ΕΡΙΚΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ,συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

....στα πλαισια της στηλης THE ARTMANIACS...το blog varelaki φιλοξενεί με
ιδιαίτερη χαρά την Έρικα Αθανασίου,συγγραφέα εφηβικών μυθιστορημάτων!!!


                              

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Πώς ξεκίνησες με την συγγραφή;

Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Όπως οι περισσότεροι που γράφουν μου άρεσε από μικρή να γράφω ιστορίες και να φτιάχνω βιβλία οικογενειακής κατανάλωσης. Η γνωριμία μου με τη αείμνηστη συγγραφέα Κίρα Σίνου υπήρξε καταλυτική στο να γράψω κάτι με σκοπό την έκδοσή του. Με σύστησε στην Αριάδνη Μοσχονά από τις εκδόσεις «Κέδρος» και σύντομα βρέθηκα με το πρώτο τυπωμένο μου βιβλίο.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Mια σύντομη αναφορά στα βιβλία που έχεις γράψει.


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Το πρώτο μου βιβλίο λέγεται «Μετρώντας βήματα» και αφορά έναν μαθητή Γυμνασίου, ο οποίος παρότι είναι έξυπνος βαριέται φοβερά να διαβάσει και να ασχοληθεί με το σχολείο παραπάνω από όσο χρειάζεται για να περάσει την τάξη. Κάποια στιγμή όμως αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη μόνη καθηγήτρια που συμπαθεί και αναλαμβάνει δράση, ξεχνώντας τη βαρεμάρα του, προκειμένου να τη βοηθήσει.

Το δεύτερο βιβλίο έχει τον τίτλο «Στοιχειωμένα Θεμέλια» και περιγράφει τις περιπέτειες δύο παιδιών στην Άνδρο προκειμένου να αποκαλύψουν ένα αρχαίο νεκροταφείο που βρέθηκε στα θεμέλια του ξενοδοχείου που ετοιμάζονται να φτιάξουν οι γονείς τους. Το βιβλίο αυτό έχει γίνει θεατρική παράσταση για παιδιά από τη σκηνοθέτρια, Κική Αυγουστάτου.

Το τρίτο μου βιβλίο λέγεται «Κίρα Σίνου, αγαπημένη σύντροφος των παιδικών μας χρόνων» και αποτελεί τη βιογραφία και εργογραφία της αγαπημένης πολλών παιδιών συγγραφέως. Το βιβλίο γράφτηκε στο πλαίσιο λογοτεχνικού διαγωνισμού της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, όπου και πήρε εύφημη μνεία.

Τελευταίο βιβλίο μου είναι το «Στο σταυροδρόμι της ημισελήνου – Η ναυμαχία της Ναυπάκτου 7 Οκτωβρίου 1571». Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μαζί με την Κίρα Σίνου. Η ιδέα ήταν δική της, αλλά ήταν πια αρκετά μεγάλη και φοβόταν ότι ίσως δεν τα κατάφερνε μόνη της με την έρευνα. Δυστυχώς, έφυγε το Σεπτέμβριο του 2007, χωρίς να προλάβει να δει το βιβλίο τελειωμένο. Το βιβλίο πραγματεύεται με ήρωες φανταστικούς αλλά και πραγματικούς το χρονικό της ναυμαχίας της Ναυπάκτου.

Όλα μου τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Κέδρος».

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την εφημερίδα «Κηφισιά» και τη δουλειά που κάνεις εκεί.


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Η εφημερίδα «Κηφισιά» είναι τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα που ασχολείται με τα θέματα που αφορούν το Δήμο Κηφισιάς, τώρα πια και της Ν. Ερυθραίας και Εκάλης, μια και συνενώθηκαν αυτοί οι Δήμοι.

Δεδομένου ότι πρόκειται για οικογενειακή εφημερίδα με λίγους υπαλλήλους κάνω σχεδόν ό,τι χρειάζεται για μια επιχείρηση να λειτουργήσει, καθώς και την αρχισυνταξία της εφημερίδας και τη σύνταξη άρθρων. Μέσα από μία συνέντευξη για την εφημερίδα γνωρίστηκα και με την Κίρα Σίνου, που ήταν Κηφισιώτισα αλλά και με πολλούς ακόμα συγγραφείς, αφού η Κηφισιά έχει παράδοση ως τόπος κατοικίας λογοτεχνών, από την αρχαιότητα ακόμα, αφού εκεί έζησε ο φημισμένος κωμωδιογράφος Μένανδρος ο Κηφισεύς.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Λογοτεχνικές επιρροές....Βιβλία και συγγραφείς που σε έχουν επηρεάσει....


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Δε θα μπορούσα να πω αν κάποιος συγγραφέας με έχει επηρεάσει στον τρόπο γραφής μου ή στα θέματα που επιλέγω. Πιστεύω ότι μας επηρεάζουν γενικά όλες μας οι εμπειρίες και τα αναγνώσματά μας. Σίγουρα πάντως υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που τους διαβάζω και ξαναδιαβάζω με ξεχωριστή ευχαρίστηση, όπως ο Ντοστογιέφσκι, «Ο Ηλίθιος» θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ, ο Ρόμπερτ Χάρις, ο Ντανιέλ Τσαβαρία, ο Πέτρος Μάρκαρης, ο Αντώνης Σουρούνης, ο Σαλμάν Ρούσντι, ο Έρικα Εμανουέλ Σμιτ και πολλοί πολλοί άλλοι.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ένα σχόλιο για την σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα...


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Υπάρχουν λίγα καλά βιβλία και πολλά κακά βιβλία. Ένα από τα κριτήριά μου για το αν ένα βιβλίο κριτήριο για ένα βιβλίο αν είναι καλό είναι κατά πόσο θυμάσαι λίγο καιρό μετά τι διάβασες. Σε πολλά ελληνικά βιβλία είναι ευτύχημα να ξεχάσεις γρήγορα τι διάβασες. Θεωρείται από πολλούς συγγραφείς δείγμα απελευθέρωσης και ελευθερίας η περιγραφή διαφόρων σεξουαλικών διαστροφών χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την εξέλιξη της υπόθεσης, αν και όποτε αυτή υπάρχει.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Γράφεις κάτι τώρα;


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Πάντα γράφω. Απλά επειδή κανείς δεν ξέρει την τύχη του γραπτού του, δε μ’ αρέσει να μιλάω γι’ αυτό όταν δεν έχει ολοκληρωθεί.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Mελλοντικά σχέδια και όνειρα....


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να έχω διάθεση να γράφω και να υπάρχει πάντα κάποιος εκδοτικός οίκος, πρόθυμος να μου τα εκδώσει. Είναι ωραίο να γράφεις, αγωνιώντας μόνο για την τύχη των ηρώων σου κι όχι για την τύχη του γραπτού σου. Φυσικά το πιο ευχάριστο από όλα είναι τα θετικά σχόλια των αναγνωστών σου.

Έχω γράψει και ένα θεατρικό έργο, καθώς και ένα σενάριο και θα μου άρεσε ιδιαίτερα να τα έβλεπα να εκπληρώνουν το σκοπό τους. Να ανεβαίνουν στη σκηνή ή στον κινηματογράφο και να υπάρχουν θεατές που θα τα ευχαριστηθούν.

***

....κλείνει το θεατρικό μουσείο....

