MIA NYXTA
Μια νύχτα έζησα μαζί σου, ποιητή μου
Μια νύχτα που δεν έμελλα ποτέ να ξημερώσει
Και τότες άνθισε σφιχτά η αγκαλιά μου
Για έναν έρωτα που ποτέ δεν μ’ έχει ζώσει
Κι όλα του κόσμου τα μικρά
Γίναν μεγάλα και ωραία
Σαν η ψυχή σιγοτραγουδά
Και σ’ αγαπά λαθραία
Από τότε τριγυρνώ σ’ όλα τα μονοπάτια
Και ζητώ παρηγοριά μοναχά στα δυο σου μάτια
Μα ερωμένη σου πάντα θα παραμένω
Ζητώντας άδικα να βρω ένα φιλί που ’ν’ ξένο.
περ. ΟΛΚΗ, ετήσιο δελτίο του Ομίλου Λογοτεχνίας και Κριτικής, τχ.
3, Κύπρος, 2023
****
ΕΝΕΧΥΡΟ ΖΩΗΣ
Μπήκα στο δωμάτιο του περιβόητου τοκογλύφου
Μου πρόσφερε μια θέση κι έναν καφέ
‒Τι ευγενικός!‒
Τον ρώτησα ευθέως
Πόσο κοστίζει μια νέα ζωή μαζί του;
Όχι όχι
Πάμε πάλι
Πόσο κοστίζει μια επιστροφή στη ζωή πριν απ’ αυτόν;
Κυρία μου…
Κοιτάξτε
όλες τις σχηματισμένες γραμμές γύρω απ’ τα μάτια και τις σακούλες,
τα γκρίζα μου μαλλιά όταν δεν τα βάφω
τα σκασμένα χείλη και τις άτονες πια θηλές μου.
Κοιτάξτε
τα σημάδια της ψυχής μου
Α, δεν φαίνονται;
Τι κρίμα. Είναι τόσο ωραία φτιαγμένα.
Πόσο κοστίζει λοιπόν;
Πληρώνω όσο όσο
Όσο χρειάζεται για να επιστρέψω σ’ εκείνην τη χαρούμενη εκδοχή μου που οι άντρες
με φλέρταραν κι εγώ το δεχόμουν
ή καλύτερα το απολάμβανα
για να επιστρέψω σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα ’χω γάτες αλλά σκύλο
κι έναν άντρα
κι ίσως και μια γαρδένια απ’ αυτές που δεν θα μαραίνονται κάθε που ξεχνάω να την
ποτίζω
Πείτε μου, κύριε τοκογλύφε, πόσο κοστίζει;
Αφήνω όλες τις επόμενές μου ζωές ενέχυρο.
Κι άφησα εκεί χάμω γυμνό το κορμί και την ψυχή μου.
περ. Χάβρα, τεύχος 32, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2023
***
ΕΝΑ ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
Απόψε θέλω να του μιλήσω όπως παλιά όταν οι συζητήσεις μας κρατούσαν ώρες
Όταν κάποτε υπήρξα κάπως ευτυχισμένη
Ευτυχισμένη χωρίς ποτέ τα χείλη του στα δικά μου
Ευτυχισμένη χωρίς ποτέ μια αγκαλιά κι ένα βλέμμα πονηρό
Ευτυχισμένη
Ερωτευμένη
Απόψε θέλω να του πω πως ποτέ δεν τον ξέχασα
Πως ό,τι κάνω είναι για κείνον
Για να μπορέσει ίσως κάποτε να με δει
Να δει πίσω από χαμόγελα σε πλήθη
Πίσω από τυπικές κρύες χειραψίες
Απόψε θέλω να του πω πως η καρδιά μου κάθε φορά που τον βλέπει χτυπάει σαν
τρελή
Πως δεν ξέχασε ποτέ εκείνο το άγγιγμα κάτω απ’ το τραπέζι
Πως άξιζε η ζωή μου για να καθίσω περήφανη δίπλα του ένα βράδυ
Πως θα ’μαι πάντα εκεί
Απόψε θέλω να του πω σ’ αγαπώ
Απόψε θα διαγράψω αυτό το ποίημα.
Αύριο θα τον χαιρετήσω μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο
Κάποτε ίσως μάθει πως μια καρδιά άνθισε και πέθανε με τον έρωτά του
περ. Χάβρα, τεύχος 32, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2023
***
ΓΗ, 2020 Μ.Χ.
‒γραφείο κάποιου ποιητή‒
Κάποτε θα πέθαιναν κι αυτές
σε τέτοιες ανούσιες ‒για μας‒ εποχές.
Δεν υπάρχει τέλος οδυνηρότερο.
Των λέξεων το τέλος
των λέξεων ο θάνατος
κι ο αθάνατος θάνατος.
Κανένα γράμμα
(ούτε το Α)
κανένας συνδυασμός φθόγγων
(ούτε καν το Αχ).
Μοναξιά
αλόγιστη πια αγκαλιά.
Ο κόσμος;
Ο έρωτας;
Ο άνθρωπος;
Εγώ;
Ω, γαιώδη εσύ Άτλαντα,
στους πόσους καημούς λυγάς;
Κι εσύ, άσπλαχνε πατέρα Ζευς,
γιατί χασκογελάς;
Ο θάνατος των λέξεων
θάνατός μου
θάνατός σου
θάνατός μας.
Δύο αιώνες επώνυμης κυπριακής ποίησης 1837-2021, Όμιλος
Λογοτεχνίας και Κριτικής, Λευκωσία, 2021)
***
ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ
Σε είδα και στα μάτια σου
έρωτες, σπίθες, φλόγες
σε είδα και στα χείλια σου
σαλπάρισαν πιρόγες.
Λευκό το φως που μ’ έλουσες
μες της καρδιάς τα στήθια
σ’ αναζητώ στις χαραυγές
και μες στα παραμύθια.
Στο πλήθος σε αναζητώ
τη λάμψη των ματιών σου
και μοιάζει πια εφιαλτικό
το χρώμα των χειλιών σου.
Ήταν του τέλους η αρχή
ακόμα μοιάζει ψέμα
που δεν γροικάς και δεν ζυγάς
τι θα ’κανα για σένα.
Αφήνω πια τη ρίμα μου
λέξεις κεντώ και πάθη
και στην ακτή του έρωτα
ξεβράζομαι μονάχη.
Ίρις Ματωμένη, εκδόσεις Αρμίδα 2021
***
ΚΑΡΤΕΡΩ
Καρτερώ δεν θα πει περιμένω
Καρτερώ δεν θα πει αναμένω
Καρτερώ δεν θα πει προσδοκώ
Καρτερώ δεν θα πει ελπίζω
Καρτερώ θα πει ζω
Ας επαναπροσδιορίσουμε το ρήμα καρτερώ
Ίρις Ματωμένη, εκδόσεις Αρμίδα 2021
H β φωτό είναι παρμένη από το pixabay.
