Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
...Γιορτή για την Ποίηση!!!
...21 Μαρτίου!!!Εχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα της Ποίησης...!Το varelaki γιορτάζει την Ποίηση και περιμένει τα ποιήματα των φίλων του και μη φίλων του ποιητών στο minaxirogianni@hotmail.com ώστε να τα αναρτήσει στο blog ....να ειστε όλοι καλά!!!
Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010
VARELAKI:Παρακαλώ,απαρίθμησέ μου τα έργα που παρουσίασε η ομάδα από το ξεκίνημά της μέχρι σήμερα...με ένα μικρό σχόλιο για το καθένα.
Γ.ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Τα έργα μας:
α) "Εκεί, εκεί στην Κόλαση", θα ανέβαινε για 10 βράδια σε ένα bar theatre και κατέληξε να παίζεται για πάνω από 2,5 χρόνια. Ήταν η παράσταση που μας διαμόρφωσε και συγχρόνως ένα υπέροχο ταξίδι.
β) "Με αγάπη AbOvo" Δοκιμή για μια πραγματικά interactive φόρμα. 6 δωρεάν παραστάσεις στο Guru. Αποτέλεσε την πρώτη ύλη του "Ζελόβ"
γ) "Ζελόβ" Η δεύτερη μεγάλη μας παράσταση. Θέμα η αγάπη. Μια πιο ευαίσθητη και προσωπική παράσταση με την οποία προσπαθήσαμε να δούμε και λιγότερο "αστείες" καταστάσεις.
δ) "Ελλάδα είσαι Πρέζα" η πρώτη ύλη του πιλότου μας και των "Μαμάδων..."
ε) "Ο Πλανήτης" οι AbOvo στο εξωτερικό! Φτιάξαμε μια παράσταση χωρίς λόγια με την οποία ελπίζουμε κάποια στιγμή να συμμετέχουμε σε κάποιο διαθνές φεστιβάλ.
στ) "Μαμά Ελλάδα" Πώς να ξεχειλώσεις ένα επιτυχημένο performance (Ελλάδα είσαι πρέζα) και να το μετατρέψεις σε μια μέτρια παράσταση.
ζ) "Μαμά Ελλάδα 2" Πώς να μετατρέψεις μια μέτρια παράσταση και μια κακή χρονιά σε μια μεγάλη (για τα δεδομένα μας) επιτυχία! Με αυτήν την παράσταση ξαναζήσαμε στιγμές... Κόλασης!
VARELAKI:Γενικά,γίνονται όμορφα πραγματα σήμερα στο θέατρο;Υπάρχουν στην Αθήνα μαζεμένα τόσα θέατρα!Νέες ομάδες,πολλές ομάδες,μοντέρνες δουλειές,συντηρητικές δουλειές...όλα.Βγαίνει κάτι καλό,κάτι θετικό και ελπιδοφόρο από όλη αυτήν την υπερδραστηριότητα ή απλά ανακυκλώνονται ιδέες και δράσεις;Eίναι κάποια παράσταση που σε έχει καθηλώσει τα τελευταία χρόνια;
Γ.ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Υπάρχει ένα νέο θέατρο στην Αθήνα το οποίο εκφράζεται και εκπροσωπείται όλο και από περισσότερες ομάδες που κάνουν σωστή και έντιμη δουλειά. Αυτό προσπαθούμε να υποστηρίξουμε κι εμείς διοργανώνοντας το Bob Theatre Festival (για 3η συνεχόμενη χρονιά φέτος).
Το καλοκαρι είδα την παράσταση του Γιαν Φαμπρ "Το όργιο της ανεκτικότητας" η οποία με ενθουσίασε. Ένα βαθύ, κοινωνικό έργο παρουσιασμένο με πανέξυπνο χιούμορ και άψογη τεχνική. Τι άλλο να ζητήσεις;
Όσο για τα δικά μας, ξεχωριστή εντύπωση μου έκανε η Golfw, για τα ευρήματά της, για το πόσο συντονισμένη παράσταση ήταν, αλλά και για την παρουσία του Σίμου Κακάλα τον οποίο δεν χόρταινα να βλέπω.
<θεατρικά πρότυπα>>;
Γ.ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Θεατρικά πρότυπα.... Μου αρέσει πολύ ο Μπέκετ και ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει το χιούμορ, την πλάκα με τη φιλοσοφία, ο Eddie Izzard, ένας άγγλος κωμικός και ο Derren Brown (ποιος;).
Γ.ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Τα έργα μας:
α) "Εκεί, εκεί στην Κόλαση", θα ανέβαινε για 10 βράδια σε ένα bar theatre και κατέληξε να παίζεται για πάνω από 2,5 χρόνια. Ήταν η παράσταση που μας διαμόρφωσε και συγχρόνως ένα υπέροχο ταξίδι.
β) "Με αγάπη AbOvo" Δοκιμή για μια πραγματικά interactive φόρμα. 6 δωρεάν παραστάσεις στο Guru. Αποτέλεσε την πρώτη ύλη του "Ζελόβ"
γ) "Ζελόβ" Η δεύτερη μεγάλη μας παράσταση. Θέμα η αγάπη. Μια πιο ευαίσθητη και προσωπική παράσταση με την οποία προσπαθήσαμε να δούμε και λιγότερο "αστείες" καταστάσεις.
δ) "Ελλάδα είσαι Πρέζα" η πρώτη ύλη του πιλότου μας και των "Μαμάδων..."
ε) "Ο Πλανήτης" οι AbOvo στο εξωτερικό! Φτιάξαμε μια παράσταση χωρίς λόγια με την οποία ελπίζουμε κάποια στιγμή να συμμετέχουμε σε κάποιο διαθνές φεστιβάλ.
στ) "Μαμά Ελλάδα" Πώς να ξεχειλώσεις ένα επιτυχημένο performance (Ελλάδα είσαι πρέζα) και να το μετατρέψεις σε μια μέτρια παράσταση.
ζ) "Μαμά Ελλάδα 2" Πώς να μετατρέψεις μια μέτρια παράσταση και μια κακή χρονιά σε μια μεγάλη (για τα δεδομένα μας) επιτυχία! Με αυτήν την παράσταση ξαναζήσαμε στιγμές... Κόλασης!
VARELAKI:Γενικά,γίνονται όμορφα πραγματα σήμερα στο θέατρο;Υπάρχουν στην Αθήνα μαζεμένα τόσα θέατρα!Νέες ομάδες,πολλές ομάδες,μοντέρνες δουλειές,συντηρητικές δουλειές...όλα.Βγαίνει κάτι καλό,κάτι θετικό και ελπιδοφόρο από όλη αυτήν την υπερδραστηριότητα ή απλά ανακυκλώνονται ιδέες και δράσεις;Eίναι κάποια παράσταση που σε έχει καθηλώσει τα τελευταία χρόνια;
Γ.ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Υπάρχει ένα νέο θέατρο στην Αθήνα το οποίο εκφράζεται και εκπροσωπείται όλο και από περισσότερες ομάδες που κάνουν σωστή και έντιμη δουλειά. Αυτό προσπαθούμε να υποστηρίξουμε κι εμείς διοργανώνοντας το Bob Theatre Festival (για 3η συνεχόμενη χρονιά φέτος).
Το καλοκαρι είδα την παράσταση του Γιαν Φαμπρ "Το όργιο της ανεκτικότητας" η οποία με ενθουσίασε. Ένα βαθύ, κοινωνικό έργο παρουσιασμένο με πανέξυπνο χιούμορ και άψογη τεχνική. Τι άλλο να ζητήσεις;
Όσο για τα δικά μας, ξεχωριστή εντύπωση μου έκανε η Golfw, για τα ευρήματά της, για το πόσο συντονισμένη παράσταση ήταν, αλλά και για την παρουσία του Σίμου Κακάλα τον οποίο δεν χόρταινα να βλέπω.
<θεατρικά πρότυπα>>;
Γ.ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ:Θεατρικά πρότυπα.... Μου αρέσει πολύ ο Μπέκετ και ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει το χιούμορ, την πλάκα με τη φιλοσοφία, ο Eddie Izzard, ένας άγγλος κωμικός και ο Derren Brown (ποιος;).
ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS//////ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ
...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Γράφω από τότε που με θυμάμαι, από τότε που έμαθα να γράφω. Μάλιστα αυτό τον καιρό, βρίσκεται υπό έκδοση από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, μια ιστορία μου, Το δέντρο που είχε φτερά, η οποία βασίζεται σε ένα παραμύθι που είχα γράψει όταν ήμουν 6-7 χρονών. Αν πιστέψουμε ότι κάθε άνθρωπος κάπου βαθιά μέσα του γνωρίζει για το τι είναι προορισμένος να κάνει, εγώ ένιωθα ότι αυτό ήταν η συγγραφή. Μπορεί να με γοήτευσε για κάποιο καιρό το θέατρο αλλά τελικά μέσω θεάτρου επέστρεψα στο γράψιμο. Και λέω μέσω θεάτρου γιατί, από θεατρικά έργα ξεκίνησα την «επίσημη» διαδρομή μου ως συγγραφέας: η αρχή έγινε με τη Μυστική συνταγή της Φραντσέσκα Ντρίμερ και το Πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τα δύο γραμμένα με αφορμή διαγωνισμούς θεατρικών έργων – όπου και διακρίθηκαν. Και μετά απλά δεν μπορούσα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σταματήσω να γράφω.
Μίλησέ μου για το πρώτο και για το τελευταίο σου βιβλίο...
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν οι Ονειροφύλακες. Ξεκίνησε ως διήγημα, στη συνέχεια το επεξεργάστηκα θεατρικά για την Ομάδα Πάροδο (πάλι αυτό το «μέσω θεάτρου» που σου έλεγα). Αισθάνθηκα όμως ότι δεν είχα τελειώσει μ’ αυτή την ιστορία κι έτσι την ξανάγραψα ως μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Πατάκη και… κέρδισε το Κρατικό βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας. Κι ενώ τα χρόνια περνούν αποδεικνύεται σταθερό long seller. Κι όσο για την υπόθεση: Σε μια χώρα που μοιάζει με τις δικές μας ζουν οι φύλακες-προστάτες των ονείρων του κόσμου οι οποίοι δεν έχουν οι ίδιοι δικαίωμα να ονειρεύονται. Η Έρση μια Ονειροφύλακας που θα ονειρευτεί χάρη στην αυτοθυσία των γονιών της, ανατρέπει τα ως τότε δεδομένα. Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι, αφού το βασικό του θέμα είναι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τελικά το δικαίωμα που έχουμε και που πρέπει να έχουμε όλοι στο όνειρο και τελικά στη ζωή.
Το δεύτερο είναι το «μωρό μου» μόλις 4 μηνών. Ο τίτλος του είναι Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο (εκδόσεις Πατάκη) και η υπόθεσή του είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Κατά τα άλλα θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια “road” ιστορία με πρωταγωνιστές 3 παιδιά κι έναν άγγελο(;). Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σχεδόν κινηματογραφικό σασπένς, και ιδιαίτερη δομή (διαρκής εναλλαγή πρωτοπρόσωπης - τριτοπρόσωπης αφήγησης) αφού την ιστορία την παρακολουθούμε τόσο από τα μάτια των παιδιών όσο κι από την οπτική των μεγάλων. Κι είμαι χαρούμενη που οι ως τώρα πολύ καλές κριτικές, στέκονται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι πρόκειται στην ουσία για ένα cross-over βιβλίο, αφού για διαφορετικούς λόγους, θα το ευχαριστηθούν τόσο τα παιδιά κι οι έφηβοι, όσο κι οι ενήλικες.
Στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;
Φυσικά και δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και για να δανειστώ το γνωστό στίχο του Σεφέρη: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Ξεχωρίζω πολλούς λογοτέχνες. Και μόνο ενδεικτικά μνημονεύω κάποιους (σίγουρα ξεχνώντας πολλούς άλλους): τον Παπαδιαμάντη και τον Λουντέμη (για τον βαθύ ανθρωπισμό και την αφηγηματική τους δεινότητα), το Βιζυηνό (για την εικονοκλαστική δυναμική της γλώσσας του) τον Σαίξπηρ και τον Μπρεχτ (για την ποιητική θεατρικότητά τους), τον Μπέκετ (για την κοσμογονική απλότητά του), τον Τσέχωφ και τον Ευριπίδη (για την ουσιαστική και σε βάθος ικανότητα ανάδειξης της ανθρώπινης ψυχολογίας), τον Άντερσεν (για τη δεινότητά του να δημιουργεί παραμύθια απ’ την καθημερινότητα). Δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από όλους αυτούς αλλά… πολύ θα το ήθελα. Επίσης αγαπώ ιδιαίτερα τους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες Μαρκές, Γιόσσα, Ρούλφο. Νομίζω ότι η επιρροή μου, από τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και το μαγικό ρεαλισμό είναι, ολοφάνερη στο Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο. Τιμής ένεκεν μάλιστα στο Μπόρχες που με έχει σημαδέψει ως αναγνώστη, ένας από τους ήρωες στο συγκεκριμένο βιβλίο μου λέγεται Χόρχε, είναι γέρος τυφλός ποιητής που συχνάζει στη βιβλιοθήκη και...κλέβει βιβλία προκειμένου… (δε θα αποκαλύψω περισσότερα, ήδη είπα πολλά).
Ποιά άλλη Τέχνη σε γοητεύει πέρα από την Τέχνη του Λόγου;
Έτσι ειδικά όπως το θέτεις… Παλιότερα θα σου έλεγα το θέατρο. Αλλά τώρα θα σου πω: η μουσική. Συχνά γράφω με συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση. Πολλές φορές μόνο και μόνο η ακρόαση μιας μουσικής μου δίνει ερέθισμα να ξεκινήσω να γράψω. Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει είναι το ότι σταμάτησα τις μουσικές μου σπουδές. Κι έτσι αφού δεν έγινα μουσικός … παντρεύτηκα συνθέτη, και μαζί, εκτός από 2 παιδιά, αποκτήσαμε και την ανεξάρτητη δισκογραφική Puzzlemusik (στη συγκεκριμένη περίπτωση βλ. η «γυναίκα πίσω από τον άντρα» και πολύ το ευχαριστιέμαι).
Αμεσα σχέδια...
Άμεσα σχέδια… μαζί με το συνθέτη (και σύζυγο μου) Χρήστο Αλεξόπουλο γράφουμε ένα μουσικοθεατρικό έργο για bar-theatre καθώς και μια «μουσικο-θεατρική» διασκευή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων για cd. Κι έχω ξεκινήσει ήδη το επόμενο μυθιστόρημα που ελπίζω να τελειώσει μέσα στο 2010.
Σε προσωπικό επίπεδο αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαι καλά, να ζω μαζί με τους αγαπημένους μου, να χαίρομαι τα παιδιά μου και ν’ ανακαλύπτω μαζί τους τον κόσμο από την αρχή, και να ταξιδεύω όσο πιο πολύ γίνεται.
Επαγγελματικά ονειρεύομαι να γράψω όλα όσα θέλω και στο μέλλον θα θελήσω.
Κι όπως κάθε γονιός και δημιουργός, ονειρεύομαι για τα παιδιά μου (φυσικά και πνευματικά) να ζήσουν χρόνια πολλά και καλά και ν’ αγαπηθούν πολύ!
Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Γράφω από τότε που με θυμάμαι, από τότε που έμαθα να γράφω. Μάλιστα αυτό τον καιρό, βρίσκεται υπό έκδοση από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, μια ιστορία μου, Το δέντρο που είχε φτερά, η οποία βασίζεται σε ένα παραμύθι που είχα γράψει όταν ήμουν 6-7 χρονών. Αν πιστέψουμε ότι κάθε άνθρωπος κάπου βαθιά μέσα του γνωρίζει για το τι είναι προορισμένος να κάνει, εγώ ένιωθα ότι αυτό ήταν η συγγραφή. Μπορεί να με γοήτευσε για κάποιο καιρό το θέατρο αλλά τελικά μέσω θεάτρου επέστρεψα στο γράψιμο. Και λέω μέσω θεάτρου γιατί, από θεατρικά έργα ξεκίνησα την «επίσημη» διαδρομή μου ως συγγραφέας: η αρχή έγινε με τη Μυστική συνταγή της Φραντσέσκα Ντρίμερ και το Πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τα δύο γραμμένα με αφορμή διαγωνισμούς θεατρικών έργων – όπου και διακρίθηκαν. Και μετά απλά δεν μπορούσα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σταματήσω να γράφω.
Μίλησέ μου για το πρώτο και για το τελευταίο σου βιβλίο...
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν οι Ονειροφύλακες. Ξεκίνησε ως διήγημα, στη συνέχεια το επεξεργάστηκα θεατρικά για την Ομάδα Πάροδο (πάλι αυτό το «μέσω θεάτρου» που σου έλεγα). Αισθάνθηκα όμως ότι δεν είχα τελειώσει μ’ αυτή την ιστορία κι έτσι την ξανάγραψα ως μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Πατάκη και… κέρδισε το Κρατικό βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας. Κι ενώ τα χρόνια περνούν αποδεικνύεται σταθερό long seller. Κι όσο για την υπόθεση: Σε μια χώρα που μοιάζει με τις δικές μας ζουν οι φύλακες-προστάτες των ονείρων του κόσμου οι οποίοι δεν έχουν οι ίδιοι δικαίωμα να ονειρεύονται. Η Έρση μια Ονειροφύλακας που θα ονειρευτεί χάρη στην αυτοθυσία των γονιών της, ανατρέπει τα ως τότε δεδομένα. Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι, αφού το βασικό του θέμα είναι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τελικά το δικαίωμα που έχουμε και που πρέπει να έχουμε όλοι στο όνειρο και τελικά στη ζωή.
Το δεύτερο είναι το «μωρό μου» μόλις 4 μηνών. Ο τίτλος του είναι Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο (εκδόσεις Πατάκη) και η υπόθεσή του είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Κατά τα άλλα θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια “road” ιστορία με πρωταγωνιστές 3 παιδιά κι έναν άγγελο(;). Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σχεδόν κινηματογραφικό σασπένς, και ιδιαίτερη δομή (διαρκής εναλλαγή πρωτοπρόσωπης - τριτοπρόσωπης αφήγησης) αφού την ιστορία την παρακολουθούμε τόσο από τα μάτια των παιδιών όσο κι από την οπτική των μεγάλων. Κι είμαι χαρούμενη που οι ως τώρα πολύ καλές κριτικές, στέκονται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι πρόκειται στην ουσία για ένα cross-over βιβλίο, αφού για διαφορετικούς λόγους, θα το ευχαριστηθούν τόσο τα παιδιά κι οι έφηβοι, όσο κι οι ενήλικες.
Στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;
Φυσικά και δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και για να δανειστώ το γνωστό στίχο του Σεφέρη: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Ξεχωρίζω πολλούς λογοτέχνες. Και μόνο ενδεικτικά μνημονεύω κάποιους (σίγουρα ξεχνώντας πολλούς άλλους): τον Παπαδιαμάντη και τον Λουντέμη (για τον βαθύ ανθρωπισμό και την αφηγηματική τους δεινότητα), το Βιζυηνό (για την εικονοκλαστική δυναμική της γλώσσας του) τον Σαίξπηρ και τον Μπρεχτ (για την ποιητική θεατρικότητά τους), τον Μπέκετ (για την κοσμογονική απλότητά του), τον Τσέχωφ και τον Ευριπίδη (για την ουσιαστική και σε βάθος ικανότητα ανάδειξης της ανθρώπινης ψυχολογίας), τον Άντερσεν (για τη δεινότητά του να δημιουργεί παραμύθια απ’ την καθημερινότητα). Δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από όλους αυτούς αλλά… πολύ θα το ήθελα. Επίσης αγαπώ ιδιαίτερα τους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες Μαρκές, Γιόσσα, Ρούλφο. Νομίζω ότι η επιρροή μου, από τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και το μαγικό ρεαλισμό είναι, ολοφάνερη στο Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο. Τιμής ένεκεν μάλιστα στο Μπόρχες που με έχει σημαδέψει ως αναγνώστη, ένας από τους ήρωες στο συγκεκριμένο βιβλίο μου λέγεται Χόρχε, είναι γέρος τυφλός ποιητής που συχνάζει στη βιβλιοθήκη και...κλέβει βιβλία προκειμένου… (δε θα αποκαλύψω περισσότερα, ήδη είπα πολλά).
Ποιά άλλη Τέχνη σε γοητεύει πέρα από την Τέχνη του Λόγου;
Έτσι ειδικά όπως το θέτεις… Παλιότερα θα σου έλεγα το θέατρο. Αλλά τώρα θα σου πω: η μουσική. Συχνά γράφω με συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση. Πολλές φορές μόνο και μόνο η ακρόαση μιας μουσικής μου δίνει ερέθισμα να ξεκινήσω να γράψω. Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει είναι το ότι σταμάτησα τις μουσικές μου σπουδές. Κι έτσι αφού δεν έγινα μουσικός … παντρεύτηκα συνθέτη, και μαζί, εκτός από 2 παιδιά, αποκτήσαμε και την ανεξάρτητη δισκογραφική Puzzlemusik (στη συγκεκριμένη περίπτωση βλ. η «γυναίκα πίσω από τον άντρα» και πολύ το ευχαριστιέμαι).
Αμεσα σχέδια...
Άμεσα σχέδια… μαζί με το συνθέτη (και σύζυγο μου) Χρήστο Αλεξόπουλο γράφουμε ένα μουσικοθεατρικό έργο για bar-theatre καθώς και μια «μουσικο-θεατρική» διασκευή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων για cd. Κι έχω ξεκινήσει ήδη το επόμενο μυθιστόρημα που ελπίζω να τελειώσει μέσα στο 2010.
Σε προσωπικό επίπεδο αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαι καλά, να ζω μαζί με τους αγαπημένους μου, να χαίρομαι τα παιδιά μου και ν’ ανακαλύπτω μαζί τους τον κόσμο από την αρχή, και να ταξιδεύω όσο πιο πολύ γίνεται.
Επαγγελματικά ονειρεύομαι να γράψω όλα όσα θέλω και στο μέλλον θα θελήσω.
Κι όπως κάθε γονιός και δημιουργός, ονειρεύομαι για τα παιδιά μου (φυσικά και πνευματικά) να ζήσουν χρόνια πολλά και καλά και ν’ αγαπηθούν πολύ!
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ARTMANIACS ΛΑΚΗΣ ΦΟΥΡΟΥΚΛΑΣ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Τα βιβλία σου – Μύθοι και ιστορίες
Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε τον περασμένο αιώνα και ήταν μια μικρή σε μέγεθος συλλογή με τίτλο «Αιώνια Αγαπημένη» (Εκδόσεις Γη, Λευκωσία). Αυτή περιελάμβανε τα διηγήματα «Το Υπόγειο» και «Έρωτας στη Βενετία» καθώς και τα πρώτα κεφάλαια της νουβέλας «Το λάθος πάθος». Το «Έρωτας στη Βενετία» ήταν το πρώτο μου διήγημα που δημοσιεύθηκε σε ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό, το «να ένα μήλο» της Λώρης Κέζα. Τόσο αυτό όσο και «Το Υπόγειο» τα έχω ξαναγράψει και ελπίζω να συμπεριληφθούν σε κάποια μελλοντική συλλογή.
Το 2000 κυκλοφόρησε το «Λάθος πάθος» και πάλι από τις Εκδόσεις Γη στη Λευκωσία. Πρόκειται για την ιστορία ενός καταδικασμένου έρωτα με βασικούς ήρωες τις μετεμψυχώσεις κάποιων ποιητών: Τον Κώστα Καρυωτάκη, την Μαρία Πολυδούρη, την Έμιλι Ντίκινσον και τον Ουίλιαμ Μπλέικ. Μια ιστορία με τραγική και αισιόδοξη ταυτόχρονα κατάληξη, γραμμένη με κάποια αθωότητα ίσως, που μοιάζει πια να έχει για τα καλά χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Η «Μίρα, το λουλούδι του πολέμου» ήταν το δεύτερό μου μυθιστόρημα (το προηγούμενο περιφέρεται αδέσποτο κι ανέκδοτο στο λαβύρινθο του κυβερνοχώρου) και το πρώτο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Διόπτρα. Είναι η ιστορία της Μίρας και του Δημήτρη, μιας κοπέλας από την πρώην Γιουγκοσλαβία και ενός νέου από τα Χανιά, τους οποίους ένωσαν ανεξίτηλα ο πόλεμος, ο έρωτας και ο θάνατος. Μια τραγική ιστορία, λίγο μελό μα πολύ ανθρώπινη, που μιλά για το μεγαλείο των ψυχών, αλλά και για τα σκοτάδια στα οποία πολλές φορές αυτές βουλιάζουν. Στη διάρκεια της πρόσφατης, μακράς ως συνήθως, παραμονής μου στην αγαπημένη μου πόλη της Ασίας, την Τσιανγκ Μάι, κάθισα και το έγραψα ξανά από την αρχή κάνοντας πολλές αλλαγές σε ό,τι αφορά την αφήγηση, επεκτείνοντας κάποια κεφάλαια, διορθώνοντας λάθη παλιά. Η Μίρα είναι πραγματικό πρόσωπο.
Την ίδια χρονιά με τη «Μίρα», το 2003 δηλαδή, κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γη στη Λευκωσία και το «Γαλανή & Λεύκιος», μια συλλογή με διηγήματα που μοιάζουν με παραμύθια ή με παραμύθια που μοιάζουν με διηγήματα. Πρόκειται για δεκατρείς ιστορίες οι οποίες κινούνται κατά κύριο λόγο στον κόσμο της φαντασίας, εμπνευσμένες από εικόνες, όνειρα, σκηνές της καθημερινής ζωής. Μια από τις αγαπημένες μου είναι αυτή της «Σάριτα» την οποία εμπνεύστηκα από ένα μάτι που είδα ζωγραφισμένο σ’ ένα κορμό δέντρου στη Ρόδο και το όνομα το οποίο άκουσα σε κάποιο όνειρο. Τα γεγονότα της ιστορίας διαδραματίζονται σε κάποια ανώνυμη χώρα της λατινικής Αμερικής. Αγαπημένο επίσης είναι και «Το χωριό φάντασμα», το οποίο σκέφτομαι να δουλέψω ξανά μετατρέποντάς το σε μια παραμυθητική νουβέλα.
Ακολούθησαν πέντε χρόνια εκδοτικής σιωπής μέχρι που ήρθε ο Δημήτρης από το «Μίρα, το λουλούδι του πολέμου» να στοιχειώσει και πάλι τα όνειρά μου. Στο «Οι γυναίκες της συγνώμης» που κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική, τον βλέπουμε να βγαίνει από τη φυλακή, στην οποία ξόδεψε τα τελευταία εφτά χρόνια και να προσπαθεί να φτιάξει ξανά τη ζωή του. Στην προσπάθεια αυτή θα σταθούν δίπλα του κάποιες γυναίκες δυνατές, όπως η αιώνια ερωτευμένη μαζί του Χριστίνα, αλλά και ο Καπετάνιος, ο φίλος του ο Γιώτης που γνώρισε στη φυλακή. Καθώς αυτός θα δίνει τις μάχες με τους μέσα του δαίμονες, πράγματα και καταστάσεις θ’ αλλάζουν συνεχώς γύρω του, επηρεάζοντας και τη δική του ζωή χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνει. Το ταξίδι προς τη λύτρωση θα αποδειχτεί μακρύ κι επίμονο. Κάτι μου λέει ότι δε θα ησυχάσω από δαύτονε. Ψέματα λέω, το ξέρω πολύ καλά ότι δε θα με αφήσει στην ησυχία μου ακόμη, αφού δεν πρόλαβε να ξοφλήσει όλα της ζωής τα γραμμάτια.
Αλλά δε θα ξεφορτωθώ εύκολα ούτε κι εκείνο τον γεροσάλιαγκα τον Καπετάνιο, που από τη στιγμή που πήρε σάρκα και οστά στη φαντασία μου έγινε ο μπαλαντέρ που έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ώστε να κλείσω τους λογαριασμούς μου με κάποιες παλιές ιστορίες. Μια απ’ αυτές ήταν κι εκείνη της Αγγελικής. Την ιστορία της την εμπνεύστηκα από ένα άρθρο του διάβασα σε μια εφημερίδα το μακρινό 2001. Η πρώτη εκδοχή της ήταν γραμμένη σαν θεατρικός μονόλογος και έφερε τον τίτλο «Της τύχης τα γυρίσματα». Την έδειξα σε μια φίλη, νέα τότε ηθοποιό, η οποία μου είπε ότι περισσότερο αφήγημα θύμιζε παρά θεατρικό. Δύο χρόνια μετά λοιπόν την ξανάγραψα, υπό τη μορφή ενός εκτενούς διηγήματος. Αλλά και πάλι δεν ήμουν ευχαριστημένος. Την άφησα λοιπόν στην άκρη και άρχισα να ασχολούμαι με άλλα μέχρι που, μεταξύ του χειμώνα του 2007 και του καλοκαιριού του 2008, και καθώς βρισκόμουν και πάλι στην Τσιανγκ Μάι, μου ήρθε η επιφοίτηση. Άρχισα λοιπόν να την γράφω από την αρχή, προσθέτοντας νέους χαρακτήρες και αληθινά επεισόδια, τα οποία γνώριζα από πρώτο χέρι και ρίχνοντας μέσα σαν τζόκερ τη φιγούρα του Καπετάνιου, του ήρωα δηλαδή που χρειαζόμουνα για να λύσω το γόρδιο δεσμό της αφήγησης. Κι αυτός ο μπαγαπόντης έκανε καλά τη δουλειά του! Όταν τέλειωσα με τη δεύτερη γραφή της τρίτης εκδοχής αυτής της ταλαίπωρης ιστορίας είχα δώσει στο κείμενο τον τίτλο «Πωλείται Γυ(μ)νή», ο οποίος τελικά δεν εγκρίθηκε, έτσι από τον περασμένο Δεκέμβρη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Ιβίσκος σαν «Αγγελική. Το ημερολόγιο μιας πόρνης».
Συγγραφείς που θαυμάζεις και σε επηρέασαν.
Είναι πολλοί οι συγγραφείς που θαυμάζω, αλλά κατά πόσο με έχουν επηρεάσει δεν μπορώ σίγουρα να πω. Πολλές φορές οι επιρροές βγαίνουν ασυνείδητα στην επιφάνεια, άλλες απλά θέλεις να γράψεις με τον τρόπο που γράφει κάποιος συγκεκριμένος συγγραφέας. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι διαβάζοντας ξανά, χρόνια μετά την έκδοσή του, το «Λάθος πάθος» βρήκα μέσα αυτούσια μια πρόταση που «έκλεψα» από τον Τολστόι, ενώ τώρα, καθώς επιχειρώ μια στροφή στη θεματολογία μου εντοπίζω κάποιες επιρροές από τη Σώτη Τριανταφύλλου. Η τελευταία είναι μια από τις συγγραφείς που θαυμάζω. Μου αρέσουν επίσης οι μακαρίτισσες Λιλή Ζωγράφου και Μαργαρίτα Καραπάνου και η πολύ ζωντανή Ρέα Γαλανάκη. Ο Καζαντζάκης είναι πάντα στο μυαλό μου, ενώ απολαμβάνω τον Σουρούνη και τον Αλέξη Σταμάτη. Από τους ξένους, οι κλασσικοί: Τολστόι, Ντοστογιέφσκι και Τόλκιν εξακολουθούν να με ταξιδεύουν. Από τους σύγχρονους θαυμάζω τους λυρικά τραγικούς χιουμορίστες ιρλανδούς: Ρόντι Ντόιλ, Τζον Μπάνβιλ και Σεμπάστιαν Μπάρι. Ο Μπόρχες κάνει επίσης καλό στην υγεία, ενώ είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με τις γραφές των σύγχρονων γιαπωνέζων συγγραφέων: Μπανάνα Γιοσιμότο, Ρίου και Χαρούκι Μουρακάμι, Νάτσουο Κιρίνο, Γιόκο Όγκαβα και Γιόκο Τάβατα. Για τις μουντές μέρες του χειμώνα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια μυθική περιπέτεια του Ουίλμπουρ Σμιθ ή κάποια φανταστική του Φίλιπ Πούλμαν. Καταβροχθίζω επίσης μετά μανίας αστυνομικά μυθιστορήματα από όπου κι αν προέρχονται αυτά.
Διαδίκτυο και λογοτεχνία
Από την αρχή είχα μια πολύ καλή σχέση με το διαδίκτυο η οποία δε χάλασε στο πέρασμα του χρόνου. Πιστεύω ότι η δημιουργία του έκανε τη ζωή μας πιο εύκολη και πολύ πιο πλούσια. Τώρα μπορούμε πια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις άμεσα όπου κι αν βρισκόμαστε και να ερχόμαστε σ’ επαφή καθημερινά με τις νέες τάσεις, εξερευνώντας την ίδια ώρα τις παλιές. Μας βοηθά επίσης να κάνουμε νέους φίλους και να τους χάνουμε. Μέσω του διαδικτύου γνώρισα καινούριους συγγραφείς, εκδοθέντες και μη, και ανακάλυψα κάποιους παλιούς αξιόλογους άγνωστους τότε για μένα (όπως τον εξαιρετικό διηγηματογράφο Σάκι και τις ποιήτριες Έμιλι Ντίκινσον και Κριστίνα Ροσσέτι), ενώ τις πρώτες δημοσιεύσεις πολλών κειμένων μου την έκανα εκεί. Κατ’ ακρίβεια η σχέση μου μαζί του παραείναι στενή αφού διαθέτω έξι μπλογκς, ενώ έχω φτιάξει και σελίδες για τις: Σώτη Τριανταφύλλου, Λιλή Ζωγράφου, Μαρία Πολυδούρη και Μυρτιώτισσα, και μπλογκ-σελίδες για τις Μαργαρίτα Καραπάνου και Μπανάνα Γιοσιμότο. Σήμερα, καθώς ξοδεύω τον περισσότερο χρόνο μου στην Ασία, αποτελεί την κυριότερη πηγή ενημέρωσης για μένα. Ένα χρήσιμο μέσο το οποίο δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί όπως ακριβώς θέλει, κάτι που αποτελεί ευλογία και κατάρα μαζί, αφού όπου υπάρχει χρήση υπάρχει και κατάχρηση.
Πολλοί συγγραφείς, πολλές τάσεις, πολλές προσπάθειες...Τελικά γράφονται πράγματα που ενδιαφέρουν και συγκινούν τον Έλληνα; Mήπως διαθέτουμε απλά ποσότητα και έχουμε ξεχάσει την ποιότητα;
Πιστεύω ειλικρινά ότι παρά την γκρίνια υπάρχουν πολύ καλοί έλληνες συγγραφείς. Το πρόβλημα είναι ίσως ότι κάποιοι προτιμούν να τους υποτιμούν. Π.χ. παρατηρούμε πολλές φορές τους κριτικούς να εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν κρίνουν ένα βιβλίο. Ας πούμε θεωρούν καθήκον τους να «θάβουν» τα μπεστ σέλερ, απλά και μόνο επειδή είναι τέτοια, ή τα λεγόμενα βιβλία της «γυναικείας λογοτεχνίας», έστω κι αν είναι καλογραμμένα και έχουν κάτι να πουν. Για να το πω απλά: τις προτιμήσεις τους τις ορίζουν οι παρωπίδες τους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα που θυμάμαι ήταν αυτό ενός κριτικού που έγραφε ότι το νέο βιβλίο του Νταν Μπράουν είναι χειρότερο από το προηγούμενο προτού καν κυκλοφορήσει και το πάρει στα χέρια του. Ο ίδιος, σε άλλο φύλλο, έγραφε ύμνους για το μισοτελειωμένο βιβλίο της αγαπημένης του συγγραφέως. Σε τέτοιους καιρούς που ζούμε ευτυχώς που υπάρχουν τα βιβλιογραφικά μπλογκς τα οποία υποκαθιστούν αξιοπρεπώς το λειτούργημα της κριτικής, αφού οι «συντάκτες» τους δεν έχουν πάρε-δώσε με εκδοτικούς οίκους και «συντεχνιακές» προτιμήσεις. Το παράδοξο είναι ότι οι συγγραφείς είναι πολύ πιο πρόθυμοι να εκφραστούν θετικά για ένα συνάδελφο και ανταγωνιστή τους απ’ ό,τι οι δήθεν αντικειμενικοί κριτικοί. Κι αυτό δεν το λέω από πικρία αφού κανένας κριτικός δεν ασχολήθηκε ακόμη μαζί μου (αλλά ούτε και ελπίζω να το κάνει).
