EIΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ //ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Γράμμα στον Κώστα Καρυωτάκη

Ποιητή με το διάφανο δέρμα,
το δέντρο που σε ίσκιωσε
ρίχνει τα κλαδιά του στον όρθιο ύπνο μας.
Μ’ αυτά παλεύουμε να σε κοιτάξουμε.

Κι αν σε πουλήσαμε κι εσένα,
κι αν βγάλαμε απ’ το αίμα σου θεωρίες φιλολογικές
που βαριεστημένοι φοιτητές σε αίθουσες πνιγμού αναμασούν
συγχώρα μας ποιητή, 

μα δεν ξέραμε τρόπον άλλο να υπάρξουμε .

Εμείς οι φιλόλογοι 

με τα γαριασμένα πετσιά 

με την εμμονή στο ακέραιο καθήκον

με τα μάτια σταχτιά

εμείς που δε θα πεθάνουμε ποτέ από αηδία 

σε χαιρετούμε

ποιητή 

μέσα από το βυθισμένο στη σκόνη 

κλουβί μας.

****

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε

                                          Κίτρινο μάτι πίσω απ' το σεντόνι
                                          δίχως ρυτίδα να στέκει καρφί στο στέρνο τ' ουρανού
                                          μαγνήτης που ρουφά τους κύκλους των φθαρτών ματιών.

Ελάτε μικρά μου παιχνίδια.
Ισιώστε τα κορμιά κι αφεθείτε
στης γιορτής το φευγάτο θεριό που ανασαίνει.

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε.

Μοναχά αυτά τα λιμνάζοντα όρη
που αργοσαλεύουν στο κύμα της άμμου
και βαραθρώνουν την εύκαμπτη στίλβη
της μουσικής που συνέχει τη νύχτα.

Δεν είναι τίποτα πιο πέρα για να δείτε.

Μοναχά αυτές οι πνιχτές δίχως σάλιο ανάσες
μες στα ολόφωτα μάτια του δίσκου
που ανηλεής
βυθίζει τη φωτιά του Προμηθέα
στο άσπρο σεντόνι της θάλασσας.

***

Γιαννούλης Χαλεπάς

Ο σάτυρος μου γελά μεθυσμένος.
Στο μάρμαρο ξυπνάει το τρέμουλο.
Καρφώνεται στιλέτο στον κρόταφο.
Με προγγάει.

Τα νύχια μου σπάσαν.
Τρέχουν αίμα τα δάχτυλα.
Η μπίλια του ματιού αλώβητη
εκεί να με δείχνει.

Γίνεται το έργο να στέκει πιο πάνω απ' το χέρι του πλάστη.

Γίνεται.

Όταν ξυπνά το άλλο του μάτι τη νύχτα.
Αυτό που στοχεύει στην αντίπερα όχθη

με του Διονύσου το ξεδιάντροπο γέλιο.

***

Στη  φλέβα της πέτρας, Βακχικόν 2018

ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΤΖΙΜΑΚΗ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1. Post-it στον τοίχο του γιατρού Ινεότη

                                     «Ο γιατρός Ινεότης»

Όλοι νομίζαν ότι κάποιον περίμενα
Κι εσύ ερχόσουν
Κάποτε αποφασιστικός κάποτε αδιάφορος
– πάντοτε έφευγες με τρυφερότητα κι 
ερχόσουν με ένα αίσθημα νικητή.

Με χέρια και πόδια πολλά Γράμματα πολλά 
Με ανάποδα 
φορεμένα παπούτσια
Και ξέφτια να κρέμονται 
από Τις μέρες που Δεν 

επιδιορθώθηκαν

Με γοητεία σιωπηλή κι αγόγγυστη κουβάλαγες
Μαζί σου
Όλα τα αγάπησα του κόσμου
Και κράδαινες τον όμορφο εαυτό
Της χαμένης σου νιότης
Ήσουνα ζώσα ιστορία για μένα
Πόλη αταξίδευτη
Όλες οι στάσεις που δεν κάναμε
Και
Ενώ
Όλοι σε περίμεναν

Εγώ

Δεν ανησυχούσα καθόλου

Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 7ο 251 (AP VII 251)

****

2. Ο μητραλοίας

                                      Ό, τι γίνεται γύρω μου γίνεται ξαφνικά ό,τι γίνεται μέσα μου γίνεται ξαφνικά.

                                                                                  «Πεισίστρατος»

Ήταν έτοιμος για τη μεγάλη του στιγμή και που 
αμφέβαλλε ώς τώρα όλα όμως είχαν σταθεί μέσα του
 όρθια γι’ αυτό αναπήδησε πάνω στην ασπίδα του ο 
μητραλοίας που δεν ήτανε φυγάς όμως τώρα θα γινότανε 

δραπέτης με χέρια που θά ’βαφε με ένα χρώμα υβρίδιο

έπρεπε έπρεπε γρήγορα να δράσει να κοσκινίσει τη λάσπη 
για να φτάσει στην καρδιά του χώματος δεν υπήρχε καιρός 
για χάσιμο το δέρμα έπρεπε να ξαναγεννηθεί να επουλωθεί 

