλώσεις είτε είναι εκλογές. Μην ακούτε αυτά που λένε οι μεγάλοι ή οι ακόλουθοί τους∙ δε θα επέλθει η συντέλεια της Ελλάδας από μία «κακή» ψήφο. Μην αλληλοκατηγορείστε μεταξύ σας∙ ο εμφύλιος αποτελεί πια παρελθόν.

Η αλήθεια είναι αυτή χωρίς ωραιοποιήσεις: είμαστε όλοι εμείς έναντι αυτών, πάει και τελείωσε!

            Όσο και αν δεν φαίνεται είμαι οπτιμιστής. Θέλω να πιστεύω ότι η ευκαιρία των εκλογών στις 6 Μαΐου θα χρησιμοποιηθεί σωστά και όλοι θα δώσουμε το κατάλληλο μήνυμα. Φυσικά, ο καθένας μπορεί να ψηφίσει ό,τι θέλει ακόμα και τα δύο μεγάλα κόμματα. Όμως, πριν το κάνει, ας σκεφτεί με καθαρό μυαλό όλη την προϋπάρχουσα κατάσταση πέρα από εφήμερες υποσχέσεις και ανυπόστατες φοβίες για να μην βιώσει ένα καινούριο ΠΑΣΟΚΚ (Πανελλήνιο Σοβαρό Κύμα Κατάθλιψης) ή μία επιπλέον ΝΔ (Νέα Διαταραχή).

Νίκος Ανδρουλιδάκης

---

[*] Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ασημίνα Ξηρογιάννη που μου έδωσε την ευκαιρία να δημοσιεύσω τις απόψεις μου μέσα από το πολύ αξιόλογο blog της.

 

 

Βιογραφικό σημείωμα:

Γεννήθηκα στις 17/12/1990 και σπουδάζω στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας. Γνωρίζω μία ξένη γλώσσα, Αγγλικά, και στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να βγαίνω έξω, είτε στον κινηματογράφο είτε σε καμιά έξοδο με φίλους αλλά και να διαβάζω και να γράφω. Τα είδη που μου αρέσουν (είτε για διάβασμα είτε για γράψιμο) είναι κυρίως τα θρίλερ κάθε είδους αλλά και τα κοινωνικά μυθιστορήματα. Είμαι λάτρης του Στήβεν Κινγκ όμως, σε γενικές γραμμές, διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου. Προς το παρών έχω δημοσιεύσει κείμενά μου στο διμηνιαίο δωρεάν φοιτητικό περιοδικό Chill Out, στο οποίο αρθρογραφώ ακριβώς δύο χρόνια, και ελπίζω να δημοσιεύσω κάποια στιγμή κάτι πιο... προχωρημένο όπως ένα διήγημα σε κάποιον εκδοτικό οίκο.

 

Σχολικό θέατρο/SEMINARIO

Ο εισηγητής του σεμιναρίου, εμπνεόμενος κατ' αρχήν από το Βασίλη Ρώτα, έχει ήδη προβληματιστεί στο πλαίσιο συνεδρίων και σεμιναρίων για τους γενικούς σκοπούς και στόχους του θεάτρου στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα του λεγόμενου «σχολικού θεάτρου», επιχειρώντας παράλληλα μια γενική αποτίμηση της παρούσας κατάστασης στην Ελλάδα και προσπαθώντας να φθάσει σε συμπεράσματα και σε προτάσεις.
Οι λόγοι είναι προφανείς: Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ανεβάζοντας μια παράσταση με μαθητές ή παρακολουθώντας τη δουλειά ενός συναδέλφου αν τελικά το θέατρο όπως τουλάχιστον δύναται ή έστω είθισται να γίνεται στο σχολείο ωφελεί ή βλάπτει εν τέλει τα παιδιά, αντίθετα, αν η «σχολειοποίησή» του τελικά βλάπτει το ίδιο το θέατρο, αν είναι –ή πρέπει να κρίνεται ως- παιδαγωγική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα;
Σκοπός του σεμιναρίου είναι λοιπόν μέσα από τη συζήτηση να θέσουμε και να ανα-λύσουμε από κοινού τέτοια προβλήματα.
Το σεμινάριο, διάρκειας 3 ωρών, απευθύνεται πρώτα και κύρια στους εκπαιδευτικούς και τους καλλιτέχνες που υπηρετούν με οποιονδήποτε τρόπο το θέατρο στην πρωτοβάθμια ή και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μοιράζονται τους παραπάνω προβληματισμούς με τον εισηγηγή.


Εισηγητής: Σπύρος Πετρίτης
Πότε: Τετάρτη 9 Μαίου, 18:00 – 21:00
Κόστος συμμετοχής: 20 €
Δηλώσεις συμμετοχής και πληροφορίες στο info@frowntails.com
Ο Σπύρος Πετρίτης από το 2005 εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. Έχει παρουσιάσει εισηγήσεις σε συνέδρια, ενώ κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, σε πρακτικά συνεδρίων, καθώς και σε επιστημονικά και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Την περίοδο 2007-2009 συμμετείχε στην ομάδα που υλοποίησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα: «Η εκπαίδευση των ηθοποιών στην Αθήνα (1834-1941)». Ένα από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει επιστημονικά είναι η ένταξη του θεάτρου στην εκπαιδευτική πράξη, ενώ έχει επίσης υπηρετήσει ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και σε Ι.Ε.Κ. Διετέλεσε πρόεδρος και είναι αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Π.Ε.ΣΥ.Θ. Είναι επίσης μέλος του Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, του Ελληνικού Κέντρου του Δ.Ι.Θ. και άλλων ενώσεων.

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΔΡΌΜΟ ΤΗΣ

     ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


 πηγή:PROTAGON

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=14455

Στο βιβλίο της έκφρασης-έκθεσης της Γ' Λυκείου υπάρχει και διδάσκεται στους μαθητές ο λόγος που εκφώνησε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1979, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (Συγκεκριμένα στις 28 Μαΐου 1979 υπογράφτηκε στο Ζάππειο Μέγαρο η συνθήκη «περί προσχωρήσεως της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας»). Εκεί λοιπόν ο τότε πρωθυπουργός προσπαθούσε να αποδείξει, με λογικά και συναισθηματικά επιχειρήματα, πόσο τυχερή χώρα ήταν η Ελλάδα που έγινε δεκτή από τους γενναιόδωρους και πλούσιους Ευρωπαίους. Επεσήμαινε την ανάγκη δημιουργίας μιας μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας όπου οι λαοί θα συνεργάζονταν και θα ζούσαν αρμονικά, ειρηνικά και δημοκρατικά σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σπίτι όπου θα κυριαρχούσε η αμοιβαιότητα, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός και γενικά όλα τα -αλλήλο. Μάλιστα, τόνιζε ότι Ελλάδα μόνο ωφέλη θα είχε από αυτήν την ένωση αφού θα μπορούσε κι αυτή να οικειοποιηθεί όλα τα πλεονεκτήματα που είχαν τα κράτη-μέλη της Ευρώπης και να εξελιχθεί δημιουργικά σε όλα τα επίπεδα.
Διαβαζοντας και αναλύοντας αυτό το κείμενο με τους μαθητές μου λοιπόν εν έτει 2012! Και υπάρχει και η ερώτηση του βιβλίου: «Σε ποιο βαθμό επαληθεύτηκαν ή διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του Καραμανλή;», η οποία φαντάζει γελοία, αν την αξιολογήσεις μέσα στο πλαίσιο των ημερών που βιώνουμε εμείς οι Έλληνες ως έθνος. Οι μαθητές μου εξανίστανται και θυμώνουν και πολλάκις βρίζουν για την κατάντια μας που παίρνει σβάρνα και τα νιάτα και τους διαλύει τα όνειρα. Και τί να τους πεις τώρα εσύ; Δεν ξεγελιούνται πια οι νέοι. Τα μεγάλα γουρλωμένα μάτια τους σε διαπερνούν και η ψυχή τους πάντα άγρυπνη. Βαθιές αποκλίσεις οικονομικές, μπεκετικά σκηνικά, καλπάζουσα ανεργία, πληθώρα αστέγων, μια Ευρώπη απομακρυσμένη από τις ανθρωπιστικές αξίες, ψυχική αλλοτρίωση του ανθρώπου μέσω του καταναλωτισμού, διαβολή των δημοκρατκών θεσμών και διαδικασιών, θυσίες εθνικές στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και της φιλελευθεροποίησης, ηγεμονικές τάσεις κρατών, παρελάσεις φιάσκο (άκου να χρειάζεσαι και πρόσκληση!), τουρκικές φρεγάτες να βολτάρουν στα χωρικά μας ύδατα, θρασύδειλη ηγεσία, διεφθαρμένοι πολιτικοί ταγοί και αδίστακτοι ευρωπαίοι προστάτες, κλαίουσα παιδεία, γενικό ξεπούλημα, μνημόνια της συμφοράς, μέτρα θανάτου για τον λαό (που έχει κι αυτός τις ευθύνες του).
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν και τα βιβλία του (παλιού οργανισμού) ανανεώνονται. Καύτε τα επιτέλους! Τί θα έλεγε σήμερα ο Καραμανλής αν ζούσε; Oι ωραιοποιημένοι λόγοι και τα «ωραιοποιημένα οράματα» ξεπεράστηκαν από την ιστορία, η οποία τραβά πάντα τον δρόμο της, χωρίς να λογαριάζει. Όσο για μας που συναναστρεφόμαστε μοιραία τους νέους, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε παρά μόνο να μαθαίνουμε από αυτούς.

