4O XΡΟΝΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ///ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Συντονιστής : Aθανάσιος  Βαβλίδας (συγγραφέας ,κριτικός)


Συμμετέχοντες:

Nτίνα Γεωργαντοπούλου (Απροσποίητα)
Αγγελική Δημουλή (Τα ετερόφωτα)
Ιωάννα Καπερνέκα (Ανατελλων ζήλος),
Γιώργος Μπακλάκος (Ημιυπόγειο)
Ασημίνα Ξηρογιάννη (Δοκιμάζοντας το ποίημα)
Κλεομένης Παπα ι ωάνου(Αποδομώντας το άπειρο)


Πλατεία Ασωμάτων,Θησείο- Περίπτερο 19

Σάββατο 10.6.17 στις  19.00

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Οι εκδόσεις Momentum σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας «Το θέατρο στην ποίηση»- 55 σύγχρονοι Έλληνες ποιητές, την Πέμπτη 15 Ιουνίου και ώρα 7.30, στο MONK (Καρόρη 4, πλ. Αγίας Ειρήνης).

Για την ποιητική ανθολογία θα μιλήσουν:

Ασημίνα Ξηρογιάννη, ποιήτρια, ανθολόγος και επιμελήτρια της ανθολογίας
Κατερίνα Θεοδωράτου, θεατρολόγος
Αγγέλα Γαβρίλη, ποιήτρια, επιμελήτρια της ανθολογίας

Στην εκδήλωση συμμετέχουν ποιητές και ποιήτριες των οποίων ποιήματα περιλαμβάνονται στην ανθολογία, με αναγνώσεις και παρεμβάσεις.
 
Στην ποιητική ανθολογία συμμετέχουν οι ποιητές: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ /Αντιόπη Αθανασιάδου/Βαγγέλης Αλεξόπουλος/Βασίλης Αμανατίδης/Νάσος Βαγενάς/Νάνος Βαλαωρίτης /Καίτη Βασιλάκου/Γιώργος Βέης/Ιωσήφ Βεντούρας/Χάρης Βλαβιανός /Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου/Σπύρος Λ. Βρεττός/Αγγέλα Γαβρίλη/Γιώργος Γκανέλης/Εσμεράλδα Γκέκα/Ελένη Γκίκα /Άννα Γρίβα/Γιώργος Γώτης/Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου /Νίκος Ερηνάκης /Γιώργος Χ. Θεοχάρης /Φροσούλα Κολοσιάτου/Χάρις Κοντού/Μαρία Κουλούρη /Κατερίνα Κούσουλα /Χλόη Κουτσουμπέλη /Στάθης Κουτσούνης/Θανάσης Κριτσινιώτης/Ελευθερία Κυρίτση/Γιάννης Β. Κωβαίος /Νίκος Λάζαρης/Γιώργος Λίλλης/Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου/Αλέξιος Μάινας/Χάρης Μελιτάς/Νεκταρία Μενδρινού /Γιώργος Μοράρης/Αλεξάνδρα Μπακονίκα/Γιώργος Μπλάνας/Κωνσταντίνος Μπούρας /Άγης Μπράτσος/Χαρίλαος Νικολαΐδης/Ασημίνα Ξηρογιάννη/Έκτωρ Πανταζής/Όλγα Παπακώστα/Ειρήνη Παραδεισανού /Τίτος Πατρίκιος/Γιολάντα Πέγκλη/Σταμάτης Πολενάκης/Κώστας Θ. Ριζάκης /Νίκος Σκούφος/Αλέξης Β. Σταυράτης/Γιάννης Στίγκας/Γιώργος Τζιας/Θωμάς Τσαλαπάτης

*Το εξώφυλλο της ανθολογίας δημιούργησε ο Κυριάκος Γουνελάς

ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ ///// · ΠΟΥ ΠΑΤΑΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Μέρες πριν σε τρώει το χέρι σου
πάει να πει
θα λάβεις μια λέξη να έχει το ποίημα την αρχή του.
Κι όταν το ποίημα φτάσει στο τέλος του
θέλει να πει
δεν σε χρειάζεται και σου δίνει τα παπούτσια στο χέρι.
Εσύ που νόμιζες το' χεις του χεριού σου
και πως το' χεις στο χέρι σου
σαστίζεις μπρος στην άδεια παλάμη.
Α, η προδοσία είναι οι άλλοι
χέρι με χέρι μαζί του:
το διαβάζουν, το μαλάζουν, του αλλάζουν
το φως του που καίει, ιδίαις χερσί.
Όποιος έχασε ποίημα και το ψάχνει τις νύχτες
ας σηκώσει το χέρι.
Κι όποιος είδε τις λέξεις του
να δίνουν τα χέρια με τα χείλη του κόσμου
ας μη βιαστεί.
Στο κατόπι τον πήρε ο ανά χείρα χρόνος
μια στιγμούλα τρεχάμενη
μια τρεμάμενη ώρα.
Ο αιώνας αργεί.
Το ποίημα έχει πάντα ένα όνομα
χειρ ποιητού όπως ζωγράφου σε βενετοκρατούμενη νήσο.
Μα κανείς ποτέ δεν θα μάθει
πόσα ονόματα ήρθαν στα χέρια
και πόσα με το χέρι στην καρδιά
για να πατήσει ένα ποίημα στα πόδια του.


(Ανέκδοτο) 


****

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ //// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Aσημίνα Ξηρογιάννη «Δοκιμάζοντας το ποίημα», εκδ. «Vakxikon.gr»

Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος


Η ποίηση και η ζωγραφική είναι τέχνες συγγενικές μεταξύ τους. Ένας όμορφος πίνακας ζωγραφικής μπορεί να εμπνεύσει έναν ποιητή και να γεννηθεί ένα όμορφο ποίημα και ένα όμορφο ποίημα μπορεί να εμπνεύσει ένα ζωγράφο να φτιάξει έναν όμορφο πίνακα.
Επειδή, λοιπόν, η ζωγραφική και η ποίηση επηρεάζουν τόσο πολύ η μια την άλλη, τον τελευταίο καιρό εκδίδονται πολλά βιβλία, που περιέχουν ποιήματα και έργα ζωγραφικής. Ένα από αυτά είναι και το βιβλίο, της Ασημίνας Ξηρογιάννη: «Δοκιμάζοντας το ποίημα», που διαβάσαμε πρόσφατα, από τις εκδόσεις “Vakxikon.gr”. Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο, που περιλαμβάνει δύο ποιήματα και δύο κολάζ.
Θα μπορούσε να πει κανείς, πως ένα βιβλίο με μόνο δύο ποιήματα και δύο κολάζ είναι πολύ μικρό και να αναρωτηθεί γιατί να μπει ένας καλλιτέχνης στον κόπο να εκδόσει ένα τόσο μικρό βιβλίο, όμως, έχουμε ξανατονίσει ότι μια έκδοση ενός πολύ μικρού σε μέγεθος βιβλίου, μπορεί να σημαίνει ότι περιλαμβάνει μια ολόκληρη ενότητα, που μπορεί να υπάρξει από μόνη της. Αν ο καλλιτέχνης προσθέσει μερικές σελίδες, τότε μπορεί να χαλάσει το συνολικό αποτέλεσμα. Επίσης, το συγκεκριμένο βιβλίο, αν κρίνουμε από τον τίτλο είναι μια δοκιμή, ίσως, για να ακολουθήσει κάτι μεγαλύτερο, όπως οι νεότεροι τραγουδιστές, που πρώτα κυκλοφορούν ένα cd-single και αργότερα ένα ολόκληρο cd.
Τα δύο ποιήματα, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη περιγράφουν την ποίηση σε όλες τις εκφάνσεις της κυρίως από τη σκοπιά των ποιητών. Πως αισθάνεται ένας ποιητής, όταν γράφει ένα ποίημα; Ποιες αγωνίες περνάει; Θα διαβαστεί; Δεν θα διαβαστεί; Θα είναι διαχρονικό; Θα ολοκληρωθεί ή θα μείνει μισό; Θα δημοσιευτεί ή θα κλειστεί σε ένα συρτάρι; Θα το καταλάβει ο αναγνώστης; Μήπως, δοθεί λάθος ερμηνεία και ο αναγνώστης νομίσει κάτι άλλο, από εκείνο, που θέλει να πει ο ποιητής; Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να πει: Και τι μας ενδιαφέρει πως νιώθει ένας ποιητής, όταν γράφει ποίηση; Όμως, αν κρίνουμε από τις ερωτήσεις, που γίνονται στις συνεντεύξεις και στις παρουσιάσεις βιβλίων, μάλλον, υπάρχουν αρκετοί, που ενδιαφέρονται να μάθουν τις αγωνίες του ποιητή. Η Ασημίνα Ξηρογιάννη, λοιπόν, μας δίνει τις απαντήσεις της με τον δικό της ξεχωριστό, ποιητικό τρόπο.

