Σβήσε το πρόσωπό μου... ..και ξαναρχίζουμε///Δευτερος κύκλος παραστάσεων

Μια πολύ σημαντική αλλά ελάχιστα γνωστή στο ευρύ κοινό ποιήτρια του μοντερνισμού, τη Μάτση Χατζηλαζάρου φέρνει στο προσκήνιο η ομάδα AMOUR-AMOUR με το Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε.

Η παράσταση επανέρχεται μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στην Knot Gallery σε νέα δραματουργική επιμέλεια και σκηνοθεσία της Δήμητρας Κονδυλάκη.

Η Μάτση Χατζηλαζάρου που έκανε τα πρώτα ποιητικά βήματά της τη δεκαετία του ’30, στο πλάι του Ανδρέα Εμπειρίκου, αρχικά ψυχαναλυτή και κατόπιν ερωτικού συντρόφου και συζύγου της, είναι ίσως η πρώτη σύγχρονη ελληνίδα ποιήτρια που συνδέει απροκάλυπτα τη δημιουργική με την ερωτική απελευθέρωση, υπερβαίνοντας την ταύτιση της γυναικείας ποίησης μ’ ένα μονόχορδο συναισθηματισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη της συλλογή, Μάης Ιούνης και Νοέμβρης, χαρακτηρίστηκε άσεμνη και χυδαία από την επίσημη κριτική της εποχής, δεδομένης μάλιστα της στιγμής που εκδόθηκε, το 1944! Η ζωή όμως συνεχίζεται, διεκδικεί ακατάπαυστα τα δικαιώματά της, παρά τον πόλεμο, ή παρά την όποια κρίση. Η Μάτση Χατζηλαζάρου είναι φιγούρα ακριβώς μιας απελπισμένης ανάγκης για ζωή και δημιουργία και ως τέτοια, σήμερα μας αφορά ακόμα περισσότερο.

«Η ποίησή μας είναι η ζωή»

Υλοποιώντας στη σκηνή την ιδέα που πηγάζει απ’ την υπερρεαλιστική ποίηση της ΜΧ, «το ποίημα βίωμα», η παράσταση της ομάδας AMOUR-AMOUR, μιλάει για τη ζωή της ποιήτριας – που ερμηνεύει αισθαντικά η Δέσποινα Παπάζογλου – μες απ’ τις ίδιες της τις λέξεις. Αποκαλύπτοντας τη σχέση της με τον έρωτα και με τη γραφή, τα οποία εντέλει καταλήγουν να συγκλίνουν. Ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτοντας και τη σχέση της με την Ελλάδα και ό,τι αντιπροσωπεύει γι’ αυτήν – ξεκινώντας από την ίδια την φύση, την παράδοση, τη γλώσσα ως τα αγαπημένα πρόσωπα αλλά και τη δυστοπία της πραγματικότητας. Εξ ου και η καταφυγή της στο Παρίσι η οποία τη βοηθά να συγκροτήσει την ποιητική της ταυτότητα, που είναι αξεδιάλυτη με τη δυναμική των αντιθέτων: «εκεί πέρα εδώ», φως / σκοτάδι, νεότητα / γήρας, σώμα και σκέψη, εγγύτητα και απόσταση, Παρίσι Ελλάδα, χαρά και μελαγχολία. Τίποτα δεν είναι αβίαστο, τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο στην ποίησή της. Ειδικά όμως η σχέση της με την ελληνικότητα, φιλτραρισμένη μέσα από την απόσταση, αποκτά νέο ενδιαφέρον δεδομένης της επιτακτικής ανάγκης να επανορίσουμε και τη δική μας, βασανιστική σχέση με τον πολιτισμό και τον τόπο μας.

