Ξένια Ψαρρού /// Πανδημία

στον κόσμο
πρόσθεσα
υπερηφάνεια
πρόσθεσα
αλαζονεία
εγωισμό
εγώ
δίποδο
ζώον
ανάξιο

ανάξιο της οδύνης μου

Λίνα Βαταντζή /// Δυστοπία

Πλάθω ιστορίες

για ταξίδια σε τόπους

ειρηνικούς -

σπάνια ευρήματα φέρνω

ενθύμια αγάπης.

Ύστερα αναλογίζομαι

ότι η πραγματικότητα

εχθρεύεται τα όνειρα

συνωμοτικά παραφυλάγει

-πίσω από φυλλοβόλα δέντρα-

μέχρι την γυμνή αποκάλυψη

του ψυχρού χειμώνα.

Τότε, είναι αμφίδρομη

η μοναξιά

και μονόδρομος

η ελπίδα

*
Η φωτό είναι παρμένη από εδώ

Τζοζουέ Καρντούτσι //// Οι επεμβάσεις των ιών

                                Σ’ όλους εσάς που δεν είστε, ούτε καν                  

                                ένας κόκκος σκόνης αυτού του κόσμου

Όπως το χιόνι εφαρμόζει τη ροπή του σ’ άλλο χιόνι

όπως ο χρόνος μπαινοβγαίνει στο σκοτάδι και το φως

κι οι κλίμακες τ’ ονείρου μου σαπίζουν σαν πουλιά

ξεφλουδισμένα στους γκρεμούς

όπως τ’ αστέρια εξαφανίζονται στις πόλεις σαν λαοί

κατακτημένοι

όπως στους τοίχους της κολάσεως αναφέρουν τ’ όνομά τους οι πιστοί

παρακινούμενοι απ’ το μέλλον μιας παλιάς ανοδικής φιλοδοξίας

στις χώρες των λευκών ― πολιτισμένες χώρες

με ριψοκίνδυνους λαούς, στο φόνο επενδύοντας,

η καταχώριση θανάτου τους, σημείο αναφοράς,

δεν τους πειράζει να πεθάνουν, προκειμένου να σκοτώσουν.

Ω  Κύριε, ετούτες τις δύσκολες ώρες

που το βελούδο των πνευμόνων μεταβάλλεται σ’ αγκάθια

βοήθα τα λευκά παιδιά μας

βοήθα τα παιδιά των τοκογλύφων

διάλυσε τους θρόμβους των αιμάτων

δώσ’ στους γερές ανάσες

και προσωπεία με κλωστές δημοκρατίας

δώσ’ τους λαβίδες στα υπόγεια χειρουργεία

να εξοντώσουνε τις άγριες φυλές και τις ορίζουσές τους

στείλε στρατούς κι ιερατεία να σμιλέψουν τις ψυχές τους

και καθρέφτες ν’ αντικρίζουν τα καινούρια πρόσωπά τους

Ω πολιτισμένες χώρες, απροστάτευτοι λαοί

πολιτισμένες ηγεσίες, που σαν φίδια καταπίνετε λαούς

πολιτισμένες χώρες που ξεσκίζετε άλλες χώρες

βάρβαρα χέρια, μεθυσμένα 100%

το ᾽να χέρι νίβει τ’ άλλο στους νιπτήρες των αστών,

λύκοι που χαίρονται μ’ αυτή την αναστάτωση,

βουτυράκι στο ψωμί της επαράτου,

μοσχοβολούν τα νύχια τους πλυμένα απ’ το λίπος των κορμιών μας·

στις ματωμένες τσέπες σας κρατήσατε τα σύμφωνα

κι αφήσατε για μας μόνο φωνήεντα

μια γλώσσα ταπεινή σπαραξικάρδια για τ’ άμοιρα παιδιά μας,

Ω ανυπεράσπιστα παιδιά, ανάπηρες φτωχές αντωνυμίες φωλιασμένες

κοντά σε μακρυχέρηδες, που σαν ακρίδες εφορμάνε στα σπαρτά μας

 εμείς σπορείς που διασκεδάζουμε το τέλος της σοδειάς μας,
μπροστά στην τηλεόραση

πάλι οι δρόμοι μας αδιάβατοι, γαζώνουν γκεσταπίτες·

όμως αρκεί μια χαραμάδα μες στον ύπνο σας, να  μπουν οι Ερινύες,

―και κανένας λογικός θεός με τη μορφή τ’ ονείρου―

παλιά θυσιαστήρια δομές των καταχρήσεων,

στρατόπεδα συγκέντρωσης καινούρια και παλιά,

στις ουράνιες αποθήκες μεταφέρουνε τις στάχτες  σας,

φίλτρα επουράνια, για τους μελλοντικούς κατακλυσμούς.

Τζοζουέ Καρντούτσι, μετ. Ρήγας Καππάτος, εκδ. Εκάτη


Η φωτό είναι παρμένη από εδώ