[πηγή :to site του θεατρικού Μουσείου]http://theatremuseum.blogspot.com/

«Στα σκουπίδια του Υπουργείου Πολιτισμού
τριών αιώνων Θεατρική Ιστορία»

Παρά τις μακροχρόνιες και επανειλημμένες εκκλήσεις προς το Υπουργείο Πολιτισμού, το μοναδικό Θεατρικό Μουσείο της χώρας που γέννησε το Θέατρο, κλείνει. Η ιδέα του θεατρικού Μουσείου που ξεκίνησε το 1938 από τον Γιάννη Σιδέρη, άντεξε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την Δικτατορία, και εδραιώθηκε το 1976 την εποχή της μεταπολίτευσης, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ, την εποχή της απόλυτης εκποίησης όχι μόνο των οικονομικών αξιών, αλλά κυρίως της εθνικής και πολιτισμικής απαξίωσης. Ως υπόδουλοι διαχειριστές οι κρατικοί λειτουργοί εκποιούν την πολιτισμική μας ταυτότητα. Είναι μοιραίο η μοναδική θεατρική κιβωτός του τόπου να κλείνει την εποχή που κυβερνάει τη χώρα ο εγγονός του ιδρυτή του Εθνικού Θεάτρου (Γεώργιος Παπανδρέου) και που υπουργός Πολιτισμού είναι ο εγγονός του ιδρυτή του Μουσείου Μπενάκη (Αντώνης Μπενάκης).

Το Θεατρικό Μουσείο δεν αποτελεί ένα μεγάλο φορέα που απαιτεί υψηλές επιδοτήσεις και μεγάλα κονδύλια. Με 3 αιώνων θεατρικό μουσειακό υλικό εκτεθειμένο στο υγρό και ακατάλληλο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας και χιλιάδες τόμους θεατρικών βιβλίων στοιβαγμένων σε μισθωμένο οίκημα στα Πατήσια, προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από την αναλγησία και την αδιαφορία της «πολιτισμικής» πολιτικής που στόχευε στην προβολή του πολιτισμού μας, υπό το πρίσμα μιας εμπορικής ιλουστρασιόν εκδοχής, ακριβών διεθνών διαγωνισμών και διοργανώσεων, τα υπέρογκα έξοδα των οποίων είχαν από καιρό οδηγήσει στην χρεοκοπία πολλούς σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς. Η νέα οικονομική κατάσταση απλώς ολοκλήρωσε την διαδρομή ενός τέλματος που χρόνια τώρα φαινόταν ως η κατάληξη μιας αλόγιστης και ανύπαρκτης εθνικής πολιτισμικής πολιτικής. Το Θεατρικό Μουσείο αποτελεί το μοναδικό στο είδος του Μουσείο όχι μόνο στην χώρα, αλλά και γενικότερα στην περιοχή των Βαλκανίων. Τροφοδοτεί ερευνητές από όλο τον κόσμο και συνεργάζεται με το Υπουργείο Εξωτερικών και Πολιτισμού ως διεθνής κόμβος θεατρικών πληροφοριών. Αποτελεί το μεγαλύτερο θεατρικό αρχείο, απολύτως απαραίτητο για την μελέτη, έρευνα και καλλιτεχνική παραγωγή των παραστατικών τεχνών γενικότερα. Το υπουργείο αδυνατεί να επιδοτήσει ένα φορέα που απασχολεί μόνον 14 υπαλλήλους (οι οποίοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας) που προσπαθούν να διαχειριστούν 3 αιώνων θεατρικό υλικό το οποίο κινδυνεύει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή που διακυβεύεται η οικονομική εξαθλίωση, η εθνική μας αυθυπαρξία, η κοινωνική πρόνοια, η παιδεία, η πολιτισμική μας εξαφάνιση μπορεί να φαντάζει ως το «μικρότερο» από τα μύρια δεινά. Όμως αυτό που πάντα μπορούσαμε να αντιτάξουμε στα μεγάλα οικονομικά λόμπυ που διαχειρίζονταν την τύχη μας, ήταν η μοναδική «βαριά» βιομηχανία που έχουμε: ο Πολιτισμός μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την οικονομική και πολιτισμική εξαθλίωση που βιώνουμε και ζητούμε συμπαράσταση σε αυτό τον άνισο αγώνα.

Οι εργαζόμενοι του θεατρικού Μουσείου

ΜΥΣΣΕ: ΓΚΑΜΙΑΝΙ Η΄ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ ΠΑΡΑΦΟΡΑΣ, της Ασημίνας Ξηρογιάννη

         Περπατώντας στα σοκάκια της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα πέφτεις πάνω σε ένα απίστευτα τολμηρό για την εποχή του κείμενο.Στην ουσία πρόκειται για μια πορνογραφική ιστορία που έγραψε ο πληθωρικός και ακόλαστος Alfred de Musset!

              Και που κατέληξε να είναι το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο γαλλικό κείμενο του 19ου αιώνα,αφού θεωρήθηκε αριστούργημα της ερωτικής πεζογραφίας.Αρχικά το έργο κυκλοφορούσε παράνομα, μετά έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις του αιώνα και προκάλεσε σάλο.Η ηρωίδα του Μusset θα μπορούσε σημερα να παιζει σε μια χυδαία τσοντοταινία ή να ναι μια ξεφτιλισμένη πόρνη, έκφυλη ένα τέρας λαγνείας και διαφθοράς!Αυτή ειναι η κόμισσα Γκαμιανί, γεμάτη χειμαρρώδη ερωτισμό, που τον απολαμβάνει μέχρι θανάτου τελικά.Την διέφθειρε μια θεία της και αυτή διέφθειρε την μικρή Φάννυ.Ενα σκληρό βιβλιο γεμάτο τερατώδη όργια, βιασμούς, κτηνοβασίες, σεξ με τεχνητούς φαλλούς, υποβλητικά σκηνικά, ελεύθερα ενστικτα, φλογισμένα φιλιά, διαστροφές, παροξυσμούς ηδονής, μύηση σε πρόστυχους έρωτες, ανείπωτες τρέλες. Στο τελος του έργου η παθιασμένη νυμφομανής Γκαμιανί φυσικά και χωρίς ενδοιασμούς δηλητηριάζει τον εαυτό της και το ερωτικό της θήραμα. Η γυναίκα που νικήθηκε από την υπέρμετρη ηδονή της βογγάει καθώς ξεψυχά:

Eίναι τρομαχτικό!Ακούς;Πεθαίνω από τη λύσσα της ηδονής,από τη λύσσα του πόνου...

Η σάρκα νικά κάθε λογική, η σάρκα οδηγεί στην εγκατάλειψη της ζωής...αφού έχει φέρει πρώτα τη γλυκιά ευτυχία.Η Γκαμιανί σε κάποιο σημείο μονολογεί:

Oνειρεύομαι μόνο το αφόρητο, το παράδοξο.Ακολουθώ το αδύνατο. Είναι απαίσιο. Να εξαντλούμαι,να εκμηδενίζομαι μέσα στην απογοήτευση.Να ποθώ πάντα και να μη ικανοποιούμαι ποτέ.

