ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ARTMANIACS /// ANNA AΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

(Αναδημοσίευση από το Φράκταλ)



Kυρία Αφεντουλίδου, ξεκινώ αυτήν την κουβέντα ρωτώντας πώς ξεκίνησαν όλα με τη λογοτεχνία. Και πώς προέκυψε το πρώτο δικό σας ποιητικό βιβλίο.

Την πρώτη περίοδο «συγγραφής» -αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι- την ξεκίνησα στα 13 μου χρόνια, γοητευμένη κυρίως από κάποια σκοτεινά παραμύθια και την σταμάτησα στα 22, μέσα στην ένταση μιας προσωπικής κρίσης. Εκείνα τα πρώτα κείμενα τα κατέστρεψα όλα. Ακολούθησε παύση 12 ετών. Την δεύτερη «περίοδο», καταπατώντας τον όρκο μη-γραφής που είχα δώσει στον εαυτό μου, την ξεκίνησα στα 34. Το πρώτο μου βιβλίο θα το χαρακτήριζα ως μια προσπάθεια «να ξανακερδίσω τον χαμένο χρόνο» ή και να εκδικηθώ.

Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε ιδιαίτερα με τη λογοτεχνική κριτική και παρακολουθείτε εκδόσεις και συγγραφείς. Θα ήθελα κάποια σχόλια για το σύγχρονο ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο.

Πολυδύναμο, πολύτροπο, σε μια κατάσταση ρευστή, που κάποιες πυκνώσεις του σε ξαφνιάζουν ευχάριστα, κάποιες σε απογοητεύουν, άλλες πάλι δικαιώνουν τις προσδοκίες και άλλες τις διαψεύδουν... Όμως έτσι δεν συμβαίνει πάντα με κάθε τι το ζωντανό;

Λογοτεχνία και διαδίκτυο. Απαγορευμένη σχέση;

Στην τέχνη δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Πάντα όταν έχουμε ένα καινούργιο «μέσο», υπάρχει στην αρχή αμηχανία, υπερβολή, αντίσταση, υπερτίμηση ή απόρριψη κ.ο.κ. Ο χρόνος τα τακτοποιεί όλα στη θέση τους. Πιστεύω στη δύναμη αλλά και στη δικαιοσύνη του χρόνου.

Αν σας ρωτήσω να μου πείτε τρεις μόνο συγγραφείς που άλλαξαν το βλέμμα σας για τον κόσμο ,ποιοι θα ήταν αυτοί;

Δεν θα έλεγα ότι άλλαξαν αλλά ότι διαμόρφωσαν το βλέμμα μου για τον κόσμο: Όσκαρ Ουάιλντ, Κώστας Καρυωτάκης, Αντρέας Εμπειρίκος.

Ποίηση είναι...

…αυτό που παλεύει μέσα σου να βγει στο φως… αν και… εάν δεν το δεις στο χαρτί, ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Αφετηρία αποτελούν, για μένα, οι αισθητηριακές εικόνες, οι ονειρικές μνήμες, οι στιγμές έντασης. Κίνητρο αποτελεί ότι γράφοντας γι’ αυτά, ίσως καταφέρω κάποτε να αντέχω όλα τα υπόλοιπα.

Ποιο το μέλλον της Ποίησης;

Κι εγώ αναζητώ μια εκδοχή απάντησης στο ερώτημα αυτό… που αφορά, εγωιστικά ίσως, στην προσωπική μου αγωνία∙ ελπίζοντας ότι θα μου ανοιχτεί ένα πλάγιο, έστω, μονοπάτι, για να προσεγγίσω το «γιατί» της γραφής και της σιωπής μου.


Kάποιος ξένος σύγχρονος λογοτέχνης που θαυμάζετε και παρακολουθείτε το έργο του.

Αγαπημένος μου, και με διαφορά, ήταν ο Χάροντ Πίντερ, αλλά έφυγε νωρίς…

Μιλήστε μου για το ρόλο της Κριτικής και των Κριτικών.

Τα κριτικά δοκίμια είναι επίπονα, σχεδόν οδυνηρά. Δεν έχεις απέναντί σου μόνο τον αναγνώστη, ο οποίος ενδέχεται να είναι ανυποψίαστος ή καχύποπτος. Έχεις και τον συγγραφέα, τον αφηγηματικό του κόσμο, τις προσδοκίες και τις διαψεύσεις του. Είναι μια αναδημιουργία πολύ περισσότερο απαιτητική από την «πρωτογενή». Πιστεύω ωστόσο στην αξία και στον σημαντικό τους ρόλο. Χρειάζεται βέβαια να συμφωνήσουμε τι εννοούμε λέγοντας «κριτική» και «κριτικοί»… κάτι που ασφαλώς δεν είναι αυτονόητο.

