ΕΙΡΗΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ

Μονταζ

Νύχτα τρυπώνεις
μέσα σ' ένα αμοντάριστο πλάνο
που προβάλλει αδίστακτα
την μεθυσμένη σκηνή
που καλωδιώνεται από την υποδοχή
του νευρικού μου ιστού κι αρχίζει το ταξίδι.

Προσκολλημένη στο πρώτο αυτό
τετράλεπτο που γράφτηκε την ώρα
της αντίστασης στο σπέρμα σου
που απαιτεί διόρθωση και με τρομάζει.

Με ακινητοποιεί παραδίνοντάς με
στην εσφαλμένη εντύπωση
που γυρίζει σαν τροχός
και διακτινίζομαι.

Το φιλμάκι τέλειωσε κι απόψε
κι εγώ δεν ολοκλήρωσα ακόμη
το μοντάζ των οφθαλμών μου
που πάλι πέταξαν και ταξιδεύουν.

Περιμένω με λαχτάρα την επόμενη νύχτα
να ξαναζήσω την σκηνή
με την ελπίδα ότι αλλοιώθηκε η εικόνα
και το μακιγιάζ του ρόλου που
στάθηκε σκληρός κριτής στην οθόνη του αύριο.

Με τον θεατή να με κοιτάζει
βουβός απ'το παράθυρο.
Το παράθυρο της αιώνιας λήψης
-γιατί όχι και σύλληψης-

Ποιός το ορίζει άραγε αυτό;

Σβήνω τα φώτα,
κλείνω τον ήχο
και κρατώ στην μνήμη
την μυρωδιά του κοψίματος
που πάγωσε την αίσθηση.

Είμαι σαν από πάντα έτοιμη
να φέρω το πλάνο
και να το παρατηρήσω αντίστροφα,
βουτώντας στο πραγματικό ημισφαίριο.

Κάπου εκεί αρχίζει ο χρόνος
που ο ηθοποιός υποκλίνεται ,
φοράει τα ρούχα του
και δραπετεύει ασφαλής στον ρόλο του.