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ/ONE STORY/Ασημινα Ξηρογιάννη

http://www.onestory.gr/post/21402365681)

της Ασημίνας Ξηρογιάννη *
.
Η Αμάντα σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι. Ο Τάκης κοιμόταν από ώρα και δεν ήθελε να τον ξυπνήσει. Είχαν κάνει έρωτα όλο το βράδυ. Απ’ τα λίγα βράδια που ο Τάκης κατάφερε να μείνει μαζί της στη μικρή τους γκαρσονιέρα.
«Δεν είναι κι εύκολο», της είχε πει. Κι όμως, ήταν εκείνος που επέμενε να πιάσουν την γκαρσονιέρα.
Ίσως ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την κρατήσει κοντά του. Για πάντα.
«Μη λες “πάντα” και “ποτέ”».
Η Αμάντα έκανε ένα γρήγορο ντους και μετά άναψε τσιγάρο. Ξάπλωσε πάλι δίπλα στον Τάκη. Του χάιδεψε τα μαλλιά. Έπειτα ακούμπησε το χέρι της τρυφερά πάνω στην κοιλιά της. Πήρε μια βαθιά ανάσα, χαμογέλασε λίγο,μα μια γλυκόπικρη αυτόματη σκέψη της πήρε πίσω αυτό το χαμόγελο. Τις τελευταίες μέρες πάλευε με τον εαυτό της.
«Μια βδομάδα προθεσμία της είχε πει ο γιατρός. Μετά δεν γίνεται τίποτα. Θα πρέπει να το κρατήσετε»
«Αν το κρατήσω… «Τούτο το ΑΝ ήταν δίκοπο μαχαίρι. Φοβερό. Οδυνηρό πολύ. Τούτο το ΑΝ της είχε γίνει αβάσταχτος εφιάλτης.
Το μυαλό της “έτρεξε” για άλλη μια φορά πίσω, στην ημέρα της γνωριμίας τους. Μια απρόσμενη γνωριμία που διαρκεί πέντε ολόκληρα χρόνια .
«Και τώρα, τί γίνεται;» σκέφτηκε η Αμάντα. Είχε πάρει πολλές φορές την απόφαση να φύγει, είχε πια κουραστεί από αυτήν την ιστορία, στην οποία μπήκε εντελώς τυχαία». Ήταν σχεδόν ξημερώματα στην Πατησίων. Είχε τσακωθεί με τον νεαρό φίλο της, ο οποίος την είχε παρατήσει σύξυλη στη μέση του δρόμου. Έβρεχε. Είχε στην τσέπη της μονάχα δύο  ευρώ. 
-Δεσποινίς, αν θέλετε, θα μπορούσα να σας πάω κάπου.
-Όχι, ευχαριστώ, κύριε, θα πάρω ταξί.
Αλλά κανένα αναθεματισμένο ταξί δεν περνούσε εκείνη την ώρα .
-Λέγομαι Τάκης Παππάς. Είδα τη σκηνή.
-Ποια σκηνή;
-Μπείτε μέσα, θα πάθετε πνευμονία, για όνομα του θεού.
-Γιατί να σας εμπιστευθώ;
-Πείτε μου πού μένετε να σας πάω. Ορίστε και η ταυτότητά μου.
Η Αμάντα έγραψε το επόμενο απόγευμα στο ημερολόγιό της:» Δεν ξέρω γιατί τον εμπιστεύθηκα. Ο τρόπος του, η φωνή του, μου θύμιζαν τον μπαμπά μου… «Εν τέλει την πήγε στη Πεύκη στο σπίτι της το πατρικό, αλλά έμειναν μέσα στο αυτοκίνητο και μιλούσαν ως τα ξημερώματα. Στο τέλος αντάλλαξαν παθιασμένα φιλιά και αγγίγματα. Όλα έγιναν τόσο αβίαστα και φυσικά ώστε, όταν αποχωρίστηκαν, η Αμάντα είχε ένα αίσθημα πληρότητας και ευτυχίας. Από τότε έγιναν αχώριστοι. Μπήκαν σε μια σχέση χείμαρρο. Κάθε βράδυ εκείνος την έπαιρνε από το μαγαζί του πατέρα της όπου δούλευε, το έκαναν μέσα στο αυτοκίνητό του ή σε κάποιο ξενοδοχείο, την γυρνούσε στο σπίτι και μετά πήγαινε να κοιμηθεί ξέγνοιαστος στην οικογενειακή του εστία, την δασκάλα γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Όμως, μια νύχτα, ο Τάκης δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Της έστειλε μήνυμα «σ’ αγαπώ» και έφυγε από τη γυναίκα του χωρίς να το πολυσκεφθεί και πήγε στη γειτονιά της… να τη συναντήσει μέσα στ’ άγρια μεσάνυχτα. Έκαναν έρωτα τρελό και έδωσαν όρκους αγάπης. Επακολούθησαν κι άλλες τέτοιου είδους συναντήσεις, καθώς και εξομολογήσεις εκ βαθέων: «…όταν είμαι μέσα σου νιώθω υπέροχα… το κορμί σου έχει μια γλύκα. Για όσο με θέλεις, θα ‘μαι κοντά σου. Με την Νίκη η σχέση μου έχει τελειώσει προ πολλού. Μένουμε μαζί μόνο για τα παιδιά. Δεν θέλω πια ούτε να την αγγίζω… ενώ εσένα… Ζηλεύω… εννοώ… αν κάνεις έρωτα και μ’ άλλους… Κάνεις μικρό μου;»
-Τάκης ξεχνάς ότι έχω μια σχέση…
-Πες μου τί νιώθεις όταν είσαι μαζί μου…
-Πληρότητα.
-Και τί άλλο;
-Γιατί, λίγο σου φαίνεται αυτό;
O Tάκης ήταν τραπεζικός υπάλληλος, γύρω στα σαράντα, με ανασφάλιες για τη ηλικία του. Ωστόσο,είχε εξαρχής δηλώσει στην Αμάντα ότι δεν θα χώριζε τη γυναίκα του για να μην μείνουν τα παιδιά του χωρίς πατέρα. Ο Τάκης έπινε και χασισάκι που και που. Είχε τις διασυνδέσεις του. Όταν έπινε μεταμορφωνόταν εντελώς και υποσχόταν στην Αμάντα να την πάρει και να φύγουν μακριά, να ζήσουν ελεύθεροι, στην Βραζιλία ίσως ή στην Κολομβία…
-Τάκη δεν θέλω να παίρνεις αυτό το πράγμα μπροστά μου…
-Μωρό μου, πώς μ΄ αρέσει που με νοιάζεσαι.
-Δεν γλυτώνεις με αυτό από τη μικροαστική ζωή σου.
Ένα βράδυ τσακώθηκαν έντονα. Εκείνη έφυγε κλαίγοντας από το ξενοδοχείο, εκείνος δεν μπήκε στον κόπο να την κυνηγήσει… . Την άλλη μέρα το πρωί την περίμενε έξω από το σπίτι της.
-Μπες μέσα στο αυτοκίνητο.
-Είσαι τρελός. Φύγε.
-Μπες μέσα είπα.
-Να διατάζεις τη γυναίκα σου, όχι εμένα.
-Εσύ είσαι η γυναίκα μου.
-Φύγε. Τελειώσαμε. Δεν σε θέλω.
-Μα σ’ αγαπάω, μωράκι μου.
-Κι εγώ, βλάκα μου.
Μπήκε στο αυτοκίνητο, πήγαν στο γνωστό ξενοδοχείο.
-Γιατί δεν ήρθες χθες να με δεις; Σε περίμενα όλο το βράδυ.
-Πήγα το παιδί στο «Παίδων».
-Ποιό;
-Την Κατερίνα.
-Γιατί;
-Ανέβασε απότομα πυρετό. Σχεδόν σαράντα. Του το’ πες;
-Όχι ακόμα.
-Τί περιμένεις;
-Δεν μπορώ να του το πω.
-Γιατί:
-Εσύ γιατί δεν τη χωρίζεις;
-Για τα παιδιά.
-Πάντα η ίδια απάντηση.
-Να ξέρεις… πάντα είμαι ειλικρινής μαζί σου.
H Aμάντα άναψε κι άλλο τσιγάρο. Ο Τάκης είχε γυρίσει πλευρό. Τον κοιτούσε και σκεφτόταν την ιστορία τους. Είχε πια δεθεί μαζί του. Αρχικά ήταν μονάχα πάθος, αργότερα όμως είχε συνειδητοποιήσει ότι τον νοιαζόταν ιδιαίτερα και αυτό την τρόμαζε. Είχε χωρίσει το φίλο της, επειδή ο Τάκης της το είχε ζητήσει. Είχε καταδεχτεί να την «σπιτώσει» σε μια ενοικιαζόμενη γκαρσονιέρα. Με πλήρη συνείδηση έπαιζε τον ρόλο της ερωμένης. Τί προσδοκούσε από αυτή τη σχέση; Με έναν άνδρα παντρεμένο και δέκα χρόνια μεγαλύτερό της; Μονίμως τον περίμενε να έρθει ή να την πάρει τηλέφωνο. Της απαγόρευε να τηλεφωνήσει στο σπίτι του για οποιονδήποτε λόγο. Μια φορά μόνο της πήγε να δει τα παιδιά του έπειτα από δική της παράκληση. Είχαν δώσει ραντεβού στην παιδική χαρά οπού τα πήγαινε βόλτα κάθε Κυριακή πρωί. Ήταν περήφανος για αυτά. Η Αμάντα θυμάται ότι είχε δακρύσει στη θέα τους.
Εκείνη είχε πατήσει τα τριανταπέντε και ήθελε ένα παιδί. Λαχταρούσε ένα παιδί. Το πρώτο δικό τους παιδί το είχε διώξει. Εκείνος την είχε βάλει να το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είχε πάει μαζί της στον γυναικολόγο, είχε κανονίσει την επέμβαση, είχε πρόθυμα αναλάβει όλα τα έξοδα. Για ένα μήνα έβλεπε φρικτούς εφιάλτες. Ξυπνούσε σχεδόν κάθε βράδυ τρομαγμένη. Εκείνος της υποσχόταν ότι μια μέρα θα φύγουν μαζί και θα αφήσουν πίσω τους πάντες και τα πάντα. Η μητέρα της, που ήταν η μόνη που γνώριζε για την παράνομη σχέση της κόρης της, αντιπαθούσε θανάσιμα τον Τάκη,»την καταστροφή της»,όπως τον αποκαλούσε. . Τον είχε γνωρίσει τη μέρα της έκτρωσης και είχε προσπαθήσει απεγνωσμένα-και μάταια-να τον πείσει να αφήσει την κόρη της να φτιάξει τη ζωή της. Πού να ήξερε ότι ό τύπος αυτός καπνίζει και χασισάκι και σνιφάρει και καμιά κοκίτσα που και που.
Η Αμάντα πίστευε ότι η ψυχή του επιθυμούσε να απεγκλωβιστεί από έναν άθλιο γάμο, αλλά η θέλησή του ήταν αδύναμη. Η γυναίκα του, που είχε υποψιαστεί διάφορα για τον σύζυγό της έβαλε ντεντέκτιβ να τον παρακολουθεί. O Τάκης της είχε ζητήσει να μην βλέπονται για λίγο καιρό και εξαφανίστηκε για δύο μήνες. Η Αμάντα εξοργίστηκε μαζί του και αποφάσισε να διακόψει οριστικά και να μην τον αναζητήσει ποτέ πια. Όταν όμως εκείνος επέστρεψε και την ξανάριξε στο κρεβάτι, η Αμάντα εύκολα ξέχασε τους θυμούς της. Επιτέλους πού θα πήγαινε αυτή η σχέση; Υπήρχαν στιγμές που η Αμάντα ένιωθε μια βρώμικη πουτάνα, ένα άβουλο όργανο στα έμπειρα χέρια του Τάκη. Η μαιτρέσσα… που δεν θα γινόταν ποτέ σύζυγος.
-Τάκη, θα έρθεις να μείνεις σπίτι; Eννοώ οριστικά.
-Είμαι γέρος.
-Μην αλλάζεις συζήτηση.
Κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός… .
