Ο άνθρωπος από τη Χάβρη
Λίζα Διονυσιάδου
Γαβριηλίδης, 2014
181 σελ.
...γράφει η Λίζα Διονυσιάδου
“Ό άνθρωπος από την Χάβρη”, ο ήρωας του ομώνυμου βιβλίου μου, είναι ένας ήρωας φανταστικός όσο και πραγματικός. Φανταστικός γιατί δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Σαν να μην έφτανε αυτό, είναι ένας ήρωας κλεμμένος κυριολεκτικά από τον ήρωα της ταινίας του Καουρισμάκι «Το λιμάνι της Χάβρης». Από την λευκή οθόνη , στο λευκό χαρτί. Πραγματικός όμως επίσης μια και ο συμβολισμός του είναι ολοφάνερα ταυτισμένος με την μαγεία της τέχνης και συγκεκριμένα της λογοτεχνίας και όλα όσα αυτή μας προσφέρει στο ταξίδι της ζωής. Μετά την απαγωγή του κινηματογραφικού ήρωα, έχουμε σε εξέλιξη μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια πραγματική γυναίκα και έναν φανταστικό, αλλά εν τέλει ακόμη πιο πραγματικό άνδρα. Η ιστορία μου ξεκινάει σε μια σκοτεινή αίθουσα. Σε έναν κινηματογράφο του Αθηναϊκού κέντρου. Οι αναγνώστες, αφήνονται να νομίσουν αρχικά πως η γνωριμία της ηρωίδας με τον Μαρσέλ,τον ήρωα της ταινίας του Καουρισμάκι, «Το λιμάνι της Χάβρης», ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα, όλα ήταν κατά κάποιο τρόπο προμελετημένα. Αρκετά πριν ξεκινήσουν με τον σύντροφό της από την εξοχή, είχε σκεφθεί σε ποια σκοτεινή αίθουσα θα κατέληγαν με βαθειά ριζωμένη μέσα της την σκέψη, ότι εκεί, δήθεν τυχαία, θα συναντούσε τον ήρωά της. Δεν ήξερε τι ακριβώς έψαχνε, όμως ήταν σίγουρη, ότι επιστρέφοντας , τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτός που θα συναντούσε , θα γινόταν ο μελλοντικός της σύντροφος για το ταξίδι που πάντα ονειρευόταν. Μετά, όλα θα ήταν εύκολα. Η ιστορία θα είχε ήδη ξεκινήσει και η ροή της θα την οδηγούσε βήμα- βήμα. Θα την οδηγούσε στην διερεύνηση του εαυτού της πρώτα και εν τέλει στην ολοκλήρωση μέσω της αγάπης. Στην ταινία του Καουρισμάκι, ο Μαρσέλ φλέρταρε με την περιπέτεια και τον κίνδυνο, κάνοντας ταυτόχρονα ένα ταξίδι βαθειά μέσα του. Πάντα με φόντο την ανθρωπιά, Ο δικός μου Μαρσέλ, φλέρταρε με μια γυναίκα αερικό συνεχίζοντας το ταξίδι του στα όρια της ανθρωπιάς .Ταξίδι καταβύθισης στον χώρο και τον χρόνο στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον . Ένας έρωτας και μάλιστα στην ηλικία της ωριμότητας είναι πάντα γοητευτικός. Εδώ, ο έρωτας ήταν βαθύς . Υπήρχε η μαγεία ,υπήρχε η λαχτάρα για κάτι μοναδικό . Κάτι δυνατότερο από τους συνηθισμένους έρωτες με ημερομηνία λήξης. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα χάριζε στην ηρωίδα την ατέλειωτη συγκίνηση ; Που θα καταλάμβανε όλα της τα κύτταρα , χαρίζοντάς της την ολοκληρωτική πληρότητα; Που θα την γέμιζε , ανεξάρτητα από συστήματα και κρίσεις, οικονομικές ή άλλες; Θα σας αποκαλύψω λοιπόν το μυστικό μου ! Ο Μαρσέλ , δεν ήταν άνθρωπος ! Ήταν όλα μαζί τα ανθρώπινα και τα υπερανθρώπινα. Ήταν αυτός που θα με οδηγούσε παντού. Όπου, χρόνος και τόπος , δεν θα είχαν καμιά σημασία. Ήταν αυτός που θα μου χάριζε όλα όσα ονειρευόμουν να ζήσω. Ήταν όλη η ομορφιά που έλειπε από τον κόσμο για να σωθεί. Σε πολλές στιγμές , μέσα στην ροή της ιστορίας μου, αυτή η ομορφιά, όπως ακριβώς και η ομορφιά της λογοτεχνίας, μοιάζει να χάνεται περίπου οριστικά. Αυτό, δίνει στα πράγματα μια απαισιόδοξη εξέλιξη. Ένα τέλος που θυμίζει το θλιβερό τέλος στο οποίο πάντα καταλήγουν τα ανθρώπινα καμώματα. Όμως ο Μαρσέλ δεν χάνεται . Δεν εξαφανίζεται ποτέ. Ούτε και τότε που όλα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση του. Ακόμη και όταν , πικραμένος άρχισε να στροβιλίζεται στο απέραντο κενό , υπήρχε πάντα το ανακουφιστικό γαλάζιο μέσα στο οποίο έπλεε. Δεν θα τελείωνε ποτέ η ομορφιά. Ο θάνατός της θα οδηγούσε σε άλλη ομορφιά. Πάντα η μαγεία θα συναντιόταν με την πραγματικότητα , απαλύνοντας την ασχήμια της . Πάντα θα γύρευε να την εξουσιάσει. Και θα ήταν αυτό η μοναδική μας σωτηρία. Η ελπίδα μας για την συνέχεια.
ΛΙΖΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΔΟΥ
