Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
...Mε λένε απαισιόδοξο.Δεν είμαι απαισιόδοξος αλλά ανήσυχος.Ανησυχώ,με πιάνει δέος,τρόμος,αγωνία για την ανθρώπινη μοίρα...Τενεσυ Ουίλιαμς
...Δεν είμαι τίποτα αν δεν κατακρίνω.Ιάγος
...Δεν πρόκειται για αυτό το περισσότερο ή το λιγότερο ύπαρξης που αφορά ό,τι συμβατικά ονομάζουμε Εμπνευση,αλλά για μια γενική απουσία ,για μια πραγματική απώλεια
Αρτώ.
...Δεν είμαι τίποτα αν δεν κατακρίνω.Ιάγος
...Δεν πρόκειται για αυτό το περισσότερο ή το λιγότερο ύπαρξης που αφορά ό,τι συμβατικά ονομάζουμε Εμπνευση,αλλά για μια γενική απουσία ,για μια πραγματική απώλεια
Αρτώ.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
<Η γάρ της τραγωδίας δύναμις και άνευ αγώνος και υποκριτών έστιν>[ΠΟΙΗΤΙΚΗ,ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ]
<Στην Τραγωδία ο εχθρός του ήρωα είναι η ίδια του η Ύβρις>>[F.MacDonald Cornford]
<Στην Τραγωδία ο εχθρός του ήρωα είναι η ίδια του η Ύβρις>>[F.MacDonald Cornford]
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ-27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε η βρετανίδα ηθοποιός Dame Τζούντι Ντεντς.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.
Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
Dame Judi Dench
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου αποτελεί ευκαιρία για να γιορτάσουμε το Θέατρο στις τόσες και τόσες μορφές του. Το θέατρο είναι πηγή διασκέδασης και έμπνευσης και έχει τη δυνατότητα να ενώνει τους διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους που υπάρχουν στον κόσμο. Όμως μπορεί να είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, αφού προσφέρει επίσης ευκαιρίες εκπαίδευσης και ενημέρωσης.
Σ’ όλο τον κόσμο παίζεται θέατρο και όχι πάντα σε παραδοσιακό θεατρικό περιβάλλον. Παραστάσεις μπορούν να προκύψουν σε ένα μικρό χωριό στην Αφρική, κοντά σε ένα βουνό στην Αρμενία, σε ένα μικρό νησί στον Ειρηνικό. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ένας χώρος και ένα κοινό. Το θέατρο έχει τη δυνατότητα να μας κάνει να χαμογελάμε, να μας κάνει να κλαίμε, αλλά πρέπει επίσης να μας κάνει να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε.
Το θέατρο προκύπτει μέσα από την ομαδικότητα. Οι ηθοποιοί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο προσκήνιο, όμως υπάρχει επίσης ένας υπέροχος κόσμος ανθρώπων που βρίσκεται στο παρασκήνιο. Είναι εξίσου σημαντικοί όσο και οι ηθοποιοί και τα διαφορετικής φύσης εξειδικευμένα ταλέντα τους καθιστούν δυνατή την πραγματοποίηση μιας παράστασης. Έχουν κι αυτοί μερίδιο σε όποιο θρίαμβο και επιτυχία προκύψει.
Η 27η Μαρτίου έχει καθιερωθεί επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Με πολλούς τρόπους θα πρέπει κάθε μέρα να θεωρείται μέρα θεάτρου, καθώς έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παράδοση να ψυχαγωγούμε, να εκπαιδεύουμε και να διαφωτίζουμε το κοινό μας, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε.
Dame Judi Dench
Φέτος το μήνυμα έγραψε η βρετανίδα ηθοποιός Dame Τζούντι Ντεντς.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.
Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
Dame Judi Dench
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου αποτελεί ευκαιρία για να γιορτάσουμε το Θέατρο στις τόσες και τόσες μορφές του. Το θέατρο είναι πηγή διασκέδασης και έμπνευσης και έχει τη δυνατότητα να ενώνει τους διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους που υπάρχουν στον κόσμο. Όμως μπορεί να είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, αφού προσφέρει επίσης ευκαιρίες εκπαίδευσης και ενημέρωσης.
Σ’ όλο τον κόσμο παίζεται θέατρο και όχι πάντα σε παραδοσιακό θεατρικό περιβάλλον. Παραστάσεις μπορούν να προκύψουν σε ένα μικρό χωριό στην Αφρική, κοντά σε ένα βουνό στην Αρμενία, σε ένα μικρό νησί στον Ειρηνικό. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ένας χώρος και ένα κοινό. Το θέατρο έχει τη δυνατότητα να μας κάνει να χαμογελάμε, να μας κάνει να κλαίμε, αλλά πρέπει επίσης να μας κάνει να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε.
Το θέατρο προκύπτει μέσα από την ομαδικότητα. Οι ηθοποιοί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο προσκήνιο, όμως υπάρχει επίσης ένας υπέροχος κόσμος ανθρώπων που βρίσκεται στο παρασκήνιο. Είναι εξίσου σημαντικοί όσο και οι ηθοποιοί και τα διαφορετικής φύσης εξειδικευμένα ταλέντα τους καθιστούν δυνατή την πραγματοποίηση μιας παράστασης. Έχουν κι αυτοί μερίδιο σε όποιο θρίαμβο και επιτυχία προκύψει.
Η 27η Μαρτίου έχει καθιερωθεί επίσημα ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Με πολλούς τρόπους θα πρέπει κάθε μέρα να θεωρείται μέρα θεάτρου, καθώς έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παράδοση να ψυχαγωγούμε, να εκπαιδεύουμε και να διαφωτίζουμε το κοινό μας, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε.
Dame Judi Dench
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους που συμμετείχαν με ποιήματά τους σε αυτό το αφιέρωμα!!!!
XΡΗΣΤΟΣ ΑΣΚΟΛΙΔΗΣ
Νάμουνα πουλί
Στην απεραντοσύνη της ησυχίας
το σούρουπο κοιτώ με δέος
και φοβάμαι και λέω
νάμουνα πουλί να πετώ
νάχα φτερά, τον γαλάζιο ουρανό να περνώ..
Δυο τριζόνια τρίζουν σιγανά
σπάσανε τον θόρυβο της νύχτας,
και λέω και κλαίω για την μοίρα μου
που μ’ έκανε να ζω ανθρώπινα,
νάμουνα ένα τριζόνι σ’ένα δένδρο
μόνο μου να τραγουδώ το τραγούδι μου.
Και οι απόκρυφοι καημοί μου
πιότερο ξυπνάνε την ώρα της σιγαλιάς
σκέφτομαι στην απέραντη ησυχία
την γαλήνη την κοινωνία χωρίς μίση και δάκρυα.
Και ύστερα λέω , δεν μπορεί
δεν γίνεται αυτό που κλαίω
σπάσανε τα τύμπανα της συνείδησης
δόσμου το μαχαίρι σου αδελφέ να σε σκοτώσω.
Το σκοινί τεντώθηκε πάλι
τα μίση άναψαν στην κόψη του μαχαιριού
δάκρυα, πείνα σκοτωμούς
γέμισε τώρα όλη γης.
Και στο τέλος φωνάζω πάλι
νάμουνα ένα πουλί, ένα περιστέρι,
να ζούσα με τους νόμους των πουλιών
που είναι πιότερο καλύτεροι απ’ τους νόμους των ανθρώπων.
Στην απεραντοσύνη της ησυχίας
το σούρουπο κοιτώ με δέος
και φοβάμαι και λέω
νάμουνα πουλί να πετώ
νάχα φτερά, τον γαλάζιο ουρανό να περνώ..
Δυο τριζόνια τρίζουν σιγανά
σπάσανε τον θόρυβο της νύχτας,
και λέω και κλαίω για την μοίρα μου
που μ’ έκανε να ζω ανθρώπινα,
νάμουνα ένα τριζόνι σ’ένα δένδρο
μόνο μου να τραγουδώ το τραγούδι μου.
Και οι απόκρυφοι καημοί μου
πιότερο ξυπνάνε την ώρα της σιγαλιάς
σκέφτομαι στην απέραντη ησυχία
την γαλήνη την κοινωνία χωρίς μίση και δάκρυα.
Και ύστερα λέω , δεν μπορεί
δεν γίνεται αυτό που κλαίω
σπάσανε τα τύμπανα της συνείδησης
δόσμου το μαχαίρι σου αδελφέ να σε σκοτώσω.
Το σκοινί τεντώθηκε πάλι
τα μίση άναψαν στην κόψη του μαχαιριού
δάκρυα, πείνα σκοτωμούς
γέμισε τώρα όλη γης.
Και στο τέλος φωνάζω πάλι
νάμουνα ένα πουλί, ένα περιστέρι,
να ζούσα με τους νόμους των πουλιών
που είναι πιότερο καλύτεροι απ’ τους νόμους των ανθρώπων.
Σάββατο 20 Μαρτίου 2010
ΕΚΤΩΡ ΠΑΝΤΑΖΗΣ////ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
Ποιός ξέρει ;
Ποιος ξέρει που είναι
του έρωτα η αγκαλιά
να στείλω εκεί να πιουν
τα διψασμένα μου πουλιά
και που να βρω τόσα φιλιά
να ντύσω το κορμί του φωλιά
νερό να τον ξεδιψάσω
δίψα μου πιες
νερό των άστρων
μέθη από μέλι χρυσό
τριανταφυλλένιων κάστρων
όλο το πράσινο των δασών να αθροίσω
και στα πόδια του μπροστά να ρίξω
δεν φτάνει
αστέρια όσα αν κεντήσω
στο φωτεινό χιτώνα του
ότι εφευρίσκω το δικό του ρίσκο
πάλι δε φτάνει
απ όλης της αυγής τους κρόκους
γύρη αν τρυγήσω
και πάλι δεν αρκεί
να τον μεθύσω
Κι απʼόλης της άνοιξης τους κόρφους
λουλούδια και δροσιές
τι να λένε στις μεθυστικές του αμβροσίες
Αχ βασανάκια στην καρδιά
αν πληθαίνουν τα μεράκια
γίνονται εμένα δάκρυα νεράκια
έρωτα πού κάνεις πασχαλιά
να πάω να στρώνω τα χαλιά
κι ας με πατείς
δυναστεία να σʼέχω
Θέτιδα κι εσύ ο Δίας,
στα γόνατά σου να προστρέχω
έρωτα κι από ποιά χαραμάδα
μπήκες στη καρδιά μουσαφίρης
με όψη αρειμάνια
όταν ο νους μου εμένα αρμένιζε
σʼ άλλα λιμάνια
μέλισσα μου χρυσή
σοφή σε μέλι σε κεντρί
πες, πως να κάνω κι εγώ κεντρί
να τον πικράνω
με κεντρί στο βέλος του το άλλο
κι εγώ να βάλλω;
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ////ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
ΠΟΙΗΜΑ
Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη
Με άγριο
Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά,
Δόλωμα, πείνα, θήραμα
Δόκανο εγώ
Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε,
Τι με κατέχει, τι παλεύω;
Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη:
Ποίημα
Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη
Με άγριο
Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά,
Δόλωμα, πείνα, θήραμα
Δόκανο εγώ
Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε,
Τι με κατέχει, τι παλεύω;
Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη:
Ποίημα
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΑΛΩΜΗ
Bλεμματα θολα κι επιθυμιες λιγωμενες.
Kαπνοι κι ανασες πηχτα σαν ελος.
Σαββατο βραδυ,μουσικες υγρες,χιλιοπαιγμενες.
Kι εσυ,το σκοτεινο αντικειμενο του ποθου,
ο στοχος εισαι στο καθε βελος.
Oι εραστες κοιταζονται και σε κοιταζουν.
Mατιες που εκδικηση κι ερωτα σταζουν.
Oι εραστες ζηλευουν,αρα υπαρχουν.
Kι εσυ,ισορροπεις σε ξεφρενους ρυθμους
και σε καημους τσιγαρων και χεριων που πασχουν.
Nυχτα που κανεις δεν ξερει τι θα φερει.
Iσως το θανατο σαν στο ''Xαρεμι'' του Φερρερι.
Nυχτα που ολα πνιγονται μες του γλεντιου το πελος.
Nυχτα που γι'αλλους ειν'αρχη και γι'αλλους τελος.
Bλεμματα θολα κι επιθυμιες λιγωμενες.
Kαπνοι κι ανασες πηχτα σαν ελος.
Σαββατο βραδυ,μουσικες υγρες,χιλιοπαιγμενες.
Kι εσυ,το σκοτεινο αντικειμενο του ποθου,
ο στοχος εισαι στο καθε βελος.
Oι εραστες κοιταζονται και σε κοιταζουν.
Mατιες που εκδικηση κι ερωτα σταζουν.
Oι εραστες ζηλευουν,αρα υπαρχουν.
Kι εσυ,ισορροπεις σε ξεφρενους ρυθμους
και σε καημους τσιγαρων και χεριων που πασχουν.
Nυχτα που κανεις δεν ξερει τι θα φερει.
Iσως το θανατο σαν στο ''Xαρεμι'' του Φερρερι.
Nυχτα που ολα πνιγονται μες του γλεντιου το πελος.
Nυχτα που γι'αλλους ειν'αρχη και γι'αλλους τελος.
ΜΙΛΤΟΣ ΓΗΤΑΣ
ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ
Ήχοι από βήματα
μιας ζωής που φεύγει
και μια αντηλιά έντονη
που θαμπώνει τα θλιμμένα σου μάτια.
Άφθαρτος ο χρόνος στις φωτογραφίες
κι ο έρωτας αδοκίμαστος.
Απέριττα τα όσα θέλησες,
μα η ομίχλη τους τρόμαξε όλους.
Ανεπούλωτες οι ανοιχτές πληγές της σκέψης σου
κι ο αντίλαλος των αναμνήσεων σκληρός.
Πούλησε ο παλιατζής
τα πιο ανεκτίμητα κομμάτια·
έμεινε το σπίτι άδειο
κι η καρδιά σου γεμάτη.
Ανθογυάλι που έσπασε ο πόθος,
και τα χίλια κομμάτια εσύ.
Γεμάτα ιδέες τα όνειρά σου
κι ο αντίλογος απειροστός.
Ανεπούλωτες οι ανοιχτές πληγές της σκέψης σου
κι ο αντίλαλος του θανάτου διαπεραστικός.
Ήχοι από βήματα
μιας ζωής που φεύγει
και μια αντηλιά έντονη
που θαμπώνει τα θλιμμένα σου μάτια.
Άφθαρτος ο χρόνος στις φωτογραφίες
κι ο έρωτας αδοκίμαστος.
Απέριττα τα όσα θέλησες,
μα η ομίχλη τους τρόμαξε όλους.
Ανεπούλωτες οι ανοιχτές πληγές της σκέψης σου
κι ο αντίλαλος των αναμνήσεων σκληρός.
Πούλησε ο παλιατζής
τα πιο ανεκτίμητα κομμάτια·
έμεινε το σπίτι άδειο
κι η καρδιά σου γεμάτη.
Ανθογυάλι που έσπασε ο πόθος,
και τα χίλια κομμάτια εσύ.
Γεμάτα ιδέες τα όνειρά σου
κι ο αντίλογος απειροστός.
Ανεπούλωτες οι ανοιχτές πληγές της σκέψης σου
κι ο αντίλαλος του θανάτου διαπεραστικός.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΕΤΑΣ///ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
Θάλασσα
Δεν ξέρω, πού είσαι θάλασσα, να στρέψω το καράβι,
- να ξεπηδήσω απ’ τα νωθρά νερά του ποταμού,
να φύγω, από το μόλο αυτό, που με κρατούν οι κάβοι
και να βρεθώ σε χάλασμα θαλασσινού καιρού.
- Με το καράβι, εξώθησε και φτάσε απ’ τη μεριά μου,
και στα δαρμένα κύματα, θε να σ’ αναζητώ!
Κι όταν σε ντύσω θάλασσα μετά, με τα σκουτιά μου,
ως θα’σαι κι αξελόγιαστος, θα σ’ αρραβωνιστώ.
- Αν είναι αλήθεια, θάλασσα, να στρέψω το καράβι,
φτερά να βάλω πάνω του, κοντά σου να βρεθώ!
Μα ξέρεις… κάπου, κάποτε, στου ποταμού τη χάρη,
κάποια καλόμορφη γοργό μ’ έσυρε στο βυθό.
- Θα νοσταλγώ στα κύματα, εγώ, το ακροθαλάσσι,
κι όταν θα ’ρθείς την άμπωτη, κρώξε φωνή του γλάρου.
- Στις Ατλαντίδες μήνυσα, έχει ο καιρός χαλάσει,
και με γραφίδα σου ιστορώ: Είναι θαμπό του φάρου.
- Στέκουν δυο κόσμοι ανάμεσα, κοχύλια και κοράλλια.
Θα περιμένω πάντοτε, παιδί, του ποταμού.
- Καταμεσής σου, θάλασσα, κοιτώντας με τα κιάλια,
θα λογαριάζω εσένανε στ’ αστέρια τ’ ουρανού.
- Το γλυκερό μου, πάνωθε στα χείλη σου και πάλι!
Αρχέγονη γεύση γλυκιά, κι αν θέλεις τη παντρεύω.
- Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού μοιάζεις θάλασσα, ζάλη,
άγνωρος τόπος μακρινός που μέσα ταξιδεύω.