Πιστεύετε στα Βραβεία;

Πιστεύω στην αξιολόγηση, στην ύπαρξη αλλά και την ανα-διαμόρφωση των κριτηρίων, τα οποία οφείλουν μεν να αφουγκράζονται τον ρυθμό με τον οποίο οι νέες εποχές ανασαίνουν, αλλά πρέπει να υπάρχουν και με μια σχετική σταθερότητα, για να συγκροτούν τον ορίζοντα της προσδοκίας μας, έστω κι αν γνωρίζουμε ότι πιθανότατα την επόμενη στιγμή θα έχει ήδη αλλάξει. Χωρίς κριτήρια οδηγούμαστε σε μια τραγική ομογενοποίηση, η οποία καταλήγει στον μαρασμό. Η αξία των «Βραβείων» εξαρτάται από πολλές παραμέτρους: ποιος βραβεύει, με ποιο σκοπό και στόχους, κάτω από ποιες συνθήκες κ.λπ. Διαπιστώνουμε πάντως ότι ενώ όλοι τα κατηγορούν, συγχρόνως και όλοι, σχεδόν, τα επιδιώκουν.

Ποια άλλη τέχνη πέραν της Λογοτεχνίας αγαπάτε και σας συγκινεί;

Ο κινηματογράφος, γιατί μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να αποκαλύψει αυτό που οι λέξεις δυσκολεύτηκαν ή δεν μπόρεσαν…

Γράφετε κάτι νέο τώρα;

Τώρα ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με το κριτικό δοκίμιο.

Θα ήθελα μια αναφορά στα παρακάτω βιβλία σας, το στόχο και το σκεπτικό τους:
(2017) Η οδυνηρή μνήμη της σάρκας, Εκδόσεις του Φοίνικα Πρόκειται για μία μικρή μελέτη γύρω από την ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη, μια ποίηση που μιλά με ιδιαίτερο, πολύ ενδιαφέροντα τρόπο για το σώμα και τη μνήμη του, για την επαφή και την μοναξιά, για την γυναικεία παρουσία και την επιδραστικότητά της. Η μελέτη περιστρέφεται γύρω από την ερωτική του κεντρομόλο∙ ή αφήνεται σε μια εμπαθή φυγόκεντρο −αναλόγως από ποια σκοπιά κανείς προσεγγίζει το έργο…
(2016) Εικονο-γραφίες συν-ηχήσεων, Γαβριηλίδης Αποτελεί μία προσπάθεια αποκωδικοποίησης της λειτουργίας της αναμνημόνευσης στην ποίηση του Γ.Χ.Θεοχάρη, θεματική τομή που συναντάμε επαναλαμβανόμενη και σε αρκετούς άλλους ποιητές της γενιάς του 70.
(2014) Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ, poema Ο Καμύ, άλλος αγαπημένος, για πολλούς λόγους… Είναι εντυπωσιακό με πόσο δραστικό τρόπο κάθε φορά το έργο του μπορεί να διαβαστεί και διαφορετικά. Μετά από 20 χρόνια, ξαναδιαβάζοντας τον Ξένο, μού αποκαλύφθηκε μια άλλη ερμηνεία του, μια εντελώς νέα τοποθέτηση του Μερσώ ανάμεσά μας. Και αναζητώντας τεκμηρίωση σ’ αυτή την ερμηνευτική προσέγγιση έμεινα έκπληκτη από το πόσο διαισθητικός υπήρξε ξανά ο Καμύ…

Σχέδια για το μέλλον
Αντί απάντησης αντιγράφω από το Νυχτολόγιο του Τάκη Σινόπουλου:
Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πάνω στη γλώσσα, να φτιάξεις κάτι «άλλο» με τη γλώσσα σου, και ξαφνικά πεθαίνεις.[…] Σπάσε τον φαύλο κύκλο.
Το σχέδιό μου λοιπόν είναι να προσπαθήσω να σπάσω τον φαύλο κύκλο…

****

Πέθανε ο ισραηλινός συγγραφέας Αμος Οζ

Πηγή:in.gr

Ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 79 ετών, δήλωσε σήμερα η κόρη του. «Σε εκείνους που τον αγαπούν, σας ευχαριστώ», έγραψε η Φάνια Οζ-Σάλτσμπεργκερ στο Twitter.

Ο Άμος Οζ, το αληθινό όνομα του οποίου ήταν Άμος Κλάουσνερ, γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939, στη συνοικία Κέρεμ Αβραάμ. Οι γονείς του, ο Άρια Κλάουσνερ και η Φάνια Μούσμαν, ήταν μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη. Όταν ο Άμος Οζ ήταν 12 χρονών, η μητέρα του αυτοκτόνησε και το γεγονός αυτό σημάδεψε τη ζωή του. Τρία χρόνια αργότερα έφυγε από το σπίτι του και πήγε να ζήσει στο Κιμπούτς Χούλντα. Τότε άλλαξε το επίθετό του σε Οζ, που στα εβραϊκά σημαίνει δύναμη.Στο Κιμπούτς Χούλντα έζησε μέχρι το 1986, οπότε μετακόμισε στην πόλη Αράντ, επειδή ο γιος του έπασχε από άσθμα. Πήρε μέρος στον Πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Σπούδασε φιλοσοφία και εβραϊκή λογοτεχνία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο.Πολλοί συγγενείς του Άμος Οζ από την πλευρά του πατέρα του ήταν δεξιοί, οπαδοί των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών. Ο θείος του πατέρα του, ο Γιόζεφ Κλάουσνερ, σημαντική μορφή των εβραϊκών γραμμάτων, ήταν υποψήφιος του κόμματος Χερούτ για την προεδρία του Ισραήλ ενάντια στον Χάιμ Βάιζμαν, που ήταν υποψήφιος με τους εργατικούς. Αντίθετα, ο Άμος Οζ ήταν για χρόνια υποστηρικτής του εργατικού κόμματος και στενός φίλος του Σιμόν Πέρες ενώ αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’90 στράφηκε στο αριστερό κόμμα Meretz. Στις εκλογές για την Κνεσσέτ το 2003, εμφανίστηκε στην τηλεόραση και κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν το κόμμα Meretz.Ο Άμος Οζ ήταν ένας από τους πρώτους Ισραηλινούς που υποστήριξε ήδη μετά το τέλος του Πολέμου των έξι ημερών τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη: ενός εβραϊκού και ενός παλαιστινιακού, ως την μόνη λύση για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Το 1978 συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Ειρήνη τώρα». Σε αντίθεση όμως με άλλα μέλη του φιλειρηνικού κινήματος στο Ισραήλ, δεν ήταν αντίθετος με την κατασκευή του Τείχους στη Δυτική Όχθη, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, έχει όμως εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική του εποικισμού της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν τη συμφωνία του Όσλο και την έναρξη συνομιλιών με την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).Τον Ιούλιο του 2006, ο Άμος Οζ υποστήριξε την εισβολή του ισραηλινού στρατού στον Λίβανο για την αντιμετώπιση των μελών της Χεζμπολάχ. Σε συνέντευξή που έδωσε στην εφημερίδα Λος Άντζελες Τάιμς εκείνη την περίοδο δήλωσε μεταξύ άλλων: «Πολλές φορές στο παρελθόν το ισραηλινό φιλειρηνικό κίνημα έχει ασκήσει κριτική στις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Όχι αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν αφορά την επέκταση του Ισραήλ. Δεν υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις από καμία πλευρά. Το ισραηλινό φιλειρηνικό κίνημα οφείλει να στηρίξει την προσπάθεια της χώρας για αυτοάμυνα».Αργότερα όμως ο Οζ, όπως και οι συγγραφείς Νταβίντ Γκρόσμαν και Αβραάμ Γεοσούα, άλλαξε γνώμη και στάση απέναντι στον πόλεμο στο Λίβανο.
Το έργο του Αμος Οζ
Η πρώτη του συλλογή από ιστορίες (Where the Jackals Howl) δημοσιεύθηκε το 1965, ενώ τον επόμενο χρόνο δημοσιεύθηκε το πρώτο του διήγημα (Elsewhere, Perhaps). Μέχρι σήμερα, ο Άμος Οζ έχει γράψει 18 βιβλία στα εβραϊκά και γύρω στα 450 άρθρα και δοκίμια. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 30 γλώσσες.Το 1998, του απονεμήθηκε το βραβείο Ισραήλ για την λογοτεχνία, το 2005 το βραβείο Γκέτε, το οποίο στο παρελθόν έχει απονεμηθεί σε προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τόμας Μαν, το 2007 το βραβείο Prince of Asturias Award of Letters και το 2008 το βραβείο Χάινριχ Χάινε. Επανειλημμένα ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.Στα περισσότερα από τα έργα του Άμος Οζ η πλοκή τοποθετείται στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο συγγραφέας, ενώ οι ήρωές του παρουσιάζονται με μια ελαφρώς ειρωνική διάθεση.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ

***

Άνθρωπος μηδενικών αποχρώσεων ,Λευτέρης Ξανθόπουλος Γαβριηλίδης, 2018 ,72 σελ.

Τι βλέπει αυτή η ξύλινη μορφή στον τοίχο και γιατί χαμογελάει;

Γιατί χαμογελάει όταν στρέφουμε τα μάτια μας πάνω της και γιατί σωπαίνει όταν κανείς δεν την κοιτά; Αυτό το ξύλινο πρόσωπο χτισμένο στον πέτρινο τοίχο όπως οι άγριοι Κέλτες με τα κρανία του εχθρού ποιός είναι; Ποιός είναι ο νέος άντρας στο ξύλινο κάδρο με το βλέμμα κατευθείαν μπροστά του και τι κοιτάζει; Τι κοιτάζει ο ξύλινος άντρας εμπρός του σε τι καταγίνεται και τι βλέπει;

Όταν κανείς δεν τον κοιτά πώς γυρνούν τα μάτια της ξύλινης μορφής πώς γυρνούν τα μάτια της προς τα μέσα και κρύβονται; Και αν γυρνούν τα μάτια του προς τα μέσα και κρύβονται τότε ποιό χέρι τραβά τη βαριά βελούδινη κουρτίνα που πέφτει και σκεπάζει την κομμένη κεφαλή και την εξαφανίζει;

***

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ ///GAIL HOMEYMAN /// Η ΕΛΕΝΟΡ ΟΛΙΦΑΝΤ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΛΑ [Eκδ.Κλειδάριθμος}

Η Έλενορ Όλιφαντ είναι τριάντα χρονών, ζει στη Γλασκώβη και δουλεύει ως λογίστρια σε μια εταιρεία γραφιστικής. Κάθε μέρα πηγαίνει στη δουλειά της, τα βράδια λύνει σταυρόλεξα και ακούει ραδιοφωνικές σαπουνόπερες, τις Τετάρτες μιλάει τηλεφωνικά με τη μητέρα της και περιμένει να έρθει η Παρασκευή για να φάει πίτσα και να μεθύσει με βότκα μέχρι το πρωί της Δευτέρας.

Είναι τελείως μόνη, αλλά δηλώνει απολύτως καλά.Ώσπου, μια μέρα ερωτεύεται έναν τραγουδιστή και αρχίζει να φαντασιώνεται –χωρίς να έχουν καν γνωριστεί, χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή υπόνοια– πως είναι ο άντρας της ζωής της. Μόνο ένας συνάδελφός της, ο Ρέιμοντ, της φέρεται πολύ καλά – σε αντίθεση με τις αποστάσεις που κρατούν οι υπόλοιποι. Τι κρύβεται άραγε πίσω από τον αλλόκοτο και δύστροπο χαρακτήρα της Έλενορ;

****

«Είμαι η 'Ελενορ Όλιφαντ .Δεν τα καταφέρνω με τους ανθρώπους.Η ζωή μου ακολουθεί ένα αυστηρό πρόγραμμα: κατεψυγμένη πίτσα,βότκα,τηλεφωνήματα στη μαμά .Λένε ότι είμαι περίεργη ,αλλά είμαι απολύτως καλά.Είμαι όμως;»

***

*Νο 1 Sunday Times best seller

*Nο 1 Νew York Times best seller

*Περισσότερα από 1.500.000 αντίτυπα

*Κυκλοφορεί σε 40 χώρες

*Πάνω από 100.000 κριτικές 5* στο Goodreads

*Mεταφέρεται στον κινηματογράφο από τη Reese Witherspoon

***

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS ///Συνομιλώντας με τον ποιητή Γιώργο Χρονά

Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη //

[Πηγή:ΦΡΑΚΤΑΛ]

Πώς βλέπετε και βιώνετε τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα; Σας αρέσουν πράγματα, σας ενοχλούν κάποια άλλα;

Παρακολουθώ τα πάντα. Με τον Τύπο. Αγοράζω 4 εφημερίδες ημερησίως. Και 3 την Κυριακή. Μπαίνω σε βιβλιοπωλεία. Ως περιοδικό Οδός Πανός λαβαίνω από πολλούς οίκους ή συγγραφείς τα βιβλία τους. Βλέπω πληθώρα περιττή. Δεν με ενοχλούν αφού από καιρό έχει εφευρεθεί το τέλος της τέχνης. Όπως και η ύπαρξή της.


