Σάρα Κέιν /// “Λαχταρώ” (“Crave”) (1998)

«Και θέλω να παίζουμε κρυφτό και να σου δίνω τα ρούχα μου

και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου

και να κάθομαι στα σκαλιά ενώ εσύ κάνεις ντουζ

και να σου τρίβω το σβέρκο

και να σου φιλάω τα πόδια και να σε κρατάω απ’ το χέρι

και να βγαίνουμε για φαγητό

και να μη με νοιάζει που τρως το δικό μου

και να σε συναντώ στου Ρούντυ και να μιλάμε για τον καιρό

και να πληκτρολογώ τα γράμματά σου

και να κουβαλάω τα πράγματά σου

και να γελάω με την παράνοιά σου

και να σου δίνω κασέτες που δεν τις ακούς

και να βλέπουμε σπουδαίες ταινίες και να βλέπουμε άθλιες ταινίες

και να γκρινιάζουμε για το ραδιόφωνο

και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι

και να σηκώνομαι για να σου φέρνω καφέ

και κουλούρια και κρουασάν

και να πηγαίνουμε στου Φλόρεντ

και να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα

και να μου κλέβεις τα τσιγάρα

και ποτέ να μην μπορώ να βρω ένα σπίρτο

και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ

και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο

και να μη γελάω με τα αστεία σου

και να σε θέλω το πρωί μα να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα

και να φιλάω την πλάτη σου και να χαϊδεύω το δέρμα σου

και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου,

τα μάτια σου, τα χείλη σου,

ο λαιμός σου, το στήθος σου, ο κώλος σου

και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας

μέχρι να γυρίσει σπίτι ο γείτονάς σου

και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας

μέχρι εσύ να γυρίσεις σπίτι

και να ανησυχώ όταν αργείς

και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίς

και να σου δίνω ηλιοτρόπια

και να πηγαίνω στο πάρτι σου

και να χορεύω μέχρι τελικής πτώσης

και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος

και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς

και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου

και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα

και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου

και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου

και να τρομάζω όταν θυμώνεις

και το ένα σου μάτι έχει γίνει κόκκινο

και το άλλο γαλάζιο και η χωρίστρα σου στα αριστερά

και το πρόσωπο σου σαν Κινέζου

και να σου λέω ότι είσαι πανέμορφος

και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι

και να σε κρατάω όταν πονάς

και να σε θέλω όταν σε μυρίζω

και να σε προσβάλλω όταν σε αγγίζω

και να κλαψουρίζω όταν είμαι δίπλα σου

και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι

και να μου τρέχουν τα σάλια στο στήθος σου

και να σε πνίγω τη νύχτα

και να κρυώνω όταν παίρνεις την κουβέρτα

και να ζεσταίνομαι όταν δεν την παίρνεις

και να λιώνω όταν χαμογελάς

και να διαλύομαι όταν γελάς

και να μην καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι σε απορρίπτω

όταν δε σε απορρίπτω

και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε απ’ το μυαλό

ότι θα μπορούσα

ποτέ να σ’ απορρίψω

και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι

αλλά να σε δέχομαι ούτως ή άλλως

και να σου λέω για το μαγεμένο ξωτικό του δάσους

που διέσχισε πετώντας τον ωκεανό επειδή σε αγαπούσε

και να σου γράφω ποιήματα

και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις

και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ

που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω

και να θέλω να σου αγοράσω ένα γατάκι

το οποίο θα ζηλεύω επειδή θα το προσέχεις περισσότερο από μένα

και να σε κρατάω στο κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις

και να κλαίω σα μικρό παιδί όταν τελικά το κάνεις

και να διώχνω τις κατσαρίδες

και να σου αγοράζω δώρα που δε θέλεις

και να τα παίρνω πάλι πίσω

και να σου ζητάω να με παντρευτείς

και να λες πάλι όχι

αλλά να συνεχίζω να στο ζητάω

επειδή αν και νομίζεις ότι δεν το εννοώ

πάντα το εννοούσα από την πρώτη φορά που στο ζήτησα

και να περιπλανιέμαι στην πόλη

με τη σκέψη πως είναι άδεια χωρίς εσένα

και να θέλω ό,τι θέλεις

και να νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου

αλλά να ξέρω πως είμαι ασφαλής μαζί σου

και να σου λέω για τη χειρότερη πλευρά μου

και να προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου

επειδή δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο

και να απαντάω στις ερωτήσεις σου

όταν θα προτιμούσα να μην το κάνω

και να σου λέω την αλήθεια

όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλω

και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής

επειδή ξέρω ότι το προτιμάς

και να νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει

αλλά να κρατιέμαι για δέκα λεπτά ακόμα

πριν με πετάξεις έξω από τη ζωή σου και ξεχάσω ποια είμαι

και να προσπαθώ να σε πλησιάσω

επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο

και να σου μιλάω κακά γερμανικά και εβραϊκά χειρότερα

και να σου κάνω έρωτα στις τρεις το πρωί

και κάπως

με κάποιο τρόπο

να σου εκφράζω έστω και λίγο

τον ακάθεκτο

τον ακατάλυτο

τον ακατάσβεστο

τον μεταρσιωτικό

τον ψυχαναλυτικό

τον άνευ όρων

τον τα πάντα πληρούντα

τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ερωτά μου για σένα».

Πηγή: https://www.neolaia.gr/2018/11/10/laxtaro-to-amithito-erotiko-poiima-tis-sara-kein-pou-tha-stoixeionei-opoion-tolmise-na-eroteutei-esto-mia-fora-sti-zoi-tou/

AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ή ΤΟ ΕΝΝΕΑ

Όταν όλα πάρουν το δρόμο τους,
θα πάμε μαζί στη θάλασσα.
Θα είναι καλοκαίρι και σύ θα μου λες
τα νέα του χειμώνα.
Και γω θα σου διαβάζω ποιήματα με σένα.
Και θα γελάμε.
Θα κάνουμε παιχνίδια 
ο  ένας στον άλλο.
Γκριμάτσες και άλλα παρόμοια.
Και θα σου λέω τον μονόλογο της Σάρας Κέιν.
Και θα με βάζεις να στον ξαναλέω,
γιατί θα σου αρέσει πολύ.
Στα μεγάλα κύματα εσύ θα βουτάς
κι εγώ θα φοβάμαι
Σε κάθε δύση θα μου γράφεις κι ένα δίστιχο (για να αλλάξουμε ρόλους)
Θα μου κάνεις ερωτήσεις,
κυρίως αδιάκριτες.
Αλλά θα θέλεις πολύ να μάθεις
και ποιο είναι εν τέλει
το αγαπημένο μου νούμερο.
Και γω θα στο κρατάω μυστικό,
αλλά εσύ θα επιμένεις,
αν και θα ξέρεις πως
δεν είναι κάτι σημαντικό 
(αφού το πιο σημαντικό είναι λες να σ΄αγαπάω)
Τότε θα κάνω πως παραδίνομαι
και θα στο ψιθυρίζω στο αυτί:

το εννέα.

*H φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay

ΝΕΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ //// Η ΟΔΟΝΤΩΤΟΣ [εκδ. Κουκκίδα] ΤΟΜΟΣ 1/ 2023

ΣΥΝΤΟΜΑ

ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 

η Οδοντωτός

Θεωρία/Ποίηση/Τέχνες/Κριτική

Εκδόσεις Κουκκίδα

Διεύθυνση: Ευσταθία Δήμου, Κώστας Θ. Ριζάκης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κυριάκος Χαραλαμπίδης: Αναφορά στην Ποίηση

 

ΘΕΩΡΙΑ

 

Ευσταθία Δήμου: Η ΥΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟΝ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ

Γιώργος Δελιόπουλος: ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ ΣΤΟΧΑΣΜΟ   

Ζωή Σαμαρά: ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΙΗΣΗ

Βασίλης Λέτσιος: Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ: Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΟΣΓΟΥΡΟΣ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΑΙΣΧΥΛΟ

Γιώργος Γώτης: Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Μαρίζα Γαλάνη: BEETHOVEN–HUGO: Η ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Δημήτρης Περοδασκαλάκης: ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Λίλια Τσούβα: Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σταύρος Σταμπόγλης: ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

 

ΜΕΛΕΤΗ

 