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη: «Δοκιμάζοντας το ποίημα», εκτός από τα ποιήματα, περιέχει και δύο κολάζ. Θα λέγαμε ότι και τα δύο κολάζ ταιριάζουν στους στίχους, που διαβάζουμε, ιδιαίτερα στο πρώτο χρησιμοποιείται η μουτζούρα και όταν ένας ποιητής δοκιμάζει να γράψει ένα ποίημα, τότε οι μουτζούρες θα είναι πολλές, καθώς ο ποιητής, που περνάει τις αγωνίες, που περιγράφονται στο βιβλίο, δεν μένει ποτέ απόλυτα ικανοποιημένος από τον εαυτό του.
Στην αρχή του βιβλίου της Ασημίνας Ξηρογιάννη «Δοκιμάζοντας το ποίημα» υπάρχει μια αφιέρωση: «στους ποιητές που οι λέξεις τους μου γεννούν τις άλλες λέξεις». Σε αυτή την αφιέρωση, υπάρχει όλη η σεμνότητα της ποιήτριας και η βαθιά γνώση, πως στην ποίηση δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Αν κάποιος γράφει στίχους χωρίς να διαβάζει ποίηση, τότε δεν είναι ποιητής. Η Ασημίνα Ξηρογιάννη έχει διαβάσει πολύ ποίηση και αυτό το έχουμε διαπιστώσει από τη διακειμενικότητα προηγούμενων έργων της, που είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε, αλλά και από το καινούργιο της βιβλίο, που αναλύσαμε.

Πρώτη δημοσίευση στο Φράκταλ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ //// ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ /// OI ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

         «Οι γάμοι του ουρανού και της κόλασης »,Ουίλλιαμ Μπλέηκ

μετάφραση: Xάρης Βλαβιανός

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Ο δίκαιος άνθρωπος κάποτε, πράος, τραβούσε το δρόμο του, μες στην κοιλάδα του θανάτου, ώσπου ο αχρείος που το κακό του σχεδιάζει τον παρασέρνει σε τόπους άγονους, εκεί όπου λιοντάρια τριγυρίζουν. Πάντα υπάρχει το δίπολο Καλό-Κακό, απαραίτητο για την Εξέλιξη, για τη Ζωή την ίδια. Τα αντίθετα, Αγάπη και Μίσος, Λογική και Ενέργεια, Έλξη και Απώθηση είναι αναγκαία στην Ανθρώπινη Ύπαρξη, διαβάζουμε στους «Γάμους του Ουρανού και της Κόλασης», τη δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη. Και παρακάτω, η προκλητική φωνή του Διαβόλου μάς αναστατώνει, σημειώνοντας τα Λάθη των γραφών και των Ιερών Κωδίκων και κορυφώνοντας ως εξής: «Η ενέργεια είναι Αιώνια Ηδονή». Aκολουθεί μια «Αξιομνημόνευτη Φαντασίωση» (σε διακειμενική ανταπόκριση με τις «Αξιομνημόνευτες σχέσεις του Swedenborg»), για να καταλήξει στις πνευματώδεις «Παροιμίες της Κόλασης». Συναρπαστικοί αφορισμοί, οξείς, ανατρεπτικοί, διαχρονικοί, που ερεθίζουν τη σκέψη του απαιτητικού αναγνώστη, κάθε εποχής (Ένα μικρό δείγμα: «Αυτός που επιθυμεί αλλά δεν πράττει, γεννάει την πανούκλα», «Η Αιωνιότητα είναι ερωτευμένη με τους καρπούς του χρόνου», «Η εργατική μέλισσα δεν έχει καιρό για θλίψη», «’Ό,τι πιστευτό, είναι μια εικόνα της αλήθειας», «Αυτός που άφησε να τον εξαπατήσεις, σε γνωρίζει», «Το Σφρίγος είναι Ομορφιά»). Kαι μετά συναντάμε κι άλλες «Αξιομνημόνευτες Φαντασιώσεις» που εναλλάσσονται με στοχασμούς του Mπλέηκ αναφορικά με την εποχή του και τις ιδέες που την κατακλύζουν. Το έργο κλείνει με το δυνατό «Τραγούδι της Ελευθερίας» και ακούγεται από το στόμα του Χορού: «[…] Ούτε η ωχρή θρησκευτική λαγνεία θα ονομάσει παρθενία ό ,τι μόνο ποθεί αλλά δεν πράττει! Γιατί το καθετί που ζει είναι Ιερό».

Oι σύγχρονοί του κριτικοί δεν είδαν με καλό μάτι τον Ουίλιαμ Μπλέηκ (1757-1827), τον οραματιστή, μυστικιστή και ρομαντικό αυτόν ποιητή. Τον αντιμετώπισαν όχι μόνο με καχυποψία, αλλά και με εχθρότητα. Εκείνος, πλουραλιστικός, πολύπλευρος και εκκεντρικός, θέλοντας να υπερασπιστεί το έργο του, γράφει κάπου: «Το Υψηλό παραμένει κατ’ ανάγκη σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι σαφές για έναν ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου.» Ακόμα, τον απασχολεί μέσα στους γάμους, αλλά και γενικότερα, ο ρόλος της Φαντασίας και κατά πόσο επηρεάζει το πνεύμα και τη ζωή του ανθρώπου. Τί γίνεται άραγε όταν η φαντασία συναντά την Πραγματικότητα; Για τον ποιητή, Φαντασία ίσον ο Θεός ο ίδιος και πώς αυτός διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχή και την επηρεάζει. Η σχέση της Φαντασίας με την Ενόραση απασχόλησε γενικά τους ρομαντικούς ποιητές.

«Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης» μια ιδιαίτερη και τολμηρή σύνθεση, γεμάτη πνευματικότητα, σατιρική διάθεση και ενόραση και λεπτό χιούμορ. Η παρούσα μετάφραση βασίζεται στο αντίγραφο που βρίσκεται στο Μουσείο Fitzwilliam του Καίμπριτζ. Στις αριστερές σελίδες του βιβλίου τούτου παρουσιάζονται οι 27 πίνακες του αντιγράφου, ενώ η μετάφραση στις δεξιές, σε ανταπόκριση και αντιστοιχία.

Έχω μπροστά μου λοιπόν μια καλαίσθητη έκδοση (με ωραίο χαρτί, σκληρόδερμο εξώφυλλο και τετραχρωμία) σε εισαγωγή-μετάφραση και σημειώσεις Χάρη Βλαβιανού, που περιλαμβάνει τις 27 χαλκογραφίες του πρωτοτύπου. Στην πλούσια και αναλυτική εισαγωγή ο μεταφραστής δίνει το στίγμα της τέχνης του Μπλέηκ, και δίνει ακόμα κατατοπιστικά στοιχεία για τη ζωή και την σκέψη του.

Μετά από την πρώτη του εκτός εμπορίου έκδοση το 1783 με τίτλο « Ποιητικά Σχεδιάσματα» (χαρισματικές ποιητικές δοκιμές), το 1789 αναλαμβάνει μόνος την έκδοση του βιβλίου του «Τραγούδια της αθωότητας». Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το Βιβλίο της Θελ, ιδιότυπο, «κρυπτικό», «προφητικό» βιβλίο.

H «Ιερουσαλήμ» αποτελεί το τελευταίο και πιο μακροσκελές «προφητικό» και αλληγορικό του βιβλίο, με πολλά πρόσωπα, μετά τη συγγραφή του οποίου ο Μπλέηκ ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ζωγραφική και τη χαρακτική, γράφοντας ελάχιστη ποίηση.

Ο Μπλέηκ «έπαιξε» με την ίδια ζέση πολλούς ρόλους στη ζωή του, αυτόν του συγγραφέα, του εικονογράφου, του χαράκτη, ακόμα και του βιβλιοπώλη. Με τόλμη κοίταξε αντισυμβατικά τη θρησκεία, την πολιτική, την ηθική και την τέχνη, προβάλλοντας μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία από μικρή κιόλας ηλικία. Παρότι η ποίησή του θεωρήθηκε «δύσκολη», ξεχωρίζει για την οξύνοιά της, την γοητευτική πολυπλοκότητά της, τους πυκνούς συνειρμούς που μας απογειώνουν, το θυελλώδες ύφος της και ο ίδιος κατέχει ιδιαίτερη θέση στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.// http://frear.gr/?p=17975]

«Τζον Λένον & Γιόκο Όνο: Η τελευταία συνέντευξη»

Ντέιβιντ Σεφ «Τζον Λένον & Γιόκο Όνο: Η τελευταία συνέντευξη», Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης, εκδ. Βακχικόν, σελ. 104


Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

 
Μια τεράστια συνέντευξη (κράτησε περίπου 20 ώρες), μια εξαιρετικά αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό Playboy και στον έμπειρο Ντέιβιντ Σέφ, στην οποία το διάσημο «Σκαθάρι» σπάει τη σιωπή του με την συγκατάθεση της Όνο. Μιλά για όλα και για όλους. Πώς γεννήθηκαν και χώρισαν οι Μπίτλς, τι αντιπροσώπευαν, τον γάμο του με την Γιόκο Όνο, τις υπαρξιακές του αναζητήσεις, το πώς δημιουργήθηκαν κάποια σημαντικά τραγούδια -επιτυχίες του γνωστού συγκροτήματος, τις σχέσεις των μελών του. Λίγο αργότερα ο Λένον θα δολοφονηθεί από έναν θαυμαστή του στις 8 Δεκεμβρίου 1980 στη Νέα Υόρκη.
Μέσα από τη συνέντευξη κανείς εισπράττει μια εικόνα του Τζον Λένον που επιδέχεται πολλαπλών συζητήσεων και που εγείρει πολλαπλά ερωτηματικά. Μέχρι που φτάνει άραγε η επιρροή της Όνο, κατά πόσο υπάρχει μια ισορροπία σε όλα αυτά. Τί είναι άρρωστο και τι υγειές και πού θα πήγαιναν οι Μπίτλς αν έλειπε από το προσκήνιο η περίεργη αυτή γυναικεία μορφή που είχε τον τρόπο της να αντιστρέφει τα πρότυπα και τους ρόλους που αφορούν τους άντρες και τις γυναίκες, που είχε τον τρόπο της να καθοδηγεί τον Λένον αφού εύκολα τον έχει πείσει για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα ασκώντας του μια επίδραση σχεδόν μαγική. Η ίδια ξέρει την μυθολογία που υπάρχει γύρω από το πρόσωπό της και απαντά σε όλους με θράσος και επιμένει να παίζει το παιχνίδι με τους δικούς της όρους. Ο ίδιος ο Λένον θα επισημάνει σχετικά: «H Όνο μου ‘δειξε την πιθανότητα της εναλλακτικής λύσης. Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις αυτό». «Δεν είμαι; Λες αλήθεια;» Οι ρόλοι τους αντιστρέφονται μοιραία. Εκείνη κάνει τις «αντρικές δουλειές» και όλες τις σκληρές διαπραγματεύσεις νομικές και άλλες, εκείνος μένει στο σπίτι- φρούριο και αναλαμβάνει να μεγαλώσει τον γιο.
Σε μια εποχή που μισούσε τον ρομαντισμό ή τον θεωρούσε παρωχημένο, ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο διακήρυτταν τον έρωτά τους με κάθε δυνατό τρόπο.
Την Όνο την προσβάλουν συνεχώς οι συνεργάτες του Τζον και ο περίγυρος, όμως εκείνη αντιστέκεται και δεν τους χαρίζεται με τίποτα, αποδεικνύοντας τρομερή σκληρότητα. Ο Τζον δηλώνει σθεναρά σε κάθε ενδιαφερόμενο, κυρίως κακοπροαίρετο: «Δεν ζω για σας. Ζω για μένα και τη Γιόκο και το μωρό.» Ο Τζον είναι αδιαπραγμάτευτος στον έρωτά του για την Όνο, τον έχει κερδίσει ολοκληρωτικά. Έχουν και οι δύο προηγούμενους γάμους και παιδιά από αυτούς. Αλλά έχουν ρυθμίσει έτσι τη ζωή τους ώστε να δίνουν στα πράγματα το νόημα που εκείνοι επιδιώκουν. Ο ένας είναι το είδωλο του άλλου. Περιγράφουν πώς γνωρίστηκαν, για τις φιλανθρωπίες που έκαναν, για έναν χωρισμό που είχαν ζήσει σε κάποια φάση, για τη δυσκολία με την οποία γεννήθηκε ο γιος τους, ο Τζον μιλάει πάρα πολύ για την σχέση του με τον Πολ ΜακΚάρντεϊ και πώς αυτή μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, καθώς και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργούσαν τραγούδια. Γενικά ο Λένον μοιάζει αυτάρκης με την Όνο, φαίνεται πώς αλλάζει ρότα και συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους που ήταν κάποτε η ζωή του. Άλλοτε δείχνει κυνικός, άλλοτε παρτάκιας, άλλοτε αδιάφορος και δίνει την εντύπωση κάποτε πως  η ζωή του ξεκινά στην ουσία από τότε που γνώρισε την Όνο. Θεωρεί ότι τον απελευθέρωσε. Ότι έμαθε τα πάντα από αυτήν. Και κείνος σχεδόν την θεοποίησε.
Και οι δύο ενθουσιάστηκαν από το αποτέλεσμα της συνέντευξης, η οποία όντως είχε τρομερή απήχηση όταν κοινοποιήθηκε. Ένα βιβλίο όπου όντως γίνεται ΑΝΑΦΟΡΑ. Πρόκειται για μια αυτοπροσωπογραφία. Σκιαγραφείται ο Τζον Λένον, δίνονται στην ουσία οι ψυχικές και συναισθηματικές του διαστάσεις και αναλύεται ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο μέσα κι από τα μάτια της συντρόφου του. Αποκαλύπτονται πράγματα που ερμηνεύουν συμπεριφορές του φημισμένου ζευγαριού, που έχει βάλει σε τάξη τη ζωή του μέχρι που έρχεται η μεγάλη τραγωδία. Με το θάνατο του Λένον είναι ίσως το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης. Η εν λόγω συνέντευξη αποτελεί αδιάψευστο ντοκουμέντο αναφορικά με τη ζωή και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που θεωρήθηκε θρύλος, που έβαλε τη δική του σφραγίδα την παγκόσμια μουσική σκηνή.

http://fractalart.gr 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// "Το σώμα του έγινε σκιά" / "Πληγές" - Ασημίνα Ξηρογιάννη

 vakxikon.gr

Το σώμα του έγινε σκιά, Μυθιστόρημα, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Ανατολικός, 2010

O τελευταίος χορός. Δίχως αμφιβολία δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να σκεφτείς κάτι άλλο. Από τις πρώτες κιόλας του σελίδες, η σε κάμποσα σημεία ποιητική νουβέλα της Ξηρογιάννη σου δημιουργεί άμεσα μια προδιάθεση πως μόνο ευχάριστο δεν πρόκειται να είναι το περιεχόμενο της.  Δύο άνθρωποι. Ένας κοινός προορισμός. Δύο κόσμοι. Μία κατάληξη.          

Καλά ριζωμένοι σε μια καθημερινότητα που αρνείται πλέον να τους προσφέρει απλόχερα αυτό που μετά βδελυγμίας αναζητούν. Εγκλωβισμένοι σε μια απόγνωση που φαίνεται μη αναστρέψιμη. Η γυναίκα με την αέναη αγάπη της προς τον σύζυγο. Και αυτός με το αρρωστημένο του πάθος για το χορό. Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτά πάψουν να φέρνουν τα επιθυμητά  αποτελέσματα; Μάλλον τη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων. Τον καλλιτέχνη σύζυγο να αντιλαμβάνεται με το πέρασμα του χρόνου ότι δε μπορεί πλέον να χορεύει. Ότι κοντοζυγώνει η στιγμή να απαρνηθεί χωρίς τη δική του θέληση το μοναδικό πράγμα που φαίνεται ότι τον κρατάει ζωντανό. Τον χορό. Δεν καταφέρνει να τον κρατά ζωντανό ούτε η μονάκριβη κόρη του που αρχίζει να ξεδιπλώνει δειλά δειλά και συνάμα  να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα της, υπό τις δικές του σαφώς χρήσιμες οδηγίες.

Και στην αντίπερα όχθη, το θηλυκό, που με την αμέριστη αγάπη και τον ανιδιοτελή έρωτα για τον άντρα της μοιάζει με δεκανίκι έτοιμο να δώσει στήριξη στο σύντροφό της που είναι ένα βήμα πριν τη κατάρρευση. ‘Ένα μόλις βήμα πριν γίνει σκιά. Μια σύζυγος που δε κρατούσε τίποτα γι΄ αυτήν. Που μοναδική της ικανοποίηση είναι να βλέπει ευτυχισμένο τον άντρα της. Και ας της άρεσε να γράφει. Και ας ήξερε πως ότι έγραφε δε υπήρχε ποτέ η πιθανότητα νo τα δει να εκδίδεται. Σε αυτό όμως το σημείο τίθεται και το μεγάλο ερώτημα, ο μεγάλος προβληματισμός που γεννά ο συζυγικός βίος των δύο πρωταγωνιστών. Ποιά είναι τελικά στο φινάλε η πραγματικότητα;

Η αίσθηση της συζύγου που με την αγάπη, τον έρωτα, τη κατανόηση, την ειλικρινή στήριξη στον σύντροφό της να πλάθεται μέσα της η εικόνα πως δίνει την απαιτούμενη ώθηση στον άντρα της να συνεχίσει να δημιουργεί, μένοντας και η ίδια ικανοποιημένη, νομίζοντας πως έχει φέρει εις πέρας τον αντικειμενικό της σκοπό που δεν είναι άλλος από έναν ευτυχισμένο και χαρούμενο σύζυγο ή η εμμονή με το χορό του συζύγου που λαμβάνει ως ικανοποίηση την αμέριστη στήριξη και παρότρυνση της συντρόφου του για το έργο του ισορροπώντας μεταξύ πάθους και συνήθειας;                     

Το αποτέλεσμα και για τις δύο πλευρές λυτρωτικό από τη στιγμή που δεις τα γεγονότα με μια πιο καθαρή ματιά! 

