Αλέξανδρος Αραμπατζής, Κώστας Κρεμμύδας, Ποιήματα μικρόσωμα, άσωτα & φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ, ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, 2014, σελ. 88.
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Όταν σημάνει σιωπητήριο
τα όνειρα είναι εκείνα που δεν κάθονται φρόνιμα
Όταν σημάνει εγερτήριο
τα όνειρα λουφάζουν και κοιμούνται φρόνιμα
Κώστας Κρεμμύδας:
Η κλασσική μηχανική χάλασε απότομα
σπάσαν λυχνίες οι καρδιές έτη φωτός χαμένες
Εγώ γονατιστός εκείνες ξένες
προσπάθησα φιλότιμα
αλλά ο Πλούταρχος πρόλαβε πρώτος
να ρίξει στα λασπόνερα δικά του όνειρα
σε μένα, απ’ την τελευταία βολή, μονάχα ο κρότος
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Σύντροφε ποιητή Κώστα Κρεμμύδα
γιατί τόση άχρηστη χαρτούρα
για να ξορκίσουμε το ζόρι μας;
δεν θα ήταν καλύτερα να ήταν όλα γραμμένα
σ’ ένα ποτηράκι ουίσκι;
Ένα πουράκι Αβάνας να ήταν το πενάκι μας
μέσα στα φύλλα του καπνού θα ζούσε το μεράκι μας.
Δεν παριστάνω τον ποιητή
ούτε τον φιλότεχνο ευπατρίδη
δεν σκαμπάζω γρυ από ποίηση
είμαι λίγος γι’ αυτήν τη λεπτοδουλειά
που σμίγει αισθήματα με λέξεις
Η αλήθεια είναι ότι βρήκα στέγη
στον φιλόξενο Μανδραγόρα
ήπια με φίλους καλό κρασάκι
έφαγα ζεστή σπανακοτυρόπιτα
κι αντί να προκόψω όπως άλλοι
επέστρεψα ανεπρόκοπος στα πάτρια εδάφη
Όλοι με μια φωνή με σιχτιρίσανε
με πρώτο απ’ όλους
τον θρυλικό τσιφούτη Μαύρο Καβαλάρη
Ωστόσο φυλάγομαι αρκετά
μη μου κολλήσουνε ποτέ
τη ρετσινιά
συνδικαλισμένοι τυμβωρύχοι
Είν’ ο ποιητής Μωρός
στο θρόνο της Σοφίας;
Είν΄ ο ποιητής μωρό
στα γόνατα της Μοίρας;
Αχ ποιητή μου φουκαρά
ούτε Δόξα ούτε Παρά!
Αχ ποιητή μου τραλαλά
λα λα λα και λα λα λα
Κώστας Κρεμμύδας:
Με τρέλα και με τραλαλά
ένα χαμένο Σι, δυο παραπάνω Λα
θα φεύγουν τα βαγόνια για πολιτείες μακρινές
λέξεις πικρές
σαν τα στυφά μας χρόνια
που μας τα πήραν υπουργοί
γνωστά κωθώνια
λαγοί ενός συστήματος
που λες
πως σάπισε μα επιμένει αιώνια
να μας νεκρώνει ζωντανούς
να περιπαίζει τους νεκρούς
πληγές
σε γέρικη μπιγκόνια
Απ’ αύριο θα χειρονομούνε πάλι
στα μπαλκόνια
ανοίγοντας ξανά ουλές
ενώ εμείς θα μυξοκλαίμε
αιώνια
«Νιώστε μας» «Σώστε μας»
είναι τα όνειρα μισοτιμής
στην καταφρόνια
Γι’ αυτό ας πιούμε το κρασάκι μας
αθάνατη ρετσίνα
την ώρα που οι ρετσινιές γεμίζουν την Αθήνα
Ας ζήσει ο χειρότερος και πρόεδρος να γίνει
τα ’χουμε παίξει Αλέξανδρε με τα χιλιάδες κτήνη
Αντί ρετσίνα ρετσινιά
αντί χαρά το δάκρυ
ό,τι μας μείνει θα θαφτεί μαζί μας σε μιαν άκρη
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Σύντροφε ποιητή
Κώστα Κρεμμύδα
το ξέρεις ότι φυλάγομαι
Ο κόσμος είναι μπάσταρδο προϊόν
κακοχωνεμένο πνεύμα και ύλη
Ο κόσμος είναι μια τροχαλία-
ανεβαίνει, κατεβαίνει
ντουπ, ντουπ
