ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ

Γιάννης Καλπούζος απόσπασμα από το «Έρωτας νυν και αεί» εκδόσεις Ίκαρος.
Έρωτας οι πλανήτες των ματιών, όπως γυρνούν και θέλουν να γίνουν άστρα. Να βγουν ξανά στην πρώτη έκρηξη και να ενωθούν, να γίνουν ένα με το ποίημα που κόπηκε στη μέση.
Ποιήματα θωρούν τα μάτια
υνιά τo Βόσπορο να οργώνουν
καράβια μες τους κάμπους
Κορίτσια και αγόρια να υφαίνουν οι ιτιές στων ποταμών τις όχθες, κι όπως τα θέλουν, καλούπια των ονείρων τους να γίνονται και να ‘ρχονται στην πόρτα τους.
Γιατί τα μάτια είναι έρωτας μονάχα τους. Λίμνες που μες σε λίμνες βλέπουν. Κι ό,τι τους φέρει η τύχη τους, αητό ή καβαλάρη σε άτι πυρροκέντητο το λένε. Γιατί είναι τα μάτια κολυμπήθρα και το διάβολο βαφτίζουν για Θεό και το Θεό για διάβολο.
Κι ό,τι του βαπτιστή τα μάτια βλέπουν, άλλος δε θα το δει.

Κι είναι τα μάτια σύνορα ανοιχτά, κι οθόνη, όπου όλα κρύβονται και τίποτε κρυφό δε μένει.
Εκεί της λύπης ο συνωστισμός
Εκεί οι ερινύες
Εκεί η αγορά των πειρατών, εκεί κι οι ψάλτες της ζωής
Του γλυκασμού το ρίγος και της χαράς η δόνηση.
Του ερωτευμένου η δύναμη και του χαμού του το στασίδι
Εκεί η δοκιμή, η παραπλάνηση και το ξελόγιασμα. Εκεί η ευλογία των δαιμόνων, εκεί και ο εξορκισμός τους.

Στα βλέφαρα ο ίμερος κοιμάται και θάλλει ζόφος μες την ίριδα
Στη μια γωνιά το ξάφνιασμα κι η τέρψη, στην άλλη ο παιδεμός και το παράπονο
Μες τη σχεδία του σαλπάρει ο οίστρος, και τρεμοπαίζει στα ρηχά το δάκρυ
Εδώ η έκσταση κι αλλού παραμυθία
Το θάμβος και η σκότιση
Της υποψίας η βροχή και κάθε βροχής το ράντισμα.

Κι αν δείχνονται αμάθητα, και πρόσκοποι, ή γυμναστές τα μάτια, βεγγαλικό παραμονεύει ο κίνδυνος.
Κι η άλωση σηκώνει άγκυρα, προτού καταλαγιάσει ο κρότος.
Κι αν θα΄ ναι τούτη η άλωση της χαρμονής, της χαρμολύπης, ή της θλίψης, κι αν θα σαλπίσει υποχώρηση ο νικητής, δεν έχει νόμο να το γράφει.
Αφού από ‘ξαρχής, καθένας τυφλωμένος, συνένοχος, κι ανύποπτος αυτόχειρας, στο γλυκοθώρημά τους σκύβει.