 

Νίκος Μπίνος

Πληγές, Ποίηση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011

H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι μία καταξιωμένη ποιήτρια. Στο ποιητικό της ιστορικό συμπεριλαμβάνονται ήδη διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Επίσης έχει λάβει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, για τη νουβέλα της «Tο σώμα που έγινε σκιά».

Στην ποιητική της συλλογή «Πληγές» παρουσιάζει με έναν σουρεαλιστικό και μαγικό τρόπο το κενό που αφήνει μια απώλεια καθώς και τον πόνο που αυτή συνεπάγεται.

Οι «Πληγές» στάθηκαν αφορμή για να γράψω εγώ με τη σειρά μου ένα κείμενο το οποίο να βγάζει στην επιφάνεια με έναν περιεκτικό τρόπο, το πως βίωσα εσωτερικά τα ποιήματα της Ασημίνας Ξηρογιάννη.

Το κείμενο λοιπόν αναφέρεται σε τρείς γυναίκες (η μια από αυτές είναι η Ασημίνα Ξηρογιάννη) οι οποίες έχουν βιώσει τρία διαφορετικά είδη απώλειας, όπως και στα συναισθήματά τους. Παρ’ όλα αυτά επειδή φαίνεται να συμφωνούν, δεν γίνεται χρήση πληθυντικού αριθμού αλλά τρίτου ενικού σαν να εξιστορεί κάποιος τον εσωτερικό κόσμο μιας και μόνο γυναίκας.

ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ- ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ

(Ασημίνα  «πληγές»,  Αριάδνη «προδοσία»,  Αγγελίνα «θέλει να ακουστεί») 


Γυναίκα μόνη σ’ ένα μέρος σκοτεινό


Πιο σκοτεινό δε γίνεται
Σ’ έναν παράλληλο κόσμο
Σε μια σκοτεινή τρύπα
Την τρύπα της απελπισίας
Οδηγημένη εκεί απ’ την ίδια της την εμπιστοσύνη
Από την αφοσίωσή της…
Φοβάται
φοβάται πολύ
Θέλει να φύγει από ‘κει
Θέλει να ΦΥΓΕΙ!!
Όχι δε μπορεί
Την κρατάνε όμηρό τους οι βασανιστικές σκέψεις της
Μπήγει τα νύχια της στον τοίχο για να σκαρφαλώσει  στην επιφάνεια
Αυτά όμως αποχωρίζονται απ’ τη σάρκα τους  …..
Δε μπορεί να τη βοηθήσει κανείς
Είναι μόνη και φοβισμένη στη σκοτεινή τρύπα
Γιατί δεν τη βοηθάει κανείς;;;
Μόνη της αναμένει να δει ένα φως από ψηλά
Να νιώσει μια γαλήνη στη σκέψη της και στην ψυχή της
Να καταφέρει να «βγει έξω»
Οι μέρες περνούν
Ο πόνος μεγαλώνει 
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κι όμως ξέρει ότι ο πόνος αυτός δεν της ανήκει
Ξέρει ότι ανήκει σε εκείνους που τον προκάλεσαν
-ΑΓΓΕΛΙΝΑ: Έτσι θέλει να ακουστεί
Να ακουστεί η δική της πλευρά της ιστορίας
-ΑΡΙΑΔΝΗ: Θέλει να γνωστοποιηθεί η αδικία
Να κερδίσει αυτό που της ανήκει
Τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ!
-ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ: Έτσι μόνο θα έρθει η λύτρωση
Έτσι μόνο θα βγει απ’ το σκοτεινό μέρος
Έτσι μόνο θα ξεπεράσει την απώλεια
-ΑΣΗΜΙΝΑ: Κάθε απώλεια πάντα θα τη βιώνει ως απώλεια και θα την ξεπερνά
Και πάλι θα αναζητά αυτό που πραγματικά την αφουγκράζεται……

Φαίη Νάση

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ

                                                                               

Edward Thomas, Gavin Ewart, Maya Angelou

Mεταφράζει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Philip Edward Thomas (3 Μαρτίου 1878 – 9 Απριλίου 1917). Bρετανός ποιητής, δοκιμιογράφος και πεζογράφος. Τον θεωρούν «ποιητή του πολέμου», παρόλο που μόνο λίγα από τα ποιήματά του έχουν να κάνουν με τις εμπειρίες του από τον πόλεμο. Η καριέρα που στην ποίηση ήρθε αφού πρώτα είχε διαπρέψει ως λογοτεχνικός κριτικός και πεζογράφος. Στα 1915, κατετάγη στον Αγγλικό Στρατό για να πολεμίσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και σκοτώθηκε σε μάχη δύο χρόνια μετά.


ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ;

Θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Θα ιππεύσεις
τόσο αργά
στο πλευρό μου;
Ω, θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Aν η νύχτα έχει
ένα φεγγάρι,
ολόκληρο και φωτεινό;
Ω, θα έρθεις;
Θα ερχόσουν;
Θα ερχόσουν;
Εάν το μεσημέρι έδινε φως,
όχι το φεγγάρι;
Όμορφη, θα ερχόσουν;
Θα είχες έρθει;
Θα είχες έρθει
χωρίς να περιφρονείς,
Αν ήταν
ακόμη πρωί;
Αγαπημένη, θα είχες έρθει;
Αν είναι να έρθεις
Βιάσου κι έλα
Οι κουκουβάγιες έκλαψαν'
Σκοτεινιάζει
για να ιππεύσεις.
Αγαπημένη, όμορφη, έλα.

*

Gavin Buchanan Ewart (4 Φεβρουαρίου 1916 – 25 Οκτωβρίου 1995). 'Ηταν Βρετανός ποιητής. Το 1971 βραβεύτηκε
με το Cholmondeley Award.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΥΘΟΥ ΧΑΪΚΟΥ

Mετά την Πρώτη Νύχτα
ο Ηλιος φίλησε το Φεγγάρι: «Πολυαγαπημένο,
ήσουν υπέροχο!»

*

(Maya Angelou, πραγματικό όνομα: Marguerite Annie Johnson, 1928-2014) Ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Θεωρείται από τις πιο σπουδαίες Αμερικανίδες ποιήτριες, ως «μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές της Αμερικής κατά την τελευταία 50ετία» και μια από τις «μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας».


Ελα. Και γίνε το μωρό μου.


Ο αυτοκινητόδρομος είναι γεμάτος μεγάλα αμάξια
που δεν βιάζονται για κάπου
Kι οι σύντροφοι καπνίζουν ό,τι καίω
Κάποιοι άνθρωποι τυλίγουν τη ζωή τους γύρω από ένα ποτήρι με κοκτέιλ
Και συ κάθεσαι και συλλογιέσαι
πού να στραφείς.
To 'χω.
Ελα. Και γίνε το μωρό μου.
Κάποιοι προφήτες λένε πως ο κόσμος θα χαθεί
αύριο
Αλλά κάποιοι άλλοι λένε πως μας μένουν ακόμα μια δυο βδομάδες
Οι εφημερίδες είναι γεμάτες παντός είδους ανθισμένο τρόμο
Και συ κάθεσαι και αναρωτιέσαι
Τι να κάνεις.
To 'χω.
Ελα. Και γίνε το μωρό μου.

 

(Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Βακχικόν) 

 

****

 

 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ///ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ

Χάρης Βλαβιανός «Το αίμα νερό», εκδ. Πατάκη, σελ. 74

Το αίμα νερό… γίνεται!

