VARELAKI:Από πότε ξεκινάει για εσέ η ιστορία με το Θέατρο;Πρώτα βήματα;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Σε αντίθεση με κάθε ελληνική οικογένεια,οι γονείς μου μ'έστειλαν στο θέατρο με το ζόρι!Ετών 16,μπήκα σε μια καταπληκτική θεατρική ομάδα της περιοχής μου.Με είχαν γράψει οι γονείς μου και δεν πήγαινα.Ωσπου γύρω στα μέσα της χρονιάς μου τηλεφώνησε ο εκπαιδευτής της ομάδας και ντράπηκα τόσο που πήγα.Μας έβαλε να ξαπλώσουμε στη μοκέτα,έβαλε Mertens,και μας είπε να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε διάφορες συνθήκες.Μέσα στην άσκηση άνοιξα κάποια στιγμή τα μάτια μου και είπα μέσα μου:Αυτό θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή...Ο αγαπημένος μου δάσκαλος που μου άλλαξε τη ζωή ήταν ο Βαγγελης Οικονόμου,με τον οποίο εκπαιδεύτηκα και αργότερα σαν ηθοποιός κι έχω την τιμή να τον έχω μέχρι και σήμερα σύμβουλο και φίλο.Ενα υπόδειγμα δασκάλου-εκπαιδευτή-σκηνοθέτη στην πόλη μας.
Από κει και πέρα δεν σταμάτησα λεπτό ν'ασχολούμαι με το θέατρο και να ερευνώ.
VARELAKI:Γίνονται σημαντικά πράγματα στη θεσσαλονίκη γύρω από το θέατρο;
NOΠΗ ΡΑΝΤΗ:Στη Θεσσαλονίκη γίνονται πράγματα,αλλά δύσκολα.Ολόκληρη η πόλη θαρρείς και είναι γεμάτη φάκες και δόκανα και συρματοπλέγματα...Δυναμικό υπάρχει αλλά απογοητευμένο τολμώ να πω,μιλώντας για τη γενιά μου κυρίως.
VARELAKI:Πηγαίνοντας να δω παραστάσεις όλο και πιο δύσκολα συγκινούμαι.Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν παραστάσεις που είδες και σε συγκλόνισαν;Eστω μια...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Κακά τα ψέματα,όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο κάποια στιγμή χάνουμε την αγνότητά μας σαν θεατές,γινόμαστε πιο δυσκολόπιστοι.Παρ'όλα αυτά ναι,υπήρξαν παραστάσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και επίτρεψέ μου να μιλήσω γενικά,όχι μόνο στα τελευταία χρόνια.Κάποιες απ αυτές ήταν Οι Τρεις Αδελφές απ το θέατρο της Λουμπλιανα,το Και Ιουλιέτα με τη Λυδία Φωτοπούλου,Ο Γυάλινος Κόσμος στο Εμπρός,κι ο μονόλογος ενός Μονόχειρα που είχα δει όταν ήμουν στο εργαστήρι του Peter Brook στο Παρίσι.
VARELAKI:Με ποιό είδος θεάτρου έχεις ασχοληθεί πιο πολύ;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Εχω ασχοληθεί κυρίως με το σωματικό θέατρο,έτσι εκπαιδεύτηκα,και αργότερα παρακολούθησα πολλά σεμινάρια και κύκλους μαθημάτων με άξονα αυτό,και μάλιστα συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου,όπως:Peter Brook,Sotigui Koyote,Maja Morgensten,Bob Wilson,Patrick Cheniere κ.α.
VARELAKI:Μίλησέ μου για τ αέργα που έκανες τελευταία...
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Τα 5 τελευταία χρόνια ήταν πολύ παραγωγικά για μένα με αποκορύφωμα τη φετινή θεατρική σεζόν,στην οποία παίζω σε δύο έργα κι έχω σκηνοθετήσει άλλα δύο,ενώ παράλληλα διδάσκω.Το φθινόπωρο παρουσιάστηκε για τρίτη φορά το "So Sad" που σκηνοθέτησα,με θέμα του έναν Ιρακινό μετανάστη,στο ContACT Art Club και αυτή τη στιγμή παίζεται το "Εγω είμαι το Θειο Βρέφος"του Γ.Καλαβριανού στο Θέατρο Αλίκη,επίσης σε δική μου σκηνοθεσία.Επίσης παίζω στην "Αφίλητη Βασιλοπούλα και το Φεγγάρι" του Γ.Φίλια και βρίσκομαι σε πρόβες για ένα καινούριο έργο,που όμως δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη,προσεχώς!
VARELAKI:Πιστεύω ότι το Θέατρο πρέπει να μπει στο σχολείο ως ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης.Τί λες γι΄αυτό ,αλλά και για την θεατρική παιδεία γενικότερα στην Ελλάδα;
ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ:Η θεατρική παιδεία στη χώρα μας ανήκει σε φανταστικούς κόσμους...Δεν υπάρχει.Ισως μονομερώς να γίνεται καλή δουλειά σε κάποιους χώρους-κυρίως εργαστήρια-αλλά κι αυτό έχει να κάνει με τον δάσκαλο και την εκάστοτε ομάδα.Για να μπει στο πετσί του Ελληνα οτι πρέπει να διαβάζει και να δουλεύει πάντα,να ερευνά,να δουλεύει ομαδικά,να υπηρετεί τον υπέραντικειμενικό σκοπό ενός έργου,να μην έχει άποψη για όλα,κι όχι μόνο να μαζεύει γραμμούλες για το βιογραφικό του,ένσημα για το ΣΕΗ και να μπεκροπίνει στις ταβέρνες μετά από κάθε μάθημα ή παράσταση,θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη και αν...
Συμφωνώ οτι το θέατρο πρέπει να υπάρχει δυναμικά στα σχολεία.Μας μαθαίνουν να ασχολούμαστε με το μυαλό μας και το σώμα μας αλλά ξεχνούν την ψυχή και τη φαντασία...Και τι θα γινόμασταν άραγε χωρίς αυτά τα δυο;...Αλλωστε κι εγώ η ίδια προσπαθώ να συμβάλω σ αυτό με τον τρόπο μου.Τα τελευταία χρόνια εκτός του οτι σκηνοθετώ και παίζω,διδάσκω επίσης Σωματικό θέατρο,Αυτοσχεδιασμό,Υποκριτική σε ΙΕΚ και θεατρικό παιχνίδι σε σχολεία.