ντουπ, ντουπ
τρίζει σαν ατρόχιστη μανιβέλα
κριτς κριτς
κριτς κριτς
Ανεβαίνει τρίζει
Κατεβαίνει τρίζει
Πάνω κάτω
Κάτω πάνω
σαν τα ελατήρια υπουργικής μερσεντές
Εκεί στα ψηλά κάθε εξυπνάκιας χαίρεται
να φτύνει στα χαμηλά τα κορόιδα
Εδώ στα χαμηλά κάθε χαμένος χαίρεται
να καθυβρίζει
τους θρασύτατους λελέδες της κορυφής
Κώστας Κρεμμύδας:
Είναι η Λία του Ηλεία που φλερτάρει με τη λεία;
Βάρβαροι τροχοί διαβάτες που γεννούν οφθαλμαπάτες;
Υπουργοί-υπουργές χυδαίοι που περνιούνται για σπουδαίοι;
Ή η λάμψη των αμφίων εις τα κόκαλα Αθλίων;
Πλήθος τα ερωτήματα λίγες οι απαντήσεις
το σκύψιμο το πάκτωμα το ξύλο το πυράκτωμα
αντέχονται δοξάζονται πονούν ζητωκραυγάζονται
προβάλλουν στις ειδήσεις ως νέες συνειδήσεις
Με το «αν» «ίσως» και «θα»
φτάσαμε στον Γολγοθά
Ο τροχός κι η τροχαλία θα σταυρώσουν τον Ηλία;
Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί
Δυο Γραμματείς, τρεις Φαρισαίοι κι επτά Μωαμεθανοί
ρίχνουν ζάρια στα παζάρια
δίπλα στ’ άτυχα σφαχτάρια
Όλοι οι πολλοί το ξέρουνε κι η Δύση το ’χει μάθει
όσο χειρότερα μπορείς τα ολόμαυρά σου πάθη
χτύπα τα πάνω στους λαούς γιατί αυτοί αντέχουν
οι λίγοι άλλωστε, μπορεί, να πείθουν πως κατέχουν
Ο αδύναμος τον δυνατό θαυμάζει κι αγκαλιάζει
κάνει ελιγμούς αλλόκοτους καυχιέται πως του μοιάζει
Κάπου βαθειά στη σκέψη του ελπίζει τα χειρότερα
να πιάσει γκόμενα ξανθιά να οδηγήσει κότερα
να σφάξει δέκα ολόμαυρους να βάψει τα μαλλιά του
να κρύψει λίγο τα πάχη του τη μίζερη φωλιά του
Με ρέγουλα προσεκτικά το πάει λάου λάου
με την ελπίδα πρόσκλησης στου Χατζηνικολάου
Κι αν πάρει το μικρόφωνο για ένα λεπτό μονάχα
θα ξαναβγάλει υπουργό ακόμα και τον Πάχτα
τον σκουριασμένο των σκουριών ή τον πολύ Λομβέρδο
ευαίσθητος καθηγητής με το θεάρεστο έργο
να διαπομπεύει ιερόδουλες που κάνουν τη δουλειά τους
πολύ πιο αντρίκια και σοφά από τα αφεντικά τους
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Αχ μωρέ σύντροφε Κώστα
Ξέρεις ότι το ποίημα είναι
σαν το πασχαλιάτικο αυγό
Προτού το φας
πρέπει να το τσουγκρίσεις
Κώστας Κρεμμύδας:
Γι’ αυτό συχνά η ποίηση μυρίζει
ζέχνει απαλά ρομαντικά και αιθέρια
ιδίως σαν υπόσχεται τον ουρανό μ’ αστέρια
Αραμπατζή τι είχαμε τι χάσαμε τι είχες
όλα τα ποιήματά μας τρίχες
Σαν τις δικές μου τις πολλές
της αφεντιάς σου λίγες που τρέχουνε χιλιόμετρα
να κρύψουν τη φαλάκρα
Αλέξανδρέ μου πέσαμε στη φάκα
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Σύντροφε Κώστα μη γελάσεις όταν ακούσεις ότι
Έχω γεράσει μες στα δακρυγόνα!
Έχω την πιο μπαρουτιασμένη φαλάκρα
της Ελλάδος!
Είμαι αναρχικός από τα γεννοφάσκια μου!
Έχω τόσους κάλλους από γκλομπιές
που μοιάζουν με την οροσειρά της Ροδόπης!
Οι γνωστοί μου λένε:
Τόσο καλό παιδί μα τόσους κάλλους!