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Το Αίμα νερό είναι ένα ευσύνοπτο και αποσπασματικό βιβλίο που αποδεικνύει πως καθώς το έργο ενός συγγραφέα εξελίσσεται σε μια αυτοπροσωπογραφία, δηλαδή ένα έργο πιο προσωπικό, εξομολογητικό είναι λειτουργικό να κομματιάζεται σε θραύσματα. Με αυτό το βιβλίο συνομιλεί γόνιμα λοιπόν και με τα Σονέτα της Συμφοράς, αλλά και με προηγούμενα του βιβλία. Kυρίως στην πρώτη ενότητα του «Adieu» (1996). «Λεύκωμα» (Χρονικά αγάπης και απωλείας), αναφέρεται στις δύσκολες οικογενειακές του σχέσεις, όπως έχουμε ήδη επισημάνει στα πρώτα κεφάλαια αυτού του βιβλίου. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνο το «συγγένεια σημαίνει θάνατος» (Pentimemto, σελ.23). Ο αναγνώστης που παρακολουθεί το έργο του γνωρίζει ήδη τον σκληρό και εγωιστή πατέρα, καθώς επίσης και την ανεύθυνη και εγωπαθή μητέρα, που παρουσιάζονται να αναιρούν εύκολα ή να αλλοιώνουν το γονεϊκό ρόλο και πρότυπο. Ο Βλαβιανός, μέσα στο μυαλό του οποίου δεν έπαψε ποτέ, απ’ ότι φαίνεται, να κουδουνίζει ενοχλητικά η λέξη «ματαίωση», ανακαλεί γεγονότα της ζωής του που μοιάζουν σαν σκηνές μιας κινηματογραφικής ταινίας με τον τρόπο που είναι δοσμένα. Μάλλον μοιάζουν με snaps-shots, με τα οποία συνθέτει μια αφήγηση στην οποία συναντάμε μια γλώσσα με μεγάλη πύκνωση, όπως συνηθίζεται και στη γλώσσα της ποίησης. Πετυχαίνει ακόμα μια γλώσσα που διαθέτει μεγάλη ακρίβεια, η οποία αποπνέει ποιητικότητα από τη μια, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν κουβαλά πάνω της τίποτα περιττό από την άλλη. Μέσω αυτής καταφέρνει να εξωτερικεύσει κάτι τόσο προσωπικό χωρίς να γίνει κουραστικός, λίγος, ανούσιος, φλύαρος και στη χειρότερη περίπτωση μελό. Διότι τέτοιου είδους αφηγήσεις απαιτούν την τήρηση αποστάσεων ασφαλείας απ’ ότι βασανίζει το υποκείμενο της γραφής, ώστε να φτάσει όπως πρέπει να φτάσει στον αναγνώστη. Ο Βλαβιανός ξύνει παλιές πληγές, αλλά δεν το κάνει για πρώτη φορά. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν έχει θάψει τους νεκρούς μέσα του ακόμα. Έχουμε στα πρώτα κεφάλαια υποστηρίξει ότι η πληγή είναι πηγή όπως έλεγε και ο Πεντζίκης, πρώτη ύλη για το έργο του. Κάθε οδυνηρή αναμόχλευση κρίνεται αναγκαία για τον δημιουργό και την εργασία του και αυτή η αναμόχλευση φωτίζεται διαφορετικά όταν εμπλέκεται με τις λέξεις, τα φίλτρα, την σχετική επεξεργασία μιας τέτοιας έμπνευσης και μπαίνει στο εργαστήρι του συγγραφέα και είναι γόνιμη, αφού αποδίδει καρπούς πνευματικούς και αποκτώντας άλλου είδους βαρύτητα.
Και δίνει φωνή πρώτα στο παιδί και έπειτα στον έφηβο που ήταν κάποτε για να μιλήσει ανοιχτά για την τραυματική σχέση που είχε με τους δύο γονείς του. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι ξεπέρασε ή επούλωσε με τη γραφή τις πληγές του, σημαίνει όμως σίγουρα ότι έμαθε να τις αποδέχεται με όλο το βάρος τους, καθώς και ότι είναι πια σε θέση να τις σημασιοδοτεί αλλιώς, γνωρίζοντας πάντα πόσο μάταιο είναι να αναζητεί κανείς τη συγχώρεση ή τη λύτρωση. Αναζητεί τη συμφιλίωση με το παρελθόν και με όλες τις εκκρεμότητες που ο θάνατος έχει αφήσει ανοιχτές. Μάλιστα, το «Αίμα Νερό» το αφιερώνει στα παιδιά του γιατί αυτά, όπως λέει, θα γράψουν την τεσσαρακοστή έκτη πράξη αυτού του βιβλίου.
Εδώ δεν υπάρχει κανένας, καμία οιμωγή. Προφανώς η εποχή του θρήνου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Στα παλιότερα ποιήματά του για την οικογένεια βέβαια νιώθεις ότι είναι πιο «θερμός» εκφραστικά. Για παράδειγμα σε ένα ποίημα που συναντάμε μέσα στην Εύθραυστη Επικράτεια των Λέξεων γράφει: «Τώρα που ο λυγμός / παλεύει ακόμη με τις λέξεις / κι η φαντασία δεν έχει τη δύναμη /να εξευγενίσει τη μνήμη, τώρα θα πρέπει να μιλήσω για σας /τρυφερές, σαρκοβόρες / γυναίκες της ζωής μου, / να γράψω γι’ αυτό που κάποτε είσαστε, / που ήμουν κάποτε / που οφείλω να γίνω και πάλι». (O υιός της απωλείας) Υπάρχει όμως στο «μυθιστόρημά» του μια μοιραία και διάχυτη πικρία που σου δημιουργεί την ισχυρή αίσθηση ότι το αίμα έγινε νερό σε αυτό το οικογενειακό δράμα που ανεβάζει επί σκηνής, σε μια προσπάθεια να λύσει τις εξισώσεις της ζωής του. Οι οικογενειακοί δεσμοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς, η ρήξη είναι εδώ πια. Για πάντα. Οι νεκροί δεν δικαιώνονται. Οι λέξεις έχουν την δύναμη να τιμωρούν. Η εμμονή του με τα «οικεία κακά» είναι πλέον το κλειδί για να εισχωρήσει κανείς σωστά στο έργο του. Όσα πράγματα κρύβει βαθιά μέσα του τα φέρνει στο φως, χαρίζοντάς τους ποιητική αίγλη, δημιουργώντας σχεδόν ένα δικό του σύμπαν, με ξεχωριστή θεματολογία και γλώσσα ιδιωτική.
«Μυθιστόρημα» το αποκαλεί ειρωνικά ίσως στον υπότιτλο, μπλέκει μέσα και τον θεατρικό όρο «πράξεις», προϊδεάζοντας έτσι τον αναγνώστη. Το κείμενό του δεν ανήκει ακριβώς ούτε στο ένα είδος, ούτε στο άλλο, έχει και στοιχεία ποιητικότητας, όπως προαναφέραμε. Συνηθίζει να μην προσδιορίζει ακριβώς, ενώ χαρακτηρίζει. Συνηθίζει να επαναπροσδιορίζει τα Σονέτα, να ακυρώνει τα γραμματολογικά είδη. Έτσι σημειώνει κανείς: «Οιονεί Σονέτο, οιονεί μυθιστόρημα, οιονεί ποίημα. Κι είναι αυτό μια πάγια τακτική του, ένα στοιχείο Ποιητικής του, που τον διαχωρίζει από τους άλλους ποιητές της γενιάς του 80. Γενικά έχει το πάθος να εκφράζει μέσω της ποίησης αυτό που εχάθη από τη ζωή του. Με αναστοχαστική πάντα διάθεση και με ενδιαφέρον να βλέπει κάθε φορά πώς μπορεί η εμπειρία και κυρίως η σκέψη πάνω στην εμπειρία να μετουσιωθεί σε γλώσσα της ποίησης. Αφηγείται τον εαυτό του και την ιστορία του εαυτού του, βάζει το είναι του στο ντιβάνι της γραφής, εξιστορεί εμμονικά σχεδόν αυτό που απέμεινε από τις απώλειες, κάνοντας αλλεπάλληλες εγγραφές που επικοινωνούν μεταξύ τους σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Με στόχο τις εμπειρίες του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνεται. Μπορούν να δουν μέσα στο Αίμα νερό κάτι από τη δική τους θλιβερή ιστορία; Μπορούν να κάνουν συνδέσεις με τη δική τους εμπειρία; Σίγουρα θα έχουν και κείνοι κάποιο κρυφό ή φανερό οικογενειακό δράμα, ή κάποια παρόμοια τραυματική εμπειρία. Οπότε ίσως βρουν μέσα στο βιβλίο αυτό τον ίδιο τους τον εαυτό, τα ίδια τους τα βιώματα. Ο Τσέχωφ στα σημειωματάριά του ισχυρίζεται ότι στην τέχνη δεν μπορείς να πεις ψέματα ούτε να επινοείς πόνους που δεν δοκίμασες ο ίδιος. Όμως ακόμα κι αν κλαίει ο συγγραφέας, δεν θα πρέπει να μεταφέρει σε καμία περίπτωση τον συναισθηματισμό του στον αναγνώστη. Έτσι, συμβουλεύει τους συγγραφείς να γράφουν ψυχρά, να μην γλυκαίνουν τα γραπτά τους. Θα χαιρόταν αν διάβαζε τα γραπτά του Βλαβιανού.

Πρώτη δημοσίευση στο : http://fractalart.gr/to-aima-nero/

ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ [Απόσπασμα]

[...]