Δεν ξέρω, πού είσαι θάλασσα, να στρέψω το καράβι,
- να ξεπηδήσω απ’ τα νωθρά νερά του ποταμού,
να φύγω, από το μόλο αυτό, που με κρατούν οι κάβοι
και να βρεθώ σε χάλασμα θαλασσινού καιρού.
- Με το καράβι, εξώθησε και φτάσε απ’ τη μεριά μου,
και στα δαρμένα κύματα, θε να σ’ αναζητώ!
Κι όταν σε ντύσω θάλασσα μετά, με τα σκουτιά μου,
ως θα’σαι κι αξελόγιαστος, θα σ’ αρραβωνιστώ.
- Αν είναι αλήθεια, θάλασσα, να στρέψω το καράβι,
φτερά να βάλω πάνω του, κοντά σου να βρεθώ!
Μα ξέρεις… κάπου, κάποτε, στου ποταμού τη χάρη,
κάποια καλόμορφη γοργό μ’ έσυρε στο βυθό.
- Θα νοσταλγώ στα κύματα, εγώ, το ακροθαλάσσι,
κι όταν θα ’ρθείς την άμπωτη, κρώξε φωνή του γλάρου.
- Στις Ατλαντίδες μήνυσα, έχει ο καιρός χαλάσει,
και με γραφίδα σου ιστορώ: Είναι θαμπό του φάρου.
- Στέκουν δυο κόσμοι ανάμεσα, κοχύλια και κοράλλια.
Θα περιμένω πάντοτε, παιδί, του ποταμού.
- Καταμεσής σου, θάλασσα, κοιτώντας με τα κιάλια,
θα λογαριάζω εσένανε στ’ αστέρια τ’ ουρανού.
- Το γλυκερό μου, πάνωθε στα χείλη σου και πάλι!
Αρχέγονη γεύση γλυκιά, κι αν θέλεις τη παντρεύω.
- Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού μοιάζεις θάλασσα, ζάλη,
άγνωρος τόπος μακρινός που μέσα ταξιδεύω.
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ///ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ
[Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,ΔΩΔΩΝΗ]
ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ
Το αναλωμένο σε ηδονικούς έρωτες σώμα,
το δοσμένο παντού.
Και στις αγκαλιές χλωμών κοριτσιών-
χωρίς πνευματικότητα-
Το αναλωμένο σε ηδονικούς έρωτες σώμα,
το δοσμένο παντού.
Και στις αγκαλιές χλωμών κοριτσιών-
χωρίς πνευματικότητα-
Αυτό,
να αιχμαλωτίσει θέλει
η πρώτη μου ρυτίδα,
το πνευματικό μου βλέμμα-χλωμό και ώριμο
Μαζί.Με γνώση.
Οχι σκιές ερώτων...
να του δείξει
πόσο απόλυτη ευθύνη είν΄η αγάπη.
ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ
Το αναλωμένο σε ηδονικούς έρωτες σώμα,
το δοσμένο παντού.
Και στις αγκαλιές χλωμών κοριτσιών-
χωρίς πνευματικότητα-
Το αναλωμένο σε ηδονικούς έρωτες σώμα,
το δοσμένο παντού.
Και στις αγκαλιές χλωμών κοριτσιών-
χωρίς πνευματικότητα-
Αυτό,
να αιχμαλωτίσει θέλει
η πρώτη μου ρυτίδα,
το πνευματικό μου βλέμμα-χλωμό και ώριμο
Μαζί.Με γνώση.
Οχι σκιές ερώτων...
να του δείξει
πόσο απόλυτη ευθύνη είν΄η αγάπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ
Γιάννης Καλπούζος απόσπασμα από το «Έρωτας νυν και αεί» εκδόσεις Ίκαρος.
Έρωτας οι πλανήτες των ματιών, όπως γυρνούν και θέλουν να γίνουν άστρα. Να βγουν ξανά στην πρώτη έκρηξη και να ενωθούν, να γίνουν ένα με το ποίημα που κόπηκε στη μέση.
Ποιήματα θωρούν τα μάτια
υνιά τo Βόσπορο να οργώνουν
καράβια μες τους κάμπους
Κορίτσια και αγόρια να υφαίνουν οι ιτιές στων ποταμών τις όχθες, κι όπως τα θέλουν, καλούπια των ονείρων τους να γίνονται και να ‘ρχονται στην πόρτα τους.
Γιατί τα μάτια είναι έρωτας μονάχα τους. Λίμνες που μες σε λίμνες βλέπουν. Κι ό,τι τους φέρει η τύχη τους, αητό ή καβαλάρη σε άτι πυρροκέντητο το λένε. Γιατί είναι τα μάτια κολυμπήθρα και το διάβολο βαφτίζουν για Θεό και το Θεό για διάβολο.
Κι ό,τι του βαπτιστή τα μάτια βλέπουν, άλλος δε θα το δει.
Κι είναι τα μάτια σύνορα ανοιχτά, κι οθόνη, όπου όλα κρύβονται και τίποτε κρυφό δε μένει.
Εκεί της λύπης ο συνωστισμός
Εκεί οι ερινύες
Εκεί η αγορά των πειρατών, εκεί κι οι ψάλτες της ζωής
Του γλυκασμού το ρίγος και της χαράς η δόνηση.
Του ερωτευμένου η δύναμη και του χαμού του το στασίδι
Εκεί η δοκιμή, η παραπλάνηση και το ξελόγιασμα. Εκεί η ευλογία των δαιμόνων, εκεί και ο εξορκισμός τους.
Στα βλέφαρα ο ίμερος κοιμάται και θάλλει ζόφος μες την ίριδα
Στη μια γωνιά το ξάφνιασμα κι η τέρψη, στην άλλη ο παιδεμός και το παράπονο
Μες τη σχεδία του σαλπάρει ο οίστρος, και τρεμοπαίζει στα ρηχά το δάκρυ
Εδώ η έκσταση κι αλλού παραμυθία
Το θάμβος και η σκότιση
Της υποψίας η βροχή και κάθε βροχής το ράντισμα.
Κι αν δείχνονται αμάθητα, και πρόσκοποι, ή γυμναστές τα μάτια, βεγγαλικό παραμονεύει ο κίνδυνος.
Κι η άλωση σηκώνει άγκυρα, προτού καταλαγιάσει ο κρότος.
Κι αν θα΄ ναι τούτη η άλωση της χαρμονής, της χαρμολύπης, ή της θλίψης, κι αν θα σαλπίσει υποχώρηση ο νικητής, δεν έχει νόμο να το γράφει.
Αφού από ‘ξαρχής, καθένας τυφλωμένος, συνένοχος, κι ανύποπτος αυτόχειρας, στο γλυκοθώρημά τους σκύβει.
Έρωτας οι πλανήτες των ματιών, όπως γυρνούν και θέλουν να γίνουν άστρα. Να βγουν ξανά στην πρώτη έκρηξη και να ενωθούν, να γίνουν ένα με το ποίημα που κόπηκε στη μέση.
Ποιήματα θωρούν τα μάτια
υνιά τo Βόσπορο να οργώνουν
καράβια μες τους κάμπους
Κορίτσια και αγόρια να υφαίνουν οι ιτιές στων ποταμών τις όχθες, κι όπως τα θέλουν, καλούπια των ονείρων τους να γίνονται και να ‘ρχονται στην πόρτα τους.
Γιατί τα μάτια είναι έρωτας μονάχα τους. Λίμνες που μες σε λίμνες βλέπουν. Κι ό,τι τους φέρει η τύχη τους, αητό ή καβαλάρη σε άτι πυρροκέντητο το λένε. Γιατί είναι τα μάτια κολυμπήθρα και το διάβολο βαφτίζουν για Θεό και το Θεό για διάβολο.
Κι ό,τι του βαπτιστή τα μάτια βλέπουν, άλλος δε θα το δει.
Κι είναι τα μάτια σύνορα ανοιχτά, κι οθόνη, όπου όλα κρύβονται και τίποτε κρυφό δε μένει.
Εκεί της λύπης ο συνωστισμός
Εκεί οι ερινύες
Εκεί η αγορά των πειρατών, εκεί κι οι ψάλτες της ζωής
Του γλυκασμού το ρίγος και της χαράς η δόνηση.
Του ερωτευμένου η δύναμη και του χαμού του το στασίδι
Εκεί η δοκιμή, η παραπλάνηση και το ξελόγιασμα. Εκεί η ευλογία των δαιμόνων, εκεί και ο εξορκισμός τους.
Στα βλέφαρα ο ίμερος κοιμάται και θάλλει ζόφος μες την ίριδα
Στη μια γωνιά το ξάφνιασμα κι η τέρψη, στην άλλη ο παιδεμός και το παράπονο
Μες τη σχεδία του σαλπάρει ο οίστρος, και τρεμοπαίζει στα ρηχά το δάκρυ
Εδώ η έκσταση κι αλλού παραμυθία
Το θάμβος και η σκότιση
Της υποψίας η βροχή και κάθε βροχής το ράντισμα.
