ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ/// ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ

.διότι, στην καλύτερη περίπτωση, ήξερα

ότι θα αργούσες από χιόνι ή από όξινη βροχή

θα έχανες την άνοιξη μέσα από τα χέρια σου

τα καλοκαίρια στην Πάρο

την έξαρση στην Αρχαία Μεσσήνη

και θα έμπαινες κατευθείαν στο συρταράκι

της φθινοπώρου ταφής

ένα ενθύμιο πλέον

τρυφερότητας, διαψεύσεων κι αναστολών

ξεπερνώντας έτσι οριακά των αδυναμιών

την υλικότητα, την οικτρή ασχετοσύνη των τρίτων.

α, ναι, έμεινε μόνο αυτό το βότσαλο στο τραπέζι μας

να θυμίζει εκείνη την τόσο ηχηρή υπόσχεση

«μα θα ξανάρθω»

λες και μπορεί να επαληθευθεί το θαύμα του Ορφέα

λίγο προτού σκοντάψει σ΄ εκείνη τη μαύρη πέτρα

εκτός, λέω τώρα που τα συλλογίζομαι

άλλη μια φορά όλα αυτά τα καθέκαστα της θύελλας,

εκτός κι αν όλο αυτό το σκηνικό της αναχώρησης

ήταν μια παγίδα, μια σκέτη φενάκη,

κάτι σαν φιλοσοφικό ανέκδοτο,

από αυτά που μαθαίνουν πρόθυμα

απέξω οι πρωτοετείς όλου του κόσμου-

κοιτάζω τώρα το στήθος σου στη φωτογραφία

καθώς ανοίγει στην κατάφαση των προσφορών

τη διάρκεια των σπασμών στον ήρωα  μυαλό

το αναφαίρετο δικαίωμα προσδοκίας της αίσθησης

όχι σαν όνειρο πια,

αλλά σαν ανταύγεια σταθερή και άλλο τόσο ειλικρινή

από σάρκα και αίμα

πώς άραγε να στο πω

πώς άραγε να στο γράψω

καλύτερα λοιπόν έτσι με δύο καρφιά:

έρεβος

λογισμού.

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ///STRANGE FRUIT

Τίποτε δεν μου θυμίζει ούτε εσένα, ούτε άνεμο

Σκουριά...........φοβούνται τον τέτανο

Τουαλέτες.......φοβούνται κάποια ηπατίτιδα

Συνουσία........φοβούνται μη την συνηθίσουν.

Τίποτε δεν μου θυμίζει ούτε εσένα, ούτε άνεμο

Αγάπη ...........πολύς φόβος στο άκουσμά της

Τιμωρία.........πολύς χρόνος αναμονής μέχρι να έρθει

Ερεθισμοί......πολύς αγώνας για να κοιμηθείς μετα, το βράδυ.

Έφυγα-

Δεν βλέπω πια τόσο καθαρά,

αλλα μυρίζω καλύτερα τις συνθέσεις εδώ.

Καθαρά ακούω και γυναικείους ήχους :

‘’ Σαν τσαμπιά πολλά παράξενα φρούτα’’

Είχαμε και στην πατρίδα, τέτοια.

‘’Που με έχουν πάει;

Είμαι στη Νέα Ορλεάνη, νομίζω.

Μιλούν ελληνικά όλοι, μα δεν μετράει αυτό-

Γαλλική συνοικία, ελληνικά λόγια, εδώ έχει και φοβερή υγρασία’’

Θα φυσήξει εδω, απότομα.... τυφώνας

Ελπίζω και για τους δυο μας :

Να παίρνονται ξαφνικά όλοι ερεθισμένοι στις τουαλέττες

Λέγοντας άγνωστοι μεταξύ τους ‘’αγάπη μου’’

Απέξω μικρά κορίτσια με κοτσιδάκια να σκοτώνουν,

όσους έδωσαν το πρωί ελεημοσύνη

Όταν σκουριάσουν στο υπογάστριο να μη φοβούνται κάτι,

νάναι περήφανοι.