Η ακόρεστη και ανικανοποίητη ηρωιδα κάνει το θύμα της, την Φαννύ,να αναφωνήσει: Eχω την κόλαση στο πνεύμα και την φωτιά στο σώμα.Τί άλλο πια να ανακαλύψω; Ω λύσσα!Η μαθήτρια ξεπερνά την δασκάλα σε διαφθορά, αλλα η ζωη της τελειώνει σύντομα. Πέφτει θύμα της έκστασης και της μανίας της δεύτερης. Η εκρηκτική λεσβία Γκαμιανί αναρωτιέται κυνικά αν στα τελευταία της ζωής της υπάρχει αισθησιασμός.

Πρόκειται για ένα ανατρεπτικό κείμενο, στο οποίο ο Μusset επιδεικνύει μια ξέφρενη φαντασία ξετινάζοντας τον ορθό λόγο και κάνοντας την μεγάλη υπέρβαση. Κάποιοι είπαν ότι προσδοκούσε με αυτό το κείμενο να προκαλέσει την ερωμένη του Γεωργία Σάνδη, επειδή η σχέση τους είχε κλονιστεί.Το μοτίβο ηδονή-θάνατος συνανταται εδώ σ΄ολο του το μεγαλείο και δίνει δραματικότητα στο έργο.

Η Γκαμιανί είναι μια ιδιαιτερη λεσβία. Μισεί τους άνδρες, αλλά έχει εξασκηθεί στο να τους χρησιμοποιεί για τη δική της απόλαυση.Τους εξοντώνει ,τους νικά,τους ρουφά τη ρώμη και περηφανεύεται για τα κατορθώματά της.Ακόμα, είναι αγρια με τις ερωμένες της και βίαιη σαν άντρας.Εχει μια έντονη αρσενική πλευρά και όπως λέει η ίδια «προσφέρει ηδονή χωρίς όρια, είναι ο έρωτας που σκοτώνει». Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η Γκαμιανί μέσα από την δεξιοτεχνία του Μυσσέ φαντάζει ως η θεά της Σεξουαλικότητας που εφευρίσκει απίστευτους τρόπους απόλαυσης και τους εξαντλεί. Συμφωνα με κάποιους μελετητές ο συγγραφέας βρήκε έναν πρωτότυπο για την εποχή του τρόπο να κάνει τη δική του εξομολόγηση για πράγματα δικά του προσωπικά που τον «καίνε» να τα βγαλει από μεσα του,να τα απελευθερώσει,να τα ξορκίσει.

Αποτελεί τον μοναδικό ερωτογράφο συγγραφέα του γαλλικού ρομαντισμού. Ο J-K.Huysmans τονίζει χαρακτηριστικά: «Δεν πιστεύω ότι η μανία των φαλλών, η δίψα της σάρκας,η φωτιά της γυναικείας μήτρας, απεικονίστηκαν ποτέ από άλλη πένα με μεγαλύτερη σφοδρότητα και μεγαλύτερη εμπειρία.»

Τέλος, σημειώνω ότι υπάρχουν 12 γκραβούρες του DEVERIA συνοδευτικές του κειμένου που είναι ακρως αποκαλυπτικές! 

*To βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε μεταφραση Α.Στάικου.

EΡΙΚΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

....στα πλαισια της στηλης THE ARTMANIACS...το blog varelaki φιλοξενεί με
ιδιαίτερη χαρά την Έρικα Αθανασίου,συγγραφέα εφηβικών μυθιστορημάτων!!!

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Πώς ξεκίνησες με την συγγραφή;

Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Όπως οι περισσότεροι που γράφουν μου άρεσε από μικρή να γράφω ιστορίες και να φτιάχνω βιβλία οικογενειακής κατανάλωσης. Η γνωριμία μου με τη αείμνηστη συγγραφέα Κίρα Σίνου υπήρξε καταλυτική στο να γράψω κάτι με σκοπό την έκδοσή του. Με σύστησε στην Αριάδνη Μοσχονά από τις εκδόσεις «Κέδρος» και σύντομα βρέθηκα με το πρώτο τυπωμένο μου βιβλίο.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Mια σύντομη αναφορά στα βιβλία που έχεις γράψει.


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Το πρώτο μου βιβλίο λέγεται «Μετρώντας βήματα» και αφορά έναν μαθητή Γυμνασίου, ο οποίος παρότι είναι έξυπνος βαριέται φοβερά να διαβάσει και να ασχοληθεί με το σχολείο παραπάνω από όσο χρειάζεται για να περάσει την τάξη. Κάποια στιγμή όμως αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη μόνη καθηγήτρια που συμπαθεί και αναλαμβάνει δράση, ξεχνώντας τη βαρεμάρα του, προκειμένου να τη βοηθήσει.

Το δεύτερο βιβλίο έχει τον τίτλο «Στοιχειωμένα Θεμέλια» και περιγράφει τις περιπέτειες δύο παιδιών στην Άνδρο προκειμένου να αποκαλύψουν ένα αρχαίο νεκροταφείο που βρέθηκε στα θεμέλια του ξενοδοχείου που ετοιμάζονται να φτιάξουν οι γονείς τους. Το βιβλίο αυτό έχει γίνει θεατρική παράσταση για παιδιά από τη σκηνοθέτρια, Κική Αυγουστάτου.

Το τρίτο μου βιβλίο λέγεται «Κίρα Σίνου, αγαπημένη σύντροφος των παιδικών μας χρόνων» και αποτελεί τη βιογραφία και εργογραφία της αγαπημένης πολλών παιδιών συγγραφέως. Το βιβλίο γράφτηκε στο πλαίσιο λογοτεχνικού διαγωνισμού της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, όπου και πήρε εύφημη μνεία.

Τελευταίο βιβλίο μου είναι το «Στο σταυροδρόμι της ημισελήνου – Η ναυμαχία της Ναυπάκτου 7 Οκτωβρίου 1571». Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μαζί με την Κίρα Σίνου. Η ιδέα ήταν δική της, αλλά ήταν πια αρκετά μεγάλη και φοβόταν ότι ίσως δεν τα κατάφερνε μόνη της με την έρευνα. Δυστυχώς, έφυγε το Σεπτέμβριο του 2007, χωρίς να προλάβει να δει το βιβλίο τελειωμένο. Το βιβλίο πραγματεύεται με ήρωες φανταστικούς αλλά και πραγματικούς το χρονικό της ναυμαχίας της Ναυπάκτου.

Όλα μου τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Κέδρος».

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την εφημερίδα «Κηφισιά» και τη δουλειά που κάνεις εκεί.


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Η εφημερίδα «Κηφισιά» είναι τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα που ασχολείται με τα θέματα που αφορούν το Δήμο Κηφισιάς, τώρα πια και της Ν. Ερυθραίας και Εκάλης, μια και συνενώθηκαν αυτοί οι Δήμοι.

Δεδομένου ότι πρόκειται για οικογενειακή εφημερίδα με λίγους υπαλλήλους κάνω σχεδόν ό,τι χρειάζεται για μια επιχείρηση να λειτουργήσει, καθώς και την αρχισυνταξία της εφημερίδας και τη σύνταξη άρθρων. Μέσα από μία συνέντευξη για την εφημερίδα γνωρίστηκα και με την Κίρα Σίνου, που ήταν Κηφισιώτισα αλλά και με πολλούς ακόμα συγγραφείς, αφού η Κηφισιά έχει παράδοση ως τόπος κατοικίας λογοτεχνών, από την αρχαιότητα ακόμα, αφού εκεί έζησε ο φημισμένος κωμωδιογράφος Μένανδρος ο Κηφισεύς.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Λογοτεχνικές επιρροές....Βιβλία και συγγραφείς που σε έχουν επηρεάσει....