Νιώθετε περισσότερο ποιητής ή εκδότης;

Ποιητής νοιώθω. Όλα ότι κάνω εκ της ποιήσεως. Δημιουργίας. Όπως και το ραδιόφωνο, τηλεόραση, δημοσιογραφία, θέατρο…. που έκανα.


Αν σας ζητούσα τρεις μόνο συγγραφείς να μου αναφέρετε..που όμως με το έργο τους άλλαξαν το βλέμμα σας για τον κόσμο, ποιοί θα ήταν αυτοί;

Θα ανέφερα: Δημήτρης Καπετανάκης – ο μαθητής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου – Περικλής Γιαννόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης – ως συγγραφέας, ποιητής.


Ποιο το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας εν τέλει;

Τα πλήθη οδηγούνται σε ανώφελα έργα. Φλυαρίες, κομματικές με υποστήριξη ανάλογη. Πήξαμε σε – δήθεν – αριστερούς συγγραφείς. Μάλλον διορισμό και ταξιδάκια θέλουν. Αποστολές πνεύματος!


Τι θα λέγατε σε έναν νέο λογοτέχνη που κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα...

Να βλέπει θέατρο, σινεμά, όπερα, χορό, τα πάντα, εκτός από βιβλιοθήκες και τα τοιαύτα. Και νάχει σοβαρότητα και υπομονή. Η δόξα και το χρήμα αργούν. Και αν έρθουν.


 Παρακολουθείτε τα πολιτικά πράγματα; Πιστεύετε ότι η όποια κρίση στην πολιτική έχει όντως αντίκτυπο στην λογοτεχνία;

Θαύμασα τον Δημήτρη Δημητριάδη και την επιστολή του στην Lifo για το λογοτεχνικό γίγνεσθαι τώρα στην πατρίδα μας. Το θάρρος του. Την αλήθεια για τους κυβερνώντες μας.


 Θεός;

Πιστεύω στο Θεό. Βλέπω το πρόσωπό του κάθε μέρα.


 Κριτική και κριτικοί.

Δεν υπάρχει πια κριτική. Μόνο φακελάκια.


 Λογοτεχνία και Διαδίκτυο.

Διαφημιζόμαστε στο διαδίκτυο δεν έχουμε λεφτά για πέταμα, στη διαφήμιση στον Τύπο και τα φρη πρες περιοδικά.


'Εχετε εμμονές;

Όχι. Μόνο μου αρέσει η τελειότητα. Πρόβα θανάτου.


Θα σας δίνω λέξεις και θα μου δίνετε σκέψεις:

Θάλασσα: Κολυμπώ
Μετανάστες: Ερημιά
Λευτέρης Βογιατζή: Φίλος των οδών
λογοτεχνικά βραβεία: Δεν ξέρω. Δεν απαντώ.
αγάπη: Μόνο αγάπη – όχι κόμπλεξ
διακειμενικότητα: Δεν ξέρω τι σημαίνει
λογοκλοπή: Για δέσιμο
αναγνώστης: Πάντα των αρχαίων σοφών
αιωνιότητα: Η Κάλλας, ο Καβάφης – στο μυαλό μου.


Το έργο σας είναι εκτενές και αναγνωρισμένο. Έχετε γράψει και θεατρικά έργα που έχουν« ανέβει » στην σκηνή. Ποιος θεατρικός συγγραφέας σας μιλάει και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε και με αυτό το είδος;

Δεν ξέρω. Συ είπας. Είδα και βλέπω πάντα θέατρο. Έγραφα και γράφω είναι μια μορφή – δημιουργίας, εκ της ποιήσεώς μου. Φτωχές γυναίκες, αμόρφωτοι άνδρες.


Tο περιοδικό σας «Οδός Πανός» είναι αξία πια, νομίζω, στο ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο. Σχολιάστε μου λίγο την πορεία των έντυπων περιοδικών. Τα διαβάζει ο κόσμος; Tα αγοράζει;

Δεν ξέρω για άλλα περιοδικά. Εμείς μπήκαμε στα 38 χρόνια με την αγάπη του κοινού. Και την υγεία μας που φροντίζουμε με προληπτική ιατρική. Νάμαστε καλά έχουμε δρόμο ακόμα πολύ.


Τί ελπίζετε, τί ονειρεύεστε; Τι εύχεστε για το 2019 που πλησιάζει;

Όπως πάντα και το 2019 θέλω υγεία. Αγάπη. Ελπίδα για όλο τον κόσμο. Και εμείς.


Σας ευχαριστώ.

****