Όταν το ποίημα θυμίζει παιδί που πετυχαίνει το ακατόρθωτο: να πλένει τα αστέρια, ας πούμε
Όταν το ποίημα ενηλικιώνεται -επιτέλους!
Όταν το ποίημα ισοδυναμεί με μικρό θαύμα
Όταν το ποίημα αφαιρεί ασύστολα και «κόβει» Όταν το ποίημα σε «κόβει»
Όταν το ποίημα χορεύει Όταν το ποίημα αλητεύει Όταν το ποίημα ασκητεύει
Όταν το ποίημα μεταφράζεται σε θάνατο ή σε έρωτα Όταν το ποίημα είναι προκλητικά υπαινιχτικό Όταν το ποίημα αποκαλύπτει το ίδιο την ποιητική του Όταν το ποίημα απαντά σε κακοήθειες, αλλά όχι στην τρέχουσα γλώσσα -σε άλλη γλώσσα, ειδική γλώσσα

[ 14 ]

Όταν το ποίημα έχει απογόνους
Όταν το ποίημα σού δίνει την αίσθηση ότι είναι θάλασσα Όταν το ποίημα ε ί ν α ι θάλασσα
Όταν το ποίημα μπαίνει σε μουσείο
Όταν το ποίημα ελυτίζει Όταν το ποίημα Καβαφίζει Όταν το ποίημα βερμπαλίζει Όταν το ποίημα -ίζει γενικά
Όταν το ποίημα σε βάζει μέσα στο εργαστήρι του δημιουργού του Όταν το ποίημα ξεκινά να γράφεται από τη μία και μοναδική μαγική λέξη του δημιουργού του
Όταν το ποίημα ανατρέπει πρότερες γραφές του δημιουργού του
Όταν το ποίημα δεν είναι ποίημα, αλλά παρωδία ποιήματος Όταν το ποίημα δεν είναι ποίημα, αλλά μόνο μια άσκηση επί χάρτου, ή μόνο γρατζούνισμα στο χαρτί του δημιουργού Όταν το ποίημα φλερτάρει το αόρατο Όταν το ποίημα εμπεριέχει το ορατό

[ 15 ]

Όταν το ποίημα παύει να σου «μιλά»
Όταν το ποίημα είναι κάθετο πιο πολύ παρά οριζόντιο Όταν το ποίημα μοιάζει με ανοιχτό ορίζοντα Όταν το ποίημα διαδηλώνει μια «άλλη ποιητική» μη ποιητική Όταν το ποίημα πυροδοτεί λεκτικά συμβάντα Όταν το ποίημα ξεπερνά τη Μούσα του
Όταν το ποίημα έχει άρωμα αντρικό
Όταν το ποίημα έχει το όνομα και τη χάρη σου

(όταν το ποίημα)

…ποτέ δεν ολοκληρώνεται


 * Βακχικόν 2017
                                             

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων

Μετά τις αρχαιρεσίες της 7ης Μαΐου 2017, που έγιναν κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης της Εταιρείας Συγγραφέων για την ανάδειξη μελών διοικητικού συμβουλίου και εξελεγκτικής επιτροπής,

και την εισδοχή νέων μελών, τα αποτελέσματα διαμορφώθηκαν ως εξής:

Για μεν το Διοικητικό Συμβούλιο, εξελέγησαν οι Γιώργος Χουλιάρας (Πρόεδρος), Γιώργος Βέης (Αντιπρόεδρος), Αγγελική Στρατηγοπούλου (Γενική Γραμματέας), Ηρώ Νικοπούλου (Ταμίας),

Μαρία Κούρση (Μέλος Δ.Σ.), Λιάνα Σακελλίου (Μέλος Δ.Σ.), Μάκης Τσίτας (Μέλος Δ.Σ.), και αναπληρωματικά μέλη οι Μαρίζα Ντεκάστρο και Γιώργος Γώτης.

Μέλη της εξελεγκτικής επιτροπής είναι οι: Ιωσήφ Βεντούρας, Νίκος Δαββέτας και Γιάννης Στεφανάκις, αντεπιστέλλοντα μέλη οι Ντέιβιντ Μέισον, Κρίστοφερ Μέριλ, Κρίστοφερ Μπάκεν και Μαουρίτσιο Ντε Ρόζα,

επίτιμο μέλος ο Σταύρος Ζουμπουλάκης και τακτικά μέλη οι Λεωνίδας Κακάρογλου, Βασίλης Παπαθεοδώρου και Δημήτρης Φύσσας.

"To read or not..." /// της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη


Η  ανάγνωση είναι πάθος πολλές φορές, πάθος αξεπέραστο και μοιραίο. Ο παθιασμένος αναγνώστης όπου κι αν βρίσκεται θα βρει τρόπους να ανοίξει ένα βιβλίο ή έστω να το ξεφυλλίσει και είναι ψευτοδίλημμα το ερώτημα "to read or not to read" σε ό,τι τον αφορά. Επίσης γι΄αυτόν το θέμα είναι "to be or not to be" στην ουσία, αφού η ζωή του η πραγματική ταυτίζεται με τη ζωή του σαν αναγνώστης. Δύο ζωές άρρηκτα δεμένες, εμποτισμένες με άπειρη φαντασία.
Ο παθιασμένος αναγνώστης δεν διαβάζει απλώς βιβλία, αλλά σκαρφαλώνει πάνω σε αυτά, γατζώνεται από αυτά, βυθίζεται σε αυτά, παρηγορείται με αυτά, ζει ο ίδιος μέσα σε αυτά. Πιστεύει. Διασκεδάζει. Δίνεται. Ανήκει. Αγαπά. Τα βιβλία σύντροφοι σιωπηλοί, μοναχικοί, σοφοί. Τον ταξιδεύουν αλλού και τον δίνουν απλόχερα στιγμές ευτυχίας. Δεν αγοράζει πολλά ρούχα, όλα τα λεφτά πηγαίνουν σε σπάνιες εκδόσεις. Μέσα στο πλυντήριο ρούχων ή μέσα στο τζάκι με άνεση αποθηκεύει βιβλία που περισσεύουν. Βιβλία δηλαδη υπάρχουν σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού του, επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι «a room without books is a body without a soul». Τα Χριστούγεννα φτιάχνει βιβλιόδεντρο και το φωτίζει, ζητά πάντα δώρο βιβλίο από τον Αη Βασίλη, πάντα δώρα βιβλία παίρνει στα παιδιά του. Κάνει λίστες με βιβλία που επιθυμεί διακαώς να αγοράσει. Κανονικός book lover. O έρωτας  είναι διαρκής και βαθύς, αφού γνωρίζει ότι τα βιβλία ποτέ δεν θα τον προδώσουν. Μπορεί να έχει στο σπίτι του από δύο βιβλιοθήκες και πάνω και όταν του περισσεύουν βιβλία τα χαρίζει σε φίλους ή κάνει μπαζάρ βιβλίων τα Χριστούγεννα. Όχι ότι τα προδίδει όταν τα «σκοτώνει»στο μπαζάρ, δεν το βλέπει έτσι. Αλλά σκέφτεται ότι καλό είναι να τα διαβάσει και κανένας άλλος άνθρωπος. Άλλωστε για τον εαυτό του είναι βέβαιος ότι τα συγκεκριμένα βιβλία δεν θα του λείψουν. Δεν τον ενδιαφέρει να είναι  κοινωνικός, προτιμά πάντα ένα καλό βιβλίο, απορρίπτοντας συχνά εξόδους που νιώθει ότι θα του «φάνε»χρόνο από το διάβασμα. Η μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού τον ξετρελαίνει. Αλλά δεν αφήνει άθικτα όταν τα πάρει στα χέρια του. Του αρέσει να κράτά σημειώσεις πάνω στα ίδια τα βιβλία, να υπογραμμίζει και καμιά φορά να βάζει στάμπιλο.
Τα καλογραμμένα και συναρπαστικά βιβλία του χαρίζουν ευτυχία μεγάλη. Ερωτεύεται λέξεις, εκδόσεις, συγγραφείς, ερωτεύεται τη διαδικασία του διαβάσματος, απολαμβάνει κάθε στιγμή που ζει παρέα με τα βιβλία του. Η ανάγνωση γι΄αυτόν δεν είναι μόνο έρωτας, αλλά και τρόπος ζωής. 'Αλλωστε, ένα βιβλίο την ημέρα  την πραγματικότητα την κάνει πέρα. 'Εχουμε την τέχνη για να αντέξουμε τη ζωή, αυτό είναι το μόττο του αναγνώστη μας. Κάνει συνεχώς σκέψεις πάνω σε κάτι που διάβασε και αν κάτι του κάνει μεγάλη εντύπωση σπεύδει να το σημειώσει στο σημειωματάριό του. Βρίσκει τον εαυτό του μέσα σε ένα βιβλίο με την ίδια ευκολία που τον χάνει κιόλας μέσα σε αυτό. Γίνεται δημιουργική ζύμωση, ειδικά αν ο αναγνώστης είναι και ο ίδιος συγγραφέας, οπότε εμπνέεται πολλαπλά για να δημιουργήσει ο ίδιος ακολουθώντας ευθαρσώς την ιερή οδό της διακειμενικότητας. Είναι το ταξίδι σε άλλη διάσταση, είναι η αναζήτηση της μαγείας και η γοητεία των πολλαπλών ταυτοτήτων, των αλεπάλληλων φανταστικών περιπετειών, είναι όλα αυτά που συναρπάζουν τον φανατικό αναγνώστη, ο οποίος -σημειωτέον-μπορεί να διαβάζει οπουδήποτε και όχι μόνο ένα βιβλίο τη φορά, αλλά πολλά μαζί παράλληλα. Είναι γρήγορος και ασκημένος, έχει μάθει πλέον να ονειρεύεται με μάτια ανοιχτά. Γνωρίζει τα κριτήρια για να χαρακτηρίσει ένα βιβλίο «καλό». Η καρδιά του ανοίγει διαρκώς, το μυαλό του εξασκείται, οι αισθήσεις του είναι διάχυτες, είναι πλούσιος από γνώσεις και έχει αναπτυγμένη αρκετά τη συναισθηματική νοημοσύνη. Πάντα πηγαίνει στο κρεβάτι του παρέα με ένα βιβλίο, ποτέ μόνος του. Κάνει συνεχώς λίστες με βιβλία που έχει ήδη διαβάσει, αλλά και με βιβλία που επιθυμεί διακαώς να διαβάσει στο μέλλον.
Και κάθε φορά νιώθει μέρος του βιβλίου που διαβάζει, περιδιαβαίνει ελεύθερος στο χώρο των ηρώων, βιώνει κι ο ίδιος τις ζωές τους, τα πάθη, τα λάθη, τους έρωτές του μπαινοβγαίνοντας σε πραγματικά σύμπαντα.
Ο αναγνώστης θεωρεί ιερή τη διαδικασία της ανάγνωσης, είναι μια μύηση σε άλλα σύμπαντα και σε πρωτόγνωρες εμπειρίες. Είναι μια ηδονική για αυτόν συνεχής ασχολία που δίνει ξεχωριστό νόημα στην καθημερινή πρακτική του. Πάντα η τσάντα του περιέχει και κάποιο ή κάποια βιβλία που αγαπά. Είναι φιλοπερίεργος, εθισμένος στις λέξεις,  τσαντίζεται όταν κάποιος αμφισβητήσει αυτή του την αγάπη. Έχει άπειρες γνώσεις και ίσως κάτι να αποτυπώνει στο χαρτί και ο ίδιος -όχι απαράτητα με φιλοδοξία να το εκδώσει. Ο αληθινός αναγνώστης είναι πνεύμα ανήσυχο, πάντα αναρωτιέται τί θα διαβάσει μετά, πάντα ψάχνει στα ράφια των (παλαιο)βιβλιοπωλείων και κάνει συγκρίσεις, εκφέρει κρίσεις, κάνει συσχετισμούς αναφορικά με πράγματα και πρόσωπα γύρω από την έκδοση ενός βιβλίου. Είναι βαθύς γνώστης και χαίρεται να ανοίγει εποικοδομητικές και ερεθιστικές συζητήσεις με άλλους αναγνώστες και βιβλιόφιλους όταν τους συναντά σε εκθέσεις βιβλίων, ή λέσχες ανάγνωσης ή φιλικές συντροφιές. Ανταλλάσσει απόψεις, προτείνει βιβλία και ίσως και να έχει δημιουργήσει -ειδικά στις μέρες μας- και κάποιο βιβλιοφιλικό μπλογκ.
Αγαπάμε τους  αναγνώστες που, μπορεί να γίνονται κάποιες φορές γραφικοί, όμως έχουν συνήθως κάτι ουσιαστικό να πουν.