να επωάσει να υπάρξει είτε έτσι είτε αλλιώς

έπρεπε πάλι να βγει απ’ το καβούκι του να σπάσει το κό-
καλο της χελώνας που τον χώραγε ώς τώρα κι ανθίζανε μαζί 
τόσο αργά και ανυπότακτα στα όρια του χρόνου αλλά
η μνήμη του δεν είχε μνήμη κι έτσι έπαυε κάθε φορά 

να υπάρχει κι αυτός

τον αγάπησε και τον γέννησε τον αγάπησε και τον 
σκότωσε την αγάπησε και πέθανε και γεννήθηκε 
μέσα απ’ αυτήν όμως έπρεπε τώρα να δώσει ένα 

τέλος στο πρόβλημα σκο-τώνοντάς τους

(ξανά στην αρχή θα ρωτούσε αν έχει σχέση η

αλήθεια με τη λήθη το σώμα με το σάλπισμα)

κυδαίνουσ’ ανάγει δώματος εξ Αϊδέω1

----------------------

1. Ἄσβεστον κλέος οἵδε φίλῃ περὶ πατρίδι θέντες, Σιμωνίδη του

Κείου, Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 7ο 251 (AP VII 251

****

3. Εάν επρόκειτο να γίνω εχθρός του εαυτού μου

                                       «Ο εχθρός του ποιητή»

Εάν επρόκειτο να γίνω εχθρός του 

εαυτού μου Θα έφτιαχνα έναν μύθο Με 

εντάσεις και ανατροπές.
Κι όχι ανίκανος να παρατηρώ τη φύση μου
Να τρέχει να σωθεί.
Κι όχι ανήμπορος,
    να μην μπορώ,
    να με βλάψω όπως θέλω.

Η λογική
Έχει μια δόση φαντασίας.
Κι η φαντασία
Ένα ιστορικό ιδιοπάθειας.

Δεν θά ’χει αξία
Μια ανολοκλήρωτη εκδίκηση.
Δεν θα ’ναι τίποτα
Χωρίς τουλάχιστον για έπαθλο
Το κεφάλι μου το ίδιο.

Χειρότερο κι από τον θύτη είναι το θύμα.

Εάν επρόκειτο να μην είμαι τίποτε από τα δύο

τελικά Θα διάλεγα το τίποτα με παραπάνω

σημασία. Συζεύγοντας τα πιο ηλίθια μέρη Θα 

προσπαθούσα να αποδείξω Μια μικρή

σημασία.

Με μέθοδο θα με σκότωνα.
Και θα το έκανα να φανεί

Έγκλημα πάθους

****

4. Συνάντησα κάποτε έναν νικητή

                                         «Οι κτίστες»

Συνάντησα κάποτε έναν νικητή
στη στροφή της κυκλικής πλατείας του χωριού σε ένα νησί 
με προτεραιότητα από τα δεξιά ένα καφενείο άδειο μέρα
 μεσημέρι οι αντλίες γέμιζαν στο βενζινάδικο κάποιος είπε ότι
 κάτι ψάχνει μια γιαγιά προσκαλούσε το θάνατο η θάλασσα 
κάτω πήγαινε κι ερχόταν ο γέρος ημίγυμνος απά-νω στο 
μηχανάκι μετακινούνταν αγέρωχος και σίγουρα από αλλού ο 
νέος φορούσε τα ακουστικά τού τηλεφώνου του όταν γεμάτοι 
έντομα οι ασβεστωμένοι τοίχοι σού μπού-κωναν τα μάτια οι
 βουκαμβίλιες και δεν πρόσεχε κανείς τα άλλα τα φυτά και 
δέντρα κι εκείνος εκεί συνέχιζε να στέκεται με το σώμα του 
γυμνό και τεντωμένο σαν γύφτικο σκεπάρνι ανάμεσα στους
 άλλους το σώμα του δεν ανήκε στους άλλους αλλά σ’ 
εκείνον που ήτανε νικητής αλλά οι ηττημένοι έχασαν και 
ξέρουν να ξαναχάσουν ο νικητής ξέρει να ξανακερδίσει; «η
 τιμωρία είναι μιαν εξαθλιωτική ηδο-νή» και έρχεται πάντα 
στο τέλος αλλά ο νικητής δεν μένει νικητής ώς το τέλος αφού
 το τέλος έρχεται και για όσους νίκησαν και για τους 
ηττημένους και τίποτα δεν θα υπάρχει αύριο και οι ηττημένοι 
θα ξεγίνουν και θα ξαναγεννηθούν κι άλλο θα ’ναι τότε η νίκη

κι άλλο η ήττα

****

5. Το σώμα της

                          όλοι πεθαίνουν από ένα είδος 

                          κοσμογονίας «Ο γάμος»

Μέσα στην ημέρα
Το φως που υπάρχει και οι συνάψεις του
Διαγράφουν
Το σώμα της
Το σώμα της
Εγγράφει μέσα του
Τις διαστολές
Αρχαίων τοκετών
Το σώμα της
Θα μπορούσε να είναι τα παιδικά του χρόνια
Ή αξονικός τομογράφος 

Με ένδειξη στην οθόνη 

Οδύνη ή ωδίνη Το 

σώμα της είναι

Ο αφηγητής παντογνώστης Που 

χαιρετίζει από απόσταση 

Την τελετή Υποστολής του

Το παράδοξο των διδύμων, Μελάνι 2018