Ήταν η δεύτερη φορά που κουβαλούσε το παιδί του στα σπλάχνα της. Μα δεν του το’ χε πει. Χαίρεται μόνη της, λυπάται μόνη της, αγωνιά μόνη της. Μέχρι να πάρει την απόφασή της. Ξέρει ότι αν ο Τάκης το μάθει, ίσως την αφήσει για πάντα. Αλλά κι αν την αφήσει… δεν έχει πια σημασία. Η επιθυμία της για τον καρπό του έρωτά της είναι πιο μεγάλη και από τον ίδιο τον έρωτα. Άλλωστε, τι να κάνει έναν άντρα που έχει σχέση μαζί της εκ του ασφαλούς; Που τρέμει να εγκαταλείψει την καλοβολεμένη ζωούλα του για χάρη της «αληθινής του αγάπης»,όπως την αποκαλεί; O χρόνος είναι αποκαλυπτικός για τους ανθρώπους. Ο χρόνος την προηγούμενη φορά ήταν ανελέητος. Ήταν λίγο καιρό αφότου γνωρίστηκαν που έμεινε έγκυος. Σχεδόν δεν τον ήξερε καλά - καλά. Τότε, αν κρατούσε εκείνο το παιδί, θα ήταν η γοητευτική κατάληξη ενός πάθους. Το «θα το κρατήσω» της μεταφραζόταν σε «πόσο τέλεια μου κάνεις έρωτα». Όχι ότι είχε μητρικό φίλτρο. Απλά το σώμα της μιλούσε τότε, όχι το μυαλό της. Όταν έχεις χημεία με τον ερωτικό σου σύντροφο, αδημονείς να δεις το αποτέλεσμα της χημικής σας ένωσης. Και κείνος, όταν χανόταν μέσα στα μπούτια της, της έλεγε «κράτησέ το». Όταν όμως γυρνούσε σπίτι του και έβλεπε τα δυο του παιδιά, η σκέψη του άλλαζε αυτόματα.
Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο Τάκης αγνοεί τη δεύτερη φορά και η Αμάντα ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Σε λίγο η κοιλιά της θα αρχίσει να φαίνεται. Η μία βδομάδα είναι μηδαμινός χρόνος. Πώς μέσα σ’ αυτόν να πάρει μια δύσκολη απόφαση; Oι σκέψεις κατακλύζουν όλο της το είναι. Νιώθει ασφυκτικά, σε βαθμό που κινδυνεύει η αναπνοή της. Ο Τάκης στριφογυρίζει έντονα στο κρεβάτι. «Θα βλέπει κανένα κακό όνειρο»,συλλογίζεται εκείνη. Πηγαίνει κοντά του, τον αγκαλιάζει.
-Αμάντα…
-Εδώ είμαι…
-Τι απαίσιο όνειρο… τι ώρα είναι;
-Οκτώ…
-Έλα εδώ…
-Τάκη… .
Την κλείνει στην αγκαλιά του, έπειτα τη σπρώχνει ανάσκελα, της σκίζει την κυλότα, μπαίνει βίαια μέσα της και την κυριεύει. Εκείνη πονά, αλλά της αρέσει που του αρέσει να της κάνει έρωτα. Της ψιθυρίζει πρόστυχα λόγια και στο τέλος χύνει μέσα της πανηγυρικά. Μπαίνουν μαζί στο ντους και απίζουν ο ένας με το σώμα του άλλου. Την ξαναπαίρνει. Από πίσω αυτή τη φορά.
-Καύλα μου, καύλα μου…
Η Αμάντα αισθάνεται μια περίεργη ζαλάδα μέσα στην έξαψή της, νιώθει να χάνει τον κόσμο γύρω της. Εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος, ενώ το αριστερό της πόδι γλιστράει απότομα στη σαπουνάδα. Μετά σκοτάδι… .
Όταν άνοιξε τα μάτια της, είδε τον Τάκη από πάνω της μαζί με τον γιατρό.
-Τρόμαξε τόσο πολύ …
-Το παιδί… ψέλλισε η Αμάντα… το παιδί…
-Πρέπει να κάνετε τις σχετικές εξετάσεις το συντομότερο δυνατό… επεσήμανε ο γηραιός κύριος που ‘χε κληθεί βιαστικά στην γκαρσονιέρα από τον πανικόβλητο Τάκη.
Η Αμάντα δάκρυσε.
-Ελάτε, όλα θα πάνε καλά. μείνετε ξαπλωμένη, ηρεμήστε.
Ο Τάκης ξεπροβόδισε τον γιατρό και γύρισε αμίλητος στο δωμάτιο. Δεν κοιτούσε την Αμάντα στα μάτια. Ήταν απορροφημένος σε σκέψεις. Αναβόσβηνε το ένα τσιγάρο πίσω απ’ τ’ άλλο νευρικά.
-Δεν μπορώ ούτε να σου θυμώσω, της είπε στο τέλος. Εσύ φαίνεσαι αποφασισμένη.
Χρωμάτισε έτσι τη φωνή του, ώστε τα λόγια του ακούστηκαν ειρωνικά.
-Θα το κρατήσω, ήταν η απάντηση.
-Γιατί δεν μου το ‘πες;
-Φοβήθηκα.
-Τι φοβήθηκες;
-Εσένα… εμάς…
-Τι περιμένεις από μένα τώρα; Τι να κάνω;
-Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις… Εσύ ήσουν ξεκάθαρος από τη αρχή. Ειλικρινής. Δεν χωρίζεις.
-… … (σιωπή)
-Σκέψου μόνο αν θα το αναγνωρίσεις.
Ο Τάκης κοίταξε το ρολόι του.
-Πρέπει να φύγω. Μείνε στο κρεβάτι. Θα περάσω νωρίς το πρωί.
Πριν φύγει, της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, όπως ο Ιούδας έδωσε στο Χριστό.
Από κείνη την μέρα δεν τον ξαναείδε. Και λίγο έλλειψε να πιστέψει στα «πάντα» και στα «ποτέ». Η Μυρτώ έφερε την άνοιξη μέσα στην καρδιά της. Της πήρε μονομιάς όλο τον πόνο της εγκατάλειψης. Η γέννησή της ήταν η αναγέννηση της Αμάντας. Η ψυχή της μεγάλωσε, οι ορίζοντές της πλάτυναν, έγινε πιο δυνατή. Εκείνος δεν ήρθε ούτε στο νοσοκομείο, μα εκείνη το αποδέχτηκε. Δεν ξέρει ποια δύναμη την ώθησε σε τέτοια καλοσύνη. Δεν μπορούσε να τον μισήσει. Ίσως γιατί κατά βάθος ήξερε ποιος ήταν, από την πρώτη κιόλας μέρα της γνωριμίας τους. Μετά την γέννηση της μικρής, θέλησε να μείνει μόνιμα στην γκαρσονιέρα τους και να πληρώνει εξ’ ολοκλήρου το ενοίκιο αυτής. Όμως, άμεσα πληροφορήθηκε από τον ιδιοκτήτη ότι τα ενοίκια ήταν προπληρωμένα για δύο χρόνια. Λες και ο Τάκης είχε διαισθανθεί την θέλησή της. Ωστόσο, δεν προσπάθησε ούτε να του τηλεφωνήσει, θα ήταν μάταιο. Μέσα στην γκαρσονιέρα υπήρχαν ακόμα δικά του πράγματα και φωτογραφίες. Τίποτα δεν πείραξε. Πρόσθεσε μόνο φωτογραφίες τις Μυρτώς μέσα σε πολύχρωμες κορνίζες, καθώς και διάφορα παιχνίδια.
Μια Κυριακή πρωί είχε πάει την κόρη της στην παιδική χαρά. Η μικρή είχε κλείσει τα τρία της χρόνια και πραγματικά ήταν χάρμα οφθαλμών. Η Μυρτώ έπαιζε ανέμελη και χαριτωμένη. Με τις ξανθές μπουκλίτσες της να λάμπουν, με το χαμόγελο στο γλυκό της προσωπάκι. Μόλις είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω της και να λέει τα πρώτα ξεκάθαρα λογάκια της. Η Αμάντα έπιανε τον εαυτό της να γίνεται πιο παιδί από εκείνη. Δε χόρταινε να την βλέπει και να την αγγίζει. Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής, η Αμάντα έκανε να βάλει τη μικρή στο καροτσάκι. Εκείνη αντιδρούσε περίεργα. Την έδιωχνε επίμονα με το τρυφερό της δακτυλάκι σα να έλεγε «θέλω να με πάρεις αγκαλιά». Η μαμά της έκανε πως τη μάλωσε και κείνη άρχισε να κλαίει. Την ίδια στιγμή ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’ τα γκρίζα σύννεφα ως διά μαγείας.
-Ωχ, πάμε γρήγορα, θα βρέξει, ξεφώνησε μια άλλη μητέρα από το διπλανό παγκάκι.
-Ανοιξιάτικη μπόρα, σχολίασε η Αμάντα,καθώς έκλεινε το καροτσάκι και έπαιρνε τη μικρή αγκαλιά.
Αισθάνθηκε ψιχάλες στο πρόσωπό της.
-Γαμώτο, δεν έχουμε ομπρέλα.
Βγήκε άρον - άρον στον κεντρικό δρόμο, ενώ η βροχή δυνάμωνε. Το σπίτι βέβαια δεν ήταν πολύ μακριά, αλλά αν της τύχαινε και κανένα ταξάκι! Η μικρή άρχισε να βήχει και να κλαίει πιο έντονα, ενώ είχε γίνει ένα κουβαράκι μέσα στον κόρφο της. Η Αμάντα έτρεξε προς το απέναντι υπόστεγο, σε μια στάση λεωφορείου.
-Δεσποινίς, αν θέλετε,θα μπορούσα να σας πάω κάπου.
Η φωνή της φάνηκε γνώριμη, οικεία.
-Όχι ευχαριστώ, θα πάρω ταξί.
-Λέγομαι Τάκης Παππάς, είδα τη σκηνή.
-Ποιά σκηνή;
-Με την μικρή. Μπείτε μέσα, θα πάθετε πνευμονία κι οι δυο σας, για όνομα του θεού.
Η Αμάντα είχε ξαναζήσει μια παρόμοια σκηνή με τον ίδιο άνθρωπο κάποια χρόνια πριν. Στάθηκε για λίγο σκεφτική. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν αναπόφευκτα. Εκείνος χαμογελούσε και την κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια.
-Αμάντα, έλα! Μπείτε μέσα!
Ώστε τις παρακολουθούσε λοιπόν! Ή μήπως βρέθηκε τυχαία στο δρόμο τους; Τι ήθελε από τη ζωή τους;
-Aμάντα, έλα να πάμε στο σπίτι μας. Δεν θα σας αφήσω πια. Ποτέ. Μπείτε στο αυτοκίνητο.
Κάτι σκίρτησε μέσα της στο άκουσμα εκείνου του «ποτέ». Ασυναίσθητα σχεδόν έκανε ένα βήμα μπρος, άφησε το υπόστεγο, στάθηκε σαν υπνωτισμένη μέσα στη βροχή που έπεφτε πια επιθετική και θορυβώδης. Κλάματα ήρθαν στα μάτια της. Κλάματα που αναμείχθηκαν με τα κλάματα της μικρής και το νερό της βροχής. Ανάμειξη και εξαγνισμός μαζί. Πόνος και έρωτας. Συνέχιζε να μένει καρφωμένη στο ίδιο σημείο, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου. Έμοιαζε αιώνας, αλλά ήταν μόνο μια στιγμή. Μάνα και κόρη είχαν πια μουσκέψει ως το κόκαλο. Ο Τάκης όρμησε έξω από το αμάξι, πήγε προς το μέρος τους, τις αγκάλιασε με το σώμα του με αγάπη, με πρόθεση να τις προστατέψει.
Μέσα από τα δόντια της η Αμάντα μόλις κατόρθωσε να αρθρώσει όπως τότε… .
-Και γιατί να σας εμπιστευθώ;
.
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο Θέατρο-Εργαστήριο. Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, εργάζεται ως εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού και παραδίδει μαθήματα Γλώσσας, Λογοτεχνίας, καθώς και Ιστορίας και Θεωρίας του Θεάτρου. Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων. Εργογραφία: 1. H Προφητεία του Ανέμου [Ποίηση, Δωδώνη 2009], 2. Το Σώμα του Έγινε Σκιά [Νουβέλα, Ανατολικός 2010] 3 . Πληγές [Ποίηση, Γαβριηλίδης 2011].
[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

