ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
xxx
Τοποθέτησα τον εαυτό μου δίπλα σου
Σε μια φωτογραφία σου παλιά
Η ίδια πολύχρωμη θάλασσα
Που με έκανε
Τόσο ανθεκτικό στα ερείπια
Ήταν πρόσωπο
Σου έβαλα χέρια
Να αγκαλιάζεις
Καρδιά
Να αγαπάς κανονικά
Και σώμα από σκοινιά
Από κάδους πλοίων
Σαν θηλυκή θηλιά
Να μη φύγεις
Μετά σου αφαίρεσα
Την πράξη της διαίρεσης
Τη μυρουδιά των θνητών
Αρίθμησα στους βολβούς των ματιών σου
Για να σε κοιτάζω καλύτερα
Σου έβαλα ακεραιότητα
Όνειρο που δεν σβήνει
Και το τέλος εκείνου του κόσμου
που εκκρεμούσε σαν αρχή
'Επειτα ξάπλωσα δίπλα σου
Με υπομονή
Σώμα πάνω στο σώμα
Μέχρι που η φωτογραφία σου
'Εγινε σπίτι
'Αναψαν φώτα προβολείς
Και ο διάδρομος που σχηματιζόταν εκεί
Στο παράξενο αυτό τούνελ
Από τα χώματα των ζωών μας
Κατοικήθηκε
Βούλιαξα εκεί
Μέσα στα σπλάχνα του ύπνου σου
Και κοιμήθηκα σαν μωρό
Από τότε
Δεν ξύπνησα ποτέ ξανά
Παρά μόνο μια φορά
Τελευταία
Για να σε κοιτάξω
Και να πω το όνομά σου
Λίγο πριν ξεψυχήσω στο φως.
*
ΧΧΧVI
Γεννιέσαι από αγάπη
Σε γεννάω εγώ
Μετά πεθαίνω
Και με γεννάς εσύ
Ξανά
Ανταποδίδοντας ένα μέρος του θανάτου
Στη γέννηση
Αυτό το αέναο θαύμα
Που συνεχίζεται
Το λένε αγάπη
Σπάνιους ήρωες
Ή αλλιώς εμείς
*
ΧΧΧVII
Aν μπορούσα να σταματήσω κάπου
Αυτή τη δημόσια διαδρομή φαντασμάτων
Ανάμεσά μας
Θα σταματούσα εσένα
Στο σημείο εκείνο
Που σταματάς εμένα
Που λες χωρίς
Και εννοείς μαζί
Αλλά δεν ακούγεται
*
ΧLII
Mέσα απ' τις λέξεις μου αυτές υπάρχεις
Και θα υπάρχεις
Θα σε θυμάμαι πάντοτε
Ξεχνώντας σε
Και θα σε ξεχνάω
Και θα σε θυμάμαι
Και θα υπάρχεις
Θα συνεχίσεις να υπάρχεις
Όσο ανύπαρκτη κι αν είσαι
Εσύ θα υπάρχεις
*
ΧLV
Nα θυμηθώ:
Nα σ΄ αγαπήσω καλύτερα
Στο τέλος
Και του επόμενου κόσμου
*
(Από το βιβλίο «So long,Marianne»Σμίλη 2017)
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
ΠΟΥ;
Πού μου δίνεις αυτό το φιλί;
Στο μάγουλο ,πες μου,ή στο λαιμό;
Το ποίημά σου θα γράψεις ηχηρά ή αθόρυβα-ανάλογα.
Εσύ ξέρεις.
Μόνο μην δώσεις λάθος ερμηνεία στην αγάπη μας
Μόνο μην εφησυχαστώ
στης γλώσσας σου την παρηγοριά
Μην μεθύσω
με της χειρονομίας σου τη μέθη.
*
ΕΣΥ
Ορθώνεσαι ανερμήνευτος
'Αρρητη έλξη
Δοκιμάζω τη σιωπή
Τεντώνω το στήθος μου
-μόνη μου τέρψη
Κοιτάω κατάματα τη δική μου τη λέξη
Δεν με καταπίνει -ευτυχώς-
Κι είναι από πάντα δισύλλαβη:
Eσύ.
*
ΑΠΛΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ
'Οταν δεν μετράς τη σιωπή σωστά,
αυτό,
ισοδύναμο είναι του θανάτου.
Χρειάζομαι την απουσία των λέξεών σου
για να χτίσω το ποίημά μου.
Χρειάζομαι όμως και την παρουσία σου
για να χτίσω τη ζωή μου.
Να σε νιώθω κοντά
-και να είσαι.
Όταν χάνω το μέτρημα ,
να με διορθώνεις.
*
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑ
ΝΑ ΤΟΥ ΔΟΘΕΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
Εσύ καθόσουν σε μια πολυθρόνα
και διάβαζες ποίηση(W.H.Auden ήταν νομίζω)
Εγώ οκλαδόν στο πάτωμα
ακουμπούσα με τον αγκώνα μου το γόνατό σου
Χάζευα-δεν ξέρω- και σε κοιτούσα
Κανείς μας δεν μιλούσε.
(Αυτό,άπ΄ό,τι θυμάμαι είδα χθες βράδυ στο όνειρό μου)
*
ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ
Αγάπη μου,
ποτέ δεν γράφεις βιβλία με καλό τέλος
Πάντα φοράς μόνο το σλιπάκι σου όταν κοιμάσαι
Δεν σου αρέσουν τα ρεμπέτικα τραγούδια
Το χιούμορ σου είναι εκλεπτυσμένο
και σου αρέσει να σε προσφωνούν «κύριε καθηγητά»
Και όταν σου μιλάω
προσποιείσαι ότι μ' ακούς.
(Από το βιβλίο «Λίγη φθορά για γούρι»,Γαβριηλίδης 2017)
***