Όνειρα και μελλοντικά σχέδια
Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελάνε. Δε θυμάμαι που το διάβασα αυτό. Όχι πώς έχει σημασία. Τα όνειρά μου έχουν πιότερο να κάνουν με τα ταξίδια. Θέλω να πάω σε κάποια μέρη που δεν πάτησα ακόμη, να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους ξεχωριστούς που οι μοίρες (στάθηκαν μαζί τους ευγενικές κι έτσι) δεν πρόλαβαν να τους φέρουν στο δρόμο μου. Σχέδια; Πολλά τα σχέδια. Το ίδιο μεγάλα με τα όνειρα. Αλλά το βασικό είναι η συγγραφή. Να γράψω και να εκδώσω πολλά-πολλά βιβλία. Έχω ένα κεφάλι γεμάτο ιστορίες, που περιμένουν να γραφτούν, και έξι τόμους (τρεις συλλογές διηγημάτων, μια νουβέλα και δύο μυθιστορήματα) που περιμένουν να εκδοθούν. Και οι ιδέες, αυτές εξακολουθούν να με επισκέπτονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Κλείνοντας με μια εύθυμη μακάβρια νότα θα έλεγα ότι κανονικά στα σχέδιά μου θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και η αυτοκτονία, αλλά την άφησα στην άκρη σαν ανέφικτη, αφού είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γίνει μετά. Ή για να το θέσω με τον τρόπο της Μαργαρίτας Καραπάνου: Αν αυτοκτονήσω εφτά με οκτώ το πρωί, οκτώ με εννιά τι θα κάνω;
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
ARTMANIAC 18-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
VARELAKI:«City Lover» Πες μου γι΄ αυτό. Πώς σου γεννήθηκε η ιδέα για τη στήλη;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Συνεργαζόμουνα από καιρό με την "Athens Voice" και πρότεινα μια στήλη για την πόλη. Έγραψα μια δυο δοκιμαστικές, αρέσανε, είπαμε να γράφω σε εβδομαδιαία βάση. Πρότεινα διάφορα πιθανά ονόματα και καταλήξαμε σ΄ αυτό: όχι βέβαια με την έννοια «ο γαμιάς της πόλης» (δεν είμαι κανένα ψώνιο), μα αυτός που αγαπάει την πόλη. Κάθε στήλη έχει πάντα 1. ένα "Γιατί το λένε έτσι", που εξηγεί κάποιο τοπωνύμιο τη Αθήνας 2.κάποιο ταβερνάκι / ουζερί / κρασοπουλιό / καφενείο / σινεμά / παλαιοβιβλιοπωλείο / γήπεδο κλπ 3. ποικίλα τρέχοντα θέματα σχετικά με την πόλη (εκδηλώσεις, παρατηρήσεις, θεάματα του δρόμου κλπ).
VARELAKI: Υπάρχουν φανατικοί της Ποιήσεως σήμερα; Mήπως αυτό το κομμάτι της Λογοτεχνίας έχει παραγκωνιστεί κάπως στις μέρες μας;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Το 19ο αιώνα, η ποίηση είχε περισσότερη απήχηση απ΄ ό,τι η πεζογραφία (άλλωστε, πεζογράφοι άργησαν να εμφανιστούν). Αλλά ήταν ποίηση πολύ χαμηλής ποιότητας και διαδίδονταν κυρίως προφορικά, σ΄ ένα λαό κατά βάση αγραμμάτων. Τον εικοστό αιώνα, η πεζογραφία ξεπέρασε κατά πολύ την ποίηση. Αλλά από δημιουργούς, η ποίηση εξακολούθησε να έχει περισσότερους. Σήμερα, από αναγνώστες υπάρχουν όσοι υπήρχαν πάντα, δηλαδή λίγοι. Οι ποιητές όμως που παρουσιάζουν το έργο τους είναι πολύ περισσότεροι από παλιά, εξαιτίας της ευκολίας ν΄ ανεβούν οι στίχοι στο διαδίκτυο ή να τυπωθεί ένα βιβλίο (εγώ το ποιητικό βιβλίο μου «Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους» το τύπωσα μόνος μου και το χαρίζω ο ίδιος, ενώ έχω ανεβάσει τα στιχάκια μου και στο διαδίκτυο στο www.dimitrisfyssas.gr. Αντιθέτως, τα πεζογραφικά βιβλία μου κυκλοφορούν κανονικά στα βιβλιοπωλεία). Η ποιότητα όμως είναι πολύ συζητήσιμη, πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να βρεις καλούς στίχους. Τα λογοτεχνικά περιοδικά και οι κριτικοί παίζουν σημαντικό ρόλο, γιατί κάνουν ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα της ήρας από το στάρι, όποτε δεν λειτουργούν με βάση κάποια δουλεία. Οι βιβλιοπώλες δεν δέχονται ποιητικά βιβλία, παρά μόνο 10-20 γνωστών ονομάτων. Δεν έχουν άδικο, γιατί δεν πουλάνε. Όμως, ούτε παλιά δέχονταν. Συμπέρασμα: κανένας παραγκωνισμός της ποίησης δεν υπάρχει. Μόνο χαμηλή ποιότητα στο σύνολο, αλλά γι΄ αυτό φταίνε οι ίδιοι οι ποιητές.
VARELAKI:Διαβάζουν οι σύγχρονοι νέοι; Ποια αναγνώσματα προτιμούν;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Κρίνοντας από μαθητές μου, φίλους μου μικρής ηλικίας και παιδιά φίλων μου, διαβάζουν όσοι διάβαζαν πάντα και μάλλον λίγο περισσότεροι, δηλαδή και πάλι λίγοι. Είναι μύθος ότι παλιά ο κόσμος διάβαζε περισσότερο. Σήμερα οι εγγράμματοι είναι πολύ περισσότεροι, οι εκδοτικοί οίκοι περισσότεροι, τα βιβλία που κυκλοφορούν περισσότερα. Είναι χρέος του καθενός, εφόσον ενδιαφέρεται, να βρει και να διαβάσει λογοτεχνία της προκοπής. Μεγαλύτερη σημασία κι από τον κριτικό, κι από το λογοτεχνικό περιοδικό κι από την καλή κουβέντα – σύσταση του φίλου, έχει το δικό σου τριγύρισμα στο βιβλιοπωλείο και στο παλαιοβιβλιοπωλείο, ο χρόνος που θα ξοδέψεις διαβάζοντας οπισθόφυλλα και πρώτες σελίδες, η εξάσκησή σου ν΄ απορρίπτεις το κακό βιβλίο ήδη από τη γραμματοσειρά του, το στήσιμο του εξωφύλλου, τις λέξεις – κλειδιά κλπ. Ένα σύγχρονο βιβλίο που ο τίτλος του έχει γραμματοσειρά με ουρίτσες, «γυναικείες» λέξεις όπως «αγάπη», «έρωτας», «φεγγάρι», «σκλάβα», «χίμαιρα», «μάγισσα», «τακούνια», «φιλί» κλπ, ή, αντίστροφα, «στρατοκαυλικές» λέξεις όπως «τιμή», «πόλεμος», «αγώνας», «ανδρεία», «πρόγονοι», «αναμέτρηση», «θάρρος», «πατρίδα» κλπ, ή αντίστοιχες εικόνες (είτε δαντέλλες, καρδούλες, γυαλικά κλπ, είτε ασπίδες, ελληνικές σημαίες, σατυροί κλπ)- ένα τέτοιο βιβλίο είναι κατά πάσα πιθανότητα χαμηλής ποιότητας.
Όσο για το τι διαβάζουν οι νέοι ειδικά, δεν έχω ιδέα.
VARELAKI:Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Ελπίζω να βρουν εκδότη τα εξής τελειωμένα βιβλία μου: «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2010» (έρευνα), «Ο ποιητής είναι ένας αναγνώστης» (μυθιστόρημα), «Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος» (μυθιστόρημα). Έχω στα σκαριά: τα «Τοπωνύμια και κτίρια της Αθήνας» (έρευνα), «Τραγούδια της φυλακής» (έρευνα), ένα «Σεξουαλικό λεξικό της νέας ελληνικής» (λεξικό) και την «Πρέφα για αρχαρίους» (διδακτικό βοήθημα).
VARELAKI:Συμφωνείς με τη γνώμη ότι, στον τόπο μας, όσοι συγγραφείς προβάλλονται είναι υπερεκτιμημένοι, ενώ όσοι έχουν πραγματικά αξία μένουν άγνωστοι;
Δ. ΦΥΣΣΑΣ:Σε γενικές γραμμές δε συμφωνώ.. Υπάρχουν συγγραφείς 1. που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή με το σπαθί τους (Βουτυράς, Παπαδημητρακόπουλος, Τριαρίδης, Δούκας, Ιωάννου, Χάκκας, Σκαμπαρδώνης, Μπεράτης, Θεοδωρόπουλος, Πατρίκιος, Αισχύλος, Καρυωτάκης, Δούκα, Θεοτόκης, Ηρόδοτος, Καβάφης, Θουκυδίδης, Ρωμανός, Σεφέρης, Ροϊδης, Βαλτινός, Βιζυηνός, Χατζής, Παπαδιαμάντης, Τσίρκας, Βασιλικός, Ευριπίδης, Δούκας, Κουμανταρέας, Ρωμανός κλπ). Αυτοί οι συγγραφείς είναι οι περισσότεροι 2. που βρίσκονται (ακόμα;) στο προσκήνιο, ενώ η μέση ποιότητα του έργου τους είναι χαμηλή (Μακρυγιάννης, Σοφοκλής και Πλάτωνας κατά το λογοτεχνικό σκέλος τους, Σικελιανός, Καραγάτσης, Λειβαδίτης, Πεντζίκης, Ρίτσος, Ελύτης, Δημουλά, Μελάς, Παλαμάς, Μυριβήλης, κλπ, και, βεβαίως, σύμπαν το συγγραφολόι της «γυναικείας λογοτεχνίας» –κι ας γράφεται κι από τα δύο φύλα– και το στρατοκαυλικό ανάλογο των αντρών) 3. με απήχηση όχι απολύτως ανάλογη προς τη σημαντική αξία τους (Αλεξάνδρου, Ν. Νικολαϊδης, Λουκιανός, Πάλλης, Ασλάνογλου, Μητσάκης, Θεοδωρίδης, Πετρόπουλος, Μήτσου, Αλ. Παπαδόπουλος, Ρόμβος κλπ). Φυσικά, η γνώμη μου έχει περιορισμένη αξία, γιατί μιλάω μόνο για ό,τι έχω διαβάσει- κι εκείνα που δεν έχουμε διαβάσει είναι πάντα περισσότερα. Ας πούμε, δεν έχω διαβάσει Μπακόλα, Καχτίτση, Φραγκιά, Γονατά, Λούλη, Χειμωνά, Δημητριάδη, Μπούτο, Κούρτοβικ, Θέμελη, Καπάνταη και πολλά άλλα.
VARELAKI:Κρίνεις τον άνθρωπο ή το βιβλίο;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Το βιβλίο και μόνο το βιβλίο. Μ΄ ενδιαφέρει το βιβλίο που έγραψε ο άλλος, το οποίο έχει μια δική του ζωή. Το τι άνθρωπος είναι ο συγγραφέας παύει να ενδιαφέρει όταν βγει το βιβλίο του. Ή εξαρχής δεν το ξέρω καν. Ύστερα, οι άνθρωποι πεθαίνουν, ενώ τα βιβλία τους μένουν. Ποσώς μ΄ ενδιαφέρει τι άνθρωπος είναι ο άλλος, κομμουνιστής ή δεξιός, γκέι ή στρέιτ, αν συμφωνώ ιδεολογικά μαζί του ή όχι, αν είναι πατριώτης ή άπατρις, ένθεος ή άθεος. Έτσι, μ΄ αρέσει ο Καρυωτάκης ενώ δεν αυτοκτονώ, ο Βάρναλης ενώ δεν είμαι κομμουνιστής, ο Καβάφης δίχως να είμαι ομοφυλόφιλος, ο Σεφέρης δίχως να πιστεύω στο «πανάρχαιο δράμα», ο Σκαμπαρδώνης ενώ είμαι άθεος. Από την άλλη, υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους μπορεί να έχω τα ίδια μυαλά, αλλά δεν τους θεωρώ καλούς συγγραφείς.
VARELAKI: Τι λες για τη στίξη στη λογοτεχνία;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Έχω δημιουργήσει έναν αλάνθαστο (μέχρι στιγμής) κανόνα: όσο περισσότερα αποσιωπητικά και θαυμαστικά έχει ένα σημερινό λογοτεχνικό κείμενο, τόσο χειρότερο είναι. Δυστυχώς, δεν ισχύει το αντίστροφο: δηλαδή, δεν ισχύει ότι αν έχει λίγα ή και καθόλου αποσιωπητικά και θαυμαστικά είναι αξιόλογο κείμενο.
VARELAKI: Περνάει κρίση η γλώσσα μας;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Όχι, καθόλου, μια χαρά είναι, ζει και βασιλεύει, έχω βαρεθεί να διαβάζω και ν΄ ακούω αυτή τη μαλακία επί αιώνες. Παπάδες, συνταξιούχοι στρατιωτικοί, φιλόλογοι (το σινάφι μου, δηλαδή), πολιτικοί, ποικιλώνυμοι αρχαιομανείς και αναλφάβητοι εθνοσωτήρες διακινούν αυτή τη μπούρδα, που βέβαια έχει ως μόνιμη επωδό κι άλλα αρχαία, περισσότερα αρχαία, αρχαία ακόμα και στο νηπιαγωγείο και στον παιδικό σταθμό, ίσως μέχρι και στην κοιλιά της μάνας. Κάθε άνθρωπος που ξέρει λίγη γλωσσολογία γελάει, όπως και όλοι οι γλωσσολόγοι. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου, ή στα βιβλιοπωλεία τα βιβλία του Σαραντάκου ή του Βασίλη Αργυρόπουλου και θα δει τι λέει η επιστήμη για τη λεγόμενη «κρίση της γλώσσας». Ακόμα μια συνωμοσιολογία: κινδυνεύει η γλώσσα, κινδυνεύει η Ελλάδα, κινδυνεύει η ράτσα, κινδυνεύει η φυλή, καραδοκούν οι κακοί ξένοι, όλοι είναι εναντίον μας, οι νέοι δεν ξέρουν να μιλήσουν, χάθηκαν οι αξίες κλπ κλπ. Αυτοί που τα λένε αυτά ακούγανε τις ίδιες βλακείες 30 χρόνια πριν ως παιδιά, γιατί τις αναπαράγουν τώρα; Βαριέμαι να επιχειρηματολογήσω σοβαρά, το θέμα είναι εξαντλημένο. Ο έχω ώτα ακούειν, ακουέτω.
VARELAKI:Ποια είναι η γνώμη σου για το ηλεκτρονικό βιβλίο, το kindle;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Πολύ θετική. Θα συμβάλει στην περαιτέρω διάδοση της αναγνωστικής διαδικασίας και του βιβλίου γενικά, άρα και της λογοτεχνίας. Επίσης, θα βοηθήσει να σωθούν μερικά εκατομμύρια δέντρα. Γενικά η τεχνολογία έχει βοηθήσει την τέχνη (ντιβιντί, διαδίκτυο, μουσικά όργανα, χρώματα της ζωγραφικής, επεξεργασία κειμένου κλπ) αλλά και την ανθρώπινη επικοινωνία (τηλεπικοινωνιακοι δορυφόροι, εσεμές, ιμέιλ, φέισμπουκ κλπ).
VARELAKI:Ποιος είναι ο Δημήτρης Φύσσας με δυο λόγια;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Απαντάω μ΄ ένα δίστιχο που έχω γράψει για τον εαυτό μου:
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΟΦΙΛΕΥΕΘΕΡΟΥ (1956 ;)
Τρία παιδιά, σινέ, βιβλία, πόλη, σκάκι και φτωχός.
Άθεος, ποτέ γραβάτα και Παναθηναϊκός.
VARELAKI:«City Lover» Πες μου γι΄ αυτό. Πώς σου γεννήθηκε η ιδέα για τη στήλη;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Συνεργαζόμουνα από καιρό με την "Athens Voice" και πρότεινα μια στήλη για την πόλη. Έγραψα μια δυο δοκιμαστικές, αρέσανε, είπαμε να γράφω σε εβδομαδιαία βάση. Πρότεινα διάφορα πιθανά ονόματα και καταλήξαμε σ΄ αυτό: όχι βέβαια με την έννοια «ο γαμιάς της πόλης» (δεν είμαι κανένα ψώνιο), μα αυτός που αγαπάει την πόλη. Κάθε στήλη έχει πάντα 1. ένα "Γιατί το λένε έτσι", που εξηγεί κάποιο τοπωνύμιο τη Αθήνας 2.κάποιο ταβερνάκι / ουζερί / κρασοπουλιό / καφενείο / σινεμά / παλαιοβιβλιοπωλείο / γήπεδο κλπ 3. ποικίλα τρέχοντα θέματα σχετικά με την πόλη (εκδηλώσεις, παρατηρήσεις, θεάματα του δρόμου κλπ).