Η ιστορία τραβάει τον δρόμο της/της Ασημίνας Ξηρογιάννη

 πηγή:PROTAGON

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=14455

Στο βιβλίο της έκφρασης-έκθεσης της Γ' Λυκείου υπάρχει και διδάσκεται στους μαθητές ο λόγος που εκφώνησε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1979, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (Συγκεκριμένα στις 28 Μαΐου 1979 υπογράφτηκε στο Ζάππειο Μέγαρο η συνθήκη «περί προσχωρήσεως της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας»). Εκεί λοιπόν ο τότε πρωθυπουργός προσπαθούσε να αποδείξει, με λογικά και συναισθηματικά επιχειρήματα, πόσο τυχερή χώρα ήταν η Ελλάδα που έγινε δεκτή από τους γενναιόδωρους και πλούσιους Ευρωπαίους. Επεσήμαινε την ανάγκη δημιουργίας μιας μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας όπου οι λαοί θα συνεργάζονταν και θα ζούσαν αρμονικά, ειρηνικά και δημοκρατικά σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σπίτι όπου θα κυριαρχούσε η αμοιβαιότητα, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός και γενικά όλα τα -αλλήλο. Μάλιστα, τόνιζε ότι Ελλάδα μόνο ωφέλη θα είχε από αυτήν την ένωση αφού θα μπορούσε κι αυτή να οικειοποιηθεί όλα τα πλεονεκτήματα που είχαν τα κράτη-μέλη της Ευρώπης και να εξελιχθεί δημιουργικά σε όλα τα επίπεδα.

Διαβαζοντας και αναλύοντας αυτό το κείμενο με τους μαθητές μου λοιπόν εν έτει 2012! Και υπάρχει και η ερώτηση του βιβλίου: «Σε ποιο βαθμό επαληθεύτηκαν ή διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του Καραμανλή;», η οποία φαντάζει γελοία, αν την αξιολογήσεις μέσα στο πλαίσιο των ημερών που βιώνουμε εμείς οι Έλληνες ως έθνος. Οι μαθητές μου εξανίστανται και θυμώνουν και πολλάκις βρίζουν για την κατάντια μας που παίρνει σβάρνα και τα νιάτα και τους διαλύει τα όνειρα. Και τί να τους πεις τώρα εσύ;Οτι είχε δικαιο ο Σεφέρης που έλεγε ότι η Ελλάδα τον πληγώνει; Δεν ξεγελιούνται πια οι νέοι. Τα μεγάλα γουρλωμένα μάτια τους σε διαπερνούν και η ψυχή τους πάντα άγρυπνη. Βαθιές αποκλίσεις οικονομικές, μπεκετικά σκηνικά, καλπάζουσα ανεργία, πληθώρα αστέγων, μια Ευρώπη απομακρυσμένη από τις ανθρωπιστικές αξίες, ψυχική αλλοτρίωση του ανθρώπου μέσω του καταναλωτισμού, διαβολή των δημοκρατκών θεσμών και διαδικασιών, θυσίες εθνικές στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και της φιλελευθεροποίησης, ηγεμονικές τάσεις κρατών, παρελάσεις φιάσκο (άκου να χρειάζεσαι και πρόσκληση!), τουρκικές φρεγάτες να βολτάρουν στα χωρικά μας ύδατα, θρασύδειλη ηγεσία, διεφθαρμένοι πολιτικοί ταγοί και αδίστακτοι ευρωπαίοι προστάτες, κλαίουσα παιδεία, γενικό ξεπούλημα, μνημόνια της συμφοράς, μέτρα θανάτου για τον λαό (που έχει κι αυτός τις ευθύνες του).
Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν και τα βιβλία του (παλιού οργανισμού) ανανεώνονται. Καύτε τα επιτέλους! Τί θα έλεγε σήμερα ο Καραμανλής αν ζούσε; Oι ωραιοποιημένοι λόγοι και τα «ωραιοποιημένα οράματα» ξεπεράστηκαν από την ιστορία, η οποία τραβά πάντα τον δρόμο της, χωρίς να λογαριάζει. Όσο για μας που συναναστρεφόμαστε μοιραία τους νέους, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε παρά μόνο να μαθαίνουμε από αυτούς.

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ/ΦΑΚΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

 FEE THINKING ZONE
Σκουφά 64 και Γριβαίων, Αθήνα
http://freethinkingzone.gr/


 Π Ε Ρ Ι Π Λ Α Ν Η Σ Η


Η Τετάρτη – 25 Απριλίου 2012 – 7.00 μ.μ.



Μια εκδήλωση με αφορμή το βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου
ΦΑΚΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ
Ένα χρονικό για την Αθήνα

Ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος και ο σκηνοθέτης Γιάννης Μισουρίδης συνεργάζονται στο
γύρισμα ενός βίντεο με αφορμή το βιβλίο του Χ. Χρυσόπουλου: «Φακός στο στόμα». Στο Free Thinking
Zone θα μιλήσουν για την κοινή αυτή προσπάθεια και για το πώς η «ματιά» δυο δημιουργών που
χειρίζονται διαφορετικά μέσα, συναντιέται στο σημερινό αστικό τοπίο της Αθήνας.
Ο Χρήστος Χρυσόπουλος θα διαβάσει από το βιβλίο του «Φακός στο στόμα» και θα μιλήσει για τη σχέση
της λογοτεχνίας (και ενός συγγραφέα) με την περιπλάνηση, προβάλλοντας φωτογραφίες που τράβηξε στο
κέντρο της πόλης για τις ανάγκες του βιβλίου του.
Ο Γιάννης Μισουρίδης θα προλογίσει την προβολή της ταινίας του «Mieko» (2009, 12’) κατά τη
διάρκεια της οποίας παρακολουθούμε την περιπλάνηση μιας μυστηριώδους γυναίκας από την Ιαπωνία
μέσα στη χειμωνιάτικη Αθήνα και θα μιλήσει για τον τρόπο με τον οποίο «εξάγει» τις ιστορίες του από το
σώμα της πόλης.