Κι αν δείχνονται αμάθητα, και πρόσκοποι, ή γυμναστές τα μάτια, βεγγαλικό παραμονεύει ο κίνδυνος.
Κι η άλωση σηκώνει άγκυρα, προτού καταλαγιάσει ο κρότος.
Κι αν θα΄ ναι τούτη η άλωση της χαρμονής, της χαρμολύπης, ή της θλίψης, κι αν θα σαλπίσει υποχώρηση ο νικητής, δεν έχει νόμο να το γράφει.
Αφού από ‘ξαρχής, καθένας τυφλωμένος, συνένοχος, κι ανύποπτος αυτόχειρας, στο γλυκοθώρημά τους σκύβει.
ΕΙΡΗΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ
Μονταζ
Νύχτα τρυπώνεις
μέσα σ' ένα αμοντάριστο πλάνο
που προβάλλει αδίστακτα
την μεθυσμένη σκηνή
που καλωδιώνεται από την υποδοχή
του νευρικού μου ιστού κι αρχίζει το ταξίδι.
Προσκολλημένη στο πρώτο αυτό
τετράλεπτο που γράφτηκε την ώρα
της αντίστασης στο σπέρμα σου
που απαιτεί διόρθωση και με τρομάζει.
Με ακινητοποιεί παραδίνοντάς με
στην εσφαλμένη εντύπωση
που γυρίζει σαν τροχός
και διακτινίζομαι.
Το φιλμάκι τέλειωσε κι απόψε
κι εγώ δεν ολοκλήρωσα ακόμη
το μοντάζ των οφθαλμών μου
που πάλι πέταξαν και ταξιδεύουν.
Περιμένω με λαχτάρα την επόμενη νύχτα
να ξαναζήσω την σκηνή
με την ελπίδα ότι αλλοιώθηκε η εικόνα
και το μακιγιάζ του ρόλου που
στάθηκε σκληρός κριτής στην οθόνη του αύριο.
Με τον θεατή να με κοιτάζει
βουβός απ'το παράθυρο.
Το παράθυρο της αιώνιας λήψης
-γιατί όχι και σύλληψης-
Ποιός το ορίζει άραγε αυτό;
Σβήνω τα φώτα,
κλείνω τον ήχο
και κρατώ στην μνήμη
την μυρωδιά του κοψίματος
που πάγωσε την αίσθηση.
Είμαι σαν από πάντα έτοιμη
να φέρω το πλάνο
και να το παρατηρήσω αντίστροφα,
βουτώντας στο πραγματικό ημισφαίριο.
Κάπου εκεί αρχίζει ο χρόνος
που ο ηθοποιός υποκλίνεται ,
φοράει τα ρούχα του
και δραπετεύει ασφαλής στον ρόλο του.
Νύχτα τρυπώνεις
μέσα σ' ένα αμοντάριστο πλάνο
που προβάλλει αδίστακτα
την μεθυσμένη σκηνή
που καλωδιώνεται από την υποδοχή
του νευρικού μου ιστού κι αρχίζει το ταξίδι.
Προσκολλημένη στο πρώτο αυτό
τετράλεπτο που γράφτηκε την ώρα
της αντίστασης στο σπέρμα σου
που απαιτεί διόρθωση και με τρομάζει.
Με ακινητοποιεί παραδίνοντάς με
στην εσφαλμένη εντύπωση
που γυρίζει σαν τροχός
και διακτινίζομαι.
Το φιλμάκι τέλειωσε κι απόψε
κι εγώ δεν ολοκλήρωσα ακόμη
το μοντάζ των οφθαλμών μου
που πάλι πέταξαν και ταξιδεύουν.
Περιμένω με λαχτάρα την επόμενη νύχτα
να ξαναζήσω την σκηνή
με την ελπίδα ότι αλλοιώθηκε η εικόνα
και το μακιγιάζ του ρόλου που
στάθηκε σκληρός κριτής στην οθόνη του αύριο.
Με τον θεατή να με κοιτάζει
βουβός απ'το παράθυρο.
Το παράθυρο της αιώνιας λήψης
-γιατί όχι και σύλληψης-
Ποιός το ορίζει άραγε αυτό;
Σβήνω τα φώτα,
κλείνω τον ήχο
και κρατώ στην μνήμη
την μυρωδιά του κοψίματος
που πάγωσε την αίσθηση.
Είμαι σαν από πάντα έτοιμη
να φέρω το πλάνο
και να το παρατηρήσω αντίστροφα,
βουτώντας στο πραγματικό ημισφαίριο.
Κάπου εκεί αρχίζει ο χρόνος
που ο ηθοποιός υποκλίνεται ,
φοράει τα ρούχα του
και δραπετεύει ασφαλής στον ρόλο του.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Ταξίδι,
Προορισμός το άπειρο
Η σκέψη στα δεσμά!..
Ο ήλιος φεύγει
Τον κυνηγώ
Το τρέξιμο κουραστικό!..
Ψάχνω σε χώρες...
Φθάνω στο στερνό πλανήτη!.
Ένας προφήτης, ασκητής στα όρια του κόσμου,
δίνει την απάντηση στην αναζήτηση.
Δεν υπάρχει ήλιος αν δεν υπάρχει πίστη...
Δεν υπάρχει όνειρο αν δεν υπάρχει ελπίδα...
Δεν υπάρχει αγώνας αν δεν υπάρχει τόλμη...
Δεν υπάρχει αλήθεια αν δεν υπάρχει γνώση!..
Τα λόγια τερματίζουν...
Το Σύμπαν περιμένει...
Το ταξίδι συνεχίζεται!..
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ / Ελευθερία ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ / Eleutheria Kountoure 12.2.8
Ταξίδι,
Προορισμός το άπειρο
Η σκέψη στα δεσμά!..
Ο ήλιος φεύγει
Τον κυνηγώ
Το τρέξιμο κουραστικό!..
Ψάχνω σε χώρες...
Φθάνω στο στερνό πλανήτη!.
Ένας προφήτης, ασκητής στα όρια του κόσμου,
δίνει την απάντηση στην αναζήτηση.
Δεν υπάρχει ήλιος αν δεν υπάρχει πίστη...
Δεν υπάρχει όνειρο αν δεν υπάρχει ελπίδα...
Δεν υπάρχει αγώνας αν δεν υπάρχει τόλμη...
Δεν υπάρχει αλήθεια αν δεν υπάρχει γνώση!..
Τα λόγια τερματίζουν...
Το Σύμπαν περιμένει...
Το ταξίδι συνεχίζεται!..
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ / Ελευθερία ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ / Eleutheria Kountoure 12.2.8
ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ
"ΠΟΙΗΜΑΤΑ"
Κι έφυγα σε πόθους μακρινούς..
ποιήματα διαβάζοντας του Ελύτη..
ατενίζοντας τόξα ουράνια "χαρταετούς"..
βήματα άλματα μακριά από τη λύπη..
Κι έπειτα γύρισα ξανά στην αγκαλιά σου..
στο μαξιλάρι δάκρυα στίχοι από Λόρκα..
μ΄ένα "νανούρισμα" βγαλμένο απ΄την καρδιά σου..
όνειρα άνοιξη του ορίζοντα η ματιά σου ..
Κι έμεινα εκεί στο πάθος σαν κόκκινο αίμα..
έρωτας μοναχικός σαν ποίημα του Καρυωτάκη..
"Varium et Mutabile"έλεγε το ιριδωτό εκείνο βλέμμα..
αγάπη ατέλειωτη θάλασσα ή ολέθριο ψέμα;
Κι έφυγα σε πόθους μακρινούς..
ποιήματα διαβάζοντας του Ελύτη..
ατενίζοντας τόξα ουράνια "χαρταετούς"..
βήματα άλματα μακριά από τη λύπη..
Κι έπειτα γύρισα ξανά στην αγκαλιά σου..
στο μαξιλάρι δάκρυα στίχοι από Λόρκα..
μ΄ένα "νανούρισμα" βγαλμένο απ΄την καρδιά σου..
όνειρα άνοιξη του ορίζοντα η ματιά σου ..
Κι έμεινα εκεί στο πάθος σαν κόκκινο αίμα..
έρωτας μοναχικός σαν ποίημα του Καρυωτάκη..
"Varium et Mutabile"έλεγε το ιριδωτό εκείνο βλέμμα..
αγάπη ατέλειωτη θάλασσα ή ολέθριο ψέμα;
ΜΑΡΙΑ ΠΙΣΙΩΤΗ
Dogville[1]
Μεγάλη απόφαση να τινάξεις
απʼ την πλάτη σου την αιματοβαμμένη πόλη
κι η άκρη του βουνού να γίνει καταφυγή σου.