VARELAKI: Υπάρχουν φανατικοί της Ποιήσεως σήμερα; Mήπως αυτό το κομμάτι της Λογοτεχνίας έχει παραγκωνιστεί κάπως στις μέρες μας;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Το 19ο αιώνα, η ποίηση είχε περισσότερη απήχηση απ΄ ό,τι η πεζογραφία (άλλωστε, πεζογράφοι άργησαν να εμφανιστούν). Αλλά ήταν ποίηση πολύ χαμηλής ποιότητας και διαδίδονταν κυρίως προφορικά, σ΄ ένα λαό κατά βάση αγραμμάτων. Τον εικοστό αιώνα, η πεζογραφία ξεπέρασε κατά πολύ την ποίηση. Αλλά από δημιουργούς, η ποίηση εξακολούθησε να έχει περισσότερους. Σήμερα, από αναγνώστες υπάρχουν όσοι υπήρχαν πάντα, δηλαδή λίγοι. Οι ποιητές όμως που παρουσιάζουν το έργο τους είναι πολύ περισσότεροι από παλιά, εξαιτίας της ευκολίας ν΄ ανεβούν οι στίχοι στο διαδίκτυο ή να τυπωθεί ένα βιβλίο (εγώ το ποιητικό βιβλίο μου «Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους» το τύπωσα μόνος μου και το χαρίζω ο ίδιος, ενώ έχω ανεβάσει τα στιχάκια μου και στο διαδίκτυο στο www.dimitrisfyssas.gr. Αντιθέτως, τα πεζογραφικά βιβλία μου κυκλοφορούν κανονικά στα βιβλιοπωλεία). Η ποιότητα όμως είναι πολύ συζητήσιμη, πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να βρεις καλούς στίχους. Τα λογοτεχνικά περιοδικά και οι κριτικοί παίζουν σημαντικό ρόλο, γιατί κάνουν ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα της ήρας από το στάρι, όποτε δεν λειτουργούν με βάση κάποια δουλεία. Οι βιβλιοπώλες δεν δέχονται ποιητικά βιβλία, παρά μόνο 10-20 γνωστών ονομάτων. Δεν έχουν άδικο, γιατί δεν πουλάνε. Όμως, ούτε παλιά δέχονταν. Συμπέρασμα: κανένας παραγκωνισμός της ποίησης δεν υπάρχει. Μόνο χαμηλή ποιότητα στο σύνολο, αλλά γι΄ αυτό φταίνε οι ίδιοι οι ποιητές.
VARELAKI:Διαβάζουν οι σύγχρονοι νέοι; Ποια αναγνώσματα προτιμούν;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Κρίνοντας από μαθητές μου, φίλους μου μικρής ηλικίας και παιδιά φίλων μου, διαβάζουν όσοι διάβαζαν πάντα και μάλλον λίγο περισσότεροι, δηλαδή και πάλι λίγοι. Είναι μύθος ότι παλιά ο κόσμος διάβαζε περισσότερο. Σήμερα οι εγγράμματοι είναι πολύ περισσότεροι, οι εκδοτικοί οίκοι περισσότεροι, τα βιβλία που κυκλοφορούν περισσότερα. Είναι χρέος του καθενός, εφόσον ενδιαφέρεται, να βρει και να διαβάσει λογοτεχνία της προκοπής. Μεγαλύτερη σημασία κι από τον κριτικό, κι από το λογοτεχνικό περιοδικό κι από την καλή κουβέντα – σύσταση του φίλου, έχει το δικό σου τριγύρισμα στο βιβλιοπωλείο και στο παλαιοβιβλιοπωλείο, ο χρόνος που θα ξοδέψεις διαβάζοντας οπισθόφυλλα και πρώτες σελίδες, η εξάσκησή σου ν΄ απορρίπτεις το κακό βιβλίο ήδη από τη γραμματοσειρά του, το στήσιμο του εξωφύλλου, τις λέξεις – κλειδιά κλπ. Ένα σύγχρονο βιβλίο που ο τίτλος του έχει γραμματοσειρά με ουρίτσες, «γυναικείες» λέξεις όπως «αγάπη», «έρωτας», «φεγγάρι», «σκλάβα», «χίμαιρα», «μάγισσα», «τακούνια», «φιλί» κλπ, ή, αντίστροφα, «στρατοκαυλικές» λέξεις όπως «τιμή», «πόλεμος», «αγώνας», «ανδρεία», «πρόγονοι», «αναμέτρηση», «θάρρος», «πατρίδα» κλπ, ή αντίστοιχες εικόνες (είτε δαντέλλες, καρδούλες, γυαλικά κλπ, είτε ασπίδες, ελληνικές σημαίες, σατυροί κλπ)- ένα τέτοιο βιβλίο είναι κατά πάσα πιθανότητα χαμηλής ποιότητας.
Όσο για το τι διαβάζουν οι νέοι ειδικά, δεν έχω ιδέα.
VARELAKI:Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Ελπίζω να βρουν εκδότη τα εξής τελειωμένα βιβλία μου: «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2010» (έρευνα), «Ο ποιητής είναι ένας αναγνώστης» (μυθιστόρημα), «Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος» (μυθιστόρημα). Έχω στα σκαριά: τα «Τοπωνύμια και κτίρια της Αθήνας» (έρευνα), «Τραγούδια της φυλακής» (έρευνα), ένα «Σεξουαλικό λεξικό της νέας ελληνικής» (λεξικό) και την «Πρέφα για αρχαρίους» (διδακτικό βοήθημα).
VARELAKI:Συμφωνείς με τη γνώμη ότι, στον τόπο μας, όσοι συγγραφείς προβάλλονται είναι υπερεκτιμημένοι, ενώ όσοι έχουν πραγματικά αξία μένουν άγνωστοι;
Δ. ΦΥΣΣΑΣ:Σε γενικές γραμμές δε συμφωνώ.. Υπάρχουν συγγραφείς 1. που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή με το σπαθί τους (Βουτυράς, Παπαδημητρακόπουλος, Τριαρίδης, Δούκας, Ιωάννου, Χάκκας, Σκαμπαρδώνης, Μπεράτης, Θεοδωρόπουλος, Πατρίκιος, Αισχύλος, Καρυωτάκης, Δούκα, Θεοτόκης, Ηρόδοτος, Καβάφης, Θουκυδίδης, Ρωμανός, Σεφέρης, Ροϊδης, Βαλτινός, Βιζυηνός, Χατζής, Παπαδιαμάντης, Τσίρκας, Βασιλικός, Ευριπίδης, Δούκας, Κουμανταρέας, Ρωμανός κλπ). Αυτοί οι συγγραφείς είναι οι περισσότεροι 2. που βρίσκονται (ακόμα;) στο προσκήνιο, ενώ η μέση ποιότητα του έργου τους είναι χαμηλή (Μακρυγιάννης, Σοφοκλής και Πλάτωνας κατά το λογοτεχνικό σκέλος τους, Σικελιανός, Καραγάτσης, Λειβαδίτης, Πεντζίκης, Ρίτσος, Ελύτης, Δημουλά, Μελάς, Παλαμάς, Μυριβήλης, κλπ, και, βεβαίως, σύμπαν το συγγραφολόι της «γυναικείας λογοτεχνίας» –κι ας γράφεται κι από τα δύο φύλα– και το στρατοκαυλικό ανάλογο των αντρών) 3. με απήχηση όχι απολύτως ανάλογη προς τη σημαντική αξία τους (Αλεξάνδρου, Ν. Νικολαϊδης, Λουκιανός, Πάλλης, Ασλάνογλου, Μητσάκης, Θεοδωρίδης, Πετρόπουλος, Μήτσου, Αλ. Παπαδόπουλος, Ρόμβος κλπ). Φυσικά, η γνώμη μου έχει περιορισμένη αξία, γιατί μιλάω μόνο για ό,τι έχω διαβάσει- κι εκείνα που δεν έχουμε διαβάσει είναι πάντα περισσότερα. Ας πούμε, δεν έχω διαβάσει Μπακόλα, Καχτίτση, Φραγκιά, Γονατά, Λούλη, Χειμωνά, Δημητριάδη, Μπούτο, Κούρτοβικ, Θέμελη, Καπάνταη και πολλά άλλα.
VARELAKI:Κρίνεις τον άνθρωπο ή το βιβλίο;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Το βιβλίο και μόνο το βιβλίο. Μ΄ ενδιαφέρει το βιβλίο που έγραψε ο άλλος, το οποίο έχει μια δική του ζωή. Το τι άνθρωπος είναι ο συγγραφέας παύει να ενδιαφέρει όταν βγει το βιβλίο του. Ή εξαρχής δεν το ξέρω καν. Ύστερα, οι άνθρωποι πεθαίνουν, ενώ τα βιβλία τους μένουν. Ποσώς μ΄ ενδιαφέρει τι άνθρωπος είναι ο άλλος, κομμουνιστής ή δεξιός, γκέι ή στρέιτ, αν συμφωνώ ιδεολογικά μαζί του ή όχι, αν είναι πατριώτης ή άπατρις, ένθεος ή άθεος. Έτσι, μ΄ αρέσει ο Καρυωτάκης ενώ δεν αυτοκτονώ, ο Βάρναλης ενώ δεν είμαι κομμουνιστής, ο Καβάφης δίχως να είμαι ομοφυλόφιλος, ο Σεφέρης δίχως να πιστεύω στο «πανάρχαιο δράμα», ο Σκαμπαρδώνης ενώ είμαι άθεος. Από την άλλη, υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους μπορεί να έχω τα ίδια μυαλά, αλλά δεν τους θεωρώ καλούς συγγραφείς.
VARELAKI: Τι λες για τη στίξη στη λογοτεχνία;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Έχω δημιουργήσει έναν αλάνθαστο (μέχρι στιγμής) κανόνα: όσο περισσότερα αποσιωπητικά και θαυμαστικά έχει ένα σημερινό λογοτεχνικό κείμενο, τόσο χειρότερο είναι. Δυστυχώς, δεν ισχύει το αντίστροφο: δηλαδή, δεν ισχύει ότι αν έχει λίγα ή και καθόλου αποσιωπητικά και θαυμαστικά είναι αξιόλογο κείμενο.
VARELAKI: Περνάει κρίση η γλώσσα μας;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Όχι, καθόλου, μια χαρά είναι, ζει και βασιλεύει, έχω βαρεθεί να διαβάζω και ν΄ ακούω αυτή τη μαλακία επί αιώνες. Παπάδες, συνταξιούχοι στρατιωτικοί, φιλόλογοι (το σινάφι μου, δηλαδή), πολιτικοί, ποικιλώνυμοι αρχαιομανείς και αναλφάβητοι εθνοσωτήρες διακινούν αυτή τη μπούρδα, που βέβαια έχει ως μόνιμη επωδό κι άλλα αρχαία, περισσότερα αρχαία, αρχαία ακόμα και στο νηπιαγωγείο και στον παιδικό σταθμό, ίσως μέχρι και στην κοιλιά της μάνας. Κάθε άνθρωπος που ξέρει λίγη γλωσσολογία γελάει, όπως και όλοι οι γλωσσολόγοι. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου, ή στα βιβλιοπωλεία τα βιβλία του Σαραντάκου ή του Βασίλη Αργυρόπουλου και θα δει τι λέει η επιστήμη για τη λεγόμενη «κρίση της γλώσσας». Ακόμα μια συνωμοσιολογία: κινδυνεύει η γλώσσα, κινδυνεύει η Ελλάδα, κινδυνεύει η ράτσα, κινδυνεύει η φυλή, καραδοκούν οι κακοί ξένοι, όλοι είναι εναντίον μας, οι νέοι δεν ξέρουν να μιλήσουν, χάθηκαν οι αξίες κλπ κλπ. Αυτοί που τα λένε αυτά ακούγανε τις ίδιες βλακείες 30 χρόνια πριν ως παιδιά, γιατί τις αναπαράγουν τώρα; Βαριέμαι να επιχειρηματολογήσω σοβαρά, το θέμα είναι εξαντλημένο. Ο έχω ώτα ακούειν, ακουέτω.
VARELAKI:Ποια είναι η γνώμη σου για το ηλεκτρονικό βιβλίο, το kindle;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Πολύ θετική. Θα συμβάλει στην περαιτέρω διάδοση της αναγνωστικής διαδικασίας και του βιβλίου γενικά, άρα και της λογοτεχνίας. Επίσης, θα βοηθήσει να σωθούν μερικά εκατομμύρια δέντρα. Γενικά η τεχνολογία έχει βοηθήσει την τέχνη (ντιβιντί, διαδίκτυο, μουσικά όργανα, χρώματα της ζωγραφικής, επεξεργασία κειμένου κλπ) αλλά και την ανθρώπινη επικοινωνία (τηλεπικοινωνιακοι δορυφόροι, εσεμές, ιμέιλ, φέισμπουκ κλπ).
VARELAKI:Ποιος είναι ο Δημήτρης Φύσσας με δυο λόγια;
Δ.ΦΥΣΣΑΣ:Απαντάω μ΄ ένα δίστιχο που έχω γράψει για τον εαυτό μου:
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΟΦΙΛΕΥΕΘΕΡΟΥ (1956 ;)
Τρία παιδιά, σινέ, βιβλία, πόλη, σκάκι και φτωχός.
Άθεος, ποτέ γραβάτα και Παναθηναϊκός.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
ARTMANIAC 17-ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ-ΘΕΑΤΡΟ
Η ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΛΛΥΣ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
VARELAKI: Πες μου και για το βιβλίο και για την παράσταση[λεπτομέρειες παρακαλώ].
ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Το «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» είναι ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που πετυχαίνει αξιοθαύμαστα να αποδώσει θέματα σημερινά διατηρώντας ταυτόχρονα τη γοητεία του κλασικού παραμυθιού. Είναι ένα παραμύθι πρωτότυπο, σύγχρονο και διαφορετικό, που άλλοτε μας απλώνει το χέρι και μας οδηγεί στη γνώση κι άλλοτε μας αφήνει να παρασυρθούμε από την πρόκληση. Ένα παραμύθι συναγερμός κι όχι νανούρισμα που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον κι όχι από το παρελθόν. O μύθος της Ραπουνζέλ, αποτελεί τη συνάντηση της τέχνης με τον ουμανισμό κι είναι ευκαιρία να σκεφτούμε κατά πόσο υπάρχουν σήμερα μάγισσες, δράκοι και αν ναι, τι μορφή έχουν; Πόσο επίκαιροι είναι οι πρίγκιπες και από τι έχουν αντικατασταθεί τα μαγικά φίλτρα; Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ισχυριστεί πως αποτελεί «κάτι περισσότερο» από ένα απλό παραμύθι
VARELAKI: Πες μου και για το βιβλίο και για την παράσταση[λεπτομέρειες παρακαλώ].
ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Το «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» είναι ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που πετυχαίνει αξιοθαύμαστα να αποδώσει θέματα σημερινά διατηρώντας ταυτόχρονα τη γοητεία του κλασικού παραμυθιού. Είναι ένα παραμύθι πρωτότυπο, σύγχρονο και διαφορετικό, που άλλοτε μας απλώνει το χέρι και μας οδηγεί στη γνώση κι άλλοτε μας αφήνει να παρασυρθούμε από την πρόκληση. Ένα παραμύθι συναγερμός κι όχι νανούρισμα που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον κι όχι από το παρελθόν. O μύθος της Ραπουνζέλ, αποτελεί τη συνάντηση της τέχνης με τον ουμανισμό κι είναι ευκαιρία να σκεφτούμε κατά πόσο υπάρχουν σήμερα μάγισσες, δράκοι και αν ναι, τι μορφή έχουν; Πόσο επίκαιροι είναι οι πρίγκιπες και από τι έχουν αντικατασταθεί τα μαγικά φίλτρα; Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ισχυριστεί πως αποτελεί «κάτι περισσότερο» από ένα απλό παραμύθι
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Το «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» μεταπλάθοντας στοιχεία και χρησιμοποιώντας κάποιες αρχετυπικές αναφορές από τον κλασικό μύθο, αφηγείται τις περιπέτειες της Ραπουνζέλ, την οποία η μάγισσα Φράου Φον Κλοπίδου κρατάει έγκλειστη στον υπερσύγχρονης τεχνολογίας πύργο της. Ο Ιάσονας, ένας εθελοντής από «Το Χαμόγελο του παιδιού», εκμεταλλευόμενος τα ίδια τα «όπλα» της Μάγισσας, θα παλέψει για να τη σώσει. Με παραμυθιακό τρόπο και ευρηματικότητα μιλάμε στα παιδιά για τους κινδύνους που τα περιβάλλουν, προσφέροντας ένα παραμύθι με χιούμορ, αγάπη, αγωνία, φιλία, λύτρωση. Μαγικά ραβδιά, κρυστάλλινες σφαίρες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες έχουν μετουσιωθεί σε σύγχρονες έννοιες και πρόσωπα. Τα μαγικά φίλτρα έχουν αντικατασταθεί από την τεχνολογία και τα πρόσωπα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Το έργο έχει ανέβει στην παιδική σκηνή του θεάτρου Βεάκη, υπό την αιγίδα του οργανισμού «Το Χαμόγελο του παιδιού». Το διεισδυτικό σκηνοθετικό βλέμμα του Γιάννη Βούρου και η πρωτότυπη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα φωτίζουν το ευαίσθητο και χιουμοριστικό κείμενο και αναδεικνύουν, ανάμεσα σε άλλα, τη σημασία του εθελοντισμού και της αγάπης προς το συνάνθρωπό μας. Πρόκειται για μία διαδραστική παράσταση με ζωντανή μουσική επί σκηνής, όπου οι εμψυχωτές ηθοποιοί «βαφτίζουν» εθελοντές τα παιδιά και τα προσκαλούν να αναζητήσουν μαζί τους τη Ραπουνζέλ.
Παίζουν οι: Στάθης Βούτος, Νατάσα Μαρματάκη, Στέλιος Πετράκης, Μαριάννα Λουκάκη, Θοδωρής Πανάς, Άννα Κολιοφώτη, Ιάκωβος Παυλόπουλος, Τεπελένα Κατερίνα, Λουκάς Αγγελίνας
Οι παραστάσεις μας δίνονται καθημερινά οργανωμένες στις 10:30 και Κυριακές 11:00 και 15:00, Διάρκεια: 90’
Στις 23 Ιανουαρίου 2010 μάλιστα πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και η παρουσίαση του βιβλίου στη Στοά του Βιβλίου, υπό την αιγίδα του οργανισμού «Το Χαμόγελο του ιού» όπου μας τίμησαν με την παρουσία τους και μας γέμισαν χαμόγελο τα παιδιά που φιλοξενούνται στα σπίτια του οργανισμού, ο πρόεδρος του κύριος Κώστας Γιαννόπουλος, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, εθελοντές και εκπαιδευτικοί. Το «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίων, κι είναι εικονογραφημένο σε τετραχρωμία από εθελοντές από «Το Χαμόγελο του παιδιού». Περιλαμβάνει το πλήρες θεατρικό κείμενο, μεταφορά σε παραμύθι για μικρότερα παιδιά, καθώς και CD με αφήγηση του παραμυθιού από τη συγγραφέα κι όλα τα τραγούδια της παράστασης από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Το έργο έχει ανέβει στην παιδική σκηνή του θεάτρου Βεάκη, υπό την αιγίδα του οργανισμού «Το Χαμόγελο του παιδιού». Το διεισδυτικό σκηνοθετικό βλέμμα του Γιάννη Βούρου και η πρωτότυπη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα φωτίζουν το ευαίσθητο και χιουμοριστικό κείμενο και αναδεικνύουν, ανάμεσα σε άλλα, τη σημασία του εθελοντισμού και της αγάπης προς το συνάνθρωπό μας. Πρόκειται για μία διαδραστική παράσταση με ζωντανή μουσική επί σκηνής, όπου οι εμψυχωτές ηθοποιοί «βαφτίζουν» εθελοντές τα παιδιά και τα προσκαλούν να αναζητήσουν μαζί τους τη Ραπουνζέλ.