Η παράσταση

Βασισμένη κυρίως σε κάποια ποιήματα με έντονο το δραματικό στοιχείο που γράφει στο Παρίσι μετά τον πόλεμο, στην αριστουργηματική της Αντίστροφη αφιέρωση και στην ανέκδοτη αλληλογραφία της προς τον Εμπειρίκο, η παράσταση συνδέει δύο ξεχωριστά επίπεδα: Το ένα είναι ο ποιητικός λόγος που καταργεί τον χωροχρόνο, φωτίζοντας τη «διαχρονική» Μάτση, από κορίτσι έως ώριμη γυναίκα. Το άλλο, η σκηνική δράση, που τροφοδοτείται από τις επιστολές και τοποθετείται ακριβώς στο πρώτο διάστημα της διαμονής της στη Γαλλία, μετά το περιπετειώδες και δύσκολο ταξίδι με το Ματαρόα το 1945. Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, στο μεταίχμιο μεταξύ δύο τόπων, μεταξύ δύο αντρών, δύο εντελώς ξεχωριστών τρόπων ύπαρξης. Από μια χώρα υπό το καθεστώς εμφυλίου, σε μια άλλη, όπου παρά τη φτώχεια, μπορούν να ανθίζουν «ο πολιτισμός, η παράδοση και το πνεύμα». Σ’ αυτόν τον δεύτερο γύρο παραστάσεων, δίνεται μεγαλύτερο βάρος στις επιστολές που απευθύνει η ποιήτρια προς τον Εμπερίκο από το Παρίσι (υπό έκδοση από τις Εκδ. Άγρα[1]) μεταξύ 1946 και 1947 φωτίζοντας ανάγλυφα της ζωή εκείνης της περιόδου. Και τότε, όπως και σήμερα, ένας ολόκληρος κόσμος έμοιαζε να γκρεμίζεται... Σε εποχές στέρησης, αβεβαιότητας και όξυνσης των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων, ποιος ο ρόλος της τέχνης; Ποιος ο ρόλος της ποίησης;

Εστιάζοντας σε ένα τέτοιο ερώτημα, η παράσταση δεν έχει καθόλου την έννοια της πιστής αναβίωσης ενός προσώπου. Σίγουρα υπάρχει μια εσάνς αισθητικής του πενήντα, επικρατεί όμως ο ονειρικός χωροχρόνος που είναι διαχρονικός και διαπροσωπικός. Αυτή την κατεύθυνση υπηρετούν τα σκηνικά και τα κοστούμια της Φωτεινής Γεωργίου. Μια ιστορία αιώνιας επιστροφής κι επανεκκίνησης. Μια ιστορία σίγουρα όχι μόνο για την Μάτση Χατζηλαζάρου, αλλά για τη σχέση της ποίησης με τη ζωή με τα αυθεντικά υλικά του θεάτρου.

Ημερομηνίες στην Knot Gallery:

Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη: 12 – 13 – 14 – 15/1

Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη: 19 – 20 – 21 -22/1

Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη: 26 – 27 – 28 – 29 Ιανουαρίου 2013

Ώρα Έναρξης: 9 μ.μ.

Διάρκεια: 75’

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ

Ατέλειες δεκτές Δευτέρα και Τρίτη.

Κρατήσεις θέσεων στο τηλέφωνο: 6940808727

ΣΕ ΒΡΙΣΚΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ///ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ

Η συλλογή «Σε βρίσκει η ποίηση» είναι ένα ενιαίο ποίημα ποιητικής δομημένο σε εννέα πολύστιχες ενότητες. Στις οκτώ πρώτες ο ποιητής αναφέρεται σε δεκάδες περιπτώσεις της λογικής ζωής όπου μας «βρίσκει» η ποίηση, ασχέτως αν συνειδητοποιούμε αυτή τη συνάντηση ή όχι. 

Στην ένατη μας δείχνει με ποιους τρόπους μας «βρίσκει» η ποίηση. 

Προσεγγίζοντας επιμέρους τις ενότητες διαβάζουμε ότι η ποίηση μας βρίσκει: 

I

Εκεί που αναρωτιόμαστε για τα πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μας και έχουν να κάνουν μ’ εμάς και που κάθε τι, απ’ αυτά, με τον τρόπο του καθόρισε τη ζωή μας. 

II

Εκεί που συλλογιζόμαστε ποιοι είμαστε και τι κάναμε στη ζωή. Εκεί που αναστοχαζόμαστε την ατομική ευθύνη και τη στάση μας απέναντι στο άδικο και στον αδικημένο, στο άνομο και στον κατατρεγμένο, στο απάνθρωπο, στη φτώχεια και στον εξαθλιωμένο, στην ανάγκη του συνανθρώπου, στο ψεύτικο, στο απατηλό των ιδεών και στην εξαπάτηση από τους φορείς των ιδεολογιών. 

III

Εκεί που αναλογιζόμαστε αν θελήσαμε κι αν προσπαθήσαμε να είμαστε ταπεινοί κι αν λειτουργήσαμε έτσι ώστε να συναντηθούμε με τον άλλο. Γιατί και μόνο αν το θελήσουμε μπορεί ν’ ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο. 