Ξένη Σκαρτσή: Ο ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΚΑΙ Η «ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ» ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΝΤΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Σωτήρης Σαράκης: Ο ΠΙΛΟΤΟΣ NΑΓΚΕΛ

Μάνια Μεζίτη: ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ;

Ευσταθία Δήμου: ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ-ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Διώνη Δημητριάδου: ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ -  Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΑΡΙΔΗ

Χριστίνα Καραντώνη: Η ΠΛΑΓΙΑ, ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑ

Άννα Γρίβα: Η «ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» ΣΤΟ FANCIULLINO TOY GIOVANNI PASCOLI

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 

Ο ζωγράφος Κώστας Σιαφάκας

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

Ειρήνη Καραγιαννίδου

Γιώργος Δελιόπουλος

Χρυσούλα Σπυρέλη

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου

Θανάσης Γ. Μίχος

Νιόβη Ιωάννου

Ειρήνη Μαργαρίτη

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος

Άντζελα Γεωργοτά

Κώστας Θ. Ριζάκης

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

 

Κατερίνα Λιάτζουρα [ANDREAS ALTMANN, ODILE KENNEL,

LUTZ SEILER, MAX SESSNER, MARTINA WEBER]

Βασίλης Πανδής [YVAN GOLL]

Γιώργος Δυνέζης [W. H. AUDEN]

Νεφέλη Γκάτσου [CHARLES BAUDELAIRE]

Νάντια Δουλαβέρα [SHARON OLDS]

Κώστας Κουτσουρέλης [CZESLAW MILOSZ]

Ασημίνα Ξηρογιάννη [CZESLAW MILOSZ]

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

 

Κώστας Κρεμμύδας

Τζέλα Ασπρογέρακα

Γιώργος Κεντρωτής

Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Σωτήρης Τριβιζάς

Δημήτρης Αγγελής

Κώστας Λιννός

Άννα Γρίβα

 

ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

 

Μυρτώ Χμιελέφσκι

Γιώργος Αλισάνογλου

Μαρία Δαλαμήτρου

Μαρία Χαραλαμπίδη

Δάφνη-Μαρία Γκυ-Βουβάλη

Ελένη Κοσμά

Διονύσης Στεργιούλας

Νίκος Φιλντίσης

Φωτεινή Καπελλάκη

Ξανθίππη Ζαχοπούλου

Ελένη Αλεξίου

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Αθηνά Βογιατζόγλου

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Διώνη Δημητριάδου

Φωτεινή Βασιλοπούλου

Κωνσταντίνος Νικολάου

 

ΚΡΙΤΙΚΗ

 

Των σιωπηλών σπαράγματα. Ποιήτριες του αρχαίου κόσμου ·

Eva Runefelt, Από τον κόσμο ·

Η Λήδα και ο κύκνος. Ιρλανδοί ποιητές 19ου αι. & W. B. Yeats ·

Τζων Τέυλορ, Φινιστρίνια ·

Τεβφίκ Φικρέτ, Σερμίν ·

Sara Copia Sullam, La bella Hebrea ·

 Πάνος Κυπαρίσσης, Πέφτοντας σκόνη ·

Γιώργος Δυνέζης, Μικρό και γήινο ·

Μαρία Δ. Σφήκα, Άλογα στο στήθος ·

Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, Των αστέγων ανθόκηπος ·

Ειρήνη Πυλαρινού, Τελάρο ·

Κλεονίκη Δρούγκα, Οκλαδόν με τον χρόνο ·

Ρήσος Χαρίσης, Θάλασσα εσωτερικού χώρου ·

Μαρία Ζαγκλαρά, Τοπογραφία της νοσταλγίας ·

 Παντελής Μπουκάλας, Μηλιά μου αμίλητη ·

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Εξωτικά είδη·

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο θυρωρός των ημερών ·

Σταμάτης Πολενάκης, Birds in the night ·

Κατερίνα Ζησάκη, Χωρίς εαυτό·

Έρη Σταυροπούλου, Η νεοελληνική ποίηση και το Εικοσιένα 

Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη: Ασημίνα Ξηρογιάννη, «Μια απέραντη ματιά», εκδόσεις Βακχικόν