Παίζουν οι: Στάθης Βούτος, Νατάσα Μαρματάκη, Στέλιος Πετράκης, Μαριάννα Λουκάκη, Θοδωρής Πανάς, Άννα Κολιοφώτη, Ιάκωβος Παυλόπουλος, Τεπελένα Κατερίνα, Λουκάς Αγγελίνας
Οι παραστάσεις μας δίνονται καθημερινά οργανωμένες στις 10:30 και Κυριακές 11:00 και 15:00, Διάρκεια: 90’
Στις 23 Ιανουαρίου 2010 μάλιστα πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και η παρουσίαση του βιβλίου στη Στοά του Βιβλίου, υπό την αιγίδα του οργανισμού «Το Χαμόγελο του ιού» όπου μας τίμησαν με την παρουσία τους και μας γέμισαν χαμόγελο τα παιδιά που φιλοξενούνται στα σπίτια του οργανισμού, ο πρόεδρος του κύριος Κώστας Γιαννόπουλος, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, εθελοντές και εκπαιδευτικοί. Το «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίων, κι είναι εικονογραφημένο σε τετραχρωμία από εθελοντές από «Το Χαμόγελο του παιδιού». Περιλαμβάνει το πλήρες θεατρικό κείμενο, μεταφορά σε παραμύθι για μικρότερα παιδιά, καθώς και CD με αφήγηση του παραμυθιού από τη συγγραφέα κι όλα τα τραγούδια της παράστασης από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
VARELAKI:Πώς ξεκίνησε ο θίασος ΑΒΑΝΤΙ; Έχει ανεβάσει πολλά έργα;
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Οι ζωντανές μνήμες των παιδικών μου χρόνων από τον «παραμυθά» πατέρα μου με οδήγησαν στις σπουδές θεάτρου και αργότερα κινηματογράφου. Δουλεύοντας ως ηθοποιός σε θιάσους για παιδιά συνειδητοποίησα βαθιά τις ανάγκες, τη σκέψη, τον φαντασιακό κόσμο τους και ταυτίστηκα με αυτόν.Αργότερα, μεγαλώνοντας το γιο μου και παράλληλα οργανώνοντας σεμινάρια κατασκευής κούκλας και σκιάς και διδάσκοντας θεατρική αγωγή σε παιδιά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, διαπίστωσα ότι ο αυθορμητισμός και το αλάθητο ένστικτο των παιδιών, που αποτελούν και το πιο απαιτητικό κοινό, δεν επιτρέπει ούτε την προχειρότητα, ούτε την επιτήδευση. Ως συγγραφέας βιβλίων για παιδιά, και σκηνοθέτης δημιούργησα τον προσωπικό μου χώρο έκφρασης, μέσα στον οποίο βρίσκω την ελευθερία που έχω ανάγκη για να ανθίσω με κάθε δυνατό τρόπο. Αν δεν ακουγόμουν υπερβολική θα έλεγα ότι το θέατρο για παιδιά αποτελεί για μένα ελιξίριο ζωής, έτσι όπως διαρκώς μου εμπνέει καινούργια όνειρα και ανανεώνει τις επιθυμίες μου.
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Οι ζωντανές μνήμες των παιδικών μου χρόνων από τον «παραμυθά» πατέρα μου με οδήγησαν στις σπουδές θεάτρου και αργότερα κινηματογράφου. Δουλεύοντας ως ηθοποιός σε θιάσους για παιδιά συνειδητοποίησα βαθιά τις ανάγκες, τη σκέψη, τον φαντασιακό κόσμο τους και ταυτίστηκα με αυτόν.Αργότερα, μεγαλώνοντας το γιο μου και παράλληλα οργανώνοντας σεμινάρια κατασκευής κούκλας και σκιάς και διδάσκοντας θεατρική αγωγή σε παιδιά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, διαπίστωσα ότι ο αυθορμητισμός και το αλάθητο ένστικτο των παιδιών, που αποτελούν και το πιο απαιτητικό κοινό, δεν επιτρέπει ούτε την προχειρότητα, ούτε την επιτήδευση. Ως συγγραφέας βιβλίων για παιδιά, και σκηνοθέτης δημιούργησα τον προσωπικό μου χώρο έκφρασης, μέσα στον οποίο βρίσκω την ελευθερία που έχω ανάγκη για να ανθίσω με κάθε δυνατό τρόπο. Αν δεν ακουγόμουν υπερβολική θα έλεγα ότι το θέατρο για παιδιά αποτελεί για μένα ελιξίριο ζωής, έτσι όπως διαρκώς μου εμπνέει καινούργια όνειρα και ανανεώνει τις επιθυμίες μου.
Με αυτή τη μακροχρόνια ενασχόλησή μου με το θέατρο για παιδιά, θέλησα να γίνω κοινωνός της μαγείας του και με πλήρη συναίσθηση των απαιτήσεων που συνεπάγονται οι παραστάσεις οι οποίες απευθύνονται σε αυτά, ίδρυσα το 2002 το Θίασο «Αβάντι», στελεχωμένο τόσο από έμπειρους και καταξιωμένους καλλιτέχνες όσο και από ταλαντούχους νέους.
Για την πρώτη μας παράσταση το 2002 επιλέξαμε, όχι αβασάνιστα, την «ΤΡΙΚΥΜΙΑ» του Σαίξπηρ, (Θεατρική απόδοση Βίλλυ Σωτηροπούλου, σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΒΡΕΤΑΝΙΑ) πιστεύοντας ότι αποτελεί το ιδανικό έργο για την παραγωγή μιας παράστασης θεατρολογικά, παιδαγωγικά και εικαστικά άρτιας.
Στη συνέχεια το 2003, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε την «ΙΛΙΑΔΑ» του Ομήρου (θεατρική απόδοση Κέλλυ Σταμουλάκη, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΟΡΦΕΑΣ) έχοντας πλήρη επίγνωση της «βαριάς» ευθύνης και των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος. Παράλληλα στο πλαίσιο της πειραματικής μας σκηνής, ανεβάσαμε το έργο «΄Η ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ Ή ΤΟΥ ΜΗΚΟΥΣ» του Γιάννη Προεστάκη (Σκηνοθεσία Υρώ Μανέ, Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ) το οποίο απευθυνόταν στις μικρότερες ηλικίες και βασιζόταν στη σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη της βιωματικής μάθησης.
Η παράστασή μας το 2004 «Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ» (Θεατρική απόδοση Κέλλυ Σταμουλάκη, σκηνοθεσία Βασίλης Μυριανθόπουλος, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΟΡΦΕΑΣ), ύστερα από την «Τρικυμία» και την «Ιλιάδα», δεν υπήρξε τυχαία επιλογή, αλλά επιδίωξε να διευρύνει τον προβληματισμό του Θιάσου πάνω στο ζήτημα της εξουσίας και των αμφίσημων συνεπειών της. Το 2005 μεταφερθήκαμε «ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...» με το ομότιτλο έργο (Σκηνοθεσία Κέλλυ Σταμουλάκη με τη συνεργασία του Χάρη Ρώμα, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ) και πρωταγωνιστή τον γνωστό ερμηνευτή Βασίλη Λέκκα. Μία συγκινητική ιστορία για τη μικρή Πετρίνα, που «κυνήγησε» μια χούφτα όνειρα… για να τα κατακτήσει μετά από πολλές περιπέτειες. Το 2006 ανακαλύψαμε μαζί «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΟΧΩΡΑΣ» (της Κέλλυς Σταμουλάκη σε σκηνοθεσία της ίδιας με τη συνεργασία του Χάρη Ρώμα, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στο Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ). Ένα παραμύθι για την απληστία και τα δεινά που φέρνει στους ανθρώπους, σε μια παράσταση που ξεχώρισε για την πλούσια και εκφραστική εικαστική της γλώσσα.
Το 2007 προβληματισμένοι από τα σημαντικά οικολογικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας αλλά και ευρύτερα την παγκόσμια κοινότητα, φωνάξαμε μαζί με τα παιδιά «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ!», (της Κέλλυς Σταμουλάκη σε σκηνοθεσία της ίδιας, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στο Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ). Η παράσταση συνδυάζοντας το παραμύθι με την ψυχρή πραγματικότητα, τα παιχνιδιάρικα λογοπαίγνια με την αυστηρή κριτική, ενθαρρύνει τους θεατές, μικρούς και μεγάλους, να σκεφτούν σοβαρά την τύχη του πλανήτη και της ανθρωπότητας, να αναλογιστούν την ευθύνη τους και να αναλάβουν δράση.
Το 2009, «ΙΛΙΑΔΑ» του Ομήρου, μετά την παράκληση εκπαιδευτικών φορέων, ανεβάζουμε ξανά το μοναδικό αυτό αριστούργημα με νέα ματιά και νέους συνεργάτες.
To 2010, συμπράττοντας με τον οργανισμό «Το Χαμόγελο του παιδιού» ανεβάσαμε το έργο «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» (σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου, μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, στο θέατρο ΒΕΑΚΗ) Μια πρωτότυπη ιστορία, με καταιγιστική δράση, ανατρεπτικό χιούμορ, ευρηματικά σκηνικά και ζωντανή μουσική επί σκηνής που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων, αποτυπώνοντας τρυφερά στο μυαλό και την καρδιά εικόνες και νοήματα!
Για την πρώτη μας παράσταση το 2002 επιλέξαμε, όχι αβασάνιστα, την «ΤΡΙΚΥΜΙΑ» του Σαίξπηρ, (Θεατρική απόδοση Βίλλυ Σωτηροπούλου, σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΒΡΕΤΑΝΙΑ) πιστεύοντας ότι αποτελεί το ιδανικό έργο για την παραγωγή μιας παράστασης θεατρολογικά, παιδαγωγικά και εικαστικά άρτιας.
Στη συνέχεια το 2003, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε την «ΙΛΙΑΔΑ» του Ομήρου (θεατρική απόδοση Κέλλυ Σταμουλάκη, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΟΡΦΕΑΣ) έχοντας πλήρη επίγνωση της «βαριάς» ευθύνης και των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος. Παράλληλα στο πλαίσιο της πειραματικής μας σκηνής, ανεβάσαμε το έργο «΄Η ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ Ή ΤΟΥ ΜΗΚΟΥΣ» του Γιάννη Προεστάκη (Σκηνοθεσία Υρώ Μανέ, Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ) το οποίο απευθυνόταν στις μικρότερες ηλικίες και βασιζόταν στη σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη της βιωματικής μάθησης.
Η παράστασή μας το 2004 «Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ» (Θεατρική απόδοση Κέλλυ Σταμουλάκη, σκηνοθεσία Βασίλης Μυριανθόπουλος, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΟΡΦΕΑΣ), ύστερα από την «Τρικυμία» και την «Ιλιάδα», δεν υπήρξε τυχαία επιλογή, αλλά επιδίωξε να διευρύνει τον προβληματισμό του Θιάσου πάνω στο ζήτημα της εξουσίας και των αμφίσημων συνεπειών της. Το 2005 μεταφερθήκαμε «ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...» με το ομότιτλο έργο (Σκηνοθεσία Κέλλυ Σταμουλάκη με τη συνεργασία του Χάρη Ρώμα, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ) και πρωταγωνιστή τον γνωστό ερμηνευτή Βασίλη Λέκκα. Μία συγκινητική ιστορία για τη μικρή Πετρίνα, που «κυνήγησε» μια χούφτα όνειρα… για να τα κατακτήσει μετά από πολλές περιπέτειες. Το 2006 ανακαλύψαμε μαζί «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΟΧΩΡΑΣ» (της Κέλλυς Σταμουλάκη σε σκηνοθεσία της ίδιας με τη συνεργασία του Χάρη Ρώμα, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στο Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ). Ένα παραμύθι για την απληστία και τα δεινά που φέρνει στους ανθρώπους, σε μια παράσταση που ξεχώρισε για την πλούσια και εκφραστική εικαστική της γλώσσα.
Το 2007 προβληματισμένοι από τα σημαντικά οικολογικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας αλλά και ευρύτερα την παγκόσμια κοινότητα, φωνάξαμε μαζί με τα παιδιά «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ!», (της Κέλλυς Σταμουλάκη σε σκηνοθεσία της ίδιας, μουσική Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στο Θέατρο ΠΕΡΟΚΕ). Η παράσταση συνδυάζοντας το παραμύθι με την ψυχρή πραγματικότητα, τα παιχνιδιάρικα λογοπαίγνια με την αυστηρή κριτική, ενθαρρύνει τους θεατές, μικρούς και μεγάλους, να σκεφτούν σοβαρά την τύχη του πλανήτη και της ανθρωπότητας, να αναλογιστούν την ευθύνη τους και να αναλάβουν δράση.
Το 2009, «ΙΛΙΑΔΑ» του Ομήρου, μετά την παράκληση εκπαιδευτικών φορέων, ανεβάζουμε ξανά το μοναδικό αυτό αριστούργημα με νέα ματιά και νέους συνεργάτες.
To 2010, συμπράττοντας με τον οργανισμό «Το Χαμόγελο του παιδιού» ανεβάσαμε το έργο «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» (σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου, μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, στο θέατρο ΒΕΑΚΗ) Μια πρωτότυπη ιστορία, με καταιγιστική δράση, ανατρεπτικό χιούμορ, ευρηματικά σκηνικά και ζωντανή μουσική επί σκηνής που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων, αποτυπώνοντας τρυφερά στο μυαλό και την καρδιά εικόνες και νοήματα!
O <Αβάντι> ανεβάζει σταθερά τον πήχυ του νεανικού θεάματος με παραστάσεις που οξύνουν το πνεύμα, αφυπνίζουν το συναίσθημα και ενσταλάζουν αξίες στην ψυχή του θεατή, μέσα από τη γόνιμη σύζευξη εικόνας και ήχου, εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας.
Τέλος, θεωρώντας ότι κάθε καλλιτεχνική δημιουργία όταν δεν έχει κοινωνικό αντίκρισμα λειτουργεί εγωκεντρικά και έξω από τους ευρύτερους σκοπούς της τέχνης, συμπορευόμαστε με την προσπάθεια κοινωνικά ευαισθητοποιημένων φορέων, που ασχολούνται με την προστασία του δικαιώματος των παιδιών για ένα καλύτερο κόσμο – όπως η Unicef, το Χαμόγελο του παιδιού, η UNESCO, η GREENPEACE, η WWf, o ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ κ.ά. - και θέτουμε κάθε χρόνο την παράστασή μας στην ενίσχυση του αγώνα τους.
Παράλληλα, με την ενασχόληση μου με τα θεατρικά και το θίασο «Αβάντι» σκηνοθέτησα στον κινηματογράφο δύο ταινίες μικρού μήκους: «Η ωραία Λου» 2007: σε σενάριο δικό μου. Συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας και «Τα λιλά μαντήλια» 2008: σε σενάριο δικό μου και πάλι, συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, όπου η ταινία απέσπασε βραβείο εύφημης μνείας από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, συμμετοχή στο Διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Πάτρας, όπου επίσης απέσπασε το βραβείο ποιητικότητας «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ» και τέλος στο «Φεστιβάλ Φανταστικού κινηματογράφου» βραβείο Ενδυματολογίας.
Τέλος, θεωρώντας ότι κάθε καλλιτεχνική δημιουργία όταν δεν έχει κοινωνικό αντίκρισμα λειτουργεί εγωκεντρικά και έξω από τους ευρύτερους σκοπούς της τέχνης, συμπορευόμαστε με την προσπάθεια κοινωνικά ευαισθητοποιημένων φορέων, που ασχολούνται με την προστασία του δικαιώματος των παιδιών για ένα καλύτερο κόσμο – όπως η Unicef, το Χαμόγελο του παιδιού, η UNESCO, η GREENPEACE, η WWf, o ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ κ.ά. - και θέτουμε κάθε χρόνο την παράστασή μας στην ενίσχυση του αγώνα τους.
Παράλληλα, με την ενασχόληση μου με τα θεατρικά και το θίασο «Αβάντι» σκηνοθέτησα στον κινηματογράφο δύο ταινίες μικρού μήκους: «Η ωραία Λου» 2007: σε σενάριο δικό μου. Συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας και «Τα λιλά μαντήλια» 2008: σε σενάριο δικό μου και πάλι, συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, όπου η ταινία απέσπασε βραβείο εύφημης μνείας από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, συμμετοχή στο Διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Πάτρας, όπου επίσης απέσπασε το βραβείο ποιητικότητας «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ» και τέλος στο «Φεστιβάλ Φανταστικού κινηματογράφου» βραβείο Ενδυματολογίας.
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ: Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσον που ασκούσε πάντοτε μεγάλη γοητεία επάνω μου... Ως φοιτήτρια της δραματικής σχολής θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί με μανία κινηματογραφικές ταινίες... και πάντα μέσα στις προθέσεις μου ήταν να σπουδάσω κινηματογράφο. Δεν μπορούσα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων. Αλλά την εποχή που έδινε πανελλήνιες ο γιος μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να επιστρέψω κι εγώ στα «θρανία», κι επιτέλους ξεκίνησα σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου εκπληρώνοντας το παλιό μου όνειρο. Βλέπετε, τα όνειρα μπορεί να τα αναβάλουμε αλλά δεν τα ακυρώνουμε.
