ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΗΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Θα πάμε πάλι

Ένα πρωί θα πάμε πάλι
στην παιδική χαρά

τώρα θα μου κρατάς
εσύ το χέρι

μη φύγω
-όπως φεύγουν οι μεγάλοι-

όλα απαράλλαχτα

οι κούνιες οι τραμπάλες
τα σχοινιά

θα είναι Κυριακή και θα φυσάει

*

Δεν βλέπει

Αφήνει ακόμη
μέσα απ' τα μπατζάκια μάκρος

μήπως ψηλώσω

στα πενήντα μου
μην και πετάξω μπόι

στριφώνει
μια ανάμνηση

δεν βλέπει

πόντο τον πόντο
ο χρόνος πώς με τρώει

*

Σαν ύστατη πνοή

Μέσα σε κάθε ποίημα
είμαι εγώ

όπως στα φιλμ ο Χίτσκοκ

δείτε καλύτερα

πίσω απ’ το σκριπτ
στα ράμματα

στο σκοτωμένο αίμα
κάποιου στίχου

μ’ αρέσει να λουφάζω
στις γωνιές

σκύλος
σφιχτά το κόκαλό του
που κρατάει

σαν ύστατη πνοή σαν φυλαχτό

     Θαμπή πατίνα, Πόλις, 2017

Ανθολόγηση για το Varelaki Aσημίνα Ξηρογιάννη

*Η φωτό είναι παρμένη από το site apodyoptes.com

ΜΥΡΣΙΝΗ ΓΚΑΝΑ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

5. 

Όλο το πρωινό χαζεύοντας
αυτό το σκοτεινό πανί
που όλο φουσκώνει και τεντώνεται
και σκίζεται εδώ κι εκεί
κι αστράφτουν τ' άσπρα ξέφτια του
και χάνονται.

Κι ύστερα το νησί.
Βουίζει και τρέμει απαλά
χαρταετός μέσα σε μπλε πυκνό
με όλα του τα κρόσια ν' ανεμίζουν.

Κι όπως αργά-αργά μας κλείνει
η νύχτα στις κουρτίνες της
κρατάμε την ανάσα μας να μη μας βρουν
κι ακούμε το μοτέρ της φύσης να δουλεύει.

6.

Λέγε με Πηνελόπη
μέρα τη μέρα
υφαίνω
ξηλώνω
το σώμα μου.
Πού να 'ξερα
ότι ο νοσταλγός που μου συστήθηκε
ως Οδυσσέας
ήταν στ' αλήθεια ο Κανένας.

 

      Στα πέρα μέρη, Μελάνι, 2017

Ανθολόγηση για το Varelaki Aσημίνα Ξηρογιάννη

*Η φωτογραφία είναι παρμένη από το Andro

ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΓΓΕΛΟΥ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

[Στάζουν μεσάνυχτα 1]

Γέννησα τη μητέρα και τον πατέρα μου
Βλαμμένα δίδυμα 
Να μη μπορούν να μιλήσουν
Να μη ξέρουν πώς να το ζητήσουν
Μαμά μαμά!...
Όλη την ώρα και τα δυο τους
Με κάνανε μητέρα
Με ένα παιδί
Που είναι δύο
Που είναι όλα
Ορφανά

  Στάζουν μεσάνυχτα, Μελάνι, 2013

[σπασμένα άλογα 3]

Εκεί έτρωγα ήλιο
Κι έπλενα τα δόντια μου με υπνοστεντόν
Με ξυπνούσαν για να με λυπηθούν
Γιατί εγώ δεν κοιμόμουνα
Κι ούτε ήξερα τι να λυπηθώ σε μένα
Μου έκαναν ό,τι μου έκαναν και με καλούσαν
στο νηπιαγωγείο τους
Μια φορά πήγα από περιέργεια για τ' άλλα παιδάκια
Αλλά δεν είχε πλάκα
Τις άλλες μέρες έβγαινα σο ένα τετράγωνο κήπου
έκανα τα μάτια μου πινέλα
Κι έφτυνα απ' το στόμα μου μπογιές

Μόνο ο φύλακας ήταν καλός
Με άφηνε τις νύχτες να καπνίζω

 

     Σπασμένα άλογα, Γαβριηλίδης, 2017

Ανθολόγηση για το Varelaki Ασημίνα Ξηρογιάννη

*Η φωτό είναι παρμένη από εδώ

Ζ. Δ. Αϊναλής /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Κούσκο,  Περού,  1572 μ.Χ.  ή  Η Μελαγχολία  της Αντίστασης

Είπε ένα απ’ τα παιδιά που συνοδεύανε τον Ηλία
στην τελευταία του κατοικία
θα βρέξει
επάνω ένας ουρανός ξεσκισμένος κατουρούσε αίμα
τριγύρω μια σιωπή τρυπημένη
μια μουσική πένθιμη τσαλαβουτούσε στις λάσπες
ένα ταμπούρλο σκισμένο από ενάντια πυρά κυλούσε
αιμάσσον
οι μπάτσοι χτυπούσαν με τα γκλοπς
τ’ αδέσποτα που ασελγούσαν
στην απαλλοτριωμένη πλατεία
με υποκόπανους και δακρυγόνα.