[Αναδημοσίευση από:https://www.periou.gr/dafni-maria-gky-vouvali-asimina-xirogianni-mia-aperanti-matia-ekdoseis-vakchikon/]

Μια ποίηση γεμάτη θηλυκότητα. Μια ποίηση – άνθος, που αναδίδει άρωμα και χάρη. Μια ποίηση που εμπεριέχει και αναδεικνύει όλα τα προτερήματα της γυναικείας γραφής, ενσαρκωμένης σ’ ένα πρόσωπο εμφανώς χαρισματικό, συναισθηματικό και όμορφο, όπως διακρίνεται να είναι, μέσα από αυτή την ποιητική συλλογή της, η Ασημίνα Ξηρογιάννη. Και μιλούμε για το πιο πρόσφατο βιβλίο της, υπό τον τίτλο «Μια απέραντη ματιά, ποιήματα 2018-2023», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Όχι, στο παρόν σημείωμα δεν θα αναλωθούμε σε επιχειρηματολογία γύρω από το τι σημαίνει «γυναικεία» και «ανδρική» ποίηση, ποια είναι η «καλύτερη» – αν υπάρχει καλύτερη, ή αν πρέπει μια γυναίκα να προσεγγίζει τον «ανδρικό» τρόπο γραφής για να είναι «στιβαρή». Προσωπικά πιστεύω ότι η κάθε μια γραφή εμπεριέχει τα προτερήματα και τα ελαττώματά της, ακολουθεί την δική της ανοδική πνευματική πορεία και είναι ισάξια με την άλλη.

Τρανή απόδειξη η ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη, η οποία, αυτόφωτη, προχωρεί τον δικό της γοητευτικό δρόμο, και ξεχωρίζει με την δική της μοναδική προσωπικότητα στο πάνθεον της σύγχρονης ελληνικής ποίησης.

Η «Απέραντη ματιά», απαρτίζεται από τρία ποιητικά μέρη, τα «Θεατρικά», το «Σημείο σύγκλισης», και τον δραματικό μονόλογο «Η κοιλιά». Το πρώτο μέρος, τα «Θεατρικά», περιλαμβάνουν ποιήματα εμπνευσμένα από ποικίλα θεατρικά έργα – αρχαίες τραγωδίες κυρίως, μιας και η Ασημίνα Ξηρογιάννη έχει εντρυφήσει με ζήλο στις θεατρικές σπουδές, και αποπνέουν  ποιητική δύναμη και στιβαρότητα. Η ποιήτρια, άλλοτε ενσαρκώνοντας τον πρωταγωνιστή του έργου, άλλοτε τον χορό κι άλλοτε τον ίδιο της τον εαυτό, συνδιαλέγεται με τους ήρωες και τα κείμενα, πραγματοποιώντας με επιτυχία μια σύνδεση θεάτρου και ποίησης. «Υψηλή ευφυία // Καμιά επιείκεια – από πού; // Συντρίβεσαι, Οιδίποδα, // πάνω στους βράχους // της μοίρας // της από τον θεό σταλμένης // της εξοικειωμένης // με τη φρίκη», μας λέει επιγραμματικά για παράδειγμα στο πρώτο ποίημα (σελ. 11) με τον τίτλο «Οιδίπους Τύραννος», ενώ στο VIII της «Ελένης», (σελ. 28), καταλήγει: «Γράφεις ποίημα, Ευριπίδη ελληνικό // για της Ελένης της προδότρας τον καημό. // Απ’ την καρδιά μου ξέρεις, το εκτιμώ, // που με στίχο εύστοχο με αθωώνεις – // τι λυτρωτικό! // Μες τους αιώνες την ταυτότητά μου εδραιώνεις. // Με ανυψώνεις! // Σε άγαλμα ποιητικό!».