Πρώτη δημοσίευση : vakxikon.gr

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΤΑΞΙΔΙΑ

ΤΑΞΙΔΙΑ


Λίγα ταξίδια στη ζωή μου έχω κάνει
και αυτά ποιητικά, κυρίως, τα λες
Και κάθε φορά που η καρδιά τον δρόμο χάνει,
είναι οι λέξεις που αναδύονται ορθές
Με παντομίμα μού υπενθυμίζουν πάντα
πως έζησα ουκ ολίγες ηδονές,
μα ήταν όλες τους – μα όλες! μόνο και καθαρά ποιητικές

Ποιήματα που έχω αγαπήσει κι ας μην τα έχω γράψει εγώ
Σιωπηλά το σώμα τους έχω γνωρίσει
μεθυσμένη από λυρικό χορό.
Άλλοτε ο στοχασμός μ’ είχε κερδίσει
και τώρα όλα αυτά τ’ αναπολώ.
Λίγα ταξίδια στη ζωή μου έχω κάνει
Σε ποιητικά νερά κόντεψα να πνιγώ.

Για τα Ποιήματα της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ – γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, Ποιήματα, μετάφραση Γιώργος Παναγιωτίδης, εκδ. poema.., 2016.

Σε μετάφραση και επίμετρο του ποιητή και πεζογράφου Γιώργου Παναγιωτίδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις (.poema…) ένα καλαίσθητο βιβλίο που περιέχει ποιήματα της σημαντικής και πολυβραβευμένης Αμερικανίδας ποιήτριας Ελίζαμπεθ Μπίσοπ. Η Μπίσοπ γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μασαχουσέτη. Πέθανε στη Βοστόνη το 1979 και είχε μια ζωή πολυτάραχη και πλουραλιστική που τροφοδότησε την τέχνη της. Εκπρόσωπος του μοντερνισμού, σε όλη της τη ζωή δημοσίευσε συνολικά 101 ποιήματα που όμως προκάλεσαν αίσθηση και ενδιαφέρον. Η ίδια συνήθιζε να δουλεύει πολύ τα ποιήματά της, τα οποία αποτελούσαν προϊόντα διανοητικής επεξεργασίας περισσότερο παρά προϊόντα μιας έμπνευσης της στιγμής. Η αφόρμηση είναι συχνά αυτοβιογραφική, αλλά ποτέ τίποτα δεν λέγεται απροκάλυπτα, τα πιο πολλά υποκρύπτονται εντέχνως. Το παρελθόν, η απώλεια, η αποξένωση από το περιβάλλον, οι διάφοροι τόποι από ταξίδια είναι μερικά από τα θέματα με τα οποία συστηματικά καταπιάνεται. Στην ουσία τα ποιήματά της αποτελούν μικρές ιστορίες ζωής και διαθέτουν έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα. Επίσης πετυχαίνει τον συγκερασμό των αντιθέτων! Ακριβής και πολυεπίπεδη ταυτόχρονα, κινείται αριστοτεχνικά ανάμεσα στο συμβολικό και το πραγματικό, ανάμεσα στο ατομικό και το πανανθρώπινο, ανάμεσα στο ταπεινό και το υψηλό. Και αυτά τα παντρέματα στην ποίηση δεν θα πρέπει να θεωρούνται καθόλου εύκολα ή αυτονόητα. Τα ποιήματά της, αν και πεζολογικά στην πλειοψηφία τους, σε πολλές περιπτώσεις δεν στερούνται ρίμας και διακρίνονται για τον ποιητικό τους ρυθμό, δύο στοιχεία που ο μεταφραστής επιδιώκει και διατηρεί κατά την μεταφορά τους στην ελληνική γλώσσα.

Zωή λοιπόν με πολλά θέματα που τροφοδότησαν την ποίησή της. Αποτέλεσαν το υλικό και συνάμα το έναυσμα της δημιουργίας της. Η ορφάνια, ο αλκοολισμός της, η ομοφυλοφιλία της, η ασθενική της κράση, όλα αυτά μαζί και άλλα ίσως, την οδήγησαν πιθανόν σε ένα είδος γραφής ιδιαίτερο που δεν την κατατάσσει στην λεγόμενη εξομολογητική γραφή, ένας από τους εκπροσώπους της οποίας είναι ο αιώνιος φίλος της Robert Lowell. Ωστόσο, όλα τα «προσωπικά» της στοιχεία δεν αποκαλύπτονται, αλλά κλειδώνονται μέσα στα ποιήματα. Εκεί μέσα οι πόνοι και οι πληγές της «ξεκουράζονται». Σε άλλους δημιουργούς, κάποιες φορές τα τραύματα αποτελούν κράχτες, τα τραύματα «φωνάζουν». Εδώ τα ποιήματα «κρύβουν», αποτελούν μικρούς γρίφους ή αινίγματα αναφορικά με την αλήθεια που υπάρχει από πίσω. Η Μπίσοπ φαίνεται ότι δεν θέλει η γραφή της να χαρακτηριστεί «γυναικεία», αλλά ούτε και «αυτοβιογραφική», αποστρεφόμενη τις «ταμπέλες». «Παίζει» με τους όρους της, με τους σουρεαλιστικούς και τους στοχαστικούς τόνους και τις εικόνες, με την αμφίθυμη και ειρωνική διάθεση. Kαταθέτει με πνευματώδη τρόπο τις εντυπώσεις της από τον κόσμο γύρω της. Ψυχή ταξιδιάρα, αναμειγνύει στα ποιήματά της αληθινά περιστατικά με φανταστικές ιστορίες και συχνά ο αναγνώστης αναρωτιέται πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα, κάτι που είναι ιδιαίτερα γοητευτικό. Μας δίνει μια γνώση, αλλά και μια αίσθηση «ρέουσα και αιωρούμενη».

Μια καλαίσθητη και προσεγμένη έκδοση που μαρτυρά τον ζήλο του μεταφραστή για το αντικείμενό του. Περιέχεται κατατοπιστικό σημείωμα του Παναγιωτίδη στο οποίο αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στον τρόπο που εργάστηκε, στις προσδοκίες του αναφορικά με την έκδοση και γενικότερα στο «σκεπτικό» που έχει σχετικά με αυτήν. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα πλούσιο και εκτενές επίμετρο χωρισμένο σε κεφάλαια (Βιογραφία, Βραζιλιάνικη περίοδος, Η ποιήτρια, Ποιητική, Ποιητικές συλλογές). Ακόμα, συναντά κανείς βιβλιογραφία, καθώς και διαδικτυακές πηγές, συνδέσμους που αναφέρονται στη ζωή και το έργο της Μπίσοπ.