IV

Εκεί που μετράμε το μέγεθος της αλήθειας μας στον έρωτα και στην αγάπη κι εκεί που αναγνωρίζουμε πως δεν αγαπήσαμε όσο μας αγάπησαν.

V

Εκεί που ερχόμαστε αυτοκριτικά αντιμέτωποι με τις συμπεριφορές μας επιχειρώντας να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας. Εκεί στο οδυνηρά λυτρωτικό ένδον σκάπτε. 

VI

Εκεί που θυμόμαστε τις φορές που αποστρέψαμε το πρόσωπό μας από τους υπερόπτες, τους υπερφίαλους και τους προπετείς, κι εκεί που αποτιμούμε τη συμμετοχή μας στις συλλογικές δράσεις, στο αντάμωμα των ανθρώπων, εκεί που αποτιμούμε τη συνεισφορά μας σ’ εκείνο το! «η ζωή μας αποκτάει νόημα απ’ τη στιγμή που μπαίνει στη ζωή των άλλων: ή καλύτερα απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε την πόρτα να μπουν οι άλλοι στη ζωή μας. 

VII

Εκεί που οδοιπορούμε στα μονοπάτια της μνήμης και βγαίνουμε σε ξέφωτα που μας έκαναν να αισθανθούμε υπέροχα και σε βαλτότοπους απογοητεύσεων και ματαιώσεων. 

VIII

Εκεί που αναλωνόμαστε στην τύρβη της καθημερινότητας και στον αγώνα για επιβίωση κι εκεί που τα άγχη που δημιουργεί η ζωή μας κατατροπώνουν. Κι εκεί που παιδευόμαστε για να δημιουργήσουμε έργο καλλιτεχνικό, μικρής ή μεγαλύτερης πνοής, δεν έχει σημασία. 

IX

Τέλος παρουσιάζονται οι τρόποι με τους οποίους έρχεται να μας «βρει» η ποίηση και κάποια πράγματα που αυτή μας «λέει». Κάποια πράγματα δηλαδή που μας λέει ο λόγος των ποιητών. Γιατί η ποίηση, ως λόγος, δεν βρίσκει μονάχα τους ποιητές, οι οποίοι θα εκφράσουν, μέσα από το ατομικό τους βλέμμα και βίωμα, τη συλλογική σκέψη και διάθεση και μνήμη και αγωνία και χαρά και ματαιότητα και τόσα άλλα, αλλά, δια των ποιητών, και κάθε αναγνώστη. Κι ακόμη η ποίηση, ως πράξη ζωής, βρίσκει κάθε ποιητικό άνθρωπο. Και ξέρουμε δα πως οι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να κάνουν εμπράγματη ποίηση αν έχουν ψυχή καθαρή. Γιατί ποίηση είναι ένα δροσερό ποτήρι νερό που προσφέρουμε στον διψασμένο μας άγνωστο, ποίηση είναι η εγκάρδια καλημέρα στον άγνωστο με τον οποίο διασταυρωνόμαστε, ποίηση είναι οι ανοιχτές καρδιές όταν γλεντάμε με τους φίλους μας και λέμε «εις υγείαν», ποίηση είναι όταν χτυπάμε την καμπανίτσα σ’ ένα ερημικό εξωκκλήσι κι απαντάει ο κότσυφας κελαηδώντας μέσ’ απ’ τα βάτα της πλαγιάς, ποίηση είναι χίλιες δυο ταπεινές πράξεις της ζωής μας. 

Στην τελευταία αυτή ενότητα, ο ποιητής εγκιβωτίζει την προσωπική του εμπειρία ζωής έτσι όπως αυτή προσδιορίζεται από την πολύχρονη «συναναστροφή» του με την τέχνη της ποιήσεως καθώς και την συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες και την κριτική στράτευσή του στο λυτρωτικό όραμα της Αριστεράς. 

Ουσιαστικά σε όλο το μεγάλο αυτό ποίημα, ο Τίτος Πατρίκιος, μιλάει στον εαυτό του, παρ’ ότι η εκφορά γίνεται σε δεύτερο πρόσωπο. Που σημαίνει ότι είναι σαν να μιλά ο αναγνώστης στον εαυτό του, κάθε φορά που θα διαβάζει αυτό το ποίημα έχοντας έναν τουλάχιστον ακροατή. Και πάει λέγοντας, η δύναμη και η δυναμική του ποιητικού λόγου από στόμα σε αφτί, από άνθρωπο σε άνθρωπο…

πηγή:

http://bookpress.gr/diabasame/poiisi/se-vriskei-patrikios

ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΣΟΔΕΙΑ» (ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012 – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013)

 

 

Δελτίο Τύπου

Σας ενημερώνουμε, ότι το τεύχος 14 του περιοδικού «Σοδειά», βρίσκεται ήδη στα σημεία διανομής όλης της χώρας.