Η ισοπεδωτική απλότητά της ανέδυε
άρωμα γιασεμιού, ενώ οι λόγιες λέξεις
του φεγγαριού ενέπνεαν ασφάλεια.
Μα να που φεγγάρι και βουνό δεν άντεξαν
το φως των ματιών σου και
τʼ αλαβάστρινά σου χέρια.
Ξέβρασαν αλυσίδες και πάθη ανομολόγητα
επάνω στο κορμί σου.
Άχρονη και άφυλη η σαπίλα τους.
Πνιγηρό το άγγιγμά τους.
Μεγάλη απόφαση να αποτινάξεις
την αιματοβαμμένη πόλη.
Μα εκείνη δε σε ξεχνά.
Φορά το σμόκιν της και κορνάρει
στην άκρη του βουνού.
Το γιασεμί ευωδιάζει πάλι και οι αλυσίδες
κρύβονται στα βράχια.
Οι πτυχές του εγκλήματος οφείλουν
να παραμείνουν εσώκλειστες.
Βαρύ το φορτίο της γνώσης και των αντοχών σου.
Άλλωστε, η λεηλασία της ψυχής
εξαργυρώνεται με βία και η σαπίλα με την πυρά.
Εκεί στην άκρη του βουνού, πικρή αποδοχή
της αληθινής σου φύσης.
από την ποιητική συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; Ε.Π.Μ.
Μεγάλη απόφαση να τινάξεις
απʼ την πλάτη σου την αιματοβαμμένη πόλη
κι η άκρη του βουνού να γίνει καταφυγή σου.
Η ισοπεδωτική απλότητά της ανέδυε
άρωμα γιασεμιού, ενώ οι λόγιες λέξεις
του φεγγαριού ενέπνεαν ασφάλεια.
Μα να που φεγγάρι και βουνό δεν άντεξαν
το φως των ματιών σου και
τʼ αλαβάστρινά σου χέρια.
Ξέβρασαν αλυσίδες και πάθη ανομολόγητα
επάνω στο κορμί σου.
Άχρονη και άφυλη η σαπίλα τους.
Πνιγηρό το άγγιγμά τους.
Μεγάλη απόφαση να αποτινάξεις
την αιματοβαμμένη πόλη.
Μα εκείνη δε σε ξεχνά.
Φορά το σμόκιν της και κορνάρει
στην άκρη του βουνού.
Το γιασεμί ευωδιάζει πάλι και οι αλυσίδες
κρύβονται στα βράχια.
Οι πτυχές του εγκλήματος οφείλουν
να παραμείνουν εσώκλειστες.
Βαρύ το φορτίο της γνώσης και των αντοχών σου.
Άλλωστε, η λεηλασία της ψυχής
εξαργυρώνεται με βία και η σαπίλα με την πυρά.
Εκεί στην άκρη του βουνού, πικρή αποδοχή
της αληθινής σου φύσης.
από την ποιητική συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; Ε.Π.Μ.
ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΙ;
Μια τεράστια πομπή
τα προνοητικά πλάσματα
φορτωμένα λεπτομέρεια
σε ορφανό προορισμό
με χαρτινες βλεφαρίδες.
Κι ύστερα, τι;
H ζωή γέρνει επάνω σου
κατα συρροή.
Κι ύστερα, τι;
Mια τεράστια πομπή.
Μια τεράστια πομπή
τα προνοητικά πλάσματα
φορτωμένα λεπτομέρεια
σε ορφανό προορισμό
με χαρτινες βλεφαρίδες.
Κι ύστερα, τι;
H ζωή γέρνει επάνω σου
κατα συρροή.
Κι ύστερα, τι;
Mια τεράστια πομπή.
ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
Ποίηση
Ποίηση δεν είναι παρά
...λέξεις που πνίγονται
σε κορμιά βασανισμένα
διέξοδο ζητούν μέσα στη νύχτα
λέξεις που δεν έχουν που να πάνε
μα θέλουν να ακουστούν
πνίγονται σε θνητά σώματα
ζητούν αέρα
Ποίηση δεν είναι παρά
Πληγωμένα συναισθήματα
Πόθοι ακαταλάγιαστοι
Ιδανικά που ζητούν πραγμάτωση
Ποίηση δεν είναι παρά
λέξεις που δεν ειπώθηκαν
λέξεις φοβισμένες
περαστικοί που το δρόμο τους ζητούν
πόνος ιερός, πόνος αμαρτωλός
πόνος για των ανθρώπων το ακατόρθωτο
λέξεις μαγικές που όταν δεν αντέχουν άλλο
Γίνονται ποιήματα.
Ποίηση δεν είναι παρά
...λέξεις που πνίγονται
σε κορμιά βασανισμένα
διέξοδο ζητούν μέσα στη νύχτα
λέξεις που δεν έχουν που να πάνε
μα θέλουν να ακουστούν
πνίγονται σε θνητά σώματα
ζητούν αέρα
Ποίηση δεν είναι παρά
Πληγωμένα συναισθήματα
Πόθοι ακαταλάγιαστοι
Ιδανικά που ζητούν πραγμάτωση
Ποίηση δεν είναι παρά
λέξεις που δεν ειπώθηκαν
λέξεις φοβισμένες
περαστικοί που το δρόμο τους ζητούν
πόνος ιερός, πόνος αμαρτωλός
πόνος για των ανθρώπων το ακατόρθωτο
λέξεις μαγικές που όταν δεν αντέχουν άλλο
Γίνονται ποιήματα.
.ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Γέρασα μέσα στην σιωπή σου ξεχασμένος τόσα χρόνια
σ΄αυτόν τον τόπο τον λεπρό
κουφάρι θλιβερό.
Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες
και με άφησε λειψό.
σ΄αυτόν τον τόπο τον λεπρό
κουφάρι θλιβερό.
Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες
και με άφησε λειψό.
ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ-Η ΕΘΙΣΜΕΝΗ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Δεν ξέρουν πως ορκίστηκα να πεθάνω
Εξασκούμαι
Απλά κρατιέμαι σε φόρμα
Τα χάπια είναι μια μητέρα,
αλλά καλύτερα,
κάθε χρώματος είναι τόσο
νόστιμα όσο οι καραμέλες.
Είμαι σε δίαιτα από τον θάνατο.
Εξασκούμαι
Απλά κρατιέμαι σε φόρμα
Τα χάπια είναι μια μητέρα,
αλλά καλύτερα,
κάθε χρώματος είναι τόσο
νόστιμα όσο οι καραμέλες.
Είμαι σε δίαιτα από τον θάνατο.
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ /// 'ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
Τα παιδιά
έπρεπε να ναι στο σπίτι
Οταν ο ήλιος βασίλευε
Αυστηρός ο πατέρας
Κι ήταν τέτοια τα ήθη
Που καμιά εκπτροπή
Στο χωριό δεν περνούσε.
Τώρα τριάντα
Χρόνια μετά
Στην τηλεόραση
Μια ιερόδουλη
Ξεκινά τη σκληρή της αφήγηση
Με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει.
14 Ιουνιου 1997
ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ
Yπνε,που παιρνεις τα μικρά,έλα πάρε και τούτο,
μικρό μικρό σου το δωκα,μεγάλο φέρε μού το.
Μεγάλο σαν ψηλό βουνό,ίσιο σαν κυπαρίσσι,
κι οι κλώνοι του ν΄απλώνονται σ΄Ανατολή και Δύση.
μικρό μικρό σου το δωκα,μεγάλο φέρε μού το.
Μεγάλο σαν ψηλό βουνό,ίσιο σαν κυπαρίσσι,
κι οι κλώνοι του ν΄απλώνονται σ΄Ανατολή και Δύση.
ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Λιανοτράγουδα
Απ όλα τ΄αστρα του ουρανού,ένα είναι που σου μοιάζει,
ένα που βγαίνει το πουρνό,όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό,ποιά βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις;
Απ όλα τ΄αστρα του ουρανού,ένα είναι που σου μοιάζει,
ένα που βγαίνει το πουρνό,όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό,ποιά βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις;
MIXAΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ-Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ
Σ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΧΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΑΚΙ
ΚΑΙ ΛΕΕΙ:Kαλά είμαι εδώ.
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ Σ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΚΑΙ ΛΕΕΙ:Δόξα σοι ο Θεός.
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ
ΣΤΟΝ ΠΕΡΣΙΚΟ ΤΑΠΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ
ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ εισαγωγαί-εξαγωγαί
ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΣΤΟ ΦΟΡΟ
ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΙΣΤΟΡΩ.
........................................
Σ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΧΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΑΚΙ
ΚΑΙ ΛΕΕΙ:Kαλά είμαι εδώ.
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ Σ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΚΑΙ ΛΕΕΙ:Δόξα σοι ο Θεός.