Την ίδια ώρα
στο κοινοβούλιο προωθούνταν επιτυχώς
ο εκδημοκρατισμός των θεσμών.

Ένα εμπύρετο προαίσθημα με κατέβαλεν όλον.

 

      Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, 2006 (2η εκδ. Θράκα, 2018)

ο χρησμός

χοροστατώ λέει ανυπότακτος σε μια πέτρινη έρημο
παγωμένη
πέτρα ύπνος παγωμένων αισθήσεων καρδιά μου ο ισοθάνατος
ανευδαίμων
συνθλίβομαι
το βλέμμα του ανδριάντα μου
αυτού του εκτοπλασματικού εγώ εκτός του εγώ μου
την απόγνωση σκληρή της πέτρας άτρεπτη
ακινητοποιημένη στους βολβούς των οφθαλμίων οδών του
τυφλούς τυφλός
ίλιγγος
στο βάθος βαθύ του κόσμου
μόνος
κυκλωμένος πτώματ’ αμέτρητα πεθαμένα μαλάκια
επιπλέοντα
οι μέρες μου
υδροκέφαλες

μέρες
άχρηστες
σπαταλημένες πολύτιμες ώρες της ήβης μου
νεκρές πιο
νεκρές τίποτα
κι άλλο τίποτα
όλα
τίποτα

 

      Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, 2006 (2η εκδ. Θράκα, 2018)

Άπειρο

Και τώρα
μπορούμε
να κλείσουμε τα μάτια
επιτέλους
να κοιμηθούμε
κάτω απ’ την άδολη επιφάνεια της σιωπής
με μονάχη σκεπή
έναν ουρανό ξυρισμένο
και μυριάδες κλαδιά δέντρων γυμνά
μέσα στο ψύχος αύξων
ενός λευκού πρωινού
ελάχιστος
χάνομαι σύσσωμος μες σ’ έναν μαρμάρινο ήλιο

 

      Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, 2006 (2η εκδ. Θράκα, 2018)

Επιλογή για το Varelaki Aσημίνα Ξηρογιάννη

Η εικόνα είναι από το pixabay

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ /// [το σώμα της μητέρας]

[το σώμα της μητέρας]

Η μητέρα υποθέτει ότι το υλικό της μητέρας
  συμπεριλαμβάνει μία αγιότητα.
Σε κάθε περίπτωση, την ευπρόσδεκτη και οικειοθελή
  απομόνωση του μάρτυρα.
Έτσι κάνει τραμπάλα κατά το δοκούν μεταξύ
  μαρτυρίου και έκστασης.
Αυτή την τραμπάλα την κάνει μόνη της.

Μάλλον γίνεται γιατί –ε, το ξανάπαμε – δεν αγαπά το
σώμα της.

Η μητέρα, στα 18, είναι ανορεξική.
Μετά τρώει σοκολάτες.
Τα σωματικά της υγρά τα απεχθάνεται.
Μάλλον δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάτι θα μπει, κάτι
  θα βγει από μέσα της.
Μέχρι και τις ανάγκες της τις κάνει στο σκοτάδι.

  μ_otherpoem: μόνο λόγος, Νεφέλη, 2014

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Συρία

Ο βίος των ανθρώπων δεν ήταν παρά
ένας,
δεν ήταν παρά
πολλοί,
αντικατοπτρισμοί
κατοικημένοι από ίσκιους

σύννεφο πάνω από τις χώρες
τρεμόσβηνε στο μάτι του πουλιού

χώθηκα στη σπηλιά σαν κάπρος και περίμενα

   

Όρια άνοιξης

"Μην κοιτάξεις τα φαγώσιμα που προσφέρθηκαν ως θυσία,
ούτε καν να περάσεις από δίπλα.
Καλύτερα δώσε μια δραχμή κι αγόρασε λουκάνικα.
Με μια δραχμή παίρνεις κι ένα σύκο, κι αν περιμένεις λίγο,
χίλια. Ο χρόνος είναι θεός για τους φτωχούς."

Επωδός

Κάτω απ' τη σάρκα μου
σκοτεινοί - άγνωστοι
υπογράφουν τη μοναξιά μου
εργάζονται ως εσώτερη ρωγμή
πέρα από τον νόμο της ζωής
και της ηλεκτρικής σιωπής τους

Αγκαλιάζουν ο ένας την αμφιβολία του άλλου
τόσο γερά, που επαληθεύεται ο χρησμός
που άκουσα στα αψινθοπωλεία της Βοημίας
"Από τη Δύση κύριοι γυρίσαμε πάλι πεινασμένοι"

Κι από την άλλη,
ούτε ένα ερωτικό σονέτο απόψε
να υπογράψει
την αιωνιότητά μας

 Παιχνιδότοπος , Κίχλη, 2016 

Ανθολόγηση για το Varelaki : Aσημίνα Ξηρογιάννη

*H φωτό είναι παρμένη από εδώ