Και αυτή τη φορά, η εκδοτική ομάδα επιδίωξε να παραδώσει στο τυπογραφείο ένα τεύχος κατά το δυνατόν υψηλών προδιαγραφών, με πλουραλισμό στην ύλη και υψηλής αισθητικής σχεδίασης. 

Θα θέλαμε να σας υπενθυμίσουμε τέλος, ότι αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με το περιοδικό «Σοδειά», το αρχείο παλαιότερων τευχών, την εκδοτική ομάδα, καθώς και τα σημεία διανομής, μπορείτε να αναζητήσετε στην ιστοσελίδα www.sodeia.net.

Με εκτίμηση

Η Εκδοτική Ομάδα

ΤΕΥΧΟΣ 14 [Δεκέμβριος 2012 – Φεβρουάριος 2013] - περιεχόμενα

04 [άρθρο-μελέτη] Το κάτοπτρο του Φασισμού της Νίκης Ηλιοπούλου

07 [πεζό] Το μάτι της Κασσάνδρας Αλογοσκούφη

08 [κινηματογράφος] It’s a Wonderful Life – F.Capra κριτική από τον Γιώργο Ρούσσο

11 [πεζό] Ένα μπλουζ που δε γράφτηκε του Ματθαίου Ματθαιάδη

12 [διήγημα] Η Μάρθα και ο Πέτρος της Θεοδώρας Τζόκα

14 [διήγημα] Ο Ιπποπόταμος και η Δυσδαιμόνα της Μαρίας Ροδοπούλου

16 [μικρή ιστορία] Μια καρδιά στο χιόνι της Δήμητρας Σταυράκη

19 [παραμύθι] Εσκεμμένα ατελές της Ματίνας Αναγνωστοπούλου

21 [σατυρογράφος] Τι δεν καταλαβαίνεις; του Ζιζανίου

22 [ανθολογία ελλήνων ποιητών] Βρεττάκος, Σικελιανός, Βάρναλης. - σοδειά

24 [ποιητικός λόγος] 12 ποιήματα των: Θοδωρή Βοριά, Γιάννη Τόλια, Αθανάσιου Πάσχου, Δημήτρη Δικαίου, Ελένης Κοφτερού, Αλέξανδρου Σάντο, Νίκου Σφαμένου, Μαρίνας Κουτσογιάννη, Νικόλαου Κυριακίδη, Ευαγγελίας Πατεράκη, Αλέξανδρου Κατσούδα, Τζένης Κουφοπούλου.

30 [μεταφράσεις] a. Aad - b. Abdollahi - c. Castera του Babak Sadegh Khanjani

31 [βιβλίο] Νέες Εκδοτικές Απόπειρες - Χειμώνας 2012-13: Dead End: Μητροπολιτικό Ψυχόδραμα σε Τρεις Πράξεις Ν.Γ Λυκομήτρος [εκδ. Vakxikon] – Έρως Ονειρευόμενος Αθανάσιος Πάσχος [εκδ. Γαβριηλίδη] – Η εμμηνόπαυση της ύαινας Φίλιππος Αγγελής [εκδ. Περίπλους] – Το τετράδιο της Μάγια Ιζαμπέλ Αλιέντε [εκδ. Ωκεανίδα] – Αντικουλτούρα Χουάν Κάρλος Κρέιμερ [εκδ. Γνώση] – Αναρχισμός Μάρκος Μάγερ [εκδ. Γνώση] – Η ομορφιά της Λίστας Ουμπέρτο Έκο [εκδ. Καστανιώτη] – 70 ερωτικά W.B.Yeats [εκδ. Εστία] – Το παλάτι Άνταμ Ουίλλιαμς [εκδ. Ωκεανίδα]

ιστοσελίδα περιοδικού

www.sodeia.net

ηλεκτρονικό ταχυδρομείο

sodeia@ymail.com

τηλέφωνο επικοινωνίας

694 717 600 5

ISSN 2241-2212