Ό,τι δεν πραγματοποιούμε είναι ψευδοεπιθυμίες... Είναι πολύ ισχυρή δε, πρέπει να σας πω, η επίδραση αυτού του μέσου σε κάθε έκφανση της δημιουργίας μου, ακριβώς όπως κι ένας μεγάλος έρωτας διαμορφώνει την οπτική μας για τον κόσμο. Επίσης, πάντα αγαπούσα την ποίηση και έγραφα στίχους και ποιήματα, ικανοποιώντας την ανάγκη για αυτοέκφραση. Αργότερα έγραψα στίχους για τις ανάγκες των θεατρικών μου έργων. Με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα συνεργάζομαι από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης του «Αβάντι» κι έχουμε μια αμοιβαία σχέση εκτίμησης. Κάποιοι στίχοι μου του άρεσαν και θεώρησε καλό να τους συμπεριλάβει στο άλμπουμ του «Ήρωες με καρμπόν».
Ό,τι δεν πραγματοποιούμε είναι ψευδοεπιθυμίες... Είναι πολύ ισχυρή δε, πρέπει να σας πω, η επίδραση αυτού του μέσου σε κάθε έκφανση της δημιουργίας μου, ακριβώς όπως κι ένας μεγάλος έρωτας διαμορφώνει την οπτική μας για τον κόσμο. Επίσης, πάντα αγαπούσα την ποίηση και έγραφα στίχους και ποιήματα, ικανοποιώντας την ανάγκη για αυτοέκφραση. Αργότερα έγραψα στίχους για τις ανάγκες των θεατρικών μου έργων. Με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα συνεργάζομαι από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης του «Αβάντι» κι έχουμε μια αμοιβαία σχέση εκτίμησης. Κάποιοι στίχοι μου του άρεσαν και θεώρησε καλό να τους συμπεριλάβει στο άλμπουμ του «Ήρωες με καρμπόν».
VARELAKI:Πώς βλέπεις το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα; Aνεβαίνουν σπουδαία έργα; Γίνονται καλές παραγωγές; Μένουν ευχαριστημένοι οι μικροί θεατές;
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Βρισκόμαστε στη μέση μια παγκόσμιας κρίσης σε επίπεδο οικονομικό – πολιτικό, η οποία νομοτελειακά αντανακλά στα συστήματα αξιών και στην τέχνη. Ο συνδυασμός αυτής της κρίσης με την αυξανόμενη ισχύ που έχει αποκτήσει η τηλεόραση προκαλεί και ενισχύει τη μαζική σύγχυση στο κοινό, της οποίας τον απόηχο συναντάμε συχνά και στο δημιουργικό αποτύπωμα: ένας επικίνδυνος φαύλος κύκλος.
Το θέατρο για παιδιά, ειδικότερα, δυστυχώς για πολλούς αποτελεί ένα κίνητρο εύκολου κέρδους με αποτέλεσμα κάποιες παραστάσεις να είναι στημένες εκ του προχείρου, με απουσία προβληματισμού και με λάθος προσανατολισμό…
Σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει άμιλλα και ανταγωνισμός. Έτσι και στον δικό μας χώρο, η άμιλλα είναι ζητούμενο για να ανεβάσουμε όλοι μας τον πήχυ, ενώ ο μη υγιής ανταγωνισμός είναι στείρος και όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι ικανός να μας διαλύσει. Μέσα σ’ όλα αυτά όμως, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, καλλιτέχνες, θίασοι που αγωνιούν και αγωνίζονται για την προάσπιση της ποιότητας του είδους αυτού, ανεξάρτητα από το οικονομικό κέρδος.
Αλλωστε, μόνο το πάθος γι’ αυτή τη δουλειά μας κρατάει όρθιους. Οι αγωνίες και οι κόποι στο θέατρο είναι τρόπος ζωής, δεν πληρώνονται με κανέναν τρόπο... για να μην πούμε τίποτε άλλο, καθότι, χρήματα και θέατρο είναι κάτι σαν ...σύντομο ανέκδοτο.
Εύχομαι όμως και ελπίζω πως όταν αυτή η κρίση περάσει, θα σηματοδοτήσει ταυτόχρονα μια νέα αρχή για την τέχνη και τον άνθρωπο μέσα από τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της γενικότερης οπτικής για τη ζωή.
Η τέχνη προσλαμβάνεται διαφορετικά από τον κάθε θεατή και αυτό άλλωστε την κατοχυρώνει στο πέρασμα των αιώνων. Άλλα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες – αρχέτυπα - άλλα επικεντρώνονται στην ροή της ιστορίας και άλλα ενθουσιάζονται από το συνολικό θέαμα που διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή. Φαίνεται ότι το παραμύθι και το θέατρο εν τέλει, ενυπάρχουν μέσα μας κατ’ επέκταση του πολιτισμικού φορτίου που κουβαλάμε και εν γένει ενσταλάζουν αρχετυπικές αξίες στο συλλογικό ασυνείδητο.
Με ενθαρρύνει η αποδοχή του κόσμου - αν και δεν πρέπει να μιλήσω εγώ γι’ αυτήν. Ωστόσο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο το κοινό που έρχεται για πρώτη φορά στις παραστάσεις μου γίνεται «κατ’ εξακολούθησιν» κοινό του «Αβάντι», μου δίνει ελπίδα ότι η πορεία που έχω χαράξει είναι σωστή. Συγκινούμαι πολύ όταν βλέπω στις παραστάσεις μου παιδιά-εφήβους που τα γνωρίζω από την ηλικία του νηπιαγωγείου.
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Βρισκόμαστε στη μέση μια παγκόσμιας κρίσης σε επίπεδο οικονομικό – πολιτικό, η οποία νομοτελειακά αντανακλά στα συστήματα αξιών και στην τέχνη. Ο συνδυασμός αυτής της κρίσης με την αυξανόμενη ισχύ που έχει αποκτήσει η τηλεόραση προκαλεί και ενισχύει τη μαζική σύγχυση στο κοινό, της οποίας τον απόηχο συναντάμε συχνά και στο δημιουργικό αποτύπωμα: ένας επικίνδυνος φαύλος κύκλος.
Το θέατρο για παιδιά, ειδικότερα, δυστυχώς για πολλούς αποτελεί ένα κίνητρο εύκολου κέρδους με αποτέλεσμα κάποιες παραστάσεις να είναι στημένες εκ του προχείρου, με απουσία προβληματισμού και με λάθος προσανατολισμό…
Σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει άμιλλα και ανταγωνισμός. Έτσι και στον δικό μας χώρο, η άμιλλα είναι ζητούμενο για να ανεβάσουμε όλοι μας τον πήχυ, ενώ ο μη υγιής ανταγωνισμός είναι στείρος και όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι ικανός να μας διαλύσει. Μέσα σ’ όλα αυτά όμως, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, καλλιτέχνες, θίασοι που αγωνιούν και αγωνίζονται για την προάσπιση της ποιότητας του είδους αυτού, ανεξάρτητα από το οικονομικό κέρδος.
Αλλωστε, μόνο το πάθος γι’ αυτή τη δουλειά μας κρατάει όρθιους. Οι αγωνίες και οι κόποι στο θέατρο είναι τρόπος ζωής, δεν πληρώνονται με κανέναν τρόπο... για να μην πούμε τίποτε άλλο, καθότι, χρήματα και θέατρο είναι κάτι σαν ...σύντομο ανέκδοτο.
Εύχομαι όμως και ελπίζω πως όταν αυτή η κρίση περάσει, θα σηματοδοτήσει ταυτόχρονα μια νέα αρχή για την τέχνη και τον άνθρωπο μέσα από τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της γενικότερης οπτικής για τη ζωή.
Η τέχνη προσλαμβάνεται διαφορετικά από τον κάθε θεατή και αυτό άλλωστε την κατοχυρώνει στο πέρασμα των αιώνων. Άλλα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες – αρχέτυπα - άλλα επικεντρώνονται στην ροή της ιστορίας και άλλα ενθουσιάζονται από το συνολικό θέαμα που διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή. Φαίνεται ότι το παραμύθι και το θέατρο εν τέλει, ενυπάρχουν μέσα μας κατ’ επέκταση του πολιτισμικού φορτίου που κουβαλάμε και εν γένει ενσταλάζουν αρχετυπικές αξίες στο συλλογικό ασυνείδητο.
Με ενθαρρύνει η αποδοχή του κόσμου - αν και δεν πρέπει να μιλήσω εγώ γι’ αυτήν. Ωστόσο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο το κοινό που έρχεται για πρώτη φορά στις παραστάσεις μου γίνεται «κατ’ εξακολούθησιν» κοινό του «Αβάντι», μου δίνει ελπίδα ότι η πορεία που έχω χαράξει είναι σωστή. Συγκινούμαι πολύ όταν βλέπω στις παραστάσεις μου παιδιά-εφήβους που τα γνωρίζω από την ηλικία του νηπιαγωγείου.
VARELAKI:Τελικά, το θέατρο πρέπει να μπει ολοκληρωτικά σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες; .ως κύριο μάθημα εννοώ...
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Όπως το συντακτικό και τα μαθηματικά, έτσι και το θέατρο είναι ένας κώδικας επικοινωνίας κι έκφρασης, μια γλώσσα. Αυτή λοιπόν η επιπλέον δυνατότητα των ανθρώπων να συνδιαλέγονται, να αλληλεπιδρούν, να συνυπάρχουν και να εξελίσσονται, πρέπει να αξιοποιείται κατάλληλα από το εκπαιδευτικό σύστημα, εντάσσοντας το θέατρο και τη θεατρική αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα.
Η βιωματική μάθηση είναι πολύ αποτελεσματική, βοηθά στην ταχύτερη και βαθύτερη απορρόφηση των πληροφοριών. Όταν λοιπόν το μάθημα γίνεται «παιχνίδι» η ψυχαγωγία συναντά την εκπαίδευση, γεφυρώνει και συνδέει με τον πιο διασκεδαστικό και αβίαστο τρόπο το «μάθημα» με το παιχνίδι. Στόχος του μαθήματος οφείλει να είναι, μέσω της μύησης στην ομορφιά της θεατρικής τέχνης, η ενθάρρυνση της μαθητικής και εκπαιδευτικής κοινότητας στη διαπαιδαγώγηση, στη μάθηση, στην κοινωνικοποίηση.. Η συνεισφορά στην ψυχοκινητική τους ανάπτυξη των παιδιών, στην ανίχνευση των ιδιαίτερων δεξιοτήτων και τη μεγέθυνση των ικανοτήτων τους, οδηγώντας τα κατά συνέπεια στην αυτοεξέλιξη και αυτοπραγμάτωση.
Εξάλλου είναι γνωστή η χρήση του θεάτρου στην ορθοφωνία – λογοθεραπεία, αλλά και η δραματοθεραπεία ως μέσο αντιμετώπισης και επίλυσης ψυχοκοινωνικών ζητημάτων των παιδιών, όπως ενδεικτικά ντροπή, απομόνωση, επιθετικότητα.
Σε εποχές που άνθησαν οι Τέχνες και τα Γράμματα, το ανθρώπινο πνεύμα διευρύνθηκε και δημιουργήθηκαν έργα τέχνης που αποτελούν σημεία αναφοράς για τις σύγχρονες κοινωνίες και πολιτισμούς στα οποία και επιστρέφουμε ακόμη. Το θέατρο που είναι η συγκλίνουσα των Τεχνών (συνυπάρχουν η ποίηση, η μουσική, οι εικαστικές τέχνες, αλλά και η σύγχρονη μεταστοιχείωσή τους μέσα από την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων), αφυπνίζει τις συνειδήσεις, απελευθερώνει το νου, ισορροπεί το συναίσθημα και εκπαιδεύει ενώ ψυχαγωγεί.
Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Όπως το συντακτικό και τα μαθηματικά, έτσι και το θέατρο είναι ένας κώδικας επικοινωνίας κι έκφρασης, μια γλώσσα. Αυτή λοιπόν η επιπλέον δυνατότητα των ανθρώπων να συνδιαλέγονται, να αλληλεπιδρούν, να συνυπάρχουν και να εξελίσσονται, πρέπει να αξιοποιείται κατάλληλα από το εκπαιδευτικό σύστημα, εντάσσοντας το θέατρο και τη θεατρική αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα.
Η βιωματική μάθηση είναι πολύ αποτελεσματική, βοηθά στην ταχύτερη και βαθύτερη απορρόφηση των πληροφοριών. Όταν λοιπόν το μάθημα γίνεται «παιχνίδι» η ψυχαγωγία συναντά την εκπαίδευση, γεφυρώνει και συνδέει με τον πιο διασκεδαστικό και αβίαστο τρόπο το «μάθημα» με το παιχνίδι. Στόχος του μαθήματος οφείλει να είναι, μέσω της μύησης στην ομορφιά της θεατρικής τέχνης, η ενθάρρυνση της μαθητικής και εκπαιδευτικής κοινότητας στη διαπαιδαγώγηση, στη μάθηση, στην κοινωνικοποίηση.. Η συνεισφορά στην ψυχοκινητική τους ανάπτυξη των παιδιών, στην ανίχνευση των ιδιαίτερων δεξιοτήτων και τη μεγέθυνση των ικανοτήτων τους, οδηγώντας τα κατά συνέπεια στην αυτοεξέλιξη και αυτοπραγμάτωση.
Εξάλλου είναι γνωστή η χρήση του θεάτρου στην ορθοφωνία – λογοθεραπεία, αλλά και η δραματοθεραπεία ως μέσο αντιμετώπισης και επίλυσης ψυχοκοινωνικών ζητημάτων των παιδιών, όπως ενδεικτικά ντροπή, απομόνωση, επιθετικότητα.
Σε εποχές που άνθησαν οι Τέχνες και τα Γράμματα, το ανθρώπινο πνεύμα διευρύνθηκε και δημιουργήθηκαν έργα τέχνης που αποτελούν σημεία αναφοράς για τις σύγχρονες κοινωνίες και πολιτισμούς στα οποία και επιστρέφουμε ακόμη. Το θέατρο που είναι η συγκλίνουσα των Τεχνών (συνυπάρχουν η ποίηση, η μουσική, οι εικαστικές τέχνες, αλλά και η σύγχρονη μεταστοιχείωσή τους μέσα από την εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων), αφυπνίζει τις συνειδήσεις, απελευθερώνει το νου, ισορροπεί το συναίσθημα και εκπαιδεύει ενώ ψυχαγωγεί.
VARELAKI:Τί σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον;
K.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Ως θίασος δε θα μπορούσαμε παρά να στοχεύουμε σταθερά στην παιδεία, την ψυχαγωγία, τη γνώση και την υψηλή αισθητική, παραμένοντας συνεπείς στο αρχικό όραμά μας. Τα σχέδια μου λοιπόν, προβλέπουν την προώθηση, μέσω του θιάσου «Αβάντι», της ιδέας του ουμανισμού στην τέχνη και ειδικότερα στο θέατρο για παιδιά, άλλοτε μεταπλάθοντας κλασικά έργα και αρχέτυπους μύθους, κι άλλοτε με σύγχρονα έργα.
Η αίσθηση της σκηνής λειτουργεί μαγικά για μένα. Όλα κινούνται γύρω από την επιθυμία μου για το θέατρο και για τη μεγάλη οθόνη.
Επίσης, αυτό που προέκυψε ως πρόκληση από τις σπουδές κινηματογράφου που έχω κάνει, είναι η ιδέα μιας ταινίας μεγάλου μήκους για παιδιά το σενάριο της οποίας έχω ξεκινήσει να γράφω. Ζώντας στο χώρο του παιδικού θεάματος αντιλαμβάνομαι την έλλειψη αυτού του είδους στη χώρα μας, βλέποντας τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς φορείς να στρέφονται σε ξενόγλωσσες ταινίες, που πολύ συχνά η θεματολογία τους δεν αγγίζει, ίσως, τις ιδιαιτερότητες της δικής μας κουλτούρας.
Ελπίζω σύντομα να είμαι σε θέση να το πραγματοποιήσω.
Η ενασχόληση μου αυτή με τον κινηματογράφο εξάλλου, αλλά και η ιδιαίτερη έλξη που ένιωθα πάντα για τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης, είναι που εξηγεί και τη χρήση σύγχρονων κινηματογραφικών τεχνικών στις θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζω. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί δηλαδή ότι είναι έντονη η θεατρικότητα στις ταινίες μου και εξίσου ισχυρό το κινηματογραφικό ύφος στο θέατρο.
K.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ:Ως θίασος δε θα μπορούσαμε παρά να στοχεύουμε σταθερά στην παιδεία, την ψυχαγωγία, τη γνώση και την υψηλή αισθητική, παραμένοντας συνεπείς στο αρχικό όραμά μας. Τα σχέδια μου λοιπόν, προβλέπουν την προώθηση, μέσω του θιάσου «Αβάντι», της ιδέας του ουμανισμού στην τέχνη και ειδικότερα στο θέατρο για παιδιά, άλλοτε μεταπλάθοντας κλασικά έργα και αρχέτυπους μύθους, κι άλλοτε με σύγχρονα έργα.
Η αίσθηση της σκηνής λειτουργεί μαγικά για μένα. Όλα κινούνται γύρω από την επιθυμία μου για το θέατρο και για τη μεγάλη οθόνη.
Επίσης, αυτό που προέκυψε ως πρόκληση από τις σπουδές κινηματογράφου που έχω κάνει, είναι η ιδέα μιας ταινίας μεγάλου μήκους για παιδιά το σενάριο της οποίας έχω ξεκινήσει να γράφω. Ζώντας στο χώρο του παιδικού θεάματος αντιλαμβάνομαι την έλλειψη αυτού του είδους στη χώρα μας, βλέποντας τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς φορείς να στρέφονται σε ξενόγλωσσες ταινίες, που πολύ συχνά η θεματολογία τους δεν αγγίζει, ίσως, τις ιδιαιτερότητες της δικής μας κουλτούρας.
Ελπίζω σύντομα να είμαι σε θέση να το πραγματοποιήσω.
Η ενασχόληση μου αυτή με τον κινηματογράφο εξάλλου, αλλά και η ιδιαίτερη έλξη που ένιωθα πάντα για τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης, είναι που εξηγεί και τη χρήση σύγχρονων κινηματογραφικών τεχνικών στις θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζω. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί δηλαδή ότι είναι έντονη η θεατρικότητα στις ταινίες μου και εξίσου ισχυρό το κινηματογραφικό ύφος στο θέατρο.
