ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ /// ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

 

Σε καθαρίζω από τα λέπια. Σε απιθώνω στον νεροχύτη, ανοίγω τη βρύση. Σε ξεπλένω από το αλάτι, από τους βράχους, από μέδουσες, από ναυάγια, απ’ τον Τιτανικό, από σπασμένο ορίζοντα. Μ’ ένα μαχαίρι αφαιρώ τα εντόσθια. Τον Ιωνά, μια πνιγμένη κιβωτό, ένα ζευγάρι περιστέρια που σωθήκανε, αφού δεν πέφτανε από τον ουρανό. Είσαι το νέο ψάρι της λαχτάρας. Και το παλιό του κορεσμού. Πέντε χιλιάδες λέξεις από θαύμα σε βάζουνε σε χαμηλή φωτιά. Σε χύτρα μιας παλιάς κοπής που δεν ρυθμίζει διακόπτης. Αργόσυρτος να είναι ο χρόνος αν κάποιος πρέπει να καεί παράγοντας καινούργιο φως. Πολυσύλλαβο το μπλε αν είναι η θάλασσά σου.

Αδιάβροχες λέξεις, Μανδραγόρας 2024

*Η φωτογραφια είναι παρμένη από το pexels

****

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΡΟΥΜΠΑΣ ///ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Τίποτε σαν τα οικογενειακά τραπέζια

μ’ αυτήν τη θαλπωρή του ανταμώματος

να νιώθεις πως σ’ ακούν και να μιλάς·

Εκτός από επαγγελματικά· αυτά είναι απόρρητα,

δεν βγαίνουν παραέξω.

Κι από οικογενειακά· νύφες, πεθερές,

καμιά στραβή μη γίνει.

Αρρώστιες; Ε, όχι, μέρα γιορτινή·

χώρια το δόκανο των κληρονομικών.

Κουτσομπολιά για τηλεστάρ; Κενά επιπέδου.

Για τα παιδιά; Δεν θα ’ναι φορτικό μια απ’ τα ίδια;

Ερωτικά μπρος στα παιδιά, εννοείται όχι.

Πολιτική; Ποιος χώρος περισσεύει για καβγάδες;

Όσο για ποδοσφαιρικά; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Κι αχνίζουν τόσο ελκυστικές οι πιατέλες…

Ευτυχώς· όταν τρώνε δεν μιλάνε.

Λεπρές ισορροπίες, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010

***

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

Τα πάντα εν σοφία τα μαγείρεψε.

Μονάχα που Τού ξέφυγε λιγάκι

στη θάλασσα τ’ αλάτι.

Γραφείον ενικού τουρισμού, Καλλιγράφος, Αθήνα 2016

*Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pexels

***