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Δε θα μπορούσα να πω αν κάποιος συγγραφέας με έχει επηρεάσει στον τρόπο γραφής μου ή στα θέματα που επιλέγω. Πιστεύω ότι μας επηρεάζουν γενικά όλες μας οι εμπειρίες και τα αναγνώσματά μας. Σίγουρα πάντως υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που τους διαβάζω και ξαναδιαβάζω με ξεχωριστή ευχαρίστηση, όπως ο Ντοστογιέφσκι, «Ο Ηλίθιος» θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ, ο Ρόμπερτ Χάρις, ο Ντανιέλ Τσαβαρία, ο Πέτρος Μάρκαρης, ο Αντώνης Σουρούνης, ο Σαλμάν Ρούσντι, ο Έρικα Εμανουέλ Σμιτ και πολλοί πολλοί άλλοι.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Ένα σχόλιο για την σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα...


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Υπάρχουν λίγα καλά βιβλία και πολλά κακά βιβλία. Ένα από τα κριτήριά μου για το αν ένα βιβλίο κριτήριο για ένα βιβλίο αν είναι καλό είναι κατά πόσο θυμάσαι λίγο καιρό μετά τι διάβασες. Σε πολλά ελληνικά βιβλία είναι ευτύχημα να ξεχάσεις γρήγορα τι διάβασες. Θεωρείται από πολλούς συγγραφείς δείγμα απελευθέρωσης και ελευθερίας η περιγραφή διαφόρων σεξουαλικών διαστροφών χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την εξέλιξη της υπόθεσης, αν και όποτε αυτή υπάρχει.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Γράφεις κάτι τώρα;


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Πάντα γράφω. Απλά επειδή κανείς δεν ξέρει την τύχη του γραπτού του, δε μ’ αρέσει να μιλάω γι’ αυτό όταν δεν έχει ολοκληρωθεί.

A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Mελλοντικά σχέδια και όνειρα....


Ε.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να έχω διάθεση να γράφω και να υπάρχει πάντα κάποιος εκδοτικός οίκος, πρόθυμος να μου τα εκδώσει. Είναι ωραίο να γράφεις, αγωνιώντας μόνο για την τύχη των ηρώων σου κι όχι για την τύχη του γραπτού σου. Φυσικά το πιο ευχάριστο από όλα είναι τα θετικά σχόλια των αναγνωστών σου.

Έχω γράψει και ένα θεατρικό έργο, καθώς και ένα σενάριο και θα μου άρεσε ιδιαίτερα να τα έβλεπα να εκπληρώνουν το σκοπό τους. Να ανεβαίνουν στη σκηνή ή στον κινηματογράφο και να υπάρχουν θεατές που θα τα ευχαριστηθούν.

ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ:ΕΝΑΣ ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΚΥΝΙΣΜΟΣ>>,της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Mε μια πρώτη ανάγνωση των <Σονέτων της Συμφοράς> θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένος κανείς να αποφανθεί:
Μια κυνική ποιητική αυτο-βιογραφία.
O ποιητής χωρίς φόβο,αλλά με πάθος κάνει τη ζωή του ποίηση.Μια έντεχνη προσωπική κατάθεση που αιφνιδιάζει και διεγείρει.Κάθε <σονέτο>(ας το αποκαλέσω και γω έτσι,αφού έτσι το αποκαλεί ο δημιουργός του)
και ένα <οικείο κακό>(θυμίσου την αρχαία ελληνική τραγωδία που χει σαν θεμα της τις οικογενειακές συμφορές).Κάθε σονέτο μια μικρή βόμβα,ένα σκάνδαλο.Κάθε σονέτο- παρα την πεζολογική γραφή του-διαθέτει
μουσικότητα .Κάθε σονέτο σε σφάζει με το βαμβάκι-χαριτολογώντας ευγενικά λέει σκληρές αλήθειες.Ο ποιητής πιο πολύ προκαλεί και αποκαλύπτει,παρα κρυβει,δια της υπαινικτικής και νεωτερικής γραφής που υιοθετεί.
Ίσως γιατί έχει επιλέξει να συναντηθεί με τη δική του κάθαρση που θα τον λυτρώσει απο πολλά,ή απλά θέλει να ξορκίσει γεγονότα και καταστάσεις της ζωής του που για χρόνια τον στοιχειώνουν.
Τα στάδια της ζωής(μπορεί και της τέχνης ) του Χάρη Βλαβιανού ξεδιπλώνονται μέσα από το έργο του σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας .Το κάθε ένα από τα εβδομηνταπέντα <σονέτα>αποτελεί μια ξεχωριστή σκηνή- με δικό της εσωτερικό ρυθμό-που σηματοδοτεί και ένα επεισόδιο ζωής .Ωστόσο,ο αναγνώστης εχει την αισθηση της ενότητας -σαν να διάβασες ένα και μονο ποίημα ,οχι εβδομηνταπέντε.Φαινεται πως ο ποιητής κρυμμένος πισω από την περσόνα του-πως αλλιώς- δημιουργεί εκμεταλλευόμενος θεματικά τη ζωή του και όχι επινοώντας μια ζωή ως θέμα για την ποίησή του.Τελικά το μοναδικο θεμα του έργου ειναι ο δημιουργός του.Ο ποιητής ένα άγαλμα στο κέντρο του ποιητικού του σύμπαντος!Ο ποιητής που παλεύει με τον άνθρωπο και συνυπάρχει κιολας.Μοιάζει πολύ...<προσωπική> ποίηση ετούτη-παρόλο που <ντύνεται> με φιλοσοφικά και λογια στοιχεία και ευφυείς πνευματικές τοποθετήσεις και χαρακτηρίζεται από έντονη και πλούσια διακειμενικότητα(συνομιλία με άλλα έργα και συγγραφείς).
Ωραία.Και γιατί λοιπόν να μας αφορά μια τέτοια ποίηση;H απάντηση είναι η εξής:Γιατί αριστοτεχνικά σχεδόν ο Βλαβιανός μετουσιώνει την ατομική εμπειρία σε καθολική.Αποστασιοποιείται από τα γεγονότα της ζωής του εν τέλει και καταφεύγει σε αντικειμένικές περιγραφές και αφηγήσεις,κάτι που προκαλεί αισθητική συγκίνηση και διανοητική ηδονή.Εισάγει τον αναγνώστη στα υποβλητικά και ωραία σκηνοθετημένα περιβάλλοντα< των σονέτων> καταφερνοντας να τον μυήσει στις εμπειρίες του.Χρησιμοποιεί πολύ ιδιαίτερα και προσεγμένα τα σημεία στίξης για να αναδείξει το νόημα(ή και να δημιουργήσει το νόημα ) καθώς και το β ενικό πρόσωπο για να προσδώσει δραματικότητα και να επιτείνει τους σατυρικούς και σαρκαστικούς τόνους.
Μετά από κάθε σονέτο νιώθεις ότι ο ποιητής σου κλείνει το μάτι ειρωνικά,ενώ μαγικά σχεδόν < σε έχει κάνει να αισθανθείς>,σε έχει κάνει κοινωνό της αλήθειας και της εμπειρίας του, γεμίζοντας την ψυχή σου με
τρυφερότητα.