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
ARTMANIAC 16-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ-ΜΟΥΣΙΚΗ
VARELAKI:Τα <Σημάδια στην Αμμο>
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Η ιδεα για τα "Σημαδια στην Αμμο",προέκυψε στο Λονδίνο.Ηθελα να κάνω κάτι δισκογραφικά και με την βοήθεια δυο φίλων μου,του Κωσταντινου Διαγνωστίδη και Ηλια Κερασίδη που ανέλαβαν την παραγωγή δημιουργήθηκε αυτο το cd Single,με 4 τραγούδια σε μουσική δική μου και στίχους του Αλέξανδρου Κοντούζογλου.Το cd κυκλοφόρησε με διανομή της Alpha Records και εταιρία παραγωγής ηταν η Arrow records που ιδρύθηκε απο τους δύο φίλους μου.Επίσης δημιουργήσαμε ενα Video Clip το οποίο κυκλοφορεί στο διαδύκτιο σε σκηνοθεσία του Μανώλη Τζιράκη.
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Η ιδεα για τα "Σημαδια στην Αμμο",προέκυψε στο Λονδίνο.Ηθελα να κάνω κάτι δισκογραφικά και με την βοήθεια δυο φίλων μου,του Κωσταντινου Διαγνωστίδη και Ηλια Κερασίδη που ανέλαβαν την παραγωγή δημιουργήθηκε αυτο το cd Single,με 4 τραγούδια σε μουσική δική μου και στίχους του Αλέξανδρου Κοντούζογλου.Το cd κυκλοφόρησε με διανομή της Alpha Records και εταιρία παραγωγής ηταν η Arrow records που ιδρύθηκε απο τους δύο φίλους μου.Επίσης δημιουργήσαμε ενα Video Clip το οποίο κυκλοφορεί στο διαδύκτιο σε σκηνοθεσία του Μανώλη Τζιράκη.
VARELAKI:Live eμφανίσεις πολλές μέσα στο 2009...
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Πράγματι μέσα στο 2009 υπήρξε έντονη δραστηριότητα από Live μουσικές εμφανίσεις.Επαιξα ως performer συνοδεύοντας τον εαυτό μου στο Πιάνο,σε χώρους όπως o "Δίαυλος",το "Pop Up",το "Alegria" αλλά και ως keyboard player για άλλους καλλιτέχνες,οπως ο Γιάννης Μαθές,στον οποίο έδωσα ένα τραγούδι για τον δίσκο του "Βόλτα στο όνειρο" και ο Σταύρος ο Ντάντους με τον οποίο κάναμε Live στο Hotel Nivo.Υστερα απο πρόταση του τελευταίου συνόδεψα στο Piano τον Dan Wilson κατά την ερμηνεία του πολύ γνωστού "Βreathless" στα Μad Video Music Awards 09 που έγιναν στο Θέατρο Βράχων,που ήταν μια κορυφαία εμπειρία!
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Πράγματι μέσα στο 2009 υπήρξε έντονη δραστηριότητα από Live μουσικές εμφανίσεις.Επαιξα ως performer συνοδεύοντας τον εαυτό μου στο Πιάνο,σε χώρους όπως o "Δίαυλος",το "Pop Up",το "Alegria" αλλά και ως keyboard player για άλλους καλλιτέχνες,οπως ο Γιάννης Μαθές,στον οποίο έδωσα ένα τραγούδι για τον δίσκο του "Βόλτα στο όνειρο" και ο Σταύρος ο Ντάντους με τον οποίο κάναμε Live στο Hotel Nivo.Υστερα απο πρόταση του τελευταίου συνόδεψα στο Piano τον Dan Wilson κατά την ερμηνεία του πολύ γνωστού "Βreathless" στα Μad Video Music Awards 09 που έγιναν στο Θέατρο Βράχων,που ήταν μια κορυφαία εμπειρία!
ARTMANIAC 16-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ-ΜΟΥΣΙΚΗ
VARELAKI:Τελικά η φωτογράφιση της Εύας δεν τελειώνει ποτέ;
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Ερχόμαστε τωρα στην Υποκριτική που απ'οτι φαίνεται αγαπάω.Όχι λοιπόν δεν τελειώνουν τα γυρίσματα για τα "Μυστικά της Εδέμ" του Μega.O μαραθώνιος φωτογραφίσεων της Εύας,του χαρακτήρα που υποδύεται η Φαίη Ξυλά στη σειρά δεν φαίνεται να τελειώνει και έτσι εγώ ως φωτογράφος της συνεχίζω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου,με σκοπό να την αναδείξω όσο το δυνατόν πιο πολύ.Παρ'ολο που δεν είναι και τόσο δύσκολο στην προκειμένη περίπτωση γιατί βοηθαει η συνεργάτης!
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Ερχόμαστε τωρα στην Υποκριτική που απ'οτι φαίνεται αγαπάω.Όχι λοιπόν δεν τελειώνουν τα γυρίσματα για τα "Μυστικά της Εδέμ" του Μega.O μαραθώνιος φωτογραφίσεων της Εύας,του χαρακτήρα που υποδύεται η Φαίη Ξυλά στη σειρά δεν φαίνεται να τελειώνει και έτσι εγώ ως φωτογράφος της συνεχίζω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου,με σκοπό να την αναδείξω όσο το δυνατόν πιο πολύ.Παρ'ολο που δεν είναι και τόσο δύσκολο στην προκειμένη περίπτωση γιατί βοηθαει η συνεργάτης!
ARTMANIAC 16-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ-ΜΟΥΣΙΚΗ
VARELAKI:Διδασκαλίες στον Νάκα.Ενα άλλο κεφάλαιο που ανοίγει φέτος.Για πες...
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Ενα νέο μουσικό κεφάλαιο ειναι και η έναρξη της διδακτικής μου ιδιότητας στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας,ως καθηγητής φωνητικής,που μου επιτρέπει να βλέπω μετά την εμπειρία μου του φοιτητή και την άλλη πλευρα.Το πώς ειναι δηλαδή να μεταδίδεις στους μαθητές σου την γνώση και να συμβάλεις στην μουσική τους διαμόρφωση με στόχο την καλύτερη δυνατή εξέλιξη τους σε αυτόν τον ιερό τομέα που λέγεται μουσική.
VARELAKI:Ενα σχόλιο για τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα.Γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα από νέους ή παλαιότερους μουσικούς;
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Με αισιοδοξία μπορω να πω ότι γίνονται πολύ ενδιαφέροντα μουσικά πραγματα και απο παλιούς που ψάχνονται μουσικούς αλλα και απο κανούργιους που προσπαθούν να προτείνουν κατι καινούργιο.Παρ'ολη την κρίση που περνάει η δισκογραφία δεν βλεπω η προσπάθεια να σταματάει και αυτό με χαροποιεί.Με κάθε τρόπο και μέσο βγαίνουν ενδιαφέρουσες μουσικές και κάποιες ωραίες προτάσεις και κάποιοι καλλιτέχνες ευτυχώς,προσπαθούν να διατηρήσουν την Ελληνική μουσική σκηνή σε κάποιο επίπεδο και με σεβασμό σε αυτό που κάνουν.Η αισθητική επίσης για εμένα είναι κάτι που μετράει πολύ.!
VARELAKI:Σε ευχαριστώ...
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Και γω ευχαριστώ.Εύχομαι καλή συνέχεια στο varelaki...
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Ενα νέο μουσικό κεφάλαιο ειναι και η έναρξη της διδακτικής μου ιδιότητας στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας,ως καθηγητής φωνητικής,που μου επιτρέπει να βλέπω μετά την εμπειρία μου του φοιτητή και την άλλη πλευρα.Το πώς ειναι δηλαδή να μεταδίδεις στους μαθητές σου την γνώση και να συμβάλεις στην μουσική τους διαμόρφωση με στόχο την καλύτερη δυνατή εξέλιξη τους σε αυτόν τον ιερό τομέα που λέγεται μουσική.
VARELAKI:Ενα σχόλιο για τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα.Γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα από νέους ή παλαιότερους μουσικούς;
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Με αισιοδοξία μπορω να πω ότι γίνονται πολύ ενδιαφέροντα μουσικά πραγματα και απο παλιούς που ψάχνονται μουσικούς αλλα και απο κανούργιους που προσπαθούν να προτείνουν κατι καινούργιο.Παρ'ολη την κρίση που περνάει η δισκογραφία δεν βλεπω η προσπάθεια να σταματάει και αυτό με χαροποιεί.Με κάθε τρόπο και μέσο βγαίνουν ενδιαφέρουσες μουσικές και κάποιες ωραίες προτάσεις και κάποιοι καλλιτέχνες ευτυχώς,προσπαθούν να διατηρήσουν την Ελληνική μουσική σκηνή σε κάποιο επίπεδο και με σεβασμό σε αυτό που κάνουν.Η αισθητική επίσης για εμένα είναι κάτι που μετράει πολύ.!
VARELAKI:Σε ευχαριστώ...
Γ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ:Και γω ευχαριστώ.Εύχομαι καλή συνέχεια στο varelaki...
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
ARTMANIAC 15-ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI:Θα σας πάω πολύ πίσω...Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;To πρώτο βιβλίο που εκδώσατε...
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Άρχισα να γράφω από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό. Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα για ένα γατάκι που είχα κι αγαπούσα πολύ και ξαφνικά πέθανε. Το έστειλα στο περιοδικό για παιδιά «Διάπλασις των Παίδων», δημοσιεύτηκε και από τότε ξεκίνησε η ανάγκη μου να γράφω. Την ιστορία αυτή, δηλαδή το πώς η απώλεια ενός μικρού ζώου έγινε η αφορμή να γίνω συγγραφέας, την έκανα σχετικά πρόσφατα και ένα ολοκληρωμένο βιβλίο –πρόκειται για το «Ελίτσα ή Παπαρούνα;» που κυκλοφορεί από την Άγκυρα.
Συνέχισα να γράφω όλα τα χρόνια της εφηβείας μου και μετά ως φοιτητής. Το 1969 δημοσιεύεται ένα μου διήγημα σε συλλογή νέων πεζογράφων, αλλά θα είναι μετά από δέκα χρόνια που θα κυκλοφορήσει το πρώτο μου βιβλίο –το παραμύθι «Ο Φωκίων ήταν ελάφι» από τον Καστανιώτη. Μια αλληγορική ιστορία πάνω στο δικαίωμα κάθε πλάσματος σαν ζει μέσα σε συνθήκες ελευθερίας. Ήταν η εποχή της μεταπολίτευσης και εγώ που είχα γίνει πατέρας ήθελα να μιλήσω στο παιδί μου για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά που είχε γεννηθεί, το 1974 δηλαδή.
VARELAKI:Πώς βλέπετε την ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα; Αν σας ζητούσε κανείς να αλλάξετε κάτι, ποιό θα ήταν αυτό;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Νομίζω πως η ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα ακολουθεί τους ίδιους δρόμους με τη γενικότερη πραγματικότητα στην Ελλάδα. Όλα συνυπάρχουν –και τα θετικά και τα αρνητικά- και κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί ή δεν τον αφήνουνε να τα ξεχωρίσει.
Αν μου ζητούσε, λοιπόν, κανείς να άλλαζα κάτι, θα ήταν να άλλαζε η νοοτροπία των αναγνωστών. Να γίνουν πιο απαιτητικοί και να μην παρασύρονται από ότι πρόσκαιρα λάμπει.
VARELAKI:Ποιό από τα βιβλία σας αγαπάτε πιο πολύ και το ξεχωρίζετε;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Όλα το ίδιο τα αγαπώ και κανένα δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Δεν είναι πως δεν ξέρω ποια είναι τα πιο καλά και ποια τα περισσότερο αδύνατα, αλλά είναι πως σε όλα μέσα υπάρχει κάτι δικό μου και έτσι αν τα ξεχωρίσω θα είναι σα να τα προδίδω, σα να προδίδω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα βιβλία ενός συγγραφέα είναι πνευματικά παιδιά του. Ποιος γονιός ξεχωρίζει τα παιδιά του;
VARELAKI:Ποια άλλη μορφή Τέχνης εκτός από την τέχνη του Λόγου σας γοητεύει...;
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ: Oλες. Και η μουσική και η ζωγραφική και το θέατρο και ο χορός και… Μα έμαθα να ζωκαι να εκφράζομαι με την Τέχνη του Λόγου.
VARELAKI:Mιλήστε μου για το τελευταίο σας βιβλίο{με λεπτομέρειες παρακαλώ...}
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Το τελευταίo μου μυθιστόρημα έχει τον τίτλο «Ανίσχυρος άγγελος» και πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο.
Η πόλη που διαδραματίζονται τα γεγονότα αυτού του μυθιστορήματος είναι η Αθήνα. Ο χρόνος θα μπορούσε να ήταν το 2008 και συγκεκριμένα ο Δεκέμβριος εκείνης της χρονιάς. Αλλά θα μπορούσε να ήταν το Παρίσι, λίγα χρόνια πιο πριν, μα και η όποια άλλη πόλη σε κάποια χρονιά –μια από τις πρώτες του 21ου αιώνα.
Χρονιές μεγάλων κοινωνικών εντάσεων. Μήνες όπου τους στιγμάτισαν οι επαναστατικές εκφράσεις των νέων* οι συχνά ανεξέλεγκτες αντιδράσεις των Αρχών* οι βίαιες παρουσίες περιθωριακών ομάδων.
Αλλά ακόμα και στις κοινωνικές συγκρούσεις, υπάρχουν πάντα τα ατομικά πάθη. Η ευθύνη του προσώπου. Και το δικαίωμα του να ξεχωρίζει και η δικιά του φωνή, ανάμεσα στις άλλες του πλήθους.
Το έργο «Ανίσχυρος άγγελος» είναι ένα μυθιστόρημα. Πράγμα που σημαίνει πως από τη μια εστιάζεται κυρίως σε ατομικές αντιδράσεις και από την άλλη πως δεν ακολουθεί τα όσα συνέβησαν, αντίθετα συχνά τα αναστρέφει ή και τα παραποιεί προσπαθώντας να κατανοήσει την αλήθεια των ηρώων του. Αυτών και μόνο
VARELAKI:Ποιά τα άμεσα σχέδιά σας;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Τώρα ξεκουράζομαι. Κάτι σχεδιάζω, αλλά ακόμα είναι ασαφές.
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Άρχισα να γράφω από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό. Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα για ένα γατάκι που είχα κι αγαπούσα πολύ και ξαφνικά πέθανε. Το έστειλα στο περιοδικό για παιδιά «Διάπλασις των Παίδων», δημοσιεύτηκε και από τότε ξεκίνησε η ανάγκη μου να γράφω. Την ιστορία αυτή, δηλαδή το πώς η απώλεια ενός μικρού ζώου έγινε η αφορμή να γίνω συγγραφέας, την έκανα σχετικά πρόσφατα και ένα ολοκληρωμένο βιβλίο –πρόκειται για το «Ελίτσα ή Παπαρούνα;» που κυκλοφορεί από την Άγκυρα.
Συνέχισα να γράφω όλα τα χρόνια της εφηβείας μου και μετά ως φοιτητής. Το 1969 δημοσιεύεται ένα μου διήγημα σε συλλογή νέων πεζογράφων, αλλά θα είναι μετά από δέκα χρόνια που θα κυκλοφορήσει το πρώτο μου βιβλίο –το παραμύθι «Ο Φωκίων ήταν ελάφι» από τον Καστανιώτη. Μια αλληγορική ιστορία πάνω στο δικαίωμα κάθε πλάσματος σαν ζει μέσα σε συνθήκες ελευθερίας. Ήταν η εποχή της μεταπολίτευσης και εγώ που είχα γίνει πατέρας ήθελα να μιλήσω στο παιδί μου για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά που είχε γεννηθεί, το 1974 δηλαδή.
VARELAKI:Πώς βλέπετε την ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα; Αν σας ζητούσε κανείς να αλλάξετε κάτι, ποιό θα ήταν αυτό;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Νομίζω πως η ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα ακολουθεί τους ίδιους δρόμους με τη γενικότερη πραγματικότητα στην Ελλάδα. Όλα συνυπάρχουν –και τα θετικά και τα αρνητικά- και κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί ή δεν τον αφήνουνε να τα ξεχωρίσει.
Αν μου ζητούσε, λοιπόν, κανείς να άλλαζα κάτι, θα ήταν να άλλαζε η νοοτροπία των αναγνωστών. Να γίνουν πιο απαιτητικοί και να μην παρασύρονται από ότι πρόσκαιρα λάμπει.
VARELAKI:Ποιό από τα βιβλία σας αγαπάτε πιο πολύ και το ξεχωρίζετε;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Όλα το ίδιο τα αγαπώ και κανένα δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Δεν είναι πως δεν ξέρω ποια είναι τα πιο καλά και ποια τα περισσότερο αδύνατα, αλλά είναι πως σε όλα μέσα υπάρχει κάτι δικό μου και έτσι αν τα ξεχωρίσω θα είναι σα να τα προδίδω, σα να προδίδω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα βιβλία ενός συγγραφέα είναι πνευματικά παιδιά του. Ποιος γονιός ξεχωρίζει τα παιδιά του;
VARELAKI:Ποια άλλη μορφή Τέχνης εκτός από την τέχνη του Λόγου σας γοητεύει...;
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ: Oλες. Και η μουσική και η ζωγραφική και το θέατρο και ο χορός και… Μα έμαθα να ζωκαι να εκφράζομαι με την Τέχνη του Λόγου.
VARELAKI:Mιλήστε μου για το τελευταίο σας βιβλίο{με λεπτομέρειες παρακαλώ...}
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Το τελευταίo μου μυθιστόρημα έχει τον τίτλο «Ανίσχυρος άγγελος» και πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο.
Η πόλη που διαδραματίζονται τα γεγονότα αυτού του μυθιστορήματος είναι η Αθήνα. Ο χρόνος θα μπορούσε να ήταν το 2008 και συγκεκριμένα ο Δεκέμβριος εκείνης της χρονιάς. Αλλά θα μπορούσε να ήταν το Παρίσι, λίγα χρόνια πιο πριν, μα και η όποια άλλη πόλη σε κάποια χρονιά –μια από τις πρώτες του 21ου αιώνα.