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ
ΣΤΟΝ ΠΕΡΣΙΚΟ ΤΑΠΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ
ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ εισαγωγαί-εξαγωγαί
ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΣΤΟ ΦΟΡΟ
ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΙΣΤΟΡΩ.
........................................
Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010
ΣΑΠΦΩ
Ηρθε και τρύπωσε ο Ερμής στο όνειρό μου μέσα.
Και του΄πα <αφεντάκο μου πώς χάθηκε η ζωή μου...
και δεν γελώ,δεν χαίρομαι,μήτε τα πλούτη θέλω,
μα κάποιος πόθος με βαστά,ζητάω να πεθάνω,
τις υγρές να δω,με τους λωτούς,του Αχέροντα τις όχθες>>.
Απόδοση Σωτήρη Κακίση
Και του΄πα <αφεντάκο μου πώς χάθηκε η ζωή μου...
και δεν γελώ,δεν χαίρομαι,μήτε τα πλούτη θέλω,
μα κάποιος πόθος με βαστά,ζητάω να πεθάνω,
τις υγρές να δω,με τους λωτούς,του Αχέροντα τις όχθες>>.
Απόδοση Σωτήρη Κακίση
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
1. Σάββατο βράδυ
χωρίς δουλειά
μπατηρημένο κορμί
Σάββατο βράδυ
Χωρίς έρωτα
2. Το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ΄το κορμί
γι΄αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί.
3. Το γατί μου
δε χορταίνει μόνο με χάδια
θέλει και φαί
Το κορμί μου
δεν χορταίνει μόνο με φαί
Θέλει και χάδια.
χωρίς δουλειά
μπατηρημένο κορμί
Σάββατο βράδυ
Χωρίς έρωτα
2. Το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ΄το κορμί
γι΄αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί.
3. Το γατί μου
δε χορταίνει μόνο με χάδια
θέλει και φαί
Το κορμί μου
δεν χορταίνει μόνο με φαί
Θέλει και χάδια.
JOYCE MANSOYR///ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
Aφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τ΄ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των ανδρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
θέλω τη λύσσα σου
θέλω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τ΄ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των ανδρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
JOYCE MANSOYR
Ασε με να σ΄αγαπώ
Αγαπώ τη γεύση απ΄το παχύ σου αίμα
Το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
Η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ΄αρέσει να χαιδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ΄αγαπώ
άσε με να γλύφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.
Αγαπώ τη γεύση απ΄το παχύ σου αίμα
Το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
Η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ΄αρέσει να χαιδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ΄αγαπώ
άσε με να γλύφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.
JOYCE MANSOYR
Πέταξες τα μάτια μου στη θάλασσα
ξερίζωσες από τα χέρια μου τα όνειρά μου
ξέσκισες τον μελανιασμένο αφαλό μου
και μες τα πράσινα των μαλλιών μου φύκια που ανεμίζουν
το έμβρυο έχεις πνίξει.
ξερίζωσες από τα χέρια μου τα όνειρά μου
ξέσκισες τον μελανιασμένο αφαλό μου
και μες τα πράσινα των μαλλιών μου φύκια που ανεμίζουν
το έμβρυο έχεις πνίξει.
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ
Λες κι ήτανε χθες βράδυ ακρογιάλι το σώμα μου,
τα χέρια σου δύο μικρά τρυφερά καβούρια.
.................
Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες,μαβιές και άσπρες,θέλω
να χώσω τη μούρη μου μες στα μαλλιά σου,που΄ναι
σα χόρτα στην άκρη του ποταμού.
τα χέρια σου δύο μικρά τρυφερά καβούρια.
.................
Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες,μαβιές και άσπρες,θέλω
να χώσω τη μούρη μου μες στα μαλλιά σου,που΄ναι
σα χόρτα στην άκρη του ποταμού.
ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ / ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ
[...]
...Το να πεθαίνεις
είναι μια τέχνη,όπως και καθετί άλλο
Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.
Ετσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση.
Ετσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό.
Μπορείς να πεις ότι έχω το χάρισμα....
[...]
(Απόσπασμα-Λαίδη Λάζαρος )
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ- ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ
Κοντά σου δεν ηχούν άγρια οι ανέμοι
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κι αν κάποτε μιλάμε ,αναφτεριάζει
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μεσ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σαν χνούδι,
σα χάδι,σα δροσούλα,σαν πνοή.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κι αν κάποτε μιλάμε ,αναφτεριάζει
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μεσ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σαν χνούδι,
σα χάδι,σα δροσούλα,σαν πνοή.
ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Ενα σπιτάκι απόμερο,στο δείλι,στον ελαιώνα,
μια καμαρούλα φτωχική,μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει
ω,μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει!
[αφιερωμένο στην Πολυδούρη]
ΦΘΟΡΑ
Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
μια καμαρούλα φτωχική,μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει
ω,μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει!
[αφιερωμένο στην Πολυδούρη]
ΦΘΟΡΑ
Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
Τρίτη 16 Μαρτίου 2010
ΕΛΥΤΗΣ-ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Πριν άπ΄τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ΄τον Ερωτα ,έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
Πριν απ΄τον Ερωτα ,έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
ΣΟΛΩΜΟΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ-ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β
Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί,παίρνει σπυρί,κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε,στα μάτια η μάνα μνέει
Στεκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
Eρμο τουφέκι σκοτεινό,τί σ΄έχω εγώ στο χέρι;
όπου συ μου΄γινες βαρύ και ο Αγαρηνός το ξέρει.
Λαλεί πουλί,παίρνει σπυρί,κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε,στα μάτια η μάνα μνέει
Στεκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
Eρμο τουφέκι σκοτεινό,τί σ΄έχω εγώ στο χέρι;
όπου συ μου΄γινες βαρύ και ο Αγαρηνός το ξέρει.
Καβάφης
ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ-
Την ομορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτή η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος.Κόκκινα χείλη.Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σας από αγάλματα ελληνικά παρμένα.
Πάντα έμορφα κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν,λίγο,επάνω στα άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης,όπως τα θελεν
η ποίησίς μου...μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στις νύχτες μου,κρυφά,συναντημένα....
ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ-
Την ομορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτή η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος.Κόκκινα χείλη.Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σας από αγάλματα ελληνικά παρμένα.
Πάντα έμορφα κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν,λίγο,επάνω στα άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης,όπως τα θελεν
η ποίησίς μου...μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στις νύχτες μου,κρυφά,συναντημένα....
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ//////// ΘΥΜΗΣΟΥ,ΣΩΜΑ.
Σώμα,θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά και κείνες τις επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες τα μάτια φανερά,
κι ετρέμανε μες στην φωνή-και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες-πώς γυάλιζαν,
θυμήσου,μες στα μάτια που σε κύτταζαν'
Πώς έτρεμαν μες την φωνή,για σε,θυμήσου,σώμα.
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
ΑΝΝΙΚΑ //// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Δεν σε είδα όταν έφυγες
μέσα στο νυφικό σου,
μικρό και όμορφό μου πλάσμα,
Αστεράκι.
Κουβαράκι μες στο Σύμπαν
τώρα ταξιδεύεις,
χωρίς γυρισμό.
Στην καρδιά μου έχεις αφήσει ένα πελώριο κενό.
Δεν σε ειδα όταν έφευγες.
Τώρα Σωπαίνω.
Και Πενθώ.
[Πρώτη Δημοσίευση]
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
ΠΟΙΗΣΗ ΕΣΥ////ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Ποίηση Εσύ,
ξεγύμνωσέ με,
ξύσε τις πληγές μου,
φώτισε τα σκοτάδια μου,
γιάτρεψε τα σακατιλίκια μου
ομόρφυνε τ΄ασχημά μου.
Σου ζητώ...σε ξορκίζω...
Μην μ αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Τρέλανέ με
Μέθυσέ με,
Χτύπησέ με,
Σοκάρισέ με,
Αποπλάνισέ με
Κάνε με να ουρλιάξω.
Μην μ΄αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Ποίηση,
Ανακάτεψέ με,
Ανάτρεψέ με,
Χαστούκισέ με,
Αφόρισέ με ,
Αποδόμησέ με,
Πόνεσέ με...
Σε εχω ανάγκη
στον κόσμο
για να ζω.
[Πρώτη δημοσίευση]
Ασημίνα Ξηρογιάννη
ξεγύμνωσέ με,
ξύσε τις πληγές μου,
φώτισε τα σκοτάδια μου,
γιάτρεψε τα σακατιλίκια μου
ομόρφυνε τ΄ασχημά μου.
Σου ζητώ...σε ξορκίζω...
Μην μ αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Τρέλανέ με
Μέθυσέ με,
Χτύπησέ με,
Σοκάρισέ με,
Αποπλάνισέ με
Κάνε με να ουρλιάξω.