Ασημίνα Ξηρογιάννη
Φιλόλογος,Συγγραφέας

ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Ειδικά οι πιο σύγχρονες τάσεις στις αρχές του 20ου αιώνα δέχτηκαν,πλάι στις τόσες επιδράσεις,και την επίδραση της αφρικανικής τέχνης και της τέχνης των νησιών του Ειρηνικού ,με τον ίδιο τρόπο που η ζωγραφική του Μανέ,του Γκογιέν και άλλων,επηρεάστηκε από τις γιαπωνέζικες ξυλογραφίες.Τα εξωτικά αυτά έργα γνωστά ήδη στην Ευρώπη από τον 16ο αιώνα δεν θαυμάζονται τόσο ως έργα τέχνης ,όσο σαν αξιοπερίεργα,ασυνήθιστα αντικέιμενα.Η αισθητική τους θα αναγνωριστεί αιώνες μετά.Τα ξυλόγλυπτα ή τα μπρούτζινα μεγάλα γλυπτά ή ειδώλια,με τους γωνιώδεις όγκους τους οι μάσκες που η καθεμιά φτιάχνεται με ποικίλα υλικά,όπως ξύλα,ρούχα,χάντρες,φτερά σε εκφραστικούς ,εντυπωσιακούς και τολμηρούς συνδιασμούς,περίεργα σχήματα και φανταχτερά χρώματα,όλα αυτά,ανεπαίσθητα ή φανερά διοχετεύουν αρκετά γνωρίσματά τους στην Τέχνη διαφόρων κινημάτων(π.χ εξεπρεσιονισμός,φωβισμός) και καλλιτεχνών του 20ου αιώνα (όπως στους Ματίς,Μπρακ,Πικασό,Ντερέν,Μπρανκούσι,Κίρχνερ).
Η πρωτόγονη τέχνη ήταν ήδη γνωστή από καιρό στην Ευρώπη,όμως μόνο μετά το 1900 οι καλλιτέχνες άρχισαν να επισκέπτονται τα εθνολογικά μουσεία και να γίνονται οι ίδιοι συλλέκτες αυτών των εισαγόμενων έργων.Η επιρροή της <νέγρικης τέχνης> στη σύγχρονη ζωγραφική και στη σύγχρονη γλυπτική άρχισε να γίνεται εμφανής στο Παρίσι μετά το 1907,ενώ στο Βερολίνο,στη Δρέσδη και στο Λονδίνο,μετά το 1911.Γύρω στο 1920 είχε απλωθεί παντού,και μετά το 1930 η τέχνη της Ωκεανίας,της Ινδίας,και των Εσκιμώων έγινε η κύρια πηγή έμπνευσης των Σουρεαλιστών.
Οι εξπρεσιονιστές γοητεύθηκαν από την τέχνη των Νότιων Θάλασσών και προσπάθησαν να ελευθερώσουν την τέχνη τους από τους παραδοσιακούς κανόνες.Γι΄ αυτούς οι μορφές της τέχνης των πρωτόγονων λαών ήταν τρόπος έκφρασης αισθησιακών και μαζί αθώων υπάρξεων όπως των πρωτόπλαστων στην Εδέμ.Η πρωτόγονη τέχνη έδινε ακόμα μια επιβεβαίωση για την αυτονομία της εικόνας.
Ένας καλλιτέχνης του οποίου το όνομα συνδέεται άμεσα με την πρωτόγονη τέχνη είναι ο Γκωγκέν.Επηρεασμένος από τον ιμπρεσιονισμό,το συμβολισμό,τα ιαπωνικά χαρακτικά και τη παιδική λογοτεχνία,γοητευόταν από τους πρωτόγονους λαούς και την παρθένα παραδείσια φύση των εξωτικών νησιών,στοιχεια που αναζήτησαν στην γη και τον πολιτισμό τους.Η αγάπη του για τα ταξίδια τον οδήγησαν μακριά ,στη
Μαρτινίκα,στα νησιά Μαρκέζας και στην Ταιτή.Εκεί ανακάλυψε ότι οι τοπικές παραδόσεις είχαν αλλοιωθεί από τους Δυτικούς.Πολύ απογοητευμένος,δημιούργησε με τη φαντασία του ένα δικό του πρωτόγονο,μυστικιστικό κόσμο,τον οποίο απέδωσε με ένα πρωτότυπο ύφος,με υπερβολικά ζεστα χρώματα και άπλετο φως,μεταδίδοντάς μας έτσι τις συγκλονιστικές εμπειρίες του.
O Γκωγκέν μελέτησε τις μεθόδους των ντόπιων τεχνιτών και συχνά έβαζε στα έργα του αναπαραστάσεις από τα έργα τους.Προσπάθησε να εναρμονίσει τα δικά του πορτρέτα των ντόπιων με αυτήν την πρωτόγονη τέχνη,κι έτσι απλοποίησε τα περιγράμματα των μορφών και δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί μεγάλες επιφάνειες με ζωηρά χρώματα.Μάλιστα,έγραψε ένα ημερολόγιο για τις εμπειρίες του στην Ωκεανία,το οποίο ονόμασε ΝΟΑ ΝΟΑ(μυρωδάτο) και το οποίο αργότερα εικονογράφησε με μια συλλογή από σχέδια και υδατογραφίες,έργα εμπνευσμένα από τη ζωή και τη μυθολογία της Ταιτής.Ακόμα,η μεγάλη σεξουαλική έλξη που ένοιωθε ο Γκωγιέν για τις γυναίκες των εξωτικών νησιών φαίνεται καθαρά στον πίνακα με τον τίτλο ΑΗΑ ΣΟΕ FEU;(Πώς;Zηλεύεις;)του 1892.Στον Γκωγιέν ανήκει η ιδέα του πριμιτιβισμού σαν <τακτική>.
Για τους καλλιτεχνες το πριμιτίφ στοιχείο αντιπροσώπευε την άρνηση της ακαδημαικής τέχνης και ήταν συνδεδεμένο με μια ασυνείδητη δημιουργική ενόρμηση που δεν είχε δαμαστεί και δεν είχε ευνουχιστεί στα αστικά σαλόνια.Ο σεβασμός των μοντερνιστών για αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως τμήμα μιας ευρωπαικής παράδοσης που είχε την τάση να εξιδανικεύει τους μη δυτικούς πολιτισμούς ως ευτυχέστερους,πιο φυσικούς και λιγότερο πολύπλοκους και διεφθαρμένους.Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται αυτό,συνιστά ίσως μια απλούστευση-ειδικά όταν οι μοντερνιστές επικροτούσαν ως πριμιτίφ ακόμα και την τέχνη που έκαναν τα παιδιά,οι παράφρονες και οι απαίδευτοι ή <ναιφ> ενήλικοι...Υπό την ευρεία του έννοια,ο πριμιτιβισμός συμπεριλάμβανε τις μεσαιωνικές ξυλογραφίες και τη γοτθική μικρογλυπτική .
Στο έργο του Γκωγέν<Η Σελήνη και η Γη>(1893),το πριμιτίφ στοιχείο προκύπτει από την ταύτιση του ΄΄απολίτιστου΄΄ γυμνού γυναικείου σώματος με τον σεληνιακό κύκλο και τις αναγεννητικές δυνάμεις της γης.Το γυμνο στη Δυτική Τέχνη είναι εξιδανικευμένο συνήθως:η ομορφιά συνιστά αλληγορία της διανοητικής ικανότητας ή του πνέυματος ή αντλεί το νόημά του από έναν αρχαίο μύθο.Αντίθετα,η γυμνότητα στο έργο<Η Σελήνη και η Γη> ριζώνει στη σεξουαλικότητα του σώματος και στη φύση ως όλον...>Άλλα χαρακτηριστικά έργα του καλλιτέχνη,εμπνευσμένα από τον εξωτισμό της Ταιτής καιτις πολυνησιακές παραδόσεις ειναι:<Ημέρα του Θεού>(1894),<Δρόμος προς τα Βουνά>(1891),<Μata mua>(Καιρό πριν),<Οι Πρωτόγονοι της Τεχαμάνα>(1893) και <Γιορτή>(1894).
Ο Γκωγκέν απορρίπτοντας την<αμηχανία του πολιτισμού> άνοιξε το δρόμο σε άλλους καλλιτέχνες...Ο Μαξ Πεχστάιν έζησε κι αυτός στην Ταιτή και στα νησιά Μαρκέζας,και συνεργάστηκε με τους κατοίκους του νησιού Παλάου,που ήταν Γερμανική αποικία στον Ειρηνικό.Εξ ου και το έργο του<Τρίπτυχο του Παλάου>(1917),το οποίο φιλοτέχνισε σε στυλ Πριμιτίφ,εμπνεόμενος από την αφρικανική τέχνη και την τέχνη των νησιών του Ειρηνικού.Αλλά και ο Βρετανός γλύπτης Χένρυ Μουρ απαρνήθηκε τους κανόνες της κλασικής ομορφιάς και επιδίωξε τη ζωντάνια και τη σχηματική εκζήτηση της πρωτόγονης γλυπτικής.Το έργο του<Ξαπλωμένη Μορφή>(1929) θυμίζει τα προκολομβιανά λίθινα γλυπτά....