Το δεύτερο μέρος, το «Σημείο σύγκλισης», μας αποκαλύπτει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο της Ξηρογιάννη, και είναι αφιερωμένο ως επί το πλείστον στον έρωτα. Το ποιητικό υποκείμενο, η ίδια η ποιήτρια, καταθέτει σε μια υπέροχη εξομολόγησή της ότι «Είμαι μια χώρα // Μισή // Ονειρεύομαι την άλλη μισή // Εσένα» (ποίημα «Τι σημαίνει», σελ. 38.) Σχεδόν σε όλα τα ερωτικά της ποιήματα απευθύνεται σε δεύτερο ενικό σε τούτο το δεύτερο μισό, πότε με εμφανή λυρισμό και ρομαντική διάθεση, πότε με στοχαστικότητα η οποία εξετάζει μια σχέση, πότε με παιγνιώδες ύφος, και πότε με συναίσθημα που ξεχειλίζει. Η ποίηση της Ξηρογιάννη είναι τρυφερή, ευρηματική, πλαστική, αέρινη αλλά και, ναι, φευγάτη. Το θηλυκό της πρόσωπο δεν είναι μόνο το «μισό πορτοκάλι», αλλά και η γυναίκα – μάγισσα, η γυναίκα – πόρνη, και η «μέδουσα», με όλη τη γοητεία ή την απώθηση και τα πρόσωπα που μπορεί αυτή να φέρει. «Μάγια κορίτσι // Μάγια πόρνη // (άκου πώς ο άνεμος σφυρίζει τ’ όνομά σου) // αίσθηση είσαι // ανένταχτη στον χώρο και τον χρόνο // προσκυνάς αυτόν που σε χάλασε», ξεκινά στο ποίημα «Μάγια Ι», σελ. 41.

Ενώ στο ποίημα «Φθινοπωρινή Ιστορία», (σελ. 73), ανάμεσα στα λόγια που απευθύνει στο δεύτερο μισό της, του γράφει: «Διάβαζα για τον εραστή μιας πόρνης // που την έλεγαν Λου. // Τόσοι άντρες μπαινόβγαιναν στο σώμα της, // μόνο ένας κατάφερνε να την αποπλανεί // προλαβαίνοντας ακόμα και την ίδια τη νύχτα. // Και θέλω να σου διηγηθώ αυτήν την ιστορία ολόκληρη…»

Εξίσου, η ποίησή της είναι τολμηρή: δεν αγγίζει μονάχα τον ψυχικό έρωτα, αλλά και τον σαρκικό. «Αχόρταγη για το στόμα του // αφρός της θάλασσας / σύννεφο έτοιμο να πέσει // βροχή ηχηρή // (στο άγγιγμά του // γινόσουν μουσική!) // Γυμνή σιωπή //υπάρχει μέσα σου ένα πουλί // φυλακισμένο // Ιούλιο κάνατε έρωτα // πάνω στη θάλασσα, // φθινόπωρο σε είχε κιόλας // σκοτώσει», συνεχίζει στο ποίημα «Μάγια Ι», για ν’ αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα. Μια τολμηρότητα που δεν χάνει τίποτε από την ευγένεια, την αγνότητα και την καθαρότητά της.

Το αντίστοιχο της θηλυκής γοητείας, εμφανίζεται στην «Αρσενική μούσα», στη σελ. 80, με ανάλογα χαρακτηριστικά: «Το άρωμα που ανέδυε το σώμα του – // ταξίδι χωρίς επιστροφή», γράφει η Ξηρογιάννη. Ο έρωτας εξάλλου, μοιάζει να είναι ένα θέμα ειδωμένο από όλες τις πλευρές του, ακόμα και από την φιλοσοφική: «Πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;» αναρωτιέται παρρησία η ποιήτρια. «Σε τι μπορεί – αλήθεια – // να μετουσιωθεί ο έρωτας // αν χαθεί; // Σε φθηνά τσιγάρα. // Ή σε φθηνά κρεβάτια. // Μπορεί και σε τίποτα απ’ όλα αυτά. // Ή ίσως σε μοναξιά. // Και σε τέχνη μπορεί. // Αλλά, ειλικρινά, δεν ξέρω αν με παρηγορεί // αυτή η σκέψη.» («Πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;», σελ. 58).

Ενώ η ύπαρξη του αρσενικού ολοκληρώνεται, (κι εδώ φεύγουμε από το θέμα του έρωτα), με το υπέροχο ποίημά της που είναι αφιερωμένο στο πρόσωπο του πατέρα. Ένα τρυφερό, βιωματικό δημιούργημα, πλάι στο οποίο συνυπάρχουν δύο εξίσου τρυφερά και βιωματικά ποιήματα για την μητέρα. (Σελίδες 65, και 63-64 αντίστοιχα).

