Σκιές του ονείρου
Σε κρυφά λιμάνια
Πλέει η ψυχή
Κύμα ο πόνος
Που πνίγει τη σιωπή
Πελάγη τ’ ονείρου
Τα μάτια σου κι εγώ
Μικρά τα λόγια
Θαμμένα στο βυθό
Κι’ αν προχωρήσω
Εκεί που τελειώνουν οι σκιές
Ξανά δεν θα σ’ αφήσω
Σε πλευρές μου σκοτεινές
Εκεί που παγώνει ο χρόνος
Τα δάκρυα μου θα σβήσω
Εκεί που ναυάγησαν τ’ άστρα
Θα σε συναντήσω
***
Ψίθυροι της ζωής
Λάμψη της ψυχής
Ακούραστη
Που ποτέ δε χαμηλώνεις το φως
Και λόγια του αέρα
Ακάματα
Που διαρκώς μας ταξιδεύουν
Ό,τι και να γίνει
Τα γνωστά παράπονα της ζωής
Θα μας ψιθυρίζουν
Κι’όσο οι δρόμοι στενεύουν
Η διαδρομή θα γίνεται
Όλο και πιο μακρινή
Γιατί αν οι ουρανοί μιλούσαν
Δεν θα είχαμε σκέψεις
Παρά μόνο φτερά.
***
Μόνοι μας
Παλιές μας ιστορίες
Που τις χάραξε το πιο αστείο μας δάκρυ
Σε μια ξεχασμένη πόλη
Που ποτέ δεν υπήρξε
Μόνοι μας
Ανάμεσα σε πρόσωπα
Που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Αληθινά
Μόνοι μας
Με μια ελπίδα
Να βρούμε έστω κι έναν
Να μας μοιάσει
Και η αγάπη σαν καράβι
Ακροβατεί στις γλυκές μας τρικυμίες
Φοβούμενη μήπως δεν μας χαρίσει
Τη ζωή
Μα εγώ χάνομαι
Πριν καν δεις
Τι αισθάνομαι
Και εμείς συνεχίζουμε και
Βουλιάζουμε
Μέχρι να βρεθούμε
Στο βυθό
Και για όσο ακόμα αντέξουμε
Στο μικρό αυτό ταξίδι
Το όνειρο θα συνεχίσει να ζει
Μαζί μας
Άξιζε τελικά η διαδρομή
Κι ας μην φτάσαμε ποτέ στην
Ιθάκη
***
Η φωτό είναι παρμένη από εδώ
*Ο Μιχάλης Μιγάδης είναι φοιτητής!