Α.Ξ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΑΡΙΟ ΝΤΕ ΜΙΚΕΛΙ,<Οι Πρωτοπορίες της Τέχνης του Εικοστού Αιώνα>,εκδ.Οδυσσλεας,Αθήνα

ΤΙΜΟΘΥ ΧΙΛΤΟΝ,<Πικάσο>,Αθήνα,Υποδομή,1982

ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΡΗΝΤ<Ιστορία της Μοντέρνας Ζωγραφικής>,Αθήνα,Υποδομή,1978

STEPHEN LITTLE,<Οι...-ισμοί στην Τέχνη>,Αθήνα,Σαββάλας,2005.

ΓΟΥΕΝΤΥ ΜΠΕΚΕΤ,<Ο Κόσμος της Ζωγραφικής>,Πατάκης Αθηνα,1996

E.H COMBRICH,<Το Χρονικό Της Τέχνης>,Μ.Ι.Ε.Τ.,Αθήνα 1998.

ΠΕΡΙ ΓΕΛΙΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ

Γελάτε, κάνει καλό!

Ανεβάζει με φυσικό τρόπο τη διάθεση, προλαμβάνει τις ασθένειες, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, βελτιώνει το καρδιαγγειακό σύστημα, καίει θερμίδες, γυμνάζει και αυξάνει τη μακροζωία.

Όλες αυτές οι ιδιότητες δεν συγκεντρώνονται σε κάποιο μαγικό φίλτρο, αλλά στην ικανότητά μας να γελάμε.

1. Τα μωρά δεν γελούν παρά μόνο αφού συμπληρώσουν 3 μήνες ζωής.

2. Όταν γελάμε, ο αέρας που εκπνέουμε, φεύγει από τους πνεύμονες με ταχύτητα 96 χλμ/ώρα.

3. Χρησιμοποιούμε 17 μυς του προσώπου μας για να γελάσουμε και 47 για να κατσουφιάσουμε.

4. Οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν 40% μειωμένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια συγκριτικά με τους απαισιόδοξους.

5. 17 λεπτά γέλιου την ημέρα, αυξάνουν το προσδόκιμο ζωής σας κατά μία ημέρα.

6. Ένα 6χρονο παιδί γελά κατά μέσο όρο 300 φορές την ημέρα. Ένας ενήλικος γελά μόλις 15 φορές την ημέρα.

7. Οι χαμογελαστοί σερβιτόροι παίρνουν 50% περισσότερα φιλοδωρήματα από τους αγέλαστους συναδέλφους τους.

8. Ένα καλό γέλιο μπορεί να διαρκέσει μία ώρα.

9. Οι περισσότεροι γελαστοί άνθρωποι ζουν στην Κούβα και τη Βραζιλία.

Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι των σκανδιναβικών χωρών.

10. Οι επιστήμονες έχουν καταγράψει 18 είδη χαμόγελου.

11. Πρέπει να χαμογελάσετε περίπου 250.000 φορές για να κάνετε μία ρυτίδα.

12. Το να γελάσετε 100 φορές ισοδυναμεί με το να κάνετε 10-15 λεπτά ποδήλατο.

13. 15 λεπτά γέλιου έχουν τα ίδια οφέλη με 2 ώρες ύπνου.

14. Σύμφωνα με έρευνα του Γερμανού ψυχολόγου, Dr. Michael Titze, τη δεκαετία του ‘50, οι άνθρωποι γελούσαν κατά μέσο όρο 18 λεπτά την ημέρα. Σήμερα, είναι 4-6 λεπτά την ημέρα.

15. Έρευνα του Πανεπιστημίου Vanderbilt διαπίστωσε ότι με το γέλιο καίμε λίγο παραπάνω από μία θερμίδα ανά λεπτό.

16. Το γέλιο ακούγεται το ίδιο σε όλους τους πολιτισμούς και όλες τις κουλτούρες, με τους επιστήμονες να πιστεύουν ότι το γέλιο συνέβαλε στην ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των προγόνων μας. Ο ήχος του γέλιου είναι τόσο κοινός και οικείος, που είναι αναγνωρίσιμος ακόμη και αν παιχτεί ανάποδα στο μαγνητόφωνο.

17. Με το γέλιο ο εγκέφαλος απελευθερώνει τις βήτα-ενδορφίνες, τις φυσικές οπιούχες ουσίες με αναλγητική δράση.

18. Το γέλιο ρίχνει τα επίπεδα της κορτιζόλης, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο το ανοσοποιητικό σύστημα και αποτρέποντας την εμφάνιση ασθενειών.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ από το βιβλίο < Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ>

Από τη συλλογή ...ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ[Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,ΔΩΔΩΝΗ 2009]

***

Μια σκέψη έκανα για τη Φρύνη.
Τη φαντάστηκα να μεθά στα συμπόσια των ανδρών
Να χαρίζει το απαλό μυρωδάτο της σώμα.
Ελεύθερη από ενοχές για ταπεινές καταγωγές κι άλλα παρόμοια.
Η υπόνοια και μόνη ότι μπορεί να πλανεύθηκε από τον καλλιτέχνη...
Την απαλλάσσει από την κακή της φήμη.

***

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Περάσαμε έρωτες πολλούς.

Ανταμώσαμε σατύρους αγκιστρωμένους

σε σώματα που΄ξεραν μόνο να ξεχνούν.

Ψυχές δεν γνώρισα πολλές να μου ανοιχθούν σε πλάτος και σε βάθος

Της δικής σου τις διαστάσεις δε λησμόνησα.



Περάσαμε έρωτες πολλούς-

Κρυφά και φανερά-

Μας στιγμάτησαν για να μας αφήσουν μετά

εκεί απ΄όπου ξεκινήσαμε,

Στην πρώτη νιότη.



Μαζί.

Μαζί βαδίζουμε σιωπηλά ακούγοντας τους κραδασμούς
του ανέμου της ζωής,
Τις ελευθερίες μας μοιράσαμε σωστά.Με οικονομία.
Και ο χρόνος μάς σεβάστηκε.



***

....αυπνία


Απ την ταράτσα βλέπω φώτα να τρεμοπαίζουν πέρα μακριά.

Κι ακούω θορυβους της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται.

Τα βράδια του καλοκαιριού έχει δροσιά.

Φορώ λευκό νυχτικό - σατέν.

Μαύρους κύκλους θα χω το πρωί και στα μάτια μου

γραμμένα ερωτηματικά.

Που την άλλη νύχτα δεν θ΄απαντήσω πάλι.


***


Η Προφητεία του ανέμου


( Στην Δέσποινα)


<Να περάσεις το ποτάμι.
Να ανακυκλώσεις τη ζωή που σπατάλησες.>

Mα εγώ...καρφωμένη στην μία όχθη,
αρκέστηκα στο να ονειρευτώ την άλλη.


***


ΚΑΠΟΤΕ...

Ο αοιδός Ορφέας διαμελίστηκε από τις μαινάδες στη Θράκη.
Οι ύμνοι του θάφτηκαν στο σκοτάδι πάνω στα βουνά.
Κι ο ίδιος ως γύρη ταξίδεψε στο σύμπαν
ώσπου ξανάγινε η μουσική του φως.
...υπάρχει Θεός.



***


ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Λέξεις σε λευκή κόλλα...αυτό ειμ΄εγώ.
Τίποτα και όλα.
Ειλικρινά,μόνο αυτό.



***



ΑΙΣΘΗΣΙΣ

Η βροχή
Το βράδυ
Το φεγγάρι
Η Γη
Η Γεύση τους
Το Άρωμα
Που βγαίνει από τα χείλη της Αγάπης σου
Ανεξίτηλο είναι
Μοιάζει
Με Φύση
Με Εποχή
Με θάλασσα
Με Σύμπαν



***



ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Είναι φτωχές οι λέξεις μου,γιατί έτσι είναι τα χρόνια,
η περιουσία ,τα ταξίδια μου.
Τα πλούσια όνειρα μόνο με κρατούν στη ζωή.



***


ΣΙΩΠΗΛΑ....

Ο ήλιος αντάμωνε με τα φύκια του πελάου
Στη Δύση
Η αρμύρα της θάλασσας ευωδίαζε
Στην Ανατολή
Ο ουρανός έκρυβε το βυθό με στοργή
Στην αγκαλιά του

Δεν είναι άρνηση η σιωπή.



***



Την κάθε μέρα την προσέχω σαν κόρη οφθαλμού-
Μην μου πέσει κάτω και γίνω κατά τι φτωχότερη.



***


- Σπατάλη είναι να σκορπίζεσαι σα φύλλο
-Μα ποιός θεωρεί τα φύλλα αμελητέα;



***


Υπάρχουν μερικά βράδια που οι άνθρωποι περιμένουν.
Δεν κοιμούνται,περιμένουν.
Κι ο χρόνος μένει ακίνητος -κολλημένος σ΄ενα βασανιστικό παρόν...
Που δε λέει να γίνει αύριο.



***



ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Και να σκεφτείς,
Ούτε στιγμή δεν πίστεψα
Πως η κοπέλα με τα σανδάλια,τα λυτά μαλλιά,τα μύρα
Η σχεδόν διάφανη
Ήταν η Αφροδίτη.

Κι όμως την είδα να κατεβαίνει
Από ψηλά το κόκκινο βουνό
Με ελαφρό περπάτημα
Αγέρωχο βλέμμα
Πλατύ χαμόγελο.

Μα με προσπέρασε
Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει
Τα βλέφαρα,τα μάτια,το πρόσωπο
Που το βασάνιζε ένα συννεφάκι θλίψης.



***


ΘΛΙΨΗ


Στο κλειστό δωμάτιο
Με τους μαύρους καθρέφτες
Εκεί.Υπάρχει μια αίσθηση
Θανάτου απελπιστικά βαριά
Μυρωδιά πεθαμένου λουλουδιού
τραγουδιού του χρόνου
του φθίνοντος του αγγίζοντος
την θαλπωρή παρέχουν
τα φαντάσματα
του παρελθόντος ονείρου
που καλούσαμε ζωή.



***


ΠΕΡΑΣΜΑ

Στέκομαι σε απόσταση
Ικανή.
Με βλέπω να περπατώ
Ανάμεσα απ΄το πλήθος
Να περνώ....

Χωρίς να γυρίσουν να με κοιτάξουν
Τα χαμηλωμένα βλέμματα
Οι πόνοι οι κρυμμένοι πίσω από μαύρα γυαλιά
Όλοι την ίδια ηλικία μοιάζουν να΄χουν
Έτσι περνώντας...

Στέκομαι σε απόσταση
Ικανή.
Να με ψάξω μες στους ανθρώπους
Να με βρω
Να με ρωτήσω
Για τον προορισμό,την ταυτότητα,
Την ποιότητα,την ομοιότητα,
Το λάθος,το άλλοθι....

Μα να μην θυμάμαι ούτε το όνομά μου;



***



EΠΙΘΥΜΙΑ


Δεν θα΄θελα να είμαι λέξη.
Να μην συρθώ σαν πόρνη από στόμα σε στόμα.
Να μην με σπαταλήσουν ασυλλόγοστα ασυνείδητοι δημαγωγοί του
έρωτα.
Να μην μ΄αλλοιώσουν πένες προδομένων εραστών και μετά γυρνώ
στους δρόμους
Ψάχνοντας να δώσω νόημα στην υπόστασή μου
Γυρεύοντας να τρυπώσω παράνομα στα κιτάπια κάποιου διάσημου
ποιητή...
Μήπως και σώσω κάτι από την υπόληψή μου.
Δεν θα ΄θελα να είμαι λέξη.



***



ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ

<Οι μάσκες μας περιέχουν ως τον ερωτικό σπασμό.>
Μάνος Χατζιδάκης


Ημουν μάσκα όταν με γνώρισες-μάσκα χαράς ήταν το πρόσωπό μου.
Αφημένη σ΄απατηλά όνειρα αγνοούσα τα μονοπάτια της ηδονής,τα
παράδοξα παραστρατήματα του Έρωτα.Κι όταν με κράτησες...μου
χάρισες ρούχο καθαρό-καινούριο-μα τόσο βασανιστικά ιδανικό,που
είπα να το διώξω από πάνω μου λίγο προτού αβίαστα αφανιστώ.

Κι έγινα μάσκα κούρασης-με λίγες ρυτίδες,σκιές κάτω από τα μάτια.
Πήρα τους δρόμους,κρύφτηκα στ΄αριστερό καταφύγιο-λίγο πριν το ρυάκι.
Έτρεξα...απαρνούμενη την καταστροφική φορά του έρωτα από φόβο.

Από φόβο μήπως γίνω μάσκα θανάτου.