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Ασημίνα Ξηρογιάννη εντάσσει στο ποιητικό μωσαϊκό της τις μορφές (ερωτικά υποκείμενα) εκείνες που θεωρεί σε υποκειμενικό επίπεδο (ή είναι και αντικειμενικά) εμβληματικές: αδιάψευστα παραδείγματα, εκτός από τα προαναφερόμενα, η «Μαγδαληνή», οι «Μυροφόρες» και η Παναγία. Διότι ποιαν άλλη μπορεί να υπονοεί το εκπληκτικό ποίημα «Μια απέραντη ματιά» (από το οποίο έλαβε τον τίτλο της και ολόκληρη η συλλογή), στη σελ. 68; «Η καρδιά σου έχει δοκιμαστεί // Αέναη αγρύπνια // σου έχει επιβληθεί. // Στις μητέρες του κόσμου όλου // άφθαρτα μηνύματα περνάς. // Για τα χαμένα τους παιδιά // μοιρολόγια τραγουδάς. // Αιώνια μητέρα είσαι συ // κόκκινο άνθος η δική σου καρδιά. // Ατενίζεις τον πόνο των ανθρώπων σιωπηλά // κι είν’ η αγάπη σου // μια απέραντη ματιά.»

Από το ποικίλο ποιητικό φάσμα της Ξηρογιάννη δεν διαφεύγει ούτε το θέμα της ίδιας της ποίησης, το οποίο εκφράζει με αποφθεγματικό, όσο και ευρηματικότατο τρόπο: «Η ομορφιά κάνει τον χρόνο να μην υφίσταται // – ως έννοια, ως αίσθηση. // Πάντα έχει τον τρόπο να τον καταργεί. // Έτσι και το ποίημα. Είναι μοιραίο. // Το ποίημα καταργεί τον χρόνο». («Το ποίημα και ο χρόνος», σελ. 53.)

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της συλλογής της ποιήτριας θεωρεί ως κέντρο του σώματος και της ψυχής, όχι, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, την καρδιά, αλλά την κοιλιά. Με αυτήν έχουν τα πάντα μια διαδραστική, συναισθηματική επικοινωνία. «Ζωή μου, // κολυμπάς μερόνυχτα // σαράντα χρόνια τώρα // στη μέσα μου θάλασσα // Σου γαβγίζουν τα κύματα // τα πικρά υγρά, // μα εσύ εκεί. // Καχύποπτες λέξεις // ν’ ανασαίνεις // μαζί μου.» Έτσι ξεκινά (σελ. 93) η μικρή, αλλά μοναδική και ευρηματική ως προς τη φύση της, ποιητική σύνθεση «Η κοιλιά» την οποία η Ξηρογιάννη επεξηγεί ως «δραματικό μονόλογο». Ενώ λίγο παρακάτω, στην σελίδα 94, η ποιήτρια συμπυκνώνει την λειτουργία της «κοιλιάς» της: «Αν κατάπια το χάος, // εσύ το απορρόφησες, // Αν ξέρασα σοφία, // πάλι από σένα είναι». «Η κοιλιά μου είναι ένα γιγάντιο κορίτσι», γράφει στην σύνθεσή της, την γεμάτη από μοναδικές, φανταστικές εικόνες.

Θα ολοκληρώσουμε την περιήγησή μας στην «Απέραντη ματιά» της Ασημίνας Ξηρογιάννη με ένα μικρό, ερωτικό ποίημα, από τα πιο τρυφερά και συναισθηματικά αυτής της συλλογής, που αξίζει τον κόπο, πιστεύουμε, να αναφερθεί: «Άσε με να κουρνιάσω στον λαιμό σου», σελ. 45. «Άσε με να κουρνιάσω στον λαιμό σου. // Δεν είναι τούτο ποίηση. // Είναι η ζωή που με τυραννά και με λαβώνει. // Είναι η ζωή που διψάει για σένα. // Η ζωή μου // διψάει // για σένα. // Άσε με να κουρνιάσω στον λαιμό σου. // Να διαλυθώ εκεί // και σάρκα σου να γίνω. // Το πιο αγαπημένο σου σημείο».

Η σκυτάλη, στον αναγνώστη…