Χρονιές μεγάλων κοινωνικών εντάσεων. Μήνες όπου τους στιγμάτισαν οι επαναστατικές εκφράσεις των νέων* οι συχνά ανεξέλεγκτες αντιδράσεις των Αρχών* οι βίαιες παρουσίες περιθωριακών ομάδων.
Αλλά ακόμα και στις κοινωνικές συγκρούσεις, υπάρχουν πάντα τα ατομικά πάθη. Η ευθύνη του προσώπου. Και το δικαίωμα του να ξεχωρίζει και η δικιά του φωνή, ανάμεσα στις άλλες του πλήθους.
Το έργο «Ανίσχυρος άγγελος» είναι ένα μυθιστόρημα. Πράγμα που σημαίνει πως από τη μια εστιάζεται κυρίως σε ατομικές αντιδράσεις και από την άλλη πως δεν ακολουθεί τα όσα συνέβησαν, αντίθετα συχνά τα αναστρέφει ή και τα παραποιεί προσπαθώντας να κατανοήσει την αλήθεια των ηρώων του. Αυτών και μόνο
VARELAKI:Ποιά τα άμεσα σχέδιά σας;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Τώρα ξεκουράζομαι. Κάτι σχεδιάζω, αλλά ακόμα είναι ασαφές.
ARTMANIAC 14-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI:Με ποιό είδος Λογοτεχνίας ασχολείστε;...Αυτοπαρουσιαστείτε!!
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Γράφω σχεδόν αποκλειστικά μυθιστορήματα. Από τα έξι που έχω γράψει μέχρι τώρα, τα τέσσερα ανήκουν στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αυτός είναι κυρίως ο τομέας μου, κι εκεί κινούμαι χωρίς όμως να υπακούω σε κάποιον αυστηρό κανόνα. Η συγγραφή για μένα δεν έχει όρια, γράφω ό,τι μου υπαγορεύει η καρδιά μου.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Γράφω σχεδόν αποκλειστικά μυθιστορήματα. Από τα έξι που έχω γράψει μέχρι τώρα, τα τέσσερα ανήκουν στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αυτός είναι κυρίως ο τομέας μου, κι εκεί κινούμαι χωρίς όμως να υπακούω σε κάποιον αυστηρό κανόνα. Η συγγραφή για μένα δεν έχει όρια, γράφω ό,τι μου υπαγορεύει η καρδιά μου.
VARELAKI:Θα ήθελα μια αναφορά στα εργα σας με μικρό σχόλιο για το καθένα.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα: Ιταλία, μοναξιά, απόγνωση, εικόνες που με έχουν σημαδέψει κι έρχονται να δέσουν σ’ ένα μυθιστόρημα διανθισμένο με αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού: το πρώτο αστυνομικό. Πλοκή, ανατροπές, βία -ψυχολογική και σωματική-, περιπέτεια, τρόμος. Νοσηρό, πιθανότατα θα γίνει ταινία.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα: Ιταλία, μοναξιά, απόγνωση, εικόνες που με έχουν σημαδέψει κι έρχονται να δέσουν σ’ ένα μυθιστόρημα διανθισμένο με αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού: το πρώτο αστυνομικό. Πλοκή, ανατροπές, βία -ψυχολογική και σωματική-, περιπέτεια, τρόμος. Νοσηρό, πιθανότατα θα γίνει ταινία.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Η απαγωγή του εκδότη: Θρίλερ, περιπέτεια, αστυνομική δράση, διαμάντια, θάλασσα, υπόγειες σπηλιές, ο απόλυτος εγκλεισμός, χαρακτήρες που ακόμα με στοιχειώνουν, αναγνώστες με παράπονα για το θάνατο κάποιου βασικού ήρωα.
Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα: βιβλιοφιλία, μελαγχολική Ρώμη, Βενετία βουτηγμένη στην ομίχλη, μοιραίες γυναίκες, σπάνια βιβλία, ιδανικές βιβλιοθήκες, εκδίκηση…
Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα: βιβλιοφιλία, μελαγχολική Ρώμη, Βενετία βουτηγμένη στην ομίχλη, μοιραίες γυναίκες, σπάνια βιβλία, ιδανικές βιβλιοθήκες, εκδίκηση…
VARELAKI:Mιλήστε μου για το τελευταίο σας βιβλιο...
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Η Φίνι είναι ένας αγώνας ζωής. Μπορεί να ξεκινάει από ένα βλέμμα και να διαρκεί μια ζωή. Η Φίνι είναι μια νέα κοπέλα που δίνει καθημερινά τις μάχες της για την επιβίωση και το όνειρο της σωτηρίας. Ο καθένας βλέπει αλλιώς αυτόν αγώνα. Μπορεί να είναι ο φόβος του θανάτου, μπορεί να είναι η αποδοχή ενός θανάτου.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Η Φίνι είναι ένας αγώνας ζωής. Μπορεί να ξεκινάει από ένα βλέμμα και να διαρκεί μια ζωή. Η Φίνι είναι μια νέα κοπέλα που δίνει καθημερινά τις μάχες της για την επιβίωση και το όνειρο της σωτηρίας. Ο καθένας βλέπει αλλιώς αυτόν αγώνα. Μπορεί να είναι ο φόβος του θανάτου, μπορεί να είναι η αποδοχή ενός θανάτου.
VARELAKI:Διαβάζουν οι Ελληνες Λογοτεχνία;
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Έτσι διατείνονται. Εγώ όμως δεν τους βλέπω, έξω τουλάχιστον. Πόσους έχετε δει να διαβάζουν στο μετρό; Στα πάρκα; Στην Ευρώπη γιατί τους βλέπω; Απ’ την άλλη όποιον κι αν ρωτήσεις συστήνεται ως βιβλιοφάγος… Ας μην κρυβόμαστε. Αυτοί που διαβάζουν είναι ελάχιστοι σε σύγκριση με τον πληθυσμό μας. Άκουσα από τα χείλη ενός ποιητή ένα ωραίο παράδειγμα:
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Έτσι διατείνονται. Εγώ όμως δεν τους βλέπω, έξω τουλάχιστον. Πόσους έχετε δει να διαβάζουν στο μετρό; Στα πάρκα; Στην Ευρώπη γιατί τους βλέπω; Απ’ την άλλη όποιον κι αν ρωτήσεις συστήνεται ως βιβλιοφάγος… Ας μην κρυβόμαστε. Αυτοί που διαβάζουν είναι ελάχιστοι σε σύγκριση με τον πληθυσμό μας. Άκουσα από τα χείλη ενός ποιητή ένα ωραίο παράδειγμα:
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Είμαστε (εμείς οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με τη λογοτεχνία, που γράφουμε, που διαβάζουμε, που παρακολουθούμε τις κριτικές) σαν εκείνους που διαβάζουν και παρακολουθούν τις σκακιστικές στήλες των εφημερίδων. Δηλαδή λίγοι, θλιβερά λίγοι, απόδειξη τα λογοτεχνικά ένθετα των εφημερίδων που συρρικνώνονται ή κλείνουν ολοένα.
ARTMANIAC 14-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ-λογοτεχνια
V<λογοτεχνικά>> σχέδια.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Γράφω ένα μυθιστόρημα εφηβικής λογοτεχνίας το οποίο και απολαμβάνω αφάνταστα.
Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ:Γράφω ένα μυθιστόρημα εφηβικής λογοτεχνίας το οποίο και απολαμβάνω αφάνταστα.
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
H ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΣΤΟΡΗ
<Γυναίκες της Χρονιάς>,κατηγορία<ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ>!Ψηφίστε την,αγαπητοί φίλοι,συμπληρώνοντας το δελτίο συμμετοχής που υπάρχει μέσα στο περιοδικό LIFE AND STYLE.Λήξη ψηφοφορίας 15 Φεβρουαρίου 2010{σφραγίδα ταχυδρομείου}-www.voulamastori.com.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ !!!
...Το varelaki ευχαριστεί όλους όσους , παραχωρώντας συνεντεύξεις, καταθέτουν σε αυτό το blog πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από την Τέχνη και τον Πολιτισμό!!!Περιμένουμε τους επόμενους artmaniacs...που καταφθάνουν...για να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα...
ARTMANIAC 13-ΒΟΥΛΑ ΜΑΣΤΟΡΗ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΜΑΣΤΟΡΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
VARELAKI:Πήγα στην Εκθεση Παιδικού Βιβλίου και ενθουσιάστηκα!!!Μεγάλη η συμμετοχή. Εσείς ήσαστε εκεί την πρώτη ημέρα...
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Ναι, πρωί πρωί και είχα συνάντηση στο αμφιθέατρο της έκθεσης με 80 παιδιά γυμνασίου για το βιβλίο μου «Ψίθυροι αγοριών». Ήταν μια παρουσίαση βιβλίου που περιλάμβανε ανάγνωση χαρακτηριστικού αποσπάσματος και μύηση στην ποίηση χάικου, κάτω από τους ήχους μια ηλεκτρικής κιθάρας και δυο υπέροχων νεανικών φωνών – της Μαρίας και του Θάνου.
VARELAKI:Μιλήστε μας για το πρώτο πρώτο βιβλίο που γράψατε και για το τελευταίο...
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Με λένε Αλέξη» (1975, εξαντλημένο), γραμμένο για το γιο μου Αλέξιο, ο οποίος υπήρξε και η αφορμή ν’ ασχοληθώ με την παιδική λογοτεχνία. Το βιβλίο αυτό το αγαπώ πολύ, αλλά το χαρακτηρίζω πρωτόλειο, ακριβώς όπως και το δεύτερο βιβλίο μου «Στα φτερά της μέλισσας-Στη γη με τα μυρμήγκια» (1976) – άσχετα αν αυτό το δεύτερο έχει και βραβευτεί. Κι ενώ το δεύτερο το ξανάγραψα και έγινε «Το αγόρι των μελισσών» (2006, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ), το πρώτο το κρατώ όπως ήταν και μακριά από εκδότες. Θέλω να μείνει έτσι, με την πρώτη του γραφή.
Το πιο πρόσφατο βιβλίο μου είναι το «Ψίθυροι αγοριών» (2009, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ), ένα βιβλίο που για την Ελλάδα χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα τολμηρό ως προς και το θέμα και τη γλώσσα του. Χαίρομαι διότι αγκαλιάστηκε από όλους τους εφήβους και από την πλειοψηφία των ενηλίκων. Μάλιστα, το χρησιμοποιούν ψυχολόγοι ως «σκάλα» σε συνεδρίες γονέων και εφήβων. Επίσης θα πρέπει να προσθέσω ότι γι’ αυτό το βιβλίο είμαι υποψήφια στις «Γυναίκες της χρονιάς» στην κατηγορία ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ. Και είναι η πρώτη φορά που ανάμεσα στους συγγραφείς συγκαταλέγεται συγγραφέας εφηβικής λογοτεχνίας.
VARELAKI:Πέρα από τη συγγραφή είναι κάτι άλλο που σας ευχαριστεί να κάνετε;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Χμ, τίποτε άλλο που να είναι τόσο σημαντικό για μένα. Όλες οι άλλες αγαπημένες ασχολίες μου (κηπουρική, κινηματογράφος, ταξίδια κτλ) είναι απλώς ασχολίες, ενώ η συγγραφή αποτελεί την ίδια τη ζωή μου.
VARELAKI:Η γνώμη σας για το ηλεκτρονικό μυθιστόρημα; Δαβάζεται, λέει, μόνο ηλεκτρονικά. Δεν είναι τυπωμένο σε χαρτί... Σημεία των καιρών ε;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Προς τα κει βαδίζουμε – στα ηλεκτρονικά βιβλία. Θα σωθούν δέντρα έτσι, αλλά φοβάμαι για το μέλλον των πνευματικών δικαιωμάτων... Και με προβληματίζει επίσης η δωρεάν ανάγνωση καινούριων βιβλίων στο διαδίκτυο. Την εποχή που ξεκινούσα τη συγγραφική μου πορεία, είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω κάποιον εκδοτικό οίκο και να μου εκδόσει ό,τι βιβλίο ήθελα. Ένας καλός φίλος τότε μου είχε πει: «Για να γίνεις πραγματικός συγγραφέας, θα πρέπει να βρεις εκδότη που να πιστέψει σε σένα και να επενδύσει σε βιβλίο σου». Και είχε απόλυτο δίκιο. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει και σήμερα στην ηλεκτρονική εποχή. Το δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο αμφιβάλλω αν μπορεί να καθιερώσει έναν συγγραφέα – εκτός κι αν διαθέσει μόνο το πρώτο βιβλίο του δωρεάν, έτσι ώστε να τον γνωρίσουν ανέξοδα όσο γίνεται πιο πολλοί αναγνώστες και να τον αγαπήσουν. Χμ, ίσως να είναι και καλή ιδέα τελικά!
VARELAKI:Eτοιμάζετε άμεσα κάποιο άλλο βιβλίο;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Περιμένω να κυκλοφορήσει σύντομα το «Πώς έγινε η μαμά συγγραφέας» από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Είναι για παιδιά δημοτικού και απαντά χιουμοριστικά στη συχνή ερώτηση: Πώς γίνατε συγγραφέας, κυρία Μάστορη; Φυσικά την ιστορία τη λέει ο μικρός Αλέξιος...
VARELAKI:Πήγα στην Εκθεση Παιδικού Βιβλίου και ενθουσιάστηκα!!!Μεγάλη η συμμετοχή. Εσείς ήσαστε εκεί την πρώτη ημέρα...
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Ναι, πρωί πρωί και είχα συνάντηση στο αμφιθέατρο της έκθεσης με 80 παιδιά γυμνασίου για το βιβλίο μου «Ψίθυροι αγοριών». Ήταν μια παρουσίαση βιβλίου που περιλάμβανε ανάγνωση χαρακτηριστικού αποσπάσματος και μύηση στην ποίηση χάικου, κάτω από τους ήχους μια ηλεκτρικής κιθάρας και δυο υπέροχων νεανικών φωνών – της Μαρίας και του Θάνου.
VARELAKI:Μιλήστε μας για το πρώτο πρώτο βιβλίο που γράψατε και για το τελευταίο...
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Με λένε Αλέξη» (1975, εξαντλημένο), γραμμένο για το γιο μου Αλέξιο, ο οποίος υπήρξε και η αφορμή ν’ ασχοληθώ με την παιδική λογοτεχνία. Το βιβλίο αυτό το αγαπώ πολύ, αλλά το χαρακτηρίζω πρωτόλειο, ακριβώς όπως και το δεύτερο βιβλίο μου «Στα φτερά της μέλισσας-Στη γη με τα μυρμήγκια» (1976) – άσχετα αν αυτό το δεύτερο έχει και βραβευτεί. Κι ενώ το δεύτερο το ξανάγραψα και έγινε «Το αγόρι των μελισσών» (2006, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ), το πρώτο το κρατώ όπως ήταν και μακριά από εκδότες. Θέλω να μείνει έτσι, με την πρώτη του γραφή.
Το πιο πρόσφατο βιβλίο μου είναι το «Ψίθυροι αγοριών» (2009, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ), ένα βιβλίο που για την Ελλάδα χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα τολμηρό ως προς και το θέμα και τη γλώσσα του. Χαίρομαι διότι αγκαλιάστηκε από όλους τους εφήβους και από την πλειοψηφία των ενηλίκων. Μάλιστα, το χρησιμοποιούν ψυχολόγοι ως «σκάλα» σε συνεδρίες γονέων και εφήβων. Επίσης θα πρέπει να προσθέσω ότι γι’ αυτό το βιβλίο είμαι υποψήφια στις «Γυναίκες της χρονιάς» στην κατηγορία ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ. Και είναι η πρώτη φορά που ανάμεσα στους συγγραφείς συγκαταλέγεται συγγραφέας εφηβικής λογοτεχνίας.
VARELAKI:Πέρα από τη συγγραφή είναι κάτι άλλο που σας ευχαριστεί να κάνετε;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Χμ, τίποτε άλλο που να είναι τόσο σημαντικό για μένα. Όλες οι άλλες αγαπημένες ασχολίες μου (κηπουρική, κινηματογράφος, ταξίδια κτλ) είναι απλώς ασχολίες, ενώ η συγγραφή αποτελεί την ίδια τη ζωή μου.
VARELAKI:Η γνώμη σας για το ηλεκτρονικό μυθιστόρημα; Δαβάζεται, λέει, μόνο ηλεκτρονικά. Δεν είναι τυπωμένο σε χαρτί... Σημεία των καιρών ε;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Προς τα κει βαδίζουμε – στα ηλεκτρονικά βιβλία. Θα σωθούν δέντρα έτσι, αλλά φοβάμαι για το μέλλον των πνευματικών δικαιωμάτων... Και με προβληματίζει επίσης η δωρεάν ανάγνωση καινούριων βιβλίων στο διαδίκτυο. Την εποχή που ξεκινούσα τη συγγραφική μου πορεία, είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω κάποιον εκδοτικό οίκο και να μου εκδόσει ό,τι βιβλίο ήθελα. Ένας καλός φίλος τότε μου είχε πει: «Για να γίνεις πραγματικός συγγραφέας, θα πρέπει να βρεις εκδότη που να πιστέψει σε σένα και να επενδύσει σε βιβλίο σου». Και είχε απόλυτο δίκιο. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει και σήμερα στην ηλεκτρονική εποχή. Το δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο αμφιβάλλω αν μπορεί να καθιερώσει έναν συγγραφέα – εκτός κι αν διαθέσει μόνο το πρώτο βιβλίο του δωρεάν, έτσι ώστε να τον γνωρίσουν ανέξοδα όσο γίνεται πιο πολλοί αναγνώστες και να τον αγαπήσουν. Χμ, ίσως να είναι και καλή ιδέα τελικά!
VARELAKI:Eτοιμάζετε άμεσα κάποιο άλλο βιβλίο;
Β.ΜΑΣΤΟΡΗ:Περιμένω να κυκλοφορήσει σύντομα το «Πώς έγινε η μαμά συγγραφέας» από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Είναι για παιδιά δημοτικού και απαντά χιουμοριστικά στη συχνή ερώτηση: Πώς γίνατε συγγραφέας, κυρία Μάστορη; Φυσικά την ιστορία τη λέει ο μικρός Αλέξιος...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)