Μην μ΄αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Ποίηση,
Ανακάτεψέ με,
Ανάτρεψέ με,
Χαστούκισέ με,
Αφόρισέ με ,
Αποδόμησέ με,
Πόνεσέ με...
Σε εχω ανάγκη
στον κόσμο
για να ζω.
[Πρώτη δημοσίευση]
Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
ARTMANIAC 22-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI: Εχει κάτι καλό να επιδείξει σήμερα η λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:H σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία έχει να δείξει σημαντικά δείγματα γραφής. Ωστόσο, πολλά καλά βιβλία δεν φθάνουν στους αναγνώστες, γιατί δεν διαγωνίζονται επί ίσοις όροις ως προς την προβολή τους. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλο ζήτημα, γιατί ακόμη και στην περίπτωση που διαβαστούν, χάνουν πολλά από τις αξίες τις οποίες περιέχουν. Με άλλη, δηλαδή, προσέγγιση και βαρύτητα αντιμετωπίζουν οι αναγνώστες το βιβλίο που φέρει την υπογραφή ενός φημισμένου συγγραφέα και με άλλη εκείνο του οποίου ο δημιουργός δεν έχει τύχει της προβολής των μέσων και της προσοχής των κριτικών. Θα έλεγα, εν κατακλείδι, ότι υπάρχει μια πλαστή εικόνα στον κόσμο περί της νεοελληνικής λογοτεχνίας, γιατί προβάλλονται αρκετά βιβλία χωρίς καμιά λογοτεχνική και αισθητική αξία.
VARELAKI:Παρακολουθείς τις λογοτεχνικές τάσεις στο εξωτερικό [κυρίως Αμερική -Ευρώπη];
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Όσο είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο που εργάζεται κανονικό ωράριο σε μια εργασία με μεγάλες ευθύνες και απαιτήσεις, έχει οικογένεια και βέβαια ματώνει πάνω από τα δικά του γραπτά. Δυστυχώς δεν την παρακολουθώ όσο θα ήθελα. Γιατί η γραφή είναι συνεχές σχολείο, άσκηση και μαθητεία κι όπως έχω γράψει στη ποιητική συλλογή μου «Το παραμιλητό των σκοτεινών θεών» - …το αίμα, με αντίφοβο αίμα μπολιάζεται και ανθίζει. Γιατί κι ο ποιητής, δένεται από δυο μεριές με τη θάλασσα της ποίησης. Καταθέσεις. Αναλήψεις, του αίματος… - κι αυτό ισχύει και για τον πεζογράφο και κάθε δημιουργό.
VARELAKI: Για πες μου τώρα για το προσφάτως βραβευθέν βιβλίο σου!!! Λεπτομερώς παρακαλώ!!!
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Εξελίσσεται στην οθωμανοκρατούμενη Άρτα από το 1854 μέχρι το 1882, όμως θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε υπήρχε αντίστοιχο πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό ανθρώπινο περιβάλλον, μιας και στην περιοχή ζούσαν Έλληνες, Τούρκοι και Εβραίοι. Ένα ελληνόπουλο κι ένα τουρκόπουλο γεννιούνται την ίδια νύχτα, η μοίρα τούς κάνει ομογάλακτους και το μυθιστόρημα παρακολουθεί τη ζωή τους με φόντο την ιστορία της περιοχής, και όχι μόνο. Διηγούνται διαδοχικά σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση όσα έζησαν ο καθένας από τη δική του σκοπιά σε ήρεμους καιρούς αλλά και σε περιόδους εντάσεων και επαναστάσεων, για να φανεί και η αλήθεια του «άλλου» κι όχι μόνο η δική μας μονοδιάστατη αντίληψη.
Ξεκινά με μια δολοφονία που παραμένει μυστήριο για πολλά χρόνια και στη συνέχεια το μυθιστόρημα κινείται σε ό,τι περιλαμβάνει αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο στοιχείο από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, κι ό,τι μπορεί να αναπαραστήσει την εποχή εκείνη. Παιδικές σκανταλιές, έρωτες, συγκρούσεις, επαναστάσεις, ανταγωνισμοί εμπόρων, η «μικρή» ακόμη Ελλάδα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η θυμοσοφία των απλών ανθρώπων, η συνύπαρξη των τριών φυλών, οι φανατισμοί, η καθημερινή ζωή, οι χοροεσπερίδες, τα Καφέ Αμάν, ο πετροπόλεμος, οι Απόκριες, το Ραμαζάνι, τα χαμάμ, ο μπερντές του τούρκικου Καραγκιόζη, οι αφορισμοί, το λαθρεμπόριο, οι κολίγοι, οι τσιφλικάδες, ο πλούτος και η εξαθλίωση, η γλυκιά και η πικρή ζωή. Μαζί, η περιπέτεια, η δράση, οι κωμικές και οι τραγικές καταστάσεις.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Πέρα από την τοπιογραφία και ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, και το ταξίδι στην ονειρική πολιτεία του λόγου και της φαντασίας, το «Ιμαρέτ» λειτουργεί, κατά τη γνώμη μου, ως μια κατάθεση στην διατήρηση και λειτουργία της κοινωνικής ιστορικής μνήμης. Μιας μνήμης, που χωρίς να αποστασιοποιείται εντελώς από αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε επίσημη καταγραφή των ιστορικών γεγονότων, καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, αφουγκράζεται τον παλμό των ιστορικών περιπετειών έτσι όπως βιώθηκαν από απλούς καθημερινούς ανθρώπους, αγγίζει μνημεία-σύμβολα μιας άλλης εποχής μακρινής, μα όχι ανοίκειας με τη δική μας και επισημαίνει το ζήτημα της συνύπαρξης και της ανάγκης να υπάρχουν ανοικτές και ανεκτικές κοινωνίες. Τέλος φιλοσοφεί πάνω στο πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου, καταδικάζοντας την ύβρη, με την αρχαιοελληνική έννοια της αλαζονείας, και την υπερφίαλη συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους, που λησμονώντας τη μοναδική βεβαιότητα της ζωής, το θάνατο, δηλητηριάζει την έτσι κι αλλιώς σύντομη ύπαρξή του με μικροπρεπείς συμπεριφορές, αδικίες, έχθρες και πάθη.
VARELAKI: Αν έκανες μια λίστα από βιβλία που θα έπρεπε κάποιος φανατικός αναγνώστης να διαβάσει οπωσδήποτε... ποια θα ήταν αυτή;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Η έννοια του φανατικού με απωθεί ακόμα κι όταν πρόκειται για αναγνώστες. Οποιαδήποτε λίστα θα αδικούσε πολλά περισσότερα. Άλλωστε για τον καλό και ψαγμένο αναγνώστη είναι σημαντικό να αναζητεί και να ανακαλύπτει μόνος του τα βιβλία που θα διαβάσει.
VARELAKI: Aσχολείσαι με κάτι άλλο πέρα από τη συγγραφή; Aκόμα, σε γοητεύει κάποια άλλη τέχνη πέρα από την τέχνη του λόγου;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Όπως ανέφερα και πριν εργάζομαι. Συγκεκριμένα στο Υπουργείο Οικονομικών. Έχω ασχοληθεί για μερικά χρόνια με το στίχο για τραγούδι, αλλά κι εκεί πάλι ο λόγος είναι το αντικείμενο της τέχνης μου, αν και σε πολύ αυστηρή δομή και διαφορετικό τρόπο γραφής. Πέραν του λόγου με γοητεύει η μουσική και το θέατρο. Αν οι συνθήκες στη ζωή μου ήταν διαφορετικές πολύ πιθανόν να είχα γίνει ηθοποιός. Βέβαια ο συγγραφέας και ο ποιητής εν κρυπτώ, με την έννοια ότι κανείς δεν τον βλέπει την ώρα της δημιουργίας, είναι ο υπέρτατος ηθοποιός που υποδύεται δεκάδες ρόλους, οι οποίοι εναλλάσσονται ταχύτατα και τους βιώνει ως ζώσα πραγματικότητα.
VARELAKI:Λες να έρθει μια εποχή που όλοι θα διαβάζουμε ηλεκτρονικά μυθιστορήματα;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Νομίζω πως θα συμβεί αλλά όχι άμεσα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Σε είκοσι, τριάντα χρόνια το πολύ θα διαβάζουμε μυθιστορήματα σε ηλεκτρονική μορφή. Η ουσία ωστόσο παραμένει ο λόγος. Έντυπος ή ηλεκτρονικός, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι ζήτημα εποχής και εξέλιξης.
VARELAKI: Γράφεις κάτι τώρα;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Καταγίνομαι από τον Μάιο ξανά με το κοινωνικό μυθιστόρημα με φόντο την ιστορία. Όμως σε άλλο χρόνο και με άλλη σημειολογία. Ανυπομονώ κι εγώ να δω που θα με οδηγήσουν οι ήρωες μου. Όμως η περιπέτεια της γραφής είναι απρόβλεπτη. Μπορεί ξαφνικά να με οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια και λεωφόρους. Είδομεν.