Η λογοτεχνική έμπνευση θέλει τον... χώρο της

 ΤΗΣ  ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΚΟΥΖΕΛΗ

Στο καφέ ή στο σπίτι; Εννέα συγγραφείς μιλούν για το πού προτιμούν να γράφουν

 

 

 

 

Στο πολύβουο αεροδρόμιο της Ζυρίχης, κατά την αναμονή μεταξύ δύο πτήσεων, μια νεαρή γυναίκα γράφει στον φορητό υπολογιστή της. Τα δάχτυλά της πληκτρολογούν δαιμονισμένα. Πλήθη πηγαινοέρχονται, από τα μεγάφωνα ακούγονται ανακοινώσεις σε τρεις γλώσσες, όμως τίποτε δεν φαίνεται να την ενοχλεί. Μοιάζει να νιώθει εντελώς άνετα ανάμεσα σε όλον αυτόν τον κόσμο. Το σώμα της έχει στάση χαλαρή, στο πρόσωπό της διαβάζω την απόλυτη προσήλωση. Ποια είναι; Δημοσιογράφος; Blogger; Ή μήπως –σκέφτομαι με κάποια έξαψη– εμείς που την παρακολουθούμε είμαστε οι ανυποψίαστοι μάρτυρες της γέννησης του επόμενου διεθνούς μπεστ-σέλερ; Γιατί όχι; Μήπως η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η συγγραφέας του «Χάρι Πότερ» των εκατομμυρίων αντιτύπων, σε δημόσιους χώρους δεν έγραφε τις ιστορίες της; «Τα καφέ», υποστηρίζει κατ’ επανάληψη, «είναι ο καταλληλότερος χώρος για να γράψεις».
Δεν θα μάθω ποτέ τι έγραφε η γυναίκα στη Ζυρίχη, συναντώ όμως όλο και περισσότερους ανθρώπους σε καφέ και σε εστιατόρια, σε σταθμούς, σε χώρους αναμονής, σε πλατείες και σε πάρκα, ακόμη και το βράδυ σε παγκάκια ή στις σκάλες πολυκατοικιών, χωμένους στον φορητό υπολογιστή τους, με τα πρόσωπα φωτισμένα από τη γαλάζια λάμψη της οθόνης. Τι κάνουν; Γράφουν e-mails, ανανεώνουν τη σελίδα τους στο Facebook, συνομιλούν on-line με φίλους τους ή είναι πνευματικοί δημιουργοί εν ώρα εργασίας; Γιατί γράφουν σε δημόσιο χώρο; Είναι σημείο των καιρών; Νέα μόδα; Αναβίωση παλαιότερης τάσης; Κοινωνικό φαινόμενο; Εξυπηρετεί μια βαθύτερη ανάγκη; Οφείλεται σε λόγους πρακτικούς; Είναι διαδικασία κοινωνικοποίησης ή άσκηση εσωστρέφειας; Σχετίζεται με την ηλικία; Με περιστάσεις του βίου; Με το είδος της γραφής που καλλιεργούν; Αισθάνονται βολικά μέσα στον κόσμο; Ενοχλούνται; Τους ενοχλούν;
Ο υπολογιστής, ως σύγχρονο «αξεσουάρ» γραφής, ελκύει εύκολα σήμερα την προσοχή μας, όμως η συγγραφή σε δημόσιο χώρο είναι παγκόσμιο φαινόμενο με ιστορία και παράδοση. Ο Παπαδιαμάντης έγραψε τα περισσότερα διηγήματά του στο «κοινωνικό σπουδαστήριο» της μπακαλοταβέρνας του Καχριμάνη στου Ψυρρή και ο Καρούζος συνέθεσε το μεγαλύτερο μέρος της ποίησής του σε καφενεία. Για ορισμένους ο φλοίσβος της θάλασσας, το τραγούδι των τζιτζίκων και η δροσιά του πλάτανου στο καφενείο ή στην ταβέρνα των καλοκαιρινών διακοπών αποτελούν τον ιδανικό χώρο για τη συγγραφή ενός βιβλίου. Κάποιοι άλλοι επιτυγχάνουν την αυτοσυγκέντρωση στα πολύβουα καφέ με τη δυνατή μουσική. Τα Εξάρχεια, το Κολωνάκι, η Δεξαμενή και παλαιότερα τα καφενεία του Συντάγματος και της Ομονοίας έχουν φιλοξενήσει πάμπολλους έλληνες συγγραφείς εν ώρα δημιουργίας.
«Η πράξη της γραφής έχει διάφορους σκηνικούς χώρους ανάλογα με το είδος της και βέβαια με τον χαρακτήρα του γράφοντος», λέει στο «Βήμα» ο αρχαιολόγος και συγγραφέας Χρήστος Μπουλώτης. Για τον ίδιο, ο ιδιωτικός και ο δημόσιος χώρος οριοθετούν δύο ξεχωριστές δραστηριότητες και ιδιότητες, του επιστήμονα και του λογοτέχνη: «Προσωπικά για εμένα άλλους χώρους απαιτεί ο επιστημονικός-δοκιμιακός λόγος και άλλους ο λογοτεχνικός. Προϋπόθεση για τα αρχαιολογικά μου κείμενα είναι η απόλυτη συγκέντρωση και η σιωπή του γραφείου μου και του σπιτιού μου». Εκεί όμως δεν ευδοκιμεί η λογοτεχνία. «Ασκώ τη λογοτεχνική δραστηριότητα ευκολότερα σε δημόσιους χώρους και ιδίως σε καφέ. Οι θόρυβοι, η πολυκοσμία, οι εναλλασσόμενες εικόνες, τα χρώματα και οι μυρωδιές εισβάλλουν γόνιμα στη λογοτεχνική μου γραφή». Μερικά από τα πιο ώριμα κείμενά του μας αποκαλύπτει ότι έχουν γραφτεί σε τρένα, «από αυτά που διασχίζουν την Ευρώπη από άκρη σε άκρη». Δεν αισθάνεται άβολα όταν δρα λογοτεχνικά εν μέσω πλήθους. «Μπορώ και απομονώνομαι σαν να είμαι ο μοναδικός “ταξιδιώτης” του κόσμου. Καμιά φορά όμως τα λοξά ή περίεργα βλέμματα με γοητεύουν, με τον τρόπο που μας γοητεύει η πρόκληση».
Αυτός ο διαχωρισμός λειτουργεί και για τον Γιώργο Ξενάριο, ο οποίος μας λέει ότι πάντοτε έγραφε τα πεζά του σε καφενεία. «Το σπίτι το είχα για όλες τις άλλες δουλειές, για την κριτική, τη μετάφραση, τη διδασκαλία. Δεν μπορούσα να γράψω εκεί. Ο οικιακός χώρος είχε κάτι πιο “υπηρεσιακό”, το καφενείο είχε κάτι πιο θερμό, πιο ελεύθερο, που διευκόλυνε τη λογοτεχνική δημιουργία». Την περασμένη δεκαετία, μόνιμος κάτοικος στην περιοχή του Λόφου του Στρέφη, κατέβαινε με το τετράδιο και το στιλό του στο καφέ-μπαρ «Παρασκήνιο» στην Καλλιδρομίου και έγραφε. Η φασαρία γύρω δεν τον αποσυντονίζει. «Ο θόρυβος των μαγαζιών λειτουργεί για μένα ως ηχητικό τέμπο που με βοηθά να απομονωθώ και να γράψω. Η έξοδος για καφέ για μένα σημαίνει γράψιμο», εξηγεί και διευκρινίζει: «Οταν εργάζεσαι πολλές ώρες στο σπίτι και είσαι άνθρωπος από ιδιοσυγκρασία εξωστρεφής, αναζητάς την επαφή με τον κόσμο. Η λογοτεχνική δραστηριότητα σε έναν δημόσιο χώρο συνδυάζει τη βαθύτερη ατομικότητα που επιζητεί το γράψιμο με τη βαθύτερη κοινωνικότητα που ζητάει ο εαυτός».
Αντιθέτως για τη Ρέα Γαλανάκη, απαραίτητη προϋπόθεση για να γράψει είναι να βρίσκεται σε χώρο ιδιωτικό. «Χρειάζομαι απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και ησυχία και πρέπει να έχω μπροστά μου πέντε ώρες ελεύθερες χωρίς να με διακόψει κανείς», μας λέει. Γράφει στο σπίτι, κάποτε ακούγοντας κλασική μουσική, συχνότερα όμως μέσα στην απόλυτη σιωπή. Σε δημόσιο χώρο αποφεύγει ακόμη και να κρατήσει σημειώσεις. «Ντρέπομαι να βγάλω σημειωματάριο και να αρχίσω να γράφω σε δημόσιο χώρο. Μου φαίνεται κάπως ναρκισσιστικό. Γι’ αυτό, αν μου έρχονται κάποιες σκέψεις για το βιβλίο που γράφω, προσπαθώ να τις φυλάξω στον νου μου, να τις κρατήσω για να τις καταγράψω αργότερα στο σπίτι». Δεν έχει άδικο: ο Χέμινγκγουεϊ, ο Σαρτρ και η Μποβουάρ που δόξασαν τα καφέ και τα μπιστρό του παρισινού μπουλβάρ Σεν Ζερμέν κάνοντάς τα δημόσια «γραφεία» τους υποδύονταν ταυτόχρονα έναν ρόλο, έπαιρναν μια πόζα, έδιναν μια παράσταση, πρόβαλλαν δημόσια την εικόνα του συγγραφέα-διανοουμένου. «Μπορεί να μην είναι ναρκισσιστικό, άλλωστε πολλοί γράφουν σε δημόσιο χώρο, αλλά εγώ έτσι το αισθάνομαι», συνεχίζει η Ρέα Γαλανάκη, «το κύριο όμως είναι ότι προσωπικά χρειάζομαι απόλυτη αυτοσυγκέντρωση για να γράψω», επαναλαμβάνει.
Του είναι εντελώς αδύνατον να γράψει σε δημόσιο χώρο μάς λέει και ο Χρήστος Αστερίου. «Θέλω απόλυτη ηρεμία. Η συγγραφή είναι μια παντελώς μοναχική διαδικασία. Γράφω στο σπίτι, χωρίς μουσική, κάποιες φορές κλείνω και τα παντζούρια για να μη με αποσπά η θέα». Όταν είναι έξω παρατηρεί τον κόσμο και περιστασιακά κρατά σημειώσεις σε πρόχειρα κομμάτια χαρτί ή σε χαρτοπετσέτες. Σημειωματάριο δεν κουβαλά μαζί του. «Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο για συγγραφέα, αλλά συνήθως δεν έχω μαζί μου ούτε στιλό», λέει ο σαραντάχρονος πεζογράφος.
Από ανάγκη άρχισε να γράφει σε δημόσιους χώρους ο τριαντάχρονος κύπριος συγγραφέας Κυριάκος Μαργαρίτης, πριν από δώδεκα χρόνια, όταν υπηρετούσε στον στρατό. «Σιγά σιγά, άρχισα να κουβαλώ τετράδια σε καφετέριες ή μπιραρίες, συνήθεια που καλλιεργήθηκε σε υπερβολικό βαθμό όταν ήρθα στην Αθήνα. Είχα εντοπίσει συγκεκριμένα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης στα οποία είχα “κατανείμει” τις συγγραφικές μου δραστηριότητες: αλλού κρατούσα σημειώσεις για μυθιστόρημα, αλλού έγραφα ημερολόγιο, αλλού την αλληλογραφία μου. Η παρουσία των ανθρώπων, η μουσική, η σχετική βοή σε τέτοιους χώρους δεν με ενόχλησε ποτέ, αντιθέτως με έκανε να νιώθω πιο ασφαλής». H παμπ «Red Lion» στα Ιλίσια και το «Kαφεκούτι» της Σόλωνος ήταν μόνιμα συγγραφικά στέκια του. Πλέον, γράφει όλο και λιγότερο σε δημόσιους χώρους. «Φταίνε οι μοναχικοί περίπατοι, στοιχείο ζωτικό για το γράψιμό μου. Ένας καφές ή ένα ποτό στην πορεία είναι πάντα καλοδεχούμενα και συνοδεύονται ιδανικά από σκόρπιες σημειώσεις».

