Ενηλικίωση της ουτοπίας
Παναγιώτης Κερασίδης
Γαβριηλίδης, 2014
80 σελ.
******
Να εξοικειωθώ λοιπόν αν γίνεται με το κενό που μου αναλογεί. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή. Μια στιγμή ουτοπίας στον τόπο του εγκλήματος, που φωταγωγείται στους αιώνες με δάχτυλα κομμένα και ραμμένα στη σιωπή. Αφού λίγο πολύ όλα γίνονται για το μέλλον, για το βουνό του παραδείσου που περιφράξαμε για να εξευμενίσουμε το άγνωστο, πριν μας τραβήξουν το αυτί τα όρια της νίκης και της ήττας και μας δέσουν κόμπο στα βήματα προς τα αθάνατα μνήματα.
*****
Η μέθη εξαργυρώνει την εμμονή της ποίησης να επινοεί την ανεμελιά ως αντίδοτο του δράματος τείνοντας χείρα βοηθείας στα απανταχού μέλη της που ζουν κάτω και έξω από τα όρια του αειφόρου ιού της αθανασίας,πριν γίνει ελιξίριο γραφής στο λευκό παντός κενού.
*****
Τα όνειρα μένουν πάντα μόνα,κι ας τα κυνηγάει η μοναξιά των ανθρώπων.Ο άγραφος νόμος της σιωπής που περιγράφει,αποταμι- εύοντας,το ψαχνό που κόβουμε και το πετάμε στα ζώα για να μας γλείφουν τα κόκαλα.
*****
Σαρκαστικά χείλη,με άλλα λόγια.Χείλη που με πιάνετε στο στόμα σας,αφήστε με να παίξω με τα χώματα,με τα χώματα του τάφου μου.Το ζητάω χρόνια ,που να πάρει.Αφήστε με να τριφτώ μπρούμυτα με το φρέσκο μυρωδάτο χώμα.Αφήστε με να φάω ,να κατασπαράξω ,αυτό το χώμα,κι ας μην το χωνέψω.
BIBLIONET