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:H σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία έχει να δείξει σημαντικά δείγματα γραφής. Ωστόσο, πολλά καλά βιβλία δεν φθάνουν στους αναγνώστες, γιατί δεν διαγωνίζονται επί ίσοις όροις ως προς την προβολή τους. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλο ζήτημα, γιατί ακόμη και στην περίπτωση που διαβαστούν, χάνουν πολλά από τις αξίες τις οποίες περιέχουν. Με άλλη, δηλαδή, προσέγγιση και βαρύτητα αντιμετωπίζουν οι αναγνώστες το βιβλίο που φέρει την υπογραφή ενός φημισμένου συγγραφέα και με άλλη εκείνο του οποίου ο δημιουργός δεν έχει τύχει της προβολής των μέσων και της προσοχής των κριτικών. Θα έλεγα, εν κατακλείδι, ότι υπάρχει μια πλαστή εικόνα στον κόσμο περί της νεοελληνικής λογοτεχνίας, γιατί προβάλλονται αρκετά βιβλία χωρίς καμιά λογοτεχνική και αισθητική αξία.
VARELAKI:Παρακολουθείς τις λογοτεχνικές τάσεις στο εξωτερικό [κυρίως Αμερική -Ευρώπη];
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Όσο είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο που εργάζεται κανονικό ωράριο σε μια εργασία με μεγάλες ευθύνες και απαιτήσεις, έχει οικογένεια και βέβαια ματώνει πάνω από τα δικά του γραπτά. Δυστυχώς δεν την παρακολουθώ όσο θα ήθελα. Γιατί η γραφή είναι συνεχές σχολείο, άσκηση και μαθητεία κι όπως έχω γράψει στη ποιητική συλλογή μου «Το παραμιλητό των σκοτεινών θεών» - …το αίμα, με αντίφοβο αίμα μπολιάζεται και ανθίζει. Γιατί κι ο ποιητής, δένεται από δυο μεριές με τη θάλασσα της ποίησης. Καταθέσεις. Αναλήψεις, του αίματος… - κι αυτό ισχύει και για τον πεζογράφο και κάθε δημιουργό.
VARELAKI: Για πες μου τώρα για το προσφάτως βραβευθέν βιβλίο σου!!! Λεπτομερώς παρακαλώ!!!
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Εξελίσσεται στην οθωμανοκρατούμενη Άρτα από το 1854 μέχρι το 1882, όμως θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε υπήρχε αντίστοιχο πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό ανθρώπινο περιβάλλον, μιας και στην περιοχή ζούσαν Έλληνες, Τούρκοι και Εβραίοι. Ένα ελληνόπουλο κι ένα τουρκόπουλο γεννιούνται την ίδια νύχτα, η μοίρα τούς κάνει ομογάλακτους και το μυθιστόρημα παρακολουθεί τη ζωή τους με φόντο την ιστορία της περιοχής, και όχι μόνο. Διηγούνται διαδοχικά σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση όσα έζησαν ο καθένας από τη δική του σκοπιά σε ήρεμους καιρούς αλλά και σε περιόδους εντάσεων και επαναστάσεων, για να φανεί και η αλήθεια του «άλλου» κι όχι μόνο η δική μας μονοδιάστατη αντίληψη.
Ξεκινά με μια δολοφονία που παραμένει μυστήριο για πολλά χρόνια και στη συνέχεια το μυθιστόρημα κινείται σε ό,τι περιλαμβάνει αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο στοιχείο από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, κι ό,τι μπορεί να αναπαραστήσει την εποχή εκείνη. Παιδικές σκανταλιές, έρωτες, συγκρούσεις, επαναστάσεις, ανταγωνισμοί εμπόρων, η «μικρή» ακόμη Ελλάδα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η θυμοσοφία των απλών ανθρώπων, η συνύπαρξη των τριών φυλών, οι φανατισμοί, η καθημερινή ζωή, οι χοροεσπερίδες, τα Καφέ Αμάν, ο πετροπόλεμος, οι Απόκριες, το Ραμαζάνι, τα χαμάμ, ο μπερντές του τούρκικου Καραγκιόζη, οι αφορισμοί, το λαθρεμπόριο, οι κολίγοι, οι τσιφλικάδες, ο πλούτος και η εξαθλίωση, η γλυκιά και η πικρή ζωή. Μαζί, η περιπέτεια, η δράση, οι κωμικές και οι τραγικές καταστάσεις.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Πέρα από την τοπιογραφία και ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, και το ταξίδι στην ονειρική πολιτεία του λόγου και της φαντασίας, το «Ιμαρέτ» λειτουργεί, κατά τη γνώμη μου, ως μια κατάθεση στην διατήρηση και λειτουργία της κοινωνικής ιστορικής μνήμης. Μιας μνήμης, που χωρίς να αποστασιοποιείται εντελώς από αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε επίσημη καταγραφή των ιστορικών γεγονότων, καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, αφουγκράζεται τον παλμό των ιστορικών περιπετειών έτσι όπως βιώθηκαν από απλούς καθημερινούς ανθρώπους, αγγίζει μνημεία-σύμβολα μιας άλλης εποχής μακρινής, μα όχι ανοίκειας με τη δική μας και επισημαίνει το ζήτημα της συνύπαρξης και της ανάγκης να υπάρχουν ανοικτές και ανεκτικές κοινωνίες. Τέλος φιλοσοφεί πάνω στο πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου, καταδικάζοντας την ύβρη, με την αρχαιοελληνική έννοια της αλαζονείας, και την υπερφίαλη συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους, που λησμονώντας τη μοναδική βεβαιότητα της ζωής, το θάνατο, δηλητηριάζει την έτσι κι αλλιώς σύντομη ύπαρξή του με μικροπρεπείς συμπεριφορές, αδικίες, έχθρες και πάθη.
VARELAKI: Αν έκανες μια λίστα από βιβλία που θα έπρεπε κάποιος φανατικός αναγνώστης να διαβάσει οπωσδήποτε... ποια θα ήταν αυτή;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Η έννοια του φανατικού με απωθεί ακόμα κι όταν πρόκειται για αναγνώστες. Οποιαδήποτε λίστα θα αδικούσε πολλά περισσότερα. Άλλωστε για τον καλό και ψαγμένο αναγνώστη είναι σημαντικό να αναζητεί και να ανακαλύπτει μόνος του τα βιβλία που θα διαβάσει.
VARELAKI: Aσχολείσαι με κάτι άλλο πέρα από τη συγγραφή; Aκόμα, σε γοητεύει κάποια άλλη τέχνη πέρα από την τέχνη του λόγου;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Όπως ανέφερα και πριν εργάζομαι. Συγκεκριμένα στο Υπουργείο Οικονομικών. Έχω ασχοληθεί για μερικά χρόνια με το στίχο για τραγούδι, αλλά κι εκεί πάλι ο λόγος είναι το αντικείμενο της τέχνης μου, αν και σε πολύ αυστηρή δομή και διαφορετικό τρόπο γραφής. Πέραν του λόγου με γοητεύει η μουσική και το θέατρο. Αν οι συνθήκες στη ζωή μου ήταν διαφορετικές πολύ πιθανόν να είχα γίνει ηθοποιός. Βέβαια ο συγγραφέας και ο ποιητής εν κρυπτώ, με την έννοια ότι κανείς δεν τον βλέπει την ώρα της δημιουργίας, είναι ο υπέρτατος ηθοποιός που υποδύεται δεκάδες ρόλους, οι οποίοι εναλλάσσονται ταχύτατα και τους βιώνει ως ζώσα πραγματικότητα.
VARELAKI:Λες να έρθει μια εποχή που όλοι θα διαβάζουμε ηλεκτρονικά μυθιστορήματα;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Νομίζω πως θα συμβεί αλλά όχι άμεσα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Σε είκοσι, τριάντα χρόνια το πολύ θα διαβάζουμε μυθιστορήματα σε ηλεκτρονική μορφή. Η ουσία ωστόσο παραμένει ο λόγος. Έντυπος ή ηλεκτρονικός, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι ζήτημα εποχής και εξέλιξης.
VARELAKI: Γράφεις κάτι τώρα;
Γ.ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ:Καταγίνομαι από τον Μάιο ξανά με το κοινωνικό μυθιστόρημα με φόντο την ιστορία. Όμως σε άλλο χρόνο και με άλλη σημειολογία. Ανυπομονώ κι εγώ να δω που θα με οδηγήσουν οι ήρωες μου. Όμως η περιπέτεια της γραφής είναι απρόβλεπτη. Μπορεί ξαφνικά να με οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια και λεωφόρους. Είδομεν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)