Ο Χρήστος Χωμενίδης κατέληξε να γράφει σε δημόσιους χώρους επίσης από ανάγκη. Ακολούθησε όμως την αντίστροφη πορεία από τον Μαργαρίτη. «Οταν ήμουν μικρός, εκεί γύρω στα είκοσι, για να γράψω έπρεπε να είμαι στο δωμάτιό μου, κλειδωμένος, και να είναι νύχτα, ώστε να μην έρθει να με διακόψει κανείς. Είχα την εντύπωση ότι οποιοσδήποτε περισπασμός μπορούσε να μου χαλάσει τον οίστρο. Όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο βολικός» μας εξομολογήθηκε. Εγραψε το τελευταίο βιβλίο του σε καφέ, στο «Floral» στα Εξάρχεια, σε άλλο στην Κέρκυρα και σε ένα τρίτο στην Αθήνα που κρατά μυστικό. Οι λόγοι ήταν πρακτικοί. «Δεν μπορώ να γράψω χωρίς τσιγάρο». Εχει όμως ένα μικρό παιδί στο σπίτι που δεν είναι σωστό να μεγαλώνει μέσα στον καπνό. Ετσι ο μπαμπάς-συγγραφέας, ελλείψει άλλου χώρου, καταφεύγει σε καφέ, με το λάπτοπ του και τα ακουστικά του. «Είναι ωραία, έχεις την αίσθηση ότι πας στη δουλειά σου», λέει, «είναι καλύτερα να γράφεις φορώντας παπούτσια παρά με τις πιτζάμες σου».
Πολύ δύσκολα θα έγραφε σε δημόσιο χώρο η Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Για να λειτουργήσει ως συγγραφέας, της είναι απαραίτητη η ιδιωτικότητα, η απομόνωση. Ναι, κρατά σημειώσεις σε καφέ και σε εστιατόρια και δεν της είναι ανοίκεια η εικόνα κάποιου που γράφει σε δημόσιο χώρο. «Σήμερα όλοι είναι ένα με ένα λάπτοπ και κάτι κάνουν, είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις κάποιον να γράφει στον υπολογιστή του σε ένα καφέ, δεν αποτελεί θέαμα, δεν είναι κάτι αξιοπρόσεκτο» παραδέχεται, αλλά η ιδέα του γράφειν δημοσίως προσωπικά τής είναι πολύ ξένη. «Σε τρία χρόνια, στο κοινόβιο όπου θα βρεθούμε όλοι μαζί λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, αναγκαστικά θα γράφω δημοσίως», λέει με πικρό χιούμορ.
Τον δημόσιο χώρο χρησιμοποιεί κατεξοχήν ως τόπο δημιουργίας η νεαρή ποιήτρια Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη γιατί δεν ξέρει πότε θα την επισκεφθεί η έμπνευση. «Κυκλοφορώ μονίμως με ένα σημειωματάριο γιατί δεν ξέρω πότε θα μου έρθει το κίνητρο να γράψω. Εχω γράψει σε καφέ νοσοκομείων, σε μπαρ, σε στάσεις λεωφορείων». Κατά τα τρία τέταρτα, τα ποιήματά της γράφονται σε χώρους κοινόχρηστους, δημόσιους. Επειτα, στην ησυχία του σπιτιού της, μακριά από τη φασαρία των δημόσιων χώρων, διαβάζει, ελέγχει τον ρυθμό της γλώσσας και να κάνει διορθώσεις. «Ποτέ δεν έχω νιώσει αμήχανα», απαντά όταν τη ρωτάμε αν αισθάνεται ότι γίνεται αντικείμενο της παρατήρησης του βλέμματος των γύρω. «Ίσα, ίσα, πολλές φορές πράγματα που βλέπω, που ακούω, που μυρίζω στον χώρο που βρίσκομαι μπαίνουν στο ποίημα, σαν να καρφιτσώνονται στον χώρο και στον χρόνο, και μετά μιλώ για το οικουμενικό που θέλω εκφράσω».
Περιστασιακά, εξ ανάγκης και μόνο αν δεν γίνεται διαφορετικά γράφει σε δημόσιο χώρο ο Χρήστος Χρυσόπουλος. Δεν μπορεί μάλιστα να γράψει πουθενά αλλού εκτός από το σπίτι του στην Αθήνα. Ξυπνάει πριν από το χάραμα, όταν ακόμη το σπίτι είναι σιωπηλό, και εργάζεται στο γραφείο του, σε έναν χώρο ουδέτερο, χωρίς πίνακες στους τοίχους, χωρίς post-it με υπομνήσεις κολλημένα τριγύρω, χωρίς μουσική. Μέσα στην απόλυτη ησυχία ξαναπιάνει το νήμα της αφήγησης από το σημείο που το άφησε την προηγούμενη μέρα. Κάποτε, στη διάρκεια ταξιδιού του στη Μάλτα χρειάστηκε να γράψει ένα κείμενο για ελληνικό περιοδικό. Το έγραψε στο καφέ που έπαιρνε το πρωινό του. «Δεν με ενοχλεί ο κόσμος», διευκρινίζει, όμως κατά κανόνα βρίσκει ότι οι δημόσιοι χώροι «έχουν πολλή φασαρία, πολλή μουσική, δεν είναι ευεπίφοροι για να λειτουργήσει η δημιουργική φαντασία». Αποτελούν κυρίως χώρους από τους οποίους αποθησαυρίζει εμπειρίες. Η γραφή του προκύπτει από την παρατήρηση στον δημόσιο χώρο. «Η πόλη φιλοξενεί πολύ κείμενο» μας λέει και, όταν γράφει σε δημόσιο χώρο, αισθάνεται ότι ο περισπασμός δεν προέρχεται από την κίνηση, τον κόσμο και τους θορύβους αλλά από το γράψιμο καθαυτό, γιατί αποσπά την προσοχή του από όσα διαδραματίζονται γύρω του και ως συγγραφέας αισθάνεται «ότι χάνω κάτι που συμβαίνει εκείνη την ώρα εκεί».


ΠΗΓΗ:TO BHMA/ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
             ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  11/04/2012, 14:22
            

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ : O EΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ



  Πρωτοσυνάντησα τον ποιητή στα φοιτητικά μου χρόνια,τότε που γίνονταν οι όμορφες πνευματικές ζυμώσεις,τότε που άρχιζα δειλά δειλά να λαμβάνω μέρος σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.Ήταν στο σπίτι μιας φίλης,όπου, ξεφυλλίζοντας βιβλία,έπεσα πάνω στο ποίημα που είχε γράψει για τον Καβάφη:

Nύχτες ακόλαστες,πιοτά,σφοδρά συμπλέγματα,γιγάντιες,
σα θόλοι ναού ηδονές.Κι άγνωστες,περ΄από κάθε πρόσχημα,
τραχιές,σα νίκες,αμαρτίες.
Και το πρωί επέστρεφε μόνος κι εξαντλημένος κι ώριμος
κομίζοντας,σα μια καινούργια αγνότητα,το νέο αμαρτωλό
του ποίημα.

Ενθουσιάστηκα μ΄αυτό.Ως φοιτήτρια φιλολογίας  τότε μελετούσα  πολύ ποίηση και ο Καβάφης είχε τα πρωτεία στις μελέτες μου και με γοήτευε η γραφή του.Αρα,συναντούσα για πρώτη φορά έναν ποιητή,το Λειβαδίτη που ΄χε γραψει ένα υπέροχο ποίημα για τον δικό μου αγαπημενο ποιητή.Και μάλιστα υφολογικά  εκείνο το ποίημα  έμοιαζε με τα ποιήματα του  Καβάφη.Αυτό ήταν!Από τότε ξεκίνησα να διαβάζω Λειβαδίτη και ,όσο ήμουν φοιτήτρια περίμενα εναγωνίως κάτι  να ακούσω γι΄αυτόν από τους καθηγητές μας στο μάθημα της Λογοτεχνίας,αλλά δεν άκουσα ποτέ τίποτα.Ούτε λέξη.Και το λέω με παράπονο αυτό.
Από τότε ως σήμερα δεν έπαψα να επιστρέφω στο έργο του Λειβαδίτη.Απλά γιατί δεν μπορείς να μην επιστρέφεις στην ομορφιά.
Όμως,τί σημαίνει για μένα αυτή η ποίηση και γιατί με αφορά...Είναι μια ποίηση που νιώθω κάθε φορά ότι με κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια.Μια ποίηση που με ξεγυμνώνει  και με αναγκάζει να βλέπω  μέσα μου Παλεύοντας και γω όλα τα χρόνια με την τέχνη του λόγου,έχοντας την αγωνία της γραφής,προσπαθώντας να  βρω τη δική μου φωνή,και ερχόμενη σε επαφή με διάφορους ποιητές,φτάνω να πω ότι ο Λειβαδίτης μου δίνει μαθήματα ποιητικής τέχνης:απλότητα,διαύγεια,καθαρότητα.
Ποίηση χωρίς περιττά στολίδια,εύστοχη,δεόντως υπαινικτική και διεισδυτική.Ποίηση που στοχεύει στο καθολικό,που μετατρέπει το ατομικό βίωμα σε καθολικό.Η απλότητα είναι πάντα ζητούμενο του ποιητή

Παραθέτω στίχους από το αυτοαναφορικό ποίημα Απλή Κουβέντα:
 
    Θα θελα να μιλήσω απλά
    όπως ξεκουμπώνει κανείς
    το πουκάμισό του και
    δείχνει ένα παλιό σημάδι.

Και στο τέλος του ποιήματος:

    Μας φτάνει να μιλήσουμε απλά
    όπως πεινάει κανείς απλά
    όπως αγαπάει
    όπως πεθαίνουμε απλά.

Υπάρχει μάλιστα και ποίημα  με τίτλο:<Απλοί στίχοι>:

    'Eνα σπίτι για να γεννηθείς
    ένα δέντρο για  ν΄ανασάνεις
    ένας στίχος για να κρυφτείς
    κι ο κόσμος για να πεθάνεις.

Ειλικρινής,ατόφιος ,άμεσος...κυρίως στα ολιγόστιχα ποιήματά του.

Συχνά αυτοαναφορικός:

<Εκοψα μικρά μικρά κομματάκια τον εαυτό μου
και τον μοίρασα στα σκυλιά.Τώρα κάθομαι μές στη νύχτα
και σκέφτομαι πως ίσως πια μπορώ να γράψω ένα στίχο αληθινό>.
<Κι η ποίηση είναι ένα θανάσιμο παιχνίδι που τα χάνεις όλα>,
λέει στο θανάσιμο παιχνίδι του>
Κι αλλού: Κι η ποίηση είναι μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις
ύστερα από χρόνια όταν δεν μπορεί να σου χρησιμεύσει πια σε τίποτα

Στον <'Ανθρωπο με το Ταμπούρλο>[ένα κείμενο που ονειρεύομαι κάποτε
να δραματοποιήσω] μιλάει για το ρόλο και την αποστολή του ποιητή.

 Το δεύτερο στοιχείο που σημειώνω είναι οι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ του,όπως τους αποκαλώ,και εξηγούμαι αμέσως.Στίχοι που προκαλούν σοκ,στίχοι που λειτουργούν ως μικρά πυροτεχνήματα/μικρές βόμβες  και τους συναντούμε  στο τέλος των ποιημάτων.Εκεί που΄χω βολευτεί μέσα στο ποίημα,έρχεται και μού ταράζει τα νερά,με ξεβολεύει ,με ανατρέπει εν τέλει.Μπορεί να μην θυμάμαι καλά  ολόκληρο  το ποίημα,όμως  κάποιοι στίχοι παντού και πάντα με συντροφεύουν :

*Κύριε,αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο
*Μια μέρα θα βρέχει και θα πεθάνω από νοσταλγία.                                                                                       *Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος       είσαι                                                                                                                                                                                   *Ω εσείς που ναυαγήσατε σε θάλασσες που δεν ταξιδέψατε ποτέ.                                                                   *Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει.                                                                                           *Μόνο αφήστε με μες στο όνειρο,γιατί εκεί κανείς δεν πεθαίνει                                                                                                                                                                     *.Κι η ποίηση είναι η λέξη που αποσιωπήθηκε για να μας οδηγεί σε ουράνιες
παρανοήσεις.
*Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ.

  Το τρίτο στοιχείο που με γοητεύει στο εργο του είναι το  κοινωνικό πρόσωπο
της πολύπλευρης ποίησής του σε συνδυασμό με μια βαθιά ανθρωπιά και τρυφερότητα
που το διακατέχει.Πιστεύω ότι ο Λειβαδίτης αγαπά  βαθιά τον άνθρωπο και τις πράξεις
του,γι΄αυτό και τον τοποθετεί στο κέντρο του ποιητικού του σύμπαντος.Kατανοεί και ερμηνεύει συχνά τους ήρωες των ποιημάτων του,θίγοντας πάντα τη υπαρξιακή τους αγωνία.

(Για να κάνω μια σύνδεση με το σήμερα,και επειδή ο ποιητής συνδιαλεγόταν διαρκώς με την εποχή του,ας αναλογιστούμε τώρα όλοι εδώ,δεδομένης,απ΄τη μια της κοινωνικής διάστασης της ποίησής του ,και απ΄την άλλη δεδομένης της εκρυθμης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης που βιώνουμε,ΤΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΘΑ 'ΕΓΡΑΦΕ ο Λειβαδίτης αν ζουσε)

Διακρίνω μια ουμανιστική διάθεση στα έργα του.Και γράφει:

To βράδυ έχω βρει έναν τρόπο να κοιμάμαι/τους συγχωρώ όλους έναν έναν

Και από το ποίημα Μη σημαδέψεις τη καρδιά μου :

Και όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου
Κάπου βαθιά μέσα της ζει το παιδικό σου πρόσωπο
Δεν θα΄θελα να το λαβώσεις.

Ο Λειβαδίτης ,συνδιαλεγόμενος με την ταραγμένη εποχή του,την πραγματικότητα,αλλά
και το όνειρο,περιδιαβαίνει<ανυπεράσπιστος και ωραίος> μέσα στην ποίηση,και πιστεύω
ότι κάνει λέξεις το ανείπωτο τελικά και ας είναι αυτό που φοβάται.Το έργο του μου δίνει
την αίσθηση της ολότητας ...Όσο για το ύφος του...βαθιά εξομολογητικοί μονόλογοι και
αφηγήσεις γεμάτες αλήθεια.Εκτιμά ,ωστόσο και τη σιωπή:Ο λόγος είναι μάταιος αν δεν κρατά μέσα του τη σιωπή>,γράφει.Και αλλού:<Η σιωπή είναι η μόνη ελευθερία>Και για την γυναίκα μιλάει και για τον έρωτα μιλάει συνέχεια με ψυχή ανοιχτή και βλέμμα καθαρό.Οι Πολύτιμοι Στίχοι
του πολύτιμοι για μένα οδηγοί:<Αν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο,είμαστε κιόλας
νεκροί>
Κάπως έτσι αφουγκράζομαι τον Λειβαδίτη και τον φέρω μέσα μου αξία ακέραια.Και τολμώ να μιλήσω για εξανθρωπισμό των λέξεων.Πατώ στα ίχνη του  ξέροντας ότι, αν και< θα πεθαίνω κάθε μερα>,
εγώ θα εξακολουθώ να γραφω στίχους.

Να!Τώρα δα γράφω στίχους απ΄τους στίχους  του:

AN  ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ,
ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΝ ΕΥΕΛΠΙΣΤΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΑΛΗΘΙΝΟ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ.

[Η ομιλία της  Ασημίνας Ξηρογιάννη στα πλαίσια του δέκατου κύκλου της εκδήλωσης ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ,αφιερωμένη στον Τάσο Λειβαδίτη ,που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Γαβριηλίδη και η ΕΡΑ/5 ΑΠΡΊΛΗ 2012]
                                                                      

BAΓΙΑ ΚΑΛΦΑ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

Είναι ένα μυαλό
Αφημένο στο τραπέζι
Άθικτο

Μια καρδιά
Κι αυτή άθικτη

Κι ένα σώμα
Δύο μέτρα άπ΄τα χέρια σου

Βαθιά  θιγμένο

*******

ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΄Η ΓΚΡΟ ΠΛΑΝ

Πάρε το σώμα σου
Με δυσκολεύει
Είναι τόσο υπαρκτό
Σκοντάφτω στους ώμους σου
Δεν βρίσκω τον ήλιο
Να βγω

Κι όλο κάτι τέτοια σου λέω
Ασυνάρτητα

***********

ΠΟΙΗΣΗ

Όπως όταν βάζεις την τελευταία πινελιά
Σ΄έναν κατάλευκο πίνακα

************

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ


Τα επικίνδυνα ποιήματα
Τα ξέρεις,σε τραβάνε
Στο άπειρο
Το χάος
Το μηδέν

Χωρίς πρόσωπο

Είναι αυτά που
Σκίζεις ένα κάθετο πρωί
Και κάνεις πως
Ποτέ δεν υπήρξαν

************

ΣΥΝΟΔΕΙΑ

Κι ύστερα γίνεσαι
Πιο κυνικός  κι απ΄το φεγγάρι
Πιο μόνος κι απ΄την παλάμη  σου

Άηχος

Σχεδόν χρόνος

**************

ΨΥΧΡΟ

Ο  ποιητής
Είναι αδίστακτος
Περνά
Πάνω άπ΄τα ανυποψίαστα ποιήματα
Περιεργάζεται προσεκτικά
Ένα προς ένα
Τα μέλη
-Νεογέννητες λέξεις-

Μες στο χέρι του πιάνει τα καχεκτικά

Και τα πνίγει

[Από την Ποιητική Συλλογή Απλά Πράγματα,
Γαβριηλίδης 2012]

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΘΕΑΤΡΟ

 Αγαπητοί φίλοι,

το varelaki παρουσιάζει άλλο ένα θεατρικό εργάκι που γραφτηκε με κέφι και μεράκι από παιδιά για τα παιδιά

 Σήμερα ανέβηκε στο site της Πρωτοβάθμιας Β' Αθήνας και το 2ο θεατρικό που έγραψαν οι μαθητές  της Γ' στο ολοήμερο με την δασκάλα της θεατρικής αγωγής,την συνάδελφο,κ.Σπυριδούλα Μπιρπίλη. Μπορείτε να το κατεβάσετε και να το διαβάσετε εδώ.

http://www.dipevath.gr/index.php/anakoinwseis-sx-monadwn.html

<Τις περισσότερες φορές όταν μιλάμε για σχολικό εκφοβισμό (bullying) το μυαλό μας πάει στο θύμα. Εμείς είδαμε τα πράγματα από την πλευρά του ''Κακού''...Είναι πάντα ο θύτης ''κακός'' ή έχει λόγο που φέρεται έτσι; Και πώς θα βοηθήσουν οι Κακοί των παραμυθιών το ''Κακό'' παιδί;>,προλογίζει η κ.Μπιρπίλη.

Καλή ανάγνωση!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ;

 ...γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Αγαπητοί αναγνώστες, το  VARELAKI  έχει την χαρά να παρουσιάσει το  έργο που έγραψε η συνάδελφος Θεατρολόγος Σπυριδούλα Μπιρπίλη με τους μαθητές της του Στ2 τμήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου  Ν.Ψυχικού!Στηρίζουμε τις όμορφες και ελπιδοφόρες  προσπάθειες ,τις έχουμε ανάγκη σε  τέτοιες εποχές!Το έργο ανέβηκε στην ιστοσελίδα της Πρωτοβάθμιας  Εκπαίδευσης Β' Αθήνας, από όπου μπορείτε και να το διαβάσετε. Γιατί,όπως σημειώνει και η κ.Μπιρπίλη,<< στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε τα όνειρα μάς χρειάζονται και γιατί όπως φαίνεται τα παιδιά αντιλαμβάνονται πλήρως τι συμβαίνει.>>


http://www.dipevath.gr/index.php/anakoinwseis-sx-monadwn/2944-paramythi.html

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Σκιές στο πρόσωπό σου,
σκοτάδια
σου αγκαλιάζουνε τα μάτια
κι εγώ θέλω
τ΄άστρα σου ν΄αγναντέψω.

Σε μια φωτογραφία
πως να  χωρέσει  λίγος έρωτας,
κι απ΄το κορμί σου
να στάξει μια σταγόνα
θηλυκότητας
στα δάχτυλά μου.


******


Εμείς υπάρχουμε

Εμείς υπάρχουμε για να βουλώνουμε
Τις χαραμάδες στα παραθύρια των φιλοσόφων
Εμείς υπάρχουμε ανάμεσα στους άλλους
Για να μας δείχνουν με το δάχτυλο
Εμείς τρεφόμαστε από λοξές ματιές
Από κρύα αγγίγματα

Εμείς ζητάμε
Τί άραγε ζητάμε;
Έναν έρωτα
Μια πατρίδα στα όνειρά μας
Ένα στίχο να κυλάει
Ένα στίχο να δακρύσουμε
Να ζεσταθούμε αδέρφια ποιητές  


*******

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Σκύβω πάλι μέσα μου
να σκάψω, να βρω στίχους
κι  όλο αμφιβάλλω...
θ΄αναδυθούν ξανά
πίσω στο φως;


*********


Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου

Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου
μονάχα σε μια νύχτα.

Φύλαξε κάτι για τη νύχτα-φωτιά,
να 'χεις κι εσύ ν' ανάψεις
ένα δαυλό για το δρόμο.

Φύλαξε κάτι για μια νύχτα απόγνωσης
-που η ψυχή θα λαχταράει-
να 'χεις να στρώσεις δίπλα σου
κορμί και πόθο,
ιδρώτα ν' ανταλλάξεις.

Φύλαξε κάτι για μια νύχτα πόνου,
στίχους να κάνεις τα όνειρα,
να 'χεις να σκάβεις μέσα στην καρδιά,
να μην πνιγείς,
πάτο να βρεις για να πατήσεις.

Φύλαξε κάτι για το τέλος.
Πρώτα θα φύγει η ψυχή,
μετά το χούι
κι ύστερα τ' όνειρο.



******



Ρωγμές γεννούν τη νύχτα

Απόψε για σένα τρυπιέται
το σκοτάδι απ' το φεγγάρι.
Οι δρόμοι της Σαλονίκης παραμονεύουν
κι εσύ μαραίνεσαι με μια ζωή στην ταμπακιέρα
που δε σε κόφτει πώς να τη στρίψεις άφιλτρο
κι αφήνεις να στη φουμάρουν τυχοδιώκτες.

Δεν είναι γι' άλλον
τα φώτα των μακρινών χωριών
που τρεμοπαίζουν,
για σένα γεννήθηκε η νύχτα.

Αν ξεκολλήσεις απ' τις σπασμένες πλάκες
των πεζοδρομίων
-κι οι τοκογλύφοι χάσουν ένα σίγουρο χαρτί-
τότε θα δεις θεούς και δαίμονες
να τριγυρνάνε στ' απόμερα σοκάκια.

Θα δεις τη νύχτα να ξεπετιέται
απ' τις ρωγμές παλιόσπιτων διατηρητέων
και θ' ανασάνεις, στα γεννητούρια,
τ' αρώματα των νυχτολούλουδων.

TWEET_STORIES

Open Book

#TWEET_STORIES: Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες (ανοικτή πρόσκληση συμμετοχής)

Η καθημερινή συμμετοχή στα κοινωνικά δίκτυα έχει επιφέρει νέες συνήθειες στον τρόπο έκφρασης, με κύριο χαρακτηριστικό τον συμπυκνωμένο λόγο. Κλασικότερο παράδειγμα όλων το Twitter με το όριο των 140 χαρακτήρων ανά δημοσίευση.
Μικρά κείμενα, κοφτές φράσεις, πεπερασμένος αριθμός λέξεων, που όμως εμπεριέχουν όλες τις ιδέες, την έμπνευση και τα νοήματα της νέας εποχής.

Το ερώτημα είναι αν η λογοτεχνία μπορεί να λειτουργήσει στο ασφυκτικό πλαίσιο της πολύ μικρής φόρμας των κοινωνικών δικτύων. Το συγγραφικό ταλέντο ξεχειλίζει στο διαδίκτυο, οπότε ας αποπειραθούμε να συλλέξουμε πρωτότυπες ιστορίες που χωράνε σε 140 χαρακτήρες. Άλλωστε, ο μεγάλος Ernest Hemingway έγραψε την πιο διάσημη μικρή ιστορία με μόλις 6 λέξεις ή αλλιώς με 33 χαρακτήρες: "For sale: baby shoes, never worn."

Γράψτε ένα ολοκληρωμένο μικροδιήγημα με ελεύθερο θέμα έως 140 χαρακτήρες (όπως οι αναρτήσεις του Twitter - όχι 140 λέξεις) και στείλτε το με e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση tweet.stories.gr@gmail.com  για να υποβάλλετε συμμετοχή στην ψηφιακή συλλογή TWEET STORIES.

Τα καλύτερα μικροδιηγήματα που θα επιλεγούν, θα εκδοθούν από την ανοικτή βιβλιοθήκη OPENBOOK [www.openbook.gr] σε ψηφιακό βιβλίο (e-book), που θα διατεθεί ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons.

Προθεσμία υποβολής συμμετοχών είναι η 31η Μαΐου 2012.

Σημείωση: Οι 140 χαρακτήρες αφορούν γράμματα, σημεία στίξης και κενά (όπως στο twitter). Οι κειμενογράφοι Microsoft_Word και OpenOffice_Writer διαθέτουν μετρητή χαρακτήρων: [Μενού > Εργαλεία > Καταμέτρηση λέξεων > Χαρακτήρες (με κενά)]

Διαβάστε τις προϋποθέσεις συμμετοχής >>> 

• Στη συλλογή Tweet Stories μπορεί ελεύθερα να υποβάλλει συμμετοχή οποιοσδήποτε, με ένα και μόνο μικροδιήγημα.
• Τα μικροδιηγήματα θα πρέπει να έχουν έκταση έως 140 χαρακτήρες (με τα κενά) και να είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα.
• Η κάθε συμμετοχή θα πρέπει να περιλαμβάνει επίσης το ονοματεπώνυμο του συγγραφέα (ή λογοτεχνικό ψευδώνυμο) καθώς και έναν μόνο ενεργό σύνδεσμο (link) προς σχετικό δικτυακό τόπο ή προφίλ του συγγραφέα (ιστολόγιο, Facebook, Twitter, Google+, Linkedin, MySpace, e-mail κλπ)
• Κάθε συμμετοχή θα πρέπει να είναι μη δημοσιευμένο έργο του ίδιου του δημιουργού.
• Με την αποστολή του μικροδιηγήματος ο συμμετέχων αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση και εκχωρεί στους διοργανωτές, στην περίπτωση που επιλεγεί, το δικαίωμα για δημοσίευση του έργου του σε ειδική έκδοση ψηφιακού βιβλίου (e-book), το οποίο θα διατεθεί δωρεάν στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons μέσω της ανοικτής βιβλιοθήκης OPENBOOK.
• Η αποστολή μικροδιηγήματος για τη συλλογή Tweet Stories προϋποθέτει και συνεπάγεται την ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων.

Διαβάστε τη σχετική δημοσίευση με ενδιαφέρουσες προσθήκες και παραπομπές από τον "Ηλεκτρονικό Αναγνώστη"