***


ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Στης παλιάς σοφίτας το ημίφως Μάσκες αναπνέουν.
Αναπολώντας δοξασμένα σανίδια,πρόσωπα και ατάκες...
-αγαπημένα-.
Κι έτσι ξεχασμένες από τους προβολείς...
Μοιάζουν κουρασμένες από το ταξίδι τους στην Τέχνη.
Η όψη τους ωχρή,ρυτιδιασμένη...τα μάτια άτονα,μισόκλειστα
Γυρνούν πίσω σε χρόνια ευτυχισμένα
Μόνο η μνήμη τους απέμεινε πια...-
Λίγο πριν το θάνατο...
Αναζητούν θεατρίνους να τις ζωντανέψουν πάλι.




***



Σ΄όσους με αγαπάνε

Τα ωραιότερα ταξίδια είναι του μυαλού.
Να σε πηγαίνει η σκέψη σε ό,τι αγαπάς και σου αρέσει.
Και να μην είναι ανάγκη να επιστρέψεις
Αυτά κοντά σου πάντα είναι
Μέσα σου εικόνες αληθινές
Σα να πήγες...
Αναμνήσεις χωρίς χρονικότητα
Σα να πήγες...
Σαν να γύρισες...




***

ΡΟΕΣ

Πού θα μας οδηγήσει αυτή η βόλτα;
To χλωμό φεγγάρι,το πληγωμένο ατέρι
και το αγέρι που μας μέθυσε;
Πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχει ανάλογη σύνδεση ανάμεσα
στο αθώο μου βλέμμα και στο δικό σου λάγνο χαμόγελο
σαν ταξιδεύει στο άπειρο στο όνομα της στιγμής.

Πού θα μας οδηγήσει αυτή η βόλτα;
To τοπίο θ΄αλλάξει ξανά και ξανά
Η ζωή θα τρέξει μες στα χέρια μου
Το φεγγάρι θα ζωντανέψει
Το αστέρι θα γιατρευτεί
Το αγέρι θα μας ξεχάσει.

Με τις δυνάμεις που διαθέτουμε ώστε ν αντέχουμε τη ροή,
Έτσι θα μάθουμε να μετράμε της ουσία της ύπαρξης.



***




ΥΠΕΡ ΜΝΗΜΗΣ

Τα τραγούδια,τα ονόματα
Τα αρώματα...ολα
Να τα θυμάμαι...ένα προς ένα
Άπαντα...Η λήθη θα σημάνει
Θάνατο.

Ν΄αντέξει το μυαλό μου μονάχα
Να΄ναι γερό,ατίθασο,ανοιχτό
Σαν κιβωτός,
Αδιάκοπα να δέχεται καινούριους θησαυρούς...
Νεοαποκτηθέντα λάφυρα,
Μυρουδιές και θύμησες,
Μουσικές και θάλασσες...

Ν' αντέξει το μυαλό μου μονάχα
Nα΄ναι λίγες οι απώλειες και οι φθορές
Λίγες και μετρήσιμες
Να πάρει θάρρος κι η ψυχή
Να συνεχίσει αγέρωχη
Αλώβητη
Από τις επιθέσεις του φθοροποιού χρόνου
-που ορέγεται κι αυτήν την ίδια την αθανασία της ακόμα

Να πορευθεί με τόλμη-'οσο της μένει-
Ν΄αντέξει.
Το μυαλό.




***


Ζήσαμε ό,τι μπορέσαμε να αντιληφθούμε πως μας ανήκει
Και πάλι ένα μέρος μονάχα.
Δεν διαθέταμε τη νοημοσύνη των αισθημάτων
Το ένστικτο μας πρόδωσε.
Και φαίνεται τώρα...
Σα να ξεστράτισε ο δρόμος της σκέψης μας τότε...
Έφτασε ο καιρός να αναρωτηθούμε...


***

Στη φάκα του φόβου-Aλέξης Καζαντζίδης

Στη φάκα του φόβου

Και μέσα στο κέντρο της Πόλης, στη Μέση Οδό έστησε ο άρχοντας ψηλό σαν αιγυπτιακόν οβελίσκο από σκοτεινό γρανίτη φτιαγμένο, το άγαλμα του Φόβου.

Να υψώνται πάνω από τους ανθρώπους και από τα κεφάλια όλων όπως η σπάθη του Δαμοκλή, με το ένα του μάτι να βλέπει τα πάντα.

Εντρομοι να το αντικρίζουν οι πολίτες, κι αυτό, να διαλέγει ποιους θα φάει σήμερα και ποιους θα αφήσει για αύριο.

Μπροστά σε αυτό το άγαλμα του Φόβου ο άρχοντας έστησε βωμό και σε αυτόν τον βωμό οι πολίτες -πες οι υπήκοοι- καλούνται κάθε μέρα να θυσιάζουν και να αποδίδουν τιμές (σε συνεχώς αυξανόμενες τιμές) στους θεούς του κράτους, στο Παγκόσμιον Πάνθεον των τόκων, των κερδών και της ανταγωνιστικότητας.

Ο εργάτης που φοβάται μη χάσει τη δουλειά του, θυσιάζει.

Ο υπάλληλος που φοβάται μην του μειώσουν κι άλλο τον μισθό, θυσιάζει.

Ο φοιτητής που φοβάται πως δεν θα βρει δουλειά, θυσιάζει.

Ο πατέρας που τρέμει για το μέλλον των παιδιών του, θυσιάζει.

Κι όποιος δεν θυσιάζει, θυσιάζεται.

Οποιος είναι ασεβής και δεν αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι οδηγείται στο αμφιθέατρο.

Στιγματίζεται, άλλοτε ως «τεμπέλης», άλλοτε ως «κοπρίτης» και στέλνεται στο πυρ το εξώτερον, στα θηρία της αρένας, παρίας, «κάθαρμα» και μίασμα.

Το άγαλμα του Φόβου είναι αφιερωμένο στον θεό της Ζούγκλας - μόνον οι ισχυρότεροι να επιβιώνουν και να τον δοξάζουν, ενώ οι ασθενέστεροι να τιμωρούνται - το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι ο πλούσιος του φτωχού τ' αρνί.

Και η Πόλη φοβάται. Και προσκυνάει. Για την ώρα νεκρή. Και ακούει. Τους μουεζίνηδες της προπαγάνδας να σκούζουν από ψηλά, από τους μιναρέδες του Ναού, σαν κατοχικά μεγάφωνα, τον Κανόνα σήμερα του Μνημονίου, χθες του Σουλτάνου, αύριο του Υπατου Αρμοστή.

Εναν κανόνα απλό, να τον καταλαβαίνουν χωρίς δυσκολία και οι πιο κουτοί πιστοί: «δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνον ο Μονόδρομος».

Αρχαίο και σοφό το Ιερατείο που λειτουργεί τον Ναό του Φόβου, τον Ναό του θεού της Ζούγκλας. Ιερείς-δημοσιογράφοι, ιερείς-πολιτικοί, ιερείς-ακαδημαϊκοί σύμπασα και ολοκληρωτική η ομοιογενοποιημένη σκέψη στην υπηρεσία του Μαμωνά: όλα είναι φράγκα, όλα είναι δούναι και λαβείν, ένας είναι ο θεός οι Δυνατοί.

Για αυτούς ζούμε, αυτούς υπηρετούμε, για αυτούς πεθαίνουμε. Και προφήτης αυτών ο Άρχοντας. Σήμερα. Αύριο άλλος.

Αλλά, όχι ακριβώς προφήτης. Καντηλανάφτης. Στον Ναό του Φόβου, στο Κράτος της Θλίψης...