Η τέχνη του χαμού δεν είναι δύσκολο να μαθευτεί
τόσα πολλά πράγματα φαίνονται προσηλωμένα
στο να χαθούν που ο χαμός τους δεν είναι καταστροφή.

Χάνεις κάτι κάθε μέρα. Πέρα από την ταραχή
σαν χάσεις τα κλειδιά σου, άσχημα η ώρα πάει στα χαμένα.
Η τέχνη του χαμού δεν είναι δύσκολο να μαθευτεί.

Ασκήσου λοιπόν να χάνεις πιο γρήγορα να χάνεις πιο πολύ:
τόπους και πρόσωπα και όπου προόριζες για σένα
να ταξιδέψεις. Τίποτα από αυτά δεν θα φέρει την καταστροφή.

Έχασα τη φροντίδα της μητέρας μου. Και κοίτα! Το τελευταίο ή
προτελευταίο χάθηκε από τρία σπίτια μου αγαπημένα.
Η τέχνη του χαμού δεν είναι δύσκολο να μαθευτεί.

Έχασα δύο πόλεις, αξιαγάπητες. Και πιο πολύ
κάποιους κόσμους που ανήκα, δύο ποτάμια, μια ήπειρο.
Μου έλειψαν μα δεν ήταν καταστροφή.

Ακόμα χάνοντας εσένα (τη φωνή που αστειευόταν, ένα νεύμα
που αγαπώ) δεν πρόκειται να πω ψέμα. Είναι προφανές
η τέχνη του χαμού δεν είναι δύσκολο να μαθευτεί
μολονότι μπορεί να μοιάζει σαν (γράψε το!) σαν καταστροφή.

μετάφραση: Γιώργος Παναγιωτίδης

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ./http://frear.gr/?p=17469

Για το Μικρό Χρονικό τρέλας – γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

                                             

Αύγουστος Κορτώ
Μικρό χρονικό τρέλας
Αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα
Εκδόσεις Πατάκη, 2016
246 σελ.

«Θυμάμαι ολοκάθαρα τη στιγμή που τρελάθηκα», ξεκινάει το βιβλίο του ο Αύγουστος Κορτώ. Και είναι σαφής: Θα μας διηγηθεί μια προσωπική ιστορία χωρίς φόβο και ανασφάλειες. Θα μας μιλήσει με παρρησία για το οξύ ψυχωσικό επεισόδιο με στοιχεία θρησκευτικού παραληρήματος, που υπέστη στην εκπνοή του έτους 2008. Το Μικρό χρονικό τρέλας είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί. Γεμάτο ζωντάνια και παραστατικότητα βάζει τον αναγνώστη μέσα στο κλίμα αυτής της προσωπικής ιστορίας του συγγραφέα. Πρόκειται για την τρίτη γραφή του βιβλίου, τα πρόσωπα που συναντάμε εκεί ανήκουν όντως στον περίγυρο του Κορτώ. Οι εικόνες πολλές, άμεσες, αυθεντικές, η αφήγηση ρέουσα, ρεαλιστική όχι απαλλαγμένη από κάποιο χιούμορ. Άλλωστε μέσα στο παραλήρημά του ο Κορτώ «έπαιξε», θέλοντας και μη, σε κάποιες πραγματικά κωμικές σκηνές τις οποίες επιτυχώς ενσωμάτωσε μέσα στο βιβλίο. Πάντα παρούσα η σύνδεση με την μαμά «Κατερίνα», πάντα παρούσα η αναφορά σε κείνη και στο στίγμα που του άφησε και η παρουσία της όταν ζούσε, αλλά και η απουσία της όταν έφυγε. Ολα ξεκίνησαν ξαφνικά και απρόσμενα: μια απότομη αφύπνιση, ένα απίστευτο κύμα ενέργειας, απώλεια της ικανότητας της ανάγνωσης, αδυναμία ερμηνείας του γραπτού λόγου, η αίσθηση μιας απρόσμενης σοφίας, μια περίεργη κεραυνοβολημένη διάθεση. Και χρησιμοποιεί τη λέξη «τρέλα» στον τίτλο του βιβλίου, όχι για να το κάνει να φαίνεται πιασάρικο, όπως ο ίδιος εξηγεί στον αναγνώστη. Αλλά για τους εξής λόγους: πρώτα πρώτα στα πλαίσια ενός κλίματος αυτοσαρκασμού και διακωμώδησης. Άλλωστε, ο ίδιος και οι αγαπημένοι του αναφέρονται στην εμπειρία εκείνη του Δεκέμβρη ως εξής: «Θυμάσαι τότε που τρελάθηκε ο Κορτώ και τον κυνηγούσαμε γυμνό στο Δρομοκαΐτειο;» Και ακόμα «επικαλείται την μεταφορική χρήση της τρέλας», μια τρέλα που εμπεριείχε και τα στοιχεία της αφύπνισης, αν και έβαλε σε μπελάδες πολλούς ανθρώπους και κυρίως τον ίδιο, οποίος λόγω του οικογενειακού του ιστορικού διέθετε έναν άκρως ταλαιπωρημένο ψυχισμό.

Η αγάπη και η ανεξάντλητη του Τάσου, του πατέρα του, των καλών φίλων, η εμμονή σε κάποιους συγγραφείς και ιδίως στον Σάλιντζερ τον οποίο μετέφραζε κιόλας και που άγγιζε τα μύχια της ψυχής του,οι τάσεις μεγαλομανίας, η πίστη του ότι ήταν ο νέος Δαλάι Λάμα και όλα τα ανύπαρκτα σκηνικά που φαντασιωνόταν ή όλα αυτά που αβίαστα «έχτιζε» με το μυαλό του, η άδικη δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εκείνες τις ίδιες μέρες που «η τρέλα» τον κυρίευσε και που του έδινε την αίσθηση μιας προσωπικής απώλειας, ο θάνατος του γιατρού που τον παρακολουθούσε και τον οποίο ο ίδιος αγνοούσε, όλα αυτά τα στοιχεία και άλλα ακόμα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της έντονης και «επικίνδυνης»αφήγησης. Αν είχε χρώμα η αφήγηση τούτη, αυτό θα ήταν το κόκκινο. Η αίσθηση που μας αφήνει ο συγγραφέας είναι ακραία. Ωστόσο, ως τεχνίτης του λόγου, αποφεύγει το μελό, παίρνει τις αποστάσεις του και με ψυχραιμία καταθέτει και τους λόγους τους ψυχωσικού επεισοδίου και το ιστορικό της παραφροσύνης. Με τη δέουσα διαύγεια αναφέρεται σε πράγματα άκρως σοβαρά χωρίς να πέφτει στην παγίδα του άσκοπου συναισθηματισμού. Εξομολογείται, αλλά έχει τον τρόπο να πετυχαίνει τις σωστές ισορροπίες. Εκτίθεται ο ίδιος, αλλά ελέγχοντας το υλικό του, δίνοντας μια αίσθηση ότι έχει ο αναγνώστης μπροστά του ένα σημαντικό ντοκουμέντο ή μια μικρή πραγματεία για την κατάθλιψη, η οποία θα τον χτυπήσει αργότερα ή μπορεί να χτυπήσει τον κάθε άνθρωπο για ποικίλους λόγους. Μιλάει ανοιχτά για το πώς ο ίδιος την νίκησε, πώς γενικά θα μπορούσε αυτή να νικηθεί και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην πρακτική και τον ρόλο της ψυχανάλυσης και την μεγάλη αξία της. Γενναία ξεγυμνώνεται μπροστά στον αναγνώστη. Καθαίρεται, αλλά και δείχνει δυνατός πια,αποφασισμένος να μην περάσει τη ζωή του κυνηγημένος από τον φόβο και έχοντας σαν μότο τη σκέψη: «Η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη να αρκείται στη δυστυχία».

Η πραγματικότητα που συνθλίβει κάποιες φορές, αλλά και η νοσηρή κληρονομικότητα που έχει τη δύναμη να στοιχειώνει σαν φάντασμα και κατατρώγει την ψυχή και τη ζωή του ανθρώπου, σε συνδυασμό με τη «σπαραχτική εμμονή της αυτομομφής», είναι πιθανό να τον οδηγήσουν στην ψύχωση, στην κατάθλιψη και άλλα τέτοια σκοτεινά μονοπάτια που συνεπάγονται μια τεράστια και βασανιστική Οδύσσεια τόσο για τον ίδιο που νοσεί, όσο και για τους οικείους του. Ο Κορτώ, έχοντας περπατήσει σε τέτοιους είδους μονοπάτια και έχοντας πολύτιμη γνώση, πετυχαίνει να μετατρέψει με σοφία το ατομικό του βίωμα σε καθολικό. Η ιστορία του, με το εύρος, και τη διαχρονική της υφή, μας αγγίζει και μας αφορά όλους!

---

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ./ http://frear.gr/?p=17695 ]