Κώστας Κρεμμύδας:
Οι μπάτσοι και οι υπουργοί έχουν την ίδια μούρη
ξεροσταλιάζουν από κανάλι σε κανάλι
Στ’ οδόστρωμα μ’ έναν φραπέ στο χέρι
από το Φάληρο μέχρι το Καβούρι
Νυχθημερόν στα ίδια μέρη
παρέα με δολοφόνους
(και τον Πρετεντέρη)
Για την πατρίδα όλα χαλάλι: το ξύλο το μαστίγιο το καρότο
στη Μανωλάδα
«Για την Ελλάδα,
για την Ελλάδα ρε γαμώτο»
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
[μη σου λάχει μη σου λάχει
να σε τσουβαλιάσουν μπασκίνες Βλάχοι
θα σε ράψουν στο ασκί
να σε κάνουν πιροσκί
μη σου λάχει μη σου λάχει
να σε τσουβαλιάσουν Μοραΐτες μπάτσοι
θα σε χώσουν στην στενή
μ’ έναν πούστη για ποινή]
Κώστας Κρεμμύδας:
Αραμπατζή θες και βραβείο
(το έπιασα το υποβόσκον μεγαλείο)
Παίρνεις τηλέφωνα δίνεις στιχάκια
φτάνει να μπεις στο τσίρκο της συντεχνίας
Έστω και ως επαρχιώτης Μπόζο
κάνοντας ρεβεράντζες στον Μπασκόζο
Αραμπατζή δε θέλεις έλεος
σου αξίζει αναφανδόν ο Βενιζέλεος
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Σύντροφε ποιητή
πρέπει ν’ ακουστούμε όταν ουρλιάζουμε
Ποτέ πλέον στη γη
εστίες πολέμου και πυρκαγιάς
Ποτέ πλέον λαφυραγωγία και μακελειό
σε έθνη και σε σπιτικά
Ποιητές της δράσης
επίθεση κατά βούληση!
Κώστας Κρεμμύδας:
Η δράση φέρνει αντίδραση
ο ύπνος μεγαλείο
στους ποιητές η αντίσταση φαντάζει ως γελοίο
Αυτοί έχουν τα στιχάκια τους
κάθονται στα παγκάκια τους
δίνουνε συνεντεύξεις
φτιασιδωμένοι πλην εστέτ
με τα κασκόλ τους, τις πουέντ
τις άδολες εμπνεύσεις
σα φαντασμένοι γάλλοι
κοπρίτες παπαγάλοι
Μονάχα για το έργο τους μοχθούν
διαβάζοντας τα ίδια και τα ίδια
βαρύγδουποι
μας πρήξαν το συκώτι
(και τ’ αρχίδια)
Καθότι
νεύμα απλό του υπουργού ποθούν
κι ευθύς θα τον εκλιπαρούν
Αδιάφορο αν έχει κλέψει
φτάνει να τους παινέψει
Αλέξανδρος Αραμπατζής:
Το μίσος μιας καλής καθαρίστριας για τον κόσμο
αρχίζει μ’ ένα βρώμικο τασάκι
επεκτείνεται στην κακή συνήθεια του καπνίσματος
και κορυφώνεται στην άστοχη ούρηση των ανδρών
σε λευκές αποστειρωμένες λεκάνες
Το μίσος μιας καλής καθαρίστριας για τον κόσμο
είναι καθαρό και κατανοητό
σαν το καθαρό τασάκι
σαν την καθαρή πετσέτα
την καθαρή ποδιά
την καθαρή κυλόττα
τη σαββατιάτικη μπουγάδα
την πασχαλιάτικη πάστρα
Κώστας Κρεμμύδας:
Οι ποιητές δεν είναι άνθρωποι του κόσμου
μορφές εωσφορικές εντός μου
καίνε κεριά σε ερμητικά δωμάτια ίδια
σαν του Καβάφη ή του Λαπαθιώτη
που κυκλοφορούσε νύχτες στα σκουπίδια
Ό,τι να πεις στην ποίηση το τρώνε
αμάσητο ανορθόγραφο φριχτό
λες: «το ’γραψε ο Αύγουστος Κορτώ»
ή κάπου εδώ το είδα αναρτημένο
του ’κανα «like», ας μη ’τόχω διαβασμένο
Αμέσως θα ανοιχτούνε στήλες
του Βήματος οι πύλες
Θα λες ό,τι αηδία σου κατέβη
αναμεταδιδόμενη ωσάν τα ομηρικά Ερέβη
Εκεί θα εξαγνιστεί της ψυχής σου η αυλαία
η αμαρτωλή πριν κατεβεί στο Άδη
παρέα με τον Πλούτωνα, τη Σκύλλα, τον Ορφέα
